Şölen Sonrasında...

Yatağında kıpırdandı Amortentia. Çok hafifti uykusu; en ufak sese bile uyanırdı. Ancak Dumbledore'dan haber alamamanın endişesiyle günlerdir gözünü kapamamıştı, bu yüzden son yarım saattir elinden geldiğince direniyordu camı gagalayan baykuşa. En sonunda mektubun uzun zamandır beklediği kişiden olabileceği düşüncesiyle kendini avutarak bembeyaz yorganı üzerinden attı ve sıkıntıyla homurdanarak camın kolunu çevirdi. Hogwarts'ın baykuşlarından biri sinirli bir şekilde pencerenin önündeki mermere bıraktığı parşömeni işaret etti gözleriyle; daha sonra da karşısında onu uykusuzluktan kıpkırmızı olmuş gözlerle süzen kadının yüzüne bile bakmadan çekip gitti. Amortentia hızlı bir şekilde açtı dörde katlanmış kağıdı, alelade yazılmış olduğu belliydi:

"Fısıldayan Ağaç Korosunda seni bekliyorum. Zaman kaybetme. Çabuk ol. Haley."

Merlin aşkına, bu da ne demekti? Gecenin bir yarısı, Fısıldayan Ağaç Korosunda konuşmak istediği ne olabilirdi ki Haley'in? Ya da... O kişinin Haley olduğu kesin miydi? Saçmalama Amor. Okulun baykuşlarından birini dışarıdan biri kullanamaz ki... diye sakinleştirmeye çalıştı kendisini. Yine de içinde onu huzursuz eden bir şeyler vardı... Birkaç dakika, ne yapacağına karar veremeden öylece durdu ayakta. Sonra, o anda kendisinden beklenemeyecek kadar kararlı bir şekilde ahşap gardrobunun kapısını açtı ve üzerine kalın pelerinini geçirdikten sonra, süpürgesini alıp açık pencereden okul arazisine çıktı.

Uzun zamandır uçmamıştı... Yüzüne sertçe vuran rüzgar, onu odasına dönmeye zorlayacağı yerde uçma hevesini daha da kamçılıyordu. Yaşına aldırmadan eskiden arkadaşlarıyla yaptıkları maçlarda kullandığı birkaç aldatmaca denedi süpürgesiyle; ne zamandır bu kadar eğlendiğini hatırlamıyordu. Beş on dakika daha uçtu arazinin üzerinde, neden sonra gecenin bu saatinde dışarı çıkmasının bir amacı olduğunu hatırladı ve şatodan oldukça uzak olan Fısıldayan Ağaç Korosu'na yöneltti süpürgesinin sapını. Yere iyice yaklaştığında ağaçların arasında bir karaltı gördü ve sesleri dinledi. Rüzgarın uğultusundan farklı bir ses... Bir insanın yürürken cüppesinin çıkardığı hışırtıya benzer bir ses... Süpürgesini eline aldı ve karaltıya doğru ilerledi. Az önce süpürgesinin üzerinde deli gibi eğlenen kadın gitmiş, yerine bambaşka biri gelmişti sanki: Sakin, kendine güvenen, sert. Yine kimsenin delemeyeceği zırhını giymişti Amortentia.

"Gecenin bu saatinde beni buraya çağırmanızın geçerli bir sebebi vardır umarım, Bayan Scott."

Genç kadın hızla arkasına döndü ve gülümsedi. Kötü niyetli olmadığı belliydi; ama yüzünden sinirli olduğu çıkarılabilirdi rahatlıkla. Amortentia kaşlarını olabildiğince kaldırdı, kadının sessiz tutumu onun da öfkelenmesine yol açmıştı. Dudağı büzüldü, incecik bir çizgi halini aldı. Her zaman iyi anlaştığı bu kadının şimdi kendisinden ne istediğini anlayamıyordu. Bir an için Sihir Bakanlığı'nın Haley'e büyü yapıp yapamayacağı geçti aklından. Ama hayır, olamazdı. Bakan tüm büyücülük dünyasına Dumbledore'un bakanlığa suikast düzenleyeceği martavalını anlatırken, kendisi gidipte masum insanlara yasak lanet uygulayamazdı... Daha fazla dayanamayacağını düşünerek, sesini yükseltti ve kararlı bir ifadeyle:

"Buraya konuşmaya değil, dinlemeye geldim. Daha ne kadar bekleyeceğim acaba?" diye sordu. Artık iyice sertleşen ses tonu ve keskin bakışları, genç kadının konuşmasına yetmişti. Genç müfettiş hafifçe boğazını temizledi ve neler olduğunu anlatmaya başladı.

