Gizemli Bekleyiş

Ellen sabah yağmış olan yağmurdan sonra yerde kalan çamurlara basıp basıp yürüyordu. Ayakkabıları siyahtan neredeyse kahverengiye dönmüştü. Cüppesinin eteklerine bulaşan çamur Ellen'ın bileklerine değdikçe soğukluk hissi veriyor ve içini ürpetiyordu. Ellen neredeyse koşuyormuş gibiydi. Ayaklarını sert bastığı için çamur neredeyse yüzüne gelecek derecede yükseliyordu.

Onun bu acelesinin sebebi öğle yemeğinde Nicole'nin ona verdiği nottu. Ellen notu verdikten sonra koşarak giden Nicole'nin ardından bakakalmıştı. Yakınında kimse olmadığı için notu hızlıca açıp okumaya başladı. Not aceleyle yazılmış gibiydi.

"Ellen saat 3'te ejdarha çiftliklerine gel önemli bir şey var...Nicole..."

Ellen bu gizemli notlardan pek hoşlanmazdı. Ancak Nicole'nin bu tavrı onu meraklandırmıştı. gitmekle gitmemek arasında çekimser kalmıştı. Girdiği derslerde bu konu aklında olduğu için derse kendini verememişti. Son derse girdikten sonra hızlıca ejderha çiftliklerine gitmek için hazırladını zaman herşeye burnunu sokan Colin ile karşılaştı. Ellen bu çocuğa uyuz olduğu kadar kimzeye uyuz olmuyordu. Bu sene mezun olacağı için çok mutluydu. Slytherin öğrencisi olan bu çocuk profesörlerin gözdesiydi. Ellen onu neden sınıf başkanı olmadığını anlamıyordu...

" Hey ufaklık nereye gidiyorsun acelen var galiba "

Ellen dişlerini sıkıp görmemezlikten gelmek istedi ancak çocuk sırf inat olsun diye onun önünü kesti. Ellen sinirlenmişti. Çocuğun büyük olmasına aldırış etmeden yakasına yapıştı.

" Bana bak Colin... Sen çok oluyorsun. Bir daha benim yakınımda bulunma ve benimle uğraşma yoksa sonun çok kötü olur..."

Çocuk Ellen'den gelen tekpkiye şaşırmıştı. Onu yere bırakmasından sonra yakalarını düzeltti. Ellen'ın son anda bileğini yakalayıp çevirdi. Ellen o anlık şokla inledi. Böyle bir davranış beklemiyordu.

" Reeser... Çok şımarmışsın kendine dikkat et.."

Ellen'ın bileğini bıraktıktan sonra hızlıca uzaklaştı. Ellen acıyan bileğini ovuşturdu. İçindeki nefret daha da büyümüştü..." Ahmak" diye tısladı.

Yoluna devam etmeye başlamıştı. Bu sırada bileği hala sızlıyordu. İçinden Colin'e neler yapacağını düşünüyordu. Acelesi olmasa...

Ejderha çiftliklerine geldiğinde etrafa baktı. Nicole yoktu. Bir süre beklemeye karar verdi. Daha sonra hasta kanadına gidip hala sızlayan ve hareket ettiremedi bileği gösterecekti...

Gökyüzü akşam sağnak sağnağa boşalan büyük damlaların etkisiyle kararıktı hala.Akşamki yağmurdan kalan suların çukurları dolduran bir yapıştırıcı gibi kaplaması hoş bir görüntü oluşturmasa da kirli suyun çırpınışını dinlemek bile insanı bedeninden ayırarak daldırıyordu.

Nicole yemek molasında Ellen'e verdiği gizemli notun açığa çıkması için Ejderha Çiftliklerine gitmesi gerekti.Bu yüzden de Tılsım dersinden çıkar çıkmaz büyük bir hiddetle kendisini Hogwarts Bahçesine attı.Adımlarını olabildiğince hızlı atıyor ve Ellen'e söylemesi gereken bir kaç kelimenin dudaklarının arasından kayıp gitmesini kolaylaştırmaya çalışıyordu.Kısık bakan gözlerini kocaman açarak Ejderha Çiftliklerinin orada bekleyen Ellen'i görür görmez yerdeki çamurların üzerini kirletmesine aldırmayarak ilerledi.O sırada suratına gelen bir çamurun yüzünde uyandırdığı soğuklukla sinirlendi.

"Lanet olsun,lanet olsun..."dedi ve yürümesine lanetler yağdırarak devam etti.Ellen'in yanına gelir gelmez suratındaki çamuru eliyle hızlıca attı.Bakışlarını hem kaçırarak hem de Ellen'e dikerek söyleyeceklerini hatırlamakla meşguldü.Bu..bu çok özeldi ve bir o kadar da cesaret isteyen bir konuydu.Ellen'in gözlerini uzunca yoklayıp Ellen'in kolunu sıkıca tuttu.

"Ellen...Ben,ben bir şey biliyorum..."dedi heyecanla.Ona nasıl söyleyecekti ki?Nasıl yapabilirdi,kendisini boşverip Ellen'in da onun yüzünden ceza almasını istemediğine kanaat getirdi.Suçlu her zaman Nicole olurdu,ama bu sefer bu pozisyonda rol almayı istemiyordu.

"Ahh...Neyse,önemli bir şey değil"dedi.Umursamazmış gibi olan tavırlarını düzeltmeye çalışırken bir yandan da aklındaki sırrı beyninde yoğurur gibi büyütüyordu.Sorun olan tek şey de buydu,karmaşık bir sır...

"Ellen...Ben,ben bir şey biliyorum..."

Ellen birden umursamaz tavrını bırakmayı düşündü. Nicole'nin tavrına göre bu sıradan bir şey değildi. Heyecanlandığını hissetti. Böyle basit bir şey için normalde bile neredeyse atmayan kalbi çok hızlı atmaya başladı.

