Ani Ziyaret

Misafir

Karargahın arka sokağında cisimlendiğinde saat 11e geliyordu. Son bir kaç saatte gelişen olaylar zaman kavramını yitirmesine sebep olmuştu. Rüzgar pelerinin eteklerini uçururken karagaha varmak üzereydi. Adresi fısıldarken içine işleyen soğukla beraber titredi. Kapıyı aralayıp içeriye girdi. İçerideki sıcak hava ona iyi gelmişti. Toplantı odasını es geçip oturma odasına doğru ilerledi. Rahat puflar bulunan odadaki şömineyi yakmaya girişti hemen. Hemen arkasından gelen Fleur da kendini puflardan birine atmış kaygıyla onu izliyordu. Angelina da kendini gri renkteki koltuğa attı ve yine ona ait olmayan o sesle sordu.

- "Emmeline'e haber vermeli miyiz?"

Fleur tam ağzını açacaktı ki bir 'şak' sesiyle Bory yanlarında belirivermişti. Her zamanki çekingen tavrıyla yaklaşmıştı onlara. Cırtlak ama kısık bir sesle sordu. "Efendi, bir sorun mu var? Yoksa Bory bir hata mı işledi? İstediğiniz bir şey varsa hemen yapayım." Angelina cine hafifçe gülümsedi. Ancak bu gülümseme öyle zorakiydi ki cin daha çok korkmuştu, bir kaç adım geriledi.

- "Bir sorun yok Bory. Ben bir Ateşviskisi istiyorum."

İçkisi anında önündeki sehpada belirmişti. Fleur'a sormamanın kabalık olacağını düşünerek ona döndü.

- "Sen ne içersin?"

İçkisini yudumlarken iki sorusuna da cevap beklediğine dair bir bakış attı. Ateşviskisi içini ısıtırken, kalbinin bir yeri hala buz gibiydi.

"Emmeline'e haber vermeli miyiz?"

Fleur, Angelina'nın sesiyle dalgınlığından sıyrıldı. Az önce Linda'nın kuzeni Reno'nun cansız bedenine boğulmuş süsü vermiş, birlikte Moonspell Nehri'ne atmışlardı. Son birkaç saattir yaşadıklarına inanamıyordu. Başlarına böyle bir olay geldiğinde, en mantıklısı Ruh Emicileri çağırmaktı aslında, ancak Reno'nun Linda'nın kuzeni olması her şeyi değiştirmişti.

"Sen ne içersin?" diye sordu Angelina, az sonra, Bory'nin hazırladığı ateşviskisini içerken.

Fleur yavaşça başını hiçbir şey anlamında sallayıp doğruldu. "Evet,Emmeline...Patronus yollamayalım, karargahı tehlikeye sokabilir." dedi alçak sesle.

İsteğini bekleyen minyon ev cini Bory'ye döndü bu kez.

"Bory.Emmeline'i bulabilir misin? Hogwarts'ta olmalı. Acilen karargaha gelmesi gerek."

Bory'nin telaşla Hogwarts'a doğru buharlaşmasını izlerken dalgınlıkla Angelina'ya göz attı. Bu gece ikisini de çok sarsmıştı.

Emmeline Göl manzarası gören ofisinde oturmuş, Fleur'un verdiği çok eski bir kitabı okuyordu. Devrinin yöneticileri tarafından muggle halkın elinden zorla alınmış, yakılmış, yasak bir kitap. Emm elinde özenle tuttuğu tek nüsha olan kitabı, bir yandan Fransıza sözlüğe bakarak, bir yandan da notlar alarak işliyordu adeta. Ta ki kapı tıklatılana kadar.

Emm, girebileceğini söyleyince gelenin Bory olduğunu gördü. Her zamankinden daha da büyümüş gözleriyle kekeleyerek bir şeyler söyledi:

''Efendim, sizi bekliyorlar. Karargahta bekliyorlar, Efendi'mle Miss Delacour. Şeyy, acilen gelmenizi istediler efendim.''

Emm, Bory'yi daha önce hiç bu kadar telaşlı görmemişti. Bir şeyler ters gidiyordu. Yoksa neden karargaha gelmesini istesinlerdi ki?

