Lily Hakkında..

Konu: Lily Hakkında.. Salı 25 Mart 2008, 01:54

Lucienda o gün olanları duymuştu.Aslında 2 gündür olanları.Lily yatakhanede mutsuz ve gergin bir şekilde oturmuş,tek kelime bile etmemişti.Gerçi çok konuştuğundan değil normal zamanlarda.Ancak bu sefer sürekli tavana bakmış,gece boyunca üfleyip durmuş,sonunda Lucienda bunun hıçkırık seslerini bastırmak için olduğunu anlayınca da perdelerini kapamıştı.Dayanamamıştı Lucienda.Normalde başkalarının işlerine karışmaktan nefret ederdi,başklarının da kendi işlerine karışmasından.Ancak bu okul onları öyle bir havaya sokmuştu ki sanki hepsi Ravenclaw oldukları için kardeştiler ve Lucienda Lily'i diğerlerinin arasında nedense farklı bir yere koymuştu.Ondan belki biraz daha büyüktü ancak yine de o sessizliğinin altında kırılgan birinin olduğu açıktı.Sırları olan,ancak kırılgan biri.Sonunda dayanamamış Lily'nin perdesini o itiraz etsede açmıştı.Sonunda Lily anlatmayı başardığında Luciendanın tek anladığı Keiranla ilgili olduğu olmuştu.Parça parça sözcüklerden çıkardığı 2 gün önce onu yanlışlıkla göle düşürdüğü ve onu yaraladığı,bundan pişmanlık duyduğu,ve daha da kötüsü dün de hiç suçu yokken Keiran yüzünden cezaya kaldığı olmuştu.

Ancak bu bile yetmişit Lucienda'ya.Üzerinde pijamalrıyla paldır küldür erkekler yatakhanesine dalmış,ona bakan şaşıran,homurdanan erkekelr sürüsüne gözünü ucuyla bakmamış doğrudan Keiranın yatağının başucuna gidip bütün öfkesini kusmaya başlamıştı.

"Hemen kalkıyorsun!Keiran!!"Kalk ve adam gibi açıkla çünkü beni o kadaar kolay susturamazsın!!diye bağrımış,üstelik Keiran kalkmayınca sinirle yorganını çekmişti.Ki bu da başka bir hataydı.Bir yandan da bağırmış "KALK DEDİM SANAA!!" neredeyse bütün yatakhaneyi başına yıkmıştı. Keiran panikle yorgana asılmaya kalkmış, ama tutamamış, elinden kaçırmıştı. Yorganın üstünden çekildiğini ve serin bir havayla temas eden teninin üpermesini hissetti. Yorgan sanki uçarak Lucy'e doğru gitmişti. Yorganın Lucy'nin önünde yığılırken onun irileşen gözlerle değişen bakışını görünce yorgana uzanıp yerden kaparcasına almış ve bedenini örtmüştü.

Keiran"Sen ne yaptığını sanıyorsun? Böyle mi odaya dalınır? Böyle mi....?"demiş.Ancak üzerini örtmeye çalışırken ancak bu kadarı ağzından çıkmıştı.Yüzü kızaran Lucienda,yine de hiç bir şey olmamış gibi davranmış,Keiranın rezil olması yetmiyormuş gibi onu o halde aşağı indirmeye kalkmıştı.Bu sırada Keiranın üstüne yürümüş,işaret parmağıyla neredeyse göğsünü deşmişti."İlk olarak konuşmamız lazım!Yaptığın şeylerin ne kadar sorumsuzca olduğunun farkında mısın!!Ve rahat ederim sanıyorsun öyle mi!!"demişti bir yandan da.Ancak Keiran direnince kendi üzerindeki pijamaların da farkına varmış,ancak o zaman durmuştu.O an da son sözünü söylemişti."1 dakika!Sadece 1 dakikan var!Ve sonra aşağı adam gibi inmezsen,o yorganla inersin!"Sonra ani bi ilhamla ekledi"Hatta yorgan bile olmadan!"dedi ve kapıya yönelmişti.

Kendini kızlar yatakhanesine atar atmaz,sandıığının üzerindeki kıyafetleri üzerine hızla geçirmiş,farkına varmadan iyice dağılan ve onu daha da garip gösteren saçlarını az da olsa eliyle düzeltip aşağı inmişti.Bu sırada Keiran Luciendanın delirmiş olduğunu düşünüyor olmalıydı. Keiran onun söylediklerinde ciddi olduğunu anladığında deli gibi yorganı atıp hemen sandalyede duran kendi pantolunu alıp bacaklarına geçirmeye çalışmıştı,bu sırada bu yüzden dengesini kaybedip yeri boylu boyunca boylasa da umurunda değildi. Sol yanına düşmemişti ya önemli değildi.. Lucy delirmişti... Dünden kalma bir çorabı da yerden kapıp ayağına geçirirken bir çığlık duyunca panikle kapıya bakmış.,hemen ayağına yerdeki botlarını geçirip yatağın başındaki cübbesini kapmıştı. Deli gibi kapıdan fırlarken arkasından ona bakanları düşünmemişti bile.

*********

Ancak o an ikisinin de düşündüğü şey bütün binanın,Ravenclaw kulesinin hepsinin uyanmış olduğuydu.Sonunda Lucienda bu konunun burada da konuşulamayacağını anlamış,üstü başı her zamankinden de dağınık gmzüken ve hala cüppesinin önünü kapamaya çalışan Keiranı hiç zorlanmadan çekmiş ve okulun ortasına kadar getirmişti.Henüz sabahın bu saatinde bütün koridorlar boştu ve ikisi boş buldukları bu sınıfa dalmışlardı o an.Lucienda o minyon ve sakin yüzünden beklenmeyecek bir ifadeye bürünmüş en ufak bir hareketinde üzerine atlayacakmışçasına Keirana bakıyordu.Bir yandan da Keiranın gergin olmasını eğlenceli bulmuştu ancak belli etmiyordu.Acıması da gerekmiyordu.

