Ad - Soyad: Rosélita Ines Léfranc
İstenen Bina: Slytherin
İstenen Sınıf: 7
Karakterin Genel Özellikleri: Rosélita çift karakterlidir ve çok değişkendir; bir an şakacı ve sevimli, hemen ardından hırçın ve huysuz olabilir. Bir anı diğer anına uymaz; bugün buradadır ama yarın gitmiştir, üstelik arkasında hiçbir açıklama bırakma gereği duymadan. Çabuk sıkıldığı ve konsantre olamadığı için daldan dala atlamaya bayılır, maymun iştahlıdır. Değişiklikten büyük zevk alır ama aynı zamanda huzursuzdur ve yerinde duramaz. Onu uzun süre bir yerde tutmak imkansızdır. Sinirsel gerginliği yüzünden zihinsel ve bedensel olarak tam anlamıyla gevşeyemez. Huzursuzluğu durmadan bir şeyler yapmasına ve oradan oraya koşuşturmasına sebep olur.
Aynı anda birkaç işi birden yapmayı seven Rosélita, pek çok alanda kendini gösterir; iki veya daha fazla planı hatta iki aşk macerasını bir arada yürütebilir. Sempatik ve samimi davranışları ile kendisini hemen sevdirir ama gerçekte bir yere ya da bir kişiye bağlı olmayı sevmez. Fakat bir kez bağlandığında da, onu bırakması neredeyse imkansızdır. Mükemmel bir gülümsemesi vardır ve çoğu zaman güzelliğiyle çevresindeki erkeklerin başını döndürmeyi başarır. Başkalarıyla konuşma ihtiyacı duyduğundan kolay ilişki kurar. Kur yapmaktan ve flört etmekten hoşlanır. Duygusal açıdan kendini yalnız hissettiği zamanlar hemen hemen yok gibidir. Onunla birlikteyseniz bu durumu kabullenmeniz gerekir, Rosélita' yı elde tutmak pek kolay değildir. Aranızdaki çekim güçlü olsa da, aklına hitap etmeyi bilmelisiniz. Entelektüel ilgilerine karşı onun gösterdiği merakı gösterir, onu kısıtlamaz ve sıkmazsanız yaşamının sonuna kadar sizinle birlikte olabilir. Aynı zamanda çok şakacı ve esprilidir, onun yanında hiç sıkılmazsınız.
Karakterin Geçmişi: Fransa' nın soylu ve zengin ailelerinden biri olan Léfranc' ların soyundan gelmektedirler. Babası Maxime Léfranc, Artheque Dükü olup, yaşadıkları bölgede son derece önemli kişiler olarak tanınırlar. Fransa' nın haricinde, birçok ülkede malikaneleri, evleri, arsaları, ayrıca Gringotts ta sonu gelmez büyüklükte bir servetleri vardır.
RP Örneği:
Kurgu: Ölen sevgilisinin ardından Odille' in yaşadıklarının bir örneği.
Hava soğuk ve kasvetliydi. Yeterince sıkı kapatılmamış pencere aralıklarından içeri sızan soğuk havanın teninde bıraktığı üşüme hissiyle beraber hissettiği boğuculuk, bunu kanıtlar nitelikteydi sanki. Gözkapaklarını açık tutabilmek adına verdiği mücadeleyi kaybetmek üzereydi. Sahip olduğu gücünü son zerresine dek kullanmıştı, şimdi aldığı her nefesle birlikte kendinden bir parçayı daha geride bırakıyordu sahip olmayı başaramadığı güçleri yerine. Zaman zaman yanaklarını ıslatan gözyaşları daha kalabalıktılar bu kez ve birbirine kenetlenmiş dudaklarının tek hareketi, ağlama sonrası oluşan titremelerinden ibaretti. Titreyen elleriyle gözlerini kurulamaya çabalarken, tırnakları çizmişti o ana dek en ufak bir pürüzden bile yoksun olan tenini, fakat acısını hissetmemişti. Kendini anlamsız dahi olsa tüm hislerden soyutlamış bedeninde duyumsayabildiği tek şey, o ana dek hayatının anlamı olarak kabul ettiği kalbinin yokluğunda içinde oluşmuş büyük boşluğun derinliğiydi. İçindeki hayali kalbe saplanan hayali bıçaklar, canını yakmıyorlardı artık, tüm bedeni acıya bağışıklık kazanmış gibiydi. Birbirinden ayrılmamak pahasına aralanmayan dudaklarından tek bir ızdırap sözcüğü bile duyulmamıştı. Buna asla izin vermez, veremezdi.