Emmeline kaldığı sayfanın arasına bir tüy kalem yerleşirdi ve hızla cüppesini sarındı. Asasını cüppenin cebine koydu ve:

''Hadi Bory, gidelim hemen. Sen karargaha git. Biliyorsun direkt karargahın önünde cisimlenirsem dikkat çeker. Söyle onlara geliyorum.'' dedi.

Emm Hogsmeade'in karargaha yakın, eski bir sokağının sonuna cisimlendi. Etrafı kolaçan ederek hızlı adımlara yürümeye başladı.

Karargah'a geldiğinde gözünün önünde daha önce görmediği bir Angelina ve Fleur vardı. O her zaman neşeli Angie gitmiş, oturduğu yerden sabit bakışlarla yere bakan sessiz bir kadın gelmişti. Fleur'un donukluğu sadece gözlerinden anlaşılıyordu.

Emmeline içeri girince Fleur ayağa kalkmıştı. Yaklaşık bir haftadır görmediği arkadaşına özlemle sarıldı Emm. Angelina'ya baktı ve iki arkadaş sıkıca sarıldılar. Kimse konuşmuyordu. Havada ölüm kokusu vardı. Emm bu düşünceyi kafasından hızla atmaya çalıştı.

Angie'nin yanına oturdu ve ona bakarak:

'' Ne oldu Ang?'' diye sordu.

Misafir

Fleur ve Angelina sessiz sessiz otururlarken Bory bir 'pop!' sesiyle çıkageldi. O cırtlak sesiyle Emmeline'nin yolda olduğunu haber verip, Angelina'nın isteğiyle bardağını yeniden doldurdu. Daha sonra her zamanki 'pop!' sesiyle yok oldu. Angelina yeniden derin bir sessizliğe gömülüdü.

Bir kaç dakika sonra Emmeline'nin ayak sesleri duyuldu. Genç Profesörün endişeli gözleri onlar üzerinde gezinirken ikisi de ayağa kalkıp nazikçe sarıldılar ona. Angelina koltuğa geri dönerken Emmeline de hemen yanına oturdu. Ve aynı bakışları gibi endişeli sesiyle sordu. "Ne oldu Ang?" Bir an için Fleur ile gözgöze geldiler. Angelina bakışlarını ondan kaçırırken hafif bir öksürük sesi çıkardı ve konuşmaya başladı.

- "Emm.. Reno.. Onu öldürdüm."

Emmeline hiç ses çıkartmamıştı ancak gözlerinden onun da büyük bir şok yaşadığını görebiliyordu Angelina. İfadesiz gözlerle ve buz gibi bir sesle devam etti.

- "Diagon Yolu ile Knockturn'ün birleştiği köşede karşılaştık. Yara bere içindeydi. Yaralarını temizlemeye çalışırken kolundaki işareti gördüm. Karanlık İşareti. Bağlayıp Ruh Emicileri çağırmayı planlamıştım ama işler öyle gitmedi. Yapmak zorunda kaldım. Avada Kedavra."

Son iki kelimeyi daha kısık bir sesle söylemişti. Olayı en kısa haliyle anlatıktan sonra arkasına yaslandı yeniden. İçkisini yudumlarken Emmeline'nin tepkisini bekliyordu.

Emmeline'in sorusu üzerine Angelina tedirgin tedirgin Fleur'a baktı. Sonra kelimeler ağzından zorlukla döküldü:

- "Emm.. Reno.. Onu öldürdüm."

Emmeline'in gözleri faltaşı gibi açılmış, Angie'yi dinliyordu. Bunun bir açıklaması olması gerekiyordu elbette. Angelina durup dururken değil bir insanı öldürmek, bir ev cinine bile bağırmazdı. Soğuk, sanki ona ait olmayan bir sesle konuşmaya devam etti:

- "Diagon Yolu ile Knockturn'ün birleştiği köşede karşılaştık. Yara bere içindeydi. Yaralarını temizlemeye çalışırken kolundaki işareti gördüm. Karanlık İşareti. Bağlayıp Ruh Emicileri çağırmayı planlamıştım ama işler öyle gitmedi. Yapmak zorunda kaldım. Avada Kedavra."

