Gezintiyle Gelen Kayboşluş

Hayley yavaş adımlarla günein batmakta olduğu kırmzı renginin vurduğu göl kenarında yürüyordu.Aklında ise Samara vardı.Acaba büyük kavgalarında sonra hiç onu aramışmıydı?Acaba hiç onu düşünmüş müydü?Hayley onu hiç olmadığı kadar çok özlüyordu bu aralar çünkü okulun bitmesine ço kalmıştı ve Hayley bu dönemin başlarından itibaren Samara ile hiç konuşmamıştı.Acaba oda Hay'ı özlemişmiydi? Tabii ki dedi içinde ses Hay ona inanmak istiyordu çünkü Samara'yı ona söylemesede hatta hiç kimseye söylemesede gerçekten çok seviyordu. İiçnde ki ses eğer haklıysa neden gelip özür dilememişti ki ya onun gelip dilemesi gerektiğini istiyorsa ama Hya asla gidip özür dilemezdi.Sonra aklına 1. sınıfta konuştukları bir an gelmişti Hay onu yaz tatili için davet etmişti evlerine ama o zaman dah aküçük oldukları için gerçekleşmemişti bu hayal ama Hayley ona söylemişti bu yaz bekliyordu onun gelmesini ama artık gelmesi imkansızdı.Neden imkansız olsun ki canım? diye karşılık verdi o bildik ses ama Hayley bu sefer hak vermiyordu o sese çünkü gerçekten imkansızdı bu.Bağdaş kurup oturdu toprağa ve nerdeyse batmak üere olan güneşi izlemeye başadı.Çevresine baktığında sadece iki kişi vardı onlarda Hay gibi dolanıyordu.Samara John yüzünde böyle olmuştu John'nin dedikleri yüzünde ama Hay ona hiçte hak vermiyordu çünkü Samara asla böyle bir şey yapmazdı.Onunla ne kadar konuşamış olsalarda Samara'yı gerçekten çok iyi tanıyordu.Bağdaşınıçözüp uzanı toprağa ve gözlerini kapatıp Samara ile geçirdiği o güzel günleri düşündü.Küçükken hiç o kadar kavga etmiyorlardı yedikleri içtikleri ayrı gitmiyordu.Her zaman aynı yerde olurlardı ve aynı şeyleri yapmayı severlerdi.Sonra kalına David geldi acaba o ne yapıyordur?Sonra o bildik ve Hay'ın hiç sevmediği bilmiş ses cevap verdi ona "ne yapabilir ya oturmuş ders çalışıyor yada birilerini büyülüyordur" dedi Hay ne kadar bu sesi sevmede her zaman haklı olduğunu bildiği için fazla üstüne gitmiyordu.Gözleri hala kapalı bir şekilde ellerini başını üzerine koydu ve ne kadar uzun süre kaldığını bilmeden uzandı oraya.Aradan geçen zamanı bilmeden birden gözlerini açtı kendine inanamıyordu uyuya kalmıştı burda hemen toparlanıp ayağa fırladı ve saatine baktı saat gece yarısı olmuştu Hay şaşkınlıkla etrafına baktı hiç kimse yoktu çevresinde sadece içerden gelen küçük bir ışık vardı fark ettiği Hay ilk önce ne yapacağına karar veremedi asasını çekip "Lumos" diye mırıldandı asasında ki ışıklığın gösterdiği kısıtlı yerdeki şeyleri görebildiği için hemne ilerlemeye başladı ama içinden okula girmek hiç gelmediği fark etti durup bir anda döndü ve karanlığa doğru yürümeye başdı tam o anda arkasından ona bağıran bir ses duymuştu;

"Hayley!"

rp out;dalmayınız anlaşmalı bir rp dir

Tatyana okulun son zamanlarını sürekli ders çalışarak geçirmekten yorulmuştu artık. Ne doğru düzgün dışarı çıkıyordu ne de arkadaşlarını görebiliyordu. Hatta kardeşi Lily ile bile kopmuşlardı. Bu durumdan artık çok sıkılmıştı. Kendi kendine ''Neden bu kadar çok kendini zorluyorum ki!'' diye düşündü. Ve tabii ki de sorusuna bir cevap bulamadı. Ama artık kararını vermişti. Geçte olsa okulun son zamanlarını arkadaşlarıyla birlikte geçirecekti.

