Ani Telaş...

Güneşin, ışıklarını toplar gibi çekmesiyle doğanın haykırışıda susuyordu yavaşça. Çiçekler yüzünü çevirmişti yere, gece yaklaşıyordu. Göl kenarında uzatmıştı bacaklarını göle. Gökyüzünün kararışını izlerken dalmıtı adeta kendince. Duymak istediği şeyler, sözler değildi. Gökten onu çağıran sesti belki de, ya da bunun gerçekleşmesini bekliyordu Nicole.

" Ben... ben sadece, lanet olsun! "demekle yetindi kulağını okşayan hafif sese. Şırıltısını kesen gölün üstünden çekti ayaklarını, ayakkabısını giyer giymez kaldırdı tekrar başını. Yıldızlar bir bir gösteriyordu şimdi yüzlerini, masumca bakıyorlardı sanki. Güneşin yerini alan ayın parıltısıyla hilal vardı bu gün gökte. Kıkırdadı, her ne kadar gülmeye ihtiyacı olmasa da. Durdu birden, arkasından ona doğru yaklaşan ayak seslerine. Sustu, gözlerini arkasına çevirmedi, sessizce asasını çıkarttı sadece.

" Fernunclus! "dediği anda, arkasını döndüğünde karşısında duran kızın çıbanlar çıkarrtığını görür görmez kızın ani çığlını da işitti. Telaşlanmak, şu anki yaptığı oydu. Kızın çırpınışlarına rağmen ne yapacağını bilemeden bakıyordu sadece. Cübbesindeki armayı yokladı, Hufflepuff... Hayatındaki ikinci hataydı bu, kendi binasından birine zarar vermek. Görünüşe bakılırsa da kız daha 1. sınıftı. Kendisinden utanarak kızın etrafında korkuyla ve telaşla dönerken ne yapacağı gerektiği hakkında aklına bir şeyler gelmesini bekliyordu. Kız çığlıklar içerisinde suratındaki çıbanlara elleyip çaresizce duruyordu.

" Benn... ben çok özür dilerim, arkamdan sessizce gelince... Lanet olsun, nereden bilebilirdim ki? Canın çok acıyor mu? Off... hastahane kanadına gidelim mi? " dedi Nicole. Kızın bakışlarını kaçırmamak için de gözlerini yakalamaya çalışıyordu.

Misafir

Paula yorgun bir gün geçirmişti.Hogwarts'da dolaşıp duran hayaletlerden farksız geziniyordu.En çok huzur bulduğu yerlerden biri Göl Kenarı'ydı bu okulda.Gökyüzünü ışıklardan uzak bir yerde bütün lacivertliğiyle rahatça izlemek,gölün gittikçe derinleşen sesi onu karanlık ama huzurlu düşüncelere götürüyordu.

Okulda uzun süredir günlük konuşmalar dışında arkadaşlık boyutunda muhattap olduğu hiçkimse yoktu.Kendini yalnız hissediyordu ve bu yalnızlık sevdiği bir duygu olmasına rağmen artık onun canını sıkmaya başlamıştı.

Birden kendi gibi yalnız ve en önemlisi Hufflepufflı bir kız gördü göle uzattığı ayaklarını çekmiş ayakkabılarını giyiyordu.Göle ayaklarını uzatmış kızın görüntüsü Paula'ya çok eğlenceli gelmişti.Gidip onunla konuşmak istedi.Belki de tekrar göle birlikte ayaklarını uzatıp uzun bir sohbet ederlerdi ve belki de Paula bir arkadaş bulmanın huzuruyla bu gece uyuyabilirdi.

Ona içten ve yükses sesli bir merhaba diyebilmek için sessiz sessiz arkasından yaklaştı ki tam merhaba diyeceği sırada birden Hufflepufflı kız arkasını döndü ve:

" Fernunclus! "

Paula vücudunda dayanılmaz çıkıntılar oluşmaya başladığını hissetti.Çok ama çok acı çekiyordu.Daha önce canı hiç bu kadar yanmamıştı.Gözleri kararmaya başlamıştı acıdan kendi etrafında dönerek bas bas bağırıyordu:
''Ne yaptın bana!! Birşeyler yap hemen.!!''

Paula acıdan kıvranırken diğer Hufflepufflı kız ona:

" Benn... ben çok özür dilerim, arkamdan sessizce gelince... Lanet olsun, nereden bilebilirdim ki? Canın çok acıyor mu? Off... hastahane kanadına gidelim mi? "dedi .

Paula çaresiz:
''Nereye gidiceksek gidelim hemen.Hemen ,hemen!!Dayanamıyorum!!''

