Slytherin Binası Ortak Salonu

Elinde sıkıca kavradığı bir çift kuş tüyü kalem ve ince bir kağıt parçasıyla beraber, türlü düşünceler içinde ortak salonun yeşil ve gri kaplı koltuklarından birisine kendisini koyuverdi. Etrafında olup bitenleri veyahutta etrafında beliren kişileri umursamayarak bacaklarını koltuğa uzatıp, diz bölümünden kırarak yanında getirdiği kitabın kalın cildi üzerine özenle yerleştirdi kağıdını. Eline aldığı tüy kalemiyle beraber yazacaklarını bir bir aklından geçiriyordu. Lakin her ne yazacak olursa olsun duyguları yine de o küçük yazıların içinde belirmeyecekti. Her ne olursa olsun bir şeyler yazmalıydı. Merak içini kemirirken burada böylece durup bekleyemezdi elbet. Sağ bileğini hafifçe kırarak yazısına başladı. Lakin tek bir kelime bile dökülmüyordu tüyün incecik mürekkep kaplı ucundan. Elini her oynatışında, sadece durup bakmakla yetiniyordu kağıda. Duygularını ifade edecek kelimeler ne kadar da zordu. Özellikle ruh halini yansıtabilecek doğru kelimeleri bulabilmek? Dakikalar birbirini kovalamakta ısrar ederken, belki de kısıtlı boş vaktini bunun için harcıyordu. Oysaki yapabileceği nice faaliyet varken şuan da tek istediği ailesine birşeyler yazabilmekten ibaretti.

Küçük parmakları oynamaya başladığında, içinde beliren sıkıntı ise artmış gibiydi. Nedenini bilemeden içinde birşeylerin var olduğunu hissetmek rahatsızlık vericiydi. Zamanı unutmuş, sadece bir takım düşünceler çevresinde yoğunlaşmıştı. Uzaklardan mırıldanarak gelen bir çeşit cisim dikkatini dağıtmasına neden olmuştu. Yaklaştıkça belirginleşen cisim, bir küçük kediden ibaretti. Yumuşacık beyaz tüylerinin arasına yerleşmiş gri kıllar, canlı mavi gözleriyle Queen bir yerlerden çıkagelmişti yine. Şirin şeylere pek bir ilgi beslemese bile bu kediye karşı özel bir sevgisi vardı. Annesinin biricik kedisi Irma'nın küçük yavrusu olması belki de bu sevgiyi aşılıyordu kendisine. Annesinden kalan son hatıralardan birisi de kedisi olmuştu. Lakin bu küçük kedi queen'in doğumunun ardından o da annesi gibi bu küçücük kediyi yalnız bırakmıştı koskoca dünya da. Aynı kaderi paylaştığı minik kediye belki de bu yüzden sahip çıkmıştı. ''Queen ikimizde aynı kaderi paylaşıyoruz biliyor musun? İkimizde annemizi bir hiç uğruna kaybettik ve ikimizde yalnızız. Bize uzanacak sevgi dolu bir el arıyoruz aynı annelerde bulunduğu gibi'' diyerek mırıldandı kediye. Kedi ise bir o kadar sevimliliği üzerinde Eve'nin oturduğu koltuğa tırmanmış ve kızın göbeğine kurulmuştu. Rahatsızlık ve hoşnutluğu bir arada hissetmişti şimdi. Kedinin bembeyaz tüyleri arasında gezdirmeye başlamıştı sol elini. Onu her okşayışında ayrı bir keyif alıyordu nedense. Diğer sağ eliyle ise uzun zamandır yazmaya çalıştığı lakin iki cümleyi bir araya getiremediği mektuba başlamaya çalıştı tekrardan.

Sevgili Theodoric;

Her zaman reel kanıtlardan yana olduğunu söylersin. Elinde gerçek bir kanıt varsa seninle paylaşmamı öğütlediğini de bilmekteyim. Lakin dün gece korkunç bir kabusla uyandım. Sana içeriğini anlatmak istiyorum. Mektubu gereksiz görüp lütfen atıp geçme ve yazdıklarımı okuma nezaketini göster. Karanlığın bürüdüğü bir gece lacivert pelerin altında 2 adamla beraber sen ve Adolphus konuşmaktaydınız. Anladığım üzere güvendiğiniz insanlardı bunlar. Lakin kısa bir süre sonra karanlığın ortasında bir ışık huzmesiyle beraber beliren bir düzine seherbaz asalarını ikinize doğrultmuş ve sizi yakalama çabası içindeydiler. Anlatmak istediğim herkese güvenmeyin! En yakınınıza bile dikkat edin. Özellikle de şu günlerde. Sizin için endişeleniyorum. Sana önceden de bahsettiğim üzere kimi sezilerimde yanılmıyorum. Lakin şuan için bu lanet sezilerin yanılması en büyük dileğim. Kendinize çok dikkat edin ve özellikle de yakınlarınızda bulunan insanlara fazla güvenmeyin. Zira taşıyamadığınız sorumluluklarınızdan ötürü cezalandırılırsınız. Bunları zaten biliyorsunuz ve benim de anlatmak istediğim şey; kendinize dikkat etmeniz ve özellikle yakalanmamanız!

