Yalnızlık

Vanessa derslerden, kavgalardan kısacası hayattan çok sıkılmıştı. Herşey üstüste gelmişti. SBD'ler yetmiyormuş gibi bir de Tom'la kavga etmişlerdi. Tom'u gerçekten yanlış tanımıştı. Bir anda Vanessa'yı sildiğine göre söylediği herşey bir yalandan ibaretti. Vanessa nasıl bu kdar kör olabilmişti. Kafasından Tom'un söylediği "Keşke o gün Avril'in yanında kalsaydım o böle sorunlar çıkarmazdı belki" lafı aklından çıkmıyordu. Tom'u ne kadar çok sevse de bu laf beyninden çıkmadığı sürece ondan nefret edecekti. Belki de bunların hiçbiri Tom'un umrunda değildi. Belki de şu anda Avril'leydi.

Kafasındaki bu düşüncelerle göl kenarındaki en tenha yere oturdu. Bu kadar olanlara raümen bunları anlatacak bir dostunun olmaması da cabasıydı. Gerçekten çok yalnızdı. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Herşey nasıl bu kadar kötü olabilmişti. Etrafına bakınca herkesi çok mutlu görüyordu. Herkes gülüp eğleniyordu. Neden hep mutsuz olmak zorunda olan Vanessa'ydı sanki neden?

Alice göl kenarında gezinirken Vanessa'yı gördü.Aynı binadan olmalarına rağmen o kara olaydan sonra bir daha görüşememişlerdi.Vanessa'nın yüz ifadesini bile unutmuştu Alice.

Hızlıca ona doğru yöneldi ve "Vayy canına.Gerçektende yüzündeki gülümsemeyi özlemişim"dedi sonra da biraz duraksayıp sözüne devam etti. "Selam!!Nasılsın gö..rüşmeyeli"dedi endişelice.

Aynı olayın benzeri daha geçen hafta koridordada yaşanmıştı.Her ne kadar Eragon Rav'lı olsada aynı Slytherinlilerin huyundan yürüyordu.Bu yüzdende git gide onlara benzediği için çoğu kişi ondan nefret ediyordu.

Vanessa'nın güzel gülümsemesine dalıp giderken Alice,Vanessa'nın canını sıkan bir şey olduğunu anlamıştı.Gözleri çökmüş gibi,gülümsemesi sadece yapmacık bir aldatmaydı adeta.

Dayanamadı ve "Ne oldu canım.Lütfen,benimle paylaş.Emin ol iyi sır turtarım,ya da desteklerim"dedi cesurca.Vanessa'ya gerçekten ne olduğunu bilmiyordu.Ama Tom ile ilgili olduğunmu sezmişti.Sessizce " Dur bakalım,şimdi öğreniriz bitişimin canının neden sıkıldığını"dedi.

"Vayy canına.Gerçektende yüzündeki gülümsemeyi özlemişim"dedi Alice sonra da biraz duraksayıp sözüne devam etti. "Selam!!Nasılsın gö..rüşmeyeli"

Vanessa kafasını çevirip ters ters Alice'e baktı. Mutlu gibi mi gözüküyordu. Alice bu kadar aptal olamazdı. Yüzündeki ifadeden birşeylerin ters gittiği anlaşılıyor olmalıydı. Vanessa'nın yüzünde gülümsediğine dair tek bir işaret bile yoktu. Alice sonra hatasını anlamış gibi sözüne devam etti.

"Ne oldu canım.Lütfen,benimle paylaş.Emin ol iyi sır turtarım,ya da desteklerim"dedi sessizce "Dur bakalım,şimdi öğreniriz bitişimin canının neden sıkıldığını" dedi. Ne kadar sessiz söylesenede Vanessa duymuştu. Her ne kadar onla aynı binadan olsalarda Avril'in çok yakın bir arkadaşına dertlerini anlatmazdı. Hele ki bu kız bulanıksa. Kafasını göle çevirdi ve soğuk bir sesle konuşmaya başladı.

"Hiç bir şeyim yok. Sadece sıkıldım o kadar" dedi. Ama sesi hiç inandırıcı değildi. Ne olursa olsun Alice'ye dertlerini anlatmazdı. Tek Alice'ye değil o aptal Fantastic Penny kızlarının hiç birine birşey anlatmazdı.

