Tüm Sınıflar İçin Ortak Ders

Mavi gözlerini beyaz duvara karşı açtığında kendisini yakmakta olan ışınların farkında değildi henüz. Sıcaklar yüzünden giymiş olduğu beyaz atlet nedeniyle çıplak olan sağ koluna ışınlar hançer gibi girmesiyle homurdandı. Yataktan hızla kalkarak kolunu ovuştururken gardrobunu açarak içerisinde dönmekte olan şık gömleklerden siyah olanını giydi. Pelerin olarak ta fazla klasik kaçsa da karanlık bir tane giyerken küçük masanın üstünde duran asasını cebine koymadan önce perdeye doğru hızla bir hamle savururken narin ve beyaz perde hızla kapandı. İçeriye girmekte zorlanan ışınlar en azından odayı yakmayacaktı. Tekrardan asasıyla bir şeyler mırıldanırken geniş oda buz gibi oldu. Pelerinini gömleğinin ortasına doğru atarken hızlı adımlarla çıktı odadan seraya doğru.

Büyük ve sağlam kapıdan çıktıktan sonra bahçede zevkli bir şekilde oyun oynayan çocukları gördükçe deli oluyordu Bernard. ''Ah şu sefiller...'' Alaylı, küçümser ve yalancı bir tavırla onlara acırken seraya yaklaşıyordu. Özellikle dikenli bitkileri gizli bölmelerin önüne koyarken can acısıyla kıvranan çocuklara gülüp geçiyordu. Nedense bu güzel bitkilerin sivri dikenlerine elleme gereği duyuyorlardı akılsızca. Bir takım yeşillikten geçtikten sonra su sesleri duydu. Geceden beri sulanmakta olan bitkiler iyice yeşermiş gözüküyordu. Dersten çıkana kadar kabaracaklarını düşünürken vanaları kapatma amacıyla asasını çıkarmış, istediğini gerçekleştirmişti. Suların verdiği serinlik toprak kokusuyla muhteşemleşirken daha gelecek olan öğrencileri düşündü sersemleşmiş bir şekilde.

Şık gömleğinin kirlenmesi ihtimalini hiçe sayarak gizli bir bölmeden, toprağın içinden altın bir anahtar aldı eline. Üstünde uyur gibi gözüken bir böcek kapanın olduğu masaya doğru ilerlerken ani sesle irkildi. Akılsız davranan beyinsiz sineğin kokusuna uyanmış bitki hızla ağzını açarak küçük böceği yiyivermişti. Buna aldırmayarak masanın alt kilidine doğru eğilerek onu açtı yavaşça. İçinde daha açılmamış, yeşil bitkiyi itinayla alırken bu özel bitkiyi dikkatli bir şekilde geniş masanın üstüne koydu ve gelecek olan öğrencileri beklemeye başladı.

Lilian gözlerine girmekte ısrar eden minik ışık huzmesi sonucu gözlerini açtı ve uyku mahmurluğunun verdiği bir sersemlikle kırpıştırdı. Sonra yine ışık huzmesinin varlığının sonucu olarak hapşırdı ve pencereye sırtını döndü. Saate baktı. Bir kaç dakika daha yatakta oyalanabilirdi. Kendine geldikçe kabus, geç kalma, uyuyakalma gibi vukuatlarla uyanmadığı ilk sabahı yaşadığını fark etti. Uykusunun ya olağanüstü huzursuz ya da top patlasa duymayacak şekilde ağır olması inanılmazdı. Başını iki yana sallayarak kalktı ve üzünü yıkadı. Aynaya baktığında gece iyi uyumanın getirdiğini tahmin ettiği, sağlıklı bir yüz gördü. Saçı birbirine girmiş sağlıklı bir yüz.

' Off ' layarak üzerini giyindi ve eline aldığı tarakla saçlarını taramaya başladı. Tarafsız bir göz bunu saçlarına savaş açmak diye de isimlendirebilirdi rahatlıkla. Sonunda saçı makul ölçüde açıldıktan sonra - ne yazık ki hala açık bırakmaya yetecek kadar düzgün değildi - tepesinde bir topuz yaptı. Yüzünün ortasına düşen asi bir perçemi çabucak tutturduktan sonra kahvaltıya indi.

Kahvaltısını acele etmeden rahatça yaptı ve bir yandan da annesinden gelen mektubu okudu. Bu gelen ve cevapsız bıraktığı ikinci mektuptu. Mektup almaktan, düşünüldüğünü bilmekten hoşlanıyor ama cevap yazma zahmetini göstermiyordu. Adil olmaya çalışarak mektuba cevap vermeye söz verdi kendi kendine. Yine de kendi kendine verdiği pek çok diğer sözler gibi bununda unutulma tehlikesi vardı elbette. Başkasına verdiği sözleri tutmaya özen gösterirdi, gereksiz yere söz vermemeye dikkat ettiği kadar..

Mektubunu bitirdikten sonra bitkibilim dersine gitmek için yerinden kalktı. Bitkibilim dersine bayılacağını sanmıyordu ama açık havaya çıkmak hoş bir değişiklik olacaktı. Bu fikrin verdiği hevesle bitkibilim dersliğine ilk varanlardan biri olmuştu Lily. Bu dersin onu zorlayacağını pek düşünmediği için önlerde bir yerlere oturmakta tereddüt etmedi. Ardından bakışlarını Profesöre yöneltti. Profesör oldukça yakışıklıydı ve Lily'nin yüzünde bir gülümseme oluşmasını sağladı. Lily bakışlarını Profesörden ayırınca masadaki henüz açılmamış yeşil bitkiyi fark etti. Ders onunla ilgili miydi acaba? Öğrenmenin tek bir yolu vardı..

John ağır adımlarla okulun çıkışına doğru gidiyordu. Ksks'den sonra sıradaki ders bitkibilimdi. Bitkibilim her zaman sevdiği derslerden olmuştu. Evlerinde çeşit çeşit bitkilerin olmasının bunda katkısı büyüktü. Geniş bir bahçeleri vardı ve özellikle annesi bitiler konusunda oldukça meraklıydı. Bahçeye girer girmez burnuna dolan hoş kokular daha ilk adımda cezbediyordu ki belki Peterson Malikanesinin en güzel yanı da buydu. Evlerinde bu kadar çok bitki olması ve annesinden aldığı bilgiler bitkibilim dersinde başarılı olmasını sağlamıştı. Bakalım profesörü de aynı ölçüde sevecek miydi.

Kendini bahçeye attığında hafif bir yağmur çiselediğinden adımlarını çok olmasa da hızlandırdı ve siyah okul cüppesine bir parça sarındı. Hava oldukça sıcaktı aslında ama o kadar sıcaktı ki zaman zaman kısa yağmurlara neden oluyordu. Güneşin bulutların arasından biraz sonra kurtulup yağan yağmurun ıslaklığını bir çırpıda gidereceğinden emindi. Öyle de olmuş ve bir iki dakika sonrasında güneş açmıştı. Hala burnuna dolan bir parça toprak kokusu eşliğinde seralara girdi. Boğucu havayı toprak kokusunun bastırması güzeldi. Derin bir nefesle toprak kokusunu içine çekerek loş ışıklı seralarda yürümeye devam etti.

Uzun seraların içinden ağır adımlarla ilerlemeye koyuldu. Seraların büyük ve çoğu zaman sarmaşıklarla kapanan camlarından içeriye süzülen cılız güneş ışıkları loş bir hava vererek direk bitkilerin üzerine düşüyordu. Asasını parmaklarının arasında oynamaya başlamıştı. Profesör kaçığın teki olmalıydı ki dikenli ve bir parça tehlikeli bitkileri tam da yollarının üstüne koymuştu. Bitkilerden bazılarının dikenleri vahşi bir tavırla duruyordu. Kimileri ise hemen hiç belli olmuyor ama elini üzerinde gezdirdiğin anda batıyordu. Dikkatle bitkilere bakarken seraların boğucu havasının içinde onu rahatlatan tek şey ileriden süzülerek burun deliklerini dolduran ıslak toprak kokusu olmuştu.

Profesörü fazla bekletmemeyi düşünerek adımlarını hızlandırdı. Birbirine benzer görünümde ama farklı türden bitkiler olan birkaç sera odasından daha geçerken artan toprak kokusu işleyecekleri bitkilerin sulandığını söylüyordu. Bir süre sonra tahminini benimseyen zihni toprak kokusunu av peşindeki köpekmişcesine takip etmiş ve siyah bir gömlek ve cüppe giymiş olan profesöre hafif ve saygılı bir baş hareketinden sonra yerine geçmişti. Etrafına bakınmaya ve diğerlerini beklemeye başlarken gözleri serada dolaşıyordu. Profesörü bir an için süzmüştü. açıkçası giyimine bakılırsa karanlık biri gibiydi. Ders anlatışının nasıl olduğunu merak etmekten kendini alamayarak gözlerini bitkilere kaydırdı.

Sera diğerlerinden farksız sayılırdı. Aynı loş hava ama daha keskn toprak kokusu. İlerideki böcek kapan bitki gerçekten de ağızmışcasına kırmızı renkteki kısmına vızıldayarak yaklaşan birkaç böceği takırtılar çıkararak yutup ağzını açmıştı yeniden. Sarmaşıklar ve loş ışık burada da vardı ve hava biraz daha iyi olsa da toprak kokusu dışında boğucuydu. Profesörün önündeki bitki bir kız kadar narin açmamış bir bitkiydi. Meraklı gözleri onun üzerinde dolandı bir süre. Sonra seranın kapısına gelen öğrencilere bakmaya başladı. Bir an evvel dersin başlamasını isterken o bitkinin özelliklerini hatırlamaya çalışıyordu. Sanki görmüştü onu ama çiçeğini göremeden emin olamıyordu.

"Severus.. Severus.."

Yatağında yatarken tepesinde dikilen bir kişinin ona seslenmesiyle homurdanarak gözlerini açtı. David onu uyandırmaya çalışıyordu. Peki ya neden? Gözlerini açtıktan sonra David tuhaf tuhaf güldü ona bakarak. Sabah uyandığında daima sinirli olurdu ve David'in bu hareketi de hiç hoşuna gitmemişti. Zaten onu tatlı uykusundan bölmüştü. Rüyasının da en güzel yeriydi üstelik. Uykuya olan düşkünlüğünü bilmiyorlardı sanki, gidip uyandırıyorlardı. "Ne oldu be! Neden uykumu bölüyorsunuz?" Homurdanarak söylediği bu cümlelerden sonra doğruca banyoya gitti. Musluğun sol taraftaki bölmesini çevirdiğinde buz gibi su akmaya başlamıştı. Ellerini birleştirdi ve musluğun altına tuttu. Ellerinde biriken suyu bir çırpıda yüzüne kadar getirdi ve serinlemiş olmanın rahatlığıyla havlu ile yüzünü kuruladı. Yatakhaneye tekrar döndüğünde David ona bir şeyler söylüyordu. "Ders var Severus. Bitkibilim. Bu yüzden uyandırdım. Zaten uykudan zorla uyandırıldığında darılma ama hiç çekilmiyorsun."

Dalga geçerce bir kahkaha attıktan sonra yerde duran buruşmuş cüppesini üstüne geçirdi. Son olarak kravatını da taktıktan sonra tek kaldığı yatakhaneden çıktı ve merdivenlerden ortak salona indi. "Günaydın." Hala uykulu sayılırdı ki zaten iki de bir ellerini gözlerine doğru götürüyor ve esniyordu. Sağ tarafta duran bölümde Charlie ve John satranç oynuyordu. Bir süre onları izledikten sonra saatine baktı. Madem kaldırdılar dersliğe gidelim o zaman. Hogwarts'ın açılmasına çok sevinmişti. Özellikle geçirdiği sıkıcı bir tatilin ardından burada eğlenmeyi özlemişti. Ama dersler aklından çıkıp gitmişti. Arkadaşlarıyla geçirdiği eğlenceli vakitlerin karşılığı sıkıcı dersler oluyordu. Hogwarts'a başladığından bu yana dersleri bir türlü sevememişti. Isınabildiği dersler sadece Bitkibilim, Muggle Bilimleri ve herkesin en sevdiği ders olan Karanlık Sanatlara Karşı Savunma olmuştu. Diğer girdiği derslere içindeki anlayamadığı zorunluluk hissi yüzünden giriyordu.

Ortak salonda öylece dikildikten sonra salondan çıktı. Birkaç kat merdiven indikten sağ taraftaki koridora saparak yoluna devam etti. İkinci kez sağa doğru döndü. Yine bir koridoru daha yürüdü. Sol tarafta seralar vardı. Kapıyı çalarak içeriye girdi. Profesör masanın üstünde duran bitkiye bakarken o da bir bölüme geçerek oturdu. Ders başlıyor diye uyandırmışdı David onu ama kendisi henüz dersliğe gelmemişti. Kesinlikle bunu bilerek yaptıklarını düşünüyordu Severus da. Dirseğini önünde duran masaya koydu ve kafasını da eline yasladı. Sıkılarak dersin bir an önce başlamasını ümit ediyordu.

