<<Yeni Dost>>

Lizzie, Hogwarts binasının soğuk duvarlarından kurtularak biraz kafa dinlemek için kendini dışarı attı. Elinde kalın bir okuma kitabıyla göl kenarına doğru yürümeye başladı. Gürültüden olabildiğince uzaklaşmak istiyordu. Ağaçların arasından geçerken içine derin bir nefes çekti.

“Yalnız olmak istediğinde doğa kadar huzur verici bir dost bulamazsın sanırım.”

Gölün berrak suyunu izledi bir süre. Yerden bir taş alarak göle doğru fırlattı.

“Elinde olmadan insanın içinden gölün pürüzsüz ütüsünü bozmak, onu taş veya benzeri bir şeyle dalga dalga buruşturmak geliyor.”diye geçirdi içinden.
Büyük gövdeli ağaçlardan birinin gölgesine oturdu. Kitabını açıp Sue’nun sürükleyici serüvenine kaldığı yerden devam etti. Arada kafasını kaldırıp sallanan yaprakların arasında ona göz kırpan güneşe bakıyordu. Güneş yavaş yavaş kayboluyordu artık. Selamını verip sahneden çekilen bir tiyatro oyuncusunu andırıyordu.

Lizzie, Hogwarts’a kabul edilmeden önce ailesiyle olduğu zamanları düşünmeye başladı. Kendisini bildi bileli özellikle annesiyle ve küçük kız kardeşiyle sürekli anlaşmazlıklar yaşardı. Bu yüzden Hogwarts onun için bir kurtarıcı olmuştu aynı zamanda. Burayı gerçekten seviyordu.

Kafasını yeniden kitaba gömdü ve onu ürküten bir ses duyana kadar kitabın sürükleyici sayfaları arasında bambaşka bir dünyaya açıldı. Kitaba öyle dalmıştı ki sesin sahibi yanı başına gelene kadar onu fark etmemişti bile. Ayakkabılarından başlayarak yukarı doğru Gryffindor cübbesini ve ardından yüzünü süzmeye başladı…

Rp Out: Anlaşmalıdır...

Uzaktan gördüğü kişi onu öyle bir süzdü ki Chad "Acaba tanışma fikri kötü müydü? " diye soru kendine. Düşünceden düşünceye dalıyordu ve her yeni düşüncede başka bir duygu. "Merhaba" diye ince ve güzel bir sesle irkildi, o kadar dalmıştı ki bir an için ordaki her şeyin varlığını unutmuştu, tanışmak için geldiği kızın varlığını bile... Ama şimdi bu düşünceleri bir kenara bırakıp cevap vermesi gerekiyordu.

"Merhaba, rahatsız etmiyorum umarım.". Ağzından çıkan bu kelimeler beyninin süzgecinden geçmemişti yanlış mı yapıyordu farkında bile değildi, düzgün düşünemiyordu. Sonra biraz olsun kendine hak verdi Hogwarts'da hiç arkadaşı yoktu, belkide karşısındaki kişinin yalnız durduğunu görmek kendine yakın hissettirmişti."Yok hayır, bende burda zaman geçirmek için kitap okuyordum" dedi. Chad yine düşüncelerinin etkisinden kurtulamadan cevap verdi "O zaman tanışalım ben Chad Micheal Straw" dedi. Karşısındaki kişinin adını çok merak ediyordu, bu merakı bastırmaya çalışırken heyecan duygusu onu kavramıştı sonra merak ve heyecanını yatıştıran o cevap geldi "İsmim Emily Lizzie Mcguire". "Emily" diye düşündü, saçmaydı bu düşünce çünkü öyle bir düşünmüştü ki sanki ismi merak ettigi butun bilmediklerini sessizce söyleyecekmiş zannetti.

Lizzie, karşısında duran sarışın çocuğu biraz süzdükten sonra ince bir ses tonuyla

"Merhaba" dedi.

Acaba sesi çok mu tiz çıkmıştı? Kendini bir an kötü hissetti.

"Merhaba, rahatsız etmiyorum umarım." dedi Gryffindorlu sarışın çocuk.

"Yok hayır, bende burda zaman geçirmek için kitap okuyordum."

Lizzie sanki gereğinden fazla açıklama yaptığını düşündü. Sözler ağzından öylesine çıkıyordu sanki.
Evet, sanırım biraz saçma bir cümle olmuştu, en azından o an için. Neden bunu bu kadar kafasına takıyordu ki?
Lizzie bütün bunları iki saniye içerisinde düşündü.

"O zaman tanışalım, ben Chad Micheal Straw."

Sanırım çocuk buraya tesadüfen gelmemişti, tanışmak için gelmiş olabilirdi. Tavırlarından bu sonuca ulaşılabilirdi.
Belki de ulaşılamazdı. Bugün nedense kelimeler üzerinde fazla duruyordu.

"İsmim Emily Lizzie Mcguire."

Tanıştığına memnun olmuştu. Bunu bir tebessümle belirtti. "Emily" diye mırıldandı Chad.

