Sigara Molası

Büyük Salon'dan hızlı adımlarla dışarıya vurdular kendilerini iki profesör. Wolfgang her ne kadar dışarıya pek yansıtmasa da durumunu tahmin edebiliyordu kadının. Bunalmış ve daralmış olmalıydı o kadar meraklı kaba bakışların karşısında. Anlayabiliyordu, ama daha da fazla olmalıydı kadının hissettikleri. Sessiz adımlarla şatodan uzaklaşırlarken kadının zarif hareketlerle sigarasını çıkarmasını izledi. Biraz geriden yürüyordu, aslında bastonu süs niyetine kullanıyor gibi gözükse de bacağı iki gün önce geçirdiği küçük kazadan dolayı hala tekliyordu. Kadın sigarayı ağzına götürdüğünde bastonunu diğer eline geçirerek asasını çekti ve sigarayı yaktı. Aman ne güzel, o saçma sapan hareketlerden birisini yapmıştı işte.

Arından kendi piposunu cebinden çıkararak aynı şekilde yaktı ve tüttürmeye başladı. Şimdi kendisine geliyordu. Bu arada ağaçlık alana girmişlerdi, kalın bir ağacın gövdesine yaslanarak kadına baktı.

"Ee, en azından bahçemiz fena değildir..." dedi ağzının kenarında sallanıp duran pipoyu çıkartmadan.

Misafir

İçeriden çıkmak iyi gelmişti Charlotte’a. Lüzumsuz laflarla doldurmamayı tercih ettikleri bir yürüyüş sonucunda vardıkları koruluk, Beauxbatons’ın bahçesinin kışınki halini andırıyordu biraz. Sabah ayazı esmeye çoktan başlamıştı, uzun siyah cüppesinin yakasını kaldırırken rüzgarın saçlarını dağıtmasına izin verdi ve cebindeki gümüş tabakaya uzanıp bir sigara çıkardı.

Yıllardan beri hiç değiştirmediği aynı sigaraydı, siyah kağıda sarılmış özel tılsımlı izmariti ve kokusu sinmeyen özel yetiştirme tütünüyle… En sevdiği aromada bir tat verirdi hep, son günlerde karanfildi, bir ara nane olmuştu, önceden uzunca bir müddet ise şarap. Etrafa henüz dağılmamış öğrencilerin yokluğundan istifade birkaç yudum içmezse, yine aromanın şarap tadı vereceğinden emindi. Bordeaux, 17 yıllık, leziz… Başka konularda da bu kadar istikrarlı olmayı diledi içinden.

Dudaklarına götürdüğü sigaranın Wolfgang tarafından yakıldığını fark edip baştan savma bir gülüşle teşekkür etti. Fransız olmanın handikapı işte, jestler bile doğal karşılanır olmuştu, hele de Charlotte gibi “alışık bünyeler” tarafından. Adam sırtını sağlam bir ağaca yaslarken, Charlotte ağacın biraz yanındaki yassı bir kayaya oturmayı tercih etti. Bel hizasını biraz aşan taşa çevik bir hareketle kendini çekerken, sigarasını dudaklarına sıkıştırmıştı. Günün ilk nefesini de orada çekti; derin, karanfil kokan, kağıdı ince bir çıtırtıyla kora dönüştüren uzun bir nefes… Sigarayı bırakmasını söyleyenlere bir kez daha güldü içinden, asla yapmazdı.

Wolfgang’ın sessizliği bozan sözleri üzerine ona döndü, adamın yüzünde umursamaz, rahat, belki biraz fazla rahat bir ifade vardı. Çektiği nefesi iri, kalın bir halka şeklinde üfledikten sonra gülümsedi tekrar adama dönüp: “Oldukça katlanılabilir, evet...” Yüzünde hınzır, ablasının “hırtlık” olarak tanımlamayı tercih ettiği o ifade vardı yine. Buz mavisi gözlerini bir kez daha adamın gözlerine dikip devam etti: “İtiraf etmem gerekirse, burayı beğendim. Bahçeyi yani…”

