Uluslararası Sihirsel Hukuk Bürosu Ofis

Konu: Uluslararası Sihirsel Hukuk Bürosu Ofis Paz 30 Mart 2008, 18:00

Uluslararası Sihirsel Hukuk Bürosu, bakanlığın en yoğun bölümlerinden birisidir. Tüm dünyadaki büyücü ülkeleriyle ortaklaşa çalışılır, gün boyu diğer bakanlıklarla iletişim halindedirler. Tüm büyücülük dünyasını etkileyecek olan sorunlarda, Hukuk Büroları devreye girer. Büyüceşura'nın da katıldığı mahkemeler düzenlenir; bu mahkemelerde kararları alan kişiler, işte bu Hukuk Bürolarının başkanlarıdır.

Amedeus Severus Snape'te, İngiltere Sihirsel Hukuk Bürosu'nun başkanıdır. İşine çok düşkündür ve bu özelliği, ailesini bile etkilemiştir. Hiçbir zaman iki kızına ayıracak zamanı olmamıştır. Küçüklüğünde, Hogwarts'ta başlayan çalışma arzusu, iş hayatında ve kariyerinde de devam etmiştir. Kökleri Fransa'ya kadar uzanan Snape ailesinden gelmektedir, safkanlığa büyük önem verir. Bakanlıktaki yakın arkadaşları, Federico Martin Miller ile Ambrosius Erebus Malfoy'dur.

Tüm günü buradaki ofisinde çalışarak geçer. Dosyaları inceleme, raporlar yazma, mahkemelere gitme... Sonunda akşam olduğunda, hala çalışmaları bitmemiştir ve çoğunlukla da ofisinde, kahvesinin eşliğinde sabahlar. Nadiren de olsa, Snape Malikanesinde onu bekleyen bir ailesi olduğunu hatırlar ve evine gider, bir yemek yedikten sonra da, ertesi gün dinç bir şekilde kalkmak için uyur.

Ofis, Bakanlığın tümünde olduğu gibi, masif ahşap mobilyalarla döşenmiştir. Rustik bacaklarıyla masa ve kitaplık, gerçekten de ihtişamlı görünmektedir. Başkan koltuğu, deridir ve pencerenin hemen önüne yerleştirilmiştir. Hemen çalışma masasının önünde iki tane misafir koltuğu bulunmaktadır, Amedeus'un ziyaretçileri için. Odanın karşı tarafında ise, büyük bir toplantı masası bulunmaktadır.

Severus Bakanlık Binasının önüne cisimlendi.Her sabah olduğu gibi, o sabahta binanın önü oldukça kalabalıktı. Merdivenlerden çıkarken birkaç kişi ona selam verdi.

"Günaydın, Severus." Ambrosius Erebus Malfoy, hemen yanında cisimlenmişti. "Hukuk Bürosunda işler nasıl, yoğun olduğunuzu işittim."

"Ah, doğru işitmişsin Ambrosius.Gerçekten de bu aralar bayaa yoğunuz..." Ambrosius ile, eskiden beri tanışırlardı. Snape ve Malfoy aileleri öteden beri yakındılar zaten; Fransa'da safkan ayaklanmalarının öncüleri olmuşlardı. Birlikte yürüdüler ve asansöre bindiler, Federico Martin Miller'da onlara katıldı. Birbirlerini selamladılar ve asansör kata gelince, ofislerine yönlendiler.

"Julie, öğleden önceki tüm randevularımı iptal et. Acil bir mahkeme çıkmış." dedi sekreterine aceleci bir dille, ve genç kadının itiraz etmesine fırsat bile bırakmadan, ahşap kapıyı açıp ofisine geçti.Dosyalarını hazırladı ve çantasına yerleştirdi. Saatine bir göz attı; daha yarım saati vardı. Odasına bir ev ciniyle kahvaltı istetti: malikanede kahvaltı yapmamıştı. İyice karnını doyurduktan sonra, şöminesine girdi ve "Uluslararası Hukuk Mahkemesi!" diye bağırdı.

Severus o gece Sihir Bakanlığındaki ofisinde kalmamış; Snape Malikanesine gitmişti. Tüm aile üyeleriyle yenen yemek oldukça gergin geçmiş, Juliette Charlotte Snape'in ölümü üzerine verilecek yemekten bahsedilmişti. Tabii ailede çok sevilen Juliette'in ölümü, herkesi derinden etkilemişti. Severus ise, duygularını içinde yaşamayı tercih eden bir adam olduğundan, normal olmayan bir şekilde tepkisiz kalmış, yemek bitince de odasına çekilip bir kahve eşliğinde Hukuk Bürosunun acilen istediği raporları tamamlamıştı. Şimdi de Bakanlıktaydı işte, bir kahvaltı bile yapamadan çıkmıştı evden. Asansördcen inip dosdoğru ofisine yöneldi. Girişteki sekreterine odasına gelmesini ve o günkü programını okumasını söyledikten sonra, kapısını çekip deri koltuğuna oturdu. Az sonra Julie kapıyı çaldı.