"Ahh...Neyse,önemli bir şey değil"

Ellen birden herşeyin yarım kaldığını hissetti. Bir an içinde yaşadığı karmaşık duygular yavaş yavaş değerini yitirmeye başladı.

"Nicole... Ne olduğunu söyle...Önemli olduğu tavrından belli."

Nicole'yi nasıl ikna edeceğini doğrusu bilmiyordu. Onunla yeni tanışmışlardı. Huylarını tam olarak bilmiyordu. Yapabildiği tek şey ısrar etmekmiş gibi gözüküyordu. Ancak Nicole kolay kolay ikna olacak gibi değildi.

" Nicole sana diyorum... Beni buraya boşu boşuna getirdiğini söyleme..."

Kızın son tepkisini merak ediyordu. Eğer yine hayır derse bu sefer tehdit edecekti. Her zaman yaptığı şeydi tehdit etmek.

"Nicole... Ne olduğunu söyle...Önemli olduğu tavrından belli."dedi Ellen. Nicole gözlerini sıkıca kapattı ve uzun sürede açmadı. Ne diyebilirdi ki...Ona bunları söylerse onunla beraber geleceğini ve de başlarına bir iş gelirse de ceza alacaklarını biliyordu. Bu yüzden suskunluğunu bozmayıp ağzını kelepçelemiş gibi etrafına bakınmaya başladı. Birden

" Nicole sana diyorum... Beni buraya boşu boşuna getirdiğini söyleme..."diyen Ellen'in hiddetli sesiyle irkildi ve başını Ellen'e çevirdi. Şimdi heyecanı bin kat daha artmıştı, gözlerini kocaman açtı. Kaçamak bakışlarla gökyüzüne çeviriyordu yüzünü, ama Ellen'in bunun farkında olduğundan da emindi.

"Ellen,ben...yani benim bildiğim şey..."dedi ağzında geveleyerek. Konuşmaya başlamıştı, ama devamını getirmekte zorlanıyordu. Ellen'in hadi dermiş gibi bakan gözleriyle aklındaki karmaşanın çelişkisi onu yiyip bitiriyordu.

"Orada,orada konuşan...Err..yaşlı ve LANETLİ bir ağaç var Ellen"dedi ve aniden parmağıyla Ejderha Çiftliğinin arka kısmındaki karanlık alanı gösterdi. Sonra Ellen'i biraz karanlık alana yakınlaştırıp ağacın homurtularını dinletti.

"Dinle...Bu,bu onun sesi,homurtuları duyuyorsun değil mi?Eğer duymuyorsan delirmiş olmaktan korkuyorum."dedi titrekçe. Söyleyebilmişti ama içi rahat değildi ilk defa, lanetliydi ağaç. Ya ikisine birden bir şey olursa, o ağaç ya onlara bir şey yaparsa? Bu çelişkiyle kendisini yiyip bitiriyordu.

"Ellen,ben...yani benim bildiğim şey..."
"Orada,orada konuşan...Err..yaşlı ve LANETLİ bir ağaç var Ellen"

Ellen birden gülmeye başladı. Bu onunla dalgamı geçiyordu. Eğer bir dalgaysa onu bu kadar meraklandırması pahalıya patlayacaktı. Nicole Ellen'ın düşüncelerini okumuş gibi Ellen'ı çekip o bahsettiği ağacın yanına getirdi.

"Dinle...Bu,bu onun sesi,homurtuları duyuyorsun değil mi? Eğer duymuyorsan delirmiş olmaktan korkuyorum."

Ellen kolunu Nicole'den çekti. Başını umutsuzca iki yana salladı.
"Nicole sen gerçekten deli- bu ses ne ?"

Ellen bir iniltinin geldiğini duymuştu. Sesin geldiği yer Nicole'nin dediği gibi ağaçtı. Boğazının düğümlendiğini hissetti. Bir kaç kere yutkunsada o düğümler açılmak bilmedi...

"Nicole sen deliysen şuan bende deliyim..."

Ağaçtan gerilemeye başladı. Hatta yanındaki Nicole'yi bile çekti. Ne olabilirdi bu şey... Bİr ağaç böyle sesler çıkarabilir miydi?

" Ben Benn bir kitapta ağaçların bazen kendi aralarında konuştuklarını ve insanların bunu inilti olarak duyduğunu okumuştum."

Konuşurken sık sık nefes alıyordu. Gözlerini hiç ağaçtan ayırmamaya özen gösteriyordu. Her hangi bir tehlikeye karşı eli cüppesinde bulunan asasına sarılmıştı...

"Nicole sen gerçekten deli- bu ses ne ?"dedi Ellen şaşkınlıkla.İkiside sesin geldiği yöne odaklanmış gibi yerlerinden hafif bir kıpırtıyla uzaklaşmak yerine kımıldamıyorladı.Korkmuşlardı tabii,ama Nicole bunu ilk kez duymuyordu.İlk duyduğu anda olduğu gibi bu sefer bayılacak kadar değildi korkusu.Ellen

"Nicole sen deliysen şuan bende deliyim..."dedi ve ağaçtan yavaş yavaş uzaklaşmaya başladı.Bir yandan da hayretle dona kalmış Nicole'ü oradan uzaklaştırıyordu.Nicole suskunluğunu bozup şu korkunç ortamdan bıkkınlaşmışcasına Ellen'e baktı.Ellen

" Ben Benn bir kitapta ağaçların bazen kendi aralarında konuştuklarını ve insanların bunu inilti olarak duyduğunu okumuştum."dedi ve yavaş yavaş aldığı nefesinin hızlanması Nicole'ü endişe ettirmeye yetiyordu.

"B-Bu-bunun ürkütücü ve insanın tüylerini diken diken edip içini dondurucu bir ses ve hatta bir olay olduğunun farkındayım,farkındayız.Ama bunun ne olduğunu öğrenmek...Sence iyi bir fikir olmasa bile macera sonucunda.Yoksa bende pek meraklı değilim,ama görmem lazım."dedi usulca.Bir yandan da kulağı hala gelen homurtulardaydı.

