Boş sınıfta biraz sakinleşmek.(İsteyen gelebilir)

Avril,içinde yükselen bir korkuyla baş etmek zorunda kalmıştı o tenefüs.Sanki,kalbi yerinden ıkacakmışcasına atıyordu.TYerlemişti.Elleri ve ayakları uyuşmuştu.
Boş bir sınıf buldu sonunda kendini.Titreyek parmaklarıyla kapıyı kapattıktan sonra,Yere doğru kaydı
Niye korkuyordu?Neden korkuyordu?Diğerlerine belli etmemek için çok çaba sarf etmişti,ama sonra...Sanki bir nöbet gibi.....
Avril gözlerini yumdu.Gücünün son raddesine gelmişti.Bacaklarının onu taşıyamadağını hissettiği için yere çömelmişti.
Ancak,bu pozisyonda fazla kalamazdı.Kalktı ve boş sıralardan birine oturdu.
Sıraya kapandı birden.Gözleri yeri görebiliyordu sadece.Dudakları yarı aralık,sanki bir kaç metre koşmuş gibi nefes alıyordu.Alnında terler birikmişti.Gözlerini yumdu.İçinden dua ediyordu:
-''Tanrım ne olur,ne olur..''
Bir saniye sonra delirebileceğini hissetti.Daha beter bir teleş kaplamıştı vücudunu.
Birden,kapının çarptığını duydu.Ama sanki başı ağarlaşmıştı.Kaldıramadı.Kesik bir soluk ve tahta döşemeleri gıcırdatan bir ses kulağına çalındı.

Misafir

Tılsım için verilen Lumos büyülerini Lucy çalıştırmaya o an hiç niyeti olmadığını açıkça belli ettiğine göre, Keiran çalışacak bir yer bulmak için arayışlara girmişti. Omzunda sırt çantasıyla dolaşıp duruyordu. Bir sınıfta, evet evet.. Boş bir sınıfta kimse onu görmeden çalışabilirdi. Koridor boyunca bazı sınıfların kapısını yokladı durdu. Bazıları kilitliydi. Eh, şansına küs. Bazılarında ise birileri hep birşeyler yapıyordu. Onun gibi ders çalışanlar, laklak için uygun yer bulmuş olanlar, hava kapalı diye içerde tüküren bilye karşılaşması yapanlar... Ama en son açtığı kapı ona bir süpriz sunmuştu. Zaten gördüğü anda da hızla kapadı. Öpüşüyorlar.. Bunu yapacak başka yer mi kalmamıştı. Yani sınıfta..

Keiran kafasını iki yana sallayıp aramaya devam etti. Sonunda bir kapının kulbunu yokladığında açıldığını görünce sevindi. Sonunda yahu.. İçeri girdiğinde ise sevinci balon gibi söndü. Burası da kapılmıştı. Kendi binasından bir kız -etek giyen bir İskoçlu binalarında olmadığına göre- sıranın üstüne yapışmış gibi kafasını bile kaldırmadan duruyordu.

Keiran ona baktı, dışarı çıkmak için geri dönerken kızdan gelen sese anlam veremedi. Ağlıyor muydu, yoksa nefes mi alamıyordu. Acaba hasta mıydı? Vittoria'yı mı çağırsaydı? Sınıf başkanı oydu. Kızın yanına gidip durdu. Ama kız gene de bakmıyordu ona... Git oğlum işte. Ya peki hasta felansa?

"Merhaba, bak rahatsız ediyorum ama sen iyi misin?"

Scorpius artık sakinleşmek istiyodu, aradığı yanlızlıktı belki karanlık.Aradığı karanlığın içinden herhangi birşeyin çıkmasını istemiyordu.Sadece karanlık, bir boşluk ve bir yanlızlık duygusu içinde yok olup saklanmak istiyordu.Bu gün kuzeni ölmüştü.Bir ölümcül lanette hedef olmuştu.
Bir sınıf gördü ve sınıfta ders yoktu heycanla içeri girdi ve orada oturan iki kişi gördü.Yanlızlık hiçbir yerdeydi belki böyle bir varlık yoktu.Oturanların duyamayacağı bir şekilde kendi kendine konuşmaya başladı.
''Neden!Lanet olsun burasıda boş değil!Neden!''
Kapıyı kapattı.Kuzenini kim neden öldürmüştü.Baykuşluğa gitme fikri geldi bir anda belki orda bir cevap bulabilirdi.

