RP PRATİKLERİ

Dennise bugün baya sıkılmıştı.Biraz uzaklaşmak istiyordu.Babasının ona daha önce bahsettiği, Mr. Windsor'a gitti.Kendisi Hogsmeade köyünde oturan safkan büyücülerdendi.Mr.Windsor'un şöminesini kullanarak daha önceden kendisine tavsiye edilen Knuckturn yolundaki Borgin&Burkes'e gitti.Mr.Borgin'i nazikçe selamladı.
"Merhaba Mr.Borgin.Adım Marietta Dennise Anderson.Fredderrick Anderson'ın kızıyım."dedi.
Mr.Borgin önce biraz şaşırdı.Sonra toparlandı.Ellerini önde kavuşturup gülümsedi:

"Ah,Hoşgeldiniz Miss Anderson.Evet evet.Babanızla dönemin başında haberleşmiştik.Sizin eğitiminize burda devam edeceğinizden ve size yardımcı olmamdan bahsetmişti.Emrinizdeyim asil leydim."
Dennise ona gülümseyip kibarca teşekkür etti.Sonra ileri doğru bir adım atıp siyah elbisesinin üzerine konan uçuç tozlarını temizledi.Bir yandan da dükkana göz atıyordu.Mr.Borgin de yavaşça ardından geliyordu.Dennise'e göre burası bir hazine olmalıydı.Ama gördüğü bazı şeyler gerçekten çok basitti.Birden cam bir dolabın içinde siyah ince bir el gördü.Mr.Borgin'e onu işaret etti.
Mr.Borin onu dolaptn aldı ve:
"Şanslı el efendim.Sahibine yol gösterir.Yardımcı olur."
Dennise:
"Ama pek yeni gibi durmuyor."dedi.
Mr.Borgin gülümsedi:
"Ah siz kuzeyli safkanlar herşeyin yenisini hemen ayırt edebiliyorsunuz.Ama biz burda eskilere daha çok değer veririz hanımefendi.Bu elimdeki eli daha önce Malfoyların genç efendisi Draco Malfoy almıştı.Kendisine yeterince şans getirmediğine inanıp bana yeniden getirdi."dedi.Ardından sadece kendi duyabileceği bir mırıltıyla "Lanet olası kibirli asiller!"diye mırıldandı.
Dennise El'e tekrar bakıp:
"Yani şans getirmemesi gibi bir ihtimalde var öyle mi?"deyince Mr.Borgin heyecanla ellerini salladı:
"Ah hayır efendim.Onu demek istemedim.Sadece Malfoylar böyle olduğuna inandı.İnanın bana Şanslı El onu kullanmasını bilen herkesi memnun etmiştir."dedi.
Dennise sesini çıkarmadan diğer eşyalara bakmaya başladı.Cam raflardan birinin üstünde siyah bir kutunun içinde Gümüş kuru kafa bir yüzük gördü.Ona yaklaştı.Kutuyu eline alıp daha yakından baktı.Kurukafanın üstünde inca zarif yılanlar çiziliydi.Ama biraz yıpranmış gibi görünüyordu.Dennise yüzüğü çok beğenmişti.Mr.Borgin:
"Miss Anderson gerçekten zevk sahibisiniz.Elinizdeki yüzük 17yy.dan kalma bir yüzüktür.Taa Mısırdan buraya getirilmiştir.Eski bir Hortkuluk'tur ama merak etmeyin üzerindeki darbelerden işlevini kaybettiğini anlayabilirsiniz.Hortkuluk'u yapan büyücü daha sonra pişman olmuş.Ayrıca düşmanlarınız etraftayken yüzük biraz ısınarak sizi uyarır ama önce biraz takmalısız ki yüzük size alışsın."dedi.Yüzünde aç bir ifadeyle Dennise'e baktı.
Dennise heyecanla yüzüğe bakıyordu.Çok beğendiği ortadaydı.Belki ihtiyacı olabilirdi Hogwartsda.Ama babasının haberi olmamalıydı.Böyle bir eşyayı tek başına almasından hoşlanmaya bilirdi.Mr.Borgin'e baktı.Ona güvenemezdi.Ama almayı da çok istiyordu.Birden gözlerinde bir ışık çaktı.Mr.Borgin'e yeniden baktı ve:

"Bunu alıyorum."dedi.Mr.Borgin oldukça sevinmiş gibiydi:

"Doğru bir karar verdiniz Miss Anderson.Pişman olmayacaksınız."dedi.
Hevesle kasaya doğru ilerledi.Yüzüğü daha güzel kadife bir siyah kutuya koydu.Kafasını kaldırıp,Dennise'e gülümsedi:

"45 Gellon efendim"dedi.Dennise usulca para kesesini çıkardı.içine şöyle bir baktı.50 Gellon'a yakın bir şey vardı.Keseyi tezgaha bıraktı."İşte."dedi."Bu alışverişten babamın haberi olmazsa sevinirim Mr.Borgin"dedi.
Mr.Borgin birden gözlerini devirdi.Önce tezgahta duran keseye baktı.İçinde ne kadar olduğunu tahmi etmeye çalıştı.Kafasını kaldırıp Dennise'e tekrar baktı.Elini keseye uzatırken"Üzgünüm Miss Anderson.Babanızla irtibat halindeyim ona yalan söyleyemem.Ayrıca aldığınız yüzük çok asil bir eşyadır.Sanmıyorum ki babanız___
Dennise Mr.Borgin'in sözünü keserek"Babamın neye karşı çıkacağını sizden iyi biliyorum Mr.Borgin saolun."dedi.
Mr.borgin yeniden gözlerini keseye dikti.Dennise'e bakmadan:
"Ozaman korkarım bu konuda yardım edemeyeceğim size."diyerek Dennise 'e baktı.Dennise zaten ona bakıyordu.Hafifçe gülümsedi:
"Ah,yanlış cevap.Özürdilerim"dedi.
Hızla asasını doğrultup "UNUTTUR!"dedi.Mr.Borgin'e beyaz bir tüy çarptı ve gözleri yukarı doğru kayarak hülyalı bir hal aldı.Yılışık yılışık sırıttı."Güle güle Miss.İyi günler"dedi.Dennise kutuyu Borgin'in elinden sertçe aldı.keseye de elini atarak hızlı ama çaktırmadan aldı.Kibarca selam verip arkasını dönerken alaylıca güldü."Teşekkür ederim Mr.Borgin"dedi.Kapıyı açıp çıkarken pelerinin kapşonunu kapattı.Yolu bilmiyordu ama aşağı doğru yürümeye başladı.Kullanabileceği başka bir şömine bulup okula dönecekti.Yol sağa doğru dönüyordu.İlerde dışarıya ışıkları vuran bir dükkan gördü.Önüne geldiğinde talebayı okudu."Karanlık sofra"yazıyordu.İçerde birkaç kişinin oturduğunu gördü.Belki şömineyi kullanmasına izin verebilirlerdi.Kapıyı açıp içeriye doğru adım attı.

YALNIZLIĞIN GECESİ

Gece oluyordu.Güneş,ışınları yavaş yavaş çekmeye başladı.Alice o gün çok düşünceliydi ve sağına soluna dönüp bir türlü uyuyamıyordu.Kimi mi düşünüyordu?Ablasını...

Ablasının ona anlattığı masalları ve öğütleri düşünüyordu.Hiç aklından çıkmıyordu ki zaten...
Anne ve babasının o kara sözünü hatırlıyordu içinden.Kızıyordu onlara...Ablasının bir suçu yoktu ki!"Nefret"ne kötü bir şeydi.Ya "Sevgi",oda karamsarlaşmıştı artık.Birden suratını ekşitti.Alice"Yalnızlıktan nefret ediyorum"diye haykırdı.Daha bu neydi ki...

Alice duygusal bir kız olduğu için,ömrünün nerdeyse yarısında ağlamıştı.Ama hepsi yalandı.Bazen dondurması düştüğü için,bazen annesine istediği kıyafeti aldıramadığı için ve bazende oyuncak almak istediği için...Ama şimdi gerçekten ağlıyordu.Ablasını düşündüğü,yalnızlıktan sıkıldığı ve de ailesinden nefret ettiği için...
Ablası ona herşeyi öğretmişti sanki.İlk olarak;düşünmeyi ve hayal kurmayı,ikinci olarak;görmeyi ve hedefi yakalamayı,üçüncü olarakta şimdi yaptığı şeyi;ağlamayı,özlemeyi ve de sevmeyi..."Ben yalnızlığa mahkummuyum?Gökyüzü bile bakmadı yüzüme.O bile kararttı yüzünü."dedi hıçkırarak.

Yatakta ağlarken birden bir ses duydu.Bu kedisinin sesiydi.Homurdanarak Alice nin yanına sıkıştı.Alice"Söyle bakalım yaramaz kedi,ne oldu?"dedi.Kedi homurdamayı kesti.Alice hayvanların konuşabileceğine inanıyordu.

Ama kedisinin sustuğunu görünce ağlamaya devam etti ve"Sende mi ha?Sende mi bana yüz çeviriyorsun.Kapılar kapanıyor sanki yüzüme.Ama ben onlar gibi olmayacağım.Kimseye yüz çevirmeyeceğim.Ablam gibi bırakıp gitmeyeceğim.Bu okuldan mevzun olup meslek sahibi olduğumda herkes görücek..."dedi kararlı bir şekilde.

Matteo ve Æon'dan başlayalım, ikinizin de RPleriniz harika, önerim bir de günlük edinin ve unutmayın ki kendi odalarınızda flood yapabiliyorsunuz, bolca olay yaratın birbirinizin dairelerinize başvurmanızı gerektirecek durumlar yaratın Özellikle Æon, seni de daha çok RP yaparken görmek isterim Matt ve Linda yeterince aktifler Devam millet, ikinizi de iyi ki Bakanlığa almışız diyorum şu an

Marietta'mıza geçelim Marietta senin de RPni oldukça beğendim ama küçük hatalarının farkındasındır: Öncelikle paragraflara ayırmakta daha çok özen göstermeye dikkat etmelisin ve " işaretlerinin renklerini konuşmayla aynı tutarsan estetik olarak daha iyi, değil mi Onun dışında macera ya da lışveriş RPsi olarak süper Knockturn'e de bekleriz