'' Nereye gidiceksek gidelim hemen. Hemen ,hemen!!Dayanamıyorum!!'' dedi kız. Nicole telaşla kızı önce göl kenarındaki bir taşın üzerine oturttu. Kızın gözlerinden akan yaşları siliyordu aynı zamanda. Kızın suratında çıkan çıbanların ne kadar acı verdiğini biliyordu ama isteyerek olmamıştı. Kızı hiç değilse az da olsa sakinleştirebildi, artık bağırmıyordu.

" Sakin olmalısın, emin ol birazdan geçecektir. Merlin aşkına! Bir an önce dinemez mi şu acı, lanet olası..." dedi sinirle. Gözleri kapanıyordu kızın, şimdi daha çaresizdi. Nicole kızın suratında çıkan çıbanları gördükçe ve bu çibanların onun çıkarttığını hatırlayınca bir kez daha nefret ediyordu kendisinden.

" Lütfen artık ağlama, ben... ben çok üzgünüm. Asan yok mu, 1. sınıf gibi görünüyorsun...? "dedi Nicole. Kızın suratından acılarının dinmeye başladığını anlayabiliyordu, bu zaten Nicole'ü sevince boğmuştu. Kızın çıbanlarının yavaşça yok olduğunu görür görmez sevinç çığlığı atarak sevincini gizleyemedi. Kızın - ne oldu ?- der gibi baktığını görünce

" İnanmayacaksın ama, çıbanların yavaç yavaç kayboluyor. Bu harika! İyi olacaksın merak etme, canın hala acıyor mu? "dedi kıza.

Misafir

Paula acının etkisiyle öylesine yükses sesle bağırıyordu ki kendisinden çok karşısındaki Hufflepufflı kız korkmuş gibiydi.Paula taze çıkan çıbanlarına değen tuzlu gözyaşlarını silmek için Hufflepufflı kızın çıkardığı mendile henüz kapanmaya başlayan gözleriyle baktı ve bağırması kesildi.Doğrusu onun da kendisi kadar endişeli olduğunu görmek Paula'yı sakinleştirmişti.

Hufflepufflı sürekli konuşup Paula'nın nasıl hissettiğinden emin olmak istiyor ya da onu daha da sakinleştirmeye çalışıyordu:

" Sakin olmalısın, emin ol birazdan geçecektir. Merlin aşkına! Bir an önce dinemez mi şu acı, lanet olası..."

Paula ağzını açıp sakinleşmeye başladığını söylemek için sadece ''Tamam...'' demek istedi fakat ağzının kenarında çıkan çıbanlar yüzünden canı çok yandı ve gözyaşları çoğaldı.Hufflepufflı kız şimdi daha da çok çırpınıyordu:

" Lütfen artık ağlama, ben... ben çok üzgünüm. Asan yok mu, 1. sınıf gibi görünüyorsun...? "dedi

Paula asası olduğunu göstermek için elini cübbesinin içine doğru götürdüğünde eskisi kadar acı hissetmediğini ve gözlerini daha rahat açabildiğini farketti.Bunun üzerine ne oluyor dercesine başını kaldırıp bu büyüyü ona yapan Hufflepufflıya baktı.Kızın suratında koca bir gülümseme vardı.Onu bu denli mutlu eden şeyi koca bir sevinç çığlığının ardından Paula'ya söyledi:

İnanmayacaksın ama, çıbanların yavaç yavaç kayboluyor. Bu harika! İyi olacaksın merak etme, canın hala acıyor mu? "

Paula yüzünden yavaşça kaybolan çıbanların hafifleyen acısıyla biraz daha sakinleşti ve kızın sorularına cevap vermeye başladı:

''Hayır,artık çok acımıyor fakat bu da neydi böyle.Asam yanımdaydı fakat karşı büyüyü bilmediğimden kendimi koruyamadım.Bunu neden yaptın?''

Kızın suratında çıkan çıbanların tamamen geçmesiyle daha da sevindi Nicole. Ama asıl önemli olan kızın canının acıyıp acımadığıydı. Görünüşe bakılırsa artık eskisi gibi canı yanmıyordu, ağlamıyordu. Sevinci ikiye katlanan Nicole kızın yanındaki ufak taşa hemen oturdu.

''Hayır,artık çok acımıyor fakat bu da neydi böyle.Asam yanımdaydı fakat karşı büyüyü bilmediğimden kendimi koruyamadım.Bunu neden yaptın?'' demesiyle kızın, suratındaki gülümseme daha da belirginleşti. Gözlerini kızın gözleriyle tamamlayarak bakınıyordu.