Sizi tekrar görebilmek umuduyla;
Genevieve

Yazısını bitirdiğinde tekrar, tekrar ve tekrar okudu. Tek umudu büyükbabasının bunu atmayıp okumasıydı. Somut verilerden oluşan ön görüsü, bunu her ne kadar kabul etmeyecek olsa da Büyükbabasının kendi söylediklerine kulak vermesini içtenlikle diliyordu. En yakınında kalan 2 kişiyi de Azkaban yollarında görmek, annesinden sonra katlanamayacağı bir acı verirdi ruhuna. Kağıdı dörde katlayıp yanıbaşına yerleştirdi. Göndermeden önce biraz düşünmeye ve dinlenmeye ihtiyacı vardı. Günlerdir uykusuz, düşüncelere dalıp gitmekteydi zihni. Etrafta pek fazla kimse yoktu ki istediğiyde bundan ibaretti zaten. Ses ve yenilerin çıkardığı bağırtılardan uzaktı ortak salon. Kim bilir ne haylazlıklar peşindeydi hepsi. Üzerine uzanmış kediye sevgi gösterisini sunarken onun mavi gözleriyle buluşan gözleri aynı şeyleri hisseder gibiydi. Yardıma muhtaç bu kediye merhamet denilen bazı duygulardan yoksun olmasına karşın yardım elini uzatmıştı ve öylesine de mutluydu ki onunla. Kalbinde oluşan sevgiyi avuçlarına, avuçlarından ise kedinin minicik vücuduna yönlendirmekteydi. Kedi ise sanki anlamışcasına zevk dolu mırıldanmalarla karşılık veriyordu. Kediyi bir yandan okşarken, yalnızlığını onunla giderdiğinin farkına bile varmamıştı. Oysaki ne kadar da yalnızdı şuanda. Konuşacak kimsesi, derdini paylaşabilecek bir arkadaşı yoktu yanında. Sadece bu minicik kediden ibaretti çevresi. Gözlerini kısıp yanan ateşe odakladı kendisini. Düşündüğü tek şey ise yalnız başına bu yılı nasıl atlatacağıydı.

İsteyen gelebilir..

Dayrnt yorgun argın derslerden çıkıp ortak salona geldi. Kafa dinlemek istiyordu. Belkide bir arkadaşla muhabbet iyi gelirdi fakat bu aralar Ales'i göremiyordu -yine-. O yüzden belki başka birini görürüm umuduyla Ortak Salon'a gitmişti fakat tanımadığı bir kız dışında içerisi boştu. O yüzden kendini puflardan birinin üstüne bıraktı ve yavaş yavaş çatırdayan alevin sesini dinlemeye başladı. Uykusunu getiriyordu. O yüzden neredeyse kendisini hissetmiyordu. O yüzden gözlerini kapatmış uykulara dalmıştı bile. Rüy asında bilmediği karanlık bir yerdeydi ve karşısında insanlar asalarından ışıklar saçarak savaşıyorlardı. Dayrnt bunlara etkisiz kalmadan asasını çekmiş ve ikisinin yarasına bir kalkan büyü sü yapmıştı. Sonra kimin iyi kimin kötü olduğunu anlayınca kalkanı çekip iyilere saldırmıştı. Kendi tarafından birkaç kişi yaralanmıştı fakat Dayrnt sağlamdı ve karşı taraf yenilgiye uğramıştı. Bunun sevinciyle havalara sıçrıyordu. Gözlerini kapattı ve açtı. Şimdi ortak salonun sıcaklığında zıplıyordu. Diğer kız ona deli gibi baktıktan sonra kendi işine yöneldi. Dayrnt!ta utanarak olduğu yere çöktü.

Rüyasından çok etkilenmişti. Hatta olaydan birkaç saat sonra bile onu düşünüyordu. Hala kimse yoktu fakat o düşüncelerini unutamıyordu. Neredeyse herkes uyumuştu. O yüzden kendisini ortak salonda -şöinenin karşısındaki- kanepeye bıraktı ve tekrar gözlerini kapattı. Bu sefer kurtadam ve vampirlerin arasındaydı. Kurtadamlara saldırdı ve onları öldürdü. Fakat bu sefer ona doğru tüm vampirler hücüm etti. Anlaşılan dost nedir bilmiyorlardı. Tek bildikleri KAN 'dı. Asasından ışıklar savurark onlara karşı koymaya çalıştı fakat gücü neredeyse tükenmişti. Tekrar gözlerini kapattı ve yere düştüğünü ve soğuk zeminin vücudunu uyuşturduğunu hissediyordu. Fakat hiçbir diş vücuduna saplanmamıştı. Gözlerini araladığında Ortak Salon'un zeminde yatarken buldu kendini. Derin bir nefes aldı ve tekrar kanepeye uzantu, fakat uyumadı!

Erkenden uyuyakalmıştı bugün. Onu yoran bir şey olmamıştı, fakat sanki üstüne büyük bir ağırlık çökmüş gibi; erkenden uyuyakalmıştı. Erken uyuyunca doğal olarak erken kalkması gerekirdi Dexter'ın. Yatakhanede buldu kendini. Uykudan yeni kalktığında birçok şeyi unuturdu yeni yaptığı. Saatin 23.00 olduğunu gördü. Yastığını, çizim defterini ve evinden getirmiş olduğu kara kalemini alıp ortak salona indi. Merdivenleri inerken biraz zorlanmıştı, yumuşacık ellerini yumuşacık saçlarına götürerek indi. Ortak salonda iki kişi vardı. İkisini de daha önce defalarca görmüştü ama hiç muhabbeti olmamıştı onlarla. Şöminenin kenarına oturdu. Ortak salonu çizmek istedi bir an. İstediği şeyi de yapacaktı. Çizim defterinin bir sonraki sayfasına geçti. Kalemiyle odanın ölçülerini aldı. Sonra kendi oturduğu yerden baktığı gibi odasını çizdi.

