Hayat Esrarengizdir...

Ann Ortak Salon'un penceresinden karın yağışını seyrediyordu. Önceki
gece Boş Sınıf'a gitmişti ama kimse gelmemişti. Bunu düşünüyordu. Biraz kendine gelmeli hava almalıydı. Kar havasının onu dinlendireceğine emin bir şekilde indi merdivenlerden bembeyaz atkısı ile.

Göl Kenarı'nda oldukça hoş bir soğukluk vardı. Ann'in düşüncelerini beyninden alıp uçurdu sanki. Şimdi kafası başka yerlerdeydi. Çok başka yerlerde. JD'deydi aklı. Aralarındaki soğukluktaydı. Ann hayatı boyunca kimseye bağlanmamıştı. Tüm insanlardan nefret ederdi. Birini sevmek ya da biri için bir şeyler yapmak ona çok uzak şeylerdi. Ama JD hep bir istisna olmuştu. Hep onun biricik kardeşiydi. Kendisinden çok sevdiği tek dostu ve hayatındaki tek değerdi. Her şeyi göze alırdı JD için. Ama şimdi her şey biraz tepetaklak olmuştu sanki. JD'nin aklı karışık gibiydi sanki bir şeyler onu rahatsız ediyordu. Bazı düşünceler beynini bulandırıyordu.

"Buna izin veremem. Üzülmesine göz yumamam."

diye geçirdi Ann içinden. Bir an önce konuşmalıydı JD ile. Ne olduğunu sormalıydı. Ama önce kendini toplaması ve beyninde uzaklaştırması lazımdı şu mektup işini. Kendine güveni, her zaman ki ukalalığı yerine gelmeliydi.

Kimse bilmese de zayıf biriydi Ann aslında acınası şekilde güçlü olmak için çırpınan zayıf bir kız çocuğu. İçindeki tüm şiddet bu yüzdendi. Kendini korumak için sürekli havlayan süs köpekleri gibiydi. Tüm insanlardan nefret ettiği doğruydu. Kalbi kin ve nefretle besleniyordu ama tüm bu nefret tüm bu kin sadece kendini korumak içindi. Kendini hayattan korumak için.

Out: Dalana Dalarım...

Doğa kefenini giymeye başlamıştı.Çiçeklerin ve böceklerin pek örtülmesinden hoşlanmadığı bu beyazlık Hogwarts şatosunun sivri üçlu çatılarında toplanmıştı bile.Kuru ağaçlar ,karlar düşmesin diye sanki özenle tutuyordu onları.İkinci katın sessizliğini bozan rahatsız edici hogwarts portrelerinin en sık olduğu değişen merdivenin basamaklarından tek tek iniyordu.Boş kahverengi gözleri birden camın dışarısına yöneldi.Kar yağıyordu.Onun için kar umutsuzluğun dünyaya çöküşünün tek hakimiydi.Kimisi kar yağınca eğlenir kimisi içinde kar etrafı ölüm soğukluğuyla kaplıyabilirdi.

Siyah cüppesinin üstündeki küçük yılan arması pek göze çarpıcı olmasa gerekti.İkinci katın merdivenlerinden aşşağıya doğru inmeye başlamıştı.Yürürken ellerine oldukça büyük gelen deri kaplamalı siyah eldivenini giyiyordu.Hogwarts'ın bahçeye açılan o büyük üstünde işlemeler olan meşe kapısına doğru adım adım ilerliyordu.Eliyle kapıyı zorlukla iterek açtı ve kapının açılmasıyla boşlukta bir gıcırdama sesi yankılandı.Kar tahtına bahçede oturmuştu bile.Hava o kadar soğuktuki üşümemek elde değildi.Yavaş adımlarla göl kenarına doğru yola koyulmuştu.Adım attıkça karın ezilme sesleri kulağına geliyordu.

Göl kenarına ulaşınca ,gölün gümüş sularının donduğunu gördü.Göl kenarına giderek daha çok yaklaştı ve göl den başka donan bir şey daha vardı.Bir slytherinli kız olduğu yerde aklı umutsuz düşüncelere dalmış gibiydi.Yanına yaklaştı ve

''Kötü düşünmek için uygun bir zaman olmalı , Septimus ... Miller '' dedi tokalaşmak için elini uzatarak.