"Eee açıkla.dedi sonunda.Hala ses tonu aşırı derecede sinirli geliyordu ancak en azından bağırmayı kesmişti.Gözlerini Keirana kısarak dikmiş açıklama bekliyordu.

Misafir

Bütün Ravenclaw kulesini ayağa kaldırılması yetmiyordu anlaşılan, Lucy sinirle önünde yürürken Keiran kendi çok aptal hissediyordu. Bu omzuna bile gelmeyen kızın ona bunu yapmasına nasıl izin verdiğini düşündü. Lucy kuledeki yatakhanelerdeki kapılardan çıkan kafaları görünce Keiran'ı peşine takmış, Hogwarts'ın binalarının olduğu kuleden ayrılıp okulun koridorlarında tura çıkarmış gibi gezdiriyordu. Keiran ona bir şey sormaya kalktığını koca bir "hah" eşliğinde sert şekilde işaret parmağı hariç sıkılmış bir yumruğu havaya kaldırıp arkasına göstermiş, susmasını "emret"mişti.

Lucienda'nın minyon ve sakin yüzü değişim geçirmesi hatta kişiliğinin değiştirecek ne yaptığını düşüp dururken onun aniden durduğunu gördü. Kız açtığı sınıf kapısından içeri girmesini sert bir el hareketiyle işaret etti. Keiran üşüyordu ama dediğini yaptı. Sorun neydi anlamıyordu. Hayır, Lucy'e hiç kötü söz söylememişti.. Hafızasını yoklayıp "acaba nerde yanlış yaptım" diye yoklayarak içeri girdi. Oradaki bir öğrenci sırasının üstüne çıkıp oturdu ve ona baktı. Kamburu çıkmış gibi öne doğru yığılmış bir halde oturuyordu. Saçları darmadağınık, üstünün başının yarısının yokluğu içindeydi. Bir yandan da kalın cübbesine sarılıp sarmalanıyordu. "Sabah ayazında çektiğim işkenceye bak" diye düşündü.

"Eee.. açıkla." Keiran Lucy'e bakakaldı. Neyi açıklayacaktı anlamadı. Onu çağıran kendi idi.. Bütün milleti sabah sabah ayağa diken bağırtıları Keiran yapmamıştı. Veya Keiran'ı bu sınıfa askeri bir görev gibi getiren de kendisi değildi. Neyi açıklayacaktı? Asıl açıklama yapması gereken oydu. "Lucy..." Sesindeki tonlamaya dikkat etmeliydi. Kız sinirden veya öfkeden resmen tütüyordu. "Bak ne oldu bilmiyorum...." Kızın tek kaşı sinirle havalanmıştı, bir yandan da ayağıyla sanki istim tutuyordu. "Ama inan bana n'olur! Ne tip bi halt ettimse...." Lucy'nin bakışları Keiran'ı gerdikçe gerdi. Altan alma işe mi yaramıyordu. Keiran neler olduğunu anlamaya uğraşıp duruyor, batıyordu. "...inan özür dilerim. Ama senin benden ne açıklamamı beklediğini inan..." Normalde ona bu şekilde davranacağını düşündüğü son insan Lucy iken şimdi listenin tepesine çıkmıştı. Omuzlarını havaya kaldırıp indirdi. "...bilmiyorum. İnan bilmiyorum. Affedemez misin?" Cidden de bilmiyordu. Yüzü şaşkındı. Ben ne halt ettim de böyle birşey oldu? Tam bu esnada o küçük bedenden yatakhanedekine benzer bir ses fırtınası yükselince Keiran olduğu yerde zıpladı.

Konu: Geri: Lily Hakkında.. Salı 25 Mart 2008, 03:11

"Ne demek bilmiyorum!!Nasıl bilmezsin?!!Nasıl??"

Sinirlerinin az da olsa yatıştığını düşünüyordu Lucienda.Özellikle Keiran süklüm püklüm yanlış bir şey yapmış ufak bir çocuk gibi önünde durduğunda.Ama tabiki kendi öfekesinin nasıl olduğunu bilmiyordu da.Ancak Keiranın söylediği "Bilmiyorum!Ben bir şey yapmadım!"kelimeleri Luciendayı o an için yine zıvanadan çıkarmıştı.Nasıl bilmezdi?Lily onun için o kadar mı önemsizdi ki aklına gelmezdi?Lily'i ne kadar kırdığının farkında değil miydi?Sinirler bakarken Keiran ağzında bir şeyler geveliyor,üstüne özür diliyordu.Ancak özür dilemesi gereken kişi kendisi değil Lily idi.Onu çok mu küçük veya savunmasız görmüştü?Ya da hemen her istediğini yapıp yanına mı kalacağını sanmıştı?Aslında karşısındaki insandan böyle bir ikiyüzlülük beklemezdi.Keiran'ın iyi bir insan olduğunu düşünüyordu.Kendi standartlarına göre iyi bir insan.

Ancak karşısındaki Keiran neyi yanlış yaptığını bile bilmiyor gibiydi.Yüzündeki gerçekten anlamamış ifade olmasaydı Lucienda daha da fazla patlayabilirdi.Ancak insanları bakışlarıyla çözdüğünü düşünen Lucienda için Keiran o an için sinsi biri gibi gelmiyordu.Sonunda derin bir nefes aldı.Böyle büyük sinir patlamalarını çok yaşamazdı.Aslında çok nadirdi.Üstelik bu patlama daha okulun ilk haftasından olmuştu.Aldığı nefesi geri verdi.Bir yandan da içinden 'Sakin ol Lucy.Sakin ol' diyordu.

Sonunda biraz olsun kendini toplayabildiğini düşününce Keiranın üstüne yürümekten vazgeçti.Bağırmaktan daha fazla işe yaradığını düşündüğü yöntemleri vardı.Bomboş tahtanın yanında Keiranın karşısına geçti ve duvara dayanarak tek bir kelime söyledi.