" Ben korktum, arkamdan sessizce gelince... Boşver şimdi bunları, madem iyisin... Err... Ben, ben Nicole yani Nicole Ashley Dumbledore, ya sen? Yeni olmalısın, daha önce karşılaştığımızı sanmıyorum. " dedi kıza elini uzatarak. O sırada ayın parlak ışığının aydınlatırmışcasına gözüne gelmesiyle irkildi Nicole. Gözlerini ovuşturdu, gece yüzünü tamamen onlara doğrultmuştu.

Misafir

Paula acılarının tamamen geçtiğini hissetmeye başladı artık büyü yapılmadan öncesi gibi hissediyordu hemen hemen.Hufflepufflı kızın gerçekten sevindiğini gördü.Az evvel sorduğu sorunun cevabını vermek için Hufflepufflı kız konuşmaya başladı:

" Ben korktum, arkamdan sessizce gelince... Boşver şimdi bunları, madem iyisin... Err... Ben, ben Nicole yani Nicole Ashley Dumbledore, ya sen? Yeni olmalısın, daha önce karşılaştığımızı sanmıyorum. "

Paula onun bu içten yanıtıyla rahatladı.Bir an kötü birşey yaptığını sanmıştı çünkü.Paula da ona uzanan bu eli en sıcak gülümsemesiyle sıktı ve :

''Ben Paula Lilith Do'urden.Evet birinci sınıfım henüz.Ve büyüye karşılık vermek için asamı bile çıkaramadığımdan bu daha da belli oldu sanırım''dedi ve güldü.

''Evet yeniyim bu yüzden senle tanışmak istemiştim.Belki göle birlikte uzatırız ayaklarımızı diye?''deyip önce göle sonra da göle yansıyan görüntüsünü takip edip aya çevirdi yüzünü.Daha sonra da Nicole'nin yüzüne bakıp:

''Burda tek başına gölü mü izliyordun?'' dedi.

'' Ben Paula Lilith Do'urden. Evet birinci sınıfım henüz. Ve büyüye karşılık vermek için asamı bile çıkaramadığımdan bu daha da belli oldu sanırım. Evet yeniyim bu yüzden senle tanışmak istemiştim. Belki göle birlikte uzatırız ayaklarımızı diye? ''dedi Paula. Bu tabii ki de harika olurdu, Nicole ayakkabılarını çıkartmak için hazırlandı. Başını hafifçe sallayarak yetinmedi.

" Tamam, olur..." dedi ve ayakkabılarının bağcığını çözdükten sonra yavaşça ayaklarını göle uzattı. Su aynı gecenin oluşundan hava gibi soğumuştu, ilk dokundurduğunda ayağını, biraz titredi ama sonra alışmaya başladı. Paula, sonradan sessizliğini bozarak

'' Burda tek başına gölü mü izliyordun? '' dedi. Nicole kafasını salladıktan sonra biraz düşündü. Tek başınaydı evet, benliğiyle baş başa kalmıştı daha beş dakika önce. Düşündüğü şeyler saçmamıydı, konuşkan olmak daha işine gelirdi.

" Evet, tek başımaydım... İyi ki geldin. Err... Paula" dedi sonra. Göle uzatılmış ayaklarını hafifçe sallayarak suyun soğukluğuna kendisini biraz daha alıştırmaya çalıştı. Başını iki elininde arasına sıkıştırarak kolunu yeşil çimenlere dayadı. Oflayıp puflarken o acayip sesleri tekrar duyunca mırıldandı hafifçe

" Gidin buradan!.."

Misafir

Paula Nicole'nin arkadaş canlısı biri olduğunu anladığından samimi davranmış ve ona özel sayılabilecek bir soru sormuştu.Fakat bu kız hem onla ayaklarını göle uzatmıştı hem de sorusuna cevap veriyordu.

" Evet, tek başımaydım... İyi ki geldin. Err... Paula''

Paula isminin pek de alışılmış bir isim olmadığını bildiğinden bu unutkanlığı gülümsemeyle karşıladı.O da ayaklarını suya uzatmıştı ve soğuğu seven bünyesi biraz daha dirilmişti.Büyüden sonra biraz enerji kaybetmişti Paula.Ufak bir esnemenin ardından Nicole'e nereden geldiğini sormak için ağzını açmıştı ki Nicole:

" Gidin buradan!.."

Paula bir an anlayamadı.Sesi beyninde birleştirdikten sonra:

''Ne ? Kim?Kimler gitsin?Kimle konuştun Nicole?''diyerek Nicole'nin suratına biraz şaşırmış ve biraz da korkmuş bir ifadeyle bakakaldı.

