Mutfağa Giriş

Hava çok güzeldi. Kuşların sesleri rahat rahat duyuluyordu. Ortam çok sessizdi. Öğrencilerin hepsi ya ortak salonlarındaydı ya da bahçedeydi. Hogwarts'ın içinde neredeyse kimse yoktu. Güneşin tüm yüzünü göstermesi ile birlikte herkes bahçeye dökülmüştü. Kimileri sevgilisi ile birlikte dolaşıyor, kimileri ise dostlarıyla dolaşıyordu. Johnny mutfağa giden koridordan kütüphaneye doğru koşarken, bir yandan da pencerelerden dışarıdakileri izliyordu. Adımlarını yavaş yavaş hızlandırırken karşısına çıkan bir çocuk onu korkutmuştu. "Çekilsene karşımdan." Slytherinli çocuk korkak ve meraklı gözlerle Johnny'e bakıyordu. Johnny elinin tersi ile onu itti ve kütüphanenin kapısını zar zor açabilmeyi başardı.

Kütüphanenin soğuk ve kasvetli havasını pencerelerden sızan güneş ışığı bozuyordu. Yalnızca üç meraklı öğrenci iri iri gözlerle önündeki kitapları okuyordu. Johnny tozlu rafların arasında *Hogwarts: Bir Tarih* kitabını arıyordu. Kalın ve büyük kitabı bulmak gerçekten zordu. Merlin'in Pantalonu o da ne? Şeffaf ve süzülen bir şey görmüş olmalıydı. Bir kitabın içinden çıkarak tekrar gözlerden kaybolmuştu. Korkak bakışlarla aynı işine dönmeye başladı. İnce ve uzun parmaklarıyla kitabı yokladı. Nihayet buldum. Üzeri tozlarla kaplanmış kitabı uyuduğu yerden alarak en yakın tahta masaya koydu ve rastgele sayfalar açmaya başladı. Karşısında siyah mürekkeple yazılmış kocaman harfli bir başlık vardı. Uzun yazının özetini hızlı hızlı okumaya başladı.

BÖLÜM 4: BİLİNMEYEN
Hogwarts bir sürü oda ve bilinmeyen geçitlerle dolu bir okuldur. Birçoğu hala bulunamamıştır. Okulda bir sürü kuleler ve binalar için ayrılmış bir sürü bölüm vardır.

Kısa yazıyı okuduktan sonra aklına parlak bir fikir geldi. Adımlarını hızlandırarak hemen yedinci kta doğru ilerledi. Koltuğunun altında bir kitap vardı. Kitabı yatakhanesine uğrayıp almıştı. Taş merdivenlerden koşa koşa çıkarak ihtiyaç odasını bulmaya çalıştı. Düşünmek için bir yer. Çok ihtiyacım var. Düşünmek için bir yer. İçinden geçirdiği cümleler ile birlikte gözleri desenli bir tahta kapı aramaya başladı. Nasıl olmaz? Nasıl olmaz? Johnny tekrarladı. Okumak için bir yer. Okumak için bir yer. Gözleri aynı tahta kapıyı aradı. Çıkmıyor, çıkmıyor! Ama bunları içinden geçirmekle olmuyordu. Ya da Johnny'e öyle geliyordu. "Düşünmek için bir yer. Düşünmek için bir yer." O anda duvarların arasından bir tahta kapı çıktı. Nihayet! Nihayet! Ağır, tahta kapıyı zar zor açarak geniş odaya gird. İçeride hiçbir şey yoktu. Bomboş bir oda. Gözüne çarpan tek şey uzun ve geniş bir dolaptı. Ne var içinde? Hızlı hızlı adımlarla yürüyerek odanın sağ köşesindeki dolabın yanına gitti.

Dolabın tahta kapılarını açtı. Hiçbir şey yok! Hiçbir şey yok! Dolabın içinde hiçbir şey yoktu. Johnny hayal kırıklığı ile elindeki sararmış yapraklı kitabın yüz otuz ikinci sayfasını açarak okumaya başladı. *Hogwarts içerisinde yer alan mutfağa giriş: Hogwarts'da bulunan bir meyve tabağı tablosunun içerisindeki armudu gıdıklayınız* Heyecan içerisinde ihtiyaç odasından çıkarak değişen merdivenlere ilerledi. Tabloyu dört gözünü açıp aradı. Nerede bu kahrolası şey nerede? Her tabloya teker teker bakarak yeşil bir armut aramaya başladı. Koridorlara girdiğinde birkaç öğrencinin dışında hiç kimse yoktu. Onlara kızgınlıkla baktı ve ilerlemeye devam etti. İşte orada! Armutu görür görmez gözleri parladı ve armuta bakakaldı. Gerçek gibiydi.

Sıcak havalar çoğu insanı mutlu etsede bu durum Ellen için her zaman farklı olmuştu. Çünkü her zaman açık olan saçları onu terletiyordu. Bir çok uyarıya rağmen saçlarını toplama girişimine hiç kalkışmamıştı. Bu günde bu sıcak havada inat haline getirdiği saçlarının açık durumunu hiç bozmadı. Ayna karşısında saçını bir iki fırça darbesiyle düzeltti.

Yapması gereken İksir ödevi için kütüphaneye gitmesi gerekiyordu. Yatakhanenin mrdivenlerinden inerken hiç sevmediği şu iksir dersinde yaşadıkları aklına geldi. Şu ana kadar sadece bir iksir dersine girmişti sene başından beri... Bu bir eksiklik miydi yoksa bir fazlalık mıydı karar veremiyordu.

Portreden çıkınca kütüphaneye doğru yürümeye başladı. Dışarıdaki neşeli sesler kafasını karıştırıyor düşüncelerini birbirine geçiriyordu. Yavaş yavaş sinirlenmeye başlamıştı. Siniri yatıştırmak için her zaman yaptığı gibi saymaya başladı. Tam bu sırada koşar adımlarla yaklaşan ve yol üstünde bir Slytherinli çocuğu azarlayark geçen birini gördü. Ellen biraz önce hafiflemiş olan sinirlerinin yine çok ağırlaştığını hissetti. Kim bir Slytherin'liyi azarlayabilirdi ki. Gözlerini kısıp koşan çocuğa baktı. Cüppesi koşmaktan darmadağın olmuştu. Bir kravat bir sağa bir sola doğru sallanıyordu. Kravatta en fazla dikkat çeken mavi renkti. Bu çocuk bir Ravenclaw'dı...

Ellen adımlarını hızlandırarak çocuğa yetişemey çalıştı. Ancak bu durum imkansız gibiydi. Çocuk çoktan kütüphaneden içeri girmişti. İçeir girdiğinde ardında bıraktığı tek kapının kapanma sesi olmuştu. Bir az önce azarladığı Slytherinli çocuk Ellen'ın sol tarafından yavaş yavaş geçiyordu. İçinde biraz korku taşıyor gibiydi. Matt'tı bu çocuk. Aynı yaşta olmalarına rağmen Slytherin binasında en küçük gösteren kişiydi. Anaç bir tavırla onu durdu Ellen.

" Daha demin ki çocuk seni neden azarladı?"
Çocuk umursamaz bir tavırla omuz silkti.
" Kendini büyük bir şey sanmış olmalı"
diyerek yoluna devam etti. Ellen ise kütüphanede o çocukla karşılaşmanın sinirlerini zıplatacağını düşündüğü için ortak salona geri dönmeye karar verdi.

Ellerini birbirine kovuşturmuş yürüyordu. Aklından geçen bin bir düşünce sayesinde etrafında olanlarla ilgilenmiyordu. Zindanlardan aşağı inerken yine aceleci ayak sesleri duydu. Daha demin kütüphaneye giderken duyduğu sesle aynı tempodaydı. Kimilerine göre bu düşünce çok saçma olabilirdi ama Ellen'ın ritim duygusu fazla gelişmişti. Ayak seslerinin geldiği yöne doğru ilerledi.

