# Ortaya Çıkan Gerçekler ~ Bir Aile Faciası #

Sihirli Yaratıkların Bakımı ~ Profesör Odasının Önü

Loş koridorun çehresine yansıyan gizemli büyüsü, hissedilir derece de bir soğukluk katıyordu bedenine. Göz bebekleri, yavaşça portreler arasında gezinirken, orada öylece durmuş, meşeden yapılma kapıya kayıyordu bakışları. Nedenini bilmediği bir sıkıntıdan ötürü, her zaman sevinçle karşıladığı babasına karşı bu sefer aynı duyguları hissedemiyordu.. Ayaklarını sürte sürte, her adımında birer milim ilerliyor, kapıya dokunmaya cesaret edemiyormuşçasına tokmağa uzattığı eli, boşluğa düşüyordu saniyeler tekrarlandıkça. Ters giden her neyse bunun hakkında hiçbir fikri yoktu ama babası ile aralarında olağan dışı bir bağ olan kız, bu durumun her zaman ki aile problemlerinden çok daha büyük olduğunu sezebiliyordu, bilmese de.. Sonunda, cesaretini toplayarak kapıya üç kez vurdu ve ardından tokmağı çevirdi. Burun deliklerine dolan toz kokusu eşliğinde eşiği geçerken, pekte aydınlık olmayan bu odanın, babasına ait olduğu kesinleşmişti zihninde. Üst üste yığılmış kitaplar, kafeste ki sihirli yaratıkların neden olduğu kötü kokular ve dağınıklık.. Dalgınca odaya göz gezdirerek; uzun sakallı, sarışın ve - kuzenlerinin deyimiyle - karizmatik bir silüet arıyordu gözleri. Bir erkeğe kıyasla oldukça iri cüssesi olan babasını, bu yığınlar arasında bile olsa fark etmemesi içten olmayan Ell, biraz kırgınlık, sanki biraz da yüreğinde beliren rahatlamışlık hissi ile kapadığı kapıya bakakaldı birkaç saniye.. *Neredeydi acaba?*

Hogwarts Bahçesi ~ Bekçi Kulübesi Yakınları

Cüppesinin etekleri yere sürüne sürüne, ıslak çimleri ayak bileklerinde hissedermişçesine ilerliyordu bedeni. Zihnini kurcalayan onlarca şeyden sonra, yapması gerekeni yapmıştı. Onu meşgul eden soruların cevabını ne zaman bulacaktı bilmiyordu ama babasının bu habersiz gelişi yetmezmiş gibi Ell'e bir açıklama yapmayışı ve ortalıkta olmayışı, onun için her şeyi daha da zorlaştırıyordu. Umutsuzluğun yansıdığı çehresini hafifçe kaldırarak, cılız ışıkları pencereden dışarı sızan Bekçi Kulübesine baktı sessizce. Neden her defasında ayakları buraya getiriyordu ki onu? Koca kafalı, muggle sever o ahmaktan küfür yemek için mi?

'Hiç sanmam..' dedi seslice fısıldayarak.. Birkaç gün önce Allen denen çocuğa büyü yollamadan önce yaptığı gibi, Kulübenin duvarına yasladığı bedeni ile çöküverdi, bir harekette. Rüzgar, kahküllerini dalgalandırırken o da zihninden geçirdiği ihtimaller üzerine yorum yapıyordu..

Bu kulübeyi sevmişti Wolfgang. İstediği gibi düzenleyip dağıtabileceği salaş bir yer... Şimdiye kadar lüks hayatı sevmiş olsa da hiçbir zaman düzen delisi olmamıştı adam, ev cinleri olmasa etrafı dağınıklıktan geçilmezdi herhalde malikanesinde de. Şu anda da henüz tam olarak yerleşemediği bu kulübe de kutular, sandıklar, eski püskü tuhaf eşyalar ve kafeslerle doluydu. İçlerinde ne olduğunu ise kimse tam olarak bilemiyordu, 'biraz ondan biraz bundan' deri Wolfgang birisi sorsaydı kendisine. Sadece sadık dostu Sibirya kurdu Wayfarer ile ilgileniyordu gerçek anlamda adam, o da kendi kendini oldukça güzel idare ediyordu. Köpek adam gibi normalden iri yarı ve güçlüydü, onu ilk gören birkaç kız öğrencinin de dediği gibi buz mavisi gözleri ve bembeyaz tüyleriyle "Ayy ne tatlııı!!" idi.

