1. DO Toplantısı (6.Dönem)

Güneşin doğmadığı karanlık bir cumartesi sabahıydı. Yağmur bulutları Hogwarts’ın üzerinden ayrılmaksızın içlerindeki soğuk yağmur taneciklerini Hogwarts’ın arazisi üzerine bırakıyorlardı. Sis bulutları gözü gözü görmeyecek şekilde değildi, neyse ki. Yatağının sol çapraz arkasında olan camdan dışarıyı izleyen David, elindeki sahte galleona diğer Dumbledore’un Ordusu üyelerine toplantıyı hatırlatmak amacıyla bastı. Şuan ceplerinde taşımaları gereken galleonları, titreşim sağlayarak hepsine uyarı gönderiyordu. Geçen yaz keşfettiği bu cihazda, ablasının emeği de oldukça büyüktü. Elinde tuttuğu sahte galleonu arka cebine koydu ve asasını, üzerine giydiği siyah pelerininin cebine koydu. Toplatı için ortalığı düzenleme vakti gelmişti.

Gryffindor Ortak Salon’undan ayrılıp, kendilerine yakın olan yedinci kat koridoruna çıktı, Hayley buralarda bir yerlerde olmalıydı. Ne de olsa mezun olup profesör olan kuzeni Tatyana’nın görevini yapacak yeni isim Hayley’di. Yavaş adımlarla İhtiyaç Odası’nın bulunduğu koridora dönmeyi amaçlarken, bir anda karşısına çıkan Hayley’le çarpıştı, iki koridorun kesiştiği noktada. Çarpmanın etkisiyle sarsılan Hayley ve David’den hasarı asıl gören Hay’dı, muhtemelen. Pişmanlık dolu bakışlarla sevgilisine bakan David: “Özür dilerim Hay, dikkat edemedim.” dedi, bakışlarını sürdürerek. Durumundan memnun gibi gözüken Hayley, gülümseyerek koridoru dönüp gözden kayboldu. Adımlarını hızlandıran David, İhtiyaç Odası’nın bulunduğu gizli kapının önüne gelerek büyülü kelimeleri dudaklarından döktü. “Bize çalışabileceğimiz bir ortam ver, lütfen!”

Geçerli kelimelerle büyük ve eski kapısı beliren İhtiyaç Odası’ndan içeriye girdi. David’in girmesiyle küçülerek kapanan kapı, içerisinin karanlık olmasından başka hiçbir işe yaramamıştı. “Lumos!” Asasından çıkan cılız ışıkla etrafı görmek bir hayli zordu. “Lumos Maxima!” *Şimdi daha iyi!* Hâlinden memnun bir tavırla duvarlara asılı olan meşaleleri arıyordu. “Nerede bu kahrolası şeyler?!” Koca bir yazın ardından İhtiyaç Odası’nı neredeyse tanımaz olmuştu. Kendine şaşırarak aradığı meşaleleri bulamıyordu bir türlü. Sanırım sana bu büyü de yeterli olmadı: “Lumos Solem!” Asasından çıkan kocaman ışık huzmesi… Asasının ucuna baktığı andan itibaren yanan gözlerini, göz kapaklarıyla kapayarak acısını hafifletmeye çalışıyordu. Sol eliyle gözlerini ovuşturmaya başlamıştı; ama yarardan çok zarara neden oluyordu bu. Bir müddet öylece gözleri kapalı beklemekle yetindi, kendisine yararı yerine zararı olan bu kocaman ışık huzmesini söndürerek. Karanlıkta durmak, gözlerine iyi gelmişti, kısa süre sonra açtığı gözleri yine siyahtan başka bir şeyi görmüyordu. Aklına yapacak bir şey gelmemesi ilginç ve bir o kadar da kötüydü. Altıncı sınıfa giden bir büyücü… İçinden geçen bu düşünceyle kendine hırs vermişti, alışık olduğu gibi asasını tutarak duvarda hedef aldığı yere İncendio büyüsünü uyguladı. Koskoca altı yılın tecrübesiyle meşalelerden birini tutturmuştu, zaten de bundan sonra kolaydı. Eşit aralıklarla dizilmiş meşalelerin hepsini kısa sürede yakarak içerisine sıcakla birlikte ışığın dolmasını sağladı.