Misafir

Paula astronomiden çıkarken sanki gökyüzünde bir kapıyı aralamıştı ve ordan yeryüzüne inecekti. Derslikten çıktıktan sonra sağ eliyle arkasındaki çantasını çekti ve içinden programı çıkarıp göz attı. Sıradaki ders bitkibilim dersiydi. Paula kelimenin tam manasıyla yeryüzüne inişi yaşayacağını düşündü ve hafifçe gülümsedi. Programı tekrar yerine koyduktan sonra çantasını bir hareketle tekrar arkasına itti ve yavaş yavaş seranın yolunu aramaya başladı. Paula kendi evlerinin büyük bir bahçesi olduğundan bitkilerin bazılarını tanıyordu fakat haklarında çok fazla bilgi sahibi değildi çünkü bahçeyle bahçıvanları ilgileniyordu. Annesi yurtdışından bazı çiçek türleri bile getirmişti fakat çoğunun adını bile bilmiyordu Paula. İlerde kendi yaşayacağı yerde güzel kokulu çiçekler olmasını isteyen Paula bitkibilimin sosyal yönleri olduğunu düşündü.

Seraya yaklaştıkça yağmur sonrası toprak kokusu onu hüzünlü bir havay soktu. Böyle zamanlarda genelde tek başına yürüyor ve bir şeyler düşünüyor olurdu fakat bu sefer derse gircekti. Her şey ne kadar da farklı görünüyordu. Bitkilerle dolu seralar kalabalık birer toplantı yeri gibiydiler. Doğa ana önemli bir duyuru yapacakmış gibi hepsi istiflenmişti. Paula küçüklü büyüklü bitkilerin bulunduğu seraların arasından dersin işleneceği yere geldi. İçerde sadece iki kişi ve profesör vardı. Paula profesöre baktığında garip bir sızı duydu içinde ama belli etmedi. Sanki zor biri gibiydi. Paula kimseyi dışardan bakarak değerlendirmemeyi öğrenmişti. Çok güçlü görünen biri içinde tam bir korkak olabilirdi. Bu yüzden önyargılarından profesöre başıyla verdiği bir selamla sıyrıldı ve önlerde bir yere geçip oturdu. Profesörün masasında tıpkı yeni doğmuş bebeğe benzeyen bir bitki vardı. Paula bitkiye bakarken birden bire büyüyüp koca vahşi bir yaratığa dönüşeceğine dair kısa bir hayal kurdu ve sonra merak içinde dersin başlamasını beklemeye başladı.

Astronomi dersliğinin bulunduğu kuleden,okulun dışındaki seralara.Sanki bilerek konmuştu bu dersler ardı ardına.Uyuzluğu üstündeydi zaten.Söylene söylene astronomi dersinden çıkıp merdivenlerin o ahşap ve eski kenarlarına tutunarak aşağı inmeye başlamıştı.Gözleri kapanıyordu.Kendini yorgun hissediyordu ve eğer tutunmazsa,yürüyüşünden daha hızlı aşağıya ineceği apaçıktı.

Birden üstünde bulunduğu merdivenin yer değiştirdiğini farketti.Onu tekrardan üst kata taşıyordu.Oldukça yüksek sesle küfretti.Portreler dahi bunu duymuş olmalı ki hakkında olumsuz yorumlar yapıyorlardı.Sinirden yüzü kasılmıştı.Merdivene bir tekme attı.Ayağı acımıştı.Oldukça komik gözüküyordu,dışarıdan izleyen sakin biri için.6.kata çıkmıştı ve yeniden inecekti.İlk defa muggle tarzı birşey aklından geçirdi bu okul için.Yürüyen merdiven lazımdı buraya.Böylece hem daha hızlı derslere gidiş geliş olur,hem de böyle aptalca yer değiştirmezlerdi.Bugün iyice kafaya takmıştı merdivenleri.Söylene söylene tekrar aşağı inmeye başladı.Siniri sayesinde üzerindeki uyuzluk ve uyuşukluk gitmişti.Şatonun dışına çıkmıştı artık.

Parıldayan güneş gözünü alıyordu.Yakıcı sıcaklığı yoktu,en azından yaz kadar.Dışarısı güzeldi.Kuş cıvıltıları insanın içini açıyordu.Öyle ki Maglor'un bile siniri geçmiş,neşeli neşeli dersliğe doğru gidiyordu.Bitkibilim serası artık önündeydi.Büyük bir kapı vardı.Yeni yapılmıştı anlaşılan.Çünkü Maglor bu kapıyı önceden gördüğünü anımsamıyordu.Kapıyı gıcırtıyla araladı ve dersliğe girdi.Derslikte bir kaç öğrenci,profesör ve masadaki bir bitki onu bekliyordu."Merhaba Profesör Thandom" diyerek içeriye girdi.Profesörü önceden tanıyordu.Biraz daha içerilere doğru sıvıştı.Orada Paula'yı gördü.Her ne kadar yanına gitmek istese de,derslerde onunla görüşmeyeceğine dair kendi kendine koyduğu kurala uydu.Boş bir yer buldu ve o da,o an sınıftaki herkes gibi dersin başlamasını beklemeye başladı.

İlk defa geç uyanmış olmasının aksiliğini taşıyordu üzerinde. Hiç kimse de onu uyandırmayı denememişti, en çok da buna bozuluyordu zaten. Hiç değilse aynı yatakhaneyi paylaşıyorlardı kızlarla birlikte. Ama Stefania o kadar da meraklı görünmüyordu kız arkadaş edinmeye. Belki bundan olsa gerek, hiçbir kız da ona yaklaşmıyordu. Her ne kadar bunu pek takmasa da, uyuyakalmış biri olarak uyandırılmayı çok isterdi. En azından bina puanlarını düşünen bir kız, Stefania’nın derse girmemesiyle kazanacağı eksi puanları göz önünde bulundurabilirdi. Sabah sabah bunları düşünürken acele etmesi gerektiğini saate baktığında anlamıştı.

Yataktan kalkar kalkmaz bir köşeye atmış olduğu cüppesini hızla alırken ağzında mırıldandığı, bir şarkıdan birkaç dize, onun içindeki mevsimi her şekilde dışarıya vuruyordu. İlkbaharı yaşıyordu şu anda içi. Mutluluktan parlayan gözleri, ışıldayan gülümsemesi ve haksız yere söylenip durması, eski Stefania’nin geri gelmiş olduğunu belirtiyordu. Belki de bu mutluluk onu iyice uykucu yapmıştı, kâbus görmeyeceğini bilerek rahat uyumak olabilirdi. Derslere de rahat giriyordu, girdiği ilk ders olan Aritmansi’de olduğu kadar huzursuz değildi artık. Yenilenme dönemi ne zaman biterdi bilinmez; ama bu derse geç kalırsa olacakları tahmin bile etmek istemiyordu.

Saçlarını tüm hızıyla tararken gözüne takılan birkaç kız öğrenci, yatakhaneye girmişti. Onların başlayıp da bitmek bilmeyen sohbetlerine kulak misafiri olmaktan çok sıkılmıştı. İşinin bir an önce bitmesini ve yatakhaneden hemen çekip gitmesini sabırsızlıkla bekliyordu. Saçları ile işi bitince rahat bir nefes aldı. Şimdi geriye kalan tek şey yatakhaneyi terk etmekti. Bunu da tüm neşesiyle birlikte yaptı. Koşar adımlarla yatakhaneden çıkarken Bitkibilim dersinin işlendiği seralara giden yola koyuldu. Umarım geç kalmamışımdır.

Bahçede çiseleyen yağmur eşliğinde uzun seraların arasında buldu kendisini. İçine çektiği toprak kokusu ile temiz hava birbirine karışmıştı neredeyse. Dersin hangi serada işlendiği hakkında bir fikri yoktu, bunu kısa bir sürede bulmayı amaçlarken birkaç tanıdık sima çarptı gözüne. Demek tüm sınıflar için ortak bir ders işleniyordu yine. Kendi açısından hiçbir sorun yoktu; çünkü neredeyse tüm arkadaşları 2. sınıftı. Gülümsemesini yüzünden eksik etmeden seraya girdi. İlk gözüne çarpan bu sefer profesör olmuştu. Merlin aşkına! Böyle yakışıklı bir profesörler ilk defa karşılaşıyordu.

Şaşkınlığını gizlemeye çalışarak Severus’un hemen yanına geçti. Demek tek uykulu insan kendisi değildi. Masaya dayamış olduğu koluna hafifçe vurduktan sonra ona göz kırptı. Bu çocuğu görmek bile Stefania’yi neşelendirmeye yetiyordu. Etrafına bakınırken gözüne çarpan diğer kişi John’du. Şirin bir tebessümün ardından fısıldamaya benzer ses tonuyla ona “Günaydın” dedi. Serada geçireceği bu ilk derste ne işleyeceklerine dair hiçbir fikri yoktu. Stefania’nin seraya olan meraklı bakışlarını ders başlayana kadar sürdürecek gibi görünüyordu.

Yeşil gözleri mavi örtüyle birleşmiş gibiydi. Aynı yere bakıp duruyordu. Sanki büyük bir düş kuruyormuş gibi hissetti kendini ama bu öyle bir şey değildi. Onu kimsenin çıkaramayacağı bir boşluğa sürükleniyordu ki bir irkilmeyle son bulmuştu.Yatağında doğrulurken midesinin bulandığını fark etti.Ama buna aldırmadan ayağa kalktı.Onu ilk defa birisi uyandırmadan kalkmıştı.

Öyle hatırlıyordu.Sabah sabah hiçbir şey yapası yoktu ama en azından biraz daha uyuyabilirdi.Kendine hakim olamıyordu.Çok yorgundu.Ama buna engel olmalıydı.Çünkü derse geç kalmak istemiyordu.Kimse geç kalmak istemiyordu.Gözü bir anlık saatine gitmişti.Ne ? hemen üzerinde kileri çıkarttı ve cüppesini giydi.Derse ait birkaç kitap götürecekti ama bu derslik bir şey almamıştı.Asasını cebine koydu ve elini yüzünü yıkayarak yürümeye başladı.Gayet sakin ve rahat görünüyordu.

Ona bakan gözlere aldırmadan emin adımlarla yürüyordu koca okulun dar koridorunda.Işık sonucu loş bir görünüm oluşmuştu ki bu onun hoşuna gidiyordu.Gelen ışıkların arasında seraya doğru ilerledi.Şimdiye kadar her şey yolunda gitmişti ona göre.Ama bundan sonra nasıl giderdi bilmiyordu.Her şeyin yolunda gitmesini istiyordu öyle olması için büyük çabalar gösterecekti.Ama bunun sonucunda bir şeyler olur muydu? Olmak zorundaydı.Derslerine çalışıyordu.Eğlenmeyi arka plana koyuyordu.Hayattan da bir şeyler bekliyordu.Ama bunu şimdi açığa vurmaktansa biraz bekleyecekti.

Belki birkaç sene eğer böyle devam ederse kendini zorlamayacaktı ve bırakacaktı.Belki de o aptal düşüncelerinden biriydi.Es geçip yürümeye devam etti.Ama aklında uyumak vardı dersliğe gidince uyumaktan korkuyordu.Kendini fazla zorlamıştı.O uzun seranın olduğu yere gelmişti işte.Hemen dersliğe geçmişti.Bir kaç kişi vardı sınıfta tek o ve Stefania vardı Ravenclaw olarak.Başka birilerinin daha geleceğini tahmin ediyordu.Ama erken kalkarlar inşallah.Hiç bir dersi kaçırmamıştı.Ve kaçırmaya da niyeti yoktu.Belki kırabilirdi bir dersi.Ama çok düşünceliydi bu konularda.

