~ Düşünceler ~ [ ayırtılmıştır * ]

Sarı saçları hafif esen rüzgarın etkisiyle dalgalanıyor, çehresine oturtmuş olduğu sıkkın ifadesine tezatla, etkileyici bir görüntü oluşturuyordu. Nazik parmaklarını cüppesinin cebinde dolaştırırken, bir yandan da sessiz ve kimsenin onu bulamayacağı bir ortam seçmeye çalışıyordu zihninde. *Göl Kenarı çok saçma olur hayır, bütün Hogwarts orada. Fısıldayan ağaç korosu da bu ara çok popüler.. Hmm.. Buldum!* Ahenkli bir tonda yankılanan zihninde ki ses, mimiklerine etki etmiş olacak ki, her ne kadar sıkkın bir ifade takınsada, anlığınada olsa gevşeyen hatlarını hissedebiliyordu. Ritmik bir biçimde, düşüncelerine biraz daha dalarak ilerlerken, babasıyla ilgili duyduğu o son haber vardı aklında. Ell, annesi öldüğünden beri - canlıyken ona karşı pek bir şey hissetmese de - babasına daha da bağlanmış, vaktinin neredeyse tamamını onunla geçirmeye başlamıştı. Annesi ve babası arasında çok büyük bir aşk olduğunu düşünmese de, hep birbirlerini sevdiklerini kendine hatırlatarak kandırmıştı, belki de yönlendirmişti zihnini fakat daha sonra anlamıştı ki.. Babası gerçekten ona karşı en ufak bir sevgi beslememişti içinde. Ona hak veriyordu aslında Ell.. Sevmediği bir kadınla nasıl güzel vakit geçirebilirdi ki? Peki ya, o zaman sevmediği halde neden evlenmişlerdi? Zihninde dolaşan bu sorulara bir yenisi ve en önemlisi eklenmişti ki; o da babasını çok çok iyi tanıyan Ell'in, Hogwarts'ta herhangi bir Profesörlüğe zorunda kalmadıkça razı olmayacağıydı. Acaba neden kabul etmişti? O gün, kütüphanede Elw ona bir sorun olduğunu söylerken acaba başka bir şeyi mi kastediyordu?

Sıkkınca çöktüğü bekçi kulübesinin küçük penceresinin altına, bedenini yayarak iyice yerleşti ve küçük, zümrüt yeşili gözlerini hafifçe yumdu. Kafası bu son zamanlarda oldukça karışıktı, hiçbir şey düşünmek istemiyordu aslında fakat düşünmeden de yapamıyordu işte..

Allen gerçekten mutsuzdu son gördüğü rüyalar onun kafasında yankılanıyordu. Baş ağrısına mağrus kalıyordu ne yapacağı hakkında bilgisi yoktu. Babasının Hogwarts'a gelmesinden şüpheciydi. Korkak birisi olmasa da kendisini tutamıyordu. Neden? neden? diye düşünüyordu Allen. Neden o rüyayı gördü? acaba olacakların bir belirtisimiydi? bunların cevapları zamanla öğrenilecekti. Ama Allen bunların gerçekleşmemesi umudundaydı. Alt tarafı rüyaydı. Allen düşünmek için Hogwarts'ta geziniyordu. Elleri parlak cübbesinde yüzü yere akıyormuş gibiydi. Kendisini boşlukla hissediyordu. Gerçekten can arkadaşı gerekiyordu ona. Hiç bir zaman ayrılmayacağı, kardeşi kadar seveceği, onunla her derdini paylaşacağı ve dermanı olacağı birisi istiyordu. Hogwarts'ta gezerken geldiği yerin bekçi kulubesinin olduğunu anlamıştı. Allen biraz mutlu olmuştu sanki orası hoşuna gitmişti.