"B-Bu-bunun ürkütücü ve insanın tüylerini diken diken edip içini dondurucu bir ses ve hatta bir olay olduğunun farkındayım,farkındayız.Ama bunun ne olduğunu öğrenmek...Sence iyi bir fikir olmasa bile macera sonucunda.Yoksa bende pek meraklı değilim,ama görmem lazım."

Ellen yutkundu. Ancak şu boğazındaki lanet olası düğümler çözülmek bilmiyordu. Başını iki yana sallayarak bu durumun doğru olamayacağını belirtmeye çalıştı.

"Nicole... Bu bizimle ilgili bir sorun değil. Başımıza bela alırız. O yüzden şimdi burdan ayrılalım ve bu konuyu unutmaya çalışalım..."

Arkasını dönüp gitmenin Nicole'yi etkileceyeceğini düşünmüş olacaktı ki arkasını dönüp yürümeye başladı. Ancak Nicole herşeye rağmen orada duruyordu. Onun oradan uzaklaşmaya pek niyeti yok gibiydi.

Ellen bezgin bir şekilde geri dönüp Nicole'yi kolundan çekti. O ise aksine ağaca yaklaşıp Ellen'ı de yanında götürmeye başladı.

"Nicole kendine gel..."

Ancak Nicole kendinden geçmiş hatta hipnotize olmuş gibiydi. Hiç birşey duymuyor ve anlamıyor gibi ya da bir şey görmüş gibi...

"Nicole... Bu bizimle ilgili bir sorun değil. Başımıza bela alırız. O yüzden şimdi burdan ayrılalım ve bu konuyu unutmaya çalışalım"dedi Ellen.Nicole'ün bunu unutmaya ya da oradan bir korkak gibi ayrılmaya niyeti yoktu,olmazdı da.Ellen ise kararlıydı gitmeye,arkasına bile bakmadan yürümeye başladı.Nicole ağacın altına doğru git gide ağır adımlar atarak ağacın fısıltadıklarını anlamaya çalışıyordu.

"Ne...Ne diyorsun?"dedi ağaça yaklaşarak.Ellen dayanamayıp geri döndü ve Nicole'ü kolundan tutup hızla çekiyordu,Nicole bunun farkında olmadan ağacın dediklerinden bir anlam çıkarmaya çalışıyordu.Tüm dikkati ağacın söyledikleri üzereydi ve de beynini sadece bunun için yoruyordu.

Sonra arkasındaki Ellen'in kolunu sertçe tutarak ağacın altına,yanına getirdi.Ellen,yaşadıklarına bir anlam veremez ve hemen oradan gitmek isterken Nicole,bu sırrı öğrendiği için artık gitmesini istemediğini fısıldayıp duruyordu.

"Gidemezsin...gidemeyiz,neden anlamıyorsun?"dedi Ellen'e.Ellen'in kolunu acıttığının farkında olmadan ağacın hafif kırpıntısıyla ağaca daha da yakınlaşmayı denedi.Kulağını ağacın kütüğüne dayayıp

"N'olur konuş,hadi...Hadi ağaç,hadii!!"dedi durgunca.Ağaçsa hiç renk vermeden fısıltılarına devam ediyordu,iniltileri gittikçe kısılıyordu adeta.Nicole ona yaklaştıkça...

"Nicole kendine gel..."diyen bağrışmanın etkisiyle odak noktası olan ağacın etkisinden bir an olsun çıkabilmişti.Ellen'e baktı,kül rengini andıran benzi git gide soluyordu.Nicole,gözlerini kasarak uzunca Ellen'e baktıktan sonra

"O...o...O,bir şeyler biliyor Ell-Ellen.O,etkisi altına alabiliyor!"dedi.Ellen'in şaşkın bakışlarına aldırış etmeden tekrar onun kolundan tutarak ağaca yanaştırdı.

"Şimdi kulağını aç ve çok iyi dinle,sadece ona odapte ol.Tamam mı?Hadi,evet...Biraz daha yaklaş,sesiiz...."dedi ve arkasından yavaşça iterek ağaca yapışmasını ve yakın olmasını sağladı.Sesler artık daha rahat duyuluyordu ve ne dediği az da olsa anlaşılıyordu.

"O...o...O,bir şeyler biliyor Ell-Ellen.O,etkisi altına alabiliyor!"
"Şimdi kulağını aç ve çok iyi dinle,sadece ona odapte ol.Tamam mı?Hadi,evet...Biraz daha yaklaş,sesiiz...."

Ellen Nicole'nin delirmiş olduğunu düşünmeye başladı. Kim bir ağacın konuştuğuna inanırdı ki... Ama okuduğu kitap öyle diyordu...

Yinede Nicole'yi kırmamak için bir süre sessiz kalıp dinlemeyi kabul etmiş gibi davrandı. Ağaçtan bir takım sesler geliyordu eve bu doğruydu. Ancak bir şey söylediği kanısında değildi kesinlikle...

"Sadece bir inleme Nicole sadece bir inleme... Hadi gel bir profesöre yakalanmak istemiyorum..."

Ellen artık yorulmuştu. Başınuı göğe kaldırıp bir şeyler görmeyi bekledi. Görmek istediği şeyin ne olduğunu bilmeden... Burnuna bir dmla düştü... Yağmur yavaş yavaş yağmaya başlıyordu.

"Nicole hadi gidelim yağmur yağmaya başladı. Islanmak istemiyorum... Hadi"

Ellen arkasını dönüp yürüdü. Bu anı önceden yaşamıştı. Fransızların deyimiyle "Dejavu" olayını. Ancak olayın sonunda geri dönen taraf Ellen olmuştu. Bu sefer geri dönen Nicole olmalıydı.

