Lovett İkizleri Durum Değerlendirme Toplantısı

Ann öğle yemeğine gitmemişti. Çok uzun bir düredir açlık duygusunu kaybetmiş gibiydi. Uzun ve hızlı adımalrıyla çıkıyordu zindanlardan yukarı. JD ile uzun süredir başbaşa sohbet edememişlerdi. Bu yüzden boş sınıfta bir "Lovett ikizleri toplantısı" yapmayı kararlaştımışlardı. Ann Hogwarts'ı da LS'i de çok seviyordu ama yazın eve dönümenin ona verdiği huzur yerini garip bir gerginliğe bırakmıştı. JD halinden memnun görünüyordu. ann ise ortalığa sahte gülücükler saçıyordu. Kızları çok seviyordy. Ama sanki bu yetmiyordu. Hogwarts mektubunu aldığında sevinçten havalara uçmuştu. JD ile hayatının en büyük maceralarını burada yaşayacağına yürekten inanmıştı. Öyle de olmuştu nitekim ve olacaktı. Yine de Ann malikaneyi ve ailesi hatta büyükannesini bu kadar özleyeceğini düşünmemişti hiç.

Tüm bu düşüncelerle boğulurken boş sınıfın önünde buldu kendini. Gözleri ıslaktı. Sınıfa girdi ve kapıyı kapattı. Kapı kapanır kapanmaz hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Yaklaşık on dakika sonra JD gelene kadar ağlamaya devam etti. JD kapıdan girince hızla boynuna atladı ve yüzünü onun göğsüne kapattı.

"Ahh JD..."

JD yemeğini büyük bir iştahsızlıkla, sükûnet içinde yedikten sonra kendinden emin adımlarla zindanlara gitmek için büyük salonu terk etti. Öğle yemeği günün en sevdiği öğünü olmasına karşın salatasından tırtıklamak bile ona yetmişti. Son zamanlarda Hogwarts' a döndüğü için üzerinde bir hafiflik vardı. Malikanedeyken, günün her saati annesini gördüğünde sözleri aklına geliyor; gölzeri buğulanıyordu hafiften. Fakat burada annesinin yokluğu sesinin kulaklarında çınlamasına neden oluyordu yalnızca. Özellikle yalnızken ve etraf sessizken duyduğu bu ses etrafı insanlarla çevrili iken yok oluyordu. JD bu düşünceler içinde Slytherin Ortak Salonu' na geldi. Birkaç tanıdık simaya selam verdikten sonra hızlı adımlarla yatakhaneye çıktı. Fakat yatakhane ıssız bir çöl kadar boştu. JD, Ann'i burada bulabilme umuduyla gelmişti. Tam yatağına doğru birkaç adım atmışken eliyle alnına vurdu.Aptal, diye geçirdi içinden.

Dersler, LS ve diğerleri derken iki kardeş kafa kafaya verip sohbet edememişlerdi uzun süredir. Birkaç gece önce Ortak Salonda otururken ilk boş vakitlerini bu doğrultuda değerlendirmek adına bir konuşma yapmışlardı. Ve daha bu sabah, öğlen boş sınıfta buluşmak üzere anlaşmışlardı. JD hızlı adımlarla kordiorlara geri döndü. Ona Cisimlenmiş gelen kısa bir süre sonra kendini boş sınıfın önünde buldu. Kafası o kadar doludu ki geldiğini bile fark etmemişti. İçeri girip arkasından kapıyı kapattı. Aniden birick ikizi hıçkırıklarla sarsılarak boynuna atladı.

" Ahh, JD ... "

Sesindeki çaresizlik JD'nin içine bir kor gibi düşmüştü. Kızgınlık ve üzüntüyle kıstı gözlerini. İkizinin saçlarını okşadı yavaş yavaş. O kadar sessiz nefes alıyordu ki aldığının farkında bile değildi.

" Şşşt! Tamam, geçti artık. Hadi otur şuraya... " dedi sevecen ve anaç bir ses tonuyla. Kardeşinin koluna girip onu boş bir sıraya oturttu ve sakinleşmesini beklemeye başaldı.

Ann başını öne doğru ümitsizce savurdu. Kendini hem çaresiz hem bir aptal gibi hissediyordu. Ağlaması için hiçbir neden yoktu oratda. Dersleri, sınavları, arkadaşları, kardeşi mükemmeldi... Ama Ann yetinemiyordu. Özlüyordu. Üstelik neyi özlediğini bile bilmiyordu.