Vanessa ters ters Alice'ye baktı ve sonrada "Hiç bir şeyim yok. Sadece sıkıldım o kadar" dedi soğukça.Ses tonu inandırıcı değildi ama Alice'de onu zorlamak istemiyordu.Paylaşmak isteseydi paylaşırdı zaten.Yanağını kasıp "Pe.ki..Tamam o zaman."dedi ve biraz yutkunup "Ben rahatsızlık vermeyeyim,gideyim.Sen keyfine bak"dedi yavaşça.

Uzun pelerinini katlayarak ayağa kalktı.Vanessa'nın kaçıp giden gözlerine yakalamaya çalışıp "Neyse görüşürüz,Vanessa."dedi ve minik adımlarla oradan uzaklaştı.Alice kendisine kızıyordu.Bu soruyu sormamış olmayı umut ediyordu ama iş işten geçmişti.

"Pe.ki..Tamam o zaman."dedi ve biraz yutkunup "Ben rahatsızlık vermeyeyim,gideyim.Sen keyfine bak" dedi yavaşça Alice.

Vanessa bu karara sevinmişti. O kadar derdinin arasında küçük bir bulanığın nasihatlarıyla uğraşamazdı. Kafasını çevirmeden konuştu.

"Hıı güle güle" dedi mırıldanarak. Kızın gitmesi iyi olmuştu. Yine eski yalnızlığına döndü. Düşünceleriyle yine başbaşa kalmıştı. O laflar yine başına üşüşmüştü. Bunlardan kurtulmak istiyordu. Çantasından bir kitap çıkardı. Kitabın ismini bile bilmiyordu. Kapağını açıp okumaya başladı. Ama hiç birşey anlamıyordu.

Dennise dersten çıktıktan sonra yanında kimse yoktu.Peşinden sürüklediği çantasıyla beraber adımları onu dışarı götürüyordu.Çünkü Dışarda çok güzel bir hava vardı.Dennise hava güzelken asla içerde tıkılı kalamazdı.

Aslında daha özgür olmak istiyordu.Şu karanlık büyücü klübü toplantısı ne zaman olacak merak ediyordu.Çünkü Eragon bunu ayarladığı zaman yerleri karanlık sofra olacak en azından Dennise bir süreliğine burdan uzaklaşacaktı.

Dışarı çıktığında bu konuda yalnız olmadığını anladı.Dennise gibi pelerinini üstünden atmış ,gömleğini dışarı çıkarmış,kravatını çözmüş bir çok kişi vardı.Dennise göl kenarına doğru ilerledi.Elinde yere sürttüğü çantasını omzuna taktı.Boynuna astığı kravatını eline alıp oynaya oynaya ilerledi.
Göl kenarının tenha yerlerine gitti.Huffepufftan öpüşen iki çif dışında kimse yok gibiydi.Dennise tam dönmek üzereydi ki ilerde bu hareket gördü.Kuzeni Vanessa göl kenarında oturuyordu ve Dennise gözlerini kısarak baktı.Yanında da Alice Heraschais vardı.Bir an şaşırmıştı ama sonraki saniye toparlanıp yanlarına gitmeye karar vermişti.O kanı bozuk kız kuzenini mi rahatsız ediyordu.?birden yavaşladı.Alice hızlıca yerinden kalkmış Dennise'e doğru yürüyordu.Anlaşılan Şatoya dönüyordu.

Dennise'i görünce yüzünde soğuk bir ifade oluştu.Birbirlerini gördüklerine dair en ufak tepki vermediler ama Dennise kızın yanından geçrken ona omuz attı ve arkasından ekledi:

"Bizden uzak dur nefes almamızı engelliyorsun!"dedi ve Alice'i dinlemeden sinsi bir gülümsemeyle uzaklaştı.

Kuzeninin yanına gitti.Vanessanın bir adım gerisine omzundan attığı çantayı bıraktı.Vanessa bu sesi fark etmişti ki arkasına baktı:

"Selam kuzenim.Burdan geçiyordum ve o Alice denen kızı yanında gördüm ve belki konuşacak birilerine ihtiyacın vardır diye düşündüm."dedi.Yanına oturmuştu.Ona tatlı tatlı gülümsüyordu:
"Anlatırsan dinlerim.Derste konuşamamıştık"dedi.Tekrar Vanessaya baktı.Masum bir yüzü vardı ve üzgün olduğu zaman bu hemen anlaşılıyordu.Out:avatarındaki resimi şuanki ruh haline benzetiyorum

Vanessa boş boş göle bakarken birden arkasından bir ses duydu. Dennise gelmişti. Bu iyi olmuştu. Alice'den sonra kuzeni ona çok iyi gelecekti. Yanına oturdu.

