Slytherin 5 Numaralı Kızlar Yatakhanesi

Durgun bir ifadeyle konuşmaları dinlerken, JD'nin cümlesini bitirmesiyle yüzüne yayılan tebessümden tatminkarlığı belli oluyordu. Avuçlarını hırslı bir biçimde birbirine sürterek gözlerini kıstı ve dudaklarından dökülmesine izin verdi kelimelerin; 'Muhteşem! Belki daha riskli görünüyor ilk baktığında ama gerçektende her gün gizlice Odaya girme zahmeti ve tehlikesi karşısında oldukça mantıklı.'

Mimiklerine yansıyan o bildik ifadeyle zihninde oluşan kareler arasından, en tutkuyla hayal ettiğine odaklandı sessizce. LS'nin tüm üyeleri dar ve karanlık Knockturn Yolu'nda ilerliyor, gerçekten ait oldukları yerdeymişçesine his yaşıyorlardı ruhlarının ta derinliklerinde. Bulunduğu aydınlık ve toz kokusu kaplamış odaya dönerken, yavaşça hareket etmeye başlayan göz bebekleri Ann'e odaklanarak durmuşlar, kızın ne söyleyeceğini merak edermişçesine soran bir ifade ile onunkilere kilitlenmişlerdi.

Misafir

Itami, ayaklarını sürüye sürüye yatakhaneye girdi. Sıkıca sarıldığı Tsubaki'yi iki koluyla da sarmalamıştı, onunla beraber kendisine de sarılıyor gibiydi adeta.

Kırmızı gözlerini yumarak sessizce esnedi ve içeri adım attı. Ancak gözlerini tekrar açtığında gördüğü oda, onun olduğu yerde kalakalmasını sağladı. Şimdi boş olan yanakhane, etrafta süzülen mumların belli belirsiz ışıltısı ile altın rengine boyanıyordu. Gümüş, siyah ve zehir yeşili tonlarda süslenmiş oda, kasvetli olduğu kadar sıcaktı da. Desenli duvar kağıtları, perdeli ve direkli kocaman yataklar tam da Itami'nin hayran olduğu cinstendi. Bu kadar güzel olmasını beklemiyordu.

Memnuniyetle sırıtarak kendi yatağını aradı. Sonunda ayakucunda Itami'nin adının yazdığı sandığı görünce sırıttı. Sandığı, ilk geldiği gece kaybolduğundan beri görmemişti.

Tsubaki'yi yatağının üzerine fırlattı. Peluş oyunca garip sesler çıkararak yatağın üzerinde hoplarken onu izledi ve kıkrıdadı. Zıplarken garip hareketlerde bulunuyor, kolu bacağı oynuyordu. Sonra cüppesini, hırkasını ve gömleğini de aynı şekilde yatağa attıktan sonra yarı çıplak halde sandığının içinde kaybolarak pijamalarını aramaya başladı.

Ruhani çöküş..İşte Eleanor'un yaşadığı tam da buydu.İçine kapanık bir olduğu herkesce bilinen bir gerçekti.Ama şimdi..Ruhu bir kalenin duvarları arasına hapsolmuş ve kurtulmak için çabalıyor gibiydi.Fakat Eleanor bir türlü istediği *mutluluk* seviyesine ulaşamıyordu.Üzgündü..Yalnızca üzgün.

Sevdiklerine ne olmuştu?Annesine ve babasına..Özlemişti onları.Fakat uzun oldukça uzun bir süredir yoktu yanlarında.Gerçek bir dosta ihtiyacı vardı şu sıralar..Taşlaşmış kalbinin içine girebilecek birilerine. Ama Eleanor bunun olamayacağını biliyordu. Kimse hem de hiç kimse ona katlanmazdı, üstelik Eleanor insanların yanına yaklaşmasına bile izin vermiyordu. Saklı gerçeklerin altına bakılırsa gerçekler görünüyordu. Eleanor kimseyle dost olamıyor, yaklaşamıyordu. Bunun asli nedeni kaybetme korkusuydu. Evet... Kaybetme korkusu. Belki de güçlü karakterinin en zayıf yönü buydu. Kaybetmeyi bilmemek. Eleanor arkadaşı olursa, onunla gönülden bir bağ kurursa ve sonra onu kaybederse bu sefer ciddi hasar görürdü. Zaten anne ve babasından kopmuştu artık kaybetmeye tahammül gösteremezdi.

Eleanor Ls üyelerinin kaldığı kızlar yatakhanesine geldi. Kendi yatağı yatakhanenin cam kenarındaki kısımdaydı. Eleanor yatağına ilerledi ve yatağının yanındaki çekmecenin ilk gözünü açtı. Gümüş ağırlıklı , aralarında yeşili barındıran bir albüm çıkarttı Eleanor. Bir sayfasını açtı. Resimde annesi ve babası vardı ona gülümsüyorlardı. Sarışın, ele gözlü annesi normalinin dışındaki bir keyifle sırıtıyordu ve elmacık kemikleri çok net belli oluyordu.Babası ise sağ elini kaldırmış tebessüm içinde el sallıyordu. Eleanor kendini çok acayip hissetti. Ailesine duyduğu özlem mi artmıştı yoksa başka birşey mi bilinmez ama Eleanor kendini çok kötü hissediyordu. "Dışarı çıksam iyi olacak" diye mırıldandı kendi kendine.Ardından albümünü yavaşça kapatıp eski yerine koydu ve ıssız yatakhaneden yavaşça uzaklaştı.