Yarım saat kadar çizdikten sonra, çizim defterini ve kalemini sağ tarafına bıraktı ve odadakilere şöyle bir baktı tekrar. Sert ve soğuk yerden kalkıp puflardan birine oturdu. Hafif içine çöktü. Yere göre bir hayli dinlendiriciydi bu puflar. Kısa süre sonra hayallere daldı. Alaska'yı düşünmeye başladı... Annesini, kız kardeşini, Muggle olduğunu bildiği arkadaşlarını, ve daha bir çok şeyi...

Dayrnt kanepede uzanmış duruyordu. Birden ayak sesleri duymaya başladı. Kafasını hafifçe kaldırdı ve merdivenlere baktı. Daha yaşı ufak güzüken bir Slytherin genci aşağıya iniyordu. Dayrnt ilgiyle onu izlemeye başladı. Çocuk indikten sonra şöminenin kenarına oturdu ve elindeki defterin sayfasını çevirdi. Ortak salonu iyice bir süzdükten sonra elindeki deftere birşeyler çiziktirmeye başladı. Dayrnt hiç istifini bozmadan ona bakıyordu. Daha tam olarak ne yaptığını anlamamıştı. Yazı yazıyor gibi bir hali yoktu. Şimdi Dayrnt'ın kafaya dank etmişti; çocuk Ortak Salon'u çiziyordu. Dayrnt'ın böyle bir becerisi yoktu. O yüzden çocuğu -neredeyse yarım saat- izledi ve olduğu yerden kıpırdamadı. Çocukta hiç istifini bozmamış ve izimine devam etmişti.

Dayrnt bir süre sonra sıkılmıştı. Tam çocuğun dikkatini dağıtacakken çocuk tefreini kapattı ve defteriyle kalemini yanına bıraktı. Soğuk zeminden kalkıp puflardan birine oturdu ve içine gömüldü. Bir süre sonra kendinde değilmiş gibi gözüktü. Dayrnt içinden ' Herhalde hayal görüyor! '' diye geçirdi içinden. Sonra olduğu yerde doğruldu ve kanepeye oturdu. Çocuk yerine şömineye bakarak: " Nerelisin? Yada adın ne diyelim? " dedi ve göz ucuyla çocuğa baktı.

Bunaltıcı sıcaklar Slytherin zindanlarını da vurmuştu. Kuzey Kutup'unu andıran zindanlardan eser kalmamış yavaş yavaş Gryffindor kulelerine benzemeye başlamıştı. Yatakhanede bunalmış olan Elizabeth yerinde huzursuzca kımıldandıktan sonra en iyi fikirin aşağıya inmek olduğunu düşündü. Ayağa kalktı. Üzerindeki pelerini çıkardığında havada hafif bir rahatlama oldu. Kapıyı açtı, yeşil ve siyahın hakim olduğu Slytherin Ortak Salonu'na doğru yürümeye başladı. Merdivenleri indiğinde etrafı sarmış olan loş ışık yine gözlerini zorlamıştı Elizabeth'in. Ortalıkta herzamanki gibi kimseler yoktu. Şöminenin başında uzanmış bir çocuk ve puflarda oturan minik bir Sly vardı. Yavaş adımlarla yanlarına yaklaştı. Şöminenin diğer tarafındaki koltuğa oturdu. Zaman geçiyor kimse konuşmuyordu. Minik bir kedinin belirmesiyle Elizabeth'in tüylerinin diken diken olması bir oldu. "Git burdan birde seninle uğraşmak istemiyorum" diye bağırdı zavallı hayvancığa.

Zaman akıp gidiyor bu iki Sly ağızlarını açmıyordu. Okuduğu kitabı beğenmemişti Elizabeth. O kadar aptal şeyler anlatılıyordu ki...Konuşulacak birşeylerin olmaması basık zindanları daha da bunaltıcı yapıyordu. Yerinde kımıldadı hafifçe. Sonrada elindeki kitabı büyük bir gürültüyle kapayarak "Eee siz ikiniz hiç konuşmaz mısınız?" dedi.

Yumuşacık pufun içine göçmüş gitmişti Dexter. Kendisini o kadar rahatlatıyordu ki bu puf, ayaklarını daha düzgün uzatabilseydi, kendisini yatağında olduğundan daha konforlu hissedebilirdi. Tavana bakıp düşünüyordu. Kendisini resmen tavanda kaybetmişti. Gözleri ya kapalıydı, ya da açıktı. Bunu o da anlayamıyordu. Onun beyni şu an tamamen tavana odaklanmıştı. İki insan belirmişti tavanda. İkisinin elinde de asa vardı. Soldakinin asası sağdakinden daha uzundu. Birden ikisinin asası da elinden kaybolmuştu. Sonra insanlar da kaybolmuştu. Onların yerini gezegenler aldı. Gezegenler durmadan birbirleriyle çarpışıyordu. En çok hasar gören Merkür'dü, Merkür'ün dostu olan Venüs ona yardım etmeye çalışıyordu. Bu normalde saçma, fakat Dexter'a göre keyif verici hayali görüntülerin bozulması kısa sürmüştü. Kanepedeki çocuk doğruldu ve konuşmaya başladı: "Nerelisin? Ya da adın ne diyelim?" Tavana bakan vaziyetten bir saniyede kendisini aldı ve başını çocuğa çevirdi. Çocuk şömineye bakıyordu, ona soruyu sorarken de şömineye bakmış olmalıydı diye düşündü Dexter. Halsiz bir şekilde çocuğun sorusunu yanıtlandırdı: "Adım Dexter..." Aradan birkaç saniye geçmişti ki, onun ismini sormamanın kabalık olacağını düşünerek o da çocuğun ismini sormuştu: "Peki senin?" Çocuğun yaptığının aksine, o şömineye ya da herhangi bir yere değil, çocuğun ta kendisine bakıyordu.