Wolfgang kendi halinde yakaladığı tavşanı midesine indirmekle meşgul olan hayvanın kulübesini hazırlamakla uğraşıyordu, aslında kendi kulübesinden bile daha düzenliydi artık kulübe. Tam işini bitirmiş kulübeye girmişti ki ön taraftan bir çıtırtı duydu, asası elinde ön tarafa ilerledi, kapıyı açmasıyla birlikte küçük sarışın Slytherin'i görmesi bir oldu. Kapının hemen yanına duvara yaslanmıştı, her zamanki hüzünlü bakışları adamın gelişiyle birlikte kapıya yönelmişti. Sakallarını sıvazlamaktan başka yapacak birşey bulamayan Wolfgang bir an öylece durduktan sonra sırıtarak -evet kızın bu tuhaf durumu karşısında sırıtmayı tercih etmişti- ama bir an sonra tavrını değiştirdi. "Yaşlı babanın kapısına kadar geldin bunca zaman sonra ve orada öylece duruyor musun?" dedi sahte bir alınganlıkla, elini de kalbine koymuştu yaşlılığını vurgulamak için aslında domuz gibiydi. Ama yine de gerçeklik payı vardı bu karşılamad. Neden daha önce gelmemişti kız merak ediyordu, herhalde adamın onu zindanlardan kaçırmasını beklemiyordu herhalde? Wolfgang o zindanlara girmeyeli yıllar olmuştu, yerini hatırlaması bile mucize olurdu.

Uzun bir gıcırdama eşliğinde açılan kapıya yönelen bakışları, gördüğü manzara karşısında dona kalırmışçasına sabitlenmişti. Kurumuş dudaklarında ani bir kıpırtı belirmiş, bedeni düşermiş gibi gelmişti ona yaşadığı anlık boşluktan ötürü. Uzun sarı saçlar, sakallar, iri bir cüsse ve her zaman ki o karizmatik hava.. Zihninden geçirdiği her özellik, manasız bir sırıtışla karşısında dikilmiş ona bakan babasını tanımıyorda, belirginleştirmeye çalışıyordu sanki. Fakat yaşadığı ve hiç beklemediği bu ani olaydan ötürü olacak ki, istemsizde olsa çehresine yayılan sıcacık tebessümü ile bedenini doğrultarak, koskaca cüsseyi sarmıştı minicik kollarıyla.

'Baba? Sen..'

Devamını getiremedi Ell. İri yarı adamın bedeninden ayırdığı kolları kalça hizasına düşerken, zihnine hükmeden o sorularda benliğine işlemeye başlamıştı. Bu kadar çabuk olmasının nedenini anlıyordu Elizabéth, ne de olsa son birkaç gününü sürekli bunlara kafa yorarak geçirmişti. Şimdi ise aradığı cevaplar, karşısında ki büyücünün dudaklarından dökülmeye hazır bekliyordu. *Yani umarım.* diye geçirdi içinden, ahenkli bir iç sesiyle. İri iri açmış olduğu göz bebeklerini babasına dikerken, dudaklarını da ıslatmıştı;

'Burada ne işin var? Daha doğrusu.. Hogwarts'tan önce, bu külubeden bahsedelim. Odana gittim fakat birkaç eşyan dışında hiçbir yaşam belirtisi bulamadım. Yoksa o aptal muggle bozmasını ziyarete mi geldin?' Keskinleşen yüz hatlarıyla, öylesine soğuk bir tonda konuşmuştu ki, karşısındakinin babası olduğunu unutmuştu sanki bir an..