Tam tahmin ettiği gibi... Bu biraz önce Matt'ı azarlayan çocuktu. Burada ne yapıyordu peki? Slytherin binasına girmesi imkansızdı. Elindeki kitaptan birşey okuyor ve biraz sinirlenmiş tavırla meyve tabağı olan bir portre'yi inceliyordu.

Bir süre izledikten sonra yavaş adımlar bu çocuğun yanına geldi. Çocuk onu farketmemiş gibi hala tabloyla ilgileniyordu. Bu Ellen'ın sinirlerini iyice darmadağın etti.

"Sen... biraz önce hangi hakla bir Slytherinliyi azarlıyordun. Bu yetkiyi sana kim veriyor. Bir Ravenclawlısın diye kendini zekimi sanıyorsun?"

İçinden geçenlerin hepsini söylememek için kendini zor tuttu. Ahmak, Aptal, Kanı bozuk... Neredeyse hepsini söylecekti.

Çocuk Ellen'ı hiç beklemediği için oldukça şaşkındı. Ellen'a bakıp söyleyeceklerini düşünüyor gibiydi. Ellen bu sırada çocuğun elinde açık olan kitaba baktı. Göz ucuyla olduğu için sadece görebildiği kelimeleri birleştirdi.
*Hogwarts içerisinde yer alan mutfağa giriş: Hogwarts'da bulunan bir meyve tabağı tablosunun içerisindeki armudu gıdıklayınız*

Kelimeleri birleştirdikten sonra çocuğun ne yaptığını anladı. Gözleri korkuyla açıldı.

"Sakın mutfağa girmeye çalışıyorum deme"

Aklının ucundan geçen düşünceler onu yasak bir şeye yapmayı zorluyordu. Hademe görürse işim biter. İkinci kez aynı hatayı görürse gerçekten işim biter. Hademe ile pekte tatlı olmayan anılarını aklına getirerek bir iç geçirdi ve kitabın ayrıntılarını okumaya başladı. "Armutu gıdıkla. Tahta kapı açılsın. Kapıyı aç ve..." Bunlar hiçte fena düşünceler değildi. Ama yakalanırsa onun için gerçekten çok kötü olacaktı. Bu sefer yakalanmayacağım! Gözlerini dört açmış bir şekilde zindan koridorundaki öğrencilere baktı. Sadece öğrenci var neyseki. Herhangi bir yetişkin var mı diye bir kez daha zindanların yılan gibi kıvrılan merdivenlerinden yukarı doğru kıvrıla kıvrıla çıktı. Yukarıda birkaç öğrenci dışında kimse yoktu. Aşağıya inerken arkasında tempolu ve koşan bir ayak sesi duydu. Ama ona aldırış etmeden tekrar yeşil armutun yanına, düşünceleri ile başbaşa kalmaya gitti.

"Sen... biraz önce hangi hakla bir Slytherinliyi azarlıyordun. Bu yetkiyi sana kim veriyor. Bir Ravenclawlısın diye kendini zekimi sanıyorsun?" Bu ince ve kızgın bir ses ile birlikte cüppesinde yeşil rengin ağırlıklı olduğu slytherinli kızla karşı karşıya geldi. Hemen hemen John ile aynı boyda, slytherinli kız bayağı kızmış gibi gözüküyordu. John mavi rengin ağırlıklı olduğu kravatını düzelterek mavi gözleriyle kıza sanane dermişçesine baktı. "Bunu sana soracak değilim." diyemeden kız John'un neler yapacağını anlamış bir tavırla bir iç geçti ve onu uyarmay kalkıştı. "Sakın mutfağa girmeye çalışıyorum deme" Nereden anlamıştı bunu? John birkaç adım ileri giderek gözlerinden ateş fışkıran kızdan yeterince uzak durdu.

"Girme planlarım var." Gayet soğuk ve çok bilmiş bir tavırla cevap vermişti. Elindeki kitaba tekrar dönerek parlayan, yeşil armutu incelemeye başladı. Yapmalıyım. -Hayır yapma- Ama yapmam lazım. -Yaparsan sonuçları ağır olur. -Merak ediyorum, yapmalıyım. -Tekrarlıyorum, yaparsan sonuçlarına katlanırsın- Ne olur ki sonucunda. -Yapma John çocuk gibisin. Balık hafızası mı var sende?- Ne alaka. -Anlamıyor musun? Hademeyi hatırla- Hatırladım hatırlamasına ama bir şey yok hafızamda. -Kafasız olduğunu biliyorsundur John dah geçen gün yakalandın ve sonuçlarını biliyorsun- Doğru.

Bir tarafı gitmesini, diğer tarafı gitmemesini söylüyordu. Buna *iki arada bir derede kalmak* denirdi. Kabus çımazına girmiş gibi hissediyordu ve bu çıkmazdan çıkmak olanaksızdı. Evet evet girmeliyim, kesinlikle. -Ama...- Hayır giricem. Heyecanla yanındaki soğuk, sltyherinli kıza baktı ve yine aynı düşüncelere daldı.

"Girme planlarım var."

Ellen başını iki yana sallayıp sinsice gülümsedi.

"Peki girdikten sonra hangi cezayı alacağınla ilgili planlarında var mı?"

Bu çocuğu neden uyarıyordu ki... Girmesi ve ceza alması onun ne yararına nede zararına olurdu. Bu sırada çocuk onu hiç takmıyormuş gibi kitaptaki resme bakmaya devam ediyordu. İşte bu durum Ellen'ı çileden çıkarmaya yeterdi.

Çocuğu incelemeye başladı. Simsiyah ve dmdüz olan saçları yine aynı yoğunlukta masmavi olan gözlerini ortaya çıkarmıştı. Bu tanım ona bir yerden yakın geliyordu. Ama nereden?.. Beynini bir dosya arşivi gibi aramaya başladı. Bir yerde vardı ama nerede?.. Tam bu sırada GOd üyeleriyle olan bölüme geldi. Darch... Bu çocuk Darc'ın sevgilisiydi. Adını hatırlamadı ama bir Delaour'du.

"Sen bir Delacour'sun..."

onay bekleyen bir edayla... Çocuğun adını merak etmişti. Çocuk hala tabloyla ilgileniyordu. Ellen'ın içinden bir ses o kitabın bu çocuğun kafasına ne kadat yakışacağını söylüyordu. Ufak bir gülümseyle kafasından geçen düşünceleri susturmaya çalıştı. Burası tehlikeli bir bölgeydi öğrenciler için... Her hangi bir yanlış hareket sonucunda haeme damlayabilirdi.

"Hala bir armutu bulamadın mı? Yoksa sende muggle hastalığı olan renk körlüğü mü var?"

Biraz önce vazgeçirmeye çalıştığı çocuğu şimdi ise içeri girmeye teşvik ediyordu.

"Peki girdikten sonra hangi cezayı alacağınla ilgili planlarında var mı?" Bu kız bayağı bir inat çıkmıştı. Planlar mı? Dha önce olmuştu. Bir daha olursa... Johnny mavi gözlerini iri iri açarak slytherinli kıza bakarak iç geçirdi ve sustu. Beyninin içinden geçen düşüncelerini yatıştırmaya çalışırken armuta dikkatle baktı. Armut sanki ona gülüyordu. Ne gülüyorsun? Çıldırmış olmalıydı. Bir armut ile konuşuyordu. "Sen bir Delacour'sun..." Slytherinli kız tekrardan bir atağa geçti. John artık dellenmeye başlamıştı. "Evet bir Delacour'um, öyle kalacağım. Hatta ve hatta Darch'ın sevgilisi. Nereden çıkardım dersen Goddes Of Dark'a üye. Belki tanıyorsundur." Kızmaya başlayan John elindeki kitabı yere atarak armuta yaklaştı.

