Ravenclaw Binası Ortak Salonu

Dışarıdaki kasvet, kulenin içine sızmaya çalışıyordu sanki. Rüzgar acımasız birer tokat misali camlara vuruyordu. Hafif bir uğultu kopup geliyordu her rüzgar hamlesinin ardından. Dünkü havayla en ufak bir iltimasî yoktu sanki bugünün. Apayrı bir hava kütlesiydi sanki bu gelen.. Ciğerleri yakan bir soğukluk barındırıyordu en başta. Pozitif düşünce sisteminden yararlanılmak istenirse, -en azından bilinen oydu ki- kulenin içine bu kasvet girmiyordu, giremiyordu.

Şöminenin hafif bir kıvılcımla yanıyor olması, odada hafiflik, sıcaklık yaratıyordu. Pavel'le konuşurken ona adapte olabilmek için zorluk çekmiyordu Andreã. Sıkılmıyordu, zamanın akması için bir istek duymuyordu.. Güzel bir dostluğun ilk temelini bugün attığını içten hissediyordu Andreã. Dışarıdan katı ve gizemli görünen Pavel'in içinde oldukça renkli bir kişilk olduğunu farketmişti bugün. Pavel'in Quidditch sorusunu işittikten sonra, hemen lafa atıldı Andreã

' Bana mı söylüyorsun. Karşında yüksekten korkan biri var. Yükseklik, sanırım bana biraz fazla -uç- geliyor. '

Korkularından bahsetmeye başlamıştı şimdi Andreã. Kurduğu cümlelerin hemen ardından, yüzündeki gülümseme yavaşça yok olmaya başladı. Daimî korkuları. Yükseklik belki, korkuları içinde en hafif kalanıydı. Acı geçmişinin ona bıraktığı en ufak yaraydı. Düşüncelerinin başka bir yöne kaymasını engelleyemiyordu bugün Andreã. Düşünceleri, her cümlesinin ardından ona ihanet ediyor ve anılarıyla baş başa bırakıyordu Andreã'yı. Bu da istemsizce mimiklerinde anî değişimler yaratıyordu.

Dalgınlığın geçmesine -gene- dışarıdan gelen ve cama hafif bir dokunuş çarptıran rüzgar olmuştu. * Yaşantına geri dön * diyordu sanki rüzgar. O da olayların farkındaydı sanki. Cama her çarpışında, birşeyleri ifade etmek istiyordu o da.

Garip bir gündü bugün. Ortak Salon'da her ikiside oldukça uzun bir süredir bulunuyordu ancak ne gelen vardı ne giden. Bu büyük ıssızlık, huzursuz ediyordu Andreã'yı. Pavel'le olmaktan büyük mutluluk duysada, ortamdaki ıssızlık neşesinin biraz yarım kalmasına sebebiyet veriyordu. Ancak anı yaşamak konusundaki fikirleri, neşesinin tam olarak kaçmasına izin vermiyordu. Düşüncelerini Pavel ile paylaşma gereksinimi duydu Andreã.

'Burası bugün biraz fazla ıssız değil mi?' Böyle bir soruyu neden sorduğunu bilmiyordu Andreã. Onaylanma istediği duyuyordu belki de. Cevabını bildiği bir soruyu başka hangi sebepten ötürü soruyor olabilirdi ki ! Pavel'in kendisini onaylayıp, onaylamayacağını öğrenmek için ona doğru yöneltti bakışlarını Andreã.

Evet. Yeni bir yıl.. Yeni bir düzen.. Aslında bu yaz Isabella için çok değişik geçmişti. Fakat şimdi okul zamanıydı.. Sürekli tarih okuyacak ve pratikler yapmalıydı.. Peki neden şu sıralar hep aklında başka şeyler vardı? Neden bi' türlü yazı kafasından atamıyordu? Bu düşüncelerle ortak salona geldi. Etrafa baktığında, kendisiyle yaşıt iki binadaşını gördü. Onları böyle görünce kendi kendine iç geçirdi ; * Okula geleli 4 sene oldu ve parmaklarımla sayılacak kadar arkadaşa sahibim. Ben böyle değildim, değilim!! Belki de artık okulda derslerden kafamı kaldırıp gerçek benliğime geri dönmem lazım. Yaz gibi. * Bunları düşünürken ayakta 1-2 dakikadır onlara baktığını farkedip, lacivert koltuklardan birine doğru attı kendini. Geçen seneye göre daha da çok uzayan saçlarının tümünü eliyle diğer tarafa attı. Biraz üşümüştü sanki. Cüppesine daha da bir sarıldı. Her zaman yanında bulundurduğu küçük bir kağıt ve kalemi cebinden çıkardı, bi' şeyler karalamaya başladı ;