Nicole hala ağacı dinlemee çalışırken Ellen'in inanmadığına kanıt getirmişti,onu dinlemekte bile zorlanıyor ve sıkılıyordu.Bakışlarını Nicole'e çevirip biraz baktıktan sonra

"Sadece bir inleme Nicole sadece bir inleme... Hadi gel bir profesöre yakalanmak istemiyorum..."dedi.Nicole Ellen'e eliyle bir sus işareti yaparak bu hikayenin devam etmesini diledi.Bir yandan da ağacın dallarının arkasında görünen bir kaç tarafı yanık bir mektuba rastladı.Hemen eline aldı ve yavaşça açtı.Gökten düşen yağmur damlasının yazıdaki mürekkebi ıslatmasıyla yazı birden dağılıverdi.

"Lanet olsun,lanet olsun..."diye lanetler yağdırmaya başladı.Yazı görünemiyordu.Sadece başında yazan cümlenin bir kısmını okuyabiliyordu ama yine de harfler birbirine girmişti.Mektuba dalıp gitmişti ve yazanları mektubu kendisine yakınlaştırarak okumaya çalışıyordu.Ellen'in

"Nicole hadi gidelim yağmur yağmaya başladı. Islanmak istemiyorum... Hadi"dediği an da mektubu henüz görmediğini anladı,anlaşılan gökyüzüne bakıyordu.Nicole elindeki mektubu Ellen'e göstererek yazıyı gösterdi.

"Burada...burada ne yazıyor,okuyabiliyor musun?Ellen,okuyabiliyor musun?"dedi tekrar tekrar.Yağmur git gide dün akşamki gibi hızla iniyordu yeryüzüne.Ağacın altına yaklaşarak kendisini gelen yağmur damlalarından korumaya çalıştı.Ellen'e bakarak

"Hadi,ne duruyorsun?Gelsene..."dedi ağacın altını göstererek.Şanslıydılar ki Ejderha Çiftliklerinin arkasında yalnızca bu ağaç vardı ve de bu ağaç sayesinde yağmurun soğukluğunun benzlerini üşütmelerinden kurtulmuşlardı.

"Burada...burada ne yazıyor,okuyabiliyor musun?Ellen,okuyabiliyor musun?"

Nicole'nin elinde sallanan şey bir bez parçası gibi sırılsıklamdı. Eliyle Nicole'yi gitmek için çağırıyordu ama kızın yerinden kıpırdadığı yoktu.

"Hadi,ne duruyorsun?Gelsene..."

Ellen Nicole'nin elinde salladığı şeyin bir parşomen parçası olduğunu ancak o zaman farkedebildi. Eline aldığı parşomen parçasını evirdi çevirdi. Ancak mürekkep yağmura karışıyordu.

"Bir baykuşun düşürdüğü mektup olma şansı yok mu sence?"
Aslında bu Ellen'ın kendini avutmasından başka bir şey değildi.

Yağmur onları iyice ıslatmıştı. Ellen oradan ne kadar çabuk ayrılırsalar daha iyi olacağını düşünüyordu. Şatodaki sıcaklığı ve kuruluğu özlemişti. Bir daha Nicole'nin not bırakmasına izin vermeyecekti.

"Bir baykuşun düşürdüğü mektup olma şansı yok mu sence?"dedi ve yağmurun sayesinde ıslanmış olan cübbesini hafifçe silkeledi.Donmuş gibi gözüküyordu,bulundukları yerden ayrılmak için bir çok kez mimiklerini somurtan ve de sıkılan bir kızın ifadesinin haline döndürüp duruyordu.Nicole

"Sence öyle mi gözüküyor,olabilir.Baksana hiç açılmamış bu mektup...Hem...her ne kadar başkalarının eşyalarını karıştırmak hoş olmasa da...Merak ettim,dayanamayacağım galiba,açıyorum..."dedi ve elindeki mektubu zarfından çıkardı,zarfındaki gönderen yazısını ise hala bulamamışlardı ve de anlayamamışlardı.

"İnanamıyorum,bu görünmez mürekkep ile yazılmış.Her neyse basit..."dedi ve cübbesindeki asasını çıkartıp muzurca gülümsedi.Sonra asasını hızla mektuba doğrultup

"Aparecium"diye haykırdı.Yavaş yavaş efekt gibi gelen yazılarla mektubun sayfası doluyordu.İlk başlarda sessizce mırıldanarak mektupta yazan bir kaç cümleyi okuduktan sonra Ellen'e baktı.

"Yavru bir köpek mi?Ellen,duyduğunda tüm bunlara inanamayacaksın ve hatta bu köpeği bulmak için can bile atacaksın.Bu mektupta anlatılanlara göre ormanda gezinen yavru,beyaz bir köpek varmış.Bunu da bir arkadaşına yollayan bir minik kız yazmış.İlk başlarda pek inanamadım ama,köpek...Bilmiyorum,aklım epeyi karışık"dedi.Sonra satırın en altındaki cümleyi mırıldandı.

"Bak...bak burada ne diyor...

Köpeğime iyi bak lütfen çünkü onu en güvendiğim ve en sevdiğim kişiyle yani sana veriyorum,o en çok kemiği sever...

Yoko Maiko Smeuatar...

Peki ya köpek nerede,mektup hiç açılmadığına göre arkadaşına ulaşmadı demek..."dedi.Tam o sırada arkasından duyulan kısık bir havlamayla gözlerini yavaşça arkasındaki köpeğe çevirdi,yaralıydı.Ön ayağını kaldırarak ilerleyebiliyordu.Güçlükle Nicole ve Ellen'in bacakları arasında dolanırken acı çektiğini görmek bile köpeği sevmelerini sağlıyordu.

"Bak...bak burada ne diyor..."

Ellen bezgin bir şekilde ona doğru yürümeye başladı. elinde bir mendil gibi sallandırdığı ve yamurdan ıslanmış olan kağıdı çekip aldı. Hevessiz, yapmak istemediği bir işi yapar gibi kağıdı okumaya başladı.