"Lily"

Ancak çocuk anlamış gözükmüyordu.Aslında o an yüzündeki ifade şaşkınlıktan öte bir şey değildi.Sonunda Lucienda Keiranın gerçekten tam olarak anlamadığına emin oldu.Artık sesi daha sakin,daha Lucienda gibi çıkıyordu.

"Onu ne kadar kırdığının farkında değil misin?Ya da iki gündür yaptığın davranışlarının onu nasıl etkilediğini düşünüyorsun?Hiç mi önemi yok senin için?"

Misafir

"Ne demek bilmiyorum!!Nasıl bilmezsin?!!Nasıl??"

Lily'nin sesi boş sınıfta yarattığı çınlamadan dolayı yüzünü buruşturdu. Kulaklarının dibinde bağırıyordu sanki. Bir an ona sanki gözlerinden çıkan oklarla delerek baktı ki, Keiran cübbesine daha bir sarınma ihtiyacı hissetti. Sanki parçalayacaktı onu... Sonra Lucy ne olduysa başını öne eğip elleri havada derin bir nefes aldı. Sanki tamam der gibi.. Keiran tedirginliği artıyordu. Ne oluyor ya? Bir gün de bu okulda rahat geçmeyecek miydi? Her gün bir kaza, kavga veya başka şey olmayan normal bir gün yok muydu ona... Kız gidip yakındaki tahtaya sırtını verdi. Keiran'a bakarak sert sayılabilecek sesle bir kelime söyledi. "Lily."
Lily? Lily'e bir şey mi oldu? Yoksa ne... ceza?!.. Konuşsana be! Sanki Lucy sonunda pes edermiş gibi nefesini dışarı salıp onunla normal bir tonda konuşmaya başladı. Keiran bu sesin tonunu duyunca sanki arkadan kötü bir şey geldiği hissine kapıldı. "Onu ne kadar kırdığının farkında değil misin?Ya da iki gündür yaptığın davranışlarının onu nasıl etkilediğini düşünüyorsun? Hiç mi önemi yok senin için?" Keiran bir an öyle baka kaldı. Lily'i kırmıştı, evet.... Bunun suçluluğu yakasına yapışmıştı. Ama... ama ona başka ne yapmıştı ki? O Slytherin'li ile bile barışmıştı. Sonra Lily onunla hiç konuşmuyordu ki? Keiran'an kaçıp duran kendisi idi.. Tamam... Kabul geçen günde Keiran'ın onun yüzüne bakacak cesareti yoktu ama... Keiran saçlarını elleriyle geriye doğru taradı. Yüzünü ovuştururken ne demesi gerektiğini düşündü durdu.
"Eeee..." Lucy'nin sesiyle irkildi. Ne demesi gerekiyordu. "Bak, evet ben... biraz hırçın bir... yapım var. Ama asla Lily'i kırmak. Asla bunu yapmak istemem. Yani ben onu seviyorum." Lucy'nin bakışından bir şey anlamadı. Önünde duran avucunun içine bakıp durakladı. Bir yandan da eliyle avucunun içini ovuşturup duruyordu. "O benim... bu okulda karşılıksız... yani hep yanımda oldu. Onun... ne kadar kırılgan olduğunu .... bilmiyorum biliyor musun? O çok konuşkan biri değil.. yani dışarı karşı bazen... sanki kalkanları hep havada.." Keiran içindeki herşeyi dökmeye başladı. "Onun o hali, beni çok korkutuyor. Sanki... sanki bilmediğim bir derdi var ve bunu... emimin.. evet, eminim...kimseye söylemiyor.." Gözlerini sabah çiğlerinin ıslattığı camdan dışarı çevirdi. "Onun için korkuyorum. Ben....... " Lucy'e baktı. "Ona ne oldu? Birşey oldu değil mi?" Lucy ona bakarken meraktan delireceki. Acaba çok mu kötü bir şey olmuştu? "O nasıl?"

Misafir

Sarah yatakhanedeki patırtı yüzünden o kadar ani bir şekilde uyanmıştı ki tekrar gözünü kırpması mümkün değildi. Lily'nin sürüp giden üzgün hali Sarah'ya da oldukça dokunmuştu ancak Lucy duruma el koymaya kararlı gibi yatakhaneden fırlayıp gidince, Sarah'ya da onun ve birlikte ortak salondan çıkıp gittiği Keiran'ın biraz sakinleşmesini sağlamak düşmüştü. Lucy ikinci kez -bu kez giyinik halde- yatakhaneden fırladığında, Sarah üzerine kaşmirden borbo bir elbise geçirip, ayaklarına da alelade babetlerini henüz giyebilmişti. Onların arkasından çıkar çıkmaz bu fikrin çok aptalca olduğunu farketti çünkü nereye gittiklerini dahi bilmiyordu. Hogwarts'ın sessizliğinde onları bulmak için körlemesine dolanıp dururken, 2. kattaki hiç kullanılmayan boş sınıftan bir haykırış yükselince: "Ne demek bilmiyorum!! Nasıl bilmezsin?!! Nasıl??", Sarah gözlerini devirip mırıldandı: "Bingo.."

Koridorda kendisininki dışnda bir çift ayak sesi duyunca ödü patlamış bir şekilde bir sütunun arkasına kaçtı. Dolaşan sadece hademeydi ancak bu saatte üçünün de yatakta olmadığı anlaşılırsa canlarına okunurdu o yüzden Sarah kedi gibi sessiz adımlarla gözü yanıltacak kadar hızlı kendini boş sınıfa attı ve atmaca gibi bakışlarını Keiran ve Lucy'e çevirdi: "Siz çıldırdınız mı??" Aslında bağırıyor olmayı amaçlamıştı ancak sesinin dışarı çıkmaması için daha çok ıslık sesini andıran bir şekilde fısıldıyordu: "Hademe dışarıda, demin öyle bir haykırdın ki Lucy, McGonagall duymadıysa şanslıyız."