"Bilmiyorum.. Bilmiyorum.. Niye, niye?

Sonra tekrar ağlamaya başladı. Hala kardeşinin kollarındaydı. Ve bir an durdu kendini kayebttiğini anlamıştı. Bu kadar dayanıksız ve güçsüz değildi. Belki bazen sevecen ve insaflı oalbilirdi ama güçsüzlük gerçekten ona göree değildi. Tek kaşı havada o bildik "Ann bakışıyla" gözlerindeki yaşları hızla savurdu.

"Bunu yapmayacağım! Bu kadar zayıf olmayacağım..."

Gözlerini hafifçe kıstı. Suratına muzur gülümsemesini yerleştirdi. Şimdi hiç ağlamamış gibiydi. tüm bunların çok saçma ve anlamsız olduğunu farkettiğini söylüyordu bantığı ama kalbi eksiğin hala farkındaydı.

"Her neyse..."

dedi Ann umarsızca. Aslında bunu beynindeki düşüncelere demişti. Kardeşine sevecenlikle gülümsedi. Sadeca ona böyle gülümsüyordu.

"Ee naber?"

"Ee naber?"

JD, Ann'in sayıklamaları ardından gelen bu aldırışsız hâl hatır soruşunu gayet doğal karşılamıştı. Hiçbir şey öğrenmeden ve hiçbir katkıda bulunmadan hayata; ebediyete intikâl etse bugün en azından bir şeyden emin olurdu: Julie Annwyl Lovett onun ikizi idi ve JD onu iyi tanıyordu. Hayatı boyunca her konuyu ' görünürde ' çabuk atlatmış; başka bir değişle geçiştirivermiş olan Ann şimdi de aynısını yapıyordu. Anlatmak istese, hafızasındaki tüm kelimeleri dökebileceğini biliyordu JD. Kardeşi o kadar yorulmuş olmalıydı ki dile getirmek dahi istemiyordu anlaşılan. JD hiç üstelemeden kardeşinin sorusunu cevapsız bırakmadı.

" İyiyim... Yani öyle diyebilirim... Seni sormalı asıl? Ağlayan ben değilim öyle değil mi? "

Sırtını sıranın arkasına yaslayıp kollarını göğsünde kavuşturdu. Ona alaycı ama bir o kadar da suçlayıcı gözlerle bakıyordu. JD, Ann'i uzun süredir ağlarken görmemişti ve önemli bir şey olmadığı taktirde böyle hıçkırmayacağını çok iyi biliyordu. Ona henüz annesinin tatilde söylediklerini dile getirmemişti fakat içinden ' Acaba biliyor mu? ' diye geçirmeden edemiyordu. Meraklı gözlerle kardeşini süzdü. Orda o hala yaşlar parlayan turkuaz gözleri dayanıklı olmaya çalışan birinin gözleriydi. Nitekim tatlı gülümsemesi onun Ann olduğunu kanıtlıyordu.

Ann biliyordu. JD anlamıştı. Nasıl geçiştirdiğini nasıl daha derine gömdüğünü gözleriyle görmüştü. Ann her zaman duygularını iyi gizleyen biri olmuştu. Ama JD'nin yanında bunu hiç başaramamıştı. JD her zaman gözlerinde yazıyormuşçasına anlardı olan biten her şeyi. Kafasını kaldırdı ve uzun uzun ona baktı. Kardeşine, en iyi dostuna, hiç kaybetmeyeceği tek insana... en yalnız kaldığı dönemlerde yanında olan o muhteşem ikizine baktı... Arasıra geçirdikleri soğukluk dönemlerini düşündü ve dönemlerde onu ne kadar hissettiğini gördü bir an... Geçen senenin sonuna doğru böyle bir dönemden geçmişlerdi tekrar. Belki de şimdi de öyle bir dönemdeydiler ve bu Ann'in oldukça canını sıkıyordu.

"Bence benden ziyade sende anlatacak bir şeyler var..."

dedi JD'ye. JD Ann'i ne kdar iyi tanıyorsa Ann de onu o kadar iyi tanıyordu. düşüncelerini rahatça anlayabiliyordu. JD'nin söylemeye çekindiği bir şeyler vardı.

"Söyle JD.."

dedi sanki biliyormuş gibi.

"Bence benden ziyade sende anlatacak bir şeyler var..."