"Köpeğime iyi bak lütfen çünkü onu en güvendiğim ve en sevdiğim kişiyle yani sana veriyorum,o en çok kemiği sever...

Yoko Maiko Smeuatar..."

Ellen okuduğu mektubu katlayıp, hala Nicole'de duran zarfın içine koymaya çalıştı.

"Sana bir baykuşun düşürdüğünü söylemiştim... Ama sorun yok hadi gel gidelim"

"Peki ya köpek nerede,mektup hiç açılmadığına göre arkadaşına ulaşmadı demek..."

Ellen muggleların neden birbirlerinin saçlarını yolduklarını anlamıştı. Çünkü biraz sonra eğer şu saşmalığı kesmesse aynısını Nicole'ye uygulamayı planlıyordu. Dişlerini sıkmıştı. Sinirleri yükseldiği için sesinin tıslayacağını biliyordu. Ama yinede aldırmadan konuşmaya devam etti.

" Nic... Köpeğide baykuşla yollayacak hali yok herhalde. Ya da mektubu köpekle... Eğer bir köpek olsaydı. İnan bana bize saldırırdı. Şimdi şu saçmalığı bırak..."

Burnundan soluyorken saçlarını sırılsıklam yapan yağmur onun sinirini maksimum'a çıkarmıştı.

"Samara... Köpeğide baykuşla yollayacak hali yok herhalde. Ya da mektubu köpekle... Eğer bir köpek olsaydı. İnan bana bize saldırırdı. Şimdi şu saçmalığı bırak..."

Haklımıydı Ell, belki de dediği gibi Samara saçmalıyordu. Heyecan mı yaratmaya çalışıyordu, yoksa macera mı? Uzun yan perçemini kenara attı hızla, derin derin nefes alırken bir yandan da kalkıp kaşlarını indirmek için az çaba göstermiyordu Samara. Gözlerini sıktı, Ell'in söylediklerini algılamaya çalışıyordu ve de beyninin bir köşesine kaydetmek.

"Haklısın galiba, saçmaladım... Unutalım gitsin, ne önemi var." Her ne kadar söylediklerine kendini inandırmasa da Ell'in az da olsa rahatlaması için çıkmıştı dudağından sözcükler. Zarfın içindeki mektuba bakıp bakıp iç çekti, istemeye istemeye homurdanan ağacın dallarına sıkıştırdı mektubu. Yağmurun dinmesini beklemeleri belki de saatler alırdı, sırılsıklam olmakta iyi bir fikir değildi ama.

"Bırr... Merlinin pantolonu! Bu yağmur ne zaman dinecek böyle? Güneş izlerini kaybettiyor, gece olunca..." dedi donmuş kollarını okşayarak. Güneşin ışınlarını yavaş yavaş çekmesiyle korku kaplıyordu içini Samara'nın. Boş boş baksada hala mektuba gece burada, yağmurun altında yine bu lanet yağmurun dinmesini mi bekleyeceklerdi, onu da düşünüyordu. Git gide üşüyen bedenini saracak yorganını, yumuşak yatağını ve de şeker yastığını özlemişti.

"Haklısın galiba, saçmaladım... Unutalım gitsin, ne önemi var."

Samara'nın ağzından dökülen bu kelimeler Ellen için biraz önce yaşanan eziyetin bitmek üzere olduğu anlamına geliyordu. Yüzünde masum bir gülümseme belirdi Ellen'ın. Bir isteğini yerine getirtmek için kullandığı gülüştü bu. Annesinin ve babasının umrunda bile olmayan bu masum gülümseme zamanında büyükannesini oldukça etkilemişti.

"Bırr... Merlinin pantolonu! Bu yağmur ne zaman dinecek böyle? Güneş izlerini kaybettiyor, gece olunca..."

Ağaçların altından çıkınca muhtemelen onların koruma alanındanda çıkmıştılar. Çünkü daha demin sadece saçlarına ufak dokunuşlar yapan yağmur bardaktan boşanırcasına sırılsıklam yapmıştı üstlerini. Samara hem yağmurdan hemde ara ara esen hafif rüzgardan korunmak ister gibi kollarını bütün gücüyle okşuyordu. Güneşin yavaş yavaş kendini kaybettirip diğer insanlara görünmeye başladığı zamanlardı onların bu ormanda bulundukları zaman. Her dakika kendini daha fazla hissettiren karanlık yönlerini bulmakta zorluk çıkartıyordu.

Biraz önce yanından ayrıldıkları ağacın oaraya çevirdi kafasını Ellen. Bir hışırtı duymuş gibiydi. Gözlerini kısık yağan yağmurun perdelediği ağaca baktı. Bir kaç ot hareket ediyordu. "Rüzgar..." düşüncesi aklından geçtiysede bir türlü bu yalana inandıramadı kendini. Çok fazla durmuş olacaktı ki Samara'nın sırılsıklam bedeni yanında belirdi. Yüzünde "Ne oldu?" ifadesi vardı. O an yaşadıklarını Samara'ya anlatmak belkide geceyi burada geçirmek demekti Ellen için. Ancak gerçeği her ne kadar saklamaya çalışsada Samara'nın değişen yüz ifadesinden olanları anladığını düşündü.

" Hayır Samara... Şimdi olmaz... Sadece bir yanılma yaşadık. Konuştuklarımızdan ve bugün yaşadıklarımızdan olsa gerek. Hadi gel akşam yemeğini kaçıracağız aç kalmak istemiyorum. "

Ancak Samara başını iki yana sallayarak biraz önce beraber katetttikleri yolda geri dönmeye başlamıştı. Ellen bir an onu bırakıp gitmeyi düşünsede aç midesine ve ıslak cüppesine rağmen peşinden gitti. Yaşadıklarının yanılma olmadıklarını Ellen hareket eden otların içinde parlayan iki tane nesne görünce anladı. Ancak bunu Samara'ya söylemek yerine içine atmayı tercih edecek gibi gözüküyordu.