Hırsı geçmişti, keskin hatlı yüzünde biraz meraklı ama hala alev alev olan bakışlarıyla Keiran'a döndü: "Bütün bu olay senin yüzünden çıktı, bilmediğimi sanma. Lily yatakhanede o kadar kötü bir durumdaki, yani.." Laf bulamıyor gibi bir süre dudaklarını büzdü: "Lucy, benim yerime de söyle ne söyleyeceksen."

Kızgın bir edayla saçlarını geri savurup, kısa eteğini biraz çekiştirdi ve kollarını kavuşturup onları süzmeye başladı..

Konu: Geri: Lily Hakkında.. Salı 25 Mart 2008, 13:33

Lucienda bir yandan Sarah'nın da gelmesiyle sesini iyice azaltmıştı.Zaten Sarah da onu destekler gibi gözüküyordu.Bu sırada Keiran'ın yüz ifadesi oldukça değişmiş gözüküyordu.Daha üzgün..Daha anlayışlı..Lucienda bildiğinden emin değildi.Zaten konuşmaya başladığında da sesi yarım yarım geliyordu.O fısıltıların içinden bir şeyler çıkarmak da zor geliyordu.

"Bak,"dedi sonunda Keiran'a."Lily iyi.Yani aslında değil ama...Sorun senin ona davranışların.Günlerdir yaptıklarının onu nasl etkilediğini biliyorsun.

Aslında o an Keiran'a bağırmak gelmiyordu içinden.Ancak anlamıyordu da.Neden böyle davranıyordu?Madem Lily için hisleri farklıydı neden onu bu kadaar kırıyordu?O an erkekleri anlamadığını düşündü.Oysa herkes kadınların anlaşılmaz olduğunu düşünürdü.Şu konuda anlaşılamayacak ne vardı ki.O kadar açıktı işte.

"Lily hakkında ne düşünüyorsun tam olarak Keiran?Çok kırılgan gözüktüğünü biliyorum,ancak sırf öyle gözüküyor diye bu ona herşeyi yapabileciğin anlamına gelmiyor.Üstelik hepimizin sırları var,hepimizin kalkanları.Ve bunun sebebi hepimizin bir şeyleri yaşamış olması.Başka birine bağlandığında ve o gittiğinde"Burada durdu.Aklında annesi vardı.Bir anne nasıl bırakıp giderdi ailesini,çocuğunu..Ama konuyu dağıtmamalıydı.Hatta artık bu sorunu aşmalıydı.Sürekli sorunlu tipler gibi aynı konu üzerinde dolanıp,insanlara da böyle davranamazdı."Öyle bile olsa,ben Lily'nin içinde çok güçlü bir parçanın olduğuna inanıyorum.Ve seninle mutlu olduğunu düşünüyorDUM.Şimdi ne yapmayı düşünüyorsun?

Keiran'ın anladığına emin omak istiyordu.Lily için davranışlarına dikkat etmeliydi.En azından onu kırmamaya dikkat etmeliydi.Bu sırada Sarah'ya eklemek istediği bir şey olup olmadığını sorarcasına baktı.Keiran bundan sonra ne yapacak,nasıl davranacaksa karar vermeliydi o an.

Misafir

Sarah'nın gelişiyle Keiran bir anda irkilmişti. İki öfkeli kızın karşısında pek bir şansı yokmuş gibi görünüyordu. Sarah kollarını kavuşturduktan sonra bakışlarını Lucy'e çevirmişti. Sınıfın pencerelerinden içeriye yeni doğan bir günün pembe ışıkları giriyordu. Koridor üçü hariç boş gibiydi, sessizliği bozan tek şey Keiran'ın parmaklarıyla masada tuttuğu ritmdi.

Bir müddet devam eden sükûttan sonra Lucy, sakinleşmiş bir sesle (aslında biraz zorlama bir sakinlik olduğu biraz belli oluyordu) konuşmaya başladı: "Bak, Lily iyi. Yani aslında değil ama.. Sorun senin ona davranışların. Günlerdir yaptıklarının onu nasl etkilediğini biliyorsun..."

Susup Keiran'a baktı, Sarah ise gözlerinde garip bir ışıkla oğlanın yüz hatlarını inceliyordu. İkisi bir an için göz göze geldiler, Keiran bakışlarını Lucy'e doğru kaçırdı ancak Sarah son derece sabitlenmiş bakışlarını Keiran'ın yüzünden çekmedi. Lucy devam ediyordu:

"Lily hakkında ne düşünüyorsun tam olarak Keiran? Çok kırılgan gözüktüğünü biliyorum,ancak sırf öyle gözüküyor diye bu ona herşeyi yapabileciğin anlamına gelmiyor. Üstelik hepimizin sırları var,hepimizin kalkanları.Ve bunun sebebi hepimizin bir şeyleri yaşamış olması. Başka birine bağlandığında ve o gittiğinde..."

Bir an duraklamıştı, Sarah onun neden bahsettiğini anlamak istercesine bakışlarını Lucy'e çevirdi. Kızın berrak mavi gözleri bir an hüzünle dolmuştu, dalıp giden bakışlarını, suyun dibinden çıkmasını andıran bir silkelenmeyle tekrar Keiran'a dikti Lucy: "Öyle bile olsa,ben Lily'nin içinde çok güçlü bir parçanın olduğuna inanıyorum. Ve seninle mutlu olduğunu düşünüyorDUM. Şimdi ne yapmayı düşünüyorsun?"

Lucienda'nın giderek sakinleştirdiği sesi kesilince Sarah akışları üzerinde hissetti. Bir ekleme yapıp yapmadığı konusunda emin değildi, yine de hala çekmediği bakışlarında tekinsiz bir pırıltıyla Keiran'ı süzdü: "Bundan önceki hayatında ne yaşadın bilmiyorum. Ama seni bunca hırçınlaştıran şeyin üstesinden gelsen iyi edersin. Her an patlayacak bir paldıran boynuzunun yanındaymışız gibi davranmamızı bekleme bizden. Lily, yumuşak huylu bir kız. Senin her türlü yersiz çıkışını içine atıp görmezden gelerek aranızda sorun çıkmamasını sağlıyor olabilir. Buna sabrı olabilir. Ama kendini, kendini toparlamazsan..." Lafın burasında susup yutkundu, hala gözlerini çekmemişti Keiran'dan.