Sonuçta bunu bilerek yaptığını öğrenirlerse çok kötü olurdu.Binasından puan giderdi.Sonuç olarak bir başkandı ve diğerlerine de örnek olmalıydı.Her gün erken kalmaktan bıksa da bir şeyler için kendini sıkmalıydı.Buna alışacaktı ama tek gereken şey zamandı.Her şeye çare olacaktı.Dersliğe girdiğinde ilk dikkatini çeken profesörün masasının üzerinde duran bitkiydi.Daha açılmamıştı.Ne olabilir diye düşündü.Ama bitkiler hakkında pek bir bilgisi yoktu ki zaten buraya öğrenmeye geliyordu.Başka bir şey için değil.Nereye geçsem diye düşünmüştü bir saniye içinde ama en iyisi herkesten en uzağa gitmek olacaktı.Profesörün yanından geçerken yavaşça

‘’-Günaydın profesör ‘’

dedi ve herkese en uzak olan yere gitmişti.Tek başına mutluydu ve yalnız kalmak daha eğlenceli olacaktı.Belki bu sayede konuşmayı önlerdi.Etrafına göz gezdirdiğinde aynı binadan olan kıza bir göz atmıştı konuşmaması için gerçi önemsizdi bunu anlayacağını sanmıyordu çünkü yanında ki erkeklerle konuşuyordu.Onu ilgilendiriyordu çünkü onun binasından biri konuşuyordu.Eğer profesör görürse puan kırabilirdi.Neyse bu kadar büyütmenin bir anlamı yoktu.Profesörün katı biri olduğunu duymuştu.Eğer bu doğruysa öyle bir şey olabilirdi.Profesöre baktığında siyahlara bürünmüş yakışıklı bir adam görüyordu.

Gülümseyerek profesöre baktı.Bakışlarını yakalamış mıydı emin olamıyordu ama öyle bakmıştı işte.Suyun toprakla bütünleşmiş havası evlerinde ona ayrılmış bir bahçenin kokusuna benziyordu bir an için eski anıları gözünün önüne gelmişti.Tek başına da olsa ne kadar eğleniyordu.Sonra dadısı geliyordu ve Fransızca için çalışma odasına götürüyordu.Büyüdüğünde o cadıyı öldürebilirdi.O kadar şey öğretmişti ama ondan nefret ediyordu.Kadın da Stefan’dan nefret ediyordu anlaşılan ki ona hiçbir zaman gülümsememişti.Bunun bir önemi yoktu Stefan’ın gözünde.

Çünkü deymezdi o kadın için.Nerden nereye gelmişti yine.Anıları anlaşılan her aklına geldiğinde sürükleyecekti onu bir yerlere.Belki de anılarını tazelemiş oluyordu böyle.Buda onun hoşuna gidiyordu.Bakışlarını profesöre çevirdi ama bu sefer birkaç saniyelikti daha sonra hemen bakışlarını önüne çevirmişti.Böyle daha iyiydi.Başını dik tutuyordu her zaman.Yine öyle duruyordu.Ama yine hayallere dalmıştı ve geçmişiyle birleştirip hikaye gibi izliyordu gözünün önünde buda ayrı bir güzellikti.

Gözlerinin içine kadar giren güneş ışınları Rachel’i uyandırmak için elinden geleni yapıyordu adeta.Kısa bir süre gözlerini açmamakta ısrarlı davranan Rachel çarpıcı güneş ışınları gözlerini kamaştırınca mavi gözlerini yavaşça açtı.Her sabah yüzüne vuran bu güneşi sevmiyordu.Ne zaman yüzüne vursa o zaman uykusu bölünüp uyanıyordu.Uykusunun bölünmesinden hoşlanmıyordu.O tiz,çarpıcı,karşı gelmekte zorlandığı sivri ışınlarla uyanmaktansa uyumamayı tercih ediyordu ama uyumamak gibi bir seçeneği olmadığı için buna mecbur kalıyordu.Sinirli ve somurtkan bir yüz ifadesiyle hızlı bir şekilde gözlerini ovuşturdu ve mırıldanarak yataktan kalktı.
Güneş ışınlarının içeriye girdiği büyük pencereye doğru yaklaşarak dışarıya bakınmaya başladı.Dışarısı yemyeşil ve bol güneş ışınlarıyla doluydu.Pek öğrenci yoktu.Tabii bu saatte kim olabilir ki?Birkaç öğrenci ve profesörler dışında.Bu sefer geç uyanmadığına sevinmiş olan Rachel hatta erken uyandığı için yavaşça hareket ediyordu.Sessizce pencereden dışarıyı gözlemlerken arkasından gelen seslerle diğer arkadaşlarının da uyandığını fark ederek pencere kenarından ayrıldı.
…Lacivert renkli cüppesini üzerine geçirirken çoğu kızın kapıdan kahvaltı yapmak için çıkmakta olduğunu görmüştü.İlk uyanan olmasına rağmen en geç çıkan olacak gibi görünüyordu.Siyah renkli çantasını kavrayıp çıkmadan önce son bir kez etrafına bakındığında içeride hala uyamakta olan sarışın bir kız gördü.Kızın uyuyakaldığını düşünerek uyandırmayı tercih etti.Yanına doğru yaklaştığında son bir defa daha düşündü.Kız kızar mıydı diye.Ama bir süre sonra bunu hiç umursamadı.Adını bilmediği için nasıl uyandıracağını tam olarak bilememişti.Uykusu derin gibi görünüyordu.Aklına ilk gelen fikri uygulamaya koyuldu.
Çantasını açarak içinden en kalın kitabı çıkardı.Kahverengi,kalın kitabı parmak uçlarına basarak çıkarabileceği yüksekliğe çıkardı.Ayağına düşmeyeceğinden emin olduktan sonra kitabı bıraktı.Pat!Bu sesten uyanmaması imkansızdı.Ki zaten kızda irkilerek kalkmıştı.Şaşkın gölzerle etrafına bakarken uyandığını gören Rachel hafifçe:
“Derse geç kalmamanı öneririm.” dedi.
Kız ne demeye çalıştığını anlamış olacaktı ki yattığı yataktan homurdanarak kalkarak hazırlanmaya başlamıştı.Ne deidğini anlamayan Rachel kitabı çantasına koyarak hızlı adımlarla odadan çıktı…
Birkaç lokma bir şeyler atıştırdıktan sonra dersliğe ilerleyen Rachel bugünkü ilk dersinin bitkibilim olduğu,ne işleyecekleirni düşündü.Yine derse ilk adımdır harhalde diye içinden geçirdi.İlk dersler hep tanışma oluyordu genellikle.Bunu bilse de akşam yatmadan önce ders kitabından ilk konuları okuyup göz gezdirmişti.Bu yüzden kendini rahat hissediyordu.
Derslikten içeriye girdiğinde gözüne ilk çarpan profesörün masasındaki yeşil bir bitkiydi.Derste bu bitkiyle ilgili birkaç şey öğreneceklerdi herhalde.En azından konu işleyeceklerine sevindi.Tek tanışmayla gemesini istemiyordu dersin.Küçük adımlarla içeriye ilerlerken çoğu yerler boş görünüyordu.Sınıfın yarısı dolmuştu göz kararıyla.Boş bir yere geçtikten sonra küçük çantasından çıkardığı kalın kitapları önüne koydu.İçeride her zaman ders başlamadan önce olan hafif bir uğultu vardı.Bu uğultuya alışmıştı artık.Sessizce oturup dersin başlamasını beklemek kalmıştı…

Vilerus gözlerini yavaşça açıp doğruldu. Başını iki yana sallayıp kendine gelmeye çalışarak kalktı ayağa. Masanın üzerindeki çizelgesine baktı, ilk ders Bitkibilim'di. Vilerus'un o gün işlenecek konuyla ilgili zerre kadar fikri yoktu. Hiç bakmamıştı bile kitaba! Ama ilk derslerde hep aynı şey yapılıyordu; Tanışma ve Derse Giriş. Muhtemelen bu da farksız Tekrar yatağına döndü ve sabah egzersizlerini yapmaya başladı. Her sabah erken kalkınca haliyle pek vakit geçirecek br şey olmuyordu. Ama bu, yani spor, oldukça işine yarıyordu. Hem oyalanabiliyor hem kendisine bir katkısı oluyordu.
Vakti geldiğinde Büyük Salon'a kahvaltıya indi. Artık Büyük Salon'da vakit geçirmek iyi bir eğlence olmuştu, ortak salonda oturup birileri hakkında atıp tutmak çok iyi bir eğlence, bunu Göl'de yapmak süper bir eğlence, yasaklı bölgeleri keşfetmek harikulade bir eğlence... Tabîî ağırlaşan ders ve ödevlerden ötürü yalnızca birincisine fırsatı oluyordu. İkinciyi de ödev yapma bahanesiyle ortak salona oturuyor, başta Dragon ve Angel olmak üzere arkadaşlarıyla kaynatıveriyordu. Böylelikle ödevler de kalıyordu, ama Vilerus'un acilen bu işleri yapması lazımdı. Hele de SYB ödevini... Profesör ödevlere çok değer veriyordu ve ikinci derse kadar yapılmış olmasını istiyordu. Vilerus da ha bire erteliyor, bir türlü kitapları alıp da bir yere oturmayı gözüne yediremiyordu. Aslında pek çok Slytherin böyleydi. Oturup muhabbet etmek ödev yapmaktan çok daha cazip geliyordu şüphesiz.
Kahvaltısını yavaş yavaş yaptı, adeta bu dakikaları değerini çıkara çıkara geçirmek ister gibi bir hali vardı. Aslında daha önce Bitkibilim profesörünü görmüş, ve gayet beğenmişti. Kara Büyücü tipi vardı... Bunu nerden anladığını bilemiyordu ama öyle sezmişti işte. Yavaşça ayağa kalktı. Bir kitap, bir tomar parşömen, iki tüy kalem, bir mürekkep şişesi ve Bitkibilim eşyalarını koyduğu yeşil çantasını aldı. Hızlı hızlı yürüyerek Giriş Salonu'ndan dışarı çıktı. Tıpkı SYB'de de yaptığı gibi seraların yerini anlattırmıştı büyüklere. Bu sayede seraları bulması hiç zor olmamıştı. Ancak burada bin türlü sera vardı, ders hangisinde olacaktı? Hele bir bakalım! dedi kendi kendine ve kendisini seralara attı. Kısa bir yürüyüşten sonra seralardan birinde bir adam, bir masa ve masanın üzerinde bir bitki buldu. Bu adam profesörün ta kendisiydi! Vilerus "Günaydın efendim" diyerek girdi içeri. Slytherin'den sadece bir kişi vrdı içeride. Vil hemen kızın yanına gitti. Onun hemen yanında yer aldı. Slytherin'lerin bir yerde birikmesini istiyordu. "Selam, n'aber?" diyerek eşyalarını çıkardı.

Sabahın , Kızlar Yatakhanesine vuran ilk ışıklar ile sağ gözünü hafifce aralayan Molly etrafı dikkatlice süzdükten sonra esneyerek yatağından bir hışımla kalktı. Hemen ayanın karşısına geçip kendine havalı bakışlar ile baktıktan sonra ütüne Gryffindor cübbesini giyindi. Siyah , uzun saçlaını tel tel aynanın karşısında yavaşca taradıktan sonra kitapların bulunduğu gizli geçiti açıp ortak salona girdi. Girdikten sonra derin bir nefes aldı ve yüzünde muzip bir gülümseme belirdi. İnce kaşlarını hep kalkık tutmaya özen gösteriyordu. Hızlıca ortak salondan çıkıp, Hogwarts Koridorlarına giriş yaptı. Elinde Bitkibilim dersi için gerekli kitapları,malzemeleri ve not defteri bulunuyordu. Sempatik adımlar ile koridorlarda ilerlerken, bir yandan da etrafını süzüyordu.

Attığı sahte gülücükler o masum yüzünde bir bıçak gibi saplanmış hançeri andırıyordu hafiften. Kendinde fark ettiği değişiklik onu pekte huzursuz etmiyordu. Bu kadar çok kötü ve içine kapanık olmak Molly' e pek yakışmıyordu. Her ne kadar Molly kabullenmesede o bir Gryffindor öğrencisiydi. Ve bu mezun olana kadar sürecekti. Hem zaten bir aksilik çıkmazsa bir dahaki döneme mezun olacaktı. Bunun içinde seçeceği mesleği şimdiden düşünmesi gerekiyordu. Acaba en çok istediği şey neydi? Daha onu bile bilemezken , nereden çıkmıştı bu havalar! Attığı sempatik adımların çıkarttığı ' tık,tık ' sesler Hogwarts' ın ıssız ve gizemli koridorlarında yankılanıyordu.

Üzerinde Gryffindor cübbesi, ayaklarında siyah botları ... Tam anlamıyla -iğrenç- bir durumdaydı. Cübbe mi? Molly hiç sevmiyordu cübbe giymeyi.. Ama malesef bunu giymek zorundaydı.. Sessizce yürürken, yeşil gözlerindeki gözbebekleri karanlığa yaklaştıkca büyüyor ışığa doğru geldiğinde ise küçülüyordu. Derken.. Bitkibilim sınıfına varmıştı. İçeri girdi ve şu keliemleri söyleyip yerine geçti.