Yağmur... Şarıl şarıl yağan yağmurun altında ıslanmak zevk vermiyordu kimi zaman, ıslanan bedenlerini uyandırsada yağmurun serinliği gecenin çöken karanlığı ürkütüyordu aynı zamanda. Ell önden önden yürürken Samara'nın gitmek istemezcesine hıza olan direnci hiç azalmıyordu, neredeyse kaplumbağadan farksızdı yine.

Ellen... Suratında endişeli ifade sönmeyecek, defolup gitmeyecek gibiydi sanki, hala ağacı izliyordu. Soluk rengi git gide beyazlaşıyor ve kül rengini andırıyordu ki Samara gözlerini Ell'e dikmiş one hesap sorar gibi bakıyordu. Oysa ki Ell susmayı tercih ediyor ve senkronize adımlarını atmaktan vazgeçmiyordu. Samara durdu, geri dönmek istiyordu ve Ell'in gördüklerini görmek ve hissetmek istiyordu.

" Hayır Samara... Şimdi olmaz... Sadece bir yanılma yaşadık. Konuştuklarımızdan ve bugün yaşadıklarımızdan olsa gerek. Hadi gel akşam yemeğini kaçıracağız aç kalmak istemiyorum."

Oysa ki Samara Ell'in söylediklerini kulak ardı edip geldikleri yolu tekrar yürümeye başladı. Git gide ağaca yaklaşırken duyduğu korkuyu ama bir yandan da merak duygusunu giderme heyecanını bir yana atıp sadece oraya gitmek istermişcesine koşmaya başladı. Arkasından gelen Ell'in ayak seslerini duydukça suratında beliren gülümseme karanlığı aydınlatıyor gibiydi.

O da neydi? Otların arasında farklı, ama çok farklı iki cisim... Neydi ki bunlar, çok hızlıydılar ve yakalaması zor olacak gibiydi. Otların arasında dolaşan minik cisimlere baktıkça kalbi yerinden fırlayacak gibi atıyor, göğsü ilk defa heyecandan inip kalkıyordu. Ell'e baktı, o da şaşkınlıkla otların arasında bulunan cisimlerin izini sürüyordu.

"Neler oldu Ell!"

"Neler oldu Ell!"

Samara'nın söylediği sözleri dinlerken aklı hareket eden ve birbirini takip eden iki cisimdeydi Ellen'ın gözleri. Gitgide yaklaştıkları cisim karanlığın içerisinde tuhaf olsada siyah siyah parlıyordu. Samara cisimlere odaklanmış giderken Ellen onun soğuktan mı korkudan mı bilmediği bir nedenle kaskatı olmuş koluna yapıştı. Maksadı onu ordan çekip uzaklaştırmaktı. Ancak Samara Ellen'ın beklentisinin aksine büyük bir çığlık attı.

"Şiittt Tamam sus. Bir şey yapmadım"

Fısıldayarak Samara'nın kulağına bir kaç adım daha attı. Biraz önce hareket eden cisimler bir noktada odaklanmıştı. Aynı zamanda hırıltılar çıkarmaya başlamıştı. Ellen attığı bir iki adıma karşılık geri adım atmaya başladığı sırada otlarda gördükleri hareketlenme daha fazla artmıştı. Siyah bir cisim fırlayıp Samara'ya doğru koştu. Bu sefer çığlık atma sırası Ellen'de idi.

Samara'yı oarada bırakarak bir kaç adım daha geriledi. Ancak cismin sadece ufak bir köpek olduğunu görünce şok oldu. Simsiyah olan köpek yaralanmış gibi hem inliyor hemde Samara'nın cüppesini çekiştiriyordu. Samara'nın attığı çığlıklar yüzünden Ellen bir ara duyma yetisini kaybettiğini düşünmeye başladı.

" Samara yeter... Sadece bir köpek...Sanırım haklıydın"

Samara sımsıkı kapamış olduğu gözlerini yavaş yavaş aralayıp ufak köpek yavrusuna bakmaya başladı. Çok açmış gibi duruyordu. Ellen yavaş yavaş biraz önce onlara büyük korku yaratan köpeğe yaklaştı. Gözlerindeki masum ifade insanı derinden etkiliyordu.

Neydi bunlar böyle? Simsiyah bedenlerini oynatan küçük birer yaratık mı? Olamazdı ki böyle bir şey, imkamsız değildi ama... Adımlarını yavaş yavaş atarak iki cisme odaklanmıştı ve yaklaşıyordu her ilerleyen saniye. O sırada Ellen'in kolunu sıkıca tutup onu çekmesiyle acıyan kolunun yarattığı hisle çığlık atıverdi birden.

"Şiittt Tamam sus. Bir şey yapmadım" dese bile Ellen anlaşılan cisimlere yaklaşmayı o da istiyordu, daha yakından incelemeyi... İleriye doğru adımlarını atarken her ikiside hep korkudan tirtir titreyen bacaklarına bakıyorlardı, hem de cisimlerin odaklandığı noktaya korkuyla yaklaşıp attıkları adımları geri çekiyorlardı.

O sırada çimlerdeki hareketlilik hızlanınca Ellen adımlarını daha hızlı çekmeye başladı geriye. Samara da siyah cismin kendisine yaklaştığını anlayınca anlayınca ikinci çığlığını patlattı, gözlerini sımsıkı kapattı ve arkasından Ellen'in çığlığını duydu.

" Samara yeter... Sadece bir köpek...Sanırım haklıydın"

Gözlerini Ellen'in köpek olduğunu söylediği cisme kısıkça baktı sadece. Cübbesini çekiştiren cisim olduğunu zannetikleri köpeğin mektupta yazanlarla ilgisi olduğuna emindi ki bunu Ellen'de anlamış gibiydi.

