Yeni Başlangıçlar

Dora haberi aldığında günün tam öğle vaktiydi. Koşarak ve ağlayarak Hogwarts ‘dan uzaklaşmaya başlamıştı. Hayatında nadir sevdiği insanlardan birini kaybetmişti, babaannesini. Bir tek annesi kalmıştı artık, ona ilgi gösterebilecek, onu karşılıksız ve çıkarsız sevebilecek bir tek o kalmıştı. Hıçkıra hıçkıra uzaklaşıyordu Büyücüler Okulu'ndan. Yalnız kalmak istiyordu. Tamamen yalnız. Hayattan nefret ediyordu, ölümden de nefret ediyordu, ve aslında şu an her şeyden nefret ediyordu. Dora artık güçlü bir kız olduğunu düşünmüyordu ve hayatı boyunca böyle kalacak gibi geliyordu ona. Kısacası, bir çeşit travma geçiriyordu. Aklından her şey geçmişti. Babaannesinin yanına gitmeyi düşledi bir an. Sonra annesini Charles’a bırakamayacağı geldi aklına. Annesi asla yapamazdı. Birden başını havaya kaldırdı. Masmavi bulutlar ve biraz ötesinde gözlerini yakan güneş orada duruyordu. Muhteşem bir görüntüydü. Hafifçe gülümseyerek “Böyle yapmamalıyım.” dedi kendi kendine. Onu üzdüğünü düşünmüştü. Belki de babaannesi şu an onun yanında, onu izliyordu. Bunu düşünmek onu biraz da olsa rahatlatmıştı. Kendini yeniden güvende hissetmeye başlamıştı. Bütün bunları düşünürken yaklaşık on beş dakikadır koştuğunun farkına vardı. Yorulduğunun farkında bile değildi. İşte gelmişti. Fısıldıyan Ağaç Korosu tüm ihtişamıyla orada duruyordu. Tek nefes alabildiği yerdi burası. Yalnızlığını doya doya sadece burada, bu ormanda yaşabiliyordu. Kederinden, kedisiyle birlikte oturan Jasmyne’i göremeden, ormanın ortasında yere diz çökerek ağlamaya devam etti. Arkasında duran Jasmyne’in ona doğru bağırdığını duyunca, ayağa kalktı ve bir anda ona sarıldı. Bunun nasıl yaptığını kendi bile anlayamamıştı. Kendini aciz biri gibi hissediyordu ve bu duygudan nefret etmişti. Buraya yalnız olmaya gelmişti. Oysa şimdi işe yaramaz, salak bir kızın kollarında ağlıyordu. Bu yaptığı Dora’ya çok ağır gelmişti. Kendinden nefret ediyordu. Buna kendisi de dayanabilirdi. Acısını paylaşmak istemiyordu. O güçlü bir kızdı ve hala öyle olduğunu düşünüyordu. Jasmyne’e razil olmuştu, ondan nefret ediyordu ama bunu ona belli etmek istemiyordu. İkisi birlikte davranarak ayrıldılar. Jasmyne’in ilk defa ona kin dolu bir yüzle bakmadığını gören Dora derin bir nefes aldı ve Jasmyne’in onun aşağılamayacağının anlayınca biraz olsun sevinmekten kendini alamadı. Onu küçüklüğünden beri hiç sevmemişti; fakat şimdi ona karşı garip bir ilgi duymuştu. Onunla sıkı bir dost olabileceğini düşündü bir an; fakat sonra bunu düşündüğü için kendinden utandı. Aslında hoşuna gitmemiş değildi bu durum; ama Dora bunu kendisine yediremiyor, ve belki de ilk önce Jasmyne’in teklif etmesini bekliyordu böyle bir şeyi. Dora hayalini kurmaktan zevk aldı, birlikte arkadaş olduklarını düşündü, her gün birlikte gezebilirlerdi, ayrıca ikisi de yalnızlığı seviyordu, yani yalnız kalmak istediklerinde birbirlerini anlayabilir ve durumu daha fazla üstelemezlerdi. Ayrıca; ikisi de Karanlık Lord’un tarafındaydı böylece dostlukları Hogwarts’dan ayrılınca bile bozulmayacaktı. Dora, küçüklüğünden beri her istediğini elde etmişti ve bu yüzden de Jasmyne’in bu durumu nasıl karşılayacağını bir an için bile düşünmemişti. Her zamanki gibi sadece kendisini düşünmüştü. Bundan sonra yemeklerini tek başına yemek zorunda değildi. Aslında bundan her zaman hoşlanmıştı ama istediği zaman Jasmyne’i yine başından atabilir sadece ona ihtiyacı olduğu zamanlarda yanına çağırabilirdi. Evet, bunların hepsini düşünmek güzeldi, fakat dile getirmek Dora gibi bir kız için oldukça zordu. Dora yapabileceğini biliyordu. Ne pahasına olursa olsun Jasmyne’i elde edecekti. Her şey gibi onu da istiyordu ve istediğini başaracaktı.