"Selam kuzenim.Burdan geçiyordum ve o Alice denen kızı yanında gördüm ve belki konuşacak birilerine ihtiyacın vardır diye düşündüm."dedi Dennise. "Anlatırsan dinlerim.Derste konuşamamıştık"

Vanessa'nın bunları birileriyle paylaşması ona gerçekten iyi gelecekti. Kafasını kuzeninin omzuna yatırdı. Bu ona güç veriyordu. Küçüklüğünden beri Dennise'e herşeyini anlatırdı. Belki de kimsenin bilmediği yaramazlıklarını sadece o bilirdi.

"Düşünsene Dennise birini çok seviyorsun. Sonra o karşında başka birini öpüyor. Ama o kadar çok seviyorsun ki bunu bile affediyorsun ve daha sonra o gelip sana senin kaprislerinle uğraşamam diyor. En önemlisi sana o öptüğü kızın senden daha iyi olduğunu söylüyor. Ne hissederdin?" dedi. Bunları anlatmak bile zor geliyordu. Belki de Tom'la araları bir daha düzelmeyecekti. Belki de Tom Avril'le çıkmaya başlayacaktı. Bunları düşünmek bile acı verirken birgün bunlarla yüzleşmeye dayanabilecek miydi bilmiyordu.

Dennise omzuna başını başlamış,kuzenini masumca dinliyordu.Evet tahmin ettiği gibi sorum Tom'du.Ama Vanessa öyle şeyler anlatıyordu ki,Dennise'in yüzü gittikçe korkunç ve şaşkın bir hal almaya başlıyordu.Son sözü de söyleyince kulaklarına inanamadı.Kafasını çekip Vanessaya baktı.Kaşlarını çatmış,ağzı şaşkınlıktan hafif aralanmıştı.

"İnanamıyorum Vanessa.Böyle mi dedi yani?"dedi.Vanessa hiç bir şey demeden kafa sallayınca.Kaşları çatık gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı."Aman Tanrım!işlerin bu kadar sarpa sardığını bilmiyordum.Tamam tartışmalarınızı biliyordum ama bu kadar ileri gittiğini bilmiyordum."dedi.Bir süre sustu.Sonra kafasını eğmiş Vanessaya baktı.

"Ah Vanessa!"deyip ona sarıldı."Ne kadar da kötü olmuşsun sen böyle!"
Dennise Vanessaya sarılmışken bir yandan da etrafa bakıyordu.Şuan okadar snirliydi ki karşılarına birisi çıksın ve ona bir uğursuzluk büyüsü göndersin diye yalvarıyordu tanrıya.
İki kız tekrar gölü izlemeye koyuldu.Güneş gölün üstünde en güzel ışıklarını uçuşturuyordu.Dennise:

"Bilirsin Vanessa.Aşktan pek anlamam.Anthony dışında da tam olarak hoşlandığım kimse olmamıştır ama seni bir parça da olsa anlayabiliyorum.İnsan gerçekten sevdiği zaman gözü bir şey görmüyor ve öyle bağlanıyorsun ki o seni aldatsa bile sevmeye devam ediyorsun.ama VAnessa inan bana şuan Toma çok kızgınım.Seni nasıl bu kadar üzebilir.Nasıl Avrilin senden daha iyi olduğunu söyleyebilir."dedi.Öfkeyle homurdandı.
sonra sessizce mırıldandı:
"O avril denen kız,artık çok oluyor,neden her taşın altından o çıkmak zorunda ki ,yakında ailemize girebileceğinden bile şüpheliyim...Tanrım bu korkunç olurdu!!ama tom gerçekten ucuz yırttı.Geçen akşam yatakhaneyi bastığımızda onu sadece sırılsıklam etmekle nekadarda yanlış yapmışım.Onu bir kurbağaya çevirmeliydim...Kendime inanamıyroum"diye ayaklarını sertçe yere vurdu.
Dennise kendi kendine konuşrken Vanessa hiç sesini çıkarmamıştı.Dennise elini tutarak:

"Vanessa seni bu kadar çok üzüyorsa,artık üzmesine izin vermemelisin.Bence hayatımızın en güzel yıllarını yaşıyoruz.Hogwartsdayız ve beraberiz.İnan bana hayat bundan çok daha güzel.Vanessa,lütfen bana bak....Tom senin değerini anlayamıyorsa bu senin suçun değil,hiç bir zmaanda olmadı.O aptal kızı sana tercih edecekse buna sana bir iyilik olarak yapsın ve yakandan düşsün.Zaten düşünsene!öyle birini seven biri sence sana yakışırmı!..Tanrım bahsettiğimiz kişi bir slytheren birde!olamaz yaa.Neyse VAnessa hadi toparla biraz kendini.Hem Eragon bunlsrı duyarsa Tom'u havaya uçurabilir ve parçalarını kimse bulamayabilir."dedi.Gülümseyerek ona baktı.

"Çok üzgünüm Vanessa ama o çocuktan kurtulmaktan başka çaren yok sevgili kuzenim."dedi.

Vanessa çok üzgün görünüyordu.Dennise'in elinden hiç bir şey gelmiyordu.Tom'u kurbağaya dönüştürmekten başka aklından bişe geçmiyordu.Tekrar vanessaya bakıp
"Unutma canım biz herzaman yanındayız."dedi.Tekrar ,iki eliyle vanessanın elini tuttu.

Vanessa Dennise'yi sadece dinliyordu. Onu dinlerken gözleri yaşarmıştı. Ağlamaktan nefret ediyordu artık. Her defasında gözleri doluyordu. Üstelik buna engel de olamıyordu. Dennise birden kendine sarılınca gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Birden kendini çok güçsüz hissetti. Yapabileceği hiçbirşey yoktu. Avril'den nefret ediyordu. Tom'dan ise nefret etmek istiyordu. Ama işte bu çok zordu. Dennise'i dinliyordu sadece ve elini sıkıca tutuyordu.

"Vanessa seni bu kadar çok üzüyorsa,artık üzmesine izin vermemelisin. Bence hayatımızın en güzel yıllarını yaşıyoruz. Hogwartsdayız ve beraberiz. İnan bana hayat bundan çok daha güzel. Vanessa,lütfen bana bak....Tom senin değerini anlayamıyorsa bu senin suçun değil, hiç bir zmaanda olmadı. O aptal kızı sana tercih edecekse buna sana bir iyilik olarak yapsın ve yakandan düşsün. Zaten düşünsene!öyle birini seven biri sence sana yakışırmı!..Tanrım bahsettiğimiz kişi bir slytheren birde! olamaz yaa. Neyse VAnessa hadi toparla biraz kendini. Hem Eragon bunlsrı duyarsa Tom'u havaya uçurabilir ve parçalarını kimse bulamayabilir." dedi gülümseyerek Dennise. Dennise'in son söylediği çok hoşuna gitmişti Vanessa'nın. Tom'un parçalarının bulunmaması...İntikam için birebirdi. Ama bunu ypabilir miydi? Bunları düşünmemeliydi. Kendine eziyet etmekten başka bir işe yaramıyordu. Tom bir bulanığı seçmişti. Herşey bu kadar basitti.

Dennise Vanessa'nın elini tutuyordu. Vanessa sıkıntıdan tırnaklarını kuzeninin avucuna batırıyordu ama bunu henüz farketmemişti. Bunu farkettiğinde hemen elini çekti. Kızın elindeki tırnak izleri kötü gözüküyordu. Vanessa biraz kızararak:

"Özür dilerim. Ben ben farketmedim" dedi ve daha fazla dayanamayarak Dennise'nin boynuna sarıldı. "İyi ki varsın iyi ki!"

Bir süre öyle beklediler. İkisi de konuşmuyordu. Bir süre sonra Vanessa geri çekildi. Gözlerindeki yaşları eliyle sildi.

"Haklısın galiba. Herşeyi unutmam lazım. Hele ki tom bir bulanığı seçtiyse gerçekten bu kadar üzülmeme değmez. Ama inan bana bu çok zor olucak." dedi sıkıntıyla. Hayatındaki ilk aşkıydı Tom. Hep böyle kalmasını istiyordu bir hafta önce. Şimdi ise onu unutmaya çalışıyordu. Hayat ne kadar garipti.