Sycorax'cım, RP kuzenim, senin RPlerini de beğendiğimi biliyorsun, fazla söze gerek yok Benim gibi kalın paragraflar kullanıyorsun, hoşuma gidiyor hahha BU RPnde belki daha fazla renk kullanabilirdin =) Özellikle de farklı kişilerin konuşmalarına farklı renkler lütfenn

ve Alice'e gelelim. İlk göze çarpan eksik renklendirme diyorum tekrar. Farklı kişilerin diyalogları farklı renk anlatım farklı renk lütfen =) Devam edersek, " işretini sadece diyalog için kullanmak okumayı kolaylaştırıyor. Eğer ayrı gçstermek ya da belirtmek istersen ' işareti kullan ya da kelimeleri italik yap. Fazla ... kullanma alışkanlığın olduğu gözümden kaçmıyor Son olarak 'dedi' yazarken, "tan sonraysa büyük harfle başlaman gerekmiyor Genel olarak baktığımızda istediğinde uzun RP yapabiliyorsun, daha fazla tek satır RP görmek istemiyorum Bu RP'n ortalamanın üzerinde, kendini geliştirmeye devamm

Artık kuzeniyle ayrılmıştı.Şimdi seçmen şapka için hazırlanma zamanıydı.Tekne ilerlerken görkemli şato biraz daha güzel gözüküyordu göze ve yanında oturan yaşıtı ellen oda bir safkandı anneleri yakın dostlardı.''Merhaba Ellen''dedi ne kadar istemesede.''Merhaba Scopius nasılsın hangi binaya gitmeyi umuyorusun''Scorpius düşünmeden cevap verdi.''Grifindor olmasında ne olursa olsun''dedi ve kız meraklı meraklı bakmaya başladı.''Neden Scopy neden Grifindor binasını istemiyorsun''.Scorpius amcasının durumunu anlatamazdı ama bir şeyler açıklamalıydı bir an kızın Grifindor binasından korktuğunu anladığını sandı ama daha fazla endişelenmeden cevabı verdi''Biliyorsun renklerini sevmiyorum ortak salonuda küçükmüş diyorlar hem Slytherine sadece bizim soyumuzun safkanları gidiyor melez ihtimali yok.Hem zindanlar benim favorilerimdir''dedi ve azcık gülümsedi.Ellen da güldü birşey anlamamıştı kayık toprağa çarptı.Büyük an geldi.Artık şatodan içeri girmişti karşılarında müdür yardımcısı onlara gerekli acıklamaları yapıyordu.