Jasmyne, erkenden karanlık basmış ormanda, bir kavak ağacının altında sessizce oturuyordu. Okulunu bitirmesine iki yıl kalmıştı ve onun ne yapacağı hakkında en ufak bir fikri yoktu. Babası onun Karanlık Lord'a katılmasını istiyordu. Jasmyne bir yandan Karanlık Lord’a özeniyor, bir yandan ise ondan çok korkuyordu. Koluna Karanlık işareti yaptırdığını düşünemiyordu. Üstelik en ufak bir açığında Azbakan’a kapatılabilirdi ve henüz bunun için çok genç olduğunu düşünüyordu. Birden arkasında ayak sesleri duydu ve başını o yöne çevirdi. Gözleri yaşla dolmuş, kederden tir tir titreyen Dora arkasında duruyordu. Başkalarının sorunlarıyla hiç ilgilenmeyen Jasmyne önüne döndü. Dora yürüyerek, yere diz çöktü ve ağlamaya devam etti. Jasmyne'in orada olduğunu fark etmemiş gibiydi. Dora ‘nın hıçkırıklarının sesinden rahatsız olan Jasmyne, uyarmak istercesine, yüksek sesle ofladı; fakat Dora onu fark etmemiş gibi görünüyordu. Jasmyne daha fazla dayanamadı ve ayağa kalkıp Dora’nın yanına gitti. Sert bir sesle “Ne var Dora, kulaklarımı şişirdin!” dedi. Dora başını ağır ağır kaldırıp Jasmyne’ baktı ve Jasmyne daha hiçbir şey anlayamadan ona sarıldı. Jasmyne çok şaşırmıştı. Tam onu geri itecekken Dora’nın şişmiş gözleri ve hüzünlü yüzü ile karşılaştı. Dora’yı hiç böyle görmemişti. Jasmyne birden iki yıl kadar önceyi hatırladı. İkisi de birbirlerini hiç sevmezlerdi, özellikle de Jasmyne Dora’nın kafadan çatlak olduğunu düşünürdü. Şimdi ise hiç öyle düşünmüyordu. Yine de Dora’nın kucağında bir köpek yavrusu gibi mızıldanması hiç de hoşuna gitmiyordu; yine de Dora’nın yanında olmak ilk defa ona basit gelmemişti ve ilk defa Ines dışında birini önemsediğini düşünüyordu. Onunla arkadaş olma isteğini düşündü; fakat sonradan bunun çok aptalca olduğuna karar verdi. Üstelik Dora’nın kedisiyle İnes’in çok iyi anlaşacağını düşünüyordu. Acaba, Dora bu konuda ne düşünüyordu? Birden Dora’nın sorunun paylaşmak istedi. Böylece ilk adımı atmış oldu. Jasmyne “Neyin var?” diye sordu. Dora başını kaldırıp ona baktı çok şaşırmış görünüyordu. "İlk adımı benden beklemiyordu." diye düşündü Jasmyne. Ines şaşkınlıkla ona bakıyordu. Jasmyne birden utandı böyle bir şey söylemeyi hiç düşünmemişti.

Bu cümle onu, nerdeyse bütün derdini unutturacak kadar şaşırtmıştı. İlk defa birine karşı acıma veya küçümseme duygularından çok daha farklı şeyler hissediyordu. Haykırarak bağırmak istiyordu dünyaya içindekileri. Karşısında yanında uyuz uyuz miyavlayan kedinin sahibi aptal kızı görmüyordu artık. Onu küçümsemek için gereksiz çabalara girmiyordu. Her fırsatta, saçlarının ne denli güzel olduğunu bilmesine rağmen bir hata bulup alay etmiyordu. Hatta bunları yaparken kendisini ne kadar küçük duruma düşürdüğünü, başkalarını utandırdığını sanırken aslında utananın hep kendisi olduğunu fark ediyordu yavaş yavaş. Birinin onun derdini paylaşmasının bir mucize kadar güzel olduğunu daha önce fark edemediğinin pişmanlığını yaşıyordu içten içe. Bu kadar yıl boşu boşuna içine atmıştı yaşadıklarını. Daha küçücük bir kızken, altından kalkamayacağı dev kadar sorunlarla mücadele etmeye çalışmıştı. Annesine bile tek kelime söylememişti. Oysa bu sorunların benliğinde ne kadar büyük problemlere, büyüdüğünde kişiliksiz bir insan olmasına yol açabileceğini hiç düşünmemişti. Hep içine atmıştı. Böyle büyümüştü, her normal çocuk gibi değil, bir yetişkin gibi, güneş her doğduğunda yeni yeni problemlerin geleceğini bilerek koyuyordu yastığa başını. Hiç bitmemesini istiyordu gecenin. Hep böyle karanlıkta kalmayı istiyordu. Çoğu çocuk karanlıktan korkarken, o aydınlıktan korkuyordu. Aydınlık her zaman Dora'ya biraz daha büyük sorunlar getiriyor ve sonra arkasında minik bir kız bırakdığını hiç düşünmeden korkarak saklanıyordu yine. 