Kız adama sarılmaktan çok üzerine düşecek gibiydi bir an için, minicik bedeni ve incecik güçsüz kollarıyla bir oyuncak gibiydi Wolfgang için, doğduğu günden beri öyleydi aslında. O kadar korumasız ve kırılgan geliyordu ki adama, elinden gelse minik bir cam fanusa kapatacaktı onu, ya da değerli bir mücevher gibi kilitli bir kutuda tutacaktı. Ama bunların hiçbirisini yapamazdı kızına, sadece kaygıyla bu kulübeden adımlarını izleyecekti ve aynı zamanda bir o kadar kaygısız ve umursamaz görünerek birşey belli etmeyecekti. Bir an için alışkanlıkla ellerini kızın bacaklarına götürerek kaldıracak ve kucağına alıverecekti sanki, zihninde küçüklüğünden kalma bir görüntü belirmişti kızına dair, sanki hala o minicik kızmış gibi. Ama bunu yapmadı, istese yapabileceği kadar büyümemişti kız ama bunun yerine kızın kendisinden ayrılmasına izin verdi. Zaten o duygusal an bitivermişti saniyeler sonra, kızı da hesap sorma faslına geçmişi. Korktuğu başına mı geliyordu yoksa? Tüm dişi Malfoy'ların farklı yaşlarda ortaya çıkan o özellik kızında da mı şimdiden görülüyordu? Bir elini beline koyması eksikti, o da olsaydı gerçekten O'nun gerçek bir dişi Malfoy yani her şeyi bilmek isteyen kontrolü elinden bırakmayan kadın olduğuna yemin edebilirdi. Bunu babasına bile yapmaya kalkışıyorsa vahimdi durumu kızın...

"Ben şımarttım seni bu kadar." dedi homurdanarak, aslında belli belirsiz anlaşılıyordu kelimeler. "İçeri gel." diye ekledi aynı homurdanmayla, diğerine itiraz hakkı tanımadan önden girdi. Aynı dağınıklığyla duran kulübede mecburen asasıyla iki sandalye yarattı -mevcut olanlar tozluydular hala, sandalyelere gelene kadar temizlenecek çok şey vardı- iki bardak alarak birine her zamanki brendisinden doldurup diğerine de balkabağı suyu doldurduktan sonra ikincisini kıza uzattı. Kızının karşısına, sandalyeye tersinden oturarak boş olan kolunu arkasına yaslanmıştı sandalyenin. Gözlerini kızınkilere dikmişti, bir yetişkin gibi bakıyordu ona, ya da öyle gözükmek istiyordu. "Sanırım beni burada görmek hoşuna gitmedi." dedi ciddi bir ifadeyle. "Şimdiye kadar da uzakta olmamdan yakınıyordun." dedi elindeki kadehi bir dikişte bitirerek yok etti. Bir süre daha sesizce kızına baktı, O da konuşmadan kendisine bakıyordu. Sessizliği bozan yine o olmuştu. "Senden izin istemediğim için üzgünüm ama evet dönmeye karar verdim." Kızıyla ilk defa bu soğuklukta konuşuyordu.

Babasının, reddedemeyeceği şekilde ki talimatınından sonra ayaklarını yere sürte sürte ilerliyordu kızın bedeni. Zihnini meşgul eden öylesine çok soru vardı ki, hangi birini sorsa bilemiyordu. Onu yargılamak değildi aslında istediği, sadece haberi olmayan şeylerin hesabını sormak istiyordu. Babası, hem de görüp görülebilecek en rahat ve bağımsız Malfoy, Hogwarts'ta Profesör'lük gibi bir konuma gelecek ve bunu gerçekten istediği için yapacaktı ha? *Hiç sanmam* diyerek kendi sorusuna cevap verdi iç sesiyle, babasının yarattığı sandalyelerden birine otururken. Sıkıntıyla cüppesini çekiştirerek, göz bebeklerini karşısında ki Malfoy'a sabitlemiş, her mimiğini inceliyor, söylediklerinde ne kadar içten olduğu tartıyordu. Kişileri davranışlarına göre değerlendirmeyi de babasından öğrenmişti, hatta şu an belki Ell farkında değildi ama bu işin üstadını kendi yöntemleriyle yakalamaya çalışıyordu. Ne kadar zor durumda olduğunu ciddiye almasa da, gizli kapaklı yapılan bu işi açığa çıkarmaya kararlıydı. En azından *neden ona haber verilmediği hakkında ki konuyu...* Gözlerini kısarak babasının öne doğru uzanan sarı saçlarını süzerken, uzattığı bardağı aldı nazikçe. Yavaşça ağzına götürürken, hissettiği o tatlı tat, bir anlıkta olsa rahatlatmıştı bedenini. *Her zaman ne sevdiğimi bilir.. Balkabağı suyu..* Saniyeler sonra, dalgınlığını bir kenara bırakarak, ciddiyetle babasını dinliyordu. Cevap vermeden önce, bir anlık sessizliği bozarak devam eden sarışın adama sabitlediği göz bebekleri, griye dönmüştü;