Kendinisini çekiştiren cismin köpek olduğunu anlayan Samara derin bir nefes alıp rahatladı. Ellen ise biraz önce yaklaşmış olduğu köpeğe daha bir yaklaşıp köpeğin ıslak olmasına rağmen hala yumuşacık ve simsiyah olan tüylerine dokundu okşarcasına... Yeni doğmuş gibi gözüken köpek masum gözlerle etrafına bakıyordu. Ara ara inlemeleri duyulan köpek bitkin bir halde Ellen'ın kucağına bırakıverdi kendini.

"Sanırım bu o mektuptaki köpek ve oldukça aç gibi bir izlenim veriyor bende."

Ellen köpeğin çamurlu patilerini eline alıp ufak bir sevgi gösterisiyle kendine getirmeye çalıştı köpeği. Ancak ne yaşadığı bilmedikleri köpek hala bitkin bir halde kucağında yatıyordu Ellen'ın. "Bir insan nasıl yavru bir köpeği bırakıp gidebilir?" Bu düşünce Ellen'ın aklını bir anda kaplayı verdi. Hiç evcil bir hayvanı olmamasına karşın onlara karşı ayrı bir içtenlik duyuyordu kimseye duymadığı kadar.

"Bu köpeği ne yapacağız? Hogwarts'a sokamayız bile anında yakalanırız. Zaten soksak bile kimde kalacak?"

Köpeği ne yapacakları şimdi ise ayrı bir düşünce konusu olmuştu Ellen. Bu arada aklına gelen mektubu aramaya başladı etrafında. Samara'nın elinde sırılsıklam olmuş kağıt parçasını çekercesine aldı. Biraz önce okuduğu satırları tekrar okudu.

"Köpeğime iyi bak lütfen çünkü onu en güvendiğim ve en sevdiğim kişiyle yani sana veriyorum,o en çok kemiği sever...

Yoko Maiko Smeuatar..."

Köpeğin kim tarafından gönderildiği yazsa bile kime gönderildiği yazmıyordu o ufacık kağıt parçasında.

"Kime gönderildiği yazmıyor..." Ufak bir dudak bükmesiyle konuşmaya devam etti. " Köpek oldukça aç aç gözüküyor. Kağıtta kemiği çok sever yazıyor. Hey kemiği nereden bulacağız?" Soru soran gözlerle bakıyordu bu kez Samara'ya...

Samara köpeği okşamaya başlayan Ellen'e bakıp gülümsüyordu olabildiğince. Sırılsıklamdı teni, belki de üşüyordu zavallı köpek. Samara cübbesinin altındaki kazağı çıkarttı hemen, küçültüp köpeğin kucağına atıverdi ilk önce. Sonra da sadece patileri gözükecek şekilde sardı üşümesin diye. Masum şey... Ellen'in kucağına atıverdi kendisini, yorgundu anlaşılan.

"Sanırım bu o mektuptaki köpek ve oldukça aç gibi bir izlenim veriyor bende." dedi Ellen. Samara da kafasını olumlu bir biçimde sallayarak aynı zaman da da köpeği okşamaya başladı. Tüylü teninin yumuşaklığıyla o da kendisinden geçiyordu sanki. Islak vücudunun verdiği hissle çırpındı birden. Ellen köpeğin çamurlu patilerini okşayarak köpeği her ne kadar kendine getirtmeye çalışsa da köpek, öylece yatıyordu renk vermeden.

"Bu köpeği ne yapacağız? Hogwarts'a sokamayız bile anında yakalanırız. Zaten soksak bile kimde kalacak?"

Ellen haklıydı, ne yapacaklardı bu köpeği? Kim bakacaktı, nerede bakacaklardı? Kafalarını kurcalayan bir çok sorunun olduğunu anlayınca büzdü dudaklarını Samara. Düşünmeye çalışıyordu bir yandan da, aklına gelebilecek saçma fikirleri beyninden atmaya çalışırken. Düşündü...

"Şey... Göl kenarında, olmaz değil mi? Kimsenin göremeyeceği bir yere minik bir klübe yaparız, hem... ders çıkışları da kontrol ederiz ve de karnını doyururuz... Bilmiyorum Ellen, aklıma başka mantıklı bir fikir gelmiyor" dedi üzüntüyle. Kafası çok fazla karışmıştı, olabildiğince kendisini toparlamaya çalışsa da aklına gelen başka bir düşüncenin kapısını çalmasını bekliyordu.

Büyük ağacın dallarına tıkıştırdığı mektup zarfını eline aldı, açtı. O sıra da Ellen'in ıslak kağıdı elinden çekmesiyle irkildi. Mırıldanıyordu... O sıra da Samara köpeğin inlemelerini duydu, korkuyordu ve de endişeleniyordu. Karnı aç olmalıydı... Ama ne verebilirlerdi ki? Ellen

"Kime gönderildiği yazmıyor. Köpek oldukça aç aç gözüküyor. Kağıtta kemiği çok sever yazıyor. Hey kemiği nereden bulacağız?" Soru soran gözlerle bakıyordu bu kez Samara'ya. Samara kaşlarını perçeminin altından doğru kaldırdı aniden. O da ne yapmaları gerektiği konusunda hiç bir şey bilmiyordu. Kemiği nasıl bulabilirlerdi şimdi, ev cinleri...

"Hogwarts'a gitsin birimiz, mutfaktan... Cinlerden atık kemik parçalarından bir torba alırız, o sırada diğerimizde köpeği göl kenarına çaktırmadan götürür... Orda da buluşuruz, olur mu?"

Bir köpeği nasıl göl kenarında saklayabilirlerdi ki. Hele bu köpek havlayan ve sürekli hareket eden bir şey olduğu sürece. Samara'nın sağlıklı düşündüğünden şüphe duymaya başladı biran. Ellen'ın tuhaf bakışları karşısında düşüncelerini anlamış olacak ki fikrinin mantıksızlığı kabul eder gibi bir hava takındı.