[i]Jane neşeyle evden çıkıp asa dükkânına doğru yürümeye başladı. Yolda ikiz kuzenleri Jack ve James ile karşılaştı. Gülümseyerek, “Selam çocuklar! Ne habersiniz bakalım?” dedi. Kuzenler lafları ağızlarının içinde geveleyerek, “İyiyiz.” dediler. Jane gülerek, “Demek yeni bir rekor denemesi ha? Tüm lafları anlaşılmayacak şekilde ömür boyu konuşarak mı kıracaksınız bu rekoru?” diye kuzenlerine takıldı. Gülerek ağzındakileri çıkaran ikizler, “Hayır, yalnızca bal kafadan taş şeker aldık.” dediler, ardından hemen şekerleri birbirleriyle değiştirip geri ağızlarına attılar. Jane yüzünü buruşturup, “Sizi pis böcekler, ayrıca o balyumruk, bal kafa.” değil diye dalga geçti. Sonra saatine bakıp, “Geç kaldım yeni bir asa alacağım, isterseniz gelinde belki Madam’ın çayhanesinde çay içip sohbet ederiz?” diye bir öneri ortaya attı. Kuzenler kafalarını aynı anda sallayarak Jane’in peşine takıldılar.
Biraz sonra Jane asasını almış, kuzenleriyle beraber çayhanede oturuyordu. Hatta yolda gördükleri, Jane’in arkadaşı Stella’da onlara katılmıştı. Beraber gülüp çaylarını içiyorlardı. “Tamam Jack bu kadar yeter yoksa gülmekten öleceğiz.” dedi Jane ama gülmekten konuşamıyordu, söylediğinin tek kelimesi bile anlaşılmamıştı. Stella gülümseyerek Jack’e baktı. Öyle derin derin bakıyordu ki, gören onları sevgili sanırdı. Çünkü Jack’te aynı şekilde Stella’ya bakıyor ve gülüyordu. Bu durumdan rahatsız olan James ikizini dürtüp, “Kes şunu ahmak, bir kız için eriyip bitmeye değmez, hele de böyle bir kız için…” diye kardeşinin kulağına fısıldadı. Jane her şeyin farkındaydı, James, kardeşini fena halde kıskanıyordu. Jane, Stella’ya dönüp, “En iyisi kalkalım, seni de giderken evine kadar bırakırız nasıl olsa evlerimiz çok yakın.” diyerek içtenlikle gülümsedi. Stella’yı okuldan tanıyordu. İkisi de Gryffindor binasındaydı(hatta dördü de aynı binadaydı.). Tek fark Stella’nın sınıf başkanı olduğundan daha havalı olmasıydı. Kız saçlarını savurarak Jane’e kafa salladı. Böylece kalkarak önce hesabı ödediler, sonra Stella’yı evine bıraktılar. Ardından da Jane kuzenleriyle birlikte eve gitti, daha doğrusu ailesinin villasına gittiler. Annesi soran gözlerle çocukları karşıladı, ardından da imalı gözlerle bir saate bir çocuklara baktı. Jane önce davranarak, “Yolda kuzenlerle karşılaştım ve… Eee… Onlarla gidip bir şeyler içtik.” diyerek sırıttı. Anneleri de gülümseyerek onları devasa evin içine aldı.
Jane çocuklara dönüp, “Ödevleriniz bitti mi?” diye sordu. Çocuklar başlarını hayır anlamında sallayınca, “Hemen yukarı, ders vakti geldi.” dedi neşeli sesiyle. Yukarı çıktıklarında herkes ders kitaplarına yumuldu ve kuzenlerin gitme vaktine kadar olan zamanı susarak geçirdiler.
“Görürüz Jack ve James.” diyerek elini salladı ve onlara birer iyi geceler öpücüğü verdi. Böylece babası iki oğlanı alıp iyi geceler dileyerek oradan ayrıldı.
Şimdi Jane, her zaman olduğu gibi tek başına öylece kalakalmıştı. Saate bakınca uyumanın iyi bir fikir olacağı düşüncesi tüm bedenini sardı, esnemeye başlamıştı. Zaten yarın erkenden kalkıp Hogwarts Ekspresine yetişmesi gerekiyordu. Artık o neşeli okul günleri geri dönüyordu! Jane yüzüne yayılan tebessümle birlikte odasına çekilerek derin bir uykunu kapılarını araladı.
Ertesi sabah okul heyecanı yüzünden çok telaşlı ve sinirliydi. Koşar adımlarla salona dalmasıyla kırılan milyarlık vazo yüzünden de kendini bayağı bir suçlu hissediyordu. Trene gidinceye kadar evin içinde utançtan kıpkırmızı olmuş bir yüzle dolaşmıştı. Sanki saatler sadece o gün, Jane’e özel olarak büyük bir hızla ilerliyordu. Sırf Jane geç kalsın diye, her şey ayarlanmıştı sanki.
“Aptal bavul.” diye söylendi, koca bavuluna bir tekme geçirerek. Bir türlü kapanmıyordu, kapansa dahi emindi ki anında patlardı. “Anne bunlar sığmıyooor!” diye bağırdı, belki annesi çare bulabilirdi, hatta kesin olarak. Annesi odaya girer girmez yanında getirdiği mis koku odayı sarıp sarmaladı. Bugün çok güzel ve daha da asil görünmüştü kızının gözüne. Gülümseyerek bavula asa salladı. O anda sanki bir balonun patlayarak içindeki havanın sönmesi gibi bavulda söndü. Sanki içinde iki parça eşya vardı. Jane büyük bir hızla koşup annesinin üstüne atladı, onu sıkıca sararak yanağına bir öpücük kondurdu.