Emmeline bir süre cevap veremedi. Ölümüne üzülmüştü, ama bir yandan şu anda Angie'nin ölüm haberini alıyor olabilirdi. O zaman Reno'yu kimse kurtaramazdı elinden. Demek Reno bir ölüm yiyendi ha..

-''Merlin aşkına Reno, Lin'in kuzeni..'' diyebildi sessizce.

Ama düşündüğü başka şeyler vardı. Linda ve Elw daima mugglelardan nefret ederlerdi, karanlık tarafa yatkınlıklarını biliyorlardı. Ve Linda'nın kuzeni bir ölüm yiyendi. Neden onlar da olmasınlardı ki? Slytherinle gurur duymaları, safkan takıntıları, soylu aileleri.. Olmamaları için tek bir sebep bile yoktu. Ama nasıl bilinebilirdi? O çapkın, kendini beğenmiş, yakışıklı adamı düşündü. Daha dün yan yana puro içmişlerdi. Ölüm yiyenlik daha farklı bir şeydi, sadece safkan takıntısı değil. Nefret, katıksız nefret, öldürmeyi, acı vermeyi istemek. Belki de bunca yıllık arkadaşlarını boşuna suçluyordu. Ve bunu sorgulamanın zamanı değildi. Şimdi hiç değil...

Emmeline başını öne eğdi ve ellerinin arasına aldı. Nefret etmişti edeceği cümleden. Tiksintiyle ve sessizce döküldü kelimeler ağzından:

-''Ceset nerde?''

Angelina'nın Emmeline'e olanları açıklamasını izlerken olanların ağırlığının üzerine gittikçe daha fazla çöktüğünü hissetti Fleur. Son birkaç saattir kendinden bekleyemeyeceği şeyler yapmıştı. Zümrüdüanka Yoldaşlığı'nda olmanın, gerektiğinde öldürmeyi gerektireceğini düşünmemişti daha önce. Ama Angelina'yı asla suçlamıyordu. Kendini korumak için yapılabilecek tek şeyi yapmıştı.

''Ceset nerde?'' diye sordu Emm son olarak. Onun da ne kadar etkilendiğini düşünebiliyordu.

"Moonspell Nehri'nde..." diye yanıtladı Fleur. Yüzünde beliren acı gülümsemeye engel olmamıştı. "Lamar,orası hakkında çok hikaye anlatmıştı, bilirsin. Sessiz sakin bir Muggle köyünün hemen yanında akan coşkun bir nehir. Aklıma ilk gelen yerdi..."

Sesinin titremesine engel olamadan devam etti: "Şişirme büyüsü ve birkaç ufak detayla boğulmuş bir yabancı gibi görünüyor. İntihardan şüphelenecekler. En iyisi bu... Tek sorun, bir daha Linda'nın yüzüne nasıl bakacağımızı bilmiyorum."

Misafir

"Merlin aşkına Reno, Lin'in kuzeni.." Bu iç karartıcı gerçek Angelina'nın kulaklarında çınlarken Emmeline bir kaç dakika süren sessizlğini yeniden bozarak Reno'nun cesedinin nerede olduğunu sordu. Angelina artık daha fazla cevap veremeyeceğini düşünüyordu. Neyse ki Fleur onun sessizliğinden bu anlamı çıkarmış Emmeline'e açıklamaya başlamıştı. Ancak Angelina'yı düşündüren onun son cümlesi oldu. "Tek sorun, bir daha Linda'nın yüzüne nasıl bakacağımızı bilmiyorum."

Angelina tüm olanların içinde en çok bu konuyu düşünmüştü. Hatta başka bir şey düşünmüyordu. Başka birisi olsa, tanımadığı.. Ama değildi. Linda kuzeninin öldüğünü öğrendiğinde büyük ihtimalle yanında olması gerekecekti. Bu kadar yalana nasıl katlanacağını bilmiyordu. Derin bir nefes aldı. Karargah üzerine üzerine gelmeye başlamıştı şimdi. Bardaktaki viskiyi bir dikişte bitirdi ve ayağa kalktı. Ne yaptığını anlamaya çalışan arkadaşlarına döndü.

- "Ben köşke gidiyorum. Yarın okulda görüşürüz sanırım. İyi geceler."