"Lily kendini senden koruyamıyorsa, sen onu kendinden korursun. Sırf yapabildiğin için birisine zorbalık yapmaya kalkma. Üstelik de bu yaptıklarını kastederek yapmadığını söylüyorsan, bunun acısını en çok sen çekersin. Yeter artık..."

Bu kadar sert çıkmak niyetinde değildi ancak lafa başlayınca gerisi gelmişti işte.. Kendisinden en az bir baş uzun olan Keiran, karşısında ufalmış gibiydi. Omuzları dimdik ve yüzünde sabit bir ifadeyle, günün ilk ışıkları altında hayli üzgün görünen Keiran'a baktı, başka bir şey söylemeden...

Misafir

"Siz çıldırdınız mı?" Hah… ekip tamam oldu, diye iç geçirdi. Sarah’ta gelmişti. Anlaşılan bu sabah herkes ona söyleyeceklerini sıraya koymuştu. "Hademe dışarıda, demin öyle bir haykırdın ki Lucy, McGonagall duymadıysa şanslıyız."Duyulmamak için fısıldıyor olsa da onun da gözlerindeki bakış sinirini belli ediyordu. Üzerine üzerine geldiğine göre onun da bir çift lafı vardı. Tüm Ravenclaw kulesinin kızları ayaklandı diye iç geçirdi. Ve buna sebepte sensin oğlum… "Bütün bu olay senin yüzünden çıktı, bilmediğimi sanma. Lily yatakhanede o kadar kötü bir durumdaki, yani.." Sarah saçlarını savurarak arkada bekleyen Luciena’ya sırasını vermesi Keiran’a biraz komik gelse de gülünecek durum yoktu.. "Lucy, benim yerime de söyle ne söyleyeceksen." Ama durum eğer bu iki kızı böylesine bir tepki vermelerine sebep olacak hale geldiyse, Lily… Keiran elleriyle yüzünü ovuşturdu, uzun ve dağılmış saçlarını arkaya doğru itti. Anlaşılan ciddi bir şekilde kötü biri davranmıştı. Üşümeyi bile hatırlamıyordu artık. Cübbesiyle uğraşmaktan önemli şeyler vardı. Berbat bir durumdu, kendini kız kardeşi Marian’ı ağlattığı zamanlardakinden daha kötü hissetti. Bir insana öyle acı verecek kadar nasıl bencil oldun, hayvansın sen. Hayır, senin yaptığını hiçbir hayvan yapmaz… Aptal!. Aptal! Hayvan! Parmaklarını sıraya şiddetle vururuken yumruğunu sıkıp kendi canını yakmak istiyordu şimdi. Kendi içindeki gerilimi atacak yol bulamıyordu. Bu kızları bu kadar üzmüş ve kızdırmışken onlara ne diyeceğini aklına gelmiyordu.

Lucy’nin sesini duyunca başını ellerinin arasından kaldırıp ona baktı. Kız ona eskisi kadar sert olmayan bir bakışla fısıldıyordu. "Bak Lily iyi. Yani aslında değil ama... Sorun senin ona davranışların.” Nasıl davrandım? Keiran bunu düşündü. Nasıl olacak sersem! Pislik biri gibi! Bir korkak gibi! “Günlerdir yaptıklarının onu nasıl etkilediğini biliyorsun. Lily hakkında ne düşünüyorsun tam olarak Keiran?” Keiran onun lafı nereye getirmeye çalıştığını anlayamadı. Nasıl? Ne düşünmem gerek? “Çok kırılgan gözüktüğünü biliyorum, ancak sırf öyle gözüküyor diye bu ona her şeyi yapabileceğin anlamına gelmiyor. Üstelik hepimizin sırları var..”

Sır? Ne sırrı? Lucy ne biliyordu? Neyi ima ediyor? Beyni bu konuşmanın bombardımanından sıkıldı. Gerildikçe geriliyordu. “hepimizin kalkanları. Ve bunun sebebi hepimizin bir şeyleri yaşamış olması. Başka birine bağlandığında ve o gittiğinde" Lucy’nin donakalması neye alametti bilemeden baktı. Ama…. Sırlar…… Hepsinin sırrı vardı... Keiran bazı şeyleri anlamaya başladı ama bu onun içinde öyle bir ağırlık olarak yayıldı ki. Sanki dünyanın dönmesi durdu gibi hissediyordu. Lily ona âşık olmuş olmazdı… olmuş muydu? Hayır... "Öyle bile olsa, ben Lily'nin içinde çok güçlü bir parçanın olduğuna inanıyorum. Ve seninle mutlu olduğunu düşünüyorDUM. Şimdi ne yapmayı düşünüyorsun?”

Lucy’nin gözlerine bakarken içindeki karanlığın yayılıp eriyerek sanki bedeni sardığını düşündü. Onlar onu önemsiyorlardı. Lily’i önemsiyorlardı. Lily de dâhil hepsi onu ve birbirlerini önemsiyorlardı. Daha önce ailesi dışında birileriyle hiç böyle bir şeyi paylaşmamıştı, karşılaşmamıştı. Keiran kızlara baktığında ne diyeceğini bilemedi. Buna inanamıyordu. Kimse onun tavırdan yargılayıp uzaklaşmamış, onu içlerine çekmişlerdi. Tıpkı bir aile gibi… Sarah'ın tekrar yakınına gelişi ile irkildi. Boş bulundu, düşünceleri ve duyguları öylesine bir dalgalı deniz gibi oradan oraya vuruyordu ki içinde kala kaldı.