" Günaydın Profesör.. "

Odaya dolan hafif rüzgar, bedenini okşarcasına vücuduna yayılırken, bir yandan da doğan güneşin insanlığı selamlarken yaydığı solgun güneş ışınları, yüzüne yansımakta; rüzgar ile bir olup Eve'yi uyandırmak için el ele vermişlerdi sanki. Göz kapaklarını yavaşça araladıktan sonra kırmızıya bürünmüş gözlerini odada gezdirip, birçok öğrencinin uyuduğunu farketti lakin tekrar uyumak ne mümkündü! Yatağının bir köşesinde mırıldanmakta olan kedi yeşil ve parlak gözlerini kendisine dikmiş, korkunç bakışlarını sergilemekteydi. Şuan en son uğraşmak istediği bir kediyle ilgilenmekti elbet. Queen yıllardır onun kedisiydi ve mıymıntılıktan başka bir şey yaptığını görmemişti. Yemek yiyip, bir köşeye çekilmek ve mıymıntılanmak. İşte bu kedinin elinden gelen tek faaliyet bunlardan ibaretti. Eve ise umursamaz bir tavırla kalkıp, lavaboya sessiz adımlarla ilerledi. Sabahın ilk ışıklarında açmıştı gözlerini tekrar reel dünyaya. Aslında kabusların birbiri ardında sıralandığı rüya alemini pek sevmiyordu artık. Gözlerini her kapadığında karanlık bir yaratık beliriveriyordu zihninde. Belki de erken uyanmasının sebebi buydu; kabuslar. Lavaboya ulaştığında ise yüzüne bir kaç kez su çarpıp, aynanın karşısına geçerek, sarı saçlarını dolgunlaştırıp küçük bir toka yardımı ile bir kaç tutamını tutturduktan sonra tekrar yatakhaneye ilerledi. Üzerini giymek ayrı bir sorundu zaten. Bu kıyafetlere alışamamıştı bir türlü. Forma uygulaması saçma geliyordu aslında. Fakat eli kolu bağlıydı, mecbur formasını giyecekti. Slytherin armalı cübbesini de üzerine geçirip akşamdan hazır çantasını alarak, yavaş hareketlerle yatakhaneden dışarıya adımını attı.

Merdivenleri kat ederken ise yine aynı düşünce yayılmıştı zihnine. Bir türlü bitmek bilmiyordu bu merdiven basamakları. Ortak salona ulaştığında birkaç öğrenci dışında kimsecikler yok gibiydi. Ortam yine sessiz ve loştu. Ortak salondan ayrıldıktan sonra zindanların insanın tüylerini diken diken eden o havasını yine yaşadı. Loş bir ortam ve korku dolu saniyelerin ardından aydınlık bölgeye ulaştı. Dersin başlamasına henüz vakit varken yine yalnızlığıyla bir olup, dolaşma fikri yatkın gelmişti kendisine. Adımlarını bitki bilim denilen dersliğin seralarına doğru çevirdi.

Sessizlik bürümüştü dört bir yanı. Duyduğu tek ses, ayaklarından yayılan cüzi sesten ibaretti. İlerleyen vücudu artık kendimi istemi dışında hareket ediyor gibiydi. Bacakları onu sürüklercesine, bilmediği bir yöne ilerliyordu. Yürüdü. Dakikalar birbirlerini kovalarcasına hızla ilerlerken onun yaptığı tek faaliyet yürümekten ibaret oldu. Çoğu zaman düşünceler denizinde boğulan zihni, şuan dupduru bir haldeydi. Hiçbir şey düşünemiyordu. Koridorları kat ederken uykusundan kalma mahmurluğu bu durumu daha farklı kılıyordu aslında. Başını çaresizce iki yana sallayıp dersliğe giden yolu takip etti. Hisleri gitmemesi gerektiğini vurgulasa da, bunu yapmaması gerektiğini biliyordu. Yavaşça dersliğin koridorlarında, boş bir zihinle ilerledi. Sınıfın kapısı hafiften aralıydı. Demek oluyor ki öğrenciler gelmeye başlamışlardı. Kapıyı hafifçe iterek , geçebileceği kadar bir boşluk yarattıktan sonra içeri sızıp, sınıfa bir göz gezdirdi. Birkaç öğrenci yerlerini almıştı bile. Dersin profesörüne doğru yöneldiğinde ise hayret veren bakışlarını sergilemişti. Bir profesörün böyle hoş bir yapıya sahip olabilmesi olağan mıydı? Çatık kaşlarının altına gizlediği mavi gözleri öyle güzel bakıyordu ki. Lakin bir terslik var gibiydi. O mavi ve güzel gözlerden tekinsiz bir hava yayılıyordu sanki. Sinsi gülümsemesi yine yerleşmişti yüzüne. Bu profesör ile iyi anlaşacağını umarak önündeki bitkiye dikkatini verdi. Daha önce hiç görmediği bir bitkiydi ki büyük ihtimalle dersin ilk konusuda buydu. Ayakta ve profesörün masasına yönelmiş bakmakta olduğunu farkedince ''Günaydın Profesör'' diyerek hayran bakışlarını ondan kaçırıp bir köşeye oturdu ve dersin başlamasını beklemeye koyuldu.

Dayrnt hızla yatağından kalktı ve klasik okul eşyalarını giydi.Herzaman ki gibi -artık refleks hareketi gibi- elini başucundaki komodine attı.Uzun bir kağıt eline geldi.Daha önce katlamış ve üzerine büyük harflerle "2. SINIF SLYTHERİN DERS PROGRAMI {Dayrnt Bill BLACK}" yazmıştı.Hemen kağıdı açtı ve salı gününe bir göz attı.İlk ders Zihinbend'di.Dayrnt hemen erkekler yatakanesinden çıktı ve hızlı adımlarla ordtak salona indi."Olamaz,lanet olası çantamı unuttum." diye geçirdi içinden sinirle.Hemen yatakhaneye koştu ve komodinin alt çekmecesini açtı.Her zaman hazır tuttuğu çantasını koluna taktı ve tekrar ortak salona indi.Herkes ona garip garip bakıyordu.O ise onlara gülümseyip geçmekle yetindi.Taki ortak salondan çıkana kadar.Oradan ayrılıp derin bir nefes alınca derse geç kalmak üzere olduğunu gördü ve koşarak oraya gitmeye koyuldu.

Koridorlarda yaklaştığını hissediyordu.Etrafına bakındı.Neredeyse önünde duran Zihinbend Sınıfı'nı geçecekti.Hemen ona yöneldi ve kendine mahçub bir tavır takındı.Kapıyı tıklattı ve elini topuzunda ileri geri yhaptı.Fakat kapı kilitliydi.Bu nasıl olabilirdi ki?Cebindedn ders programını çıkardı ve tekrar dikkatli bir şekilde baktı.Evet,bu saatte dersleri vardı."Herhalde profesörün işi çıktı.Bende bir sonraki derse giderim o halde!" diye düşündü.Akıllıca bir fikirdi elbette.Günü kurtaran olayda buydu zaten.Topukları üzerinde döndü ve merdivenlerden aşağıya inmeye koyuldu.Sıradaki ders Bitkibilim'di."Umarım o dersbaşlamıştr.Yoksa sıkıntıdan batlayacağım!" tekrar içinden.
Merdivenleri inmiş ve neredeyse sınıfa varmıştı.Geç kalmış olacağını sanmıyordu fakat yinede acele ediyordu.Daha uyku sersemiydi ve sınıfta bir sıraya oturup kapayıda masaya yaslamak onu birkaç dakikarahatlatabilirdi.Acelesi buydu.Sınıfa neredeyse yaklaşmıştı.Islak çimenlerin üzerindedn geçerken "Bu derste umarım kayıtlıyımdır!" diye geçiriyordu.Ama kayıtlı olmadığı bir dersi asla ders programına yazmadı.O yüzden içi bir nebzede olsa rahattı ve kapıyı tıklatıp içeri girdi.

İçeridekileri daha önce görmüştü fakat neredeyse hiç konuşmamışlardı.Karşı sıraların orda biryerde Slytherinli bir çocuk görüyordu.Onu hatırlıyor gibiydi.Sonra aklına bir isim geldi "Alessia!" .Acaba derse gelecek miydi yoksa bu derse kayıtlı değilmiydi?Bunları bilmiyordu elbette.O yüzden içi rahat değildi.Yine gözleri kapıda mı olacaktı peki,hayır.Bu sefer dersi dinleyecekti.Daha geçen sene abuk sabuk olaylar yaşamış ve sınıfta kalmıştı.Bİki senesi vardı.Ales'le aynı senede mezun olmayı umuyordu.Bu gerçekten büyük ve asil bir istekti.Aslında Ales'le aynı yaştaydılar fakat Ales 1. sınıfta kaldı,Dayrnt ise 2. sınıfta kaldı.Yani durumu eşitlemişlerdi...

Sınıfta ortalarda ve değersiz bir sıra seçti.Anlaşılan daha ders başlamamıştı.Kiseyede selam vermemişti.Aslında bu profesör Dayrt'a çok yakışıklı geliyordu fakat onun yerinin bu ders olacağını düşünmüyordu."Aslındabir Muggle Araştırmaları dersi daha çok uyardı." diye geçiriyordu içinden.Sonra düşüncelerindedn birazcık da olsa uzaklaşıp kafasını önünde duran masasına koydu ve kafası masadayken Sırtındaki çantayı çıkartıp,masanın üstüne yani;kafasının altına koydu.Şimdi daha yumuşak ve daha rahattı.

"Hayley bıktım seni uyandırmaktan yeter artık kalk-"Hay yüzünü buruşturdu ve bir an karşısında annesi olduğunu zannetti.Daff'ta annesi gibi erken kalkar ve Hay'ı uyandırmak için elinden geleni yapardı.Her zamanda başarılı olurdu aynı annesi gibi.Yatağından doğruldu ve Daff'ın sesini duydu yine "Sonuda kalktın bakıyorum " Hay sırıttı ve Daff'a baktı Daff sinirli değildi gülüyordu Hay'a Hay yine annesi hatırladı oda hep gülerdi ona bu şekilde sonra saçmaladığını farketti ve kalktı yataktan "Hay biliyor musun seni uyandırdığım zamanı derslerime harcasam süper bir Seherbaz olurdum" Hay gülümsedi ama bu sefer konuşacaktı "Daff başım ağrıyor dün geç yattım bağırmasana " dedi yine yüzünü buruşturdu.Bu sefer arkasını döndü ve dışarıyı izlemeye başladı sonrada saatine baktı ve arkasını dönüp Daff'a bağırmaya hazırlanırken Daff'ın orda olmadığını fark etti. Saat daha çok erkendi Daff kesin ona inat erken kaldırmıştı bu saatte aşağı inince ona gösteririm diye düşündü.Ve ders proramına bakmak için yatağının başında ki kağıda yöneldi ilk gireceği ders Bitki Bilimdi bu dersinde profesörü yeni gelmişti Rocio'nun yerine.Ama Rocio memnun olmalıydı çünkü İksir profesörlüğüne atanmıştı.Hay ilk önce e yapmasa diye dşündü hemen giyinip gitmek istemiyordu belki aşağıda otururdu yada yemek yerdi ama içinden yemek yemek gelmiyordu biraz midesi bulanıyordu çünkü komidinin üstünde duran sudan içti biraz.Aklına Quidditch antremanları vardı diye çantasınıniçine tıktığı kağıdı aramay akoyuldu bir kaç dakika süren arayıştan sonra nihayet bulmuştu ama bugün antreman olmadığını anlayınca kağıt tekrar çantanının dibini boyladı.Bugünü sıkıcı geçeği hakkında bir duyum almıştı içindne büyük ihtimalle öyle olaraktı.Aklına dün yaptığı uzun kütüphane ziyareti gelmişti hiç bir ödevi olmadığı halde nedensiz yere nerdeyse bütün akşam yemeği sonrasını orda geçirmişti eline aldığı "Bin Bir Büyülü Ot ve Mantar" kitabını okumuştu eline ne geçtiği hakkında da hiç bir fikri yoktu.Ama yarın ki Bitki Bilim için gerekli olacağını anladı bitirdikten sonra.Tekrar pencerenin kenarına gitti.Güneşe bakamadığı için gölü izledi çok sakin görünüyordu Hya artık sıkılmıştı dolabına gitti ve çabucak giyindi.Masanın üzerinde duran kitap yığnına yöneldi bu sefer İçinden aradığı iki kitabı bulmak zor olacak gibiydi ama olmadı çünkü kitaplar üst üste duruyordu ayrık bir yerde aldı ve başlıklarına baktı ilk kitap "Akdeniz'in Sihirli Su Bitkileri ve Özellikleri" bunu hiç okumamıştı evdeki eski kütüphanede bulmuştu ve almıştı ikincisi ise "Zehirli Mantarlar Ansiklopedisi" bu kitabın ise sadece bir kaç kez açıldığı vardı oda pek okunmazdı iksini alıp çantasına attı ve saçlarını toparlayıp çıktı yatakhaneden.