Bu düşüncelerle ilk uygulamasını yapmak için Hogwarts'dan dışarıya bahçeye indi. Saat oldukça geç olmasına rağmen bu cesareti gösterip inebilmişti. Başka zaman olsa asla böyle birşey yapmazdı. Ama artık çok sıkılmıştı ve ne olursa olsun çıkmalıydı insanların içerisine. ''Acaba Lily nerdeydi? Belkide onu görürüm '' dedi kendi kendine. Islak çimenlerin yumuşaklığını hissetmek çok güzeldi. Batan güneşin kızıllığını göle vurduğunda çıkan tabloyu seyretmekte.

Göl kenarında yürüyerek her zaman oturduğu ama artık uzun bir zamandan beri oturmadığı yere geldi. Büyük meşe ağacının altına. Çimenlerin ıslak olmasına aldırmayarak ağacın altına oturdu. Göle bakarak düşünmeye başladı. Beyninin kıvrımlarında o kadar çok düşünce vardı ki! Her biri ayrı bir şeydi. Tatyana onları sağ lobtan, sol loba atlıyor gibi düşünüyordu. ''Okul bitince ne olacaktı? Lily ile araları nasıl düzelecekti? Audo ile ne zaman görüşüceklerdi? Daha bunun gibi bir sürü düşünce kafasında dönüp duruyordu. Her biri bir soru olan bu düşüncelerin cevabını Tatyana da çok merak ediyordu. Ama neler olacağını zaman gösterecekti.

Bu düşüncelerden yorgun bir şekilde çimenlere uzandı. Kollarını başının altına koyarak ve cüppesine daha sıkı sarılarak rüzgardan korunmaya çalıştı. Ama yinede rüzgarın bir meltem gibi yüzünü okşaması hoşuna gidiyordu. Yattığı yerden yıldızları izliyordu. Ne kadar çok varlardı! Tatyana onları gördükçe insanların daha ne kadar çok şey keşfetmeleri gerektiğini anlıyordu. Yıldızlara bakarken içi geçti ve bu düşüncelerden, sorulardan yorgun uykuya daldı.

Uykudan uyandığında saat neredeyse gece yarısı olmuştu ve Tatyana bu saatte burada olmaması gerektiğini biliyordu. Öğrencilik dönemi boyunca hiç bir zaman kuralları çiğnemeyen kız şimdi bu saatte göl kenarındaydı. Yatakhanede olması gerekiyordu oysa ki. Fakat o bu durumdan pişman değildi. Bu gün kendisinde bir gariplik olduğunun farkındaydı ama beyni ne söylerse ona itaat ediyordu. Şimdide canı okula dönmek istemiyordu. Tam tersine gezmek belkide macera yaşamak istiyordu. Bu düşüncelerle ayağa kalktı. Ayakları uyuşmuştu. Uzun bir zamandır burada oturduğunun diğer bir kanıtıydı bu. Yavaş yavaş yürüyerek ayaklarını açılmasını sağladı. Yürürken aynı sorular hala daha beynindeydi. Onları atamıyordu ki bir türlü. Nereye gitse hep yanındaydılar, kurtulamıyordu Tatyana.