Ann ansızın başını kaldırdı. Karşısında bir oğlan duruyordu. düşüncelerinde öyle boğulmuştu ki oğlanın sesi kulaklarında çınlamıştı.

''Kötü düşünmek için uygun bir zaman olmalı , Septimus ... Miller ''

Ann zayıf duruşunu dikleştirdi ve o bildik Ann oldu birden. Çocuğun eline kuşkulu kuşkulu baktı. Sonra gözü armasına kaydı. armadaki yılan bakışalrını biraz daha yumuşakttı ama çocuğun elini sıkmadı. Hala tek kaşı havada cevap verdi.

"Ann. Julie Annwyl Lovet..."

Derin bir nefes aldı. Bakışları hala sertti. Soğuk hava uzun saçlarını uçuruyordu. Az önceki surat ifadesini ani değiştirici şüphe uyandırcı bir görüntü bırakmıştı üzerinde. Kısa bir süre sonra konuşmaya devam etti.

"Kötü düşünmek... Kötülük düşünmek demek daha doğru olurdu. Benim için yani..."

Sonra biraz ileride bulunan bir banka yöneldi. Ellerini bankın sırt kısmına koydu ve oğlana baktı tekrar.

"Memnun oldum Septimus."

Kız onu farkedince başını hafif kaldırmıştı.Kızın davranışları ona komik gelmişti.. sadece komik.Onu görünce tavrını değiştiren kıza baktı.Kızın ağzından dökülen bir kaç kelime ise

"Ann. Julie Annwyl Lovet..." sözleriydi

Kız bakışlarını sertleşmiş sanki yüz hatları gerilmişti.Kız tokalaşmayınca elini çekerek cüppesinin cebine soktu.Kızın saçları havada uçuyordu.Bir süre sonra kız konuşmaya devam etti.

"Kötü düşünmek... Kötülük düşünmek demek daha doğru olurdu. Benim için yani..."

Kötü düşünmek ...kötülük yapmak ..kötü davranmak.Üçüde tek kapıya çıkıyordu gücünü göstermek için en iyi yöntem.Bazı şeylerden uzaklaşmanın hatta eğlenmenin tek yolu insanları kendine doğru çeken kötülükdü.

''Bende memnun oldum Annwyl.Acaba sana Ann desem bir sakıncası olurmu.Bilirsin uzun isimleri söylemek her zaman sıkıcıdır.Ayreten şu kötü düşünceler sık sık benin başımın çevresindede dolaşır '' dedi .

Siyah cüppesini beyazlık hafifden kaplamıştı bile.Gözleri tekrar donmuş göle yöneldi .Sonra kafasını gölden çevirip kıza bakmaya devam etti.

Garip bir şekilde etkilemişti bu çocuk Ann'i. Dağınık saçları rüzgarda uçuşurken kötülükten bahsediyordu. Kötü olmaktan... Ve aynı zamanda kendisinden. Kafa karıştırıcı imalar vardı sanki sözlerinde. Anlaşılabilcek kadar basit ama bir o kadar da karışık imalar.

Ann'in bakışlarındaki sertlik yerini meraka bırakmıştı. Elini bankın sırtında çekti ve banka oturdu. Her zamanki emreder sesinden ziyade rica eder bir ses tonuyla

"Otur"

dedi çocuğa. Beynindekileri açmak saçma olabilirdi belki ama orada sıkışıp kalamazlardı.

"Kötülük... Bir tür savunma değil mi? Koruma aslında! Kendini kendinden koruma..."

Hafifçe kıvrıldı dudakları. Sinsi ifade vardı suratında.

Bir süre sonra kzı oturdu ve Septimus ' ada emreder bir şekilde otur dedi.Yavaşça yaklaşarak oturdu.Kar yağmaya devam ediyordu.Rüzgarla birlikte tipiye dönüşmüştü.Ordan buraya savrulan karlar başka diyarlara göç eden kuşlar gibiydi.Otuduktan sonra biraz sessiz kaldı taki sessizlik kızın konuşmasıyla bozulana kadar.