Ortak Salon nerdeyse boştu sadece 5-6 kişi vardı hepside 2. sınıf gibilerdi ne çok büyük ne çok küçük.Hay aralarında en iyi tanıdığı olan *Holly'nin yanına gitti ve oturdu Holly onun gelmesi ile mutlu olmuştu."Selam Holly" dedi Hay gülümseyerek çantasınıda koltuğun üstüne attı "Selma Hayley nasılsın?" dedi genç kız Hayley gibi yeşil gözlerle ona bakarak "İyiyim sen nasılsın dersin yok mu?" dedi şüpheyle. "Bende iyiyim ayrıca dersimde var başlamak üzere" dedi Holly heyecabla "Ne duruyorsun binadan puan silmek istemezsiz herhalde" dedi Hay muzurca gülümseyerek Holly hızlıca kalktı ve önünde ki arkadaşlarına yetişmeye çalışarak "Sonra görüşürüz Hay" Hayley kıza el salladı ve onu izledi bir süre kapıdan çıktıktan sonra gözlerini ateşe verdi sönmek üzereydi sonra aklına denemyemedi bir büyü geldi asasını geçti ve ateşe yönelterek "Incendio" diye yüksek sesle bağırdı.Ateş sanki saatlerdir yanıyormuş gibi bir çıtırtı yükseldi ve bunu diğer çıtırtılar takip etti Hay başarısının verdiği hazla koltuğa iyice yayıldı ve gözlerini kapattı.Sonra arkalardan bir ses duydu biraz küçük tıknaz bir sesti bu "Efendi uğraşmasın Puck yakar" Hay arkasını döndü ve baktı küçük evcini karşısında duruyordu Hay ona baktı ve gülümsedi cin sanki ona kıyafet verilmişcesine sırıttı ve bir "pat" sesiyle ortadan kayboldu. Hay artık vakti geldiğini anladı ve koltuktan kalkıp seralara gitmek üzere koridorlara çıktı.

Aklına gelen ilk isim David'di o BitkiBilim almıyordu ama gerekli olur diye devam etmek istemişti .Ağır olan adımları biraz hızlındırdı ve çantasıın içini karıştırmaya başladı.Eldiven ve gözlüğünü almıştı.Başka şeyde gerkmiyordu galiba.Hayley çantasını kapattı ve göl kenarına adım attı.Biraz soğuktu ama önem vermedi Hay şuan David'i düşünüyordu çünkü o bu dersi almıyordu acaba nerdeydi başka bir şeçmeli derste olmalıydı belki uçuş ama gerekli değildi David uçuşta zaten çok iyidi.Bunları düşünürken seraya gelmişti.Kapıyı hafiçe vurdu ve duyulmazdı naylondu çünkü araladı ve içeriye girdi.

İçerisi nerdeyse dolmuş gibiydi Hay profesöre baktı bir adam biraz sert görünüyordu. Ama oldukça yakışıklıydı.Yere bakarak profesöre selam verdi.Sonrada biraz ilerlde oturan Severus ve John'un ortasına gitti ve oturdu. Etraf toprak ve bitki kokularıyla doluydu bu koku Hayley'in her zaman olmak istediği yerlerden biriydi.Çantasından eldiven ve gözlüğünü çıkartıp masanın üstüne koydu...Sonrada yanındakilere dönüp "Selam çocuklar" dedi ve çevresini izlemeye başladı...

Biçim Değiştirme Dersliği'nden çıktığında ayakta kalabilmesi için fazlaca çaba harcaması gerekiyordu. Taş duvarlara yaslanarak beş dakikada bir mola vermese vücudu bu tempoya daha fazla dayanamayacaktı. Tüm gün Hogwarts koridorlarında bedenini bir aşağı bir yukarı taşımış olan bacakları titriyordu ve kitapların ciltleri kollarının morarmasına neden olmuştu.Tek avuntusu son derse giriyor oluşuydu,bir ders saati sonra Slytherin Ortak Salonu'nda,şöminenin karşısında oturmuş, elinde sandviçiyle dışarıda keyifle çiseleyen yağmuru izliyor, damlaların sesinin ateşin çıtırtılarına karıştığı o keyif verici anın tadını çıkarıyor olacaktı.

Bahçeye çıktığında ılık yağmurun yüzüne çarpmasıyla biraz kendine gelir gibi oldu. Islak toprağın kokusu az da olsa gücünü yerine getirmişti. Bir kaç öğrencinin toplanmış olduğu ders alanına doğru ilerliyordu yavaş adımlarla. Hem hızlanacak gücü olmadığından hem de anı doya doya yaşamak istediğinden... Kitapların bırakılması için yerleştirilmiş havada asılı duran bir kaç plaktan birine yönelmişti ki kucağından kayan bir tomar parşomen -ki çoğu ders notlarıydı- ıslak çimlerin üzerine yuvarlandı. Alelacele kitaplarını bıraktıktan sonra Parşomenlerini eline alıp mürekkebi dağılmış notlarına göz gezdirirken eline geçen ders programı gergin sinirlerini altüst etmişti. "Bir ders daha mı!? Her gün ALTI ders mi var!" diye geçirdi içinden. Şok olmuştu. Belirli belirsiz bir inleme koyuverdi. Islak parşomenleri kitaplarının yanına koyup çevresindeki öğrencilere bakarken kaybolan umuduyla gücünün tükenmekte olduğunu hissediyordu. Bakışlarını sağa doğru kaydırdığında Godric's Hollow'da tanıştığı gotik kızı farketti. Gryffindor cüppesiyle tanıması zor olmuştu gerçi fakat o olduğundan emindi- her ne kadar cüppe içinde o kadar da gotik gözükmese de. "Acaba çok mu kaba davrandım ona?" diye geçirdi içinden. Belki de gidip özür dilemeliydi ama hiç "bayan iyiliksever" gününde değildi. Göz göze geldiklerinde hafif bir gülümsemeyle karşılık verdi sadece. Bu özür için iyi bir başlangıç olabilirdi. Molly pek ilgilenmiş gibi görünmüyordu ya farketmemişti ya da Karol'dan nefret ediyordu. Herhangi bir yanıt almayı beklemiyordu ya... Dikkatini yağmura ve doğaya odaklamaya çalışarak dersin başlamasını bekledi.

Emily perdelerin açılışıyla çıkan ses ile birden gözlerini açıp yatakta doğrulmuştu.Bu ses onu bir an korkutmuştu.Başını pencereye doğru çevirdiğinde yatakhanede bir kızın perdeyi düzelttiğini gördü.Derin bir nefes alarak kendini tekrar yatağa attı.Bu günkü dersleri düşünüyordu.İlk ders Bitkibilim’di.
Bu dersten nedense soğumuştu.Bitkilerle uğraşmak artık Emily’ye saçma geliyordu.Belki de evde bir sürü bitki olduğu için böyle bir duygu besliyordu.Emily’nin annesi tam bir çiçek delisiydi.Evin her tarafında bir sürü çiçek vardı.Emily annesiyle hep “Bir gün havasızlıktan öleceğiz.” diye dalga geçerdi.
Emily biraz daha yatakta yattıktan sonra yavaşça kalkıp lavaboya doğru yürümeye başlamıştı.Yüzünü yıkamazsa hiç ayılacağa benzemiyordu.Lavaboda bol suyla yüzünü yıkadıktan sonra bir süre aynada kendine baktı.Gittikçe annesinin gençliğine benzemeye başlamıştı.Bu Emily’yi garip hissetmesini sağlıyordu.Sanki aynada gördüğü kendisi değil de annesiydi.Annesinin gençlik fotoğraflarını çok fazla karıştırdığı için annesinin gençliğini sanki onunla beraber yaşamış gibi biliyordu.
Emily aynada bir süre kendine baktı ve sonra gülerek üstünü değiştirmek için yatakhaneye döndü.
Üstünü değiştirdikten sonra kitaplarını da aldıktan sonra seralara doğru yürümeye başladı.
Bahçede yürürken seralarından orda ilk olarak Hayley’i ve sonrada Karolina’yı seraya girerken gördü.Bir an geç kalmış duygusuna kapıldı.Yürüyüşünü hızlandırarak seraya doğru ilerlemeye başladı.
Seradan içeri girdiğinde öğrencilerin bir çoğunun geldiğini gördü.Profesör’de içerdeydi.
Profesöre kısa bir süre baktı ve daha sonra ortalarda bir yere geçti.Herkes bir şeyle meşguldü.Emily’de kitapları masaya bırakarak profesörün bir an önce dersi başlatmasını beklemeye başladı.

Elina gözlerini açtı.Gözleri ağrıyordu.Ellerinin arkasıyla gözlerini biraz ovuşturdu.Tüm gece ağlamıştı ve en sonun da sızıp kalmıştı.Elina yatağından doğruldu ve baş ucunda bulunan büyük babasının çok değerli olduğunu söylediği aynayı eline aldı.Ve yüzüne baktı.'' Felaket gözüküyorum '' dedi.Ayağa kalktı ve derse girmeden bir duş alsa çok iyi geleceğini düşündü.Nerdeyse soğuğa yakın bir suyla duş aldıkan sonra biraz daha kendine geldi ve üzerini giyinip kahvaltıya girdi.Herkes mutlu gözüküyordu.Elina '' Acaba gözüktükleri kadar mutlularmı '' diye düşündü.

Kahvaltıda birşeyler yemeğe çalıştı ama o yutmaya çalıştıkça sanki lokmalar dışarıya çıkmaya çalışıyordu.Ve en sonun da inatlaşmayı bıraktı ve dersliğe gitmeye karar verdi.İlk dersi bitkibilim di.Bahçeye çıkınca hafif nemli havanın yüzüne vuruşu ve o üzel toprak kokusu ile biraz toparlandı.Ama sanki bacakları onu taşımakta zorlanıyor gibiydi.Dersliğe girdi.Normal gözükmeye çalışarak - şişmiş gözleri ile biraz zordu ama- '' günaydın '' dedi.Ve profesörün gözüne pek gözükmemek için profesör masasının tam karşısında duran masalardan en arkadakine oturdu.Ve gözlerini ovuşturmaya başladı.Çünkü çok felaket ağrı çekiyordu....

Astronomi dersinden sonra Nicole düşünceli halinden çıktı ve sonunda kendini derslere hazır olduğunu hissetmeye başladı. Şimdilik her şeyi bir kenara atıp, diğer dersinin ne olduğunu öğrenmeye koyuldu. Gireceği ders bitki bilim dersiydi. "Bugün şans benden yana." diye içinden geçirdi. hayatında ilk defa bu kadar mutluydu ve her şey istediği gibi gidiyordu. Hocaların hepsi istediği gibiydi. Bazıları katı olsa da hepsine kendini sevdireceğinden emindi. Evde yalnız kalmaktan korkmasına ve ailesinin bazen onu yalnız bırakmasını istediğini, fakat sonradan korktuğu aklına geldi. Artık özgürdü, gene kendini bir sürü soru dizini olan düşüncelerin içinde bulmuştu. " Ne zaman bitecek?" dedi içindeki ses, ne zaman bu kadar düşünüp yargılamaktan vazgeçeceksin en sonunda bitki bilim sınıfının oraya geldiğini fark edip sınıfa girdi. Herkese en çekici sesiyle "Günaydın" deyip sonra en arka pencere köşesi olan yere oturdu. En sonunda hayalleri bırakıp biraz etrafıyla ilgilenmenin vaktinin geldiğini anlamıştı. Bakalım burada kendine göre ne arkadaşlıklar edinebilecekti.

Kaba öksürük krizleriyle uyanmak kadar kötü bir şey olamazdı bu yaşamda. Maalesef Charlie de sabah sabah bu olayın kurbanı olmuştu. İstemsiz bir şekilde kaşları çatılmış, feci bir şekilde öksürürken kendini iyi hissettiğini söyleyemezdi. Kuru kuru öksürmek gerçekten boğazı tahriş ediyordu ve bu güne başlangıç olarak da hiç iyi olmamıştı. Biraz soluklanmak adına derin derin nefes alıp verirken doğrulmaya çalıştı. Akabinde bedenini saran ağrıya aldırmadan ayağa kalkarak ortalığa göz gezdirdi. Az da olsa hala birkaç kişi uyuyordu. ''Tembeller...'' Sırıtmadan kendini alamadı Charlie. Sanki kendisi de öyle değil miydi? Zorunlu dersler olmasa belki de yıllarca uyuyabilirdi. Tabii adının uykucu tembele çıkmasını istemezdi bu yüzden her türlü imkanda belli saatler içinde uyanmak zorundaydı. Ardından, bir daha öksürük krizlerine yakalanmamak adına başucunda duran su dolu bardağı ağzına doğru götürürken, serinlemiş olmanın verdiği rahatlığı damarlarında hissedebiliyordu. Sabah sabah ilk içtiği şeyin su olması az sonra midesini bulandıracak olsa da hemen inip, güzel bir kahvaltı yapabilirdi. Masum bir şekilde uyuyan arkadaşlarına gülerek baktı ve yatakhaneden hızla ayrıldı.