Bir çığlık koptu sanki, ya da Nicole öyle sanıyordu. Gitmeye direniyorlardı sanki, kafasına yerleşen, ayarlanmış bir saat gibi tık tık sesler çınlıyordu kulaklarında. Durmadan adeta, saniyeler, saniseler...

'' Ne? Kim? Kimler gitsin? Kimle konuştun Nicole? '' sözüyle kendine geldi az da olsa Nicole. Hemen başını ellerinin arasından kaldırıp Paula'ya baktı, deli olduğunu düşünmesinden korkuyordu aslında. Kimler... diyince daha bir irkilmişti, kaç kişilerdi? Gözlerini sık sık açıp kapayarak

" Paula, ben galiba... Her neyse, tık tık sesleri duyduğumu sanmıştım. Yanılmış olmalıyım, sorun yok... Boşver! "dedi konuyu ertelermiş gibi. Beyninin içindeki sesler hala devam ediyordu...

" Tık... tık.. tık... tık... tık... tık tık... tık... tık tık..."Daha fazla bu sese dayanamazdı, durdurulamaz bir saatti beyni. Susturmaya çalıştıkça yükseliyordu saatin tıklayışı ve ritmi bozuluyordu sanki.

" Yeter! Susun artık, rahat bırakın beni..."

Misafir

Paula Nicole'e sorduğu sorunun ardından onun az evvelki halinden daha da derinlere gittiğini ve daha da kötüleştiğini farketti.Endişelenmeye başlamıştı,neler oluyordu bu kıza.Varlığının onu rahatsız ettiğini düşündü bir an.Belki de gitmesi için biraz yalnız kalmak istediğini falan söyleyecekti şimdi.Paula sorularına cevap araken Nicole:

" Paula, ben galiba... Her neyse, tık tık sesleri duyduğumu sanmıştım. Yanılmış olmalıyım, sorun yok... Boşver! ''dedi ve gözlerini sık sık açıp kapayan o telaşlı haline geri döndü yine.Her an bir şeysöyleyip oradan kaçarcasına uzaklaşacakmış gibi diken üzerindeydi.Gerilmişti Paula.Nicole iyi görünmüyordu.Paula ona iyi misin demek için ağzını açtığı sırada Nicole:

" Yeter! Susun artık, rahat bırakın beni..."diye bağırdı.

Paula o kadar şaşkındı ki az daha kalkmaya çalışırken dengesini kaybedip suya düşecekti.Kendini toplayıp elini Nicole'nin omzuna koyup

''Neyin var Nicole?Beni korkutuyorsun.Lütfen söyle sana yardım edebilirim belki.Güven bana''dedi ve Nicole'nin ona açılmasını diledi içinden.Hogwarts'a geldiğinden beri edindiği tek arkadaşı da şimdi çok çaresiz görünüyordu ve Paula şiddetle onu bu durumdan kurtarmak istiyordu.

'' Neyin var Nicole? Beni korkutuyorsun. Lütfen söyle sana yardım edebilirim belki. Güven bana'' dedi Paula. Nicole titreyen elleriyle önce Paula'a ve sonra da göle yansıyan görüntüsüne uzun uzun baktı. Gözlerini büyüttü ve sessizliğini bozmadan etrafına bakınmaya başladı.

" Benn... kulağımı çınlatan, bazı... sesler duyuyorum galiba Paula. Bu saçma olabilir ama nedense hep ayak sesi, tık tık tık... Delirmiş olmaktan korkuyorum açıkcası, beynimin içinde çalışan bir saat gibi sürekli ritimle hareket ediyor. Ama her saniye geçisinde sanki bana daha da yaklaşıyormuş gibi geliyor " dedi Nicole. O sırada göle uzanmış çıplak ayaklarının ani kaşınmasıyla sudan ayaklarını hızla çekti.

"Aahhh... Lanet olsun! Bu da ne böyle? "dedi bağırarak. Sanki çarpılmıştı, gölün içerisinde olabilecek tüm şeyleri düşündü ama bir yaratık olma ihtimalinin sıfır olduğunu bilsede korkmadan edemedi.