"Hala bir armutu bulamadın mı? Yoksa sende muggle hastalığı olan renk körlüğü mü var?" Muggle hastalığı mı? İleri gitmeye başladı. -Bir delilik yapma- Kızgın ve iri sözlerle onu girmeye teşvik eden slytherinli kıza bakarak göz bebeklerini ona dikti ve bir iç daha geçirdi. Bu kız deli olmalı. -İlk defa katılıyorum- "Sen neden karışıyorsun anlayamadım. Düşünüyorum. Beynimin en derin noktasında düşünüyorum. En ince ayrıntılarıyla düşünüyorum." Bir anda gözleri koridorda dolaşan slytherinli bir erkeğe dolanmıştı. "Merhaba adın nedir?" Az önce bağırdığı kıza söylemişti bunları. Tam yanlarından geçen çocuğun arkasından baktı. Ona rol yapmıştı. Tartışmalarını belli etmek istemiyordu.

Kıza aynı sert ve dik bakışlarla baktı ve kulağına fısıldadı. "Ama galiba gireceğim. Girmem lazım." Tam yanlarından geçen bir kıza baktı ve karşısındaki diğer kıza dönerek kahkaha attı. Kız ortak salona girer girmez Johnny gülmeyi yerine sinsice sırıtmaya bıraktı.

"Evet bir Delacour'um, öyle kalacağım. Hatta ve hatta Darch'ın sevgilisi. Nereden çıkardım dersen Goddes Of Dark'a üye. Belki tanıyorsundur."

Ellen şuan çocuğu sinir etmekten ayrı bir zevk alıyordu. Ellerine bakarak konuşmaya devam etti.

"Evet, biliyorum... Zaten o yüzden senin kim olduğunu çıkardım...Yoksa senin gibilerin isimlerini aklımda tutacak değilim"

"Sen neden karışıyorsun anlayamadım. Düşünüyorum. Beynimin en derin noktasında düşünüyorum. En ince ayrıntılarıyla düşünüyorum."

Ellen ufak sesli bir kahkaha attı.

"Daha çok düşünürsün"

Ellerini incelemeyi bırakmıştı. Şimdi oda tabloya bakmaya başlamıştı. Bu nasıl meyve tabağı oalbilirdi ki... Bir çok meyve vardı. Hepsi karmakarışıktı. Sadece bir tane bulmaları gereken armuttan onlarca vardı. Renkleride birbirlerine çok benziyordu.

Tabloya yoğunlaşmış bakarken yine ayak sesleri gelmeye başladı. Gelen kişi Slytherin 2. sınıf öğrencisi Jack'ti.

"Merhaba adın nedir?"

Bunu söyleyen biraz önce kendisine bağıran çocuktu. Bir delinin Hogwarts'a gelme şansı olsa Ellen şu an konuştuğu kişinin deli olduğunu düşünürdü. Ta ki Jack protreden geçinceye kadar sürdü bu değişim. Sonra yine aynı kişilik olup çıktı.

"Ama galiba gireceğim. Girmem lazım."

Çocuk bunu oldukça kısık sesle söylemişti. Biri neden ceza alacağı bir işi yapmak isterdi ki. Onu nasıl vazgeçirecekti. Bunu en azından Darch için yapabilirdi. Elini cübbesinin cebine soktu ve asasını aradı. Yoktu... Her zaman ki gibi yine unutmuştu asasını...

"Saçmalama oraya girmene izin vermem..."

Sesi biraz titremişti. Çünkü asasından ayrıldığı zaman içini her zaman bir korku sarardı. Bu korku onun yaşadığı ilk korku değildi.

"Bak senin oraya girmen ve ceza alman Darch'ı çok üzer anlıyor musun? O yüzden şimdi bırak şu inadı ve çık şu zindandan..."

Son sözleri çocuğu ne kadar etkileyebilirdi bilmiyordu...

"Bak senin oraya girmen ve ceza alman Darch'ı çok üzer anlıyor musun? O yüzden şimdi bırak şu inadı ve çık şu zindandan..." Zindanlarda ayrılma fikri aklının ucundan bile geçmezdi. Kıza aynı sinirle bakarak sadece yeşil armuda baktı. Gözlerini ona yoğunlaştırdı. Tekrar kıza bakarak bir iç daha geçirdi ve aynı armuda yoğunlaştı. Kız bir ara asasını aranmıştı. Ne yapmaya çalışıyor bu kız?" Sessiz ve sakin bir ortamda ağır adımlarla volta atıyordu. Tablonun önünde bu sıkıntılı ve sinir dolu adımlar ile birlikte her geçen slytherinli Johnny'e kızgınlıkla karışmış bir merak ile bakıyordu. Deminden beri peşini bırakmayan kız ise meraklı gözlerle Johnny'e bakıyordu.

Nihayet geri dönüşü olmayan kararını vermişti. Gireceğim. Kesinlikle! Tablonun biraz uzağındaki yerinden kımıldadı ve hızlı adımlarla yeşil armuta doğru ilerledi. Uzun ve ince parmakları ile asasını aldı. "Lumos!" Asanın ucunda zayıf bir ışık belirmişti. Bu zayıf ışığa baktı ve parmaklarıyla yeşil armudu tam üç kez gıdıkladı. Bu gıdıklamanın eşliğinde armut gözden tablo ile birlikte kayboldu ve meşe kapı birden ortaya çıktı. Üstünde kapıya kazınmış ev cinlerinin resimleri olan meşe kapıyı ince parmakları ile açtı ve içeriye girdi. "Ne diyorsun, güzel bir yer değil mi?" Ev cinleri kapının açıldığının farkında bile değildi.

Bütün ev cinleri hızlı hızlı koşarak akşam yemeğini yetiştirmeye çalışıyordu. Herkeste ayrı bir telaş vardı. Kimisi meyveleri hazırlıyor, kimisi pudingleri, kimisi ise etleri. Bazıları yaşlıydı, bazıları çok gençti. Ama hepsinin ortak özelliği vardı. Hepsi de sahiplerinden ayrılmıştı ve özgürlerdi. Hepsinin üzerinde aynı paçavra vardı. Mutfakta ev cini topluluğundan başka hiçbir şey yoktu. Mutfak ise epey bir büyüktü. Ortamın aydınlanması amacı ile havada büyü ile asılı kalmış ve kenarlarından erimiş sıvı mumlar taşan mumlar vardı. Her köşede muhakkak bir tezgah vardı. Bazı tezgahlarda tencerelerde yemek pişiyordu. Bazılarında tencereye konmak için yemekler hazırlanıyordu. Ama yaklaşık olarak on-on beş mermer tezgah vardı. En güzel yemekler tezgahların üzerinde hazırlanıyordu.

"Ne diyorsun, güzel bir yer değil mi?"

Ellen bu çocukla bu mutfağa girdiğine inanamıyordu. Ancak içerideki manzara onun dikkatini çekmişti fazlasıyla... Ev cinlerindeki telaş ve onları görmemezlikten gelmeleri... Yavaş yavaş içeri giren çocuğu izledi. Bir kaç adım attı. içeridehiç bir arada göremeyeceğini düşündüğü kadar ev cini vardı.

Hem heyecanlanmış hem de korkmuştu. İlk defa Hogwarts mutfağına giriyordu. Bu mutfakla ilgili bir çok rivayetle karşılaşmıştı ama hiç girmeyi düşünmemişti. Neredeyse bu çocuğa minnettar kalacaktı. Bu arada çocuğun adını hiç öğrenmediğini fark etti. Önceki soğuk tavrına inat daha sıcak bir şekilde konuşmaya başladı;
"Ben Ellen... Ellen Marissa Reeser..."

Çocuğun ne tepki vereceğini merak etti. Çok zamansız söylenmiş bir sözcüktü bu... Tam bu sırada bir takım ayak sesleri duydu. Kim olabilirdi ki? Hademe mi yoksa bir Slytherin öğrencisi mi?

" Bu mutfaktan çıkmalıyız... Biri geliyor..."

Aslında kim gelirse gelsin bu onları korkutacak derecede kötüydü. Bir öğrenci sırf uyuzluk nedeniyle şikayete gidebilirdi. Hademeni geldiğini düşünemiyordu bile.

