Herkes köşkün görkemli kapısı önünde toplanmıştı. Hüzünlü bir rüzgar esercesine David'ın hafif uzun şaçları bu rüzgara esir olmuş gibi hareket ediyordu. David herkesle kucaklaştı, herkesi öptü. Ablasını,annesini,babasını,yengesini,abisini... Ama babası onları eksprese bırakacaktı zaten. Bununla avndu. Hisleri çok karışıktı. Soğuktu; ama böyle olmamlıydı. Böyle olursa herşey daha kötü olurdu ve morali daha kötüye giderdi. Toparlandı ve:
"Herkes, kendine iyi baksın. Sömestr'da görüşücez."
dedi ve bavullarını tekrar eline aldı. Kuzenlerine bakıyordu. Onlarda pek farksız değildi. En sonunda kökşkün bahçe kapısına doğru yürüdüler. Kapıdan çıktılar ve David son kez arkasına baktı:
"SBS'lerim süper olucak,meraklanma anne."
dedi. İçindeni bir ses bunu söylemişti. O da söyleyivermişti. Umursamazca yola devam etti.