Kupaların Parıltısı

Noel balosu yaklaştıkça kalbini bir heyecan basıyordu. Her aklına geldiğinde etrafına korku dolu bakışlarla bakıyordu. Nasıl dans edebilirim? Kafasında sürekli bu soru ile dolaşırken şaşkın bakışlarla etrafına bakarak büyük salonda ilerledi. Hiçbir profesör masasında değildi. Çünkü daha yemek zamanı gelmemişti. Bulutlu gökyüzü süsü verilmiş tavana karşı kafasını kaldırarak baktı ve tahta kapıya doğru ilerledi. Bu gizli bir iş değildi ki. Neden telaşlanıyorsun? Hiçte gerek yok. Oraya girmek yasak değil! Bunu bile bile hala içinde bir tedirginlik vardı. Ayakkabılarını yere sürte sürte etrafına yapmacık bir şekilde tebessüm ederek ilerledi. Profesör masasının önündeki müdire masasına bakarak yüzünün yansımasını izledi ve o odaya doğru ilerledi. Üstünde çeşitli desenler bulunan tahta kapıya doğru ilerledi ve uzun parmakları ile altın kapağını aşağıya doğru iterek kapıyı açtı. Birkaç Slytherinli ve Hufflepufflı ona sert bakışlarla baktı. Onların bakışları eşliğinde kapıyı duyulmayacak bir sesle birlikte kapattı.

Yavaş yavaş ilerleyerek mermer merdivenlerden aşağıya doğru ilerledi. Her yerde kupalar, kupaların üstünde ise Hogwarts'a yarar sağlamış kişilerin isimleri yazıyordu. Burada ismim olsa... Johnny kupaların üstünü okumaya başladı. Ancak bu gerçekten çok zordu. Çok küçük yazılarla sarı altının üzerine sarı renklerle yazılmış isimlerin okunması güçtü. Ancak gözleri iyi gören birisi okuyabilirdi. Okumak için diz çöktüğü yerden kalkarak büyük odayı gezmeye başladı. Nihayet ödül odasındayım! Bunu Hogwarts'a geldiğinden beri istiyordu. Annemle babamın ismi var mı? Ama eğer böyle bir şey olsaydı bunu annesi ve babası Johnny'e açıklardı.

Kupaların parıltısı eşliğinde odanın bir ucundan diğer ucuna doğru ilerledi. Ağır adımlarla bir heyecan içerisinde ilerlemeye devam ederken ister istemez asasını tuttu. Onu tam yerinden çıkaracakken buranın boş sınıf olmadığını hatırladı. Burada büyü çalışılmaz! Kendi kendine korkusunu yenmeye çalışıyordu. Pencereden sızan hafif güneş ışığının yansıttığı kupa parıltılarına tekrar bakarak korkusunu bastırdı.

Sabahın ilk ışıklarıyla iş başında olan Apollon, yorulmuş bir vaziyette ödül odasının yolunu tuttu. Güneş yeni ağırmışken işini yapmakla yükümlü olan Apollon mızmızlanarak Ödül Odası'nın bulunduğu koridora geldi. Kapı tam karşısında duruyordu, yerdeki süpürge ve içi su dolu olan kova, kapının tam köşesindeydi. Dün geceki temizlikten sonra yaşlılıkla unuttuğunu düşünerek kovayı ve süpürgeyi eline aldı. Şimdi Ödül Odası'na paspas yapacaktı. Kapıyı araladı ve içeride bir öğrencinin olduğunu görerek tiksindi. Aslında bir Kofti olduğu için öğrencileri hep kıskanmıştı. Bu yüzden olsa gerek onlara hep cezalar vermiş, onları azarlamıştı, şimdi yapacağı gibi.

"Seni kaçak öğrenci seni! Sabahın ilk ışıklarıyla braya damlaman, senin için hiç de iyi olmayacak! Ben yerleri paspas yaparken, sen de benimle birlikte kupaları parlatacaksın!"

dedi, suratında bir zafer gülümsemesiyle. Kovayı ve süpürgeyi yere bıraktı, odanın köşesindeki dolabı anahtarıyla açtı ve iki tane bez çıkardı. Birini kovaya soktu ve ıslattı, ikisini de birden önündeki öğrenciye uzattı. Çocuk isteksizce ve suratındaki ifadeye göre 'Lanet olsun!" diyen bakışlarla Apollon'un elindeki iki bezi de aldı. Apollon yine büyük bir zafer kazanmış gibi:

"Kupaları sakın kırma! Elindeki ıslak bezle onları önce siliceksin, sonra da kuru bezle durulayacaksın. Kaytarma olursa..."

dedi, gülümseyerek ve süpürgeyi kovaya daldırıp ıslatarak yerleri paspaslamaya başladı.

Yüzünde bir korku ifadesi ile açık olan tahta kapıya bakıyordu. Tek yapabildiği buydu. Hademe gelir mi diye aklının ucundan geçiriyordu. Gelirse bitersin Johnny buna hazırlan Aklından geçirdiği düşünceler resmen gerçekleşmişti. Hademe sert adımlarla tek kaşı havada bir halde kızgınlıkla Johnny'e doğru ilerliyordu. Cezaya hazır ol. Uzun boylu, açık tenli hademe hala tek kaşı havada kızgınlıkla ona bakıyordu. Johnny ise aynı bakışları ona iade ediyordu. Kaçacak yer arıyordu. Bekçiye korktuğunu belli eden bir ifade yaptı. Ama hademe affedecek gibi değildi.