Ayak sesleri gitgide yaklaşmaya başladı. Çocuk hiç tepki vermiyordu. İş yine Ellen'a kalmış gibi gözüküyordu. Çocuğu sert bir biçimde içeri itip girdikleri kapıyı üzerlerine kapadı. Artık mutfaktaydılar...

"Ben Ellen... Ellen Marissa Reeser..." Az önce en soğuk tavırlarını Johnny'e göstererek ona kızan kız neden birden yumuşamıştı? İsmini daha önce duymuş olmalıydı. Ama nerede? Beyninin içindeki tüm anıları yoklamaya başladı. Her şeyi teker teker incelemeye başladı. Evet, bulmuştu. Büyük Şölende ismi okunmuş olmalıydı. Bina seçimi için ismi okunmuş olmalıydı. Şaşkın bakışlarını ona çevirerek cevap verdi. "Bende Johnny Delacour, Avril Delacour'u tanıyorsundur umarım, kardeşiyim."

O anda açık mutfak kapısının dışından gelen ritmli ayak seslerine kulak kabartmıştı. " Bu mutfaktan çıkmalıyız... Biri geliyor..." Birinin geldiğini biliyorum, saklanmalı, saklanmalı. Kızın kendisi gibi soğuk ellerini tutarak onu bir tezgahın altına soktu ve aynı tezgahın altına, onun yanına kıvrıldı. Ama kıvrılmadan önce mutfağın kapısının büyük bölümünü kapattı. Ardından Ellen'ın yanına kıvrıldı. Kıvrılması ile kalkması bir oldu. Slytherinli çocuk çoktan mutfak kapısının önünden geçmişti. Kurtulduk. Hademe olmamasına büyük ölçüde mutlu olarak mutfağı incelemeye başladı.

Bir yandan küçük ev cinlerine bakıyordu, diğer yandan ise ev cinlerinin telaşına. Akşam yemeğini yetiştirmek için ellerinden gelenin en iyisini yapıyorlardı. "Ne dersin yardım edelim mi?" Kendisine bile saçmasapan gelen bu soru ile birlikte yanlarına bir evcinin yaklaştığını gördü.

Puck her zaman ki gibi koşuşturarak yemek taşıyordu.Onun gibi bir sürü ev cini ile birlikte.Ellerinde ki boş tabakları tezgahın üzerine bırakkıp cisimlendi büyük salona bir kaç dakika sonra yine bitiverdi mutfakta.Yorulmuştu artık ama bir evciniydi o efendilerine hizmet etmek zorundaydı.Ama gülüyordu her zaman ki gibi o bildik neşesiyle.Ev cinlerinin en küçüğüydü Puck.Herkes ona bakar ve gülerdi.Şaka yapmaya bayılırdı hele ki Peeves'in şakalarına.Sonra bir kez daha buharlaştı mutfağa diğer ev cini arkdaşlarının yanına.Herkeste bir telaş vardı her zaman ki gibi herkes akşam yemeğini yetiştirmeye uğraşıyordu.Hemen koşup onlara katıldı Puck.Ama geçerken gözüne iki kişi takılmıştı.Bunlar öğrenci idi.Zaten ev cinine benzer yanlarıda yoktu.Puck elinde ki büyük tepsiyle birlikte onlara doğru gittti.Ayrıca elinde ki tepsiyi sıkı sıkı kavramıştı.Düşmesin diye.Sonra aklına bir şey geldi iki öğrenciyi korkutmak iyi fikir olabilirdi.Aniden buharlaştı ikisinin tam önüne.Kız olan küçük bir çığlık attı önünde erkek olan ise korkmuştu.Puck kahkalar atarak güldü.Elinde ki tepsidenden bir bardak düşmüştü zaten.Hemen tepsiyi tezgaha bıraktı ve iki öğrenciye döndü.Yüzünde ki o gülünç durumla.

"Efendiler burda ne yapıyorlar acaba?

Tezgahın altında saklanmak çok güçtü Ellen için. Ama yakalanmamak için o ufacık yere sığmaya çalıştı. Johnny'de yanına sığabilmişti. Bu araa çocuğun adının Johnny olduğunu öğrenmişti. Şimdi hatırlıyordu herşeyi... Darch'ın büyük bir hevesle anlattığı çocuğu...

Bu arada ayak sesleri uzaklaşmıştı. yani güvendeydiler şu an. Etraftaki telaş devam ediyordu. İkiside hayranlıkla ev cinlerini izliyordular. Sürekli buharlaşıp başka yerde olmaları Ellen'ın hoşuna gitmişti.

"Ne dersin yardım edelim mi?"

Yardım mı? Ev Cinlerine mi? Ellen daha kendi evlerindeki ev cinin adını bile bilmiyordu ki yardım etsin. Kafasını iki yana hızla sallamaya başladı. Johnny de söylediği sözün saçmalığını anlamış gibiydi.

Tam bu sırada önlerinde elinde tepsiyle ufak tefe bir ev cini ortaya çıktı. Ellen ilk anın şaşkınlığıyla ufak bir çığlık attı. Bu çığlığın etkisiyle mutfaktaki ev cinleri bir süre onlara baktı ardından çalışmaya devam ettiler.

"Efendiler burda ne yapıyorlar acaba?"

Ellen Johnny'e baktı. Oda korkmuş gibi görünüyordu. Cevap vermek için ağzını açtı. Ne diyecekti. Bu yüzden hemen ağzını kapatıp kendini geriye doğru çekti.

"Johnny sanırım buna sen cevap versen daha iyi olur"

diye fısıldadı tam yanında duran Johnny'nin kulağına.Sesi korkudan titriyordu. Bir ev cininin korktuğunda herşeyi yapabileceğini biliyordu. Bütün aksilikler üst üste gelmişti bugün. asası bile yoktu yanında...

"Efendiler burda ne yapıyorlar acaba? Bu ses ile birlikte birden yerinden sıçradı. Neredeyse aralarından en küçükleri olan bir ev cini ayaklarını yere süre süre onların yanlarına gelmişti. Meraklanmış olmalıydı. "Johnny sanırım buna sen cevap versen daha iyi olur" Ellen Johnny tam cevap verecekken araya girdi. Ona sinirle bakarak tekrar minicik ev cinine döndü. "Meraktan küçük cin, meraktan." Adını bile bilmediği cine *küçük* demek onu mutlu etmişti.

Kulakları diğerlerininkine göre daha da küçük olan ev cini kısacık boyu ile ancak sandalyeye çıkarak tezgahtaki işlerini bitirebiliyordu. Johnny ona acımsayarak baktı. Çok kötü bir şey olmalı. Sürekli burada çalışmak. Johnny ve Ellen'ı efendi olarak görmesi onu gayet kızdırmıştı. Ev cinleri Ellen'ın çığlığının şokundan daha yeni çıkmış bir halde işlerine devam ediyordu. John ise bir yandan küçük ev cinine, diğer yandan diğer evcinlerine bakıyordu.

"Adın nedir?" Bu soruyu kendisine sormuş olunmasını hayalinde yaşatmış gibi görünen ufak tefek ev cini elindeki tepsiyi bırakacak bir yer aradı. John yardım etmek amacı ile elindeki tepsiyi aldı ve hemen yanıbaşındaki tezgaha koydu. Evcinin kendini anlatmasını bekledi.

Puck öyle durup karşısında ki iki öğrenciyi izliyordu.İkiside baya şaşkın bakıyorlardı ona.Puck'un boyu baya kısa olduğundan kafasını havaya dikiyordu iki öğrenciyi izlemek için.Küçük olmaz istemiyordu artık boynu ağırıyordyu!O bir şeyler dedikten sonra kız olan konuşmuştu ilk Puck ne dediğini anlamıştı arkasında ki gürültüden oda orda olmalıydı mutlaka burda konuşmak diğer ev cinlerini kızdıra bilirdi.Hele ki aralarında ki en şımarık ve en küçük olanın kaytardığını görürseler onu şikayet ederlerdi.Sonra en büyük olan müdüre ona kızardı.Puck düşündükçe geri çekilmeye başladı elleri titriyordu artık sonra erkek olan öğrenci konuştu samimiyetle.

