Kuyunun Dibinde

Koşar adımlarla kulelere geldi. Güneş, günün başlangıcını yapalı çok olmuştur; çünkü tam tepedeydi. Önüne bakamıyordu; güneş ışınları buna engel oluyordu. Başını eğmiş bir şekilde baykuşlara doğru ilerliyordu. Mektubu sağ eliyle sıkı sıkı tutuyordu. Okul daha yeni başlamıştı; ama annesini çok özlemişti. Üstelik onu babasıyla olan sorunlarıyla geride bırakmak hiç de hoşuna gitmemişti. Kim bilir ona bakarken, Stef’e bile açıklayamadığı gerçeklerle nasıl acı çekiyordu.. Bunları düşünmek istemese de, annesinin mutluluğu her şeyden önemliydi.

Baykuşların yanına vardığında, gri tüylü baykuşu buldu. Mektubu baykuşa verdikten sonra kulağına gideceği yeri fısıldadı. Geriye doğru çekildikten sonra baykuş havalandı ve gökyüzünde gözden kayboldu. Artık gitme vakti gelmişti. İki elini cüppesinin cebine attı ve geriye döndü. Merlin Aşkına! Sap cebinde bir mektup vardı. Aceleyle çıkartırken, bu mektubun bir önceki gün kendisine gelen mektup olduğunu fark etti. Mektubu heyecan ve telaş içinde açtı; nelerle karşı karşıya geleceğini bilmeden.

“Sevgili Yavrum,
Sana bu mektubumda sadece gizli kalmış gerçeklerden bahsedeceğim. Baban.. Baban beni aldattı ve aldatmaya devam ediyor. Hani okul alışverişindeyken yorulmuş ve Çatlak Kazan’a gitmeye karar vermiştik. İşte, o yolu uzattıkça uzatmıştım; sen de benim gördüğüm şeyi görme diye. Baban başka bir kadınla el ele bizden habersiz yürüyorlardı. Bu gördüklerimi babana anlattım ve sonuca gelirsek. Ayrılıyoruz. Böyle yüzsüz bir adamla daha fazla evli kalamayacağım; çünkü gururum bunu kaldırmıyor. Şuan malikânedeyim ve baban bana bir şey söylemeden çekip gitti. Nereye gittiği konusunda en ufak bir fikrim bile yok. Benim için sadece senin mutluluğun önemli.

Mektubumu alır almaz cevabını yolla bana, düşüncelerini merak ediyorum. Seni çok seviyorum yavrum. Sevgilerle… Annen.”

Olduğu yerde dizlerinin üzerine çöktü. Babasının böyle bir şerefsizlik yapacağını asla tahmin etmezdi. Babasına karşı duyduğu nefret artık son safhadaydı. Onu kendi elleriyle boğmak, öldürmek istiyordu. Annesine nasıl böyle bir şey yapardı? Annesi ne kadar da üzgündür. Ona destek olmalıydı; ama nafile. Okuldan ayrılamazdı. Yapabileceği tek şey ona yazarak destek olmaktı. Böyle bir yükün altından nasıl kalkacaktı? Babasına olan nefreti asla dinmeyecekti.

Gözyaşlarına sarılmadı bu durumda. Her ne kadar kötü bir durum olsa da bu, güçlü olmalıydı. Ayakta olduğunu herkese kanıtlamalıydı, ilk önce de kendisine. Çökmüş gözleriyle gökyüzüne bakarak temiz havayı ciğerlerine doldurdu. Gerçekle, acı da olsa yüzleşecekti. Gerçek acıtır derler… Bu yükle başa çıkacaktı.

Gökyüzünden sendeleyerek inen bir baykuş dikkatini çekti. Baykuş gittikçe yaklaşınca, o baykuşun abisine ait olduğunu anladı. Abisinden bir mektup gelmişti ha! Güzel şeyler düşünerek mutlu olmalıydı. Mektubu baykuştan alır almaz açtı. Okuyacaklarının kendisini memnun edeceğini sanıyordu; ama yanıldı.

“Stefania,
Sana vereceğim haber, seni ne kadar üzecek olsa da güçlü olmak zorundayız. Annem… Annem St. Mungo’da yaralar içinde yatıyor. Nedeni ise gerçekten çok acı. Biliyorsun ki babamız, annemizi başka bir kadınla aldatmış. İşte, annemiz bunu bildiğini ve bize söylediğini bugün babamıza söylemiş. Babamız, annemize bin bir hakareti ettikten sonra Crucio büyüsü birçok kez göndermiş. Ben şuanda St. Mungo’dayım. Sen hiç merak etme, annemiz iyi olacak. Derslerinden başka bir şey düşünme; çünkü annemiz bunu isterdi. Seni seviyorum. Sevgilerle… Abin.”

Bir yıkım ile karşı karşıyaydı. Babasına olan nefreti arttıkça artıyordu. Onu bir zamanlar çok sevmiş olmaktan çok pişman olmuştu. Sinirden ve üzüntüden elleri titriyordu. Mektup ise o yorgun ellerden kayıp gitmişti. Yıkım üzerine yıkım… Kaldırabileceğinden de fazla. Bir kuyunun dibindeydi sanki, kör bir kuyu. Ve kendisini bu kuyudan çıkartabilecek tek kişi vardı: Kendisi… Birkaç günlük bile olsa annesini görmek istiyordu. Bu konuda yardım almalıydı. Ayağa zor kalktı. Bir dinlenmeliydi. Bu amaçla yatakhaneye doğru yola koyuldu.

devamı...

Bitmiş Rp.