Onların hiçbir şey söylemesine izin vermeden odadan çıktı. Sessiz adımlarla merdivenlerden inerek Hogsmeade'in serin havasını içine çekti. Karargahtan biraz uzaklaştıktan sonra köşkün bahçesine cisimlendi. Herkesin uyuduğunu umuyordu.

"Moonspell Nehri'nde..." diye cevaplamıştı Fleur, Emm'in sorusunu. Yüzünde acı bir gülümseme belirmişti bunu söylerken. Sonra ekledi:

"Lamar,orası hakkında çok hikaye anlatmıştı, bilirsin. Sessiz sakin bir Muggle köyünün hemen yanında akan coşkun bir nehir. Aklıma ilk gelen yerdi..."

Fleur'un yaşadığı sarsıntı, belki onu tanımayan biri tarafından anlaşılmazdı ama Emm, Fleur'un her zaman parlayan turkuaz renkli gözlerindeki donukluğu farkedebiliyordu. Sesi titreyerek devam etti:

"Şişirme büyüsü ve birkaç ufak detayla boğulmuş bir yabancı gibi görünüyor. İntihardan şüphelenecekler. En iyisi bu... Tek sorun, bir daha Linda'nın yüzüne nasıl bakacağımızı bilmiyorum."

Emmeline, tiksintiyle yüzünü buruşturdu, 'off' diye mırıldandı. Linda'yı düşünüyordu, Reno'nun ölümünün onu nasıl etkileyeceğini.. Partide iki kuzenin arasınının ne kadar iyi olduğunu gözleriyle görmüştü. Angelina'nın hissettiklerini tahmin edemiyordu bile.

Angelina, Fleur'un sözleri üzerine derin bir nefes çekti, ateş viskisini bir yudumda bitirdi ve ayağa kalktı. Emm ve Fleur ona bakıyorlardı. Angie merakla bakan arkadaşlarına dönerek :

- "Ben köşke gidiyorum. Yarın okulda görüşürüz sanırım. İyi geceler." dedi.

Emmeline tam bir şey söyleyecekti ki, Ang buharlaşmıştı bile. Fleur'a baktı. O da Angelina için üzülüyordu besbelli. Vicdan azabı kadar insanın ruhunu kemiren başka bir şey var mıydı acaba?

Emm, ayağa kalktı ve :

-''Fleur, Ang biraz dinlensin. Sonra onun kafasını dağıtacak bir şeyler yapmalıyız. Hani ne zamandır muggleların arasına karışmak istiyordu hatırladın mı?'' dedi ümitle.

O gergin atmosfer ve gerçekler hala aklındaydı ama arkadaşları için en iyisini yapmaları gerekiyordu.

Angelina, Fleur da Emm de müdahale edemeden çoktan buharlaşıp gitmişti. Ne kadar sarsılmış olduğunu tahmin etmek kolaydı zaten. Fleur, Angelina'yı çok iyi tanırdı, biraz yanlız kalmak şu an en ihtiyaç duyduğu şey olmalıydı.

Emm de aynı şeyleri düşünüyor gibiydi. Ayağa kalkıp Fleur'a döndü:

''Fleur, Ang biraz dinlensin. Sonra onun kafasını dağıtacak bir şeyler yapmalıyız. Hani ne zamandır muggleların arasına karışmak istiyordu hatırladın mı?''

"Haklısın...Muggle'lar...Angelina'nın kafasını en iyi bu dağıtır sanırım. Bütün bu olanlar bir anlamda onlar için..."

Gülümsemesine mani olamadan devam etti:

"Ayrıca Muggle dostlarımı özledim denebilir. Şu an hepimizin onların dünyasında olmaya ihtiyacımız var."
"Hadi biz de eve gidelim. Hogwarts'a bu akşam dönmeyi planlıyordum, tüm eşyalarım evde kaldı. Bu geceyi orada geçirelim,yarın birlikte döneriz."

Emm'in onayıyla birlikte buharlaşmak için kalktılar. Bory de çok etkilenmiş görünüyordu. Ona yukarı çıkıp dinlenmesini söylemeyi de ihmal etmediler.

Misafir

Ortam boşaltıldığından dolayı başlık, kilit.

» Ziyaret