Kafasında önce ufak bir toplantı yapmak vardı, daha sonra büyü uygulamaya geçeceklerdi. Dumbledore’un ortadan kayboluşu, amcasının söylediği birkaç kelime… Ellerinde yararlı bilgiler vardı; ama sonuç olmadıktan sonra… Kırmızı deriyle örtülmüş ‘puf’ koltuklardan her zaman oturduğuna oturdu ve bir an önce tüm üyelerin gelmesini, sabırsızlıkla beklemeye koyuldu.

Sıcak başlayacağı açık olan hafta sonu sabahında. Ödevlerle boğuşmakla sabahlayan John kendini yatağa bıraktığından bu yana uyuyordu. O kadar ki ne muhtemelen onu uyarmaya çalışmaları ne de yüzüne vuran güneş etki ediyora benziyordu. Yatağında yayılmış bir haldeydi ve bir ayağı yorganın dışına bile sarkmıştı. Üzerinde Gryffindor amblemi olan yorgansa neredeyse üzerinden düşecek haldeydi zaten. Loşluk yavaş yavaş aydınlanmaya bırakırken kendini bir yanma hissetti önce sonra yanma güçlendi ve bacağının kasılmasının da yardımıyla tiz bir sesle birlikte katlı ve cebindeki parayı tuttuğu gibi yatağa attı. Neyse ki yatakhanede kendisi gibi sızmış birkaç kişi dışında kimse yoktu ki onu görmemişlerdi bu halde. Kendisini uyandıran paraya bir süre yatağına girmiş bir akrepmişçesine bakarken zihninde onu neden cebine koyduğu ve neden bacağını bu vakitte yaktığı sabahın etkisiyle bir parça yavaş da olsa hatırladı.

Bir ıslık eşliğinde giyinmeye koyuldu. Hogwarts cüppelerini yada kıyafetlerini giymiyordu. Bunun yerine çok da kalın olmayan koyu ve mat bir tondaki turuncu renge sahip olan bir kazak ve kot pantolon giydi. Kazağının yakasını pantolonunun ise paçalarını düzeltirken hafif bir ıslıkla şarkı melodisi yaptı kendine. Hemen hemen boş olan yatakhanede yankılandı ıslık sesleri ama yine de uyanmamışlardı. Anlaşılan onlara da birer para gerekiyordu... Ellerini saçlarında gezdirerek de sabahın etkisiyle çılgın bilim adamlarınınkine benzer ölçüde kabaran ve ona komik bir görünüm veren saçlarını yatırdı. Asasını yatağının yanından alıp parmaklarında döndürdükten sonra pantolonunun yan cebine özenle yerleştirdi. Parayı da havada birkaç kere atıp tuttuktan sonra cebine attı. Artık hazır görünüyordu. Ağır adımlarla kuleden ayrıldı.

Kule koridorlarından çıktıktan sonra yine yukarıya uzanan uzun merdivenler ve koridorlar beklemişti John’u. Elbette portreler de vardı. John’a kalırsa çoğu can sıkıcıydı. Sadece birkaçı bilgece konuşup John’u etkiliyordu. Geri kalan aksi portrelerin hiçbiriyle iyi anlaşmıyordu. Onların da yapabilseler John’a saldıracaklarından emindi. Yanlarından geçerken gözlerinin bir kapanıp bir açıldığını izledi. Uyur numarası yapıyorlardı ama John’un gözlerine daha fazla takılıyorlardı. Bu John’un eğlentiyle sırıtmasına neden oluyordu. Babası her zaman ne kadar çok bir şeyi belli etmemek istersen o kadar açığa vuracağını söylüyordu. Suçlu koşarsa anlaşılırdı ama yürürse onu fark etmek daha zor olurdu. Hatta kimi durumlarda imkansız. Zira dediğine göre babasını zorlayanlar hep bu tip kişiler olmuştu. Portrelerin yaşlı gözükmelerine rağmen bunu öğrenememesi yazıktı gerçekten.