"İstersen kulübesine ismini bile yazabiliriz" dedi. Sinsice gülümseme yayılmıştı yüzüne. Samara onun söylediklerine aldırış etmiyor gibi gözleriyle köpeğe yiyecek gibi bakıyordu. Ellen'dan daha hayvan sever olduğu kesindi.

"Hogwarts'a gitsin birimiz, mutfaktan... Cinlerden atık kemik parçalarından bir torba alırız, o sırada diğerimizde köpeği göl kenarına çaktırmadan götürür... Orda da buluşuruz, olur mu?"

Mutfağa gitmek ve cinlerden atık kemikl parçaları istemek. Mutfakta yaşadığı olayı unutmamıştı henüz. Ancak bu olay Johnny, Paula ve Ash arasında sır gibiydi. Şimdi olanları Samara'ya anlatmak gibi bir aptallık yapmamanın mantıklı olacağına karar verdi Ellen. uygun bir zamanda anlatılırdı elbet.

"Mutfağa ben gidemem. Eğer çok istersen senin gitmeni tavsiye ederim. Ayrıca köpeği göl kenarına bırakırsak diğer öğrencilere ve profesörlere köpeği görmeler için davettiye çıkarmış oluruz." Bir solukta söylemişti hepsini. Biraz önce yağan yağmurdan ıslanmış yüzünü gökyüzüne kaldırdı. Azalmış gibiydi damlaların sıklığı.

"Sanırım birine haber vermeliyiz" Kime verecektiler ki haber?. Hem ne diyecektiler. postayla gönderilmiş bir köpek bulduk mu? Soran gözlerini Samara'nın gözlerine dikti

"Mutfağa ben gidemem. Eğer çok istersen senin gitmeni tavsiye ederim. Ayrıca köpeği göl kenarına bırakırsak diğer öğrencilere ve profesörlere köpeği görmeler için davettiye çıkarmış oluruz."

Çise çise damlatan gökyüzünün rengide mavileşiyordu git gide. Ellen'in gitmeme kararı alışı Samara'yı nedenin sormaya atmıştı. Köpeği koynuna alarak okşamaya başladı Samara, homurdanan köpeğin kendilerine alıştıklarını zannediyordu. Elinden kayıp giden bir şeyler hissediyordu fakat bakmaya tenezzül bile etmiyor sadece gökyüzüne bakan Ellen'e çeviriyordu bakışlarını.

"Sanırım birine haber vermeliyiz"

Merlin aşkına! Elinden ıslak tenine deye deye kayan şey şimdi koşuyordu hıphızlı. Samara durdu, Ellen'in kendisine baktığını farkedince koynunda durduğunu sandığı ve güya okşadığı köpeğe baktı, yoktu gitmişti. Elinden su gibi kayan bu şeyin buldukları köpek olduğunu nereden bilebilirdi. Samara etrafını yoklarken Ellen'in köpeğin kaçtığını hala anlayamamasına şaşırmıştı. Ayağa kalktı ve Ellen'i kolundan tutup kaldırdı.

"Ellen... Ellen... Ahh... Köpek yok, o yok gitmiş... Lanet olsun, nerede bu! Şu tarafa gitti, hadi koş..." dedi heyecanla. Samara ve Ellen hızla köpeğin koştuğu tarafa gidiyorlardı ama ortalıkta ürkütücü sesler dışında ne bir havlama ne de ayak sesi duyuluyordu. En sonunda nefes nefese kaldıklarında bir ağacın altına oturdular. Samara

"Gitti... Lanet olsun, nasıl... Nasıl gider?" dedi ve bir kaç dakikalık dinlenmenin ardından ayağa kalktı tekrar. İkisi de hogwarts'a gitmeliydiler artık, gökyüzü çoktan kararmıştı. Köpeği bulamamaları ve de mektubun sahibine ulaşamamaları bu gün ki tüm umutlarını parçalamıştı adeta.

"Hoşçakal Ellen..."

Samara'nın elinden su gibi kayarcasına giden köpeğe sadece bakmakla yetinmişti. Nasıl kayıp gittiğini anlayamamıştı köpeğin. Samara'nın yüzündeki şaşkınlık ifadesi Ellen'ın yansıması gibiydi.

"Ellen... Ellen... Ahh... Köpek yok, o yok gitmiş... Lanet olsun, nerede bu! Şu tarafa gitti, hadi koş..."

Uzaktan gelen bir ses gibiydi Samara'nın sesi. Ama kendine getirebilmişti Ellen'ı. Birlikte hızlıca köpeğin kendilerinden ayrılıp uzaklaştığı yere doğru koştular. Ancak yağan yağmurdan kaganlaşmış otlar onları engelledi. Bir çok kez sendeleyip düşme tehlikesi atlattılar.

"Gitti... Lanet olsun, nasıl... Nasıl gider?"

Nefes nefese kalan Ellen'ın yerine konuşmuştu sanki. Bir an duraksayıp hızlı hızlı atan kalbinin yavaşlamasını bekledi. Ufacık bir köpeğe bile sahip çıkamamıştılar. Elinde buruşturduğu ufak nota tekrardan baktı. Artık mürekkep görünmeyecek derecede yağmur suyuyla beraber akıp gitmişti.

"Bir köpeğe bile sahip çıkamıyoruz"

diye tısladı dişlerinin arasından. O an köpeği kaçıran başka biri olsaydı hiç korkmadan işkence yapabilirdi. Sinir gözleirne vurmuş olacaktı ki Samara Ellen'ın gözlerine bakmıyordu.

"Hoşçakal Ellen..."

Dedi oradan ayrılırken. Ellen cevap verme gereği duymadan oradan uzaklaşmaya başladı. İkiside bu gün hiç yaşanmamış bir sırrı paylaşmıyorlarmış gibi başka yönlere birer yabancı gibi yürüdüler.

Out: Mekan boşalmıştır.

Rp ortamı boşaldığı için Kilit + Arşiv

» -Gizemli Mektup-