-- Tekrar Hogwarts. Dördüncü defa.. Biraz özlemle birlikte, yeni kararlarla bakıyorum artık buraya.. Binama.. Her zaman ki yerimde değilim bu sefer. Canım göl kenarına inmek istemedi. Artık bina daha cazip geliyor nedense. Bu ara sık sık düşünüyorum. Ama düşünmekle kalınmamalı, faaliyete geçmek lazım değil mi? Aslında ''gerçekten'' bir faaliyete geçilmeli artık. Zamanı. Şimdi.
~ Sevgiler, Isabell. --

Isabell yazmaya başlayınca uygulamaya geçerdi. Artık bunu huy haline getirmişti. Aslında huydan daha kapsamlı olarak cesarette denebilirdi buna.. Siyah rugan ayakkabılarını biraz öne doğrultarak ayağa kalktı.. Uzun burnu biraz kızarmıştı sanki ama o bunu farkedemiyordu. Şömine tarafında oturan binadaşlara doğru yaklaştı ve , '' Selam.. Oturabilir miyim? '' diye sordu.. * Umarım konuşmalarını bölmemişimdir * diye iç geçirdi onlara bakarken..

Tam Andreã' nın sorusuna cevap verecekti ki Isabella çekingen çekingen içeri girdi. Gülümsedi ona bakarken Oleksiy. Isabella '' Selam.. Oturabilir miyim? '' diye sorduğunda Oleksiy, Andreã' ya dönüp -Evet öyleydi. Ancak bak, Isabella' da geldi. Şimdi kıkırdıyordu keyifli keyifli. Arkasına yaslanıp; Tabii Isabella otur lütfen diyerek şöminenin yanındaki sofayı işaret etti. Isabella'yı tanıyordu Oleksiy. Kendisiyle aynı dönemdendi. 2nci sınıfta tanışmışlardı. Isabella biraz çalışkandı ona göre. Genelde ya kütüphanede ya da Büyük Salon'da görürdü onu. Fazla sohbet etme imkanı bulamamışlardı bu yüzdende. Hoş bir kızdı Isabella. Ancak biraz asosyaldi. Farklı dünyaların insanıydılar. Bu yüzden Oleksiy Isabella'yla ortak yönler bulmanın zorluğunun farkındaydı.

Andreã 'ya dönüp; Eminim ki Isabella'yı tanımıyorsundur. dedi gülümseyerek ve onları tanıştırmak için Isabella'yı işaret etti; Isabella, bu Andreã bizde tam Ortak Salon'un ne kadar tenha olduğundan bahsediyorduk dedi. İkisini tanıştırmasıyla mutlu olmuştu Oleksiy. Böyle ortamları biraz zor yakalamıştı 4 senedir burda olmasına rağmen. İçinde yeni arkadaşlıklara doğru uçmak isteyen özgür bir ruh olduğunu hissetti. Ancak onu kafesinde tutan bir bedene sahipti ve Ophelia... En kısa zamanda Ophelia'yla da konuşması gerekiyordu. Biraz gölgelense de yüzü diğerlerine çaktırmadı. Yüzüne sahte bir gülümseme takıp ikisini izlemeye devam etti...

Sûkûnet. Belki de Andrea'nın aradığı tek şey buydu. Sessizlik onu büyülüyordu adeta. Katılaşmış kalbinin, sıkışmış düşüncelerinin özgür olduğu tek zamandı sessizlik anları. Zor zapt ettiği, düşüncelerinin buldukları her fırsatta etrafa yayılmasından büyük bir rahatsızlık duyuyordu Andrea. Dalgın düşüncelerinin arasından onu kurtaran bu sefer ince bir ses olmuştu. Oturma izni istiyordu bu kibar ses. Andrea daha cevap vermek için, ağzını açmadan Pavel gerekli izni vermişti bile. Andrea ise sadece kıza gülümsemekle yetinmişti.

Her zaman yaptığı şeyi yapıyordu Andrea. Yeni tanıştığı bir insanı daima ilk olarak süzerdi. İlk izlenimler, onun için daima çok önemliydi. Karşısına gelen kahve saçlı ve koyu kahve gözlü bu kız oldukça sempatikti. Değişik mimiklerin yansıttığı oval yüzüyle ve zeki bakışlarıyla farklı bir kişilğe sahip olduğu her hâlinden belliydi. Zeki bakışlı bu sempatik kızla daha önce bir tanışıklılığı olmamıştı Andrea'nın. Kendinden utanmalıydı. Dördüncü senesini geçirdiği Hogwarts'da sadece bir avuç dostu vardı. Ancak Pavel'in kızı tanıdığı belliydi.