Nerdeyse bir saat içinde tüm eşyalar toplanmış, trenin önüne gelinmişti. Jane sabırsızlanıyordu, hemen binip anında okula varmak istiyordu, ancak yol keyfi de bir başka güzeldi. Annesinin elini bırakacak, oraya gele tüm aile bireylerine sevgiyle sarıldı. Ardından da büyük bir heyecan içinde trene bindi. Camdan ailesine el sallayıp onları göremeyeceği kompartımanlardan birine girdi. İçerde onun yaşında bir kız daha vardı. Jane’in soran gözlerle baktığını görünce anlamış olacak ki koltuğu göstererek, “Hadi otur.” dedi. Çok yumuşak ve tatlı bir sesi vardı, insanın içini okşuyordu. İpeksi yüzü tıpkı bir melek gibiydi. Jane gülümseyerek teşekkür etti.
Birkaç dakika içinde kırk yıllık arkadaş gibi sohbet etmeye başlamışlardı. Kız çok tatlı ve sevecendi. Anlaşılan fazla paraları yoktu ama ona içindeki zenginlik yetiyor gibi görünüyordu. Kızın adı Julia idi, o da Jane gibi 2. sınıftı. Çokta zeki görünüyordu. Şöyle bir bakılınca Ravenclaw olma ihtimali yüksekti, binasını sorunca da kız Jane’in tahmin ettiği cevabı verdi. Artık o, kıza günlük hayatını anlatmaya başlamıştı. Her defasında kız gözlerini kocaman açarak bakıyordu, belli ki bu hayat onun tahmin ettiğinden çok daha fazlasıydı. Açık kalan ağzını eliyle kapatarak şaşkınlığını gizliyordu. O anlattıkça da Jane şaşırıyor, şaşkınlıkla kafa sallıyordu. Birden kompartımanın kapısı hızla açıldı. Bir kız daha gelmişti. Onu da içeri alarak üçlü bir grup oluşturdular. Yol boyunca konuşup kıkırdadılar. Tren durunca da büyük bir heyecan ve coşku içinde ayağa fırladılar. İşte sonunda özledikleri Hogwarts her zamanki devasalığı, asilliği ve ihtişamıyla karşılarında öylece duruyordu. Yani bir yere kaçacağı falan yoktu ama sanki okul kaçıyor, kızlar da ona yetişmek istercesine koşuyorlardı.
Okula varınca her zamanki gibi birinci sınıfların bina seçimleri yapılmış ve birkaç saat oyalanıldıktan sonra herkes yatakhanelere gönderilmişti. Ama kimse uyumuyordu, uyumak yerine özledikleri arkadaşlarının yanına gidip sohbet ediyorlardı. Bu nedenle ertesi sabah çoğu kişi tam anlamıyla uyanamadı, uyananlarda mosmor göz torbaları ile birlikte kendilerinde değillerdi. İlk gün de olsa hemen dersler başlamıştı. Ders çıkışında Jane’in kuzeni Jack, Stella ile birlikte bir köşede konuşuyordu. Böylece James gelip yakasından tutarak Jack’i bahçeye sürükledi. Çok kızgın görünüyordu, hatta başından alevler çıkıyordu, “O kız aptalın teki ve ondan uzak durmalısın!” diye bağırdı sinirle. Jack kardeşinin elini koyduğu omzunu geri çekerek, ona acıyarak baktı, “Sen sadece kıskanıyorsun, farkında değil miyim sanıyorsun? Sende ondan hoşlanıyorsun!” diye sesini yükseltti. James gülerek, “Yapma ya, o aptaldan hoşlanmıyorum ki sen az önce onu sevdiğini itiraf etmiş bulunuyorsun küçük kardeşim.” dedi sakin olmaya çalışarak. Jack yumruğunu sıkarak kendini tutmaya çalıştı ve yavaş bir sesle, “Senden küçük olamam imkânsız ikizim.” deyip hızla uzaklaştı. James kıpkırmızı olmuştu. “Bu kendini ne sanıyor böyle?” diye söylendi. Jane bir anda orada belirivermişti. James’e bakarak başını salladı ve cık cık yaptı. “Hiçbir şey öğrenemedin mi sen?” James gözlerini kocaman açarak baktı. “Öğrenmek mi?” diye bağırdı sonra. “Başımıza öğretmen mi kesildin yoksa?” “Hala anlamadın değil mi?” dedi Jane kısık bir sesle. “Anlamak mı? Neyi anlayacakmışım bayan seni çokbilmiş?" diye çıkıştı James. Suratı asılan Jane, “Seni kendinle baş başa bıraksam iyi olacak…” diyerek oradan uzaklaştı. James dediklerine pişman olduysa da bunu belli etmeden ortak salona doğru koşmaya başladı.
Jane de o sırada koşarak yatakhaneye geldi. Etrafta kimse gözükmüyordu ta ki Amy gelene kadar. O güzel gülümsemesi yine tüm suratını kaplamıştı. “Selam.” diye şakıdı. Jane de onun gibi şakımasa da olabildiğince mutlu görünmeye çalışarak karşılık verdi. Ardından, “Ne olmuş böyle sana farecik?” diye sordu Amy. Jane, “Off Amy lütfen bana böyle deme!” diye söylendikten sonra kuzeniyle aralarında geçen üzücü diyalogu anlattı. Bitirdiğinde Amy şaşkınlıktan elini ağzına götürmüş, kocaman açığı, zaten iri olan gözleriyle ona bakıyordu. Jane acıyla başını salladı, gerçekler önüne serilince insan bunlarla yüzleşmekten ne kadar kaçsa da sonunda onlara bakmayı öğreniyordu.
