Kütüphane Sessizliği

Maria yoğun geçen bir günün ardından kafasını dinlemek üzere kütüphaneye gitmeye karar verdi. Tam olarak ne yapacağını henüz bilmiyordu; ama sessizliğe ihtiyacı olduğundan emindi. Kafasını toplaması gerekiyordu. İlginç bir gün geçirmişti ve gün içinde yaşadığı olayların kafasında bir analizini yapmak istiyordu. Hem hangi mesleği seçeceğini de düşünürdü. Böyle düşüneceği şeyleri bile planlamaya başladığı için kendini tuhaf hissediyordu. Bu okul onu birkaç günde değiştirmişti.

Koridorlarda sallana sallana yürüyordu. Bu okulda gerçekten mutluydu; ama bir sürü sorumluluğu olmuştu buraya geldi geleli. Bir rehbere ihtiyacı vardı. Annesine mektup yazsa onu ne derece anlayabilirdi bilmiyordu. Emin olamadığı konularda hiçbir faaliyet göstermemek onun en belirgin özelliklerinden biriydi. Okul henüz açılmıştı Maria hep “Daha birkaç gün oldu doğru düzgün arkadaşımın olmaması normal.”diye düşünüp kendini avutmaya çalışıyordu; ama için için böyle olmadığını kendi de biliyordu.

Kütüphaneye geldiğini ve hatta kapısından geçip gittiğini fark etmemişti. Kendi aptallığına gülüp koridorda geri döndü. İçeri girer girmez üzerine bir ağırlık çöktü ve biraz önceki gülümsemesi tamamen silindi. Şimdi ciddi bir hava içindeydi. Boş olan bir köşeye geçip oturdu ve kağıt kalem çıkardı. Onun düşünme yöntemi buydu. Düşündüğü şeyleri çizerdi. Çizmekten ziyade karalardı.

Hayatında yanlış gittiğini düşündüğü şeylerin listesini çıkardı ve bunları düzetmek için ne yapabileceği hakkında fikir yürüttü. Aklına gelen cümlelerin en önemli kelimelerini seçip karalıyordu. Bir ara “Umarım şizofren gibi görünmüyorumdur.”diye geçirdi içinden

Birkaç derse girdikten sonra elinde rulo yapılmış ders notlarını yazdığı parşömenlerle birlikte ve birkaç kitapla birlikte John’un gideceği yeri tahmin etmek hiç de zor değildi. Oldukça sık uğradığı kütüphaneye ziyaretlerinden birini yapmak için atıyordu adımlarını. Ortak salonun gürültüsünün ve dikkatini yöneltecek olayların aksine kütüphane daha sakindi ki bu yada John’un gözünde çekiciliğini artıyordu. Zaten oldum olası gerek büyücü kitabı gerekse muggle fantastikleri olsun bir çok kitabı severdi. Ailesi işi gereği hep yalnız bırakmıştı. Bu durumda sarılacağı iki dosttan biri köpeği Rax diğeri kitaplar olmuştu. Adımlarını gittikçe taşıması zorlaşan kitap ve parşömenleri yere düşürmek istemezcesine dikkatli ama hızlı atıyordu.

Koridoru hızla geçtikten sonra merdivenlere yönelmişti ki yer değiştirmeye başlamasıyla direk yandaki tırabzana ağırlığını verip elleri dolu olduğu için bacağını dolamıştı. Bir anlık sendelemesi neredeyse parşömenlerden birini düşürtüyordu ki bunun olasılığını düşününce bile öfkeyle bir lanet savurmuştu. Kağıt havalanan merdivenden kim bilir nereye düşerdi?Sonra onu bulamazsa tüm dersteki bilgileri kafasında toplayamaması sorun olurdu. Neyse ki düşmediğini görünce derin nefes verdi. Merdivenler sanki özür dilercesine kalkıp tam da kütüphanenin bulunduğu katta durmuştu.