'O bulutların arkasına saklanıyor.' Diye düşünüyordu Dora küçükken. Sonra çok bıkınca, ağlamaktan dayanamaz hale gelince, o da saklanmayı deniyor, yatağının veya dolabının veya başka bir yerin altına giriveriyordu hemen. Çoğu günler annesi onu bütün evi ara ara zor buluyor ve Dora'nın ağlamaktan şişmiş olan gözlerine hüzünle bakarak saçlarını okşuyordu biricik kızının. Geçeceğini söylüyor, Dora ise annesinin ona hep yalan söylediğini bilmesine rağmen, birazcık rahatlamak için kendini inandırıyordu bu yalanlara. Oysa güneşin her zaman doğacağını biliyordu. Onu rahat bırakmayacağını biliyordu. İşte bu yüzden kendini diğerlerinden her zaman üstün görüyor, onların saçmasapan, küçücük sorunlarıyla baş edememelerini acıyarak, dalga geçerek seyrediyordu. Çektiği hiç bitmek bilmeyen dertlerinin onu sürekli güçlendirdiğini ve sanki dünya'nın lideriymişçesine davranmasına yol açıyordu. Her zaman Hogwarts'tan nefret ettiğini söylerken de farkında olmadan yalan söylüyordu aslında. Kendisi de bunu biliyor fakat diğerleri gibi olmak istemediğinden hep inkar ediyordu. Oysa Dora da biliyordu ki Hogwarts onu evinden, sorunlardan biraz da olsa uzaklaştıran tek şeydi. Aydınlıktan korkmaması gerektiğini, o istemese bile ısrarla öğretmeye çalışan tek şey. Hogwarts'da güvende olduğunu biliyordu, belki hala uğraşıyordu ailesinin, kendisinin sorunlarıyla ama bu sefer tek başına değil, yanında birileri vardı. Onu gerçekten sevdiği için yanında duran birileri, sorununu paylaşmak istediği için paylaşan birileri. Acısını hafifletmek isteyen birileri. Sanki bu artık sadece onun değil de, karşısındakinin de sorunuymuş gibi geliyordu. Birlikte atlatmaları gereken ve atlatabileceklerine inandığı küçücük sorunlar. Daha demin gözünde deli gibi büyüttüğü ölüm, şimdi ona sadece Dünya'nın acımasız bir gerçeği olarak geliyordu. Karşı koyması imkansız olan çok acı bir gerçek. Sadece bundan ibaretti işte. Yine üzelecekti tabii ki, yine aynı duyguları hissedecekti içinde ama bu sefer yanında bir dostu, aynı dertten onun da üzüldüğünü bildiği bir yandaşı olacaktı. Bunun rahatlığıyla uyuyabilecekti geceleri. Bunun verdiği güvenle, yüzünde bir gülümsemeyle kalkabilecekti sabahları yatağından, aydınlıktan korkmadan. Ayrıca bu üzüntünün uzun süreceğini hiç sanmıyordu. Öldürmeyen şeyin güçlendirdiğine inananlardandı her zaman. Böylece Jasmyne ile aralarında sıkı, kopamayacak kadar kuvvetli bir bağ oluşacaktı. Hiçbir zaman ayrılmayacaklardı. Daha demin sadece Jasmyne'i elde etmek için ne kadar utanç verici şeyler düşündüğünü anımsadı ve yanakları al al olmaya başladı.Gerçektan kendinden utanıyordu. Bunun kendisi olduğuna inanmıyordu. O aslında iyi bir kızdı ve bunu kendisi de biliyordu fakat böyle saçmasapan şeyler yapmasına hiçbir zaman engel olamayacağını biliyordu. Bu onun doğasında vardı. Böyle büyümüştü; her şeye karşı cepe alarak. Ve bunu değiştirmeye çalışsa bile değiştiremeyeceğini biliyordu ama bunun için üzülmesi bile yeni bir başlangıç demekti.Çok da güzel bir başlangıç üstelik. Bütün bunları düşünürken karşısında hala ondan bir cevap beklemekte olan Jasmyne'i gördü ve ona gülümseyerek 'Teşekkür ederim Jasmyne.'dedi çok doğal bir sesle. Yüzündeki ifadeye bakılacak olursa bu sefer şaşırma sırası Jasmyne'deydi. Dora o anda Jasmyne'in kendisine ne kadar çok benzediğini düşündü. Kim bilir o da ne sorunlarla uğraşmıştı Dora gibi, aydınlık ona ne gibi sorunlar getirmişti. Elinden tuttu ve 'Gel Büyük Salon'a gidelim orada sana neler olduğunu anlatırım.' Dedi. Jasmyne'in ne kadar şaşırmış olduğuna gülerek karşılık verdi ve birlikte Büyük Salon'a doğru yürümeye başladılar.