"Kötülük... Bir tür savunma değil mi? Koruma aslında! Kendini kendinden koruma..."

Bir kaç saniye sessizlik olduktan sonra konuşmaya başladı

''Bana göre zayıflıklarından kaçınmanın en kolay yolu kötülüktür.Seni güçlü olduğuna tek inandıran şey de diyebiliriz.Kişiden kişiye değişir.'' dedi dudaklarında hafif bir gülümseme belirerek.Kızla konuştukça içinde farklı bir şe yoluyordu sanki.Zihni uyuşmuş gibiydi içini tırmalayan bir enerji sanki huzur veriyor gibiydi.

Ann gözlerini kıstı ve oğlanın suratını tüm etaylarıyla incelemeye başladı. Kahverengi gözleri oldukça etkileyici ve derin bakıyordu. Sanki bir şeyler anlatmak ister gibiydi. dünyaya gerçekleri haykırmak ister gibi. Bir şeyleri kanıtlamak ister gibi. Çocuğun güzel ve derin hatları olan bir suratı vardı. Hatları da gözleri gibi haykırıyordu dünyaya. Ann uzunca bir süre sessiz kaldı. Aradan o kadar çok zaman geçmişti ki sessizlik rahatsız etti ve konuşmaya başladı.

"Aslında pek değişmez...."

Oğlanın boş bakışları Ann'in bu sohbetin üzerinden geçen koca sessizliği hatırlamasını sağladı.

"Zayıflıkları örtme çabası diyorum yani. Bence kişiden kişiye değişmez.. Kötülük o kadar kötüdür ki aslında insanın ona kanması için zayıf olması gerekir."

Sonra birden kendine geldi. Az önce tanışmıştı bu oğlanla. Ayrıca kötülüğü kötülemişti. Kötülük kötüdür tabiki. Ama Ann hiçbir kötüye zayıf demezdi. Şimdi taptığı herkese zayıf demişti ve kendine de. Bunu belki kendi beyninde hep yapıyordu ama ilk defa gerçek düşüncesini atmıştı ortaya. Toparlamaya çalışıyordu. Oğlan maden öyle niye kötüsün demesin diye gerçek derdini anlatıyordu aslında.

"Ama hiçbir iyiye ya da başka bir tabirle ZAY'a özenmedim şu ana kadar. Belki kötülük bir zayıflık örtme şekli ama insanı güçlendiren bir yanı da yok değil..."

İyi ve kötü dünya sadece bu iki kavram üzerinemi kurulmuştu yoksa ikisinin ortası varmıydı.Dediği gibi kişiden kişiye değişiyordu yağan yağmur bazen insana hüzün bazen huzur verir.Sevgi bazen bağlılık verir bazen acı.İkisininde ağzından tek laf çıkmamıştı bir süre.Sessizliğin yerini rüzgar almıştı.uzun süren sessizlik bir an için yine bozuldu.

"Zayıflıkları örtme çabası diyorum yani. Bence kişiden kişiye değişmez.. Kötülük o kadar kötüdür ki aslında insanın ona kanması için zayıf olması gerekir.Ama hiçbir iyiye ya da başka bir tabirle ZAY'a özenmedim şu ana kadar. Belki kötülük bir zayıflık örtme şekli ama insanı güçlendiren bir yanı da yok değil...""

Septimus başını kaldırdı ve

''Aslında kötülük tamamen zayıflıklarından kaçmak değildir.Zayıflıklarını kapatmaktor onları sonsuza kadar bir zindana hapsetmek gibidir.Aydınlık saftır her şey inanır ,karanlık sinsidir ,zekidir.'' dedi

Dedikleri tamamen aileisnden öğrendiği şeylerdi.Onların dünyasında saflığa ve meleklere yer yoktu.

Ann sanki gözleri beyninden geçenleri okuyormuş gibi görünen Septimus'a baktı. Sözlerinin de gözleri ve hatları kadar anlamlı olduğu su götürmez bir gerçekti. Başını yana yatırdı. Rüzgarın nazik ellerinin siyah saçlarını tramasına izin veriyordu.