"Meraktan küçük cin, meraktan."

Puck ona böyle davranılmasından gayet memnundu onu küçümseyen büyük öğrencilerden değild bu öğrenciler.Ona gayet iyi davranıyorlardı.Ayrıca ona küçük cin demişlerdi.Puck şimdi çopk mutluydu ki buda yüzünden anlaşılıyordu ama elleri tittiriyordu.Ve her an elinde kş tepsiyi derive bilirdi ki buda burda konuşmasından çok dah afazla kızdırabilidi diğer ev cinlerini.Hemen tepsiyi koyacak bir yerler aramaya başladı am yine erkek olan öğrenci davranmıştı konuşmaya.

"Adın nedir?"

Sonra Puck'un elindeki tepsiyi alıp yezgahın üzerine koydu.Puck artık etraında ki cinlere aldırmıyordu çok mutluydu artık içi içi yiyordu konuşmak istiyordu ama sanki dili tutulmuştu.Sonunda kekeleyerek bile olsa konuışmayı başarmıştı.

"Efen-efendisi ona ismini sordu o hemen ismini söyleyecek bu küçük ev cinin idmi Puck efendisi."

"Efen-efendisi ona ismini sordu o hemen ismini söyleyecek bu küçük ev cinin ismi Puck efendisi."

Ne efendisi idi bu? Hogwarts müdüresi mi gelmişti?Ya da daha değerli kişiler? Vucuduna doladığı paçavrayı düzelterek ağır adımlar ile kocaman mutfakta ilerliyordu.Aksi suratına bir gülümseme yerleştirmeye çalışarak, kocaman gözlerini mutfakta iki öğrenci le konuşan ve onlara efendi diye hitap eden Puck'a dikmişti.Zaten çatık kaşlarını daha da çatarak ve kamburunu çıkartarak:

''Merlin Puck.Utanç verici şey seni.Efendilere yiyecek ikram etmek yerine onlar ile konuşuyorsun.''

diye seslendi küçük cine.Puck gözlerini irice açmış Nexus'u izliyordu.Ne yapacağını şaşırmış gibiydi.Buna aldırmadı Nexus.Nazik görünmeye çalışarak, ki bunu başaramıyordu:

''Efendilerin karnı mı aç yoksa bir parti için yiyecekler mi lazım?.''

diye sordu.Nazik görünmesinin tek nedeni öğrencilerin Slytherin ve Ravenclaw binasından olmalarıydı.Parmağını şıklatmasıyla çıkan altın sarısı kıvılcımlar ile ellerinde beliren yepsiyi sıkıca tutuyordu.Eğer emrederlerlerse ortak salonlarına bile götürebilirdi biraz sonra belirecek yemekleri.

"Efen-efendisi ona ismini sordu o hemen ismini söyleyecek bu küçük ev cinin idmi Puck efendisi."

Puck gerçekten değişik isimdi Ellen'a göre. Daha önce hiç bir cinle bu kadar konuşmamıştı. Johnny'nin daha önce cine hitap ettiği şekle sinir olmuştu. "küçük cin" Kendini çok büyük bir şey snaıyor gibiydi. Ama kavga etmesin diye bu düşünceleri söylemek yerine içinde sakladı.

'Merlin Puck.Utanç verici şey seni.Efendilere yiyecek ikram etmek yerine onlar ile konuşuyorsun.''

Bir cin daha gelmişti yanlarına. Bu cin ise diğer cine göre dha yaşlı ve aksi gözüküyordu. Daha ilk anda Puck'u azarlamaya başlamıştı.

''Efendilerin karnı mı aç yoksa bir parti için yiyecekler mi lazım?.''

Yiyecek, parti... Bunlar şuan için o kadar uzaktı ki.. Tezgahın altından yavaşça çıktı. O kadar konuşmayı tezgahın altında yaptığına inanamıyordu. Karşılarındaki cin elindeki tepsiyi onlara doğru uzatmış içinden bir şeyler almalarını bekliyordu.

" Pekii..Senin adın ne?"

Cinlerin isimlerinin hep değişik olduğunu duymuştu. Bu yüzden bu cinin ismini gerçekten merak ediyordu. Diğer cinlerden bazıları yanlarına gelmiş, etraflarında bir çember oluşturmuştu. Yavaş ve ağır adımlarla Johnny'nin arkasına geçti.

"Hadi gidelim burdan Johnny. Akşam yemeği saati geldi. Hademe her an buraya gelebilir."

Misafir

Paula yatakhaneye gitmekten vazgeçmişti ve canı çok sıkılıyordu.Ortak salona gitmeden önce diğerlerine nazaran daha dar bir koridordan geçerken tuhaf bir koku duydu.Küçüklüğünden beri burnuyla övünürdü.Bir hastalıktan dolayı burnunun duyuları aşırı gelişmişti.Bu bir hastalık mı yoksa bir lütuf muydu bilinmezdi tabi.Bunları düşünmekten vazgeçip kokuyu takip etti ve küçücük bir aralıktan içeri doğru baktı.Bu kapanması gereken ama tam kapatılamamış bir kapının aralığıydı.Çok yorgundu aslında ama merakı ve şaşkınlığı yorgunluğunu bastırmıştı.Kendini bazen çok meraklı olduğu için cinlere benzetirdi ve şu anda kendini benzettiği yaratıklardan onlarcası bu küçük aralıktan görünüyordu.Burası Paula'nın hep görmek istediği Mutfak'tı.Aralıktan bir gölge gibi içeriye sızdı yavaşça Paula.Ve onu daha da şaşırtan birşeyle karşılaştı.Yasak olmasına rağmen mutfağa aldırış etmeden giren iki öğrenci daha.İkisini de tanımıyordu.Fakat bu iki öğrenci şimdi pek de rahat görünmüyorlardı.Çünkü etraflarını ev cinleri sarmıştı.Kendine engel olamayan Paula ev cinlerinin o kadar da kötü olmadığını düşünürdü hep ve bu düşüncesi ona saçma bir cesaret verdi.Kendini birden çembere yakın bir yerde buldu.

Paula'nın o anda gözüne garip birşey çarptı.Slytherinli kız cinlerden ikisiyle konuşuyordu ve konuşmaya göre cinlerin isimlerini öğrenmeye çalışıyordu.Doğrusu bir Slytherinliden böyle yumuşak başlı ve masum bir tavır beklememişti.Cübbesinden Rawenclav olduğu anlaşılan diğer 1.sınıf öğrencisinin de cinlerle konuşmaya çalıştığını gördü.Paula yanlarına doğru yaklaşmaya başladı o sırada Slytherinli kızın diğer öğrenciye:

''Hadi gidelim burdan Johnny. Akşam yemeği saati geldi. Hademe her an buraya gelebilir."

dediğini duydu ve yanlarına yaklaşarak Slytherinli kıza elini uzattı:

''Merak etmeyin kimse gelmiyor henüz.Açık unuttuğunuz kapıyı da kapattım.Ben Paula Lilith Do'urden.

Sonra her ikisine de bakarak:

''Siz ikiniz burayı nasıl buldunuz bilmiyorum ama ben kapıdan gelen kokuyu takip ettim.''

dedi ve güldü.Daha sonra tekrar ciddi ifadesini takınarak:

''Ve bildiğim kadarıyla da burdan bir an evvel çıksak iyi olucak.''

Telasli bir gune daha Hogwarts’ta başlamışlardı. Çalışmaktan şikayetçi değildi zaten eski `efendileri` kadar çalıştıran yoktu onu. Mutlu mutlu bir kazan dolusu suyu alıp taşımaya çalışırken Froggy gelenleri fark etmemişti bile. Oysa fark etse birini taniyacakti. Johnny Delecour Miss. Lily`le Ravenclaw partisi icin yiyecek almaya gelmişti. Froggy@de zar zor ikna ettiği arkadaşlarıyla yardim etmişti onlara.