Büyük ayaklarını çabuklatarak hızlı hızlı yürüyordu. Keşif etmek iyiydi onun için. Daha seneler okuyacaktı burada, binsürü arkadaşı olucaktı, tanımadığı profesörle belki burada konuşacaktı. Belki hayali olan profesörlüğü burada yapıcaktı. Öğrencilerini buraya getirip rehber olabilirdi. Şu an ki duruma düşmelerini istemezdi Allen. Kendi çektiği acının yaşanmasını istemezdi. Ne kadar vurguna dönsede eziyet onun için bir başlangıç değildi. Başlamadan biterdi. Allen bekçi kulubesinin dibinde oturan güzel bir kız vardı. Slytherin cübbesiyle oraya sıkışmıştı. Pencereden ağlıyormuş gibi gözüküyordu. Belkide gerçekten hüzünlüydü bunun cevabını alıcaktı. Ama camdan pek tanınmıyordu sadece uzun sarı şaçları belirginleşti. Gözleri kapalıydı. Allen rahatsız etmeden geçti gitti...

Out: Beni gör ve çağır istersen kurgu öyle olsun.

Çimlerin çıkardığı sesle irkilerek gözlerini açan Ell, yanından geçip gitmekte olan Slytherin cüppeli bir çocuğa bakarken buldu kendini. Daha önce görmüş müydü onu? Slytherin işlemeli cüppesinin onu aldattığını düşünse başka bir binadan sanabilirdi, çünkü Elizabéth, Hogwarts'a geldiğinden beri yeterince kişi tanımış, okulun bir diğer kısmı sanki hiç orada değilmiş gibi davranmıştı sürekli. Belki biraz duygularına çekmiş olduğu o soğuk ve kalın perdeden, belki de görüntüsüne tezatla içinde korkunç bir canavar beslediğine inanlardandı bunun nedeni, kim bilir.. Kurumuş dudakları ani bir hareketle kıpırdarken, grimsi bir tona dönen göz bebekleri de kısılmıştı;

'Sen de kimsin?'

Sırtını dayıyor olduğu bekçi kulübesinin duvarından yavaşça çekerek, bedenini biraz daha yaydı çimlere. Acaba içeri de ki huysuz, muggle kılıklı bekçi ne zaman fark edecekti burada olduğunu, elinde ki büyük, kalın sopasını tehditkar bir biçimde ona doğru sallayarak gelirken? Talihsiz bir biçimde, Ell'in cüppesinin iç cebinde ki ince, unicorn tüyünden yapılma asasının onun kalın kafasından da kalın sopacığından çok daha güçlü olduğu bilmiyor muydu acaba? *Herneyse* diye iç çekti düşüncelerinden sıyrılarak.. Bekçiye de büyü yapacak değildi ya..

Allen arkadasını soğukça dönerken kızı rahatsız etmeme duygusundan pişmanlık duydu. Üzüntüsü artık akmış gibi olan yüzüne bir tebessüm gibi vuruyordu. Ama düşündüğü gibi insanları kendisine çekmek istemezdi. Allen ağır adımlarla yürüyordu, geziniyordu. Allen birden durakladı. Kızın sesini duydu,

'Sen de kimsin?'

Allen'ın yüzündeki tebessümü birden atıverdi. Yüzünde bir gülümseme vardı. Allen arkadasını daha kıza dönmeden, "ıhhı ıhhm!" dedi boğazını temizleyerek. Kısa gülümsemeyi kestirip attı. Slytherin'liye yakışık bir biçimde soğukluğunu gösterdi. Kaşlarını çatarak,

"ben David Justin Allen"

dedi ve aldırış etmeden kızı kendisine çekiyordu. İlgisini çekmek adına oradan ağır adımlarla uzaklaştı. Henüz kıza yüzünü dönmemişti.

Slytherin'linin garip davranışları karşısında şaşırmış olan Ell, çocuğun ne yapmaya çalıştığını anlayamamıştı. Umursamaz mı davranmaya çalışıyordu arkasını dönerek, yoksa karizmatik mi? Yada bunların dışında bir kıza yüzünü bile dönmeden konuşarak saygısızlığını mı gösteriyordu.. Elizabéth, orada öylece durmuş, gri gözleri kısılmış bir biçimde, soğuk bir tonda kendine cevap veren kişinin Slytherin olduğuna şükretmesi gerektiğini düşünüyordu. Ses tonu dışında, asil bir insana yakışmayan garip davranışlar sergileyen bu çocuğu duymamış gibi yapmaya karar vererek, çehresine yayılan küçümser bir mimikle tekrar yaslamıştı sırtını duvara.