Sessizlik… Sarah’ın sözleriyle bitti. "Bundan önceki hayatında ne yaşadın bilmiyorum. Ama seni bunca hırçınlaştıran şeyin üstesinden gelsen iyi edersin. Her an patlayacak bir paldıran boynuzunun yanındaymışız gibi davranmamızı bekleme bizden. Lily, yumuşak huylu bir kız. Senin her türlü yersiz çıkışını içine atıp görmezden gelerek aranızda sorun çıkmamasını sağlıyor olabilir. Buna sabrı olabilir. Ama kendini, kendini toparlamazsan..." Sarah onun gözbebeklerinin dibinde gibi hiç ayırmadan bakıyordu. Sanki bu ikili onu sallayarak gerçekleri göstermek için korkunç bir çaba sarf ediyorlardı. Keiran, Sarah’ın daha evvel hep düşündüğü, kendisini bu kadar çabuk çözmüş olmayacağı düşüncesi o anda yıkıldı gitti. Sanki onların karşısında cübbesi olmamasından beter bir halde idi. Bu öyle bir çıplaklıktı ki insan kimseye bu halde kendisinin görünmesine dayanamazdı. "Lily kendini senden koruyamıyorsa, sen onu kendinden korursun. Sırf yapabildiğin için birisine zorbalık yapmaya kalkma. Üstelik de bu yaptıklarını kastederek yapmadığını söylüyorsan, bunun acısını en çok sen çekersin. Yeter artık..."

Keiran içindeki patlamaya hazırlanan yanardağa hazır hissetmiyordu. Boğuluyor gibi Sarah’ın yüzüne baka kaldı. Yüzü acıyla gerildi. Bu kendinden bile küçük ama aslında büyük olan ikili… Keiran bu bağı kaybetmek istemiyordu. Bu dünyada bir daha bulabileceği bir şey değildi. Keiran onlara söyleyebilecek bir şey bulamıyordu. Sıradan aşağı kayıp, Sarah’ı ve arkasında duran Lucy’i tuttuğu gibi kucaklayıp, sıkıca sarıldı. “Teşekkür ederim. Siz var ya……. İyi ki varsınız ve gerekirse bunu hep yapın… Benim gibi serseme siz fazlasınız.” Kızlardan bir ara ses çıkmasa da bir süre sonra ikisi de Keiran’nın kollarından kurtulmak için iteklemeye başladılar.

Konu: Geri: Lily Hakkında.. Perş. 27 Mart 2008, 01:18

Lucienda kendi konuşması ve devamında Sarah'nın konuşması sırasında Keiran'ın yüz hatlarının değiştiğini fark etti.Daha anlayışlı bir hal alıyordu ki bu da ona kızmayı güçleştiriyordu.Acaba gerçekten de Keiran bunları isteyerek yapmamış mıydı?Aslında Lily'e karşı kötü bir şey düşünmüyor muydu?İyi de ozaman neden yapmıştı ki bunu?

Gittikçe sorular artıyor ve cevaplaması güçleşiyordu.Ve Keiran'ın yüz ifadesi de gittikçe okunmaz bir hal alıyordu.Lucienda onu hiç böyle görmemişti.Neydi bu?Kızgınlık mı?Ona bu kadar bağırdıkları için?Pişmanlık belki?Sonunda gözü açılmıştı.Ancak gördüğü ifade anlayışa daha çok benziyordu ki bu mantıksızdı.Neyi anlıyordu.Bu kadar insanın arasında bu kadar kısa sürede birini tanımak zordu,üstelik karşısına çıkan bu insanlar hepsinden de anlaşılmazlardı.Sarah konuşurken kafasını sallamış,bir yandan da ona destek vermişti.Biraz daha dikkatli olmak zorundaydı Keiran.

Sonunda ikisinin de konuşması bitmiş Keiran'a dönmüşlerdi.Vereceği cevap ona karşı tutumlarının sertliğini ayarlayacaktı.Ve Lucienda o an biraz daha anlayışlı bir tutum olmasını tercih ediyordu.Çünkü artık bağıracak gücü kalmamıştı.Ya da daha doğrusu o kadar patlayacak kadar siniri.Ancak gelen hamleyi hiç mi hiç beklemiyordu.Keiran ikisini de kaldırmış “Teşekkür ederim. Siz var ya……. İyi varsınız ve gerekirse bunu hep yapın… Benim gibi serseme siz fazlasınız.”diye bağırıyordu.

Lucienda ayaklarının yerden kesildiğini hissetti.Ne diyeceğini bilemiyordu.Keirandan kesinlikle böyle bir tepkiyi beklemiyordu.O kadar hazırlıksız yakalanmıştı ki bir an için verecek tepki bulamamıştÜstelik Keiranın üzerinde sadece cüppe vardı ve o da sıyrılmış bütün göğsü açığa çıkmıştı.Çıplak göğsü ve kolları Luciendayı sarıyordu.Hem nefessiz kalan,hem de Keiranın teni kendi tenine yapışmış olan Lucienda Keiranı hızlıca itti.Bir yandan Sarah'nın da kendisi gibi homurdandığını duyuyordu.Ne yapıyordu Keiran böyle?!Kendi üstünü başını bir hışımla düzeltir,cüppesini üstünde daha bir çekiştirip,bütün bedenini kapattığından emin olurken bir yandan da Keiran'a kızmaya hazırlandı."Napıyorsun!Biraz düzg..diye bağırmaya başlıyordu ancak Keiran farketmiş gibi değildi.Yüzünde aynı ifadeyle onu neden ittiklerine bakıyor gibiydi.Sonunda

"Tamam,tamam.Şey yani biz bu tepkiyi beklemiyorduk Keiran"Aslında sesi azarlama gibi çıksa da ufak bir gülümseme dudağının kenarındaydı ve gözleri de bir o kadar okunmazdı.Bu neydi böyle?Gerçekten de birbirlerine bu kadar yakındılar anlaşılan.Bu bağ onları kardeşlerden yakın yapıyordu.Aslında söyleyecek sözü yoktu.Buraya Keirana bir ders vermek için çağırmıştı onu ancak ders alan kendisi olmuş gibiydi."Eh abartmana gerek yok.Ama sanırım biz,burada Sarahı da içine alan bir daire çizdi eliyle,ve aklında Lily de vardı",hepimiz yani birbirimiz için gerçekten iyi dostlar olacak gibiyiz.Belki dosttan da öte"dedi ve bir anda konuyu kapattı.Böyle konularda hiç bir zaman iyi olmamıştı.Duygularını hiç bir zaman dışarı yansıtamamıştı.Ancak o an düşündüklerini nasıl anlatacağı hakkında bir fikri de yoktu zaten.