Su dolu kazanı ateşin üzerine koyup da sözde ona yardim edecek küçük ev cini Pack@i aradı. Sesi geliyordu da kendisi neredeydi? Etrafına bakınınca hem Pack`i hem de Johnny’i görmüş oldu. ` Mr. Johnny ! ` Bulanık bir sekil görüntüsüyle mutfağın diğer ucuna koştu. ` Froggy`yi hatırladı siz ? Cadılar Bayramında yapılan partiden? ` Yanindaki iki kiza cevirdiginde bakislarini yillardir gordukleri arasinda en garibini gordu. Bir Hufflepuff`li bir Slytherin`e elini uzatmisti. Hogwarts@ta gormemisti duymamisti boyle bir seyi ki o `kulağı delik ev cini` denebilecek guruptaydı. Şatoyu temizlerken konuşulanlara kulak kabartırdı.

Ellen Johnny'i çekiştirmesine rağmen ondan hiç bir olumlu tepki alamıyordu. Bu sırada biraz önce kapattıklarını sandıkları kapı yavaş yavaş açıldı. İçeri simsiyah saçları yüzünü kapatmış olan bir kız girdi. Oldukça sessiz davranmaya çalışıyordu.

''Merak etmeyin kimse gelmiyor henüz.Açık unuttuğunuz kapıyı da kapattım.Ben Paula Lilith Do'urden.

Ellen kızın önce kendisine uzatığı eline sonrada yüzüne baktı. Gözlerini yavaş yavaş kaldırırken kızın göğsünde sarı bir ışıkla parlayan kravatı gözüne çarptı. Bir Hufflepuff elini uzatıyordu ona. Bakışlarını tekrar kızın eline çevirdi. Bu sefer yüzünde bir küçümseme tavrı vardı.

"Sen bizi mi dinliyordun?"

diyerek ileri atıldı. Şu an asasının yanında olmasını çok fazla istiyormuş gibi görünüyordu. Kız gözleri kocaman açılmış bir biçimde balını iki yana salladı. Artık eli havada durmuyordu. Anlaşılan Ellen'dan gelen tepki hoşuna gitmemişti. Yüzünde ciddi bir ifadeyle konuşmaya devam etti.

''Bildiğim kadarıyla da burdan bir an evvel çıksak iyi olucak.''

İki saattir Ellen'ın Johnny'e anlatmak istediği şeyin bu oduğunu bilse kim bilir ne düşünürdü... Tam bu sırada etraflarında bir çember oluşturan ev cinlerinden biri çemberi bozup içeri girdi. İri iri olan gözlerini Johnny'e dikmiş bakıyordu.

"Froggy`yi hatırladı siz ? Cadılar Bayramında yapılan partiden?"

Ellen başını iki yana salladı. Şimdi ev cinleriyle kanka olma aşamasındaydılar anlaşılan. Bir ara başını ellerinin arasına aldı. İnanımaz bir ağrı hissetmişti başında.

Etrafta olanlardan, konuşulanlardan bir anda kopmuştu. Etrafı her geçen saniye karanlığa boğuluyordu...

Kendisini kısa sürede toplayıp başını kaldırdı. Kimsenin gitmeye niyeti yok gibiydi. En sonunda sabrının taştığını düşündü. Ayağa kalkıp onlara doğru yürüdü...

" İki saattir şuradan çıkalım diye çırpınıyorum. Hiç biriniz beni takmıyorsunuz. Şu an burada bir yakalansak ne olur biliyor musunuz?"

İkisininde şaşkın suratlarına baktı. Hiç biri cevap verecek gibi durmuyordu. Bu sefer yolunu duvara doğru çevirdi. Çemberi tamamen kırıp konuşmaya devam etti.

"Tabi sizin için sorun olmaz. Ama benim için büyük sorun anlıyor musunuz? Bir Ravenclaw ve Hufflepuffla burada kalıp şu cinlerle kankalık yapmak beni bitirir. Ama ne yazık ki şu an bu olayın içerisindeyim. Şimdi benimle geliyor musunuz yoksa gidip size ispiyonculuk yapayım mı?"

Son resti çekmiş olan Ellen derin beri nefes alıp biraz sonra alacağı tepkilere kendini hazırlayama çalıştı.

Misafir

Paula dışarıda kimsenin olmadığını söyleyerek Slytherinli kızla Ravenclawlı çocuğa cesaret vermek istemişti. Dostça düşüncelerle söylemişti saf Paula.Fakat o anda ikisi de öyle şaşkınlardı ki kendisine cevap verememelerini anlayışla karşıladı.

Bu cevap verememe süresi biraz uzayınca Paula sessizliği bozan bir cümleyle Slytherinlilerle ilgili önyargılarına geri döndü tekrar.Bütün iyi niyetiyle elini uzattığı bu kız ona hiç de dostane bir tavırla yaklaşmamıştı.Slytherinli, yüzündeki küçümsemeyle Paula'ya:

"Sen bizi mi dinliyordun?"dedi ve bu ifade Paula'nın hiç istemese de karakterindeki kibiri harekete geçirdi.Bunu dışa vurmak istemiyordu Paula fakat üzülmüştü Slytherinlinin ona böyle davranmasına.Üzgünlüğünü kızgınlık gibi göstererek sertçe elini indirdi ve Slytherinliye:
''Bildiğim kadarıyla da burdan bir an evvel çıksak iyi olucak.''
dedi.

Paula her ne kadar göstermek istediği tavrı gösteremese de hala dost olma ümidini kaybetmemişti.Diğer yandan burası bir dostluk başlatmak için fazla gergin bir yerdi.Slytherinli kız çok sabırsız ve sinirli görünüyordu durduğu yerde.Tam o sırada bir ev cininin çemberi yarıp konuşmak için çabalaması Paula'nın anladığı kadarıyla kızı çıldırttı.

O sırada Paula ev cinlerine gülümseyerek bakarken Slytherinli kız sesini yükseltip:

" İki saattir şuradan çıkalım diye çırpınıyorum. Hiç biriniz beni takmıyorsunuz. Şu an burada bir yakalansak ne olur biliyor musunuz?"

Paula bunun ne demek olduğunu biliyordu ve aslında tedirgindi de bu yüzden; fakat Slytherinliye cevap vermek için henüz ağzını açmışken kız tekrar konuşmaya başladı:

"Tabi sizin için sorun olmaz. Ama benim için büyük sorun anlıyor musunuz? Bir Ravenclaw ve Hufflepuffla burada kalıp şu cinlerle kankalık yapmak beni bitirir. Ama ne yazık ki şu an bu olayın içerisindeyim. Şimdi benimle geliyor musunuz yoksa gidip size ispiyonculuk yapayım mı?"

Paula Slytherinlinin bu tavrı üzerine iyice çileden çıktı ve Ravenclawlının ağzını açmasına fırsat vermeden konuşmaya başladı:

''Senin bir Slytherinli olman emin ol ceza alman konusunda herhangi bir ayrıcalığa sahip olmanı sağlamayacaktır.Ben neyse ama sonuçta geldiğimde sen burda Ravenclawlıyla beraberdin zaten.Şimdi hem bu evcinleriyle hem de bizimle buradasın ama emin ol seni bitiren bu değil asamla yapacağım ufak bir hareket olur.Hmm eğer bir de bununla birlikte ''Fernunclus!'' dersem sarı saçlarının altında o çok dikkat ettiğin beyaz güzel yüzünde yüzlerce çıban çıkabilir.Sanırım bunu sen de ben de istemeyiz.''

Paula nasıl bu kadar cüretkar olduğuna kendi bile akıl erdiremedi.Oysa bir Slytherinliye bile asla böyle birşey yapacak kadar acımasız (ve henüz cesur) değildi.Söyledikleri için üzgündü ama laf ağzından çıkmıştı bir kere.Bir Hufflepufflı için çok cesurca bir davranıştı yaptığı.Sözlerine devam etti:

''Öyleyse hademe gelmeden ve sen bizi ispiyonlamadan (bunu söylerken kırgın ve kızgın bir ifadeyle Slytherinli kıza bakıyordu) gidelim burdan?!''