JD, şaşırmamaya çalışarak gözlerini kardeşine dikti. Biliyor muydu? Ya da sadece tahmin ediyordu. Kardeşini tanımanın avantarjları olduğu gibi dezavantajları da vardı. Sadece sezinlediği bir şeyi öğrenmek için biliyor rolü yapıp öğrenebilirdi. Ann gerçekten iyi bir oyuncuydu. JD kardeşinden bir şey saklamak istemese de söyleyip söylememek konusunda tereddütlü idi. Ann' in annesini sevdiğini biliyordu. Ama o, JD kadar bağışlayıcı değildi. Annelerinin belki de tahmin ettikleri kadar safkan ve Ölüm Yiyen olmadığını öğrenince sinirlenebilir; tehlikede olduğunu öğrendiğinde ise üzüntüden kahrolabilirdi. İki seçenek de oldukça korkutucu gelmişti JD' nin gözüne.
"Söyle JD.."

JD' yi düşüncelerinden kardeşinin bu sözleri ayırdı. Yere sabitlenmiş olan gözlerini kardeşininkilere çevirdi. Sakince, her zamanki anaç tavrıyla elini tuttu. Sanki çocuğuna o bebeği alamayacağını söyleyen bir anne gibi... Yüzüne mahçup bir gülümseme yerleştirip konuşmaya başladı.

" Tatlım bak... "- rahatsızca boğazını temizledi. - " Bilmiyorum tatilde fark ettin mi ama annemde bazı değşiklikler var gibi geldi gözüme. Bana... Onun gibi birinin etmemesi gereken laflar etti. Safkınlık ve kötülük ile ilgili--- ...."

Gözlerini tekrar yere çevirdi. Sahne göznün önünde canlanmıştı birden. Sustu. Ne diyeceğini bilemedi. Kardeşinin anlamasını umuyordu yalnızca...

Ann meraklı gözlerle JD'ye bakıyordu. Söyleyecek bir şeyleri olduğu kesindi ama yalnızca tereddüt ediyordu. Korkuyor gibiydi... Sanki Ann verebilceği tepkiden korkuyordu. İşte bu söyleyeceklerini daha da merak uyandırıcı hale getiriyordu.

" Tatlım bak... "

Boğazını temizledi. Ann şimdi yiyice tedirgin olmaya başlamıştı. Neler oluyor olabilirdi.

Bilmiyorum tatilde fark ettin mi ama annemde bazı değşiklikler var gibi geldi gözüme. Bana... Onun gibi birinin etmemesi gereken laflar etti. Safkınlık ve kötülük ile ilgili--- ...."

Ann bir süre durdu ve ne demek istediğini anlamaya çalıştı. Ne yani annesi ne demiş olabilirdi ki? Ann hiçbir zaman annesine bağımlı bir çocuk olmamıştı. Hatta birçok bebeğini aksine çok erken bir yaşta annesinden süt almayı reddetmişti. JD ise ondan biraz daha fazla severdi annesini. JD annesini kızı Ann ise babasının kızı olmuştu hep.

Ann bir süre durakladı ve dediklerini düşündü. Sonra da haşin ve anlmak istemez bir tavırla sordu.

"Ne demek istiyorsun.. Safkanlığı ve bir ölüm yiyen olmayı mı kötüledi? Ne dedi JD? Tam olarak ne dedi? Biraz garip davrandı farkındayım ama ben bunu çok önemsemedim şimdi söylediklerinden anlıyorum kiciddiye almalıymışım."

Sözleri ateş saçıyordu. bir yandan merak bir yandan garip bir öfke duyuyordu.

"Ne demek istiyorsun.. Safkanlığı ve bir ölüm yiyen olmayı mı kötüledi? Ne dedi JD? Tam olarak ne dedi? Biraz garip davrandı farkındayım ama ben bunu çok önemsemedim şimdi söylediklerinden anlıyorum kiciddiye almalıymışım."

JD, kardeşini sakinleştirmek istercesine elini onun elinin üstüne koydu. Gözlerinden yaşlar boşanması an meselesiydi. Sadece soğukkanlı olmak geliyordu elinden ama kardeşinin ateş saçan gözleri; hem saldırganlık hem de tedirginlik kokan nefesi onu oldukça rahatsız etmişti. Yavaş yavaş ellerinin soğumaya başladığı hissetti. Sanki telaş bütün bedenini bir yılan gibi sarıyordu. Konuşmaya başlasa gözlerinden yaşlar boşanacak ve hem kendini hem kardeşini içinden çıkılmaz bir duruma sürükleyeceğinden korkuyordu. Anlatacağı zaman kardeşinin vereceğini düşündüğü tepki de buna dahil olduğunda bu korku ikiye katlanıyordu. Ama söze başlamıştı bir kere; derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.