" Hadi gel artık ! "

Ağaçların altında dakikalardır bekliyordu Haley. Halbuki olabildiğince çabuk ve erken mesaj yollamıştı... Haley bu düşünceler içindeyken, Bayan Dérwent'in yüzünü görmüştü uaktan. Geliyordu işte. nunla yüzyüze gelmeye hala alışamamıştı Haley. Kadının soğuk, delici bakışları her zaman ürkütmüştü Haley'i .

"Gecenin bu saatinde beni buraya çağırmanızın geçerli bir sebebi vardır umarım, Bayan Scott."

"Bir de kızmış. Bu kadar önemli bir mesele olmasa bu saatte çağırmazdım herhalde. Siz bana istediklerimi söyleseydiniz, burada olmazdık." diye geçiriyordu aklından Haley. Tam o sırada kadının kızgın ve sert sesi duyuldu yine. Bu kez daha da yükselmişti sesi:

"Buraya konuşmaya değil, dinlemeye geldim. Daha ne kadar bekleyeceğim acaba?"

"Öncelikle, sizi bu saatte -uykunuzdan bölüp - çağırdığım için özür dilemek istiyorum. İnanın ulu orta konuşulmayacak bir konu olmasa şölende söylerdim. Fakat sormam gereken sorular var. Lütfen sakinleşin Bayan Dérwent." dedi Haley. Haley'in sözleriyle yüzü gerginleşen kadın cevap vermek için düşünüyordu besbelli. Artık kadının ağzından dökülecek sözleri bekliyordu Haley.

”Öncelikle; sizi bu saatte – uykunuzdan bölüp – çağırdığım için özür dilemek istiyorum. İnanın ulu orta konuşulmayacak bir konu olmasa şölende söylerdim. Fakat sormam gereken sorular var. Lütfen sakinleşin Bayan Derwent.”

Genç kadının biraz önceki halinden eser yoktu; şimdi ürkek gözlerle karşısındaki kadından bir açıklama bekliyordu. Olmadık bir saatte kendisinden yaşça epey büyük bir profesörü buraya çağırmanın pekte olur şey olmadığının kendisi de farkındaydı besbelli; ama bunun geçerli bir sebebi olduğunu anlatmak istiyordu. Amortentia derin bir nefes aldı. Keskin gözlerini; biraz sonra neler olacağını anlamak istercesine müfettişin yüzüne dikti: Her zamanki kadar bakımlı ve güzel değildi bu gece. Kahverengi saçları dalga dalga omuzlarına dökülmüştü; rüzgâr perçemlerini yüzüne savuruyor, onu rahatsız ediyordu. Gözlerinden endişeli olduğu belliydi. Amortentia daha fazla uzatmamaya karar verdi. Bir an önce okulda kendisinin haberi olmadan neler döndüğünü öğrenmek istiyordu.

Etkileyici bir ses tonuyla konuştu: "Sinirli olduğumu kim söyledi Bayan Scott? Siz benim sinirli halimi görmemişsiniz." Birdenbire parıldayan gözlerle devam etti: "Hâlbuki öğrencilik yıllarınızdan hatırlamanızı umardım." İnce dudakları bir gülümsemeyle kıvrıldı; gecenin bu saatinde burada olmaktan memnun olmasa da, eski günleri hatırlamak ona buruk bir hüzünle birlikte; anlık bir neşe de vermişti. Aniden saçma davrandığının farkına vardı, ormana neden çağrıldığını sormak yerine, aptalca bir diyaloğa gitmişti. Toparlandı ve esas sorması gereken soru döküldü ağzından:

"Beni buraya neden çağırdınız?"

Cécile, gözerini dikmiş Haley'e bakıyordu şimdi. Ama belli ki artık biraz yumuşamıştı. Düşüncelere dalmış gibi görünürken, kendi kendine silkelendi ve konuşmaya devam etti: "Sinirli olduğumu kim söyledi Bayan Scott? Siz benim sinirli halimi görmemişsiniz."

"Emin ol hiç sinirli değilsin, canım" diye geçirdi Haley içinden. Ama bir yönde haklıydı. İlk gelişine göre hiç sinirli sayılmazdı. "Hâlbuki öğrencilik yıllarınızdan hatırlamanızı umardım."

"Şimdi de beni eski hatalarım için mi yargılıyor ? O zamanlar olanlar o zamanda kaldı halbuki. Ne yapmaya çalışıyor bu ?" diyerek kızıyordu içten içe... En sonunda konuyla alakasız konuştuğunu anlamıştı Bayan Derwent. Kendine gelerek, Haley'in beklediği soruyu sormuştu sonunda: "Beni buraya neden çağırdınız?"