'Hadi ama! Sende çok iyi biliyorsun ki, zorunda olmadıkça böyle bir hayatı kabul etmezsin baba. Hogwarts'ta Profesör olmak ha? Bu pekte senin hayallerini tattırmıyor bana.' Kaşları hafifçe yukarı kalkarken, sorarcasına bir ifadeyle bakıyordu karşısında ki büyücüye..

İşte sorular başlıyor... Wolf bunları daha önce düşünmemiş miydi? Evet, düşünmüştü bir mazeret bulması gerektiğini, gerçekleri anlatamayağına göre... Ama bu bir gerçekti ki nasıl bir mazeret olursa olsun kızı yeterince ikna falan edemeyecekti. Köşeye sıkışacaktı sonunda... Geriye doğru kaydı istemsizce, sandalyenin arkasından çekti kollarını, artık dip dibe değillerdi. Her zamanki kayıtsız ifadeyle kıza baktı, genellikle ona kızdığında yapardı bunu. "Haklısın, pek de kolay olmadı bu kararı almak, Turku'da ilgilendiğim kuzey ifritlerinden sonra oldukça sıkıcı olacak. Ama bazen insan böyle kararlar almak zorunda kalabiliyor." 'Tehlikede olan şeyler varsa...' diye geçirdi içinden.

Ayağa kalktı, karşıdaki pencere kenarındaki masaya yöneldi, üzerindeki pipoyu alarak yavaşca yaktı. Nefesini bıraktıktan sonra tekrar kıza döndü, ayaktaydı bu sefer. "Neden böyle şeylere kafanı yorduğunu anlayamıyorım cidden, eğer bu durumdan memnun değilsen dersimi almazsın olur biter." Bu kızı neden böyle yetiştirmişti ki? Keşke biraz aptal olsaydı...

Yanına doğru yürüyüp kızın omzunu sıktı. "Sana bizzat haber vermediğim için kızgınsın biliyorum ama öyle olması gerekti." dedi, ses tonu biraz yumuşamıştı.

*Yalan söylüyorsun işte! Bu bakışı nerde görsem bilirim.* Babasının sözünü kesebilirdi aslında, çünkü iyi biliyordu ki o ne derse desin kızı ikna edemeyecekti. Fakat belki kibarlıktan belki de söyleyeceği şeyleri merak ettiğinden midir bilinmez, sandalyesine biraz daha yayılarak dinliyordu onu pür dikkat. Karşısında ki sarışın adamın hareketlerini saniye saniye değerlendirirken, karşı pencerenin hemen kenarında ki masaya yönelerek muggle sigarasına benzer bir nesneyi alarak ağzına götürüşünü izledi, sessiz ama zihninde yankılanan sorularla birlikte. Önce ki söylediklerine cevap vermemişti Ell, belki bu babasının hakkında ki düşüncelerini değiştirmesine sebep olabilirdi fakat kız, bir yandan zihnini meşgul eden soruları düşünürken diğer yandan da babasına cevap vermesi durumu daha da zorlaştıracağından, suskun kalmaya karar vermişti şimdilik... Ta ki Malfoy, dersi hakkında bir şeyler söyleyene kadar. Grimsi bir tona bürünen gözlerini kısarak, dudaklarını oynatmıştı zarifçe;

'Dersini almayacağım baba. Bu benim prensiplerime aykırı, sende biliyorsun..'