Aradan bir yarım saat geçmişti. Amy hala arkadaşını avutuyordu, belki o kadar büyütülmeye değmeyen küçük gibi gözüken bu olay, Jane’in içinde fırtınalar kopmasına neden oluyordu. Çünkü James ve o her zaman kardeş gibi olmuşlardı. Jack ile o kadar da değildi ama James onun hem en iyi arkadaşı hem de tatlı kuzeniydi. Aslında Amy’nin de yüzü biraz solgundu. Ama Jane buna dikkat etmemişti. En azından şu yarım saatte elli kez baktığı yüzün solgunluğu dikkatini çekmiyordu. Onun dindirmesi gereken fırtınalar vardı. Böylece iki kız akşam olana kadar sohbet ettiler. Jane düzelmişi ama Amy hala solgundu. Sonunda bu Jane’in dikkatini çekti, “İyi misin Amy, sanki biraz solgunsun.” Amy ise bitkin yüzünü ona yere çevirip, “İyiyim bir şeyim olsa ilk senin haberin olurdu.” diyerek gülmeye çalıştı ama öksürük ona engel oldu. “Belki bir hastalığı vardır, ama söylemiyordur.” diye düşünen Jane, bunu daha kibar bir şekilde söylemeyi düşündü. “Acaba hasta mısın?” deyiverdi. Amy tek kaşını kaldırarak ona bakarken, “Gerçekten bir şeyim yok.” diye uydurmaya devam etti. Jane de fazla üstelemedi. Saate bağınca korkuyla ciyakladı ve aceleyle ayağa fırlayıp Amy’ye, “Çabuk, çabuk uçuş dersi başlayacak hemen ardından da… hangi ders var açıkçası bilmiyorum ama orda bakarız.” diyerek cüppesini üstüne aldı, Amy’nin yatağındaki cüppeyi de sırtına fırlattı. Koştura koştura uçuş alanına gittiler. Daha ders başlamamıştı ve birinci-ikinci sınıflardan oluşan bir grup az ilerde koyu bir sohbete dalmışlardı. Jane’in Amy’ye göz kırpmasıyla hemen oraya gittiler. İkisinin de selam vermesiyle, gruptakiler hep bir ağızdan karşılık verdiler, bu nedenle büyük bir ses karmaşası yaşandı. Birden Jane grupta Jack ve Stella’nın da olduğunu gördü. Jack kolunu Stella’nın boynuna dolamıştı. Jane kafasını sallayarak en sevdiği kuzeni, hatta en iyi arkadaşıyla kavga nedenlerine uzun uzun baktı. Birazdan da zaten ders başlamıştı. Prof. çok sinirli, bir o kadar da ciddiydi. Zaten uçmayı öğrendikleri için ilerden başladılar. Ama önce herkes çok konuştuğu için prof. bir sürü konuştu, saydı. “Zırvalamayı bırakın, şu gevezeliğe bir son verin.” diye çıkıştı, “Hadi biraz hızlı olun, gevezeler.” dedi yeniden. İşte başlıyorlardı. Herkes, “Yukarı.” diye bağırarak süpürgelerini aldılar ve hızla üstüne indiler, prof.un da binmesiyle belli bir alanın dışına çıkmadan uçuş antrenmanları yapacaklardı. James sonradan gelip onlara katılmıştı. Jane’in ona attığı gülücüğe karşılık vermeksizin süpürgeye binip uçmaya başladı. Ama bir şekilde işler ters gidiyordu. James biraz gittikten sonra geriledi, biraz daha gitti geri gitti. Ardından dönen bir şişe gibi dönmeye başladı. Hızla dönüyordu. Gören yakında onun patlayacağını söyleyebilirdi ama şimdilik öyle bir korku yoktu. Prof. asasını James’e yöneltti. Jane hemen koşup prof.a, “Lütfen profesör zarar verecek bir büyü yapmayın.” diye yalvarmaya başladı. Prof. un yüzünden her an elimin tersiyle vurabilirim gibi bir ifade vardı. Jane korkudan geri sıçradı ve prof. James’e yeniden asasını doğrulttu. Asadan çıkan ışınlar görülmeyecek kadar hızlı bir şekilde James’i sarıp, sarmaladı. Bedeni kilitlenmişti. Hiç hareket edemeden ıslak çimleri boyladı. Bedeni prof. tarafından çözülen James hemen kalkıp üstündeki çamuru temizledi. Jane’e gülümseyerek, “Vaov bir daha böyle bir şey olsun istemem!” diye dalga geçti. Jane dikkatli baktığında kuzeninin kolundaki cüppenin kan olduğunu fark etti. Elinde olmadan çığlık atarak, “Çabuk… Revir… Kolun… ahh , inanamıyorum!!!” diye bağırmaya başladı. James kuzeninin ağzını kapatarak, “Sus, tamam prof. tan izin alıp gidelim.” dedi sakince. Birlikte revire gidip James’in kolunu sardırdılar. Gidip iyice dinlenmesini söyleyen şifacı çok ciddi görünüyordu. “Hadi bakalım yatakhaneye git. Ben ortak salona kadar eşlik ederim sana.” diye mırıldandı Jane. James karşı çıkmadı, sağlam kolunu Jane’in sırtına atıp, sıvazladı.