"Kupaları sakın kırma! Elindeki ıslak bezle onları önce siliceksin, sonra da kuru bezle durulayacaksın. Kaytarma olursa..." Kıracak halde değilim! Hademeye hala sert bakışlarla bakıyordu. Bir yandan elindeki bez ile birlikte kupaları siliyordu. Bunları silmek çok zor! Her altın kupayı sildikçe isimler ortaya çıkıyordu. Ama onları görecek halde değildi. Elindeki ıslak bez ile odanın dört bir yanındaki kupaları hızlı hızlı siliyordu. Geç kalacağı bir yer varmış gibi konuştu. "Dersim var gitmem lazım!" Bunun yalan olduğunu kendisi de biliyordu. Ama bundan kurtulmak için elinden geleni yapmalıydı. Gerekirse kaçmak...

Apollon, yerleri paspaslarken yüzündeki zafer ifadesiyle bazen de çocuğu süzüyor, işini nasıl yaptığını gözlemliyordu. Çocuk, sanki bir yere yetieşecekmiş gibi kupaları hızlı hızlı parlatıyor, bir yandan da mızmızlanarak huysuzluk yapıyordu. Apollon sadece sinsice gülümseyerek onu izliyordu ki, çocuk durumundan şikayet etti. Apollon böyle bir yalanı nasıl söylerdi? Apollon hangi saatlerde- hele güneşin yeni doğduğu zamanda- dersin olup olmadığını bilemeyecek miydi? Çocuğun kurnazca yalanına:

"Dersin var demek... Ben de yedim seni sümsük! Bu saatte ders mers olmaz! Seni yalancı küçük sümüklü böcek! Ya işini bitirirsin, ya da daha büyük bir cezayla ödüllendirilirsin. Aaa, pardon cezalandırılırsın!"

dedi, sinsice ve çocuğun işini huysuzlanarak yapmasını izlemeye koyuldu, her an çocuktan kıaçma davranışına eğilim gelebilirdi.

"Dersin var demek... Ben de yedim seni sümsük! Bu saatte ders mers olmaz! Seni yalancı küçük sümüklü böcek! Ya işini bitirirsin, ya da daha büyük bir cezayla ödüllendirilirsin. Aaa, pardon cezalandırılırsın!" Bu yalan da onun işine yaramamıştı. Sürekli elindeki bez ile beraber kupaları silip duruyordu. Etraftaki birkaç eşyayı da kupaları silmesini bitirdikten sonra silmeye başladı. Etrafta birçok süs eşyası vardı. Johnny hademeye sert bakışlar atarak onun kalın elleri ile kupaların üstüne tekrar silmesini izledi. İçine bir şüphe doğmuştu. Bu şüphe ile beraber aklına yeni bir fikir gelmişti.

Penceresiz odanın içerisi karanlıktı. Odayı aydınlatan tek şey yarı açık kapıdan gelen ışınlardı. Kupalar göz kamaştırıcı bir şekilde parıldıyordu. Tahta kapının ardında birkaç ses duyuldu. İçeriye birisi girmişti. Kurtarıcı geldi! Kurtarıcı... Ama ablası onu görmemişti. Ya da görmemiş numarası yapmıştı. Kaderi ile onu başbaşa bırakmıştı. Karanlık ve kasvetli odada hademe ile geçirdği sıkıcı dakikalar onun yüreğinde bir baskı hissetmesine neden olmuştu. Bunu yapmalıyım. Başka çarem yok!

Yapmacık bir şekilde elindeki bez ile birlikte hademeye gülümsedi ve kupaları tekrardan silmeye başladı. Elindeki beyaz bez kirlenmeye başlamıştı. "Bezi ıslatsam iyi olacak." Hademenin tepkisini beklemeden düzensiz adımlarını birden hızlandırarak taş merdivenlerden hızlı hızlı yürüdü. Yürümesini yavaş yavaş koşmaya çevirmişti. Kalbi düzensiz ve hızlı bir şekilde atmaya başlamıştı. Büyük salonun içine kadar gelebilmeyi başarmıştı. Dört büyük masanın arasından geçerek meşe kapıya koşmaya başladı.

Kapalı ve güneş görmeyen odanın içerisinde bunalan Apollon'un tek zevki, çocukla eğelenmek ve ona daha ağır bir ceza düşünmekti. Çocuğun yalanını yüzüne vurduğu için, çocuk bir bozguna uğramış gibi yüzündeki ifadeyi bozdu ve işine devam etti. Bu sırada işini bitiren Apollon, elindeki bezi, daha demin açtığı dolaba geri koydu ve çocuğun, kupaları temizlemeye koyuldu, eski bir sandalyeye oturup. Oturduğu sandalye, eski ve sallanan sandalyelerden biriydi. Sabahın kör vaktinin verdiği rahatsız edici uykusuzlukla sandalyede arasıra uyukluyordu. Gözlerini her açışında çocuğun gittiği korkusuna kapılıyor, çocuğu görünce bir an olsun rahatlıyordu.

Bu uyuklayışlarından birinde, çocuğun bezi ıslatmak için izin aldığını duyduğunu sandı; ama tatlı uykusundan ayılamadı ve gözlerini bir kez daha açtığında çocuk yoktu. Çocuğu elinden kaçırmıştı; ama zaten buranın işi bitmişti, artık ona ihtiyacı yoktu. Bir dahaki sefere bu aptallığı yapmayacak ve o çocuğu ele geçirdiğinde çok fena cezalar, çok fena....

Buradaki şimiz bitti, kilitleyebilirsiniz.

Devamı:Tıkla!