Septimus'ı daha yakından yanımak istiyordu. Ve bunun için nereden başlayacağını çok iyi biliyordu.

"Peki ya Slytherin. İyi ve kötünün arasındaki o ince yılanın asaleti. Peki ya Ölüm Yiyen'lere olan meyili. Tüm bunlar ne demek sence Septimus? Bir Slytherin olmak kendi seçimimiz mi yoksa hayatın bize biçtiği bir şey mi? Ya da karanlık olmakla aynı şey mi?"

Merakla Septimus'a baktı. Cevabını gerçekten merak ediyordu.

Kızın saçları rüzgardan savruluyordu.Tipi iyicene sertleşmişti ,havada savrulan karlar göz gözü gördürtmüyor gibiydi.Bir slytherin olmak..aklının derinliklerinde bir şeyler kıvılcımlandı.. bir slytherinli olmak onun için onurdu.Bir Gryffindorlu olsaydı ne olurdu diye düşündü onun tam aksine bir binada.Okulun bir amacı kalmazdı.

''Bir slytherinli olmak doğuştan verilen şanstır.İçimizde alevlenen bir şey ler olmalıki biz slytherindeyiz.Slytherinde yollar seni bir yere yöneltsede ipler senin elinde istediğin yerde olursun.Slytherinli olmak karanlık olmak değildir karanlık olması için bir slytherinde fazlası gerekir ''

''Ya sen senin için bir slytherin ne demektir '' dedi kıza soğuk bakışlarla

Ann bu cevaptan pek tatmin olmamıştı ama buna rağmen yetinecek açmasını istemeyecekti. bunun yerine kendisi soruya cevap vermeye koyuldu.

"Aslında bence bir Slytherin'li olmak gerçek olmak demektir. Hayatta olmak... Var olacak olmak. Diğer binalardaki insanlara pek silik ve birgün bedenleriyle ruhları da ölecek insanlar olarak bakmışımdır. ama bir Slytherin hiçbir zaman ölmez. Toprağın altında çürümez. Daima yaşar ve yaşatır. Ben böyle düşünüyorum"

Septimus'un tepkisini oldukça merak ediyordu. Aslında kendinden beklediğinden çok daha iyi anlatmıştı her şeyi.

Septimus düşüncelerine daldı ...o boğuk ve sıkıcı düşüncelerine .Kızın verdiği cevaba fazla şaşırmamıştı.Söyledikleri doğrutdu bir slytherin olmak herkesten farklı olmaktır.

''Doğru.Slytherin tüm binalardan farklıdır.Diğer binalar birbirine benzer davranışlar aynıdır,çoğu gösteriş budalasıdır hatta.Adalaet cesaret ve mantık peşindelerdir.Slytherin ise her zaman farklıdır.Bir slytherinli ölse bile adı tarihin bir köşesine yazılır bu da onun ölümsüzlüğüdür.Diğer binalardan çoğu korkaktır ve bir şeyleri yapmaya yeltenmezler tabi gryffindorlular haricinde.Aslında Gryffindor ve Slytherin çok farklıdır derler ya bence en yakın onlar ama Slytherinin yanında gryffindor hiç kalır.Slytherinliler hiç bir zaman boşa yaşamaz '' dedi gözleri beyazlığa bakarken.

Vakit ilerliyordu ,doğa artık kefenine karşı yenik düşmüştü.Ağaçlar karları üstlerinde taşıyordu.Cüppesinin üstü ıslanmıştı.Yanaklarına soğuk yayılmıştı bile.

"Slytherinliler hiçbir zaman boşa yaşamaz."