Gözlerini ondan yavaşça kaçırırken, Elwina'nın dersini sorabileceği geçmişti aklından fakat o da biliyordu ki bu apayrı bir konuydu. Karşısında duran adam babasıydı fakat Elw ise kuzeni.. Saniyeler sonra, yanına yaklaşarak omzunu sıkan adama büyük bir içtenlikle bakmıştı. Her ne kadar ona kızsa da, bu şekilde olmasına üzülse de, sonuçta hep istediği şey olmamış mıydı? O yanındaydı işte, belki de artık her zaman. Başını eğerek, umutsuzca sallarken, az önce düşündüklerini de arındırmıştı sanki bedeninden. Çehresini kaldırıp tekrar babasının yüzüne baktığında, göz bebekleri onunkileri delip geçer gibiydi;

'Bana haber vermemek? Seni tanımadığımı mı zannediyorsun? Karşıma geçmiş binbir türlü laf oyunları yapan sensin! Ben sadece gerçeği bilmek istiyorum, biliyorsun bunu. Ne demeye hala yalan söylüyorsun ki?!'

Kızın omzundaki elini mengene gibi sıktı bir an Wolfgang kızın konuşması biter bitmez. İşte bu sefer gerçekten sinirlenmişti, bu ne cüretti böyle? Şimdiye kadar Malfoy hiyerarşisine çok da uymamasına rağmen hiçbir zaman kendi babasına ciddi anlamda karşı çıkıp ondan hesap sormayı aklına bile getirmezken bu 11 yaşındaki küçük kız -Ell olsa bile- kendisiyle nasıl olur da böyle konuşabilirdi ki? Kısa süre sonra istemsizce yaptığı şeyi fark ederek geriye çekti elini, hiddetini kontrol etmeye çalışarak. Son zamanlarda bu konuda gerçekten zorlanıyordu.

"Evet, tanıyorsun beni ufaklık, daha ileri gidersen nelerin olabileceğini de çok iyi biliyorsun. Yeter! Sana söyleyecek hiçbir şeyim kalmadı, inanmasan da. Seni ilgilendirmeyen konulardan uzak dur küçük hanım yoksa gerçekten başın belaya girebilir. Evet, ilgilendirmez diyorum çünkü gerçekten ilgilendirmiyor. Sana son söyleyebileceğim şey ise küçük bir görev, oldu mu memnun musun artık? Yapmam gereken küçük birşey var burada ve bu senin ilgi alanından oldukça uzak bir konu." Son sözünü itiraz etmeye kalkan kızı susturarak söylemişti, artık uyarıyı fark edip susmasını umuyordu kızın, yoksa geri dönüşü çok zor olan şeyler yaşanacaktı bu odada ve Wolfgang'ın dönüş amacı kesinlikle böyle şeylerden çok çok uzaktı.

Burnundan soluyarak elindeki pipoyu bir kenara fırlattı. Yeterince sakinleşince yine eski umursamaz havasıyla konuşmaya devam etti. "Belki de dönmemeliydim, haklısın. Bu kadar büyük bir hayalkırıklığına sebep olacağımı bilemezdim." dedi yavaşca eski yerine oturarak.

Elizabéth kısa bir şaşkınlığın ardından, sarsılan bedeni ile geriye çekti kendini. Doğruyu söylenmesini istemesi miydi bu kadar tepki vermesi gereken? Yoksa onu sorulara boğarak kıstırması mı? Zihninde ki düşünceleri son kez savurmak istermişçesine kafasını sallarken, elini sonunda omzundan çekerek konuşmaya başlayan babasına çevirdi çehresini, saçlarını kulak arkasına çekerek. *Küçük bir görev, ha?* Kim bilir bu küçük dediği görev neleri kapsıyordu acaba.. İri cüssesiyle elinde ki muggle sigarasını fırlatırken, gerçekten de ürkütücü göründüğünü düşündü Ell, babasının. Şimdiye dek böylesine ateşli bir tartışmaya girdiklerini hatırlamıyordu, genel de ona karşı çıkmamaya dikkat ederdi çünkü. Omuzlarını düşürerek sıkıntıyla iç geçirirken, gözleri de dalgıncasına bakıyordu bu sefer karşısında ki adama. Artık karşı çıkmayı düşünmüyordu fakat az önce içine yerleşen o kırgınlık, nedense bütün duygularını alt üst etmişti. Babası eski tonuna dönmüş bir ses ile rahat tavırlarla konuşurken, kendini tutmaya çalışarak cevap verdi;

'Hayalkırıklığı olmadığını biliyorsun. Ben sadece...' Devam etmeden önce duraksadı birkaç saniye. 'Her neyse, izninle gideyim artık, kütüphaneye uğramam gerekiyor.' Konuşurken gözlerini kaçırıyordu fakat ne kadar kırgın olsa da, babasını üzmeyi istemezdi asla. 'Bu arada, dersine ekleyebilirsin beni. Görüşürüz o zaman?' dedi sorarcasına, ayağa kalkmadan önce bekleyerek..

