Yalnızlığın Sonu Geldi mi?

Sabahın erken saatlerinde göl kenerına doğru yaklaşan ayak sesleri duyuluyordu. Gelen Alana'ydı. Yeni kalktığı her halinden belliydi, saçları karışıktı. Üzerinde öylesine solgun renkli siyah, desensiz uzun kollu bir badi, altındaysa gri biraz bol, yıpranmış bir kapriyle gölün kenarına doğru ilerliyordu. Neden oraya gittiği konusunda iyi bir fikri vardı, annesi. Sabahın bu erken saatinde onu aramış ve Diagon Yolun'daki alışverişe kendisinin veya babasının gelemeyeceğini,Ivy 'ninde tatilde olduğunu söylemişti. Kimle gidecekti,aa... tabi Muffin! Ne güzel bir sabah öyle değil mi, ne de sıkıcı. Bunları düşünürken kendini gölün kenarında otururken buldu. Göl, sakin ve sessizdi. Aslında bulunduğu bu ortamda ki her şey öyleydi. Ağaçlar özellikle, kıpırdamıyordu sanki birileri onları tutmuş gibiydi. Onun dikkatini çekmeyi başaran bu varlıklara şöyle bir baktı. Birden aklına yine yalnız kalacağı geldi. Üzüldü, zaten hep öyle değil miydi? Okulda, evde, dışarıda yaşamı boyunca hep yanlızdı bir kaç kişi dışında ama onlara da gerçek arkadaş denemezdi. Çevresinin farkına vardığında yine dalmıştı.O da ne! Yanında uzun sarı dalgalı saçları, mavi gözleriyle, gerçekten güzel bir kız yanında oturuyordu. Çok şaşırdı birisi mi, yanında mı oturuyordu? Aklını kaçırmış veya yeni gelmiş olmalı diye düşündü. Merakına engel olamadan hayret için de sordu. ''Yanımda oturmak istediğine emin misin? Eğer kalmaya karalıysan ben Alana, Alana Silver Gryffindor 2. Sınıf'' dedi ve bu kendisi için ilginç kıza bakmaya devam etti.

Misafir

Xenia okulun içinde biraz sıkılmıştı. Hava almak için göl kenarına ıkmayı planlıyordu. Fakat yalnızdı. Bunun sorun olacağını düşünmeden okuldan çıktı ve yumuşak çime ilk adımını attı. Daha sonra yavaş yavaş yürümeye devam ederken aklına annesi geldi. Şimdi onun yanında olmak isterdi aslında. Annesini hiçbir şeye değişmezdi. Öyle sevdiği birde dedesi vardı. Annesinin anlattığı kadarıyla Dumbledore dedesiydi. Tabii bu Dumbledore hangisiydi bilinmez. Çünkü annesinin soyadı da öyleydi.

Bunları düşünürken çoktan göle gelmişti. Kayanın birine oturd. Yalnız olduğunu düşünüyordu fakat, değildi. Yanında binadaşlarından biri oturuyordu. Kızı ilk kez görüyordu. Belkide ortak dersleri vardı fakat hiç dikkatini çekmemişti. Kıza gülümseyerek baktı. Anlaşılan çok şaşırmıştı. Xenia güzelliğine önem veren bir genç kızdı. Onun öyle bakması kesinlikle bir eksik var anamına geliyordu. Fakat kızın şaşkınlığı sözcüklerine yansıdı ve:

" Yanımda oturmak istediğine emin misin? Eğer kalmaya karalıysan ben Alana, Alana Silver Gryffindor 2. Sınıf. "

dedi. Xenia bir an için yalnış bir şey yaptığını düşüdü. Fakat hayır, kız çok yalnız olduğundan öyle söylemişti. Kız o kadar güzel değildi, fazla ilgisini de çekmiyordu. Yinede yalnız kalması o kadar da iyi değildi. Kıza gülümseyerek baktı. Ne diyeceğini bilemiyordu. Zihnini topladı ve kıza:

" Elbette, bir sakıncası yoksa oturmak isterim. Tanıştığıma sevindim Alana, benim adımda Xenia. Gryffindor'danım fakat 3. sınıfım! "

dedi ve kıza göz kırptı. Bir yandan da " Umarım mutlu etmişimdir, yalnız birne benziyor. Yeni arkadaş ednmesi kolay aslında. Hata onda ki yalnız başına bir kayaya geçmiş oturuyor. En azından ortak salonda otursun, veya kalabalık bir yere gidip birilerine selam versin. Çok zor değil bunlar! " diye geçiriyordu içinden. Haklıydı aslına bakarsanız. Kendisine bakmaz, hep bir köşeye çekilir, sessiz sakin kalırsa yalnızlığa mahküm olurdu. Biraz zıpçıktı ve kendisini belli eden birisi olsa burada Xenia onu teselli etmezdi. Onun yerine başka arkadaşlarıyla konuşuyor veya eğleniyor olurdu.

Kendisi için ilginç bu kıza bakmaya devam ederken kız, ona gülümsedi ve içten bir şekilde cevap verdi:

" Elbette, bir sakıncası yoksa oturmak isterim. Tanıştığıma sevindim Alana, benim adımda Xenia. Gryffindor'danım fakat 3. sınıfım! "
Bu cevap karşısında biraz daha rahatladı. Birisi onunla ilk defa konuşuyor gibiydi.Acaba kendisi hakkında ne düşünmüştü, kendini acındırdığını mı sanıyordu? Hayır o gerçekleri söylüyordu. Ayrıca güzel değildi bunu da biliyordu. Ne güneş gibi sarı saçları nede deniz gibi mavi gözleri vardı. Sıradandı sadece sıradan.Önemli miydi? Hayır değil. Kendi işine bakardı o hep. İçinde biriktirdiği çok şey vardı. Konuşacak çok konusu, anlatacak çok şeyi olmasına rağmen tek sorun dinleyecek birisini bulamamasıydı. Acaba bu kişi Xenia, onu dinler miydi? Biraz büyüktü ama yinede... Tüm bu düşüncelerden bir anda sıyrılarak oldukça kendine güvenen bir sesle bu ara verilen konuşmayı devam ettirdi:

'' Demek 3. sınıfsın. Şaşkınlığım için afedersin, genelde yanlızım da, insanlar benimle çok konuşmaz. Benimle konuşmana sevindim '' dedi ve gülümsedi.Artık eskisi gibi şaşkın değildi yüz ifadesi, aksine mutluydu ve devam ettirdi :

''Nerden geliyorsun Hogwarts'a ?''diyerek tekrar gülümsedi.Mutluydu yanlız değildi sonuçta öyle değil mi?