Ve kızıl dudakları ince bir tebessümle ikinci kez kıvrılırken, senelerdir sigara tutmaya alışık parmaklarını bir kez daha ağzına götürdü ve sigarasından bir nefes daha çekerken, birinci sınıf tütünün keyfini çıkardı…

Belini dayadığı ağaca biraz daha yaslandı ve gözlerini minyon kadına dikti Wolfgang. Kadınsa ufak bir kayaya tünmüş, etrafa karanfil kokuları saçan sigarayı içine çekiyordu. Sanki ilk kez görüyormuşcasına kadına bakmaya devam etti. Gerçekten de güzel bir "bedeni" vardı. Onu etkilemesinin nedeni ise hem güçlü hem zarif olabilmesiydi. Ama Charlotte'nin asıl etkileyici yeri gözleriydi. Gözlerini gözlerinize diktiğinizde karşı koyamayacak gibi olunduğunu tahmin ediyordu. Tahmin ediyordu, çünkü daha gözlerine daha doğrusu onların derinlerine bakmamıştı. Büyük bir duman kütlesini içine çekti bütün bu düşünceleri arasında, kadının son söyledikleri kulaklarında çınlarken yavaşça yerinde kıpırdanıp tekrar gözlerini kadına dikti. Yüzünde hınzır denebilecek bir gülümseme vardı. Karşılık olarak gülümseme gibi bir şeyler oturttu yüzüne. En azından dişi ağrır gibi gözükmüyordu herhalde, öyle ümit ediyordu.

"Evet, burası benim Hogwarts'taki tek sevdiğim yer." Hafifçe bastonunu elini altında oynattı ve üstüne bastığında acıyan bacağını düzeltip dengesini tekrar kazandı. "Beğendiğinize de sevindim." Yüzündeki saçma olduğunu düşündüğü gülümsemeyi sildi ve tekrar ciddi bir ifadeye büründü yüzü. Piposuyla oynamaya başladı istemsiz hareketlerle.

"Ama daha da güzel olan kısmı kulübemin etrafıdır. Ve orman... Orada en azından meraklı veletlerle karşılaşma ihtimaliniz sıfıra iner." Hafif bir sinirle kadının arkasındaki bir ağacın arkasına saklanmış kıkırdayarak kendilerine bakan Gryffindorlu iki kıza dikti gözlerini. Kızlar yakalandıklarını fark ettiklerinde hızla geri döndüler. Kadın da dönüp onlara baktığında biraz kızmış ama eğlenmiş de gözüküyordu. Wolfgang ise omuz silkti. Alışmaya başlamıştı. Sönen pipoyu cebine tıktıktan sonra elini çırparak temizledi, ağaçtan bulaşan yapışkan şeyi.

Misafir

"Ama daha da güzel olan kısmı kulübemin etrafıdır. Ve orman... Orada en azından meraklı veletlerle karşılaşma ihtimaliniz sıfıra iner."

Wolfgang konuşurken arkadan gelen küçük bir kikirti, ağzına henüz uzanmış elinin yarıda kalmasına sebep olmuştu. Tek kaşını kaldırıp, hızla oradan uzaklaşan öğrenciye dönerken sert bir bakış attı ama tekrar önüne döndüğünde kendi kendine gülmesine de engel olamadı. Yüzündeki ifadeyi geldiğinden beri ilk kez içten bir gülüşle değiştirmişti, “Eh, ben de bir zamanlar ‘meraklı bir velettim’, o yüzden onları pek suçlayamıyorum. Eminim okula yeni gelmiş bir kadının burada, korulukta ne işi olduğunu merak ediyorlardır.” Başını iki yana sallayıp sigarasını üfledi ve boş elinden destek alarak geri yaslandı. Bakışlarını yukarı çevirmişti: “Şu meşhur Yasak Orman’ınız… Elwina’nın bu konuda çenesi hiç kapanmazdı, tabi Linda’nın da.. Neyse. Merak etmediğimi söylersem korkunç ve beceriksizce bir yalan olur bu ancak.”