"Merhaba, bak rahatsız ediyorum ama sen iyi misin?"

Avril,bu sesle afallamıştı.Ağırlaşan başını güçlükle kaldırabildi:
-''Zannetmiyorum'' diyebildi,kısık bir sesle.Başını tekrar sıraya gömdü.
Çocuğu oyalamk istemiyordu.Belkide bir arkadaşını beklemeye ya da ders çalışmaya gelmişti buraya.
Yavaş yavaş,açılmaya başladığını hissedince,tekrar başını kaldırdı.Karşıdaki çocuk,aynı cüppeden giymişti.O halde bir ravenclaw olmalıydı.
Oğlan yakışıklıydı.Avril kendi kendine gülümsedi.Ancak çocuk çok küçüktü:
-''Sende...kimsin?'' diye sordu zorlanarak.Göz kapaklarını ikide bir kapatıp açıyordu,dudağıda hala titriyordu ama belli etmek istemediği için kendini öyle bir zorluyordu ki....

Lucienda biraz merak biraz da sinirle koridorları arşınlayıp duruyordu. Keiran nedense son zamanalrda fazlasıyla sinirlerini zıplatmış gibiydi. Sürekli saçma sapan davranışlarda bulunuyor normalde sakin bir mizacı olan Luciendanın sinirlerini nasıl beceriyorsa inanaılmaz artırıyordu. Normal zamanlarda gayet iyiydi ancak sanki farkında olmadan sürekli birilerine zarar veriyor gibiydi. Şimdi de nedense Sarah'la konuşmuyor gibilerdi, üstelik defter konusunda inatçı bir aptal gibi davranıyordu. Bu konuların bu şekilde ortada kalması ise daha sinir bozucuydu. Şimdiyse Keiran ona Tılsım çalışalım deyip ortadan kaybolmuştu. Birinin onu boş sınıfların olduğunu söylemesiyle oraya yönelmiş ve bütün sınıflarların kapısını teker teker açıp Keiranı arıyordu. Hepsi oldukça ilginç gözüküyordu. Öpüşen bir çifti rahatsız etmeden kapıyı kapatan Lucienda yüzünü buruşturdu. Böyle konular ona o kadar yabancıydı ki. Sonunda bir sınıfın kapısını açtığında 3. sınıflardan olduğunu bildiği bir kız ağlıyormuş gibiydi. Kapının yanında duran bir Slytherinli çocuk ve.. "Keiran!

Bu kadar aramasına rağmen Keiranı bulduğunda şaşırmış gibiydi. Keiransa daha da şaşırmış gibi duruyordu. Ya da nedense gergin.

"Konuşmamız lazım Keiran!Mümkün olduğunca çabuk"Bu sırada baktığında Keiran hiç de meşgul gözükmüyordu. Ancak bu kadar insanın önünde bütün her şeyi ortaya dökecek değildi."Üstelik Tılsım için yardımcı olmamı istiyorsan son şansın!" diye ekledi gözlerini biraz kısarak.

Keiran emin değilmiş gibi gözüküyordu."Ama Lucy..Hem insanlar.." çevresini işaret etti. Lucienda çok fazla insan görmüyordu. Üstelik Keiran yine kaçamak cevaplar vermeye mi çalışıyordu?Luciendanın konuşmasına gerek bile kalmadan Keiran omuzlarını indirerek "İyi peki.Geliyorum. Çekiştirmee!" diyerek Luciendayla kapıya yönelmişti bile.

Ne yaptığını bilmiyordu Lucienda, belki de yine bakışlarıyla korkutmuştu Keiranı. Aslında bundan pek memnun da sayılmazdı. Yine de Keiran Luciendanın beklemediği bir itaatle kapıdan onula çıkmış koridora gelmişti bile. Belki de konuşmak için en iyi yer kuleydi. Çekiştirmeyi ve surat asmayı bırakan Lucienda yanında Keiran'ın da olduğundan emin olarak merdivenleri tırmanmaya başladı.

» Biraz Ara