Misafir

Paula Nicole'a ne olduğunu merak ediyordu ve onun için endişeleniyordu.Yüzüne yansımış korkulu ,telaşlı ,tedirgin ifadeler birbiri ardına değişiyordu sanki.Her an kafasını kurcalayan bir şey düşünüyordu ve sonunda konuşmaya karar verdi:

" Benn... kulağımı çınlatan, bazı... sesler duyuyorum galiba Paula. Bu saçma olabilir ama nedense hep ayak sesi, tık tık tık... Delirmiş olmaktan korkuyorum açıkcası, beynimin içinde çalışan bir saat gibi sürekli ritimle hareket ediyor. Ama her saniye geçisinde sanki bana daha da yaklaşıyormuş gibi geliyor "

Paula olan bitenden pek bir şey anlamamıştı fakat Nicole'un anlattıklarından sonra onunla ilgili düşüncelerini gözden geçirme ihtiyacı duydu.Bu kız sonuçta onu ilk gördüğü anda her yerinde çıbanlar çıkaracak kadar acımasız bir büyü yapmıştı.Ardından hiç tanımadığı bu kızın kendi kendine çok fazla söylendiğini düşündü.Sonra Paula ağlarken gözlerini nasıl sildiğini ve onun için nasıl endişelendiğini de...

Paula Nicole hakkında saçma fikirlere kapıldığı için içten içe kendini ayıpladı.Bu kızın gerçekten kötü bir sorunu olmalıydı ya da onu rahatsız eden birşeyler ya da birileri...Kendi de ara sıra birtakım sesler duyduğunu sanardı ama bunları anlık yanılsamalar olarak değerlendirirdi.Paula Nicole'a ne gibi sesler duyduğunu soracaktı ve daha fazlasını öğrenmek istiyordu ki Nicole:

"Aahhh... Lanet olsun! Bu da ne böyle?

Nicole bağırdığında Paula'nın ayakları nehirde değildi fakat bir an kendisini şok edecek birşeyler gördüğünü sandı.O anda düşüncesinden gölde hiçbirşey olamayacağı fikriyle sıyrıldı.Nicole döndü ve onun da böyle düşünüp düşünmediğini merak etti:

''Nicole,iyi misin?Kıramp girmiş olmalı.İstersen yürüyelim biraz ve yavaş yavaş gidelim burdan.Ani bir kıramp girmiş olmalı.Soğuktandır belki de.Evet evet soğuktandır...?Sence de öyle değil mi???''

Paula kafası soru işaretleriyle dolmuş Nicole'den kendisini sakinleştirecek bir cevap bekliyordu.

'' Nicole, iyi misin? Kıramp girmiş olmalı. İstersen yürüyelim biraz ve yavaş yavaş gidelim burdan. Ani bir kıramp girmiş olmalı. Soğuktandır belki de. Evet evet soğuktandır...? Sence de öyle değil mi???''

dedi Paula aniden. Nicole gözlerini kim bilir belki de Paula'nın dediği gibi krampın verdiği acıyla sıktı. Eliyle ayaklarını ovalamaya başladı, her masajındada o acı veren lanet olası kramp geçiyordu sanki. Yürürken de acı vereceğinden korkuyordu fakat oturduğu taştan rahatça kalkmayı başardı.

" Hadi Paula, haklısın. Eğer doğruysa şu kramp acımdan bir an önce kurtulmak istiyorum, yürümek iyi gelir." dedikten hemen sonra Paula'ya elini uzatarak onu yavaşça kaldırdı. Suratındaki acının belirginliği git gide kayboluyor ve gülümsemek kendisini hayata bağlıyordu.

Paula yeni tanıştığı biri olmasına rağmen ona sımsıkı bağlanabiliyordu sanki. Gölün kenarında turlar atarken Nicole Paula'ya baktı önce, sonra da gözlerini çevirdi göle. Böyle suskunca gezmek, birbirleri hakkında en ufka bir bilgiye sahip olamamak arkadaşlıklarının bağını geveşetebilirdi belki de.

" Eee... Sen anlat bakalım, ailen... ?" dedi Nicole. Gözleri kayıp giden yıldızlar gibi bir sağa bir sola bakıyordu. Bir tarafında gölün gecenin ışıklarıyla birlikte oluşturduğu yakamoz ve bir diğer taraftada hem bina arkadaşı ve hem de uzun zamandır yeni tanıştığı bir arkadaşı vardı. Çöken gecenin karanlığında onlara yol gösteren sadece cübbelerindeki armanın parıltısıydı.

Misafir

" Hadi Paula, haklısın. Eğer doğruysa şu kramp acımdan bir an önce kurtulmak istiyorum, yürümek iyi gelir."

Nicole oturduğu yerden ayağa kalkmış ve elini uzatıp Paula'nın kalkmasına da yardım etmişti.Paula henüz yeni tanıştığı bu kıza çok güvendiğini hissetti.Yoksa başka zamanlarda kimseye güvenmezdi.Çünkü güveni çok sarsılmıştı.Kırgın havasından bu anlaşılıyordu.