Bu şekilde nereye gittiğini bilmeden yürürken önündeki bir kişinin asasının ucundan bir demet ışın fırlatıp, etrafı aydınlattığını gördü. Tatyana uzun bir süredir karanlıkta oturduğu için yürüdüğü yerin neresi olduğunu anlamamış, ve karanlığa da alışmıştı. Fakat önündeki kişinin asasının ışığıyla çevresine bakınınca yüksek ağaçları görmüş ve yasak ormanda olduklarını anlamıştı. Yasak orman! Öğrencilik zamanı boyunca sadece bir ders için o da profesör ile geldiği bir yerdi. Burada olan ürkütücü şeylerden profesörler sürekli bahseder ve gitmemeleri için uyarırdı onları. Bu kız- üzerindeki cüppeden kız olduğunu anlamıştı- ne yapıyordu burada? Hadi Tatyana yanlışlıkla gelmişti.O kahrolası düşüncelere dalmasaydı buraya gelmesi imkansız olurdu. Biraz daha dikkatli bakınca kızın ilerlemekte olduğunu farketti. ''Kimdi bu?'' Karanlıkta çokta düzgün göremiyordu. Tatyana adımlarını hızlandırdı. Boyuna bakılırsa birinci sınıflar kadar kısa değildi. Ama üçüncü sınıflar kadarda uzun değildi. Bir ara kız asasını yüzüne yaklaştırdı. Asadan çıkan ışık huzmesinin yüzünü aydınlatmasıyla Tatyana kızın kim olduğunu gördü. ''Hay'dı bu! Evet Hay.'' Bu saatte burada ne işi vardı? Üstelik o bir sınıf başkanıydı.Tatyana Hay'ın gittikçe karanlık ormanın içlerine doğru ilerlediğini gördü.Artık buna bir dur demesi gerekiyordu.Arkadan;

''Hayley! '' diye bağırdı.

Samara perçeminin kapattığı sağ gözünü kırpıştırarak attığı adımları hızlandırdığını sanıyordu sanki. Büüyk bir kuvvetle yürüdüğü koca yola döndü, arkasından baktığında uzun bir yolculuktan gelmiş yorgun kır çiçeğini andırıyordu. Oysa ki adımlarında başlayan koşuşma bu yolların ne kadar da çabuk bitebileceğini öğretmişti Samara'ya. Yasak ormanın derinliklerinde güneş ışınlarının giremediği o karanlık yolları yürüyordu şimdi hala. Korkuyla attığı adımları sayıyor ve de ayak seslerini susturup nefes sessini duymaya çalışıyordu. Geç olduğunu sandı bir anda, saatlerdir yürüyordu yasak ormanda. Durmadan, arkasına baka baka attığı senkronize adımları bile onu durdurmaya yetmiyordu ama...

''Hayley! "

Bağrışmalar... Onu ormanın derinliklerinden atıp bir macera yaratmaya itebilecekti besbelli. Durdu, yorgunluğunun ardından tüm yüklerini bırakırmış gibi sesin geldiği yöen koşmaya başladı. İnip kalkan göğsünün zıplayışı kalbinin olabildiğince hızlı atmasına da neden oluyordu. Hayley... O buradaydı, gözleri yaşardı bir ara. Koşarken bile eliyle silmeye üşenmedi göz yaşını, cübbesini hiddetle çekti. Yasak ormanın başlarına geliyordu, gözlerini kamaştıran ışığı bulma sevinciyle devam etti koşmaya.

"Tatyana, Hayley!"

Susmalımıydı ki? Yoo... bu sefer öyle bir geri dönüşü yoktu söylediklerinin. Dudağından çıkan iki ismin anlam veremediği bir gücü vardı bedeninde. Her ne kadar Hayley ile olan tartışmalarını haal unutamasa da onsuz kalmak bile bedenini çökertmiyordu şimdiki gibi. Hayley'in gözlerini gördüğü an da bitiyordu zaten, içini ürperten bir şeyler dolanıyordu en derinliklerinde. Yanlarına gelince durdu, bir kaç adım ileri atıyordu fakat Hayley'in kötü bakışlarını gördükçede geri sayıyordu adımlarını, geri... Ne söylemesi ve de ne yapması gerektiğini bilmiyordu, sadece nefes nefese kalmış bedenini sakinleştirmeye yeten Tatyana'nın şaşkın bakışlarında buluyordu kendisini.