Bu söz Ann'in gerçekten ilgisini çekmişti işte. Artık tatmin olmuştu. Kafasını kaldırdı bakışları sert, soğuk ve bir o kadar ölümcüldü. Hiç bakmadığı gibi bakıyordu. Bu oğlan tanıdığı herkesten farklıydı. Ann içinde garip bir şeyler oluyordu. Tüm bunları bu şekilde birine anlatsa çok basit ve sıradan bildik kahkahlarla karşılaşırdı ama bu bir kız ve bir erkeğin asarındaki meneviyattan çok daha farklıydı. Oğlanın ruhuna garip bir tutku sinmişti sanki. İçini açtığında altınlar saçacak bir gizli kutu gibi duruyordu. Ann'in beyninde Septimus ile ilgili milyonlarca düşünce varken Septimus danki hiçbir şey düşünmüyordu. Sadece çevresini inceliyor gibiydi. Ann ise beyninden geçenleri çözmek için çıldırıyordu. Ann o garip tutkuyu çözmek için sorabileceği en doğru ama bir yandan çelişkili bir şekilde en zor soruyu sordu.

"Kimsin sen Septimus?"

''Kimmiyim '' dedi dudaklarında belirsiz bir gülümsemeyle

'' Her insan gibi iki kolu, iki ayağı ,düşünme yeteneği olan ve onu kullanan birisiyim '' dedi gökyüzüne bakarak

Siyah cüppesinin ıslandığını hissediyordu.Banka oturduğundan beri aklının köşesinden kalkıp gitmek geçmemişti.Sanki onu sandalyede oturması için çeken bir şeyler vardı ya da ilk defa biriyle böyle düşünceler paylaştığı içindi.Kahverengi gözleri bir anlık kıızn gözlerinin içine baktı ve

''Peki Sen Ann benim gibi iki kolu ,iki ayağı ,düşünme yeteneği olan basit bir insanmısın '' dedi akıl karıştırmak istermişcesine

Ann Septimus gibi gülümsedi aynı. Ama bu gülüşe onun da kattığı bir şeyler vardı. Sonra bir süre sustu. bu kadar az konuşup ta bu oğlanı tanıdığına nasıl bu kadar emin olabiliyordu. Aslında sorduğu sorunun sevabı çoktan hazırdı ama uzun bir sessizlik bu cevabu daha etkileyici hale getirecekti.

"Hayır değilim..."

dedi gayet doğal bir şeymiş gibi. Ve bu tabii havası konuşmasının geri kalanında da sürdü.

"Evet, iki kolu, iki bacağı, düşünmeye yeteneği olan bir insanım. Ama ben basit bir insan değilim. Çevremde gördüğüm herkesten biraz daha farklıyım."

Bir şeyler daha eklemek istiyordu ama bunu yapacak cesareti henüz bulamamıştı. Tekrar oğlanın gözlerinin içine direkt baktı ve söylemek istediği şey dudaklarından döküldü.

"Bence sen de değilsin."

"Bence sen de değilsin."

Septimus bir süre sustu yine.Karşısındakinin sabırlı biri olduğunu düşünüyordu ve ona göre davranıyordu.Kimmilir başkası olsa belki onu şimdiye kadar sıkıntıdan gırtlaklamış ya da banktan kalkıp karlar arasında kaybolabilirdi.

''Bazen basitim bazen değilim . '' dedi öylece bakarak.

"Peki..."

diye mırıldandı Ann kayıtsızca. Konuşacak bir şey kalmamış gibi geliyordu ona. Daha soğrusu konuşacak milyonlarca şey arasından hangi birini seçeceğine karar veremiyordu. Ayrıca hava da iyice soğumaya başlamıştı. Üzerindeki kalın palto yetmiyordu ona artık. Ani bir hareketle ayağa fırladı. üstünü silkeledi. Septimus'u tam olarak göremiyordu. Ona sesini duyurmaya çalıştı.

"Seninle sohbet gerçekten güzeldi."

Onun karşılık vermesini beklemeden elini sıktı.

"Tekrar görüşmek üzere."

Yoğun tipiye ve felaket rüzgara direnerek Hogwarts'a doğru yürümeye koyuldu.

''Görüşürüz Ann '' diye bağırdı karların arasında kaybolan kıza doğru.Kar yağışı artmıştı artık gitme vakti geldiğini düşünerek banktan kalktı ve her zaman ki Septimus olarak o da karların arasında kayboldu.