Kıyıda akşamüstü

Yer: Göl Kenarı
Mevsim: Sonbahar
Hava: Rüzgarlı ve serin
Zaman: Akşamüstü
Oyuncular: Maximilian Wildstein, Maria Giglioti

Gayet sıcak olan Büyük Salon'da sıcak yemekleri höpürdetmişti Gigliotti. Karnında büyük bir şişkinliği hissetmeye başladığı anda, bu kadar çok ve hızlı yediği için pişman olmuştu.
Her zaman yanında elma bulundururdu. Mümkünse yeşil, ekşi ekşi olanından. Suratını daima ekşittiği içinekşiyi de çok seviyordu Gigliotti.
Bu defa şanslıydı, çünkü elma sindirimi kolaylaştıran yiyeceklerden biriydi.
O sıcak, iç ısıtıcı, iyilikle dolu ortamdan ayrılmak için can atıyordu. Ravenclaw'dakilerden çok az kişi Karanlık Lord'un hizmetkarıydı. Onların bu iç ısıtan sohbetleri, Maria'nın içini karartmıştı. Biraz değişiklik, farklılığa ihtiyaç duyuyordu. Kendi gibi Karanlık Hizmetkarlar arıyordu.
Ayrıca Büyük Salon, gürültüden geçilmiyordu, çok kalabalıktı. Az da olsa sessizlik istiyordu. Ufuklara dalmak, ve yapacağı karanlık hizmetleri hayal etmek.

Masasından mahkeme duvarına benzyeen yüzünü ekşiterek kalktı, masasındakilere küçümseyerek baktı ve hiç kimseye selam dahi vermeden, büyük salondan çıktı.
Göl kenarına doğru yürüyordu.

Hava kararmıştı. İnsanın içini donduran bir rüzgar vardı, ağaçlardan dökülen sonbahar yaprakları kendi aralarında dönüp küçük hortumlar oluşturuyorlardı. Bir yandan yürüyor, bir yandan kendine oturup kafa dinleyecek yer arıyordu.
Geçen günkü yağmurdan kalan suların ıslaklığı çimlerde duruyordu, ama Gigliotti için bu hiç sorun değildi. Çünkü su onun en sevdiği şeylerden biriydi.
Bir ağaç gördü, devasa ve yaşlı. Bir çınar da denebilir belki. Cebinden küçük çakısını çıkardı ve ağacın gövdesine karanlık işareti yapmaya çalıştı. Belki pek benzetememişti, ama bunun anlamı bile ona yeterdi. Lord'unu her şeyden çok seviyordu ve onun hizmetkarı olmak için sabırsızlanıyordu. Ama Slytherin yerine iyilikle dolu olan Ravenclaw'a geçmişti. Bu altı yılın nasıl geçtiğini bir de ona sormalıydınız. Neyse ki, insanlarla pek muhatap olmayan biriydi, yoksa daha da çekilmez olurdu onun için bu iyiler yuvası.

O ağacın kenarına oturdu ve cebindeki elmayı çıkardı. Dişini geçirdi, sulu ve ekşi olan elmayı yavaşça yemeye başladı kendi kendine çok sevdiği bir şarkıyı mırıldanıyordu bir yandan da.
Elmanın ağzında kalan kırıntısı bu sırada boğazına kaçtı, biraz öksürdü, ardından daha da kötüleşti ve hemen koşup göl kenarından avucuyla su alıp içti.

Batmakta olan güneşin ışıkları göl yüzeyine çarpıp yansımalar yaratıyordu. Gölün zümrüt rengi parıltısı Max’in yüzüne vurup düşünceden düşünceye geçmesine sebep oluyordu. Gelecekte onu ne bekliyordu? Acaba düşlediği gibi bir hayata sahip olabilecek miydi? Amaçlarını gerçekleştirebilmek için Profesör Black’e daha yakın olması gerekiyordu. Bu da onun için çok zor bir şey değildi. Hem iksir dersinden keyif alıyor, hem de Profesör Black’i seviyordu. Bir gün, dedi içinden. Bir gün ben de sol kolumda dağlanmış bir izle dolaşacağım.

Akşam yemeğine gitmemişti. O kadar çok insanın neşeyle konuşarak ağızlarını doldurması ona tiksinç geliyordu. Belki biraz sonra birkaç parça bir şeyler atıştırmak için büyük salona gidebilirdi. Yine de şu anki halinden memnundu. O kalabalık bir insan kümesinin içinde olmaktansa, kendi içinde olmayı tercih eden biriydi.

Gölün sahili boyunca ilerlemeye devam etti. Yosun tutmaya başlamış kayaların üzerinden düşememeye dikkat ederek ilerliyordu ki, az ileride bir kızın derin derin öksürdüğünü ve gölden su içmeye çalıştığını gördü. Kızı tanıyor olduğunu fark etti. Bu kızla aynı binadaydı; ancak kız ondan bir dönem büyüktü. Normal olan birisi koşarak ona yardım etmeye giderdi. Ancak Max bir dakika boyunca orada, kayların üstünde durmuş, kızın çırpınışlarını seyretmişti. Daha sonra ağır ağır ona doğru yürüdü ve yakındaki ağacın dibine oturdu. Bir an için kalkıp kıza tekmeyi basmayı düşündü. Yine de kendi kendine bir şeyler yapması fikri ona daha cazip geldi. Ağacın dibinde oturup beklemeye başladı. Kızın ona yaklaştığını görünce ayağa kalktı ve yakınlaşmasına izin vermemeye çalışarak şatoya doğru yürüdü.

Kızın arkasından durmasını isteyen sözlerini duyabiliyordu. Kafasını çevirip ”Beni rahat bırak!” diye bağırdı. Kızın ayak seslerin yaklaşmakta olduğunu duyunca asasını çıkarıp kıza doğrulttu ve bir an düşünmeden bir yarasa umacı büyüsü salladı.

Başlık, üyelerin istekleri doğrultusunda arşivlenmiştir.