İşte beklediği soruyu sormuştu şimdi. Şimdi düşünme sırası Haleydeydi. Böyle bir soruyu nasıl sorsada, Cécile cevap verse veya gerginleşmese diye düşünüyordu şimdi. Bir süre düşündükten sonra cevap verdi Haley:

"Ben de bu soruyu bekliyordum Bayan Derwent. Sizi buraya - daha önce de belirttiğim gibi - bazı sorular sormak ve merakımı gidermeniz için çağırdım. Biliyorsunuz, Dumbledore aylardır yok. Ayrıca kendisinden hiçbir haber de alındığını sanmıyorum. Nasıl bir yolculuğa çıktı ki bu zamana kadar dönmedi ? Endişelenmeye başladığımı söylemeliyim. Sanırım siz de kendisinden hiç haber almıyorsunuz."

İşte sonunda söylemişti. Üstü kapalı bir biçimde Cécile'nin Dumbledore'dan haber alıp, almadığını sormuştu. İçinden " Umarım açıklayıcı bir cevap verir " diyordu artık... Bayan Derwent de böyle bir soruyu beklemiyor görünümündeydi. Yüz hatları keskinleşmiş, gerilmeye başlamıştı. Ne cevap vereceğini düşünüyordu besbelii. Tam o sırada bir şeyler düşünmüşcesine kaşlarını kaldırdı.

"Ben de bu soruyu bekliyordum Bayan Derwent. Sizi buraya - daha önce de belirttiğim gibi - bazı sorular sormak ve merakımı gidermeniz için çağırdım. Biliyorsunuz, Dumbledore aylardır yok. Ayrıca kendisinden hiçbir haber de alındığını sanmıyorum. Nasıl bir yolculuğa çıktı ki bu zamana kadar dönmedi? Endişelenmeye başladığımı söylemeliyim. Sanırım siz de kendisinden hiç haber almıyorsunuz."

Genç kadın ardarda sırladığı sorularının sonuna, nezaketen de olsa Amortentia'nın Dumbledore'dan haber almama ihtimali olduğunu eklemişti. Halbuki az sonra vekil müdireden kendisini tatmin edecek bir yanıt alacağından oldukça emin görünüyordu. Amortentia ise sürekli Sihir Bakanlığı'nda sorgulandığı için, bir kişinin daha bu soruyu sorması onu deli etmişti. Hışımla, burnundan soluyarak: "Bu soruyu sormak size düşmeyeceği gibi, cevaplamakta bana düşmez Bayan Scott. Eğer öğrenmeniz gereken bir şey olsaydı şu ana kadar zaten öğrenmiş olurdunuz." Genç müfettiş Profesör Derwent'ı ilk defa bu kadar sinirli görüyordu besbelli. Böyle aşırı bir tepki beklemediğinden, donup kalmıştı. Birkaç saniye süren sessizlik boyunca iki kadın da birbirine baktı: Biri ürkek, biri ise sert ve soğuk bakışlarla. Ancak Bayan Scott'ta o anın şokunu çabuk atlattı ve kendini toparladı. Tam cevap vermeye hazırlanıyordu ki, arkasındaki ağaçtan bir dalın kırılma sesini andıran bir gürültü çıktı.

"Kim var orada?" İçgüdüsel olarak ellerini birleştiren genç kadın, hızla arkasını döndü ve büyümüş gözbebekleriyle ağacı ve çevresini kontrol etti. Amortentia ise asası elinde, tetikte bekliyordu. Kaşlarını çattı ve sesin geldiği yöne doğru ilerledi. Bir büyücünün ağacın tepesinde ne aradığını çok merak ediyordu. Elbette ormanda bir sürü sihirli yaratık bulunuyordu; ama hangisi Dumbledore hakkında konuşan iki büyücünün tartıştığı bölgedeki ağaca çıkardı ki? Zaten tesadüflere inanmayan Amortentia, bunun da Bakanlık'tan bir casus olabileceğine yüksek ihtimal veriyordu.

Anlayamadığı şey ise neden br süpürgenin tepesinde değil de, kırılabilecek, zayıf bir dalın üzerinde oturduğuydu. Belki de dinlendiklerini göstermek istemişti onlara; özellikle... Bilmiyordu. Ama bu işin içinde kesinlikle bir oyun vardı. Bayan Scott ise gürültüyü çıkaranın bir hayvan olduğunu düşünüyordu. O saatte, orada konuşacaklarını kendilerinden başka kim, nasıl bilebilirdi ki? "Tabii ki de mektupla." diye geçirdi içinden Amortentia, artık Bakanlığın mektuplarını okuduğundan emindi. Ormanda aranarak bir şey elde edemeyeceklerini anladıklarında, gürültünün çıkmasının üzerinden yaklaşık on beş dakika geçmişti. Amortentia süpürgesinin üzerine atladı ve o gece orada yaşananlar adeta hafızasından silinmiş gibi: "İyi akşamlar, Bayan Scott." diyerek odasının penceresine doğru uçtu.

Rp ortamı boşaldığından dolayı; kilit + arşiv