Esen sert bir rüzgar sigarasının külünü eline düşürmüştü, ani bir irkilmeyle elini salladı. Bu sakarlığı hep yapıyordu, sigaranın ona bir zararı varsa sürekli ellerini ve cüppesini delik deşik etmesiydi herhalde. Korun düştüğü yeri şöyle bir ovuşturup bir nefes daha çekti sigaradan, ve adama baktı doğruca: “Burada olmaktan bu kadar hoşnutsuzsanız, kalmanız için iyi bir nedeniniz var herhalde, değil mi monsieur?” İngilizlere Fransızca hitap etmek nedense sinir bozucu eğlenceli bir alışkanlığı haline gelmişti. Çoğu bundan hoşlanmıyordu nedenini bilmese de, gerçi Wolfgang şimdiye kadar olumsuz bir tepki vermemişti. Ne yapacağından emin olamaz bir hali vardı sadece, eteğini düzeltip bakışlarını çekmeden bastonuyla uğraşan adama baktı sessizce.

Konu Yasak Orman'a döndüğünde Wolfgang'ın yüzünü beğeni dolu bir ifade kapladı. O orman hakkında ne duyarsanız duyun bir şey hep eksik kalırdı duyduğunuz tanımlamada. Her ormanın kendisine göre güzel bir vahşiliği, renkleri ve sesleri olsa da bu orman farklıydı Wolfgang için. Adama eski günlerini, öğrenciyken ceza veya kendi heyecan arayışlarını sürdürmek için geldiği zamanları hatırlatırdı ve zevk verirdi. Üstelik birçok türün yetişmesine olanak veren bir ormandı.

"Bahçeyi sevdiğimi söylemiştim ya, ormanın yanında hiçtir aslında. Ama ne kadar anlatsam boş. Görmelisiniz." Dudakları hafifçe kıvrıldı. "Tehlikeli ve muhteşemdir."

Kısa süren bir sessizlik ikilinin arasında somut bir şekilde belirdikten sonra kadın yeni bir soruyla karşıladı adamı. Wolfgang kadının hitap şeklini fark etmemişti, etseydi de Fransızca'ya olan gıcıklığını saklardı.

"Evet, elbette." dedi Wolfgang kaşlarını kaldırarak. Yüzüne ciddi bir ifade yerleşmişti soruyla birlikte. O'nun nedenleri belliydi, yapması gereken bir iş, alması gereken bir intikamın yanında kızını koruması gerekiyordu. Yıllardır kanını içecek kadar kin beslediği kadın buralarda bir yerlerde pusuya yatmış onları izliyor olabilirdi, ya da Wolfgang bu korunaklı Hogwarts'ın içinde bile paranoyaklık yapacak kadar yaşlanmaya başlamıştı. Yine de her türlü tedbir bile az geliyordu kızı söz konusu olduğunda. Ama bunları anlatacak değildi. "Okula bayılmadığımı söylemiştim ama belli bir yaştan sonra siz istemeseniz bile düzenli bir hayat sizin yakanıza yapışıveriyor." Kadının anladığından, daha doğrusu kendisinin anlatabildiğinden emin olamadı yüzündeki ifadeyi fark edince. "Kızım, Elizabéth bu yıl Hogwarts'a başladı ve bana ihtiyacı olduğunu seziyorum artık." İnsan bazen istemediği kararları alabiliyordu ve Wolfgang bunu acı içinde fark etmeye başlamıştı bu yaşından sonra. Bir kez daha babasına kanet etti içinden O'nu bu hayata sürüklediği için, her ne kadar sevgili kızının varoluşuna yol açmış olsa da... Yutkundu bir an boğazındaki yumrudan kurtulmak istercesine, fazla konuşmuştu.

"Bir saat içinde dersim başlıyor." Kol saatine bakmıştı ne kadar vakit geçirdiklerini merak edince. "Sizinle konuşmak güzeldi." dedi tekrar sırıtarak. "İzin verin, şatoya götüreyim sizi. Gözüktüğünden daha karışıktır bu bahçe ve cisimlenmek..." yüzünü buruşturdu, "...mümkün değildir okul arazisinde."

Bastonunun yardımıyla kadına doğru seğirtti, bir an koluna girmesi için hamlede bulunacaktı ama nerede olduklarını ve nereye doğru yürüyeceklerini hatırlayınca sadece kadının kalkıp toparlanması için bekledi sessizce.