"Efendim, programınız hazır." Severus'un başını sallaması üzerine okumaya başladı: "Saat 12:30'a kadar rahatsınız, ofiste olacaksınız. Ancak on iki buçukta Çin ve Fransa'nın bakanlık diplomatları ile bir toplantınız var. Bir saat sonra Kanada Büyükelçisi ziyarete gelecek, konunun ne olduğu hakkında en udak bir şey söylemeyi bile reddetti. Toplantının ne kadar süreceğini tahmin edemediğimiz için, öğleden sonraki diğer toplantınızı saat dörde aldım: Rusya Hukuk Bürosu Başkanı ile geçen gün yapılan davanın sonucu üzerine bir görüşme; Rusya'dan kaçıp bizim himayemiz altına giren suçlu Thomas Silverg hakkında... Ve sonra, sizin bu ayın raporlarını tamamlayıp çalışanlardan gelen dosyalardaki düzeltmeleri yapmanız gerekiyor. Akşam saat dokuzda da bütün bakanlıkların hukuk büroları başkanlarının davetli olduğu bir yemek var; İtalya'da. Bu kadar efendim." dedi ve odadan çıkıp kendi masasının başına döndü. Severus iç çekti ve "yine yorucu bir gün olacak." diye mırıldandı. En azından saat on iki buçuğa kadar vaktini iyi değerlendirmeli, okunacak dosyaları bitirmeliydi. Bu düşüncelerle hemen masasının başına geçti ve çalışmaya koyuldu.

Marguerite Sihir Bakanlığının her zamanki gibi kalabalık olan koridorlarında ilerliyordu. Asansör beklemekle uğraşamayacaktı. Babası ile daha bir önceki gece görüşmesine rağmen, onun ofisine uğramak istiyordu. Onunla yalnız konuşöası gerekiyordu, Vittoria'nın ya da kuzenlerinin duyamayacağı bir yerde... Bunun için de en uygun yer, Mr. Snape'in iş yeriydi. Hızla yürüdü ve ofisin önündeki sekreter kıza sormadan kapıya doğru ilerledi. Julie, Marguerite'in; şefinin kızı olduğunu biliyordu, bununla ilgili hiçte hoş olmayan deneyimleri vardı ve bu yüzden de o an ses çıkarmaya cesaret edemedi. Margue kapıyı tıklamaya bile zahmet etmeden açtı ve içeri girdikten sonra da sert bir şekilde kapattı.

"Merhaba baba." Sesi olabildiğince soğuktu, akşam duyduklarından sonra başka türlü olması da beklenemezdi zaten.Dudaklarını büzdü ve devam etti: "Sanırım niye burada olduğum hakkında bir fikrin vardır." Sert bir şekilde yürüdü ve paltosunu çıkarıp vestiyere astı, sonra da masanın önündeki deri koltuklardan birine oturup, gözlerini babasının ciddiyet okunan gözlerine dikti.

Severus kahvesini yudumladı ve tüy kalemini biraz daha nürekkebe batırıp önceki hafta gittiği dava hakkında bir rapor yazmaya başladı:

"Kanada Hukuk Bürosu Ağır Ceza Mahkemesine..." diye uzayı giden bir yazı... Sık sık kağıt değiştiriyor, kendi kendine düzenlemeler yapıyordu. Nihayet raporun eksiksiz olduğuna karar verince - ki bunun için bayaa zaman harcadı - bir dosyaya koydu ve sekreterini çağırıp onu gerekli yere ulaştırmasını söyledi. Aradan çok geçmemişti ki, kızı Marguerite; kapıyı çalma nezaketinde bile bulunmadan, içeri girdi. Mr. Snape'in en çok korktuğu şey başına gelmişti; büyük kızı, onunla yalnız konuşacaktı. On dokuz yaşındaki kızıyla ilk yüzleşmesi bu olacaktı belki de. Her şey ortaya dökülecekti...

"Merhaba baba." Sesi olabildiğince soğuktu. "Sanırım niye burada olduğum hakkında bir fikrin vardır." Sert bir şekilde yürüdü ve paltosunu çıkarıp vestiyere astı, sonra da masanın önündeki deri koltuklardan birine oturup, gözlerini babasının gözlerine dikti. Severus onlara bir saatmiş gibi gelen bir süre kızının gözlerine baktı. Sonra; derin bir nefes alıp kaçınılmaz sonu hazırlayan cümlelerini kurdu:

"Merhaba Marguerite. Burada karşılıklı oturup bu konuşmaları neden yaptığımızın, elbette bende farkındayım." Tereddütle konuşmuştu, yanlış bir şey söyleyip kızını iyice sinirlendirmek istemiyordu çünkü. Yavaş yavaş giderse, belki de olacakları en aza indirgeyebilirdi.