Sarı saçları çok kalkık olduğu için Charlie'yi her gören ona bakarken kendisi de onlara ''Ne!'' gibi bir bakış fırlatıyordu. Ne olmuştu sanki saçı kalkmışsa? Çok mu anormaldi? Daha sonra kendisiyle fazla uğraşmaya çalışan Slytherin'li çocuğa döndü yumruk atmak amacıyla ama kendi sesini dinleyerek sakinleşmeye çalıştı. Alev alev yanan gözleri çocuğa birkaç dakika öylece kenetli kalırken karnının artık yemeğe ihtiyacı olduğunu hissedebiliyordu. Böyle lanet bir öğrenciye takılıp da kahvaltasını unuttuğu için sinirli, ayrıca pişmandı ama geçen dakikaları telafi etmek mümkün değildi. Çok çabuk sinirlenmesi yine aleyhine işlemişti her zamanki gibi. Dağınık ve uzun saçlarını eliyle düzleştirmeye çalışırken, haliyle komik bir görünüm kazanıyordu. Etrafındaki kişilerin kendisine bakışlarını görmemeye çalışarak, adımlarını iyice hızlandırdı.

Ortak Salon'a sonunda varabildiğinde derin bir rahatlama sesi koyuvermişti. Fakat ortalığın belki de ilk kez bu kadar boş olması ona istemeden geç kalma duygusunu verdi. ''Eyvah...'' Fakat ders programında da sorun olamazdı herhalde. Çelişkide kalmış bir şekilde kendi binasının masasına doğru yürürken Hayley'i görmesiyle gülümsedi istemeden. Değişik renkte saçlara özel bir ilgisi vardı ve böyle kişileri gördüğü zaman istemeden gülümsüyordu. Ona samimi bir selam verdikten sonra kahvaltısını etmeye koyuldu. Her lokmada karnını doyuruyor olmanın rahatlığını yaşamak gerçekten güzel bir duyguydu ve hep böyle rahat olmak istiyordu. Herşeyi silip süpüren Charlie, tabağında kalan son kırıntıları da ağzına attı. ''Kendime inanamıyorum.'' Birkaç dakikada koskoca tabağı nasıl bitirebildiğine şaşırmıştı doğrusu. Mavi gözleri iri bir şekilde açılmış, boş tabağa doğru bakıyordu şaşkınca. Evet, bu tabak kesinlikle süpürülmüştü.

Gününün biraz daha renklenecek olmasının belirtileri yanıp sönerken Charlie çoktan bahçeye doğru yönelmişti bile. Bitkibilim dersine geç kalmak istemezdi doğrusu. Zaten orada bir sürü saçma sapan bitki vardı ve hepsi de tehlikeliydi herhalde. Gördüğü ve duyduğuna göre Bitkibilim profesörü de değişmişti. Umutsuz ve mutsuz olmuş bir şekilde büyük kapıyı iterek bahçeye çıktı. Profesör Malfoy gerçekten çok iyi bir eğitim vermişti, neden değişme gereği duyulmuştu ki? Hogwarts'ta, bazen bazı şeyleri anlamak o kadar güçtü ki... Kafasını düşüncelerden uzaklaştırıp, dinlendirmeye çalışırken seralara girmiş olduğunu farketti. Islak toprak kokusuyla birlikte her türlü bitki görülebiliyordu. Charlie yürüdükçe yoluna çıkan bitkiler çok farklı ve değişikti. Sınıfa girmeye birkaç adım kala yanındaki dikenli bitkinin dikenlerini birden atmaya başladığını farketti. ''Aman Tanrı'm!'' İstemeden inledi Charlie. Belki de zehirli olan dikenlerin hiçbiri Charlie'ye çarpmamış olsa da oraya buraya savrulan kılıç gibiydi hepsi. Koşar adımlarla sınıfa girerken hiçbir şey çaktırmamaya çalıştı. Elindeki bitkiyle sınıfa poz veriyormuş gibi bir görünüm almış olan profesöre günaydın dedikten sonra, boş bir yere oturarak adamı gözlemeye başladı. Yakışıklı, genç biriydi. Ama önemli olan bunlar değil, vereceği eğitimdi. Etrafa tehlikeli bitkiler koyup, öğrencilerin hayatını tehlikeye atan bu çılgın ve kaçık adam hakkında önyargılı da olsa kötü düşünceler beslemeye başlamıştı hiç şüphesiz.

Nedense havadan gelen binbir çeşit sesler öyle garipti ki, ne olduğunu bile anlayamadan başka bir ses derin uğultuda kaybolup gidiyordu. Kötü ve rahatsız ediciydi ki,bir insan bunları duymak istemezdi. Neye uğradığını anlamadan kalkmış , bir yandan da Hayley 'i uyandırmaya çalışıyordu. Gerçekten de zor uyanıyordu ve bu iş Daff için de fazlasıyla zor oluyordu. Daff en sonunda tüm uğraşları ile Hay 'ı kaldırabilmeyi başarmıştı. Her zamanki gibi. Bitkibilim Dersi olduğu için daha fazla yatakhanede duramazdı. Bir hızla Bitkibilim 'e yardımcı olabileceğini düşündüğü kitaplarını aldı ve yatakhaneden çıktı. Bu sırada Ortak Salon 'da her nedense hiç Gryffindor 'lu yoktu. '' Herkes Bitkibilim Dersine gitmiş olmalıydı ,mutlaka. Umarım geç kalmamışımdır. '' Eğer geç kalmış olsaydı ki bu durum en hoşuna gitmeyen şey olacaktı. Hemen Ortak Salon'da boş olan bir masaya oturdu ve yanında getirdiği Bitkibilim Kitaplarından parşömenine not almaya başladı. Notlar derste ona yardımcı olabilirdi. Mutlaka da olacaktı zaten. Kısa notlar her zaman faydalı ve öz olurlardı, eskiden beri derslere gitmeden önce Daff kısa kısa notlar alırdı. Notlarını kısaca aldıktan sonra ortak salondan çıktı. Bu sırada ikizi Samara 'nın ne yaptığını düşünüyordu. O da derse gitmiş olmalıydı ki Samara derslere ondan daha önce giderdi. Tam bu sırada şans eseri önüne Samara çıkmıştı. '' Merhaba Samara , ben de tam Bitkibilim Dersi'ne gidiyordum. Gerçi senin orada olduğunu düşünmüştüm. '' Samara bir yere gideceğe benziyordu bu yüzden Daff geliyor musun diye sormamıştı. Genelde böyle olunca hep bir yerlere yetişmeye çalışırdı. '' Ben birazdan geleceğim Daff,orada görüşürüz .'' Evet, tam da tahmin ettiği gibiydi. Birazdan gelecekti. '' Görüşürüz canım. '' Hızlıca yürümeye devam ediyordu, işin kötü tarafı da daha kahvaltıya bile gidememiş olmasıydı. Kahvaltıya inip birşeyler yemeğe başladı. Akşamdan beri hiçbir şey yememişti, bu da fazlasıyla acıkmasına sebebiyet vermişti.

Hızlıca kahvaltısını tamamladıktan sonra bahçeye indi ve Bitkibilim Serasına doğru yürümeye başladı. Daha Daff kendi gireceği ilk dersten hızlı davranmaya özen gösteriyordu. En nefret ettiği şeylerden biri de derse ,herhangi bir derse geç kalmaktı. Adımlarını gitgide hızlandırıyordu. '' Haydi Daff,biraz daha hızlı. '' En sonunda bitkibilim serasına gelmişti. Gerçekten de güzel görünüyordu. Her yer tanımlayıp,tanımlayamadığı birçok bitkiyle doluydu. Bir yandan da profesörü süzüyordu. '' Günaydın Profesör. '' Daff sessizce yerine oturdu ve yanındakilere dönerek '' Selam '' dedi. Bu sırada dersin ne zaman başlayacağını da merak ediyordu.

~~ YATAKHANEDE ~~

" Yatakhane yanıyor kaçınn! Hadi kalkın hemen çıkın buradan! "

Anahi neler olduğunu anlarmışcasına etrafında kileri yargılıyordu. Herkes bir otarafa bir bu tarafa koşarken o yavaşça üstünde ki polyester geceliği elleriyle önüne toplamış, anlamsızca yürüyordu. İnsanları izlemek ya da kaçmak gibi bir eylemi yoktu bu halde. Sadece karşısında ki 5 tane siyah insana bakıyordu. Gözlerinden sanki alev fışkırıyordu hepsinin. Öyle korkunçlardı ki korkmaması mümkün olmazdı kimsenin. Tam karşısında duruyordu hepsi. Anahi'ye baktıklarını biliyordu. Ama neden kimse onları görmüyordu. Sadece Anahi mi görüyordu? Onlarla arasında 5 metrelik mesafe vardı ve biraz daha yaklaşırsa kötü şeyler olabilirdi. Ama o inadına yaklaşıyordu. Nedenini de çözebilmiş değildi üstelik...

En önde duran hepsinden daha büyüktü. Daha kalıplı ve uzundu. Öyle karanlıktı ki yüzünü görmek için bir fenere ihtiyacı vardı. Hala herkes kaçışıyordu. Sadece sahnede o siyah adamlar ve Anahi vardı. Ama bu kimsenin umrunda değildi. Anahi adama yaklaşmıştı gereğinden fazla. Yarım metre mesafeden birbirlerine bakıyorlardı. Hiç birinin yüzünde mana yok gibiydi. Anahi ateş saçan gözlerinden başka bir şey de görmüyordu zaten... Siyah cüppeleri onları daha da çözülmez yapıyordu. Her yer birden kararmıştı şimdi. O kadar karanlıktı ki karşısında ateş saçan iki çift gözden başka bir şey görünmüyordu. Aklına tehlikeli bir şey gelmişti. Tepki vermediğini anlayınca başında ki lanet cüppe şapkasını çıkarabilirdi. Elini başına götürdü ve açmaya çalışırken birden onun kolunu kavradı ateş gözlü adam. Ayın ışığı vurmuştu yüzüne. Ama hala bir belirti yoktu. Anahi'ye bakarak :

" Çok merak iyi değildir... Kalk artık! "

demişti ve bu rüyasında duyduğu son sözler olmuştu Anahi'nin. Birden yatağından sıçrayıp etrafına bakındı. Yanında ki bir arkadaşı sürekli kolunu dürtüyordu. Kalkmasını söylüyordu. Anahi bir an bilincini kaybetmişti. Ama sonunda kendine gelmişti. Nefes nefese kalmıştı. Arkadaşına tiz bir sesle geleceğini söyleyip başından atmıştı. Ama hala rüyanın etkisindeydi ve o kadar kalın bir sesti ki bu ateş gözlünün sesi, Anahi'nin zihninden ömür boyu çıkmayacaktı...

Yatağıda terden sırıksıklam olmuştu... Daha fazla hasta olmak istemiyordu. Buda nerden çıkmıştı? Başı ağrımaya başlamıştı ve kendini halsiz hissediyordu. Buraya bir türlü alışamamıştı. Ama nasılsa diğer büyükler gibi yakında alışacaktı. Hep umutlu biri olmuştu Anahi. Her zaman elindekilerle yetinmeyi bilmiş, hiç bir zaman umudunu kaybetmemişti. Çünkü o biliyordu ki, bir insan umudunu kaybederse inancıda beraberinde giderdi... Bu sözü ona büyükbabası ölmeden söylemişti. Anahi'nin hayatında ki en acı ölümdü bu. İlk defa bir yakınını kaybetmişti. Üstelik henüz 8 yaşındaydı...

Aklından kötü anılar geçerken o kendini nasıl geldiğini bile bilmediği yerde, lavaboda aynanın karşısında bulmuştu. Kendine şöyle bir bakınca düşündü. Bu sadece bir rüyaydı. Hepte öyle kalacaktı. Aldırış etmeyip yüzünü yıkadı. Tekrar aynada ki yansımasına baktı ve gülümseyerek giyinmeye gitti. Saçlarını açarak dalgalı bir görünüm verdi. Her zaman tapıyordu saçlarına. Görünümüne çok önem veren biri olarak üstüne titriyordu ve çok fazla bakım yapıyordu. Bakımsız erkek ya da kızlardan hoşlanmazdı. Her zaman öğüt verirdi ama pek fazla dinlenmezdi. En azından erkekler tarafından... Ama bu onun umrunda değildi. Sadece öneride bulnuyordu. Zira ondan daha güzel görünen birini çekemezdi...