" Tatlım, biraz sakin olabilir misin rica etesem? Annem kötü bir şey yapmış galiba Ann; yani... Açıkçası hayatından şüphe duyuyorum. Benden, başına bir şey gelirse diye onu sevdiğimi söylememi istedi. Şu David' ten bahsediyordum. Ne kadar kanıbozuk olduğundan falan. Tabii Angelina' dan da bahsettim. Ve o bana ... " - birkaç saniye susup ne diyeceğini düşündü. Söyleyceği şey bütün ipleri koparmaya yetecekti. - " 'Kanıbozuk olduklarını da nerden çıkardın? Sadece kendi yollarını çiziyorlar. Ben bunda yanlış bir şey göremiyorum' dedi. Ama eminim beni eşitliğe ve adalete alıştırmak için söylemiştir. Bilirsin o beni Büyücüşûra' da görmek istiyor... "

Susup kardeşinin yüzüne baktı. Olasılığı yüksek bir sinir krizine karşı eli asasına gitmişti bile...

Ann öylece boşluğa bakıp kalmıştı. Boğazı düğümlenmiş öylece bakıyordu. Hayatını üzerine kurduğu tüm değerler çürükmüydü yani. Annesi, onun annesi, onu doğuran kadın! Nasıl böyle şeyler söyleybilirdi. Nasıl bir Johnson'ın kanı bozukluğunu "yolunu çizmek diye nitelendirebilirdi. Hala bir şok geçiriyordu. Çylece boşluğa bakıyordu. Sonra kafasını kaldırdı ve kardeşinin gözlerinin için e baktı. Bunu onca zamandır Ann'den gizlemişti. Bunu yapmaması gerekirdi. Ann oldukça kızmıştı buna. Belki bir şeyler yapabilirdi bunu malikanedeyken söylese. Ama ne yapacaktı ki? Ne yapabilirdi? Yine JD hala onu koruyordu. Söylediği yalanlara kendisi bile inanamıyordu. Pis kanıbozuklar için eşitlik ve adalet diye bir şeyden söz etmek imkansızdı. Ama JD annesini koruyordu. bunları söyleyen annesini. Bakışları kadar soğuk ve emreder bir ses tonuyla konuştu.

"Çek ellerini asandan."

Derin ve oldukça yüksek sesle soluyordu. burun delikleri açıp kapanıyor, göğsü inip inbip kalkıyordu. JD'nin elini çekmesini bekeldi ve aynı ses tonuyla konuşmaya başladı.

"Niye sakladın bunu benden? Ve neden hala onu koruyordun? Sen de biliyorsun JD sen de çok yiyi biliyorsun ki bunları seni eşitliğe ya da adalete alıştırmak için söylemedi bunları o kanıbozukları korumak için söyledi. O bizim annemiz JD kabul ediyorum. Damarlarımda onun kanı akıyor ve ben bu hayattaki ilk dokuz ayımı onun bir parçası olarak geçirdim. Ama benim ismim Julie Annwyl Lovett ise bu işin içinde başka bir iş var. Annemin gizlediği başak bir şey var. Çünkü eğer bu normal olsaydı orada ben de olurdum JD. aynı soruyu bana da sorardı ama bu basit bir bunalım değil. Çünkü annem benim vereceğim tepkiden korkuyordu! Aynı senin korktuğun gibi. Şimdi soruyorum! Ne olursa olsun onun benim annem olduğunu kabul edeceğim ama bu işin altını kazıyacağım. Fazla tepki göstermeyeceğim. Geçirdiğim kriz kendi içimde olacak! Ne çıkarsa çıksın! Çünkü biliyorum bir şey çıkacak! Ve soruyorum! Yanımda mısın?"

Ann derin bir nefes aldı. Konuşma boyunca ses tonu biraz olsun değişmemişti. soğuk ve sadakatsiz. Ama rol yapmıyordu. Ne olursa olsun hatta bir bulanık olsa bile o Ann'in annesiydi belki küçük çaplı bir siniz krizi geçirirdi ama bu onun kanında akan asilliği değiştirmeyecekti.