Lynann Jyra McKinley

İsim: Lynann Jyra McKinley
Cinsiyet: Dişi
Sihirsel Soy: Safkan
Karakterin Hayvanı: Miquel adında aptal bir baykuş.
Asa: 11 ½ inç, Unikorn Kılı, Okami Ağacı (Uzak Doğuya özgü)

Fiziksel Betimleme: Bir ünlüye karar verince eklenecektir.

Kişiliği: İkilemler ve karmaşalar dolu bir hayatta büyüyüp yetişen Lyn oldukça içine kapanık bir kişiliğe sahiptir. Bu nedenle çevresindeki hemen hemen herkes ona engel olamadığı bir önyargıyla yaklaşır. Lyn özgürlük düşkünü olsa da genelde yalnız kalmayı ve pek sık konuşmamayı tercih eder çevresindekilerle. Çünkü bu dünya da onu anlayabileceklerin neredeyse yok denecek kadar az olduğunu düşünmüştür hep. Sivri zekâsını bir çok şeyin üstesinden gelmek için kullansa da genelde hep kendi çıkarı için kullanmıştır. İnsanlara yardım etmek ya da ortak çalışma alanlarında bulunmak en son isteyeceği şeylerdendir. Çünkü kalabalık ortamlara fazla katlanamaz. Sessiz, sakin bir tip olsa dahi, kızdığı anlarda şaşılacak şekilde gürültülü bir insana dönüşebilir, sinirli anlarında kendine hakim olamayıp ses tonunu var gücüyle kullanır. O an sanki başka biriymiş gibi görünür. Lyn için aile kavramı diye bir şey bu güne kadar olmamıştır. Çünkü Lyn küçüklüğünde ailesinden gerekli ilgiyi almadığını düşündüğü için bundan sonra da almak istemez. Ailesinin ona belli bir yaştan sonra yakınlık gösterme çabasını saçma ve yapmacık bulmuştur. Hele bir de babası Lyn çok küçük yaşlardayken gözlerinin önünde ölünce Lyn annesine karşı hepten soğumuştur. Çünkü atık üvey babası vardır ve Lyn gerçek babasını duygusal anlamda annesinin öldürdüğünü, yani onun ölümüne annesinin sebep olduğunu düşünmektedir.

Evet, safkandır. Ölen babası safkandır ve annesi de safkan. Asil bir soya sahip olduklarını annesinin hatırlatmalarına rağmen Lyn duruma nötr olarak bakar. Onun için sadece kendi derdi önemlidir çünkü ve ne kadar safkan olurlarsa olsunlar Lyn kendi ailesinden nefret etmiştir hep. Ve yetiştirilme şekline bağlı olarak çevresindekilere de hep soğuk yaklaşmıştır. Anlaşılması zor bir insan olan Lyn, günlük tutup bir şeyler karalamayı ve kitap okumayı sever. Okuduğu kitaplar da genellikle korku hikâyeleridir. Karanlığı ve loş ışığı hep sevmiştir. Renkli şeylerden özellikle de pembe renginden hiç hoşlanmaz. Kız gibi görünmek ve erkek avına çıkmak da hiç ona göre değildir. Bunun ancak kendisini basitleştireceğini düşünmüştür çünkü. Lyn sıra dışı bir kızdır denebilir, onu anlamak için onun ilginç bir yönünü yakalayarak ya da ilgisini bir şekilde çekerek ona yaklaşmanız gerekir. Ama bunun içinde kendini değiştiren insanları sevmez. İnsan neyse ona göre odur ve birilerine benzemek için değişmeye çalışmak onun prensiplerine hiç uymaz. Sıradanlıktan uzak soğuk görünüşlü ve kararlı bir kızdır.

Ailesi ve Yaşamı: Lyn küçük yaşta babasını bulaşıcı bir Muggle hastalığı yüzünden kaybetmiş olsa da, babasının ölümüne annesinin sebep olduğunu düşünmüştür. Annesi de babası da safkan olan Lyn’ın annesi Cassandra her zaman lükse düşkün bir kişi olduğu için Lyn’ın hiç hoşuna gitmemiştir, hiçbir zaman. Çünkü Lyn annesi gibi gezmeye, partilere ya da lüks yaşama ilgi duymamıştır hiç. O genelde babası gibi sessiz ve içine kapanık kalmıştır. Annesi Cass, Lyn daha babasını yeni kaybettikten birkaç ay sonra yeni bir evlilik yapmıştır. Lyn üvey babasının da içinde bulunduğu bu evde en fazla iki sene daha yaşamış ve daha sonra kuzenleri ile birlikte kendine ayrı bir ev tutmuştur. Bunun annesi tarafından da hoş karşılandığını ve annesinin baya işine geldiğini iyi bilmesine rağmen, Lyn sadece kendi çıkarı uğruna o evden ayrıldığını biliyordur. Artık kuzenleri ile birlikte kendine yeni bir hayat kuran Lyn için aile diye bir şey kalmamıştır. David amcasından başka…
Rp Örneği:

Güneşin kızıllığından bir iki saat geçmiş ya da geçmemişti. Sabahın erken saatleriydi. Düşüncelere değil düşünceler ona dalmıştı bu sefer.. Hep hayatta bir değişiklik aranır. Ve bulduğunda belki de keşke başıma gelmeseydi diye yakınır insanlar. İşlerine giderler oysaki düzenli olarak.. Para yatırırlar, para çekerler.. Hesap yaparlar. Aile babası ya da annesi olurlar. Bir uğraş peşinde koşuşturur herkes, bu karmaşa dolu dünyanın içinde. İnsanların hiçbir zaman doğru çizdikleri yolda gidemediklerini ve her an bir kaçamak peşinde olduğunu savunurdu Lyn.. Ona bahşedilmiş birçok güzelliğe doymadan daha fazlasının peşinde koştuğunu, kendisi bile bazen bu isteğine engel olamıyordu çünkü. Ama en azından kendine koymuş olduğu sınırlara gösterdiği saygının hatırına bu sınırların dışına çıktığı olmuyordu. Soluk görünümüne ve daima endişe uyandıran bakışlarına aldanıp ona ön yargıyla yaklaşanlar sonunda aslında Lyn’ın ne kadar yufka yürekli ve nezaket sahibi bir insan olduğu anlayıp ön yargıyla yaklaştığına pişman oluyorlardı. Çok şey istemiyordu Lyn, sadece mutlu bir hayat yaşamak.. Sınırı aşan insanlar gibi daha fazlasının peşinde koşmuyordu. Sınırı aşanlar.. Bu insanları da anlamamıştı zaten. Neden kendi hayatında var olan güzelliklerin kıymetini bilmek yerine dahasını isterlerdi ki.. Örneğin güzeller güzeli ve sadık bir karısı olan bir adam, neden daha fazlasına göz dikip güzel karısını aldatırdı ki? Neden?!

Kendini bu dünyaya faydalı olabilmek adına yetiştirmişti Lyn, doktor olmuştu sonunda. Şimdi işinde iyi olduğunu ama daha katedecek çok yolu olduğunu biliyordu. Üstelik bu yolun çoğu zaman engellerle dolu olduğunu da biliyordu. Ama zafer mutlaka baştan sona haklı olan ve mücedele eden kişilerin eline geçecekti. Er ya da geç.. En azından Li kendisinin mücadeleci ve haklı olduğuna inanıyordu. Çoğu zaman bunu sorgulasa da, ki sorgulamasının sebebi de en iyisini yapma isteğinden kaynaklanıyordu. Hırs. Ama iyi yönde kullanılan bir hırs... Ve kullanılacak olan. Diz üstüne varan geceliğiyle yatakta mışıl mışıl uyuyordu. "İki mesajınız var!" İki gözünü birden açtı Li ve yatağının yanında komidinin üstünde bulunan telefonun iri yuvarlak tuşuna bastı iki mesajı da dinlemek için. "Kızım ben annen Maryn, sadece.. nasılsın diye sormak istemiştim. Tek başına oralarda.. Iıı Tamam kızacağını biliyorum o yüzden sormayacağım. Gecenin yarısı seni aradım ama cevap vermedin. Haksız olduğumu biliyorum çünkü uyuyordun. Ama dünde aradığımda cevap vermedin. Evde değildin sanırım, merak ettim. Büyük ihtimalle eve geç geldin. İnsanların hayatını kurtarmaya çalıştığını biliyorum, ama çok çalışıyorsun Katie. Biraz kendini de düşünmelisin. Kendi hayatını da.. Her neyse, şimdi kapatmalıyım, baban geldi. Kendine dikkat et!" "Dııt!.. Dıt! Dıııt!.." Lynie hemen aynı tuşa tekrar bastı ikinci mesajını dinlemek için. Bu sefer yerinden doğrulmuş yatakta oturma pozisyonunu almıştı.

"Selam Lyn! Şey, ben liseden arkadaşın Lucy! Artık telefonlarıma pek cevap vermiyorsun, beni unuttuğunu düşündüm. Bir aralar buluşalım, ayrı şehirlerde olmamız buluşmamamız anlamına gelmez öyle değil mi? Şey bir de.. Seni unutmadığımı ve sevdiğimi söylemek istedim. Beni ara." Li olduğu yerden kalkarken başında bir ağrı hissetti, elini alnına götürüp ovuştururken kendine bir bardak su almak için mutfağın yolunu tuttu. Buzdolabının kapağını kapattığında tezgâhın üzerindeki cep telefonunu fark etti. Onu ne zaman burada bıraktığını hatırlamıyordu. Aslında son bir kaç gündür telefon kullandığını bile hatırlamıyordu. Kendini işine o kadar çok adapte etmişti ki... Cep telefonunu tezgâhın üzerinden alıp açmaya çalıştı ama şarjının bittiğini son anda fark edip tekrar odasına yürüdü. Telaştan elindeki suyu bile içmeyi unutmuştu. Telefonunu şarj ederken bir yandan elindeki suyu içti. Aranan numaralar listesinde Lucy ilk bir kaç sırayı kaplamıştı. Onu aramayı denedi ama telefonu