Koridorlarda sakin adımlarla yürürken bir an izlendiği hissine kapılmıştı. Ama arkasını döndüğünde onu izleyen biri olmadığını anlamıştı. Umursamayarak yoluna devam etti ve rüyadan sonra biraz hava almanın iyi geleceğini düşündü. Göl Kenarına yavaç adımlarla yürüdü...

~~ GÖL KENARI ~~

Göle geldiğinde sıkıca tuttuğu kitapları çimenin üstüne bıraktı ve ellerini başının üstüne koyup şöyle bir nefes aldı. Hava bugün çok güzeldi. Gerçekten ona huzur verebilecek kadar güzeldi... Aslında o her şeyden bir mutluluk çıkaran biriydi ama, her neyse... Gülümseyerek etrafın bakındı. Daha sonra kitaplarını koyduğu yerin yanına oturdu ve dersten önce güzel bir havayla kendini temizledi. İçinde ki bütün negatif enerjiler bu güzel manzara karşısında yok oluyordu. Her zaman buraya gelse hiç bir derdi kalmazdı aslında. Ama pekte derdi yoktu. Yeni aldığı kremin işe yaramamasından başka...

Burada tek olmadığını öğrenmesi geç olmamıştı. Onun canayakın olması arkadaş edinmesini de kolaylaştırmıştı. Hemde böyle büyük bir okulda bir arkadaşının olması büyük mutluluktu. Neden her şeyden mutluluk çıkarıyordu acaba? Bu huyunu kimden almıştı ki? Annesi, hayır... O bazı şeyleri çok kafasına takan biriydi. Her zaman Anahi ona teselli verirdi. Ne dayanışmaydı ama... Babası, kesinlikle hayır. O mutluluğu kötü şeylerde arıyordu. -Ki Anahi buna mutluluk demiyordu da... Büyük ihtimal babannesi ve büyükbabasından almıştı bu özelliğini.

" Ne kadar güzel bir gün... Acaba annemler ne yapıyordur... "

Ailesine çok düşkündü Anahi ve onlardan söz konusu açıldığında hiç duramıyordu. Sürekli bahsediyordu onlardan. Ailesine değer vermeyen insanlardan da hiç hoşlanmazdı... Ne olursa olsun onlarla bağının asla kopmayacağını biliyordu. Ailesini bugünde andıktan sonra derse geçebileceğini düşünüp kitaplarını eskisi gibi göğsüne koyup sıkmıştı Anahi. Daha sonra çiçeklerin arasından geçerek Hogwarts koridorlarına doğru ilerlemişti.

~~ KORİDORLAR & İKSİR DERSLİĞİ ~~

Koridorlardan şarkı söylerek geçiyordu. Hiç bir şeyin moralini bozmasına izin vermiyordu. Herkese örnek oluyordu bu sayede. Ne olursa olsun hep gülümsüyordu inadına. Aklı biraz fazla havada olsada o kötü eleştirilere sadece gülüyordu. Ama aklının bir köşesinde duruyordu. Eğer gerçekten düzeltmesi gereken bir yönü eleştirilmişse bunun üzerine işe koyuluyordu... Koridorlarda ki öğürencilerin ona garip garip bakmasına karşılık o sürekli selam veriyordu. Sesi koridorlarda çok güzel yankılanıyordu. Çok güzel bir sese sahipti. Her zaman çok sevilirdi söylediği şarkılar. Güzel bir hava katmıştı Hogwarts'a bugün...

" Es tan magico como todo paso,
Nuestro amor.
Nuestro dulce amor,
Es tan facil que ya nada me sorprende,
En nuestro amor,
Este increible amor...
Todo fue como en un sueno,
En nuestro amor todo va sucediendo.
Y es asi!..
Asi es!..
Y no hay nada que hacerle...
Y es asi!..
Asi es!..
Es asi como sucede.
Este amor...
Es tan sencillo que no se como explicar,
Nuestro amor... "

Koridorlar bu şarkıyla yankılanmıştı bugün. Rahatsız olan biri varsa söylerdi zaten. Ama henüz böyle biri çıkmamıştı. Dersliğin kapısını yavaşça açtığında içeride kavruk tenli ve çok güzel görürünen profesöre gülümsedi ve :

" Sihirli Günler Profesör... Girebilir miyim? "

diyerek izin istedi ve iznini aldıktan sonra ortalardan bir sıraya oturdu. Kitaplarını hemen baş ucuna koyup 2. sınıflar için olan iksiri yazdı. Geç kalmadığını düşünüyordu ama biraz aklmıştı heralde... En azından Profesör kızmamıştı...

" Saç Uzatma İksiri: Saçın uzamasına sebep oluyor.

Malzemeler: Sıçan kuyruğu, Laçan özü, Selamotu, Balkabağı suyu.

Talimatlar: Altını yakmadan önce kazanda laçan özü ile ezilmiş bir adet selamotunu iyice karıştırın. Üzerine kavanozlardaki balkabağı suyundan ilave edin. İçmeyin. Kazanın altını yakarak ağır bir koku yayılana kadar karıştırın ve en son sıçan kuyruğunu koyun. İksir renksiz ve ağır bir kokuya sahip olmalıdır. "

Söylenenleri not aldıktan sonra şöyle bir düşündü ve bu iksirin işe yarayabileceğini düşündü. Ama Malzemelerine baktığında hiç iç açıcı şeyler yoktu doğrusu. Bir an midesi bulanmıştı ama o kendini tutup işe koyuldu... Önce önünde duran iğrendiği şeyleri kazanına koyup talimatları uyguladı. Daha sonra bir daha gözden geçirdi ve son maddeyi de koyup neler olacağına bir baktı...

" Üzgünüm sıçancık, ama kuyruğuna ihtiyacım vardı... "

Profesöründe dediği gibi renksiz ve aır bir kokuya sahip olmuştu bu karışım. Ama saçına uygulayıp uygulamayacağı hakkında kesin bir yargıya varamamıştı. Kendi üstünde denemek istemiyordu. Daha sonra üstüne Anahi Giovanna Puente Portilla yazdı ve profesörün masasına bıraktı. İyi bir iş çıkmasını ümid ediyordu...

~~ KORİDORLAR & BİTKİBİLİM SERALARI ~~

İksir dersinden aynı heyecan ve tempoyla çıkmıştı Anahi. Bugün hiç olmadığı kadar güzel bir gün diye düşünüyordu. Canını sıkabilecek en ufak şeyden bile kaçınıyordu. Neşesinin hiç bozulmamasını ümid ederek koridorlarda aynı sesle dolaşmaya başlamıştı. Yine şarkı söylüyordu. Çok eğlenceli bir şeydi ona göre... Bazı insanlar yüzlerini asıp öylece oturuyorlardı. Onlar yaşlanmadan yaşlanmanın belirtisini göstermiş insanlardı...

Seranın önüne geldiğinde Profesörün içeride olup olmadığını anlamaya çalışıyordu. Ama malesef göremiyordu. Fazla geç kalmadığını düşünerek cesaretini toplayıp içeri girdi Anahi. Profesöre gülümseyerek :

" Şey, İksir Dersinden yeni çıktımda. Sihirli Günler... "

dedi ve nazikliğiyle olumlu yanıt aldı. Profesör'ün önünde güzel ve yeşil bir bitki duruyordu. Acaba bugün kü derste nasıl bir aktivite olacaktı. Başını masaya dayadığı kollarına yaslayıp Profesör'ün bir an önce derse başlamasını bekledi.

Bitkilerle her zaman iyi anlaşmıştı Anahi. Evde odasında bir sürü bitkisi vardı. Camın önüne koyarak onları büyütüyordu. Kısaca hayata gülen biriydi ve bunun hiç bitmeyeceğini düşünüyordu.

Ferah kokulu ve Bernard sayesinde bir o kadar tehlikeli olmuş seraların yarattığı toprak kokusu her yandan hissedilebiliyordu. Öğrencilerin yavaş yavaş sıralara iyice dolması üzerine önce kısık bir şekilde boğazını temizleyerek, derse başlamaya koyuldu. ''Ben Bernard Patrick Thandom. Yeni Bitkibilim profesörünüz... Dersimi, tanışma faslı gibi mantıksız bir olaya harcayacak kadar akılsız olamayacağımdan, hızlı bir şekilde konuya geçmek istiyorum.'' Cümlesini bitirirken, ellerini iki yanına koyduğu bitkiyi hafiften sallandırdı. Etraf açık alanda olduğundan hemen iki dakikada tozlanmış olan bitki, halâ kapalı bir halde duruyordu. Anlaşılan o da açma zamanı için Bernard'ı bekliyor gibiydi. Bernard ise, derse hızlı bir geçiş yapacağı konusunda haklıydı ama konuya tam olarak başlamak yerine aceleyle sınıfı süzmeyi tercih etti. İyilik meleği Gryffindor'lu çocuklarla asil Slytherin'li öğrencilere özellikle dikkatlice bakarken tekrar önündeki bitkiye döndü.

''Bu bitki, fazlasıyla özel ve nadir bulunan bir bitkidir. Sadece Kanada'da yetişir. Bu yüzden ben de Kanada'daki araştırmam sırasında bu bitkiyi alıp yetiştirdim. Her zaman kapalı bir şekilde durur fakat kendisini narin bir şekilde okşadığınızda yavaş ve zarif bir şekilde açılır. Ayrıca içinde muazzam bir çiçek besler. Neyse, şimdi görün bakın.'' Açıklamasını bitirmesi üzerine elini yavaşça bitkinin üzerine gezdirmeye başladı. Dikensiz ve yumuşak yaprakları yavaş yavaş canlanıyor gibiydi sanki. Bernard, aklına -kişiliğine göre zor da olsa- sevecen ve güzel duygular getirmeye çalıştı, bitkinin tamamıyla açılması için şarttı bu. Daha sonra öne doğru kapanmış, kalınca dört yaprak zarifçe açılmaya başladı. Onlar açıldıkça içindeki ihtişamlı çiçeği ortaya çıkıyordu. Parlak ve lila rengindeki çiçek, sınıftaki öğrencilerin ağzının açık kalmasına sebep olmuştu birkaç dakika. Sırıtarak onlara bakan Bernard ise bu çiçeği aylardır gördüğü için fazla büyülenmişe benzemiyordu ama o da ilk karşılaştığında şaşırıp kalmıştı tabii.

Öğrenciler kendisini ve bitkiyi dikkatle süzerken Bernard, yeni bir tanım koyuverdi. ''Adını merak ediyorsanız, belirli bir ismi yoktur. Ama benim ona nasıl bir lâkap taktığımı merak ediyorsanız, o da 'Okşa Beni'dir. Çünkü bu bitki okşanmayı gerçekten seviyor.'' Birkaç saniyeliğine sınıfa gülme sesleri yayıldı. Bernard da sinsice sırıtarak onlara bakmaya başladı. Daha dersin başındalardı, sonlara doğru onlara büyü de öğretmeyi plânlıyordu tabii zaman yeterse. Saniyeler hızla geçmeye devam ederken uygulamayı başlatmanın tam da sırası olduğunu düşündü Bernard, daha fazla gecikmeye niyeti yoktu. Asasını çıkararak bitkiye doğru uzandı ve değişik birkaç şey mırıldandı. O an itibariyle bitkinin yaprakları açılışına oranla daha hızlı bir şekilde ortada buluşarak kapanıverdi. ''Evet, şimdi bu bitki tekrar kapandı gördünüz kadarıyla. Onu okşayarak yeniden açmak isteyen bir gönüllü var mı aranızda?'' Garip bir gülüşle ortalığı süzerken her an 'Ben!' diye bağırabilecek birilerini aramıyordu kesinlikle. Fakat kendilerini göstermek isteyen şapşal cesurlar yani Gryffindor öğrencilerinin de önceden nasıl davranacağını aklında kestirebiliyordu ama maalesef ki dersinde kimseye öncelik tanımıyordu. Her ne kadar önce Slytherin'li birini kaldırmak istese de...

Nihayet öğrenciler dersliği doldurmayı başarabilmişlerdi. Maglor'un aklında bir daha dış dersliklere erken gitmeme düşüncesi oldukça belirgin bir hal almıştı. Uzun süre beklemenin vermiş olduğu sıkıntı ve uyku halinin etkisiyle, ağzını genişçe açıp sağ eli ile gözükmesini engellemeye çalışarak esnedi. Yorgun ve küskün gözlerle,profesörün konuşmasını izlemeye başlamıştı.

"Umut verici!" Profesörün tavrını beğenmişti. En azından o da tanışma faslını sıkıcı buluyordu. Her ne kadar profesörün adını önceden bilse de, sonuçta tanışmıyorlardı ve nasıl bir karakteri olduğunu merak ediyordu. Saçma sapan şeylerle uğraşmayan birisi. Sırıtmasına engel olamamış bir şekilde dersliğe göz gezdirmeye başladı. Uykusu yavaş yavaş yok oluyordu..