Adımları yedinci kat koridorlarını bulmuşken yüzüne bir gülümseme yayılmıştı. Sonunda buraya varmak güzel olmuştu. Her ne kadar cancı yanarak kasılmayla uyandığı bir sabahın ardından ayakları bedenini taşıyamayacak kadar yorulsa da burada olmak her şeye değerdi. Öncekilerde hep büyü çalışmışlardı ve bu çalışmalar kendisini geliştirmesinde hep yardımcı olmuştu. Bir çok zorlandığı büyüyü burada çalıştıktan sonra daha rahat yapar olmuştu. Bir çok bina arkadaşının da içinde olduğu kulüp gerçekten de John için oldukça yararlı oluyordu. Soğuk koridorların içinde attığı adımlar sonunda onu hedefine ulaştırmıştı onu. Yüzündeki gülümseme daha da büyürken Baktığı duvarı sadece boş bir duvar sananlar onu deli bile bulabilirlerdi şu an. Neyse ki koridor günün bu zamanında ıssızdı.

-Çalışabileceğim bir ortam ver… Muhtemelen David’in olduğu yere götür beni diye mırıldandı üç kere ve ardından beliren kapı tokmağını sağına soluna baktıktan sonra tutarak çevirdi. Birkaç ışık huzmesiyle loş bir ortamış olduğu koridordan çıtırdayan meşalelerle birlikte hem aydınlanan hem de ısınan odaya adımlarını attı. Yorgunluğu hemen kendini bir koltuğa atmasını sağlamıştı. Gerçekten rahat olmasını dilemişti ve o kadar rahattı ki uykuya dalabilirdi yeniden. Aslında bu cebindeki o paranın sayesinde uyanışından sonra imkansız görünüyordu.

-Günaydın David… Burada bir kalabalık bulmayı bekliyordum. Sonuçta pijamamın cebine atmasaydım parayı acı bir şekilde uyanmayacaktım ki o zaman hiç uyanamazdım. Nasılsın? Ceza nasıldı? Dedi dost canlısı bir tavırla bir taraftan da kafasını toplamaya çalışırken. Çıtırdayan meşaleleri ve üzerlerinde dans eden alevleri izlerken. Aslında cezayı hatırlatmanın iyi olmayacağını düşünüyordu. Kim bilir neler geçmişti? Ama içindeki merak Ravenclawlar kadar olmasa da babasından miras kaldığı ölçüde olan mantığını bastırıp kelimelere çevirmişti çoktan. Onları geri almanın imkanı olmadığı için cevabı bekledi aynı sessizlikle

Misafir

Gece çalışmaktan halsiz kalan vücudu yatağa yığılmış bir halde uyuyakalmıştı. Rüyalarında bile uzun muazzam bir tatil yaptığını görüyordu. Bacaklarını uzatmış güneşin altında sıcak ve huzurlu bir tatil. İçinden geldiği gibi şarkı söylüyor, içeceğini yudumluyor ve elindeki kitabı rahatsız edilmeden okuyordu. Vakit kaygısı, bir yere yetişme problemi olmadan rahat rahat tadını çıkarıyordu her anın. Ne yapılması gereken ödevler, ne girilmesi gereken dersler ne de başka bir şey... Ruhunu karşısındaki mavilikte özgür bırakmış mutlu mesut bakışlar atıyordu arada bir kafasını kaldırıp çevreye. Herşeyin bu kadar güzel olması haksızlıktı tabi. Uykusunun ve rüyasının en tatlı yerinde oldukça rahatsız edici bir titreşimle zıpladı yattığı yerden. '' Lanet olsun! '' diye bağırdığında soğuk, kısmen karanlık ve kasvetli bir sabaha uyandığını gördü. Bu titreşimi sağlayıp onu yatakta ters döndüren şey daha önce David' den aldığı garip çağrı cihazıydı. Söylenerek yataktan kalkıp kendine gelebilmek için elini yüzünü yıkamaya gitti. Dumbeldore' un Ordusu onun için çok şey ifade ettiğinden kendini bir an için ayıpladı. Bu hazırlık yaklaşmakta olduğunu hissettiği savaş için büyük ve önemli bir provaydı.