Daha çocuk yanıt vermemişti ki Ortak Salon'a bir kız girdi. Dayrnt belki birkaç kez gömüştü bu kızı fakat hiç konuşmamışlardı. Dayrnt bu konuda fazla sıkıntılı değildi. Nede olsa sadece bir konuşma tüm yaşamını değiştirmeyecekti. Bu yüzden kafasını başka yöne çevirdi. Hemen sonra Slytherin'li çocuk yanıt verdi: "Adım Dexter..." dedi çocuk. Dayrnt birşey söylemedi. Sadece bekledi. Sessiz sessiz olduğu yerde bekledi. Gözlerini çocuğa dikince çocuğun ona baktığını fark etti. Dexter: "Peki senin?" dedi. Dayrnt bir an sessizce düşündü. Nedense bu gece hüzünlü bir gece gibi geliyordu Dayrnt'a. O yüzden fazla konuşmak istemesede kendini toparlayacaktı ve cevap verecekti. " Dayrnt Bill Black. Bu arada memnun oldum, Dexter. " dedi ve başını önüne eğdi. Biraz önce gelen kız şimdi yanına gelen kediye: "Git burdan birde seninle uğraşmak istemiyorum" diye kızıp bağırıyordu. Dayrnt bir an sırıttı ve gözlerini kapatarak sırt üstü tekrar kanepeye uzandı. Belki bu şekilde kendini toparlayabilirdi. Fakat kız bir anda kitabı gürültülü bir şekilde kapatınca hızla gözlerini açtı ve doğruldu. Masasda kendi işini halleden kızda sıçrayıp onlara bakmıştı. Dayrnt kendi kendine 'Bu günlerde bu kız mlletine neler oluyor anlamıyorum! ' diye düşündü. Kız sonra ağzını araladı ve: "Eee siz ikiniz hiç konuşmaz mısınız?" dedi Dayrnt bir an düşündü fakat bu soruyu düşünmenin yeterince aptallık olduğunu aladığında hızla cevap verdi: "Affedersin, selam bu arada. Daha demin adımı söyledim duymuşsundur! " dedi ve gülümsiyerek kıza baktı.

Elizabeth'in konuşmasıyla diğer çocukların konuşması bir oldu. Demekki o gelmeden önce konuşmaya başlamışlardı. "Adım Dexter... Peki senin?". Ona cevap verecek olan çocuk kısa bir süre bekledikten sonra " Dayrnt Bill Black. Bu arada memnun oldum, Dexter. " dedi. Elizabeth sorduğu sorunun havada kaldığını düşünerek kafasını tekrar iğrenç Muggle kitabına eğdi. Dayrnt soruyu duymuş olacak "Affedersin, selam bu arada. Daha demin adımı söyledim duymuşsundur! ". Elizabeth kafasını bir anda kitaptan kaldırdı ve çocuğun yüzüne baktı. Muzipçe gülüyordu. Tek kaşını kaldırmış ona bakan Elizabeth sanki az önceki kızgınlığı buharlaşmış sakin bir tavırla "Pardon , yani o kadar çok karıştı ki duymamış olmalıyım." dedi. İki çocuğu da inceliyordu. Gözleri Dayrnt'ın gözlerinde takılıverdi. Kimsede olmadığı kadar çok parlıyordu. Tırsmıştı bu durumdan. Konuşurken sesinin her perdesi küçülüyordu. Yutkundu ve "Ben de Elizabeth... Elizabeth Clara Murtle." dedi ve derin bir nefes aldı. Sonra küçük bir panikle"Tanıştığıma memnun oldum Dayrnt." dedi.

Dexter'ın sorusunun ardından çocuk kısa bir sürede cevap vermişti: "Dayrnt Bill Black. Bu arada memnun oldum, Dexter." Dexter gülümseyerek Dayrnt adlı çocuğa karşılık verdi: "Ben de." Dexter ve yeni tanıştığı Darynt, artık Slytherin Ortak Salonu'nda tek başlarına değildi. Yeni bir kız gelmişti ve kızın ilk söylediği şey gürültülü bir şekilde: "Git burdan birde seninle uğraşmak istemiyorum." olmuştu. Yanına gelen kediye söylemişti bu. Dexter kedileri çok severdi halbuki, onun yanında kediye böyle davranması Dexter'ı kızdırmıştı biraz da olsa. Gürültüyle kendisine baktıklarını gören kız Dexter ve Dayrnt'a bir şeyler söylüyordu şimdi de: "Eee, siz ikiniz hiç konuşmaz mısınız?" Bundan ona neydi ki, diye düşündü Dexter. Yalnızlığı severdi ve üç kişilik bir ortam onun için bile kalabalıktı. Kızın yarı alaycı sorusuna Dexter'ın yakınında oturan Darynt gülümseyen bir ifadeyle cevap verdi: "Affedersin, selam bu arada. Daha demin adımı söyledim, duymuşsundur!" Kız, kafasını okumakta olduğu kitaptan kaldırdı ve Darynt'e bakmaya başladı. Kız tek başını kaldırmış bir vaziyette, sakince: "Pardon, yani o kadar çok karıştı ki duymamış olmalıyım." dedi. Şimdi kızın gözleri hem Darynt'ta, hem de Dexter'daydı. Kız önce yutkundu -bunu farketmek hiç de zor olmamıştı- sonra tekrar konuşmaya başladı: "Ben de Elizabeth... Elizabeth Clara Murtle." Konuşmasını bitirdikten sonra derin bir nefes alan kız, birkaç saniye geçtikten sonra, ancak bu sefer küçük bir panikle tekrar konuşmaya başladı: "Tanıştığıma memnun oldum Dayrnt." Ne yani? Yalnızca Dayrnt mı vardı Slytherin Ortak Salonu'nda kız haricinde? En azından Dexter'a sen kimsin gibisinden bir şey sorabilirdi. Ancak Dexter'ın umrunda olmadı.