devamını hemen yolluyorum çok uzun diye kabul etmedi.

Jane kuzenini yatakhaneye bıraktıktan sonra dinlenmek için kendi yatakhanesine çıktı. İçeri adım atmasıyla okulun karmaşasından bir anda sıyrılıvermişti. Gülümseyerek kendini yatağına attı. Gözlerini kapatıp biraz dinlendikten sonra Julia ve Amy gözüne çarptı. Yanına gelmelerini işaret etti. İkisi de koşarak geldiler. Selamlaştıktan sonra sohbet etmeye başladılar, ta ki Selly ve Mandy ikilisi gelene kadar çok mutlu görünüyorlardı. İki kız sürekli kıkırdayarak yanlarına geldi. “Selam, yeni elbisen güzelmiş Joe Moe!” ve yeniden kıkırdadılar. Jane’e bu laf ağır gelmişti. Elbisesi yemek olmuş olabilirdi, herkesin başına gelebilecek bir kazaydı. Zaten birazdan değiştireceği için sorun etmemişti, tabi bu iki kız bunu yüzüne vurana kadar. “Neden ne istediğinizi söyleyip sonra da kaybolmuyorsunuz? Hatta hemen gözümüzün önünden kaybolsanız sizin açınızdan daha iyi olur!” diye patladı Julia. Göründüğü kadar sessiz bir kız değildi anlaşılan. Amy ona azarlar gibi baktı, ona hak veriyordu tabi ki ama sorunların çözümü bu yolla imkânsızlaşırdı, daha sakin olmak gerekiyordu. Amy gülümseyerek, “Eminim şimdi canınız bizi kendimizle baş başa bırakıp başka bir yere gitmek istiyordur. Yoksa ne olacağını tahmin edebiliyorsunuz değil mi?” dedi. Çok işe yaramıştı. Çünkü iki kız yeniden kıkırdayarak yatakhaneden ayrıldılar. Amy “Ben haklıydım” dercesine Julia’ya baktı. “Ne var?” diye çıkıştı Julia, her zaman olduğu gibi. Jane ise halinden çok hoşnut görünüyordu. Çok iyi ve yakın dostları olduğunun bir kez daha farkına varmıştı.
Ertesi sabah erkenden kalkıp kıyafet seçmeye başladılar. Çünkü biliyorlardı ki, bu en zor ödevlerden bile daha zordu. Üç kız önce bir giysiye atılıyor, ardından vazgeçip diğerine atılıyorlardı. Bugün Hogsmade’i ziyarete gideceklerdi ve heyecanları doruktaydı. İkinci senenin ilk ziyareti olacaktı bu ve genellikle en güzel olanı da ilk olanıydı.
Az biraz zaman kaldığı için giysiler arasında seçim yapamayan kızlar, bina sorumlusunun zoruyla alelacele üstlerine bir şeyler geçirdiler ve Hogsmade’e gitmek üzere sıraya koyuldular. Biraz sonra gezi prof.u gelmiş, sırayı kontrol ederek doğru düzgün sıraya girmeyenleri cezalandırmıştı. Ardından da, “Haydi bakalım hızlıca hareket edin! Uyuşuk uyuşuk beklemeyin öyle!” diye bağırdı. İşte yola çıkmışlardı. Biraz sonra hepsi saat beşe kadar serbest kalacaktı. Sonra da tekrar aynı yerde toplanıp okula döneceklerdi. “Hadi herkes dağılsın, beşte tekrar aynı yere döneceksiniz, söylememe gerek bile yok zaten!” diye bağırdı prof. ve ilk önce Jane ve arkadaşları okul grubundan ayrılıp Hogsmade’de ilerlemeye başladılar. Önce balyumruğa uğramak istiyorlardı. Ne de olsa hala çocuklardı ve çocukların en sevdiği şey şekerdi! Koşa koşa dükkana vardılar. Yanlarında bayağı bir para vardı. Yaklaşık beş torba şeker alarak domuz kafasına gittiler. Günün büyük kısmını susup şeker yiyerek ve çikolatalı süt içerek geçirdiler. Sonra da doğruca diğer birinci sınıflarla okula yürümeye başladılar. Ama üç kızın büyük sorunları vardı. Daha demin mavi olan yüzleri şimdi yeşile dönüyordu. Çok şeker yemekten alışılmadık bir hastalığa yakalanmışlardı. Şifacının, “Monmorgeus” diye hitap ettiği bu hastalık çok fazla şeker, özellikle binbir çeşit fasulye şekerlemelerinden kaynaklanıyordu. Sürekli kedilerin çıkardığı yumaklardan kusuyorlardı. Akşama iyice iyileşmişlerdi ve bu onlar için çok komik ve hatırlanır bir anı haline dönüşmüştü.
Jane kafasını kitaptan kaldırıp saate baktı. "Acaba bu bir dakika içerisinde bu saate bakışım 25. kez mi yoksa 30. kez mi oluyor?" diye düşünerek kafasını geri kitaba gömdü. Sonra da başını parşömene gömüp bazı notlar alıyordu. Görünen o ki kütüphane de kitaplara sarılmış bir halde ödev yapıyordu. Uykusuzluktan gözlerinin rengi kadar mor gözüken göz torbaları çok kötü görünüyordu.
Ertesi gün Jane yine rüyalar alemindeydi. Güzel yatakhanesindeki yatağında mışıl mışıl uyuyordu. Birden üzerine bir şeyin tırmanmasıyla çığlıklar içinde uyandı. Uyanınca bir çığlık daha attı, yatakhane bomboştu. "Hayıııır!" diye bağıdı, yine mi geç kalmıştı? Neyse ki sincabı Hanry onu uyandırmıştı. Yanağındaki sincap tükürüğünü silip çantasından toka ve tarak çıkardı. Hızla saçını taramaya koyuldu. Ardından saçına bir toka iliştirip yatakhaneden çıktı, ama acele ona her şeyi unutturmuştu. Geri yatakhaneye döndü. Ders programından iksir dersi olduğunu öğrendi. Hemen araç gereçlerini alıp zindanlara doğru yol almaya başladı. Giderken tüm araç gereçleri, tokası da dahil olmak üzere zemini boyladı. Bu da yetmezmiş gibi kaygan zemin nedeniyle yere yapıştı. Araç gereçleriyle birlikte kendini de kaldırdı. Tokayı yeniden saçına iliştirdi. "Ah Merlin'in kazanı aşkına! Hadi ama daha hızlı olmalıyım ve hızlı olurken sakarlık yapmamalıyım." diye söylenerek merdivenlerden aşağı indi. İşte iksir sınıfının kapısı büyük bir ihtişamla karşısında duruyordu. Sonunda sürekli kitabını okuduğu dersi dinleyecek ve kitapta olmayan pek çok bilgi öğrenecekti. Boğazını temizledi, "Öhm." Evet, şimdi hazırdı. Fakat mürekkebi almayı unutmuştu. alnına bir şaplak atıp ne yapacağını düşünmeye başladı. Fakat zamanı kısıtlıydı. Eğer geri yatakhaneye gitse en azından bir o dakika giderdi. İçeri girse mürekkebi başkasından kullanmak zorunda kalacaktı. Tabi o da verirlerse, bir de tabi öğretmenin gözünde küçük düşüp azar işitme ihtimali yüksekti.
Tüm bunları bir kenara bırakıp kapıya uzandı. Hafifçe üç kere tıklattı kapıyı. Dördüncü tıka kalmadan yavaşça gıcırdayan kapıyı açtı ve profesörle göz göze geldi. Hafifçe gülümseyip suçunu örtmek istedi fakat palyaço gibi gözükmekte istemedi. Prof. birkaç saniye ona baktıktan sonra derse devam etmeye koyuldu. Sanki hiçbir şey olmamıştı. Jane de konuyu kurcalamadı, düşük not almak istemezdi. Prof.un sırasına bakınca, kitapların kullanıma hazır bir şekilde durduğunu, yanında da kara kaplı bir defter bulundurduğunu fark etti. Acaba içine ne yazıyor diye düşünmeden edemedi. Ama daha fazla bakması da acayip kaçardı. O da sırasına doğru ilerleme başladı.
Sırasına giderken bir yandan da fazla mürekkebi olanlara bakıyordu. İşte birinde vardı. Gidip kızın arkasına oturdu. Sırasının altına koyduğu mürekkebe göz atıp yavaşça, "Sanırım mürekkebim yukarda kaldı acaba fazladan olan mürekkebini alabilir miyim?"diye fısıldadı sıraya yaslanarak. Öğretmenin gözüne şimdilik görünmemeye çalışıyordu.
Kız garip garip baktıktan sonra elini sırasının altına attı. Mürekkebi alıp Jane'e verdi. Jane gülümseyerek, "Teşekkürler." diye fısıldayıp mürekkebi kutudan çıkardı, kapağını açıp tüy kalemi içine bıraktı. Biraz sonra da geri çekti her an bir şey yazabilirlerdi.
Biraz sonra prof. yeni derse başlıyormuşçasına söze girdi. Demek Jane hiçbir şey kaçırmamıştı, boşuna o kadar endişelenmişti.