Geri dönüp yatağını özensizce toparladı. Kafasında gelecek kötü zamanların hayaliyle kaşlarını çattı. Dökülecek her masum büyücünün kanı, lanetlerle sona erecek yaşamların olma ihtimali onu ne kadar korkutsa da bir kere tarafını seçmiş ve ona bağlanmıştı. Dumbeldore için onun arkasında bütün güçleriyle yer alacaklardı. Hazırlık sürecindeki hiçbir toplantıyı aksatmamayı kafasına koyan Paula zamanında aileleri oldukça incinmiş, yok yere hayata veda etmiş dostlarının ailelerini düşündü. Karamsarlığın ya da kötü anılarla mutsuz olmanın zamanı değildi. Hazırlıklarını tamamladıktan sonra yavaş yavaş koridorları geçip merdivenleri çıkmaya başladı. İhtiyaç odasının olduğu yere yaklaştıkça heyecanı artmıştı. Bu onun ilk toplantısı olacaktı. Vardığı yedinci kat koridorunda hızlı adımlarla ilerlemeye başladı. Ve önünde açılması gereken kapı için gerekli isteği içinden tekrar etmeye devam ediyordu. Üçüncü dönüşünde amacına ulaşmış olmanın sevinciyle kapıdan içeri girdi. Gözleri ışıl ışıl parlıyordu. John ve David içerdeydiler. Paula John'un kim olduğunu daha önceden ordu toplantısına gelecek olanları araştırırken öğrenmişti fakat; henüz tanışmamışlardı. Önce daha önceden tanıştığı David' e selam verdi:

'' Selam David. Doğrusu bu çağrı aleti işe yarıyor. ''

Ardından da Jonh' a tokalaşmak için elini uzattı.

'' Merhaba, ben Paula. Biz tanışmıyoruz sanırım. ''

Yağmurun camına vuran gürültüsü yüzünden uyanmış ve bugünün cumartesi olduğunu, daha kötü hiçbir şey olamayacağını istemsizce düşünmeye başlamıştı. Yatağının baş ucuna doğru bağdaş kurarak oturmuş ve bulutların ağlamasını izlemeye başlamıştı. Cebinde oluşan sıcaklığı hissetmesi bundan ancak kısa bir süre sonraydı. Ne giyerse giysin, sürekli cebinde bulunan sahte galleonu toplantı olduğunu ona rahatlıkla hissettirebiliyordu. Bugünün güzel başladığı düşüncesine kendisini inandırarak siyah, uzun kollu düz bir sweatshirt giymiş, altına da düz gri bir pantalon geçirmişti. Aklının bir köşesinde de David'in daha kahvaltı yapmalarına fırsat tanımadan, neden bu kadar erken toplanmış olmalarını istediği vardı.

Yatakhaneden olabildiğince sessiz çıkarak, toplantı yerlerine yani ihtiyaç odasına doğru yola çıkmıştı. Uykusu yoktu fakat nedensizce üstünde bir ağırlık vardı. Karamsar, koyu havanın etkisi olmalı diye düşünerek ihtiyaç odasının bulunduğu koridora gelmişti. Aklında düşünceler geçmeye başlamıştı. "Bana toplantı yerini ortaya çıkar!" Taşların hızla değiştiğini ve yerine kahverengi,eski bir kapının ortaya çıktığını görmesi çok kısa bir zaman dilimi içinde olmuştu. Kapıyı açtığında içeride üç kişi olduğunu görmüştü. David, Paula ve bir yerden tanıdığı fakat adını hala bilmediği çocuk. David'le de tanışması bir ders çıkışında ona bu grubu tanıtması ve çağırması ile olmuş, o da hemen kabul etmişti. Gülümsemeye çalışmış, hafif bir sesle ağzından "Günaydın." kelimesi fırlamıştı.

Midesinin gurultusunu iyice duymaya başlamıştı. İçinden "Keşke yiyecek birşeyler olsa." diye geçirdiği an karşıda duran siyah tozlu rafın üstünde, içi yiyecek dolu bir tabak, çatal ve bıçak, sürahi ve dilimlenmiş ekmek dolu bir tabak daha belirmişti. Sırıtarak raftan yiyecekleri aldı ve puf yastıklardan birine kendisini attı. Yemeye başlamadan önce "Dileyin yeter." dedi ve kayıtsızca yemek yemeye başladı.