İkisi birlikte yavaş yavaş göl kenarında turlamaya başladılar.Paula arada bir göle ,arada çimenlere ,arada da Nicole'e bakıyordu.Bir konu açıp konuşmak istiyordu.Böylece Nicole'u daha yakından tanıyabilecek ve onun hakkındaki sorularını biraz olsun azaltabilicekti.O sırada Nicole ilk adımı attı:

" Eee... Sen anlat bakalım, ailen... ?"

Paula bu sıradan soru karşısında aslında çok da tekdüze bir cevap verebilirdi.Fakat karanlıkla birleşen ılık hava,hilal biçimi almış ayın zayıf ışığı onun duygularını daha derinden yaşamasına neden oluyordu.Tekdüze bir cevap verdi önce:

''Ben buraya İngiltere'den geldim.Büyük kasabalarından birinde yaşıyor ailem.Büyük bir sülale bizimkisi.Oranın güçlü ailelerinden.''
Son cümlesini söylerken alaycı bir gülümseme çıkmıştı ağzından.Sonra Nicole'e dönüp baktı.Her nedense kendisiyle aynı binadan olan bu kıza çok güveniyordu.Aralarında tuhaf bir bağ olmuştu sanki.Şimdi başlaırna kötü birşey gelse Nicole'un onu korumaya çalışacağından emindi.Paula da aynı şeyleri yapabilirdi.Paula az evvel bu kızın kendisiyle ilgili özel bulduğu bir şeyi itiraf ettiğini hatırladı.Tık tık adımlar...Paula Nicole'nin de ona güvendiğini anladı.Ve konuşmasına farklı boyut katarak devam etti:

''Ben küçüklüğümden beri Do'urden ailesinin en önemli bireylerinden biriyim.Çünkü bizim ailemizde dişiler kutsal ve daha güçlüdür.Olaylar onların etrafında döner.Bu yüzden hiç bir zaman anneme karşı gelinmez.Bu yüzden ilk başlarda beni başka bir okula göndereceklerdi fakat babam gitmeden önce annemi razı edebildi.''

Paula bu cümleden sonra sustu.Şimdi aklından geçen soruyu sorarsa Nicole'a ne diyecekti?

''Ben buraya İngiltere'den geldim. Büyük kasabalarından birinde yaşıyor ailem. Büyük bir sülale bizimkisi. Oranın güçlü ailelerinden. Ben küçüklüğümden beri Do'urden ailesinin en önemli bireylerinden biriyim. Çünkü bizim ailemizde dişiler kutsal ve daha güçlüdür. Olaylar onların etrafında döner. Bu yüzden hiç bir zaman anneme karşı gelinmez. Bu yüzden ilk başlarda beni başka bir okula göndereceklerdi fakat babam gitmeden önce annemi razı edebildi. ''

dedi Paula. İlginç ama güzel bir ailesi vardı, kadınların kutsal sayılması Nicole'ü o aileye yöneltmişti. Aynı sorunun kendisine sorulmasını beklerken sustu Paula, utandığını düşündü ya da unuttuğunu. Soruyu beklemeden konuşmaya benim ailemde diye başladı...

" Benim ailemde... Dumbledore ailesi, ablam Hogwarts Müfettişi, tanırsın belki. Sophia... İki tane kardeşim var, Summer ve Rachel. İkisi de Gryffindor binasında. Ben de ablamla beraber Huffle puff'daydı, dayım... Londra'da yaşıyoruz, tatillerde hep malikanemize gideriz beraber. Bir gün seni de beklerim" dedi kıkırdayarak. Paula'ya karşı olan hisleri gittikçe iyi bir pozisyon almaktaydı, bu yüzden suratındaki gülümsemeyi konuşurken bile kaldırmıyordu.

Misafir

Paula pembe yanakları biraz daha kızarmış hatta gözleri de yandığından susmuştu.Nicole'a belli etmek istemiyordu hissettiklerini.Onu kendi derdiyle sıkmak,mızmızlanmak saçma olurdu daha arkadaşlıklarının başında.Paula eğer kendini toplayıp boğazını temizleyebilseydi ''Peki ya seninkiler?'' diye soracaktı fakat;Nicole zaten başlamıştı anlatmaya:

" Benim ailemde... Dumbledore ailesi, ablam Hogwarts Müfettişi, tanırsın belki. Sophia... İki tane kardeşim var, Summer ve Rachel. İkisi de Gryffindor binasında. Ben de ablamla beraber Huffle puff'daydı, dayım... Londra'da yaşıyoruz, tatillerde hep malikanemize gideriz beraber. Bir gün seni de beklerim"

