Yeni Dostluklar

Eylül ayının bilindik bir akşam üstü... Yağmur yağıyor olmasına rağmen ağaçların arasına kadar giremekte...

1951 Yılı

Akşamın o derin sessizliğinden önceki kısa zaman zarfından biriydi. Bir haftadan beri görmeye alıştıkları hava hala gözleri önünde duruyor ve kışın geleceğini haberdar ediyordu sanki. Bu saatin güneş ışınları ortalarda yoktu karanlık bulutlar yüzünden. Gölün üstünde sanki küçük çukurlar oluşuyordu her damlayla birlikte ve sanki ormana rüşvet olarak sunuyordu gökyüzü göz yaşlarını. Okulun o zarif camları bile arada sırada nasibini alıyordu rüzgarın savurduğu o saydam kurşunlardan. Bu kötü ve ıslak hava yüzünden kimse kafasını kapıdan dışarı uzatymayı akkılıca bulmuyordu ve bu en akıllıca hareketlerden biri sayılıyordu. O iliklere işleyen soğuk, yağmur ve durgunluk kimsenin hoşuna gitmemişti heralde.

Tüm soğuktan, sudan uzak olan yerlerden biri ise orman olmuştu. O sıkı ağaçları sihirli bir ağ örmüştü sanki. Ne ışığı, ne sesi, ne de yağmur damlalarını sokuyordu içeri. Sadece ama sadece kar örtüsüne izin verdiği görülmüştü. O garip gücü ile içinde barındırkıkların iyi bir yuva olmayı başarıyordu genelde. Charles işte bu yüzden kendini ormanın o derinliklerine yollamıştı. Islanmak istemiyordu ve ayrıca herkesin okul içinde dolanması canını sıkmıştı nedense. Biraz kendi halinde kalmak ya da gizli işler çevirmek gibi bir şansının olmaması bunun başlıca nedeniydi belkide. Ormanın derinliklerine, ağaçların en sıkı olduğu yere ilerledi. Kimsenin olmasını beklemiyordu buralarda; Aaron'un bile. Çünkü beş dakika önce onunla ortak salonda konuşmuştu. Aslında beş dakika öncesini düşününce onun yanında olması daha doğru geliyordu kendisine. Çünkü bitirmeye uğraştıkları bir ödevi yarım bırakmıştı sıkıldığı için. "Ah aptal kafam. Neden geldim ki buraya." İçin için kendine kızarken duraksadı. Düşündüğü şey miydi o ses. O ıslık, bir büyücü ya da cadı yakınında olmalıydı. Daha kötü bir durum olması imkansızdı; en azından umudu bu yöndeydi. Bu karmaşıklığa bir cevap bulmaya çalışırken arkasında bir ses duydu.

"Selam."

Hızlıca arkasını döndüğünde içinde bir ferahlama dolandı hızlıca. Düşündüğü gibi tehlikesiz hatta tehlikeden tamamen uzak biriyle karşı karşıyaydı. Kendisi gibi bir büyücüydü ona bakan.

"Ah Selam. Burada ne işin var?"

Yoğun yağış, şiddetli rüzgâr ve bulutlu hava Carl'ın dışarı çıkmasına engel olmamıştı. Zayıf vücudu arada sırada rüzgârın etkisiyle oraya buraya sallansada, sağ salim varmıştı Yasak Orman'a. Aslında bu saatte bile kapkaranlık bu ormana neden geldiğini bilmiyordu. Sadece, okulun için tıkılı kalmaktan canı sıkılmıştı. Yaşlı ağaçlar, yağmur için devasa şemsiyeler görevini görüyordu. Bunun için ıslanma tehlikesi yoktu. 1951 yılının bu güz mevsimi Carlos'un görüp geçirdiklerinin en şiddetlisiydi. Dışarı çıktığında rüzgârın ıslığı her tarafı inletiyor, hızlı yağmur damlaları Carlos'un saçlarını adeta yarıyordu. *Neden bir gerizekâlı gibi dışarı çıktım* diye düşünüyordu Carlos, daha yeni kapşonunu başına geçirmeyi akıl etmişken. ama yolu yarılamıştı, artık Hogwarts'a geri dönemezdi ve hızlıca Yasak Orman'ın derinliklerine daldı.

Orman, çok sıkıcıydı. Çoğu yaratık, inine çekilmişti. Carlos artık At-adam bile göremiyordu ortalıkta. Ama belli bir süre de burada kalmaya kararlıydı. O yağmura kuruyana kadar çıkmayacaktı. Ağır adımlarla Yasak Orman'ı dolaşıyordu. Bir an, aklına bir fesatlık geldi yine. Diğerlerinden daha kısa bulduğu bir ağaç seçti, ona tırmanmaya başladı. Girinti ve çıkıntıların yardımıyla kısa sürede ağacın üst kısmında geniş bir dala rahatsız bir biçimde yerleşmişti. Oturduğu pozisyondan dolayı kasıkları ağrıyordu. Fakat yukarıdaki görüntü ona çok güzel gelmişti. Yani bu ağaç, Carlos için rahatsız ve rahat bir yerdi. Bunun mantığını kavramayan ve kavramak da istemeyen Carlos, karga sesiyle şarkı söylemeye başladı. Ama çevredekileri rahatsız etme olasılığı olduğu için, kendine yetecek bir sesle söylüyordu şarkısını. İspanyolca bir muggle şarkısıydı bu. Sözlerinin yarısını hatırlamıyordu bile ama yine de bildiği kadar söylüyor gerisini de ''Nıınıı'' diye söyleyip geçiyordu. Bir kaç dakika sonra yaprak seslerinden, aşağıda bir canlı olduğunu farketti. Dikkatlice aşağı bakarak, bunun bir insan olduğunu anladı. Aşağı ineyim derken dengesini kaybetti ve düşmeye başladı. Son anda sağ eliyle bir dalı kavradı ve kurtuldu. Düştü mü kaldı mı ne olduğunu anlayamadan aşağı indi ve önünde arkası dönük olan kişiye ''Selam.'' diye seslendi.

"Ah Selam. Burada ne işin var?"

Olumlu bir yanıt aldığına sevinip çocuğun yanına doğru ilerledi ve, ''Benim adım Carlos.'' diye tanıttı kendini. Binasını zartını zurtunu söylemeye gerek duymamıştı.

» Yeni Bir Dost