Adımlarını hızla kütüphaneye yönlendirirken geri sokamadığı parşömen bir kez daha düşecek gibi olmuştu. Yakındaki ilk masaya bırakmalıydı ancak hepsi de doluydu. Oturabileceği tek masa oldukça ilerdeydi ve ona ulaşmak da zor olacaktı. Parşömenin kirlenmesini istemiyordu ki bu sırada şans yine yardım etmişti ona. Birkaç gün öncesinde buraya geldiğinde yine bu raflar arasında dolaşırken karşılaştığı küçük kız tam da karşısında duruyordu. Tam köşede olduğu için yine fazla yakın olmasa da en azından daha yakındı. Düşürmemek için dans edercesine bir hareket yaparak adımlarını oraya yönelttikten sonra bir patırtıyla parşömen rulolarını kızın durduğu masaya bırakmıştı.

-Ee... Merhaba. Adın Maria’ydı değil mi?Hatırladın mı bilmiyorum ama ben John. Geçen sana ufak bir yardımım olmuştu. Aniden geldiğim için özür dilerim ama oturabilir miyim? dedi nazik bir tavırla gülümseyerek kızı süzerken. Elinde bir tüy kalem vardı ve önündeki kağıda bir sürü kelime karalanmıştı. Onlara kaydı koyu kahverengi meraklı gözleri bir süre ki bir süre bakması kelimelerden biraz canı sıkkın olduğu tahminini yürütmüştü. Nedense canı sıkılan insanlardan pek hoşlanmamıştı ki onlara sürekli bir şekilde yardım etmişti. Belki ufak bir sohbetle o da kendisine anlatabilirdi her şeyi... Bir an sormayı düşünse de patavatsızlık olacağını yada onu üzeceğini düşündüğünden midir bilinmez vazgeçmişti.

Mükemmeliyetçi takıntılarından kurtulmaya çalışmıyordu. O kendi halinden memnundu. Hayatında yanlış diye bir şey olmamalıydı. Bu yüzden devamlı olarak yaptığı şeyleri gözden geçiriyordu. Ağzından çıkan her söze dikkat ediyordu. Farkında değildi; ama bu mutsuz olmasına neden oluyordu. Mutsuzluğunun nedenini başka yerlerde arayarak vakit kaybediyordu.

Masanın bir pat sesiyle sarsılmasıyla kendine geldi ve ne olduğunu anlamak için başını kağıttan kaldırıp bakındı. Gryffindor dan bir oğlan yanında duruyordu.” -Ee... Merhaba. Adın Maria’ydı değil mi?Hatırladın mı bilmiyorum ama ben John. Geçen sana ufak bir yardımım olmuştu. Aniden geldiğim için özür dilerim ama oturabilir miyim?” diyerek Maria dan izin istedi. Maria çocuk kendini tanıtınca hatırlamıştı onu. Gerçekten işine yaramıştı onun yardımı tabii ki oturabilirdi. Konuşmaya mecali olduğunu sanmıyordu. Ya da ağzını açtığında konuşamayacağından korkuyordu çok dalmıştı çünkü. Başıyla onaylarken hafifçe gülümsedi çocuğa ve kafasını kağıtlarına geri indirdi.

Oflayıp puflamaktan kendini alamıyordu. Artık kafası bomboştu hiçbir şeyi takmıyordu. Çiziktirdiği saçma sözlerin üzerine saçma salak resimler çiziyordu şimdi. Masanın altından ayaklarını sallamaya başladı. John u rahatsız edebileceği aklına gelmemişti bile. Ama çocuk rahatsız olabilirdi. Maria çatlayacaktı artık. Yapacak hiçbir şeyi de yoktu. Şimdi bu ruh haline ek olarak bir de canı sıkılıyordu