Hayley ona bağıan sesin sahibini öğrenmek iöin hemen arkasını döndü.Ama önünü görecek yerin bile asasından çıkmış olan ışıkla ibaret olduğunu aladı çevresi çok karanlıktı.Asasını biraz iler ituttupundan ona oğru bakan birini gördü onunda asası elindeydi.Ama henüz yüzne getirmemişti.Hayley gözlerini kırpıştırdı ve açılmalarını sağladı.Sonra ondan çok az bir mesafede duran kişinin kim olduğunu anladı bu Tatyana idi.Acaba bu saatte burda ne yapıyordu?Hayley asaasını eline tuttartak gelmesini işaret etti ama acaba gelmelimiydi?Burdan yani Yasak Ormanda normal bir gezinti gibi birşey olacaktı gelirse. Tabi ne kadar normal olabiliyorsa.Ama içinde ki bir ses maceralara atılmasını söylüyordu.Bu güne kadar hiç bir zaman bilerek bir maceraya atılmamıştı aksine her zamna aksilikler ve tesadüflerle dalardı olaylara ama ik kez içinde heyecan vardı ilk kez bilerek gidiyordu olaylara.Beyninin içinde ne vardı kendide bilmiyordu ama tehkilere kendi ayakları ile gigibyordu ama istiyordu gitmek sanki onu bir şey bekliyormuş gibi geliyodu.Bir kaç dakika olduğu durdu ve Tatyanın gelmesini bekledi.5 dakik asonra Tatyana yanına gelmişti Hay tam ağzını açmış konuşacaktı ki "Ne arıyor-" o anda arkalarından bir ses duymuştu "Tatyana, Hayley!"ikiside arkasını dönüp baktı.Hay döndüğüne pişman oldu bir an çünkü bağıan Samara idi.Aralarında geçen kavga Hay'ı oldukça sarsmıştı.Ama Samara'ya ne olduğunu bilmiyordu ama tahmin edebiliyordu.BU sefer ikisi Samara'ya bekliyordu Hay Tatyanaya baktı bir süre sanki gidelim demeye çalışıyordu ama fazla geçmeden Samara geldi yanlarına Hay elinde olmadan her zaman ki gibi kötü kötü bakıyordu Samara'ya.Kavgadan sonra onu ne zaman görse bu bakışlara maruz kalmıuştı Samara ama Hay hak ettiğini düşünüyordu.Biraz geçmişti ki Hay dikilmekten bıkmıştı artık ya gideceklerdi ya kaybolacaklardı sonunda Hay konuştu "Ben biraz dolaşıam tatyana sen ve o geri dönebilirsiniz" dedi şuan için tek düşündüğü yanlız kamaktı ama öyle olacağını hiç zannetmiyordu.Kötü bakışlarını Samara dan alıp masum olan Tatyana'ya bakmaya başladı...

İstenilmediğini anlayabilmişti sonunda Samara. Hayley'in Samara'ya sinirle bakan gözlerine dudağını ısırıp yanıt verir gibiydi. Korkuyordu ilk defa, ona bakmaktan ve de Hayley'in odaklı bakışlarından. İçini ürperten ormanın derin mi derininde sadece üçü varken hayat ne kadar da acımasızdı Samara'ya. Köşeye sıkışmıştı ama bir yandan da Hayley'le barışmak için çalkalanan bir damlacık umudu büyüyerek yağmuru andırıyordu sanki.

"Ben biraz dolaşıam tatyana sen ve o geri dönebilirsiniz"

Yıkılan tüm umudlarına rağmen hala bir kaç tanesini saklayabiliyordu kalbinin derinliklerinde. Hayley'in kendisi yüzünden gideceğini bilmek derinden sarıyordu nefretini. Çıkarıp atamıyordu ama, kızamıyordu yine Hayley. Samara ona her ne kadar hak verse de yalnız kalmasından morali bozuktu sadece. Onu özlemesinden ve de onun için endişelenmesinden.

"Err... Tamam ben giderim. Kalın siz, neyse gitsem iyi olacak"

Hayley'e son bir kez baktıktan sonra arkasını döndü, senkronize adımlarını olabildiğince hızlı atmaya ve oradan çabucak uzaklaşmaya çalışsada aklının diğer yarısı kalıyordu Hayley'de tabii. Gözünün önüne yıllar önceki o güzel dostlukları geliyordu, John geliyordu... Ama unutmak için de çabalayışı onun için kendisine güven kazanmasını beraberinde getiriyordu. Tatyana'nın "Gitme"mırıldanışlarını duyuyordu sadece, arkasına bile bakmadan ilerlerken ormanın derinliklerinden gelen sesleri takmamaya çalışıyordu.