"Lizzie'yi tercih ederim. Genelde Emily derler ama sen Lizzie de."

"Pekala"

"Lizzie'yi tercih ederim. Genelde Emily derler ama sen Lizzie de."

"Pekala"

Karşısındaki kişiyi tanımak istiyordu ama bunu nasıl yapabilceği konusunda tam bir fikri yoktu saçma soru sormaktan korktu. Bu korku içinde büyümeye devam etti aynen bir virüs gibi yayılıyordu beyninden tüm vücuduna. Ne demeliydi aklına yüzlerce soru geliyordu ama sormaya çekiniyordu açıkcası. Bir anda gözüne Lizzie'nin elindeki kitap takıldı "Sende mi 2. sınıfsın?" dedi, evet düşünürken bulamadığı soru şimdi dudaklarından hafif bir tülün süzülüşü gibi yayıldı. "Evet" dedi Lizzie, kısa cevapların başladığı yerde hep Chad'in endişesi başlardı kendinde hata aramaya başladı. Acaba çok mu yanlış başlamıştı bir anda yanına gitmesi mi kötüydü yoksa sorular mı saçmaydı? Yine sessizlik olmuştu sessizlikten korkuyordu Chad ölü balıklarla dolu bir göle düşmüşcesine tiksinç ve anlatılmaz bir korkuydu bu onun için. "Oturmaz mısın?" dedi Lizzie, ayakta dikildiğini fark etti ve Lizzie'nin yanına oturdu. Yeni bir arkadaşlık başlıyordu galiba dedi kendi kendine.

Böyle olmayacaktı sürekli düşünüyordu bu kadar suskunluk iyi değildi. "Sende Gölü sever misin?" dedi. Chad yine bir anda söyleyivermişti, karar verdi artık kelimelerini seçmiyecekti çünkü bu onu sesizligin uçurumuna iten tek şeydi. Belkide 2. sınıfa kadar arkadaş bulamamadaki tek etkende buydu evet karar verdi artık kelimelirini seçmiyecekti. "Aslında sadece göl değil de doğayı severim" dedi. Chad gerginliğini bir ceketmiş gibi üstünden çıkartıp kenarı bıraktı çünkü doğayı seven insanlar sıcak kanlı olurdu soğuk duvarlarla karşılaşmayacaktı. "O zaman biraz yürüyelim mi?" dedi bu iyi olur herhalde doğayı seven biriyle göl kenarında yürüyüş." Tamam" dedi Lizzie ve yürümeye başladılar.

Sadece gölü, ağaçları ve gökyüzünü seyrediyorlardı. Gözlerini sürekli birbirlerinden kaçırıyorlardı, konuşmuyorlardı da. Chad biraz eğilerek Lizzie’nin elindeki kitabın kapağına bakmaya çalıştı. Lizzie fark ettiğinde kapağı ona doğru çevirdi.

"Sende mi 2. sınıfsın?"

“Evet” dedi Lizzie yalnızca, sanki Chad’in daha önceden sınıfını biliyormuş gibi. “Oturmaz mısın?”

İnce parmaklarını toprağın üzerine yaklaştırdı ve oturmasını istediği yeri işaret etti. Chad işaret edilen yere oturdu. Oturur oturmaz

"Sen de gölü sever misin?" diye sordu.

“Gölü sever misin?” mi? “Şeker sever misin?” gibi. Demek yalnız saçmalayan ben değilim, diye düşündü Lizzie.

Biraz oturduktan sonra Chad "O zaman biraz yürüyelim mi?" diye sordu.

“Tamam”

Ne kadar uzun cümle kurarsam saçmalama olasılığım o kadar artıyor, diye geçirdi içinden. Basit başlayan sohbet gitgide sıkı bir hal alıyordu.

Yürümeye basladılar bir süre çıt çıkmadı doğayı dinlediler sanki bir müzikal dinler gibi. Sonra sessizliği Chad bozdu "Aslında benim hiç arkadaşım yok, galiba ilk arkadaşım sen olucaksın". Sanki neden söyledi ki bunu içindeki çatışmatı dışa vurmak mı istemişti yoksa ilk arkadaşıyla bir şeyler mi paylaşmak istedi? "Peki neden hiç arkadaşın yok sen mi istemiyorsun?" dedi Lizzie işte kilit soruyu sormuştu bunu kendisi bile bilmiyordu ne cevap vericekti? "Şey... Aslında ıı... Açıkcası bende bilmiyorum" dedi Lizzie bilinmezlikten gelen bu cevaba şaşırmış ama çabuk alışmış gibi görünüyordu. Chad artık Lizzie ile arasında duran bilimezlikleri tek tek ortaya döküyordu bunun sonunun nereye varıcağını bilmeden. "Hmm... Neyse anlaşılan bu konuda biraz dertlisin hiç girmeyelim bu konuya" dedi ve uzun yürüyüş devam ederken Chad gölün çarşaf gibi duruşuna bakarak acaba daha ne gibi şeyler konuşucaz diye sordu kendine.

» Yeni Bir Dost
» Bir Dost...