John yüzünde hafif bir gülümsemeyle masanın etrafına dağılmış parşömenleri hafifçe düzenledi. Sonra da kitaplarını da koydu üst üste ve masaya rahat bir tavırla çökerken arkasına yaslanıp bir süre gerinerek ve sürekli yaptığı gibi parmaklarını hafif çıtlamalar eşliinde kütleterek yorgunluğunu gidermeye çalışıyordu. Kızın canı sıkıldığı açıktı ve salladığı bacakları kimi zaman John'a dokunuyordu. John bir süre hiç ses çıkarmazken hafif bir gülümsemeyle ona ve narin elinin çiziktirdiği resimlere baktı. Ara sıra çıkardığı kütüphane sessizliğini biraz da olsa bozan oflamalar canının sıkıntısını açıkça belli ediyordu. Acaba sıradanlık mıydı yoksa üzücü şeyler miydi onun canını sıkan merak ediyordu.

-Canın sıkkın görünüyor. Bir sorun yok değil mi?dedi ılıman bir sesle. Çok az tanısa da bu küçük Hufflepuff'ı sevmişti. Önceki günlerinde kitap hakkındaki konuşmaları onu kendisine ısındırmıştı. Ancak şimdi oldukça sıkkın görünüyordu. Belki yeterince tanımadan bu patavatsızlık olarak görülebilirdi ama John için dost canlısı bir hareketti. O bunda bir sorun göremiyor ve görenleri de umursamıyordu. Cevabını beklerken bir süre etrafına bakındı ve derin bir nefesle kütüphanenin o klasik ama John için mükemmel olan kokusunu içine çekti. Kitap kokusuna gerçekten hiçbir şeyi değişmiyordu.

İleride birkaç öğrencinin kitap aldığını gördü. Upuzun raflardı ve almakta gerçekten zorlanıyor olmalıydılar ki birinci sınıftılar. Asasını çekip onlara kitabı uçururken gülümseyerek göz kırptı ve karşısındaki kıza döndü yeniden. Arkasında binlerce kitap uzanıyordu. Kütüphane gerçekten oldukça büyüktü ve ilerde zindan gibi bir havaya sahip olan yasak bölüme birkaç kez kaçak girmeye çalıştığını hatırladı. Eh hala merak ediyordu ama ilk girdiğinde gördüklerinden sonra bir daha gitmeyi pek istememişti. O tılsımları kıracak bir şey öğrenene kadar değil ve bunu sadece kütüphane sorumlusu biliyor gibiydi. Burun deliklerine kitap kokusunu doldururken gülümsedi.

-Sıkıntın var ve gidermek istiyorsun orası kesin. Yardımcı olabileceğim bir şey varsa olabilirim. . dedi olabildiğince sevecen ve anlayışlı bir tonla ve gözleri yeniden kızın çiziktirdiği şeylere daldı. Gerçekten güzel çizimler olduğunu söyleyebilirdi. Kendisi de sıkıldığında yıldızlar ya da köpeği Rax yanında yolsa parşömenlere bir şeyler çizerdi. Bu yüzden kıza anlayışlı bakıyordu. Şu an tek merakı kızın neden böylesine sıkkın olduğuydu. İçinden bir ses sadece basit sebepler olmadığını söylüyordu.

-Canın sıkkın görünüyor. Bir sorun yok değil mi? John un bu sözleri Maria da soğuk su etkisi yapmıştı.
Kendisine söylendiğine emin olamadı bir an. Şaşkın şaşkın sağına soluna bakındı. Oğlandan herhangi bir ilgi beklemiyordu. Hatrını sorması garipti. Maria insanlara sorunlu kız profili çizmekten pek hoşlanmazdı. Kimse kimsenin derdine çare bulamayacağı için Maria nın sorunları onda kalabilirdi. Hem anlatsa ne anlatacaktı. Hadi diyelim anlattı bakalım John onu anlayabilecek miydi? Sonuçta o ne kadar anlatırsa anlatsın karşısındaki onu anlayabildiği kadar anlatmış olacaktı.