Tatyana ''Hayley '' diye bağırınca çıkan sesten kendisi bile ürkmüştü. Ses karanlık ormanda , yüksek boylu neredeyse gökyüzündeki bulutlara ulaşacak olan ağaçlara çarpmış ve geri yansımıştı. Fakat bu ses Hay'ın durmasını ve sesin geldiği yöne doğru bakmasını sağlamıştı. Şimdi ise seslenenin kim olduğunu anlamaya çalışıyordu.

Tatyana asasını yüzüne doğru yaklaştırdı. İşin kötü yanı şuydu ki ikisi de oldukları yerde kalmışlardı. En sonunda Tatyana cesaret gösterip Hay'a doğru yürümeye başladı. O yürüdükçe kurumuş olan dalların ayaklarının altındaki çıtırtısını işitiyordu. Karanlık orman ileriye doğru yürüdükçe daha da karanlıklaşıyor ve ürkütücü görünüyordu. Ağaçlar ve çalılıklar ilerilerde daha da sıklaşıyordu ve bu boyu metrelerce olan ağaçlar ay ışığının bulundukları yeri aydınlatmasını engelliyordu.

Tatyana Hay'ın yanına vardığında tam ona burada ne aradığını soracaktı ki ''Tatyana, Hayley '' diye gerilerden gelen bir ses işittiler. Tatyana hemen olduğu yerde geriye doğru döndü ve asasını sıkıca kavradı. Gelenin kim odluğunu anlamaya çalışıyordu. Asasını ileriye doğru tutup, çıkan ışık huzmesinin ileriyi aydınlatmasıyla gelenin Samara olduğunu gördü. Onun burada ne işi vardı acaba?

Biraz sonra Samara yanlarına gelmişti. Tatyana Hay ile Samara'nın birbirlerine karşı olan bakışlarında ikisininde birbirilerini ne kadar özlediklerini görebiliyordu. Saçma sapan birşey yüzünden hala da birbilerine kızgın ve kırgındılar. Tam Tatyana artık barışmaları gerektiğini söyleyecekti ki Hay "Ben biraz dolaşıcam Tatyana sen ve o geri dönebilirsiniz" dedi. Bunun demesiyle de Tatyana'nın içinde yeşermiş olan bütün umut fidanlarını sökmüş oldu. Fakat Hay asla Tatyana'nın onun gezmesine izin vermeyeceğini biliyordu. Birbirlerine olan bakışlarından bu kolayca anlaşılıyordu.

''Err... Tamam ben giderim. Kalın siz, neyse gitsem iyi olacak" Tatyana bu sesi duymasıyla geriye döndü. Teminden beri konuşmayan Samara'nın ağzından bu sözcükler dökülmüştü en sonunda. Tatyana ''Lütfen Samara '' dedi. Fakat Samara ''Gitme'' sözcüğünü Hay'dan duymak istiyor gibiydi. Tatyana Hay'ın yüzüne bakınca onun böyle birşeyi söyleme gibi bir niyeti olmadığını anladı. Samara arkasını dönüp , üzhün bir şekilde yürümeye başlamıştı. Tatyana Hay'a baktı o ise omuzlarını silkmekle yetindi sadece.

Bu durumu kaldıramıyordu artık Tatyana. İkisi de birbirlerini seven iki dosttu. Koşarak Samara'nın önüne geçti ve ''Lütfen Samara sende böyle gidersen, siz barışamazsınız. Lütfen kalıp, konuşmayı dene'' dedi. Onu kolundan tuttuğu gibi Hay'ın bulunduğu yere doğru yürümeye başladı. Samara Tatyana karşı koymuyordu. Hay'ın yanına vardıklarında Tatyana '' Yeter artık Hay. Bu anlamsız kırgınlığa bir son vermelisiniz. Size ne insanların taraflarından. Bu o kadar önemli mi? Önemli olan arkadaşlık, iyi anlaşmak değil mi? '' dedi Bağırmaktan sesi kısılmıştı. Hay ile Samara ise şaşkın ona bakıyorlardı. Onlarda herhalde Tatyana'yı ilk kez böyle görmenin şaşkınlığını yaşıyorlardı. Ama Tatyana artık bu dargınlığa burada son vermeyi kesin kafasına koymuştu.