Aniden, içeriden duyulan bir *Küüüt!* sesi ve ardından savrulan küfürlü birkaç kelime eşliğinde irkilerek, bedenini doğrultmuştu. Başını pencereye doğru çevirmiş, içeriyi merakla gözlemeye çalışırken, sağ elini de destek alırmışçasına dayamıştı pencere kenarlığına. İri yarı cüssesiyle şömiden masaya doğru koşuşturan adam, kocaman ellerinde tutmuş olduğu fincan parçalarını dikkatle, dökmemeye çalışarak atıyordu şömineye. Ell, ilgisizce tekrar önüne dönerken, hala dikilmekte olan çocuğa da garip bir bakış atmıştı..

Güzel kızdan hiçbir belirti gelmemişti. Belki şans bugün iyi gitmiyordu. Allen biraz durakladı. Hemen bir ses geldi gerilerden. Allen asasını tuttu sertçe, tetikte durarak sadece yüzseksen derece kafasını çevirdi. Zümrüt yeşili gözleri birşey olmadığını fark etti. Güzel kızda oraya gri gözlerini yoğunlaştırmıştı. Bir şey kırılmış gibiydi. Artık lodos esmeye başlamıştı. Çimlerin uğultusu kulakları güzlüyordu. Allen'ın orta boy saçları rüzgarla birlikte dalgalanıyordu.

Allen yine nefret ettiği birşeyi, sallapati olarak söyledi.-Merak- nefret ediyordu. 'Bu ne eziyettir, bu ne eziyettir' diye geçiştiriyordu. Allen soğukluğunu azda olsa göstererek kızın yanına yaklaştı.

"iyimisin?"

dedi. Yüzünü hafif buruşturmuştu.

*Merlin aşkına! Hayatımda böyle saçma hareketler yapan bir çocuk görmedim!* Ell, sinirden köpürmüş bir halde, alev saçan gözleriyle yaptığı saçmalıklar yetmezken birde üstüne *İyi misin?* diye sorarak onu iyice çileden çıkartan çocuğa baktı göz bebekleri irice büyürken. Yerinden ani bir hareketle doğrularak iç cebinde ki asasına hamle etti ve sinirden titreyen dudakları ile çocuğa yöneltip haykırdı;

'Dilkilit* !'

Mavi ışık hüzmesi Allen denen çocuğu tam isabet vururken, Elizabéth'te sinirden kasılan kasları ve çileden çıkmış edasıyla yaptığından ufacık bir pişmanlık bile duymadan dudaklarını büzdü ve dili damağına yapışan çocuğun ani hareketlerine aldırmadan seslendi;

'Kime sulandığına dikkat et! Seni Slytherin'e seçtiklerine yazık, ufacık bir asillik bile yok içinde!'

Acımasızca arkasını dönerek, salına salına ilerliyor, kime çattığını anlaması için çocuğu yalnız bırakarak arkasına bile dönüp bakmıyordu. Sinirden elleri hala titrerken, az bile yaptığını düşünerek bir anlığına da olsa duraksadı. Şansını zorlamak istiyordu belki de fakat ne olursa olsun, yaptıklarına dikkat etmeliydi, bunun sonu belki de ceza bile olabilirdi çünkü. Sessizce adımlarını tekrar atarken, şatoya varmıştı bile. Duvarlara asılı efsunlu meşaleler eşliğinde Ortak Salona yönelirken, sinirleri biraz da olsa gevşemiş, kendi kendine küçük bir kahkaha atmıştı..

____

* Dilkilit ~ Dili damağa yapıştıran büyüdür.

Bitmiş Rp.