" Merhaba Isabella.. " dedi Andrea pembe dudaklarına ince bir gülümseme yerleştirirken. Issız dediği ortak salon gelen kızla birlikte daha da bir renklenmişti. Ancak hava huysuzluk yapma konusunda bugün yemiyliymişçesine camlara vurmaya devam ediyordu. Uğultular insanın canını sıkmaya kesinlikle yetiyordu. Fakat tüm çabalarına rağmen rüzgar, içerdeki sıcak havayı yok edemiyordu.

Isabella yanlarına gittiği bu iki kişiden olumlu yanıt alınca, onlara tüm içtenliğiyle gülümsedi. Oleksiy'i tanıyordu. Pek yabancı birisi değildi ona göre. Sadece sürekli vakit geçirmemişlerdi. Derken, karşısındaki diğer kızla kibarca tanıştırcı Oleksiy Isabella'yı. '' Memnun odum Andreã. '' diye cevap verdi Isabella karşısındaki genç kıza. Kendisini süzdüğünü fark ediyordu. Biraz çekindi ama sonra tekrar düzelerek ; '' Saçların gerçekten harika.. '' Isabella hep bu renk saçlara ilgi duymuştu fakat 2. sınıfta büyüyle de olsa deneyip, kendisine hiç yakışmadığını farketmişti. İmrenerek baktı tekrar kıza. Sonra Oleksiy'e döndü: '' Evet, gerçekten burası bugünlerde ıssız. Ama sanıyorum ki bikaç güne toplarlanır.. Eskisi gibi.'' Ortak salonun dolu olduğu zamanları düşündü. Köşedeki masada olurdu genelde Isabell. Ya bi' şeyler yazarken ya da ödev yaparken. Ama ona göre ortak salonun en güzel hâli kutlamalar olduğu zamandı. Genelde maç galibiyetinden sonra veya bina başarısından sonra olurdu bu kutlamalar.* Umarım bu sene de kutlamalar fazla olur. * diye geçirdi içinden.. Gözlerini sanki bi' şey arıyormuşcasına tavanda gezdirdi. Dikkatini yatakhanelere çıkan merdivenden gelen ayak sesleri bozdu. Demek ki, hâlâ yeni gelenler vardı.
'' Bakın, gelenler var sanırım '' merdivenlerin olduğu tarafı, ince kısa parmaklarıyla işaret ederek gösterdi Isabell.

Yağmurun dış cepheyi döverken çıkardığı ses kadar rahatsız edici bir şey yoktu Oleksiy'i. Üstelik rüzgar hızını arttırmış, Yasak Orman' dan Hogwarts' a doğru tüm şiddetiyle esiyordu. Ruhu bunaldı birden bire Oleksiy'nin. Ortak Salon'u genelde güzel bulurdu ama şu anda sanki dünya üzerinde olmak istediği - ya da olması gereken - son yer gibi hissetti burayı. Isabella' nın konuşmalarını duymadı bile, yatakhane'nin basamaklarını gösteriyordu. Birden midesinden başına doğru dalga dalga sıcak yayılmaya başladı. Titriyordu hafiften. Mavi gözlerini kapatıp, rahatlamaya çalıştıysa da olmadı. Hafifçe doğrulmaya çalıştı, ayağa kalkabildiğinde olabildiğince sakin konuşarak ;

-Hanımlar, benim gitmem gerek, ee önemli bir işimi halletmem gerekiyor. Sonra görüşürüz yine olur mu?

dedi ve yavaşca adım atarak Ortak Salon kapısına doğru yöneldi. Kendini sanki bir varil ateş viskisi gibi içmiş hissediyordu. Hissizleşmişti bacakları. Andreã ve Isabel'in ne düşüneceklerini umursayacak hali de yoktu. Ortak Salon'dan kendini dışarı attı. Bir an önce gidip Ophelia'yla konuşmadan bu garip hislerin sona ermeyeceğini hissediyordu sanki. Merdivenlerden inmeye başladı Oleksiy. Amaçsızca zindanlarda olduğunu bildiği Slytherin Ortak Salonu'na doğru yönlendirmişti bacaklarını. Hafif yanan meşaleler, koridorlarda kimselerin olmaması, yarı karanlık ve bu uğultu her şeyi daha da dayanılmaz hale getiriyordu zaten...