''Err... Tamam ben giderim. Kalın siz, neyse gitsem iyi olacak"
Isabell sessiz baktı bir kaç saniye Samara'ya sonra belli etmeden kafasını yere çevirdi ama orasıda çok karanlıktı ve Isabell hiç birşey göremiyordu.Samara arkasını dönmüş giderken Isabell'de gitmeye hazırlanıyordu ama Tatyana ona yakışanı yaptı ve Samara'yı durdurmaya çalıştı.''Lütfen Samara Gitme'' Isabell olduğu yerde duruyordu hiç bir şey yapmadan bekliordu olacakları.Belki bugün herşey çözülecekti belki bu gün burda yasak ormanda olması gereken yerde herşey ya bitecek yada yeniden başlayacaktı.Tatyana ile Samara bir süre Isabell den uzakta durmuşlardı.Isabell emindi ki Tatyana Samara'yı ikna etmeye çalışıyordu gelmesi için bir kaç dakika sonra Tatyana Samarayı çekiştire çekiştire getirmişti yanına.Isabell Tatyana baktı bir kaç dakika sinirlice ama o pes etmemeye niyetli gibiydi Isabell kafasını yana çevirdi karanlığa .

'' Yeter artık Hay. Bu anlamsız kırgınlığa bir son vermelisiniz. Size ne insanların taraflarından. Bu o kadar önemli mi? Önemli olan arkadaşlık, iyi anlaşmak değil mi? ''

Isabell bağırmak istiyordu içinden haykırmak geliyordu "Önemli değil tabi ki de önemli olan arkadaşlık" ama yapmadı yapazdı zaten içide ki o çoskuyu bastırda bastırdı içinde ki o duygu çoğalıyordu ama sonunda kendine engel oldu ve yüksek sesle konuştu "Biliyor msun Tatyana benim için arkadaşlık dostluk herşeyden önce gelir ama Onun için öyle olmamalı ki tarf değiştirmeyi GÖZE ALDI!!"

''Lütfen Samara gitme...''

Duymak istediklerini yalnızca Tatyana'dan işitiyordu Samara. Belki de boşa ümitlenmişti, gitmek en iyisi olacaktı. Ormanın derinliklerinden gelen sesler varmadan bile içini öyle titretiyordu ki Tatyana'nın kendisine doğru hızla koştuğunu farketmedi. Kolundan çekiştirerek istemeye istemeye sürüklüyordu Samara'yı. ''Lütfen Samara sende böyle gidersen, siz barışamazsınız. Lütfen kalıp, konuşmayı dene... "

Denemek içi umut gerekirdi, oysa ki zerre kadar sağlam umutlardan kalmamıştı içinde. Tatyana itiraz kabul etmeden kolundan çeke çeke getirmişti çoktan Hayley'in yanına. Bağırmantan kısılan sesini düzeltmeye çalıştı sanki bir ara, Samara tepki vermeden öylece bakıyordu sadece arkasına. "Yeter artık Hay. Bu anlamsız kırgınlığa bir son vermelisiniz. Size ne insanların taraflarından. Bu o kadar önemli mi? Önemli olan arkadaşlık, iyi anlaşmak değil mi? ''

Samara konuşamazdı, susmak en iyi yoldu şimdilik. Arkadaşlık... Sorun bu muydu? "Önemli değil tabi ki de önemli olan arkadaşlık" dedi Hayley. Samara'nın tükenen umutlarının tohumları ekilmeye başlamıştı sonunda. Çok olmadı umutları böcekler saralı, o kadar emek verilse de bir kelime bile yıkıyor ve kırıyordu kalbi, ne kadar da hassas...

"Biliyor msun Tatyana benim için arkadaşlık dostluk herşeyden önce gelir ama Onun için öyle olmamalı ki tarf değiştirmeyi GÖZE ALDI!!"

Sinirle bağırdığı anda boğazında düğümlenen bir kaç kördüğümü açmak ve konuşmak için çırpınıyordu Samara. Taraf... Nedeni arkadaşlıklarının bitmesiydi, lanetler yağdırarak içinden John'u tekrar getirdi gözünün önüne. Bakışlarından anlamasını bekliyordu ikisinin, nedeni o değildi... John'u unutmakla yüzleşmişti yine, hala nefesinin taa terinliklerine işlediğini bilmek çileden çıkartıyordu Samara'yı.