Paula Nicole'un son cümlesinden sonra birden öyle çok sevindi ve şaşırdı ki,pembe yanaklarının üstlerini gözlerine yaklaştıracak kadar kocaman bir gülümsemeyle Nicole'a baktı.Daha önce hiç bir arkadaşının evine gitmemişti.Zaten kimse de onu davet etmemişti.Arkadaşları hep Paula'nın olduğu malikaneye gelmeye çabalardı.Bu nazik ve içten yapılmış teklife çok doğal bir tepki verdi Paula:

''Nicole ne kadar iyisin.Tabi ki isterim.Çok isterim.Sen de bize gelmelisin.Sana piyanomda birşeyler çalarım.Birlikte koruda yürürüz tıpkı şuanki gibi.Sana birşey itiraf edeyim mi?Daha önce kimse beni evine davet etmemişti...''

Bunu söyledikten sonra Nicole'a döndü yüzünü Paula yeniden.Çok mutlu hissediyordu kendini.Ama bir yandan da içinde bir yerlerde onu huzursuz eden birşey vardı o anlarda.Paula takip ediliyorlar gibi hissediyordu sanki.Bu konudaki endişesini Nicole'a da söyledi:

''Nicole,ben yanılıyorum belki ama içimde garip bir his var.Sanki takip ediliyoruz...''deyip etrafına bakındı.

''Nicole ne kadar iyisin.Tabi ki isterim.Çok isterim.Sen de bize gelmelisin.Sana piyanomda birşeyler çalarım.Birlikte koruda yürürüz tıpkı şuanki gibi.Sana birşey itiraf edeyim mi?Daha önce kimse beni evine davet etmemişti...''

Paula'yı sevindiren bir davetti Nicole'ünki. Paula'nın yüzündeki gülümsemeyle kendiside ufak gülümsemelerde buluyordu asıl benliğini. Kaçamak bakışlarla Paula'yı izlerken, onun kuşku dolu bakışlarını yakalamak için çırpınıyordu bir yandan da. Paula'yı endişelendiren bir şey mi, biri mi vardı yoksa?

"Paula, sen... sen iyi misin? Kuşkulu görünüyorsun ve de endişeli... Ne oldu, söyle bana?"

''Nicole, ben yanılıyorum belki ama içimde garip bir his var.Sanki takip ediliyoruz...'' dedi Paula. Nicole'ün korktuğu da buydu zaten, içindeki seslerin gerçek olduğu hissi Paula'yı da mı sarmıştı? O tak tak seslerinin elbette bir anlamı vardı, ama Paula'nında takip ediliyormuş gibi kuşkuları Nicole'ü daha da korkutuyordu.

"Paula, yoksa... Hayır canım, olamaz! Tak, tak sesleri bunun bir anlamı ya da gizemi olamaz değil mi? Merlin aşkına!"

Misafir

Paula etrafına bakınıyordu.Zaten karanlıktı ve sessizdi etraf.Korkmak için yeterince yalnızdılar aslında.Paula bir tek Samara'nın bildiği ya da bilebileceği büyülere güvendi.Belki de bu iyi bir dayanak değildi korkmamak için.Paula haddinden fazla ağırlık hissediyordu başında.Bayılacak gibiydi ama endişelenmemesi için Samara'ya hissettirmedi.Pembe yanakları beyaza dönmüştü.Ela gözlerinin beyazı artık parlamıyordu.Bir şey enerjisini emiyordu sanki hızla.Yakınlarında Paula'nın sinirini bozan bir şey vardı sanki.

"Paula, sen... sen iyi misin? Kuşkulu görünüyorsun ve de endişeli... Ne oldu, söyle bana?"

Paula takip edildiklerini düşünüyordu ve bu hislerini Samara'ya da açtı.Karşısında duran kendisinden bir üst sınıftaki bu kız her zaman böyle endişeli miydi?Hep böyle gergin bir surat ifadesi mi vardı?Yoksa karşılaştıklarından beri yaşananlar yüzünden mi böyleydi?Paula uğursuz bir karşılama töreni yaşamıştı fakat sonrasında bu arkadaşlığın çok uzun süre ilerleyebileceğine inanmıştı.Şimdiyse Samara'dan korkuyordu.Bu garip kızın hissettiği şeyler yüzünden rahatsız olduğunu biliyordu.Ona yardım mı etmeliydi ,yoksa çekip gitmeli miydi?Yardım etmeliydi.Çünkü Samara da bunu onun için yapardı.O sırada Samara:

"Paula, yoksa... Hayır canım, olamaz! Tak, tak sesleri bunun bir anlamı ya da gizemi olamaz değil mi? Merlin aşkına!"