"Hey pislik, cekil karsimdan."
"Kapa ceneni Malfoy, Senin o aptal sesini duymak istemiyorum!"
"Seni sersemletirdim ama buna gerek yok.Zaten daha sersemleyemeyecek kadar sersemsin.Bulanik meraklisi."

Bu sözleri söyleyip oradan uzaklisti hizla Ash. Yemek saatine cok vardi.Bu sabahki kahvaltiyi kacirmisti ve bütün gün boyunca hicbirsey yememisti.Simdi mutfaga gidiyordu.Yerinin cok az kisinin bildigi yere.

Sonunda armut tablosunun bulundugu koidora ulasmisti.Biraz ileride de tablo duruyordu. Koridor bostu.Tabloya dogru ilerlerken..

"...and I go back to blaaaack."

diye mirildanmaya baslamisti.Sonra bu sarkinin bir muggle`a ait oldugunu düsünürek hemen kesti mirildanmayi.Birkac dakika sonra tablonun önünde durmus ve tablodaki armutu gidiklamaya baslamisti bile.Armut kiirdayip bir kapi koluna dönüstügünde büyük bir rahatlikla acmisti kapiyi Ash.Yüzünde denadir görünen bir gülümseme vardi.Sonunda birseyler yiyebilecekti.Ama biraz ilerledikten sonra acligini unutmus ve yüzündeki gülümseme silinmisti.Kaslarini catmis ve ellerine gögsünün biraz altinda baglamisti ve mutfakta bir Ell`e bir Johnny`e bir tanimadigi Hufflepuff`li kiza bakiyordu.Ev cinlerini Nexus onun yanina gelene kadar unutmustu.Cin yanina yaklasip yerlere kadar egilmis ve:

"Efendi Malfoy.Size ne verebilirim?Bug.."

demisti.Ash onun sözünü kesmis ve bir kenara itmisti Nexus`u ayagiyla.Cin butür durumlara alisik oldugu icin hicbir ses cikarmamisti.Ash bikkin bir sesle konusmaya baslamisti.Zaten söyleyecekleri azdi.

"Kapa ceneni Nex. Ell burada bunlarla ne yapiyorsun?"

Gri gözlerini dikkatle arkadasinin üzerinde gezdiriyordu.Bir GOD üyesinin Delacour ile ne isi vardi. Ya da bir Hufflepuff ile?..

Küçük ev cini kendisi gibi küçük olan gözlerini zorlayarak açarak ona ismini sorması ile irkilerek cevap vermeye çalışıyordu. Ev cinlerinin o ilginç aksanları ile konuşmasını büyük bir zevk ile dinleyerek kafasındaki olmayan saçları varmış gibi okşayarak yüzünün en ince hatlarını bile gösterecek bir şekilde gülümsedi. Bu adı bir yerden tanıyor olmalıydı. Ama bu adları zaten çoğu zaman duymuştu. Zihninden geçen düşünceleri bir bir yoklamaya karar verdi. Ellen'ın ısrarları ve diğer ev cinlerinin sonradan onlara yönelen meraklı ve bir o kadarda kızgın bakışları yüzünden artık korkmaya başlamıştı. Ağır adımlarıyla yürürken biraz daha hızlı olmaya karar verdi.

Tam o anda karşısına uzun burunlu bir ev cini çıktı. Üstündeki gri paçavrayı düzelterek, somurtkan bir yüzle onlara doğru kocaman ayaklarını yere palet gibi vurarak geliyordu. Gri teninden kemikleri dışarıya fırlayacakmış gibiydi. Yarasa gibi kulakları vardı. Kulakları resmen yerleri bir sürüge gibi süpürüyordu. İçerinde en yaşlısı o olmalıydı. Gelir gelmez karşısında daha küçük ve ezik bir şekilde duran Puck'a bağırmaya başladı. " Hey ne bağırıyorsun Puck'a, ona bu şekilde bağırmaya hakkın yok! " Yerleri süpüren kulakları onu dumamazlıktan gelerek parti olduğunu sandı. Tezgahın üzerinden büyük bir tepsiyi aldı. Tepsinin üzerinde 31 Ekim partisinde aldıkları yiyeceklere benzer yiyecekler vardı.

Ellen'ın ısrarlarından artık bıkmıştı. Bir yandan kalbini büyük bir hızla saran ve damarlarına işleyen bir yakalanma korkusu ile yiyecekleri kokluyor, diğer yandan ise diğer ev cinlerinin onlara bakışını izleyip onlara yapmacık bir şekilde gülümsüyordu. Gitmeye kararlı olan Ellen'a bıkmış bir vaziyette baktı ve gözlerini birbirlerine korku ve merak ile bakan Puck ile yaşlı ev cinine devirdi. " Daha çıkmıyorum! Ama kapı açık, istersen çık! " Canına tak etmişti. Kapıyı açıp içeri giren ve onlara kulak misafiri gibi olmuş davranan bir kız içeri girdi. Cüppesinden anlaşılacağı üzere Hufflepuff binasında okuyan bu kızın davranışları John'u epey bir şaşırtmıştı. Ne yapmak istediğini anlamamıştı. Girdiğinde korkulcak bir şey olmadığını söylüyordu. Ama sonra beyninin içinden ne geçtiyse onu devreye sokup gitmelerini söylüyordu.

Koca gözlü, kısa kulaklı ve gri tenli, tenini bürümüş gri bir paçavraya burnunu siler bir vaziyette gelen ve yüzünü bir yerlerden hatırladığı bir ev cini hayretler içerisinde onlara doğru yaklaşıyordu. Ravenclaw binasının temziliği omuzlarına yüklenmiş bu ev cinini 31 Ekim partisinden tanıyordu. Lily ile birlikte bu ev cininden içecekleri ve yiyecekleri almışlardı. Zaten hayretle ağzında bir şeyler geveleyen Frog John'u tanımıştı. John kafasını evet anlamına gelen bir şekilde aşağıya yukarıya sallayarak saçlarını düzeltti ve huysuz ev cininin elinde tuttuğu demir tepsiden bir kaç atıştırmalık kurabiye aldı ve ağzına tıkadı.

"Tabi sizin için sorun olmaz. Ama benim için büyük sorun anlıyor musunuz? Bir Ravenclaw ve Hufflepuffla burada kalıp şu cinlerle kankalık yapmak beni bitirir. Ama ne yazık ki şu an bu olayın içerisindeyim. Şimdi benimle geliyor musunuz yoksa gidip size ispiyonculuk yapayım mı?" Az önce söylediklerini duymazdan gelen John sesini haddinden fazla yükselten Ellen'ın son söylediklerini kale almanın zamanı geldiğini düşündü ve onu dinledi. " İspiyonculuk mu? Senin bir farkın mı var sanki. Yani benden ya da şundan. " Eliyle az önce gelen Hufflepufflu kızı işaret etti. " Nereye bitiriyor seni. Anlayamadım ki? Ben hademeden kaçtım ve hiçbir şey olmadı. Şimdi istersen git. Ama ispiyonculuk yaparsan o zaman hademe değil ben bitiririm seni. " Sesini olduğundan fazla yükselterek tüm mutfak ahalisinin dikkatini üstüne toplamıştı. Hufflepufflı kızın Ell'e bir şeyler söylemesi ile birlikte armut birden kağı haline dönüştü. İşleri bitmiş olabilirdi.

İçeriye Ash girmişti. John ona merhaba dermişçesine bakarken adının Nexus olduğunu öğrendiği cini yerde kızgınlıkla bakarken buldu. " Git diyorum gitmiyor. Eğer Ellen'ı tanıyorsan ikinizde gidin. Ben bşraz daha kalıyorum." Kurabiyelerden bir kaç tane daha alarak ağzına alelacele tıktı ve çiğnemeye başladı.