"Sorun taraf... Bu sorunun da nedeni John... Gitmeliyim, lüten Tatyana. Bu sefer o haklı, dostluk her şeyden önce gelir, bizde dosttuk. Ben... ben... Neyse hoşçakalın"

Söyleyebildikleriyle kalmıştı belki bu sefer, söyleyemedikleri de zaten içinde kendisini delirten hayallerle birleşmişti. Hayley'le barışma umudu bir daha verimli olamayacağını tekrar anlamıştı, arada Tatyana bile olsa... Arkasını tekrar döndü, sanki kendisini çağıran ormanın izini sürebilmek için adımlarını tekrar attı. Durmadı bu sefer, aldırmadı. Ormandan gelen vahşet sesler bile onu korkutmuyordu. Gözünden akan yaşları silmeye çalışsa da kanayan kalbinin acısını dindiremiyordu.

"Hataydı..."

Tatyana belki kontrolünü kaybetmişti ve bağırıyordu ama bu yaptıklarının tek nedeni Samara ile Hay'ı barıştırmaktı başka hiçbir nedeni yoktu. Onları böyle görmek istemiyordu artık. Hogwarts koridorlarında her karşılaştıklarında birbirlerine bakmadan başlarını çeviriyorlardı. Ya da baksalar bile nefretle bakıyorlardı. Ama aslında kalplerinde hala birbirlerine karşı sevgi vardı. Tatyana bundan emindi. Dost sevgisi çabuk bitemezdi.

Hay Tatyana'nın söylediklerinden sonra sinirli bir şekilde ona baktı. Bir süre ne söyleyeceğini düşündü ve yüksek sesle konuşmaya başladı. "Biliyor musun Tatyana benim için arkadaşlık dostluk herşeyden önce gelir ama onun için öyle olmamalı ki taraf değiştirmeyi GÖZE ALDI!!" dedi. Sesi karanlık ormanın sessizliğinde oldukça yüksek çıkmıştı ve birkaç tane baykuşun ağaçların dallarından yükselmesine neden olmuştu. Tatyana hiç birşey söylemeden Samara'ya bakıyordu. Ne diyeceğini merak ediyordu açıkcası.

Fakat o durgun sular kadar sessizdi. Ve Tatyana karanlıkta bile onun ne kadar çok üzüldüğünü görebiliyordu. Konuşmak için doğru kelimeler seçmeye çalışıyor gibiydi. En sonunda sesi çok uzaklardan geliyormuşcasına ,Hay'ın aksine sakince konuşmaya başladı. ''Sorun taraf... Bu sorunun da nedeni John... Gitmeliyim, lüten Tatyana. Bu sefer o haklı, dostluk her şeyden önce gelir, bizde dosttuk. Ben... ben... Neyse hoşçakalın.. '' dedi. Tatyana herşeyin bu kadar çabuk bitebilmesine inanamıyordu. Samara sadece John demişti. Tatyana bu söylediklerinden bir anlam çıkaramamıştı. Tamam John için taraf değiştirdiğini biliyordu.

O bunları düşünürken Samara dönüp yürümeye başlamıştı bile. Tatyana bunu farkettiğinde ise oldukça uzaklamıştı. Kendi kendine '' Bu konuyu konuşmak için uygun bir yer lazım '' dedi. Karanlık orman özellikle bu saatte sadece korkutucuydu. Ve insanın içini karartıyordu. Tatyana ''Lumos '' dedi ve saatine baktı. Saat tahmin ettiğinden çok daha çabuk geçmişti. Bir an önce okula dönseler iyi olacaktı. Hay'a dönerek ''Bu konu daha kapanmadı Hay. Sende biliyorsun. Ama şu anda en iyi yapacağımız şey sanırım bir an önce okula geri dönmek.Hadi! '' dedi ve okula doğru giden karanlık patikada yürümeye başladı. Yok oldukları eğer farkedildiyse olacakları düşünmek bile istemiyordu. Yer yerinden oynardı. Özelliklede halası! Ona olan güvenini sarsmıştı Tatyana. Bunları düşündükçe adımlarını dahada hızlandırıyordu.

» Yeni kurguyla beraber gelen yenilik