Konu: Geri: Lily Hakkında.. Perş. 27 Mart 2008, 16:29

Lily amaçsız bir şekilde saatin erken olmasından dolayı boş olan koridorlarda dolaşıyordu.Ortak Salonda kavga onun yüzünden çıkmıştı orada kalamazdı şimdi.Gecesi zaten oldukça kötü geçmiş çok az uyumuştu.Sabahsa sadece sabahın köründe yatakhaneden öfkeyle çıkan Lucy'yi ve erkekler yatakhanesinden gelen,ortak salonda yankılanan sesini duymuştu.Lucy yatakhaneye gelip giyindiğinmiş ve aynı öfkeyle çıkmıştı.Nereye gittiğini bilmiyor bilmekte istemiyordu Lily.Onu daha önce hiç kızgın görmemişti.Ve mümkünse bir daha görmek istemiyordu.Sesi hala Lily'nin başında yankılanıyordu.Sonra diğerlerinin sorgulayan bakışlarını çekmek istemediğinden çoğu uyanıp bağıranın kim olduğunu anlamaya çalışırken o hemen giyinmiş ve kendini ortak salondan dışarı atmıştı.Sabahın o saatinde şato ölü gibiydi.Hiç ses yoktu sadece uyuyan portrelerin soluk alıp verişleri duyuluyordu koridorlarda.Ama buna bile katlanmak istemiyordu.Sadece..Düşünmek..Birilerinin gelmeyeceği bir yerde.Kendi yüzünden çıkan kavgayı düşünmek istiyordu.Yada istemiyordu.Hiçbrşeyden emin değildi o sırada.Bir iki koridoru daha geçmişti.Kilitli kapılar doluydu hepsi.En sonunda daha önce bir iki kez geldiği ve hiç bir zaman rahatsız edilmediği boş bir sınıfın önünde durdu.Biraz daha yürümek istemiyordu.Gürültüye kalmış kendi binasından biriyle karşılaşabilirdi.Hiç konuşacak bir havada da değildi.

Kapıyı ittirip girmek için elini kaldırmıştı ki içeriden hızlı hılzı konuşan birinin sesini duyar gibi oldu.Sesleri çıkaramıyordu ve ne dediklerini anlayamıyordu ama adı geçmişti."Lily" çok net duymuştu bir kere.Ama gerisi yine anlaşılmazdı.Ses çok tanıdıktı ama..Bu sabah ortak salonda duyduğu öfkeli sesti bu.Lucy..Az sonra biraz daha sakin bir ses duydu Lily.Çıkarmak o kadar zor değildi.Sarah..Lily hala ne dediklerini anlayamıyordu.Kulağını kalın,tahta kapıya yapıştırdı.Evet az bir şey duyuyordu.Az birşey..

"Lily...koruyamıyorsa, sen onu.... Sırf..zorbalık yapma-......yaptıklarını kastederek yapmadığını ..bunun acısını ...çekers... Yeter artık..."

O Yarım yamalak duyduğu konuşmaya bir anlam vermeye çalışırken Keiran'ın sesini duydu ama ne dediği yine duyulmuyordu.Bir kaç dakika geçti.Ne gidebiliyor ne bir şey duyabiliyordu.Birden boğuşma sesine benzer öfkeli mi olduğunu anlayamadığı sesler duydu.Ne yapacağından emin olamadan geçen bir kaç saniyenin sonunda kapıyı duyulmamasına dikkat ederek hafifçe araladı.Ne yazık ki perili evin kapıları gibi yüksek perdeden gıcırdayan kapı ona pek yardımcı olmamıştı...

Misafir

Lucy'le ikisi tiradlarını sonlandırdıklarında Keiran, yüzünde garip bir ifadeyle onları süzüyordu. Onlara hak mı vermişti? Saçmaladıklarını mı düşünüyordu acaba? Belki de uyuyakalmıştı. Sarah, uzayıp giden sessizlikten daralmaya başlamıştı ki Keiran, ifadesi kadar tuhaf bir sesle konuşmaya başladı: “Teşekkür ederim. Siz var ya……. İyi varsınız ve gerekirse bunu hep yapın… Benim gibi serseme siz fazlasınız.”

Sarah'ın söyleyecek bir şey düşünmesine ne yazık ki fırsat kalmamıştı. Keiran aniden ayağa fırlayıp ikisini de kucakladığında Sarah öylesine şok olmuştu ki ağzı mükemmel bir "O" harfi şeklini alırken Lucy'den çıkan bir hayret feryadını duyabildi sadece.

İlk anki şoku geçip de hala Keiran'ın onları bırakmadığını farkettiğinde çocuğun kolunu itti: "Yani.. Keiran... Bırak! Nefes alamıyorum!"

Keiran ikisini de bırakıp geri çekilmişti sonunda. Lucy de gergin bir şekilde söyleniyordu: "Napıyorsun! Biraz düzg.." Ancak son anda lafını yutup zaten gergin olan sinirleri yıpratmamak adına sakince devam etti. "Tamam, tamam. Şey yani biz bu tepkiyi beklemiyorduk Keiran.."

Kısa bir nefes molası verdikten sonra, ince yüzünde hayli zorlanır bir ifadeyle devam etti Lucy: "Eh abartmana gerek yok. Ama sanırım biz, hepimiz yani birbirimiz için gerçekten iyi dostlar olacak gibiyiz. Belki dosttan da öte.." Hepsini içine alan bir daire çizip birden susmuştu. Duygusal konuşmalar yapmanın uzmanlık alanı olmadığı öylesine barizdi ki ne Sarah ne de Keiran devam etmesi için üsteledi.