Yaptığı şeyler; önce ayağa kalkmak, ardından kızın az önce başından defettiği kedinin yanına gitmek oldu. Yere eğilerek gülümser bir suratla kediyi ellerine aldı. Tekrar pufa oturmak için geri dönüyordu. Tam yürürken arkasına döndü ve kızı gördü. Kıza: "Bu şirin kediye böyle davranman çok yanlış." dedi ve tekrar arkasına dönerek pufun yanına geldi. Kediyi elinde tutarak pufa oturduktan sonra kediyi yavaşça okşamaya başladı. İçindeki kedi sevgisi bir kez daha kendisini göstermişti. Onunla değişik şekillerde birçok kez oynadı.

Dayrnt kızın konuşmaya çok meraklı olduğunu anlayabiliyordu fakat yorgunluğu kızın sözlerinin arasından birkaç şeyi tam olarak anlamasına neden olmuştu. Anlayabildiği kadar Dayrnt'ın adın duymamıştı, kızın adı Elizabeth'di ve en son: "Tanıştığıma memnun oldum Dayrnt." dedi. Dayrnt birtek bunu anlayabilmişti tam olarak. Fakat daha demin kız adını duymadığını söylemişti. Neler dönüyordu burada böyle? Ardından bu düşünceleri düşünmek için kanepeye uzandı ve gözleri açık bir şekilde duvara bakmayı sürdürdü. Bir yandan da yanında olacakları dinliyordu. Dexter bir anda ayaklandı. Dayrnt ne olduğunu anlamamıştı. Kafasını ona çevirdi ve tam nereye gittiğini soracakken biraz uzaklarında duran kediye ulaştı ve onu kucağına alarak kendi pufuna doğru yürümeye başladı. Pufun önünde durdu ve arkasını dönerek: "Bu şirin kediye böyle davranman çok yanlış." dedi. Dayrnt'da biraz doğruldu ve başıyla onayladı. Sonra yanındaki pufta oturan Dexter'a baktı. Kediyi yavaş yavaş okşuyordu. Dayrntta kediye uzandı ve yavaşça sevdi. Sonra Dexter kediyle oynamaya başladı. Dayrnt gülümsedi.

Dayrnt artık yorgunluğunu üstünden atmıştı. Bu sefer doğruldu ve etrafına bakınmaya başladı. Kapıdan içeri tanıdığı bir arkadaşı girdi -Johnny. Elini kaldırdı ve ona: " İyi geceler John. Yarın derslerde görüşürüz! " dedi ve göz kırptı. Johnny'de Dayrnt'a karşılık olarak: " Umarım görüşürüz dostum, iyi geceler! " dedi. Dayrnt tekrarbakınmaya başlamıştı. Şimdi ise kız suskunlaşmıştı. Dayrnt biraz kızı sinir etmek için: " Bize diyorsun fakat sende bizden fazla konuşmuyorsun Elizabeth! " dedi ve sırıtarak Dexter'a baktı. Sonra koltktan kalktı ve Ortak Salon'un içinde -bacaklarını açmak için- biraz turlamaya başladı. Nede olsa bir sporcuydu hamlaşmaması gerekliydi!

RP OUT || Johnny NPC Karakterdir.
Dip Not || Yazma Sırası Dexter - Dayrnt - Elizabeth olsun ve karışıklık çıkmasın! Bu arada PM ile haber vermeden RP'nin içine dalmayın!

Elizabeth bir anda diğer çocuğa döndü ve "Seninle tanıştığıma da memnun oldum Dexter." dedi. "Kusuruma bakma bir anda kendimi boşlukta hissettim.". Niye söylemiştiki şimdi bunu? Çok salakça bir cevap olmuştu. Dexter Elizabeth'in az önce kovaladığı kediyi kucağına almış eski yerine dönüyordu. Birden Elizabeth'e bakıp manalı bir biçimde "Bu şirin kediye böyle davranman çok yanlış." dedi. Elizabeth taramalı bir tüfek misali konuşmaya başladı. "Kedilere allerjim var. Her tarafımın kabarmasını, kızarmasını, sürekli hapşırmayı ve kollarımın kaşınmasını istemiyorum." dedi. "Bu yüzden lütfen onu benden uzak tut.". Küçük kedicik Elizabeth'e kötü bakışlar atıyordu. Elizabeth tekrar kitabına odaklandı. Okuyamayacağını anlayınca kitabı yavaşça kapattı ve yanındaki küçük masanın üzerine bıraktı. "Kedileri sevdiğini anlayabiliyorum Dexter ama bu benim onlara yaklaşcağım anlamına gelmez. Sen tüylerine allerjin olduğu bir hayvana yaklaşır mısın?" diye sordu. "Aaa bu arada bende konuşuyorum ya Dayrnt"dedi. Gözleri yorgunluktan kapanıp duruyor yavaşça irkilip kendine geliyordu.