Tom uzun süredir uzak mesafeden Vanessa'yı izliyordu ama konuştuklarını duyabilecek kadarda yakındı. O aptal kız yanından ayrılıyordu Tom o kızın heryerden çıkmasına sinirlenmişti artık. Vanessa kızı belli etmeden kovmuşa benziyordu yoksa kız tersliyebilrdi.

Şimdi de Dennise geliyordu yanına bir türlü yalnız kalmamıştı. Dennise "Anlatırsan dinlerim.Derste konuşamamıştık" demesiyle Tom'un aklında hemen Vanessa'nın anatabileceklerini aklında kurdu. Biriyle daha uğrşamak istemiyordu. Zaten iki kişi ona yetiyordu ama Avril'i uzun zamandır görmüyordu bu sayede yine iki kişi oluyordu. Vanessa birşeyler sölemişti ama Tom anlıyamamış ama Dennise'nin dediklerini anlamıştı.
"Vanessa seni bu kadar çok üzüyorsa,artık üzmesine izin vermemelisin.Bence hayatımızın en güzel yıllarını yaşıyoruz.Hogwartsdayız ve beraberiz.İnan bana hayat bundan çok daha güzel.Vanessa,lütfen bana bak....Tom senin değerini anlayamıyorsa bu senin suçun değil,hiç bir zamanda olmadı.O aptal kızı sana tercih edecekse buna sana bir iyilik olarak yapsın ve yakandan düşsün.Zaten düşünsene!öyle birini seven biri sence sana yakışırmı!..Tanrım bahsettiğimiz kişi bir slytheren birde!olamaz yaa.Neyse VAnessa hadi toparla biraz kendini.Hem Eragon bunlsrı duyarsa Tom'u havaya uçurabilir ve parçalarını kimse bulamayabilir." Tom çok kızmıştı gelsinler uçursunlar diye düşünüyordu. Daha dayanamayıp ortaya çıktı.

"Ben burdayım uçur beni hadi" dedi ve Dennise'ye baktı.

Vanessa Dennise ile konuşurken birden Tom'un sesini duyduğunu zannetti. Ama yok o olamazdı. Buna hazır değildi Vanessa. Onu görünce nasıl davranacağını bilmiyordu. Ama kafasını çevirip arkasına baktığında Tom'u gördü. Kalbi yerinden çıkacak gibiydi sanki. Duygu karmaşası böyle birşey olsa gerekti. Bir yandan onu çok seviyor, bir yandan da nefret etmek istiyordu. Nasıl bir şeydi bu? Gerçi Tom pek Vanessa ile ilgilenmiyordu. Dennise'e kızgın kızgın bağırmakla meşguldü.

"Ben burdayım uçur beni hadi" dedi Tom. Vanessa Dennise'den önce davranıp araya atladı. Aradığı fırsat eline geçmişti. Onu sersemletip biraz olsun rahatlayacaktı. Asasını kaldırdı ve Tom'un göğsüne uzattı. Şu anda direk gözlerine bakıyordu. Bu çok zordu. Büyülü kelimeleri söylemek, Tom'un uçusunu izlemek... Uff düşünemiyordu.

"Ser..." dedi ve kaldı. Yapamayacaktı. Dili varmıyordu. Asasını indirdi.

"Uff lanet olsun. Bunu yapamam." dedi mırıldanarak. Ama ordaki herkes duymuş olmalıydı. Neden duygularına yenik düşüyordu her defasında. Hemen yanlarındaki ağacın altına oturdu ve elleriyle yüzünü kapattı. Tom'un gözlerinde kızarıklığı görmesini istemiyordu. Onun için acı çektiğini görmesini istemiyordu.

Dennise vanessanın ağlayışını içine yediremiyordu.Tom'a çok kızmıştı.Hatta vanessanın elini tutarken vanessa sinirden trnaklarını dennise'in avcuna batırmış,Dennise onun nekadar sinirli olduğunu anlamıştı.O yüzden hiç sesini çıkarmamıştı.