Marguerite'in resmi selamından sonra; babası gözlerini ona dikti. Uzunca baktılar birbirlerine. Ne bir sevgi, ne de şefkat ifadesi vardı bu gözlerde. Ne zaman olmuştu ki zaten? Margue taviz vermeyecekti. Babasına olan öfkesi dinmemişti. Annesinin intihar ettiğini, bunca zaman ondan, onlardan nasıl saklardı? Hesabını verecekti. Zaten hiçbir zaman babalık görevlerini yerine getirmemişti ki. Her zaman işi ön plandaydı onun için.Kalkıpta kızlarının üzülmesini istemediğini bahane ederse, Margue'ın ona söyleyecek sözleri olacaktı.

"Merhaba Marguerite. Burada karşılıklı oturup bu konuşmaları neden yaptığımızın, elbette bende farkındayım." Babası hiçbir zaman duygularını, içinde yaşadıklarını dışarıya yansıtmayan bir insan olduğu için, pMargue yüz ifadesinden ne düşündüğünü anlayamıyordu.

Marguerite sakinleşmek için derin derin soludu. "Demek farkındasın... Demek farkındasın." Omuzlarını iyice dikleştirdi ve saçlarını geriye attı. "Annemin ölümünü bana haber verirken, sözü uzatmayı sevmediğini söylemiştin baba. Hatırlıyor musun?" Alnı heyecandan iyice kırış kırış olmuş yaşlı adam başını evet anlamında salladı. "Öyleyse şimdi de uzatma. Bana annemin ölüm şeklini benden neden sakladığını söyle. Daha fazla takatim kalmadı. Gerçekleri öğrenmek istiyorum. Hemen şimdi." Odada; geçen geceki gerginliğin ötesinde, büyük bir soğukluk vardı. Öfke dolu bakışlarıyla babasını süzen bir genç kız... Ve ne yapacağını bilemeyen yaşlı bir adam.

"Merhaba Marguerite. Burada karşılıklı oturup bu konuşmaları neden yaptığımızın, elbette bende farkındayım."

Marguerite sakinleşmek için derin derin soludu. "Demek farkındasın... Demek farkındasın." Omuzlarını iyice dikleştirdi ve saçlarını geriye attı. Ağzından çıkacak kelimeleri toparlıyordu kafasında; eğer kötü başlarsa; bir daha susamazdı çünkü. "Annemin ölümünü bana haber verirken, sözü uzatmayı sevmediğini söylemiştin baba. Hatırlıyor musun?" Alnı heyecandan iyice kırış kırış olmuş yaşlı adam başını evet anlamında salladı. Sözü uzatmayı hiçbir zaman sevmezdi, ne olacaksa hemen olup bitmesini isterdi. Oysa şimdi, olacakları erteleyebilmeyi ne çok isterdi... "Öyleyse şimdi de uzatma. Bana annemin ölüm şeklini benden neden sakladığını söyle. Daha fazla takatim kalmadı. Gerçekleri öğrenmek istiyorum. Hemen şimdi." Gergin havayı yumuşatmak için ne söyleyebileceğini düşündü Severus. Ne talihsizliktir ki, aklına en ufak bir söz bile gelmiyordu. Kafasının içinde arılar, kelebekler uçuşuyordu resmen. Kızını daha fazla bekletirse kötü şeyler olacağını düşünerek:

"Marguerite... Biliyorum beni haklı göstermez ama... Ama çok üzüleceğinizi düşündüm. İnan bana. Ölüm haberi sizi sarsmışken, daha fazlasını kaldıramazdınız." Biraz endişe, biraz da korku dolu bakışlarını kızına çevirdi.

"Öyleyse şimdi de uzatma. Bana annemin ölüm şeklini benden neden sakladığını söyle. Daha fazla takatim kalmadı. Gerçekleri öğrenmek istiyorum. Hemen şimdi." Yaşlı adam yumruklarını sıkarak ne söyleyebileceğini düşündü bir an. Bu odadan en iyi şekilde nasıl ayrılabilirdi Margue? Bir tartışma, kavga yaşamamaları gerekiyordu, hele ki o gün, Severus için önemliydi, bir sürü toplantısı, görüşmesi vardı. Bunun için ne gerekirse yapacaktı. Ama bulamıyordu işte, bulamıyordu... Doğru sözler aklına gelmiyordu bir türlü.

