Cassadra selsizce ilerliyordu. Artık yapayalnızdı onun yanına bitek yengesi vardı ama oda bir işe yaramıyordu aslında onu çok seviyordu ama çektiği can sıkıntısının ilacı değildi çektiği acını ilacı bir dost bir arkadaş yada ondan bile öte bir şeydi. Ama kimse yoktu yapayalnızdı. Hayatında ilk kez tattığı bir şey değildi yalnızlık ama buse fer farklıydı daha acı verici bir yalnızlıktı.Her şey üstüne geliyor gibiydi ailesi ,dersler ,Profesörler sanki başka kimse yok gibi herkes ona geliyordu onun üstüne geliyordu kendini enkaz altına kalmış bir kedi gibi hissediyordu.Selsizce gözlerini kapadı ve gözlerinden iki damla gözyaşı aktı.Birden sinirlendi ve sinirle haykırdı:'
'neden neden herkes benim üstüme geliyor!!Neden başkasının değil neden benim neden !!!'' diye bağırdı.
Birden sinirle ''insanlar her zaman dertlerini paylaşacak birini bulurlar peki ben en ihtiyacım olduğu zaman kimse yok ama ihtiyacım olmadığım zaman istemediğim kadar var sanırım kimse benim gerçek bir dostum değil bir tek Rocio var ama duyduğum kadarıyla oda bir ikilim arasında yinede sonuç aynı Cassandra yanalız tek başına tek güvendiğim kişi o ama oda yok off'' diye haykırdı Cassandra..
Sonrada selsizce düşünceleri arasında boğulmaya başladı tek dileği birisinin gelip onu o karanlıktan kurtarmasıydı bu onun tek umuduydu tek ışığıydı....