Vanessa yavaş yavaş kendine geliyordu ki,ağaçların arkasından Tom fırladı.Denise'e

"Ben burdayım uçur beni hadi"dedi.Dennise okadar şaşırmştı ki Tom'un gizli gizli onları dinlediğini tahmin bile etmemişti.Tam yüzünü buruşturmuş ağzını açmıştı ki VAnessa asasını çekerek ayağa fırladı.

"Ser..."Uff lanet olsun. Bunu yapamam." dedi.ve asasını indiridp yüzünü kapattı.Dennise hemen durumu anladı ve bozmamak için bir hamlede asasını çekip ayağa kalktı.

"Gizli gizli birilerini dinlemek terbiyesizliktir Tom ama şuan bu seni iliglendirmiyor değil mi?eh ozaman ben sana şunları söyleyeceğim,zavallı aptal bir melez için kuzeni üzmene katlanamam.Bunu yatakhanede yapmadığım için üzgünüm.İmperdimenta!"dedi.

Denise'in asasından çıkan ışık tom'a çarptı.Tom bir kaç metre geriye uçup düştü.Dennise hala asasını indirmemişti.Hala sinirliydi.Kimse kuzenine böyle bir şey yapamazdı.

Konu: Geri: Yalnızlık C.tesi 01 Mart 2008, 13:26

Vanessa ağacın altında oturmuş ne yapacaığı hakkında düşünüyordu. Belki de en doğrusu şu anda ordan kalkıp gitmekti. Tom'un yüzünü görmemekti. Ama buna dayanabilir miydi? Düşünceleriyle boğuşurken Dennise'in bağırışlarını duydu.

"Gizli gizli birilerini dinlemek terbiyesizliktir Tom ama şuan bu seni iliglendirmiyor değil mi?eh ozaman ben sana şunları söyleyeceğim,zavallı aptal bir melez için kuzeni üzmene katlanamam.Bunu yatakhanede yapmadığım için üzgünüm.İmperdimenta!" dedi ve Vanessa bir "pat" sesi duydu. Ellerini yüzünden çektiğinde Tom'un yanında değil de biraz daha uzakta yerde yatarken gördü. Birden içinde birşey oldu sanki. Ona ne kadar kızgında olsa yerde yatarken görmek içini acıtmıştı.

Kendini tutamadan yerinden fırladı. Tom'un yanına gitti. Tahmin ettiği gibi bayılmıştı. Acilen revire gitmeliydiler. Endişeyle Dennise'e baktı.

"Ya biliyorum. Belki de bana kızacaksın ama onu revire götürmeliyiz. Herşeye rağmen onu burda bırakamayız. Lütfen" dedi üzüntüyle. Asasını kaldırdı ve Tom'a doğrultup *Wingardium Leviosa* dedi hafifçe. Tom havalandı ve Vanessa revire doğru yürümeye başladı. Yürürken arada bir Dennise'e bakıyordu. Geliyor mu diye?

Konu: Geri: Yalnızlık C.tesi 01 Mart 2008, 14:31

Dennise asasını indirmemişti ki yanındaki vanessanın Tom'a doğru koştuğunu gördü.İyi olup olmadığına baktı.Bunu Dennise de merak ediyordu.Bayıltmak istememişti ama galiba düşme anında hafif sersemlemişti ama bunu hak etmişti.Haksız olduğu halde Dennise'e bağırmış,ona meydan okumuş en önemlisi de Vanessa'nın kalbini kırmıştı.Vanessa üzüntülü bir şekilde Dennise'e bakıp:

"Ya biliyorum. Belki de bana kızacaksın ama onu revire götürmeliyiz. Herşeye rağmen onu burda bırakamayız. Lütfen"dedi.Denniseden bir homurtu çıktı.
"Buna gerek yok vanessa.Hak etti bunu"dedi.

Ama Vanessa lütfen der gözlerle bakınca kollarını kavuşturup hiç sesini çıkarmadı.Tom kuzenine ve ayrıca ona deli gibi aşık bu kıza şükretmeliydi.Yoksa Dennise arkasına bile bakmadan gidebilirdi.
Vanessa ssasını kaldırdı ve Tom'a doğrultup

*Wingardium Leviosa* dedi hafifçe. Tom havalandı ve Vanessa revire doğru yürümeye başladı.

Arada bir dönüp Dennise'e bakıyordu.Dennise de yavaş adımlarla geriden,kollarını bağlamış,kaşlarını çatmış bir şekilde geliyordu.