Paula Samara'nın sorusuna anlam veremedi.Bu seslerin tabiki anlam veya gizemi vardı.Kim ,neden durduk yere böyle bir ses duysundu ki?!İşin garibi Paula da sanki biraz daha konsantre olsa aynı sesleri duyabileceğini hissetti.Sonra Samara'ya :

''Tabii ki bu seslerin bir anlamı var Samara.Nedir bilmiyorum ama tanıştığımız andan beri gördüğüm kadarıyla ne delisin ne de yalancı biri gibi görünüyordun.Ne olduğunu bilmiyorum ama belki biraz yorgunsundur?Ne zamandır duyuyorsun bunları.Ve en önemlisi sadece tak tak lar mı?Yani başka bir ses,bir konuşma,bir müzik ya da fısıltı duydun mu?Anlat bana.Belki de bundan sonsuza dek kurtulmanın bir yolunu buluruz?''

Paula başında hissettiği ağırlıkla birlikte gelen bayılma hissini ve enerjisi çekiliyormuş gibi hissetmesini Samara'ya açıklamayacaktı.Henüz...Sebebini öğrenmek için önce Samara'yı dinlemek istiyordu çünkü.

''Tabii ki bu seslerin bir anlamı var Samara.Nedir bilmiyorum ama tanıştığımız andan beri gördüğüm kadarıyla ne delisin ne de yalancı biri gibi görünüyordun.Ne olduğunu bilmiyorum ama belki biraz yorgunsundur?Ne zamandır duyuyorsun bunları.Ve en önemlisi sadece tak tak lar mı?Yani başka bir ses,bir konuşma,bir müzik ya da fısıltı duydun mu?Anlat bana.Belki de bundan sonsuza dek kurtulmanın bir yolunu buluruz?''

İnanılmaz bir şeydi bu, karşısında duran ve kendisinden tam dört yaş küçük olan binadaş kız onun dertlerini dinlemek istiyordu. Bunu kim isterdi ki, aptal ve ikinci sınıf bir kız... Dertleri ve sorunlarıymış, peh... Kimin umrunda? Ama Paula Samara'yı öylesine bağlatmıştı ki kendisine bu bağı çözmek için ikisininde şeytan olmaları gerekirdi galiba.

"Mırıldanmalar... Kıkırdamalar... Fısıltılar... Ayak sesleri... Hepsi, yani duyduklarım bunlar. Dediklerini her ne kadar anlamasamda galiba beni çekiştiriyorlar, binamı, adımı, kşiliğimi... Belki de... Lanet olsun, neler saçmalıyorum! "

Paula tedirgince bakıyordu Samara'ya. Duyduklarına inanmamışmıydı ki, doğrulardı Samara'da gizlenenler. Saat ilerliyordu durmadan, tak seslerinin ardına saklanan bu esrarengiz şeylerin ne olduğu öğrenmek kimin harcıydı ki, ya da kim olduklarını bulup onları yalnızlığa hapsetmek...?

"Geç oldu Paula, gitsek iyi olacak... Sınıf başkanları başlamıştırlar denetlemeye yine, hadi..."

Misafir

"Mırıldanmalar... Kıkırdamalar... Fısıltılar... Ayak sesleri... Hepsi, yani duyduklarım bunlar. Dediklerini her ne kadar anlamasamda galiba beni çekiştiriyorlar, binamı, adımı, kşiliğimi... Belki de... Lanet olsun, neler saçmalıyorum! "

Paula Samara'nın saçmaladığını düşünmüyordu.Onu da rahatsız eden bir şey ardı.Kim,neden Samara gibi biriyle uğraşsındı ki?Bu olanların bir sebebi olmalı diye düşündü içinden Paula.Samara'ya kimseyle düşman olup olmadığını soracaktı ki ikinci sınıf olmanın bilinciyle Samara:

Geç oldu Paula, gitsek iyi olacak... Sınıf başkanları başlamıştırlar denetlemeye yine, hadi..."

Paula:
''Haklısın Samara.Gitsek iyi olucak.Bu olanlar her neyse kafana daha fazla takma lütfen.Her şeyi yoluna koymanın bir yolunu bulacağız.''deyip Samara'ya gülümsedi.Ay'ın ışığı iki Hufflepufflının armalarını aydınlatırken onlar da binalarına doğru yola koyuldular.