Profesör şimdi önünde bulunan bitkiyi anlatıyordu. Kanada'ya daha önce hiç gitmemişti Maglor. Belki oraya gitseydi, bu bitki hakkında bir şeyler öğrenebilirdi. "Ya tabi. Kanada'nın her yerinde de zaten bu bitkiden var.." İçindeki sesi haklı bulduktan sonra zorlukla derse odaklanmaya çalışıyordu. Fakat bitkiler pek ilgisini çekmeyen varlıklardı. Nedense ona hiçbir şeyi ifade etmiyorlardı. Sadece derste olmak için buradaydı ve bedenen bunu yapabilsede ruhen yapamıyordu..

Kısık gözlerle profesöre bakarken, onun ne yapmaya çalıştığını anlamak için zorlanıyormuş gibi bir ifade vardı yüzünde. Profesör elini bitkinin üzerinde gezindiriyor, bunu hisseden bitkide sanki tohumundan hızlıca çıkıyormuşcasına, diri bir şekilde gözükmeye çalışıyordu. Profesör biraz daha bu şekilde uğraştıktan sonra bitkinin çiçeği ortaya çıkmış, yaprakları olabildiğince açılmıştı. Maglor ise boş gözlerle çiçeğe bakıyordu. Çiçeği böyle açmanın ne işine yarıyacağını düşünüyordu. Ne de olsa çiçeklerle arası pek yoktu.

Profesör çiçeğin adını söylemişti. "Eh uyuyor yani." diye konuşan içindeki sese olabildiğince aldırmayarak,gözlerini saksılardaki çiçeklere doğru yöneltmiş, onları izlemeye başlamıştı. Kısa bir süre sonra sıraya iyice yaslandı ve profesörü incelemeye başladı. Hala gülme sesleri duyuluyor, profesör ise onlara gülümseyerek karşılık veriyordu. Maglor hala boş bir ifade ile duruyordu. Bu mesut tabloya daha fazla bakamayacaktı ve önündeki kitabı açarak sözde bu bitkiyi arayacaktı.

Kitabı açmasıyla, profesörün tekrar kapatmış olduğu çiçeği açmak için gönüllü istemesi aynı zamanda olmuştu. Bunu yapmaya pek hevesli değildi Maglor ve bu nedenle etrafına bakındı. Ne de olsa biri kalkar. Sayfaları çeviriyordu. Belki de benzer bir çiçek bulabilir de ne halta yaradığını öğrenebilirdi..

Karanlık sanatlara karşı savunma dersinden yorgun ve bitkin çıktı Beverly. Büyüyü yapmaya çalışırken, kendisini oldukça zorlamıştı. Bir yandan kafasını; o saçma düşüncelerden uzaklaştırmaya çalışıp, konsantre olmayı denemiş bir yandan da asasıyla büyülü sözcükleri söylemeye çalışmıştı. İnsanın kafası başka şeylerle doluyken, konsantre olması doğal olarak çok daha zor oluyordu. Ama derste başarılı olabilmesi için ne yazıkki bu gerekliydi. Büyü yapmak için konsantre olmak şarttı.

Derse girerken kafasında plan kurmuştu aslında. Dersten çıkınca kütüphaneye gidecekti, yapması gereken ödevleri vardı. Fakat şimdi kendisini hiçte ödev yapacak modda hissetmiyordu. Tam tersine uyuyacak gibiydi. İlk defa böyle olmuştu bir dersten çıktığında. Normalde çok enerjik birisiydi aslında. Belkide bunun nedeni sabahleyin hiç birşey yememiş olmasıydı. Kendi kendine ''Babam duysa kim bilir ne kadar kızar'' dedi kıkırdayarak. Bir kural ihlal etmiş gibi hissediyordu kendini Bev. Ve bu ona farklı bir heyecan veriyordu. Babasıın koymuş olduğu bir kuralı ihlal etmek! Bunu yapacağını aklının ucundan bile geçirmezdi. Ama sonuçta burada kendisini denetleyemezdi. Bunu düşününce yüzünde kocaman bir gülümseme oluşmasını engelleyemedi Bev.

Yavaş adımlarla yatakhaneye doğru yürüyordu. İstediği; ağır çantasından bir an önce kurtulup, kendini yatağa atmaktı. Yumuşak yatağı aklına geldikçe adımlarını hızlandırıyordu. Fakat daha sonra adımları gene aynı yavaşlığa dönüşüyordu. Taşımıyordu sanki Bev'i. Ya da taşıyamıyordu. En sonunda ona asırlar gibi gelen bir yürüyüş sonunda, ortak salona gelebildi. Omzundaki çantasını ''Pat'' diye yere atıverdi. Normalde düzgün bir biçimde koyardı ama şimdi bununla uğraşacak hali yoktu ne yazıkki. Sonrada kendisini yatağın üzerine bırakıverdi. Göz kapaklarının kapanmasını hiç engellemeye çalışmadı ve kendini uykunun derinliklerine bıraktı.

Bir Saat Sonra....

Stefania'nın kolunu çekiştirmesiyle gözlerini açtı Bev. Hala uykulu uyklu ''Ne oluyor '' dercesine Stefania'ya bakıyordu. O ise ''Hadi Bev kalk! Bitkibilime geç kalacağız! '' diye söyleniyordu. Bev; ilk önce bu sözlerin anlamını bir anda kavrayamadı. Hala tam olarak uykudan uyanamamıştı ve gözü yastığındaydı. Tekrar kendini yastığa bırakmak, hiç bir şeyi de düşünmek istemiyordu. Fakat Stefania'nın söylediği son söz gözlerinin açılmasına yetti de arttı bile! Bitkibilim dersine geç kalacağız! Bev hemen saatine göz attı. Ve atmasıyla yataktan fırlaması bir oldu. Derse yetişebilmesi için sadece üç dakikası vardı ve bu süreç içerisinde yapması gereken bir sürü iş! Stefani'ya dönerek ''Sen git, ben geliyorum hemen. Geç kalma'' dedi.

O kapıdan çıkasıya kadar Bev; üstünü giyinmiş cüppesini düzeltiyordu. Çantası neredeydi? Her zaman koyduğu yere bakıyordu ama yoktu! Şimdi birde çanta mı arıyacaktı? Zaten geç kalmıştı! O sırada gözüne soluk renkli yeşil çantasının sapı ilişti. Evet hatırlamıştı. Uykuluyken fırlatıp, atmıştı çantasını. Tabii o durumdayken, uyandığında böyle bir durumla karşılaşacağını bilemezdi. Çantasını kaptığı gibi; odadan fırladı. Koridorda koşarken, çarptığı kişilerden özür diliyordu alelacele. Yanından koşarak geçtiği ufak bir birinci sınıf öğrencisinin düşmesine neden oldu. Ancak şimdi durup ona yardım edemezdi ne kadar istesede. Nasıl geç kalırdı? Birde bitkibilim dersine. En sevdiği derslerden birisiydi. Bitkilere özel bir ilgi duyardı Bev nedense. Bahçeye çıktığında soluk soluğa kalmıştı. Fakat yoluda az kamıştı. Seralar gözüküyordu buradan. Bir hamle daha yapıp, koşmaya başladı. Uyumadan önceki o yorgunluktan eser kalmamıştı zaten. Bitkibilim dersine geç kalmak; hepisinin buharlaşıp, uçmasına yeterli sebep olmuştu.

Seraya vardığında; nefes nefeseydi. Kapının önüde çok hoş bir bitki vardı fakat şimdi durup, ona bakacak vakti yoktu. Koşarken dağılmış olan saçını ve cüppesini düzeltti. İçeriye girdiğinde; sınıfın yarısının dolmuş olduğunu gördü. Bir tek o mu geç kalmıştı derse yani! Hemde en sevdiği derse! Bu düşünce kendini dahada kötü hissetmesine neden oldu. Mahcup olmuş bir şekilde profesöre döndü ve ''Geç kaldığım için özür dilerim profesör. Fakat bir daha tekrarlanmayacağından emin olabilirsiniz'' dedi. Yandaki sıraya geçip, Stefania'nın yanına oturdu.

Profesörün konuşmaya başladığını görünce; artık ders moduna girmesi gerektiğini anlamıştı. Çantasından parşömen kağıtlarını çıkardı ve can kulağıyla profesörü dinlemeye başladı. Gerekli tanıtmayı yaptıktan sonra direk derse geçti profesör. Bu durum Bev'i sevindirmişti. Çünkü bu dersi çok merak ediyordu. Elindeki bitki hakkında, kimsenin bir fikri olduğunu sanmıyordu. Profesör gerekli açıklamaları yapmaya başlayınca sınıfta harıl harıl not almaya başladı. En ilginç olanı ise bitkinin adıydı. ''Okşa Beni'' olduğunu söylemişti profesör ki bu isim bir bitki için oldukça ilginçti Bev'e göre. ''Evet, şimdi bu bitki tekrar kapandı gördünüz kadarıyla. Onu okşayarak yeniden açmak isteyen bir gönüllü var mı aranızda?'' Profesörün sorusuyla kendine geldi. Bunu yapmayı isterdi yani bitkibilim dersine katılmak ve birşeyler öğrenmek onun için çok önemliydi. Fakat bir yandan da gereksiz bir korkuya kapılmıştı. Zaten geç kalıp, gözleri yeterince üstüne çekmiş ve rezil olmuştu. Birde şimdi kalkıp, yanlış bir şey yaparak daha fazla rezil olmak istemiyordu. Onun için kalkmaktan vazgeçti. O da başka bir soruya kalkardı.

Profesör sonunda derse başlamıştı.Emily bir an hiç başlamayacağını sanmaya başlamıştı.Beklemekten oldukça sıkılmıştı.Profesörün tanışma faslını geçip direk derse başlaması da Emily’nin hoşuna gitmişti.Bir an önce derse başlayıp bitirmek ve yatakhaneye dönüp biraz dinlenmek istiyordu.Beklerken içine üstüne garip bir ağırlık çökmüştü.

Profesör masada bulunan çiçeği anlatamaya başlamıştı. ''Bu bitki, fazlasıyla özel ve nadir bulunan bir bitkidir. Sadece Kanada'da yetişir. Bu yüzden ben de Kanada'daki araştırmam sırasında bu bitkiyi alıp yetiştirdim. Her zaman kapalı bir şekilde durur fakat kendisini narin bir şekilde okşadığınızda yavaş ve zarif bir şekilde açılır. Ayrıca içinde muazzam bir çiçek besler. Neyse, şimdi görün bakın.'' Deyip çiçeğin yapraklarında elini gezdirmeye başlamıştı.Emily hiç böyle bir çiçeği görmemişti.Çiçeklere karşı ilgisi fazla olsa da...
Profesör çiçeğin yapraklarını okşadıkça çiçek yapraklarını yavaş yavaş açıyor ve açıldıkça içerisindeki güzel çiçek ortaya çıkıyordu.Göz kamaştırıcı bir güzelliği vardı.Emily o yaprakların altında solmuş bir çiçek beklese de muhteşem güzellikte bir çiçek çıkmıştı.

Çiçek açılırken Profesör; . ''Adını merak ediyorsanız, belirli bir ismi yoktur. Ama benim ona nasıl bir lâkap taktığımı merak ediyorsanız, o da 'Okşa Beni'dir. Çünkü bu bitki okşanmayı gerçekten seviyor.'' demişti.Emily ismi duyunca çok hoşuna gitmişti.Bu çiçek için gerçekten uygun bir isimdi. ”Komik” diye geçirdi içinden.Seradaki öğrencilerde isimi duyunca gülüşmeye başlamıştılar.Profesör’de onlara katılıp sinsice gülümsüyordu.Emily bu manzara karşısında onunda yüzünde küçük bir gülümseme oluşmuştu.

Profesör gülüşmeler kesildikten sonra asasını çıkarıp birkaç garip sözcük söylemişti.Bu sözcüklerden sonra çiçek eski haline dönüp kapanmıştı.Profesör sınıfa dönüp; . ''Evet, şimdi bu bitki tekrar kapandı gördünüz kadarıyla. Onu okşayarak yeniden açmak isteyen bir gönüllü var mı aranızda?'' demişti.Sınıftan hiç ses çıkmıyordu.Emily etrafına bir göz gezdirdikten sonra kimse çıkmayacağına kanaat getirip elini havaya kaldırdı ve “Profesör izninizle ben gönüllü olabilirim.” Dedi.İçini garip bir heyecan kaplamıştı.Bitkilerle arası iyi olduğu için böyle bir atılım yapmıştı.Bu Emily için iyi olacaktı.Yeni bir bitki daha öğrenecek ve bunu tatilde evine döndüğünde bahçesinde deniyecekti.Belki diğer bitkilerde de işe yarayabilirdi.