" Şu lanet olası sesini kesecek misin, yoksa birkaç büyü yemeden yapamaz mısın? "

Göl kenarında dikilmiş, karşısındaki uzun sarı saçlı kızla olabildiğince sakin bir ses tonuyla konuşuyordu. Söylediklerinin gittikçe ağırlaşmasına karşın soğukkanlı tavrı kızı biraz ürkütmüşe benziyordu ki, konuşurken belli belirsiz kekelemeye başlamıştı. Daha 2 gün önce gri olmasına rağmen, şimdi bal rengine dönmüş olan gözlerini tehtidkârca kısıp kızı süzdü. O kadar abartılacak bir konu yoktu ortada, yine de birilerinden öfkesini çıkartması lazımdı ve kız da oldukça şanssız bir biçimde, bu âna denk gelmişti. Eh, o zaman da katlanması gerekirdi. Elini beline dayamış bir şekilde, yakıcı güneşin altında dururken burada durup pişmesine sıradan, 'kaybeden' bir Hufflepuff'lı kızın buna deymeyeceğini düşündü. Sadece bir zavallı o. Uğraşmaya değmez. Normalde sarının en koyu tonlarında olan saçı, güneşin altında hafif turuncumsu bir tona bürünüvermişti ki bu durumdan da nefret ederdi. Ne karşısında tüm ihtişamıyla parıldayan güneş, ne onun ışıklarını yansıtan büyüleyici göl, ne de arkasında kalan gizemli, bir o kadar da etkileyici orman onun sıkıntısını giderip burada tutamazdı. Belki de ortak salona gidebilirdi. Bu saatte çoğu kişi orda olurdu nasılsa, Sınıf Başkanı olmanın getirdiği nimetlerden biri olarak da tüm binayı tanıyordu. Bu da demekti ki, orada kim olursa olsun sıkılmazdı.

" Ah, her neyse. Küçük 'öğüdümü' tutmuşa benziyorsun sümük. Söylediğime pişman oldum, eğer konuşsaydın eğlenebilirdim, ama... Eh, bir zavallıdan ne beklenir ki? "

Kıza soğuk bir şekilde bakıp, yanından geçip gitti. Ell ve Marv'ı uzun süredir görmemiş olması, onu sürekli patlamaya hazır biri yapıyordu. Eski arkadaşlarından bir türlü kopamaması, yenilerine de alışamaması gibi bir durum vardı ve bu onun için gerçekten de oldukça değişik, bir o kadar da sinir ediciydi. Saçlarını eliyle arkaya doğru hafifçe savurup gözlerini önünde tüm ihtişamıyla duran okula dikti. Ah, tüm ders ıvır-zıvırlarını unutmuş gibiydi. Birkaç aydır yan gelip yatmasının cezasını, bütün akşam kütüphanede ödevleri tamamlayarak çıkartabilirdi belki de. Normalde daha ağır bir şey yapması lazımdı bütün eksikleri için, fakat bu yıl oldukça sorunlu geçmişti onun için, ve hâlâ da öyleydi. Bu durumda çok da fazla yüklenemezdi kendisine. Tembelce esneyip, yakıcı güneşin altında kısık gözlerle okula girdi.

Elinde bir ton kitap, parşömen ve ıvır zıvırla kütüphaneden kaçarcasına çıktığında gece olmuştu, yaklaşık 23:30. Dakikada belki de 10 defa esnemesi, her an yere düşüp uyuyakalabileceği gibi saçma bir düşünceye kapılmasını sağlıyordu. Hem bu yüzden, hem de biraz sakinleşmek istemesi yüzünden ortak salona gitmesinin o anda yapabileceği en iyi şey olacağını düşünüyordu. Yüzünün önünde koca bir kitap yığını bulunurken, zaten karanlık olan koridorları ve merdivenleri kolayca geçmesi oldukça zorlaşmıştı. Öfkeli bir şekilde mırıldanırken, elindeki kitapların sert bir cisme çarpmasıyla duraksadı. Haliyle, kitaplar yüzüne de çarpmıştı ve canı oldukça fena bir şekilde acıyordu. Yüzünü buruşturarak başını kitapların arkasından çıkarıp, zar zor önüne baktı. Ortak salona gelmişti demek, işte bu iyiydi. Birkaç dakika daha dayanabileceğini sanmıyordu sonuçta.

Kapıyı hızlıca açıp içeri daldı, kitapların bir anda her tarafa saçılmasını umursamamış gibiydi. Sakince asasını çıkartıp kitaplara doğrulttu ve mırıldandı. Wingardium Leviosa. Yerden yaklaşık 2-3 metre havalanmış olan kitap topluluğunu sertçe çalışma masasının üstüne bıraktı. Aynı soğukkanlılıkla etrafa bakındığında gözüne çarpan ilk kişi Dayrnt olmuştu haliyle. Uykusuzluktan, yorgunluktan ve biraz da sinirden sadece gülümsedi ilk başta. Ne yaptığını ise birkaç saniye sonra farketmişti; salonun etrafında koşup duruyordu. Kahkaha atmamaya çalışıyordu fakat oldukça zordu bu, bu yüzden sadece sırıtmakla yetindi ve kendisini rahat bir pufa attı. 3. sınıflardan Dexter adında bir çocuk, Elizabeth ve Dayrnt. Neyse ki, beklediğinden daha iyi kişiler vardı salonda.

" Eh, selam. Epey eğleniyora benziyorsunuz - en azından Daynrt, değil mi? "

PS: İzin aldım Dayrnt'ten. Ayrıcalığım falan varmış izin almama bile gerek yokmuş ya neyse. XP

Dayrnt yavaş yavaş koşmaya başlamıştı ve aniden kapı açıldı. Dayrnt hızla kafasını yöne çevirdiğinde birçok kitabın etrafa dağıldığını gördü. Ve asasını çekerek büyüler sayesinde kitapları basanın üzerine kaldıran bir kız gördü. Evet, bu Alessia'ydı. Dayrnt sırıttı fakat koşmaya devam etti. Alessia'nın suratıa bakınca sırıttığını gördü e terlemiş bir şekilde durakladı Dayrnt. Dayrnt'da yüzüne yayılan gülümsemenin farkındaydı fakat durdurmaıyordu. İçinde ' Ne var Ales, ben sporcuyum. Sende öylesin fakat yakında yağlanmaya başlarsın! ' geçiyordu fakat süstü ve çenesini kapalı tuttu. Fakat terlemişti ve duş alması gerekiyordu. Eğer onların yanına yaklaşırsa kokudan durabileceklerini düşünmüyordu. O yüzden uzaktan onları süzdü ve Alessia'nın puflardan birine çöküşünü izledi.