Sıkıntın var ve gidermek istiyorsun orası kesin. Yardımcı olabileceğim bir şey varsa olabilirim."

Evet belki yardımcı olabilirdi; ama Maria sorunlarını anlatmaktan hoşlanan biri değildi. Ayrıca konuşma havasında da değildi; ama oğlanın gitmesini de istemiyordu ya da gitmek zorunda kalmayı istemiyordu. Aklına kendine parlak görünen bir fikir geldi. Parşömen tomarından temiz bir parşömen çıkardı ve üzerine “ İlgilendiğin için teşekkür ederim. Ama emin ol iyiyim” yazdı. Sonra kendi kendine gülümsedi ve “Sen nasılsın?”diye ekledi.Sonra da parşömeni John un önüne doğru itti.

Kızın ilk sorusundan sonraki şaşkınlığından sonra eklediği cümlelerle birlikte ne yapacağını bekliyordu. Derdini paylaşmayı mı yoksa ondan uzaklaşmayı mı seçecekti bilemiyordu. Kütüphanede onun bakındığı yerlere istemsiz bir şekilde kayan gözleri birkaç Hufflepufflının çalıştığını bir Slytherinin kara bir kitabı karıştırdığını gördü. Onun dışında gördüğü tahta çalışma masaları ve sandalyelerdi. Bunun sonrasında gözlerini sabitlediği kız bir kağıdı ona uzatmıştı. Kağıdı kendine çekerek okudu. Anlaşılan konuşmak yerine yazmayı tercih ediyordu. Hafif bir gülümsemeyle tüy kalemini eline aldı ve yazdı.

İyiyim... Ancak hislerim senin iyi olmadığını söylüyor. Sanırım sorum bende ki üzgün yada canı sıkkın biri görmek beni üzüyor. Israrcı olmam rahatsız ediyor mu bilmem ama istersen yazmayı da deneyebilirsin. Eh susmayı tercih ediyorsan karışmam. Sen bilirsin...

Kızın yazısının altına karaladığı bu laflardan sonra kağıdı kızın önüne yazı yazmayan elinin parmaklarına doğru iterken gülümsedi. Sonra bakışlarını notlarına çevirdi birini açıp gözden geçirmeye koyuldu. Derslerin çoğunun ortak olması ve bunun sonucunda onun için ufak tekrarlar olabilecek şeyler öğrenmerinin işini kolaylaştırdığı açıktı. Bu yüzden tekrar yapması kolay oluyordu. Ancak tek sorun kızın durumu konusundaki merakıydı. Eh bunda meraklı yapısının etkisi büyük olmuştu. Kızın cevaplamasını beklerken onunla göz göze geldikçe sadece hafif gülümsemelerle merakını gizledi.

Koyu kahverengi gözleri bazen kıza bazen kağıda bazen de etrafına kayıyordu. Kütüphane bazen kalabalıklaşıyor bazen de ıssızlaşıyordu. Bu çok büyük bir sıklıkla oluyordu. Güneş perdeleri açık pencereden içeriye sızıp solgun bir ışıkla içerisini aydınlatıyordu. Bu kimi rafları gölgeli bir karanlıkta bırakırken kimilerini de üzeriden geçen ışık huzmeleriyle aydınlatıyor hatta birkaç kitabın parlamasına sebep oluyordu. John'un gözleri bir parça sararmış ve siyah mürekkep lekeleri olan parşömenindeki yazıları gözden geçirmeye devam ederken çok süre geçmemişti. Kızdan bir cevap geleceğine emindi. Ya gitmesini söyleyecekti aynı kalabalıkla ya anlatacak yada geçiştirmeyi seçecekti. Son kısımda ısrarlı olacağını anlamış olmalıydı. Her ne kadar fazlasında bir parça endişelenecek olsa da ısrarcı olacaktı.

Tarihi eskimiş bir başlık olduğu için kilitlenmiştir.