Zaman ve Dostlar...

Ann uzun süredir kendini tüm Hogwarts'tan soyutlamıştı. Ölü gibi derslere giriyor hiç kimseyle görüşmüyordu. Yemeklere dahi inmiyor dersler dışında sadece uyuyordu. Tüm yaşadıkları, iç karmaşası ve Hogwarts onu kenden ve diğer herkesten uzaklaştırmıştı. Yaklaşık dört haftadır ilk defa hava almak için bahçeye çıktı. Biraz yürüdükten sonra bekçi kulübesinin önüne çöktü ve zaten beynine kene gibi yapışmış olan o düşünceler tekrar canlandı: JD, annesi, malikane ve daha fazlası... Artık sıkılmıştı, tüm bu yorgunluktan ve stresten sıkılmıştı. Hiçbir şeyi takmayan, herkese sataşıp eğlenen, sabahlara kadar arkadaşlarıyla çene çalan o Ann'e ne olmuştu böyle. Artık kendini boş bir çuval gibi hissediyordu. Düz duramayacak kadar boş bir çuval.

Düşünceleri beynini kemirirken uzaktan bir ayak sesi duydu. Başını kaldırmadı bakmadı da. İçinden onu sorguya çekip canını sıkmayavak biri olması için dua ediyordu. Birkaç saniye sonra ayak sesleri kesildi. Bu herkimse başında öylece dikiliyordu. Ann daha fazla dayanamadı ve başını kaldırdı. Karşısında gördüğü yüz büyük bir rahatlama ve koca bir gülümseme yerleştirmişti Ann'in suratına..

"Selam"

Başını hafifçe kaldırıp, gri gözlerini aynı renk olan gökyüzüne dikti. Çoğu zaman, garip bir şekilde ruh halini yansıtırdı hava. Havanın da kapalı, yağmur yağdı yağacak olması onun nasıl hissettiğini gayet doğru bir biçimde belirtiyordu. Son haftalarda, Ell dışında kimseyle konuşmamıştı. Marve ile bile. Ell, onun için Hogwarts'ın en değerli kişilerinden olmuştu bir anda. Zaten diğer kızları da çok seviyordu, fakat görüşememeleri yüzünden ister istemez soğumuştu araları. JD, Ann, Drizzt. Hiçbiriyle görüşmemiş, derslere yoğunlaşmıştı sadece. Belki de bu yüzden Drizzt'ten ayrılmalıydı. Devam etmeleri ikisine de kötülük getirecekti sadece. Gözlerini birkaç saniye boyunca kapatıp, orda dikildi. Gözleri aralandığında hızlı adımlarla yürümeye başlamıştı. Hiç kimsenin onu bulamamasını, konuşmamasını istiyordu. Ell ya da Marve'ın bile. Şimşek gibi ağaçların arasında ilerlerken, gözü bir karartıya takıldı. Kim olduğunu göremese de hissediyordu, Ann. Yanına gidip dikildi. Nedense konuşmuyordu, normalde olması gerekenden farklı olarak. Yine de yüzüne yayılan o koca sırıtış sözcüklerden daha fazlasını anlatıyordu. Dudakları yavaşça aralanıp, konuşmaya hazırlanırken Ann söze başlamıştı bile.

" Selam. "

" Selam. Sonunda görüşebildik demek ki. Nasılsın? "

'Lanet-olasıı-şu-sinekler!'

Bir yandan elleriyle savuşturmaya çalıştığı kanatlı bücür yaratıklardan kurtulmaya çalışıyor, diğer yandansa - artık ne kadar becerebilirse - kulübeye doğru ilerliyordu. Sonunda, sinekler Ell'i daha fazla uğraştırmaktan vazgeçtiğinde, kollarını yorgunca iki yanına düşürerek kısa bir *Oh* sesi çıkardı. Sarı saçları, kapalı gökyüzü nedeniyle eskisi gibi parıldamıyordu bugün güneşin ışıltıları sayesinde.. Umursamazca dalgalandırdığı kahkülleri alnına dökülürken, biraz da olsa babasıyla zaman geçirmek istemiş, kulübeye doğru yola koyulmuştu. Garip bir biçimde, yanmaya başlayan omzuna kayan sarışın elleri, ters giden bir şeyler olduğunu düşünmesine neden olmuştu. Küçük bir acı eşliğinde, dövmesinin üzerine daha da kuvvetle bastırırken, kulübenin hemen yakınında ki iki silüeti fark etmemesi olanaksızdı.. Hızlandırdığı adımları, kalbine eş değer bir ritmde artıyordu sanki her geçen saniye. *Gerçekten olabilir miydi? O silüet.. Öylesine benziyordu ki ama..* Koyu yeşil işlemeli cüppesi bedeni arkasından uçuşurken, ıslak çimlerde sert adımları nedeniyle sağa sola savruluyordu. Güç bela alabildiği nefesi monotonluğundan öylesine uzaktı ki, böylesine bir adrenalin tadacağı aklına bile gelmezdi, onu görünce.. Bedeni, gölgeler arasından yavaşça çıkarken, kurumuş dudaklarını oynatmıştı hafifçe;

'Ann...'

Uzun zamandır inaktif.

» En son ne zaman?