" Eh, selam. Epey eğleniyora benziyorsunuz - en azından Daynrt, değil mi? "
dedi. Dayrnt ona birkaç kelime söyleyecekti fakat vaz geçti. Duş alıp burya gelmek ona daha akıllıca geliyordu aslında. Yinede daha arkalarda bulunan puflardan birine oturdu. Ne demesi gerektiğini bilmiyordu Dayrnt. Fakat sonunda doğru düzgün birşeyler kafasında birleştirdi ve Alessia'ya sırıtarak -daha doğrusu kocaman bir gülümsemeyle- baktı ve:

" Ne zamandır görüşemiyoruz Ales! Formunu korumak senin için zor olmuş sanırım! "

dedi ve gülümsemesini birsırıtışa çevirdi. Aslında bunu söylemesi biraz mantıksızdı. Çünkü o bir Metaformagus'tu. İstediği zaman beden ölçülerini düzeltebilirdi. DAyrnt koktuğunun tekrar farkına vardı. Yavaşça ayağa kalktı ve oturduğu pufu düzeltti. Sonra ağır adımlarla yürümeye başladı. Erkekler yatakhanesine çıkıyordu. Birkaç adım attı ve tekrar arkasını döndü.

" Ben bir duş alıp geleceğim! Bensiz sakın dağılmayın! Dexter'a güveniyorum da Alessia buradayken herkesin aklını çelebilir o! "

dedi ve sırıtarak merdivenleri çıktı. Yatak hanenin kapısını araladı ve içeriye bir göz gezdirdi. Herkes uyumuştu - Johnny dahil. O yüzden sessizce kendi valizine ilerledi ve içinden yeni iç çamaşırlarıyla pijamalarını çıkarttı. Aşağıya ndiğinde bıraktığı gibiydiler. Onlara hızlıca el salladı ve odadan ayrılmak zorunda olduğundan hızla kapıyı açtı fakat pijama üstünün salonda düştüğünü fark etti. Kıkırdayarak geri döndü ve pijama üstünü geri aldı. Daha sonra tekrar koşarak Ortak Salon'dan çıktı, duş alması gerekliydi.

Not || Sıralama; Alessia - Dayrnt - Eliazabeth - Dexter olarak değişmiştir. Dexter çevrim içi olmadığı için onun sıralararını çevrim içi olana kadar atlayacağız!

Elizabeth Dexter'a cevap verirken Dayrnt yavaş yavaş koşuyordu. Kapı hafif bir gürültüyle açıldı. Dikkatini Dexter'in kedisinden alıp kapıya yöneltti. Yerlerde kitaplar ve onların bir kısmını asasıyla masaya taşıyan Aless. Dayrnt Ales'e baktıktan sonra biraz uzaklaştı. Ales bu sırada yumuşak, renkli ve bir hayli büyük puflardan birine çöktü. " Eh, selam. Epey eğleniyora benziyorsunuz - en azından Daynrt, değil mi? ". Elizabeth'in gerilmiş yüz hatları birden eski haline geldi. "Eğleniyor sayılırız. Yani onlar eğleniyorlar ama ben korkudan dimdik yerimde oturuyorum. Çünkü orda şey var.... Ke-kedi." dedi zorlukla. Allerji olmayı hiç sevmezdi. Yüzü şişer, kolları kabarırdı. Bütün gün hapşırır, hatır hatır kaşınırdı. "Kedilere allerjim var da." dedi. Korkuyordu kedilerden. Yanına yaklaşmasına dahi tahammülü yoktu. Az önce kediyi kovalamış, biraz olsun rahat etmişti. Şuan da pek rahat olduğu söylenemezdi. Çünkü o kedi Dexter'in kollarından kurtulup üzerine gelebilirdi. Bu sırada Dayrant Ales'e bakarak " Ne zamandır görüşemiyoruz Ales! Formunu korumak senin için zor olmuş sanırım! "dedi ve sırıtarak ona bakmaya devam etti. Bir süre sonra yerinden kalktı ve uzaklaştı." Ben bir duş alıp geleceğim! Bensiz sakın dağılmayın! Dexter'a güveniyorum da Alessia buradayken herkesin aklını çelebilir o! "Elizabeth bu cümlenin üstüne öyle içten güldü ki belki de hayatında yaptığı ilk şeylerden biriydi.Sustular. Dexter kediyi seviyor, onu okşayıp duruyordu. Ortama renk katmak isteyen Elizabeth "Ee Ales ne zamandır görünmüyorsun. Seni özledik doğrusu." dedi

Dayrnt duşunu alıp gelmişti. Fazla muhabbette ilerleme olmadığını fark etti. O yüzden oda diğerlerine uyarak sessizce turmaya baladı. Bir yandan da etrafı süzüyordu. Balo yaklaşıyordu ve Dayrnt kafasından bu düşünceyi atamıyordu. O yüzden aklında sadece balo vardı fakat yinede doluydu kafası..! O yüzden arkadaşlarına -konuşmasalarda- tepki vermiyordu. Tek düşüncesi o gece kiminle gideceğiydi. Alessia davetini kabul etmezse diye çok korkuyordu fakat yinede şansını deneyecekti. 'Şimdi değil.' diye geçirdi içinden 'Ne olursa olsun şimdi değil.' . O yüzden sessiz kaldı ve kendini düşüncelerine saldı. Bloda biriyle dans ediyordu fakat yüzünü seçemiyordu. Kararsızdı ve korkuyordu. Bu hissi ilk kez hissetmesi birşey değiştirmedi aslında. Sadece korkuyordu işte.