Gözyaşlarının nemlendirdiği yumuşak yastığının altına doğru uzandı yavaşça, deri kaplı bir defter ve arasına sıkıştırılmış tüy kalemini çıkarıp kucağına yerleştirdi. Görüş alanını kısıtlayan perçemlerini hafifçe geriye atarken derin bir soluk aldı ve ellerini yavaşça önce defterin kapağında, ardından da göze hitap eden bir el yazısıyla doldurulmuş sayfalarında gezdirdi gözyaşlarının eşliğinde. Uzun zamandır hissedemediği fakat her şeyden çok arzuladığı o tenin kokusunu taşıyordu bu sayfalar. Bir zamanlar bu deftere değen parmaklar, yine bir zamanlar saçlarında gezinen parmaklardı. Her dokunuşunda tenini bir asitmişçesine yakan fakat aynı ölçüde haz veren parmaklar…
Boş bir sayfaya geldiğinde, titreyen elleriyle tuttuğu tüy kalemi başucundaki masada duran mürekkebe batırdı ve göz kapaklarını aralamaksızın birkaç cümle karaladı. Ne yazdığını bilmiyordu, o an emirleri zihni değil kalbi veriyordu. Baş karakterin kendisi olduğu bir romanın içerisinde kaybolmuştu sanki istemsizce ve geri dönüş yolunu bulamıyordu. Çabalıyor, fakat başaramıyordu. Sessiz çığlıklarını duyan kimse yoktu ve haykırdığı fısıltılar karanlığın içerisinde eriyip gidiyorlardı. Hissedilemez bir acı çekiyordu, aslında onu kendine getiren de buydu. Elindeki tüy kalem gayri ihtiyari bir biçimde kayıp düşerken, gözlerini yumdu ve yazdıklarını kelimesi kelimesine zihninden tekrarladı...
“ Sandığın kadar güçsüz değilim sevgilim. Evet, belki beni bırakıp gitmiş olman kalbimde asla sarılamayacak yaralar açtı, hatta öyle derinler ki beni içlerine hapsettiklerinde kendimi kaybediyorum, sanki bir daha bulunamamak ya da hatırlanamamak üzere orada, derinlerde bir yerlerde unutulmuşum gibi hissediyorum ama vazgeçemem. Söz verdim kendime farkında olmaksızın, sonsuzluğu bana tercih ettiğini öğrendiğim ilk an, ölümle birlikte gitmek için beni terk ettiğini duyduğum o ilk an kararımı vermiştim. Sonsuz acılar çekse de tüm benliğim, vazgeçmeyecektim. “
Aniden açtığı gözkapaklarının sakladığı gözleri karanlıkta bir noktaya sabit kalıp öylece duraksadığında, kalp atışları normale oranla bin kat daha hızlanırken hayat ağır çekimdeymişçesine onu çepeçevre sarmıştı. Omuzlarına dökülen saçları karman çorman olmuş biçimde, açık pencereden içeri dolan rüzgarla birlikte uçuşurlarken saklamış olduğu son damla gücünü de yitirmiş ve elleriyle sıkı sıkıya tutmaya çalıştığı defteri kucağından kayıp yere düşerken o da yastığının üzerine yığılıp kalmıştı. Defterin arasından düşen sayfalar rüzgarla birlikte uçup dağılırlarken Odille' in yaptığı tek şeyse aşkı adına son bir kez daha yalvarmak olmuştu.
" Beni bırakma. "
Anasayfa 
Konu: Laétitia Anais Lefranc 
Paz 21 Haz. 2009, 13:51