Sarah tam, artık gitmeleri gerektiği konusunu açacaktı ki sessizlik içinde cam kırılmasını andıran ve kulak tırmalayan bir gıcırtı hepsinin ödünü patlattı. Sarah, aklından tüm profesörleri, sınıf başkanlarını ve hademeyi geçirerek arkasını dönüp kapıya baktı. hangisine yakalanmaları daha kötü olurdu bilmiyordu ama eşikte yalnızca çıkardığı patırtı yüzünden dehşete düşmüş Lily'nin yüzünü görünce, saatlerdir suyun altındaymış da yeni çıkmış gibi bir edayla nefesini koyverdi. Güm güm atan kalbine, sanki onu yatıştıracakmış gibi elini bastırırken rahatlamış bir sesle konuştu: "Lily... Sen miydin? Merlin'in sakalı.. Ödümü kopardın."

Misafir

"Napıyorsun! Biraz düzg..” "Yani.. Keiran... Bırak! Nefes alamıyorum!" Lucy’nin ve Sarah’ın bağırmasına şaşırmıştı. N’apıyordu işte, onlara sadece sevgisini göstermeye gayret ediyordu, sarılmıştı. "Tamam, tamam. Şey yani biz bu tepkiyi beklemiyorduk Keiran." Aslında onun gülümsemesini görünce sevinmişti. Bir an gene onu haşlamaya başlayacaklarından tırsmıştı. "Eh abartmana gerek yok. Ama sanırım biz, hepimiz yani birbirimiz için gerçekten iyi dostlar olacak gibiyiz. Belki dosttan da öte…" Lucy sessizleşip önüne bakıyordu. Keiran kızlara kocaman bir sırıtışla bakmaya devam ederken duyduğu gıcırtının ne olduğunu anlamadı. Biri dişlerini mi sürtüyordu? Ailem diye onlara bakarken kollarını bırakmış iki yanda öylece dururken mutlulukla iç geçirdi. Bir değil belki de üç tane dostu olmuştu. Yalnız Sarah’ın dehşetle başka yöne baktığını fark edince ani bir endişe ile kendiside kapıya baktı. Lily!

"Lily... Sen miydin? Merlin'in sakalı.. Ödümü kopardın." Sarah’ın sesine Lucy’nin derin bir nefes bırakması eşlik etti. Keiran’ın açılmış olan önünü Sarah çaktırmadan Keiran’ın cübbesini önünü düzeltip, önüne geçmişti. Lucy ise Lily’nin yanına doğru birkaç adım attı. “Ne oldu canım?”

Lily ise gergin onlara bakıyordu. “Esas size ne oldu? Haliniz ne böyle .. bu kılıkta ne yapıyorsunuz..” Lucy arkasını dönüp diğerlerine bakarken ne diyeyim der gibi bir bakış attı. Sarah’sa gayet soğukkanlı bir şekilde çikolata rengi saçlarını arkaya savurdu. “Ders… Birine ders veriyorduk.” Lucy’nin Sarah’a olan bakışı Keiran’ı başka zaman olsa güldürürdü. Ama şimdi kendi de tıkanmış ne demem gerek diye düşünüyordu.

“Lily?..” Kendi sesini bir an tanıyamadı. Akoru bozulmuştu anlaşılan. Lily ona sert biri şekilde çenesini kaldırıp konuştu. “Evet!” Keiran ondan özür dilemesi gerektiğini biliyordu, ama Lily’de onun işini kolaylaştırmamak ta kararlı hali onu zorluyordu. “Eee ben senden özür dilerim…. Çünkü ben kocaman bir… salak bir..” Bu esnada Lily tedirginlikle arkasındaki açık kapıya baktı. Lucy’nin mırıltısı Keiran’ın alarm sinyallerini çalıştırdı.

Hoş sadece onun değil, Sarah ondan önce atılıp kapıya gidip baktı. "Hademe…. Bizi bulacak dedim size. buradan çıkalım hemen.” Geriye dönüp Keiran’a baktı. “Hele ki sen bu haldeyken… Kesiz ceza alırız halimize bak.” Keiran üstüne baktı. Nesi var ki? Sonra kendisi de yanlarına katıldı, aralık kapının aralığından koridora bakıyorlardı. Koridorun diğer ucunda biri vardı. Keiran Lily’nin kızgın tıslamasını duymazdan gelip diğerlerine döndü. “Ben söyleyince hemen sağdaki merdivenlere… Tamam mı?” Kızlar anladık gibisine onayladılar, ama Lily onlara katılmıyordu. “Beni rahat bırakın tamam mı? Siz bu halde bu odada ne halt ediyorsanız edin.”

Sarah kıkırdayarak Lily’e baktı. “Hiçte düşündüğün gibi değil tatlım.” Lucy ise Sarah’ın dediklerine tıslayan bir onaylama sesi çıkarmakla yetindi. Keiran’sa kapıdan koridora son kez göz atıp, Lily’i sırtına alıp attığı gibi koşmaya başladı. Bir yandan da geri doğru tıslayan bir ses çıkarmıştı. “Hadi!” Ekip Lily’nin “bırak beni, ben sana küssüm” seslerine aldırmadan hızla anlaştıkları merdivenden yukarı koşu tutturdular.

Bu arada ise Lucy kıkırdayıp gülmeye başladı. Bu durum ta ki Ravenclaw’ın giriş bölmesinin önüne geldiklerinde ise Lily hariç hepsi kahkahalarla gülüyorlardı. Zavallı Lily ise Keiran’ı yumruklayıp duruyordu. “Sen sapıksın. Seni deli.. Ya düşseydin..” Keiran onu yere bırakıp ona sıkıca bir sarıldı. “Aynı Mairan gibi carcar ötüyorsun. Yürü bakalım sen…” Grup Lily önde Keiran tarafından itilir halde onu takip edip ortak salona geçiş yaptı.

OUT: Ortam boşaldığından, kilit!!

» Lily L. Black