Yorgunluu ağır basmıştı. Saçı neredeyse kurumuş ve omuzlarındaki havlunun ağırlığı Dayrnt'a eşek ölüsü gibi gelmeye başlamıştı. Tam o sıralardan birinde gözlerinin kapalı olduğunu fark etti ve hızlıca araladı. Sonra ayağa kalktı ve gerindi. Ortam hala sessizdi fakat Dayrnt'ın ne yapmaya çalıştığını kimse anlayamamıştı. Dayrnt kısık bir sesle mırıldandı fakat duyan olmadı. Aslında yorgunluktan kendsi de fark edememişti ne dediğini. O yüzden sustu ve adımlarını sürüklemeye başladı. Halıda hışırtı sesi çıkartan adımlarına devam ederken bir yandan:

" Hepinize iyi geceler diliyorum. Kusuruma bakmayın artık. Sessiz ve sıcak ortam -özellikle banyodan sonra- epey uykumu getirdi. Biraz dinlensem iyi olacak sanırım. "

dedi ve sürükleme sesleri eşliğinde merdivenleri çıktı. Şimdi sıcak yatağında uyuyabilirdi, dandirik rüyalarla elbette..!

Kassidy bavullarındaki eşyalarını ancak yerleştirmişti ve çok yorulmuştu.Yavaş yavaş Ortak Salonun merdivenlerinden indi ve kendini şöminenin karşısındaki bir koltuğa attı.Ortak Salonda çok az kişi vardı, gerçi o bununla pek fazla ilgilenmiyordu.O bu sırada şöminenin çıkardığı kıvılcımları izliyordu.Bu kıvılcımlar ona daha önceden kaybetmiş olduğu büyükannesini hatırlatıyordu, onu büyük ve korkunç bir yangında kaybetmişti çünkü.Kıvılcımları izlerken dalıp gitmişti yangının olduğu güne.

Kassidy'nin o korkunç yangının gözlerinin önünde yaşanması gerçekten onu oldukça fazla etkilemesine neden olmuştu.Hemde hayatında en çok değer verdiği büyükannesini kaybetmesi onu yıkmıştı.Aylarca kimseyle konuşmayıp evden dışarı bile çıkmamıştı.Büyükannesini kurtaramadığını düşünüyordu sürekli, elinden hiçbirşey gelmemişti,gelememişti.Ortak Salona gürültüyle birilerinin inmesiyle dalıp gittiği yerlerden geri gelmişti.

Gözünün ucuyla gelenleri süzüp yanında getirdiği parşömenleri ve tüy kalemini eline alıp birkaç ödevini tamamladı düşüncelerinden sıyrılıp.Ödev yapmak ona çok saçma geliyordu ve çok gereksiz olduğunu düşünüyordu.Baştan salma olan ödevine şöyle bir göz gezdirdi ve yanındaki koltuğa fırlattı sinirle.Sinirli ve kısık ses tonuyla;

"Bu saçma ödevleri vermelerine sinir oluyorum.Burası büyü dünyası ve büyü yapmamız gerekiyor!" dedi.

Tam sinirlenmişken birkaç Gryffindorluyla kavga etmek isteği uyandı içinde, ama buna gücü bile yoktu yorgunluktan.Can sıkıntısıyla ortak salondan çıktı

Mika elindeki kitapları önünde kalkan şeklinde siper alarak koridorda hızla koşuyordu. Yeterince dayanıklı olmayan küçük sınıflardan öğrenciler kenarlara fırlıyorlardı. Bazıları ise çarpmanın etkisi ile yere düşüyordu. Mika 3. sınıfa gelmiş olsada hala içinde enerjik bir çocuk barındırıyordu. Onun içindeki enerji yorulmadan hinlik ve muzurluk yapabilmesini sağlıyordu. Zindanlara inen merdivenlere kadar en az yedi tane alt sınıf öğrenci devirmişti. Bundan keyif aldığı yüzündeki sinsi gülümsemeden belli oluyordu. Uzun saçlarını elinin tersiyle geriye attıktan sonra ağır adımlarla merdivenlerden inmeye başladı.

Onun için İksir kadar hoş bir ders yoktu. Sihir Tarihi'nden çıkmış bir Mika için en büyük kurtuluş ilk olarak ortak salon ondan sonrada başarılı bir iksir hazırlamaktı. Bunları düşünürken zindanın soğuğu içine işliyordu. Çin'deki zindanlarına çok benzetiyordu burayı. İlk defa onların şatosundan büyük bir şato görmüştü bu okula girdiğinde. Kapının önüne gelince "Basilisk!" diye mırıldandı sert sert. Suratı beş karış olan tablo kızgın bir homurtudan sonra açılıverdi. İçeride büyük ve küçük birçok öğrenci vardı. Kimi bir köşede oturmuş ödevlerle boğuşuyordu kimi ise arkadaşları ile hinlik plaları yaparak konuşuyordu. Mika yeniden gülümsedi. Slytherin eşi bulunmaz bir binaydı. Hemen en rahat koltuğa attı kendini. Ödevlerini bitirmiş olmasından ötürü sadece etrafı izleyecekti şimdi.

» Yemek Salonu