"Sadece sen küçük meraklı bir Malfoy'sun ve herşey avucunun içinde olmalı." diye tamamladı kızın cümlesini gülümseyerek Wolfgang. Kız neden fikrini değiştirmişti de şu 'prensiplerinden' vazgeçmişti bilmiyordu Wolfgang ama dersini almasından memnundu, kızı takip edeceği zamanların dışında da görmek isterdi, yoksa nasıl koruyabilirdi onu kolayca? Son çıkışından da oldukça rahatsız olduğu belliydi ama uzatmamaya karar vermişti anlaşılan, eh bu da memnun olduğu bir noktaydı, her ne kadar bu rahatsız konuşmanın hiç geçmemiş olmasını dilese de. Kendisine hep inanan kızı bu sefer bu kadar önemli bir konuyu bilmeyecekti. Adam huzursuz da olsa doğruyu yapıyordu kendince, zaten kısa süre sonra kızın bildiği halini alacaktı gerçekler ve ölü bildiği kadın zaten ölecekti. Tek bir farkla, kanı Wolfgang'ın ellerine bulaşacaktı. Düşünceli halinden sıyrılmaya çaışarak zorladı kendisini sonunda ve yeniden kızına döndü.

"Eklerim, tabii... O halde, yarın sabah görüşeceğiz demektir. Geç kalma." Kızın tekrar omuzlarından tuttu, bu sefer sertlik yoktu davranışlarından. Alnına küçük bir öpücük kondurduktan sonra bıraktı kızı ve ekledi. "Böylesi daha iyi, inan bana."

Babasının tamamladığı cümle, her yanıyla Ell'i anlatıyordu, bu belliydi. Sıcacık tebessümü yüzüne yayılırken, cüppesinin etekleriyle oynuyordu zarifçe. Karşısında ki adamın çehresine bakmaya cesaret edemiyordu hala, nedenini kendide bilmiyordu fakat bu zamana kadar sadece babası tarafından her konuda birikimlendirilmiş, eğitilmiş ve donatılmış olmanın verdiği güçle buradaydı. Unutmamalıydı bunu asla. Annesinin ölümünü hatırlamasa da, onun için yaşayan en önemli varlıklardan biriydi babası ve hiçbir zaman aratmamıştı ona annesini, ilginç bir şekilde, inkar bile etmişti bazen onu.

'Haklısın..'

Bu sefer babasının sıcacık eliydi omzunda ki.. Belli ki Elizabéth'in bu ani durgunluğundan hoşnut olmuş, bunu belli etmek istercesine şefkatle yaklaşmıştı kızına, az öncekinden çok daha farklı bir yakınlıkla. İstemeden de olsa, sorular hala zihninde pusu kurmuş cevaplanmayı beklerken, yavaşça ayaklanmıştı Ell. Belki daha sonra, belki de hiç.. Ne zaman bunların cevaplanacağını bilmiyordu fakat bildiği tek şey, bugünlük kontenjanını doldurduğu ve günün tatlı bitmesi için elinde ki fırsatı kaçırmaması gerektiğiydi. Babasının kalın ama okşarmışcasına bir tonda konuşmasından sonra, kapıya doğru hareket ederek arkasını döndü ve gevşemiş yüz hatlarıyla kurumuş dudaklarından döktüğü kelimelerin, ona ulaşmasına izin verdi;

'Belki de böylesi daha iyi baba. Evet..' Kapı gıcırtısı eşliğinde dışarı çıkarken, çehresine esen rüzgarın rahatlığıyla ilerliyordu..

Bitmiş Rp.