-Topla gücünü Pavel. O rüyaları unut artık, cesaretini topla. diye mırıldandı bir yandan Ophelia'nın nerede olduğunu bile bilmeden öylece karanlık koridorlardan geçerken, kötü şeyler olacağını hissediyordu Oleksiy, sanki bu yağmur ve uğultu da bu uğursuzluğun habercisiymiş gibi sürekli saldırıyordu...

Issız dediği ortak salon birden kalabalıklaşmaya başlamıştı. Gelenlerin attığı her adımda, peşlerinde getirdikleri uğultular önceleri Andreã'yı önceleri pek etkilemese de zaman içerisinde uğultular, kulaklarını tırmalamaya başladı. Sesler, tırmalayıcı bir tonla kulaklarına işlerken, zihni de Andreã'ya ihanet etmeye çalışıyordu.. Başına birden saplanan ağrı, canını bir hayli sıkmıştı.

Pavel'in ortak salondan ayrılması üzerine Andreã ve Isabella konuşmalarına beraber devam edecekti. En azından devam etmeye çalışacaktı. Çünkü başına aniden saplanan ağrı, Andreã'nın mimiklerine işlemeye başlamıştı. Dudakları hafifçe aşağı doğru katlanmış ve sıkılmış bir hâl aldı. Başındaki ağrı, cümle kurmasını oldukça zorlaştırıyordu.

"E.. Isabella .. Derslerle aran nasıl?"

Zar zor oluşturduğu cümlenin ardından, Andreã istemsizce elini alnına götürdü. Başındaki ağrı gittikçe artıyordu. Sesler yetmezmiş gibi, rüzgar uğultusu da beynine işlemeye başlamıştı. Sanki tüm doğa birden ağız birliği yapmışcasına üstüne geliyordu.

Andreã şömineye dönüp başını sıvazladı bir müddet. Isabella'ya ayıp olmasından korkuyordu. Pavel'in hemen ardından kaçıyormuş gibi gitmek istemiyordu. Ancak başındaki ağrı her an daha da fazlalaşıyordu. İstemsizce, mimikleride sertleşiyordu Andreã'nın.

"Isabella.. Gitmem gerekiyor. Üzgünüm.."

Mavi gözlerini olağanca açıp, özür dilermişçesine karşısındaki kıza baktı Andreã. Ağrıya karşı koyacak gücü olsa, kalacaktı. Fakat ağrı, öyle işliyordu ki beynine ciddi olarak rahatsıız olmuştu.

Andreã, başını dinlemek ve kendine gelmek için kızlar yatakhanesine gitmez üzere, salondan ayrıldı.

Isabella doğrulup Oleksiy'e baktı. Kötü gözüküyordu gerçekten. Tahmin ettiği gibi Oleksiy ayağa kalktı ve '' Hanımlar, benim gitmem gerek, ee önemli bir işimi halletmem gerekiyor. Sonra görüşürüz yine olur mu? '' dedi sıkıntılı bir tavırla. Salondan çıkarken Isabella önüne düşen uzun perçemlerinin ardından ona bakıp, '' Görüşürüz. '' diye mırıldandı sadece. O sırada ortak salon yavaş yavaş dolmaya başlamıştı. Isabella tanıdık yüzler görebiliyordu. Ama bunların yanında hiç bilmediği, etrafa meraklı meraklı bakan yeni yüzler de vardı. Andreã'nın sorduğu soruyla (( " E.. Isabella .. Derslerle aran nasıl? " )) onlara bakmayı kesti ve arkadaşına döndü '' Bilirsin işte, her zaman ki gibi. '' diye cevap verdi mutlu bir tavırla. Andreã'nın yüz ifadesi değişmişti. Sanki bi' şeyden rahatsız oluyormuş gibi bir hali vardı. '' Andreã, iyi misin? '' Genç kız sonunda konuşabildi. "Isabella.. Gitmem gerekiyor. Üzgünüm.. " Isabella kendisine bakan bir çift mavi göze baktı ve başını salladı, gülümsedi. '' Sorun değil, git biraz dinlen bence. '' Andreã kızlar yatakhanesine doğru yol alırken, Isabella dışarıdaki rüzgarı daha yeni farketmişti. Ayağa kalktı, pencereye yaklaştı ve kenarına oturdu. Bunu sık sık yatakhanede yapardı aslında. Pencere kenarına oturup dışarıyı izlemek. İşte bu güzeldi. Ela gözlerini sadece manzaraya doğru çevirdi. Derin düşüncelere daldı. O düşüncelerin içinde boğulayacağını bile bile de olsa..

» Yemek Salonu
» Delacour Malikanesi Salonu
» Gryffindor Ortak Salonu[8. Sezon]