Misafir

Herkes öylece kalakalmışken birden Rawenclawlı çocuk Söylenip duran Slytherinli kıza sesini yükseltti:

" İspiyonculuk mu? Senin bir farkın mı var sanki. Yani benden ya da şundan. "

Rawenclawlı çocuk son cümlesinde söylediği ''şundan'' ile Paula'yı kastetmişti.Paula tam ağzını açacatı ki Rawenclawlı çocuk konuşmaya devam etti: "Nereye bitiriyor seni. Anlayamadım ki? Ben hademeden kaçtım ve hiçbir şey olmadı. Şimdi istersen git. Ama ispiyonculuk yaparsan o zaman hademe değil ben bitiririm seni. ''

İşte Ravenclaw'lının bağırarak söyediği bu cümle Paula'nın sinirini yatıştırmıştı.Her ikisi de o anda Slytherinli kıza cephe almışlardı.Anlaşılan ispiyonculuk fikri Rawenclavlıyı da kızdırmştı.Paula Slytherinli kızın vereceği cevabı merak ederken başka bir Slytherinli içeriye girdi.Bu Paula'nın hoşuna gitmedi hiç.Slytherinli yeşil armasıyla ve büyük sınıf olmasının verdiğiğ kibirli bir ifadeye sahipti Paula'ya göre.3.sınıf olduğunu anladığı Slytherinli kız kendisiyle konuşmaya çalışan evcinini ayağıyla kenara itti ve diğer Slytherinliye:

"Ell burada bunlarla ne yapiyorsun?"

Bu küstah 3.sınıf kendini ne sanıyordu böyle?Bunlar dedikleri Rawenclavlı ile Paula mıydı yoksa sadece ev cinlerini mi kasdediyordu?!Paula sinirlendi fakat saçma bir sözünün kendisine pahalıya patlayacağını düşündü.Daha sonra içinde tutamadı ve en azından:

''Sen burada ne arıyordun peki?!!'' diyebildi.

Söylediği sözler belli oluyordu ki ikisindede şok etkisi yapmıştı. Biranlık duraksamaları Ellen'ın tezgahın kenarına yaslanmasını sağlamıştı. Yorgundu yaşadılarından sonra... Daha ilk nefes alışında duydu Hufflepuff'lu kızın konuşmalarını.

''Senin bir Slytherinli olman emin ol ceza alman konusunda herhangi bir ayrıcalığa sahip olmanı sağlamayacaktır.Ben neyse ama sonuçta geldiğimde sen burda Ravenclawlıyla beraberdin zaten.Şimdi hem bu evcinleriyle hem de bizimle buradasın ama emin ol seni bitiren bu değil asamla yapacağım ufak bir hareket olur.Hmm eğer bir de bununla birlikte ''Fernunclus!'' dersem sarı saçlarının altında o çok dikkat ettiğin beyaz güzel yüzünde yüzlerce çıban çıkabilir.Sanırım bunu sen de ben de istemeyiz.''

Ellen kendini bir anda çıbanlar içinde düşündü. Asla böyle bir şey olmamalıydı onun için. Asasını unutmuş olduğu yüz ifadesinden belli olmasa bile davranışlarının güvensizliğinden belli oluyordu. Her şeye rağmen kıza yenik düşemezdi.

" Aynı şeyi senin üzerinde yaptığımı düşün istersen"

diye mırıldandı en kısık sesiyle. Sesin duyulmasına Johnny izin vermedi. Belkide en yüksek sesiyle hademeyi buraya çekecek olsa bile konuştu. İspiyonculuk yaparsa biteceğini dile getirmeye çalışıyordu. Bu konuşmalar Ellen'ın bir kulağından girip diğer kulağından çıkacak tarzdaydılar.

Tam bu sırada mutfak kapısı yine aralandı. Ellen'ın kalbi hızlı hızlı atmaya başladı Hufflepuff'lu kızın geldiğindeki gibi. Ancak içeri giren yine hademe olmadı. Siyah cüppesinde yeşil ve gümüş ışıltısının bol bol bulunduğu biri içeri girdi Ash...

Ellen'ı burada, yanındakilerle görmenin şaşkınlığıyla bakıyordu yüzüne. Ellen hafif hafif kaçırdı gözlerini. Ash'ın grisi bol gözlerine baktıkça yerin dibine giresi geliyordu.

"Ell burada bunlarla ne yapiyorsun?"

Ash'a anlatsa inanmayacağı bir çok şey sayabilirdi. Ama yapmadı yine suskunca bekledi. Daha demin kelimelere döküp sitem ettiği olay karşısındaydı şu an. Hufflepuff'lu kız pes etmez bir şekilde bu sefer Ash'a sataşmaya başlamıştı.

''Sen burada ne arıyordun peki?!!''

Ellen yaslandığı tezgahtan yavaş yavaş kalkıp kendisine arkasını dönmüş olan kızın kolunu sıktı.

" Başkalarına laf atarken kendine bak derim... Sen buraya nasıl geldin ve burda ne işin var? Hemde bir Hufflepuff olarak... "

Eli gevşedi ve çırpınan kızı serbest bıraktı. kız hem şaşkınlık hemde kızgınlıkla bakıyordu Ellen'ın yüzüne. Bu sefer sıra Johnny'deydi. Yavaş yavaş yaklaştı yanına. Çocuğun yüzünde ufak bir umursamazlık yatıyordu.

" Sen Delacour... Kendini bir şey sanma... Sen beni bitiremezsin. o yüzden yükseklerden bakmaya çalışma. Her zaman Zeki ve ya kendini zeki sananlar kazanmıyor burada. O yüzden kendine dikkat et derim... Zeka'dan önce cesaret gerekli sana ve ya size böyle boş konuşmalarla olmuyor hiç bir şey"

Son sözü özellikle Hufflepuff'lu kızın yüzüne bakarak söylemişti. Ev cinlerinin tehditkar ve nefret dolu bakışlarıyla geçti aralarından. Ash'ın yanına gelmişti artık

" Hadi gidelim buradan"

Puck ne olduğuna anlam veremiyordu.Biranda ortam kalabalıklaşmıştı ve gelen ilk kişi en yaşlı ev cini Nexus'tu.Puck o gelir gelmez hemen biraz yana kaydı ve başını öne eğdi.Nexus gelir gelmez her zaman ki gibi küçük Puck'u azarlamıştı.Puck yeni gelen efendileri tanımaya çalışıyordu.Ama bir tanesi çok iyi tanıdığına emindi oda Mlfoyt olduğunu bildiği Slytherinli efendisi idi.O kızı her zaman görürdü ve yaşlı cin olan Nexus anlatırdı onların soyunu onlara hizmetlerini.Sonra birden aralarında ki tek erkek olan çocuk yaşlı ev cinine bağırdı " Hey ne bağırıyorsun Puck'a, ona bu şekilde bağırmaya hakkın yok!" Puck minnetkarlıkla efendisine baktı.İlk kez onu bir öğrenci koruyordu sürekli onu ezerler ona hakaret ederler onu küçük görürlerdi.Amailk kez onu oruyan çıkmıştı Puck hemen efendisine "Efendisi puck'u korudu puck efendisini çok seviyor" dedi ve güşümsedi ağzı bir karış açık şekilde. Puck ağzı yine bir karış açık diğer öğrencileri izliyordu sanki aralarında bir anlaşmazlık vardı .Ayrıca oldukları yer gittikçe kalabalıklaşıyordu Puck birazdan bütünn ev cinlerinin burda olacağına emindi.Çünkü hepsi efendilerine hizmet için yanıyordu.Biraz sonra sevdiği efendisi yaptıkları kurabiyeleri yemeye başlamıştı Puck hemen tezgahın üzerine çıktı ve bir tepsi dolusu kurabiye alıp çok sevdiği efendisine verdi "efendisi kurabiyeleri çok sevdi daha ister mi?" sonra yaşlı cinin ona sinirli sinirli baktığını gördü hemen tepsiyi iğerlerine de uzattıp "efendileri kurabiye ister mi? dedi iki Slytherinli kıza ...

Rp zaman aşımına uğradığı için Kilit + Arşiv