"Günaydın sevgili çocuklarım. Ders bitince zamanımızın kalırsa, istediğiniz herhangi bir konu hakkında konuşacağız. Ancak sınıfın belirli kuralları olduğunu sakın ama sakın unutayım demeyin. Bildiğiniz üzere bu kurallar ödev panosunda asılıdır. " Jane'in panoya dikkat edecek çok fazla zamanı olmamıştı. Bu nedenle utançtan kıpkırmızı olmuştu. Yine de prof. ders anlatırken boş boş sıraya bakılmayacağı için kıpkırmızı yüzüyle prof.a bakmaya başladı. Anlattıkça başıyla onaylıyordu. Her konudan konuşacaklarını duyunca mutlu oldu. Bu prof.u sevmişti. Geniş bakış açıları vardı anlaşılan ama dediklerine göre bayağı kuralcı gibi görünüyordu.

"Adım Sandy Mcsun. Daha önceden de çok deneyimim olmasına karşın bu prof.lukta fazla kalamayacağım, girmem gereken birçok ders var... Bu nedenle lütfen şu az zamanı iyi ve güzel geçirmeye bakalım. tabi ders dışında da sizle iyi ilişkiler kurmayı isterim. Neyse isterseniz yavaş yavaş derse geçelim…” prof. konuşmaya devam ediyordu. Bu sözler Jane'i üzmüştü. Çünkü dedikleri açıkça, "Ben bir süre sonra ayrılacağım ve başka bir prof. geri dersinize girecek." demekti. Ama Jane bu prof.u çok sevmişti. Çok iyi birine benziyor, konuyu açıklayıcı olarak anlatıyordu.
Dersler dışında da iyi bir ilişki kurmak isteyen bir prof.tu aynı zamanda. Jane gülümsedi bir prof. ile samimi olduğunu düşününce bu yerinde bir ifadeydi doğrusu.[/i]

devamını yolluyorum yine çok büyük diye kabul etmedi

Güneşin içeriye parlaklık getirdiği.Yağmur yağdığı zamanlar, damlaların her biri kulaklarınızda bir ses belirdiğinin ifadesi olduğu zaman gibidir.Büyük damlalar cama vurduğunda camlar aşağıya düşecek,kırılacak ve çatlicak diye korkulur.O gizemli oda, Chester'ın odasıdır.İngilterede bir anda yağmur bastırır bu yüzden kimse yağmurun belirtisini önceden fark edemez.Chester her zaman dışarı çıkarken, bir yandan insanlarla olduğu için, bir yandanda yağmur yağdığı için sevinir.Benzeri bir gün,
havanın hafif yel esintisi Chester'ın yağmur yağıcağının düşüncesinin belirtisi gibi olur.Benzeri bir gün Chester şemsiyesini her ihtimale karşı alıp dışarı çıktı.Her zamanki gibi güler yüzlü konuşkan insanlar vardı.Kendisini güvende hissediyordu.İçinde bir soğukluk vardı.Hava ıssız, lodos esmeye başladı.İyi bir yağmur yağması edası ilen bir kitapçıya geldi.Kitap okumayı çok seviyordu.Görevliye hemen istediği kitabı kibar bir şekilde söyledi.Kitabını alıp yakınlardaki üç katlı evine doğru yavaş adımlarla ilerledi.Chester^ın güneş rengi sarı saçları rüzgarın akıntısı ilen havalanıyordu.Evinin kapısının önüne geldiğinde kapıyı yavaş bir şekilde açtı.Bir anda kapının iğrenç gıcırtısı kulaklarının içini tırmaladı hemen içeriye girip kapıyı kapattı.Gözlerini fal taşı gibi açarak,
"ı.. iğrenç!". dedi berbat bir irkinti ilen.Bir an önce kitabını okumak istiyordu.Mutfağa doğru ilerledi.Yalnızlığın tek kötü yanı sessizlikti.Sessizlikten çok sıkıntı duyardı Chester.Mutfakta sıcak çayını ısıttı.Çayını alıp camın kenarındaki tahta koltuğa sokulu verdi.Kahve rengi masanın üzerine poşeti koyup kitabını cama doğru yöneltti.Okumadan önce,
"isteklerim kabul oluyor teşekkürler Tanrım". dedi içerisinden.Orta boylu kafasını kitaba yöneltmeden tık tık sesler duydu.Çayından bir yudum götürürken yeşil gözlerini cama doğru yöneltti.Tık tık gelen sesler yağmur damlacıkları idi.Tanrı'nın,Chester'ın dileklerinin kabul etmesi Chester^a büyük mutluluk veriyordu.Yüzü bir anda gülmüştü.Çayından bir yudum daha alarak kitabını okumaya devam etti.
Not: Acele ilen yazmadım bahane bulmayacağım.Uzun zamandır rpci değilim ama rp ilen tanıştığıma memnun oldum.Elimden bu geldi acele ilen yazmadım bahane bulmuyorum:).