"Marguerite... Biliyorum beni haklı göstermez ama... Ama çok üzüleceğinizi düşündüm. İnan bana. Ölüm haberi sizi sarsmışken, daha fazlasını kaldıramazdınız." Biraz endişe, biraz da korku dolu bakışlarını kızına çevirdi. Marguerite o kadar sinirlenmişti ki, ya kendisine, ya da babasına zarar verecekti. Yerinde duramayıp ayağa fırladı ve bağırmaya başladı:

"Demek bizi bu kadar çok umursuyorsun baba? Demek bu kadar çok seviyorsun, bu kadar çok düşünüyorsun bizi? Bak bunu hiç bilmiyordum!" Mr. Snape irkilmişti, bu kadarını da beklemiyordu. Hiçbir zaman fazla samimileşmediği, bir baba kız ilişkisinden çok çok uzakta olduğu kızı, onunla bağırarak mı konuşuyordu? Yanılıyor muydu yoksa?.. Yoo, hayır, gerçekten de bağırıyordu. Hem de avazı çıktığı kadar. "Ne zaman ilgilendin bizimle? Benimle, Vitt'le? Ne zaman sevgi gösterdin? En azından ne zaman babamız olduğunu hatırlattın bize? Bu mu sadece babalık? Ayda bir kez eve uğrayıp evdekilere, kendi canından kanından olan insanlara yabacı gözüyle bakmak, hiçbir şey anlatmamak mı? Ben hiçbir zaman takmadım, ama Vitt? Onun üzülmediğini mi zannediyorsun?"

Mr. Snape ürkek ürkek kızına bakıyordu, ne yapacağı hakkında en ufak bir fikri bile yoktu. Çok şaşırmıştı. Hayatı boyunca, kızları ne istediyse yapmıştı. Hiçbir şeyi esirgememişti onlardan, ne istedilerse almıştı. Başka ne yapabilirdi ki? Çalışmasalar bile, bu zenginlik içerisinde ömürlerinin sonuna kadar rahat içinde yaşarlardı... Şimdi geçmiş, bunları mı söylüyordu?..

Marguerite sanki babasının içinden geçenleri okumuş gibi kaldığı yerden devam etti bağırmasına: "Her şeyin paradan ibaret olduğunu zannediyorsun değil mi? Değil! Değil! DEĞİL! Anladın mı? DE-ĞİL!"

Öfkeden tüm vücudu zangır zangır titriyordu. Bu kadar kendini kaybedeceğini tahmin etmemişti, ama olan olmuştu işte. Son bir kez sinirle baktı babasına sonra da çantasını ve paltosunu kaptığı gibi odadan çıktı. Julie canavar görmüş gibi bakıyordu ona, belli ki Margue'ın sesi, sadece babasının ofisiyle sınırlı kalmamış, tüm koridora yayılmıştı. Umursamazca ve hızlı adımlarla yürüdü ve asansörü kullanmayarak merdivenlere ilerledi.

"Demek bizi bu kadar çok umursuyorsun baba? Demek bu kadar çok seviyorsun, bu kadar çok düşünüyorsun bizi? Bak bunu hiç bilmiyordum!" Mr. Snape irkilmişti, bu kadarını da beklemiyordu. Hiçbir zaman fazla samimileşmediği, bir baba kız ilişkisinden çok çok uzakta olduğu kızı, onunla bağırarak mı konuşuyordu? Yanılıyor muydu yoksa?.. Yoo, hayır, gerçekten de bağırıyordu. Hem de avazı çıktığı kadar. "Ne zaman ilgilendin bizimle? Benimle, Vitt'le? Ne zaman sevgi gösterdin? En azından ne zaman babamız olduğunu hatırlattın bize? Bu mu sadece babalık? Ayda bir kez eve uğrayıp evdekilere, kendi canından kanından olan insanlara yabacı gözüyle bakmak, hiçbir şey anlatmamak mı? Ben hiçbir zaman takmadım, ama Vitt? Onun üzülmediğini mi zannediyorsun?"

Şaşkınlıkla bakıyordu Severus kızına. Ne söyleyebilirdi ki? Hayatı boyunca, kızları ne istediyse yapmıştı. Hiçbir şeyi esirgememişti onlardan, ne istedilerse almıştı. Başka ne yapabilirdi ki? Çalışmasalar bile, bu zenginlik içerisinde ömürlerinin sonuna kadar rahat içinde yaşarlardı... Şimdi geçmiş, bunları mı söylüyordu?..

Marguerite sanki babasının içinden geçenleri okumuş gibi kaldığı yerden devam etti bağırmasına: "Her şeyin paradan ibaret olduğunu zannediyorsun değil mi? Değil! Değil! DEĞİL! Anladın mı? DE-ĞİL!"

Öfkeden tüm vücudu zangır zangır titriyordu. Bu kadar kendini kaybedeceğini tahmin etmemişti, ama olan olmuştu işte. Son bir kez sinirle baktı babasına; sonra da çantasını ve paltosunu kaptığı gibi odadan çıktı. Arkasında da ağlamak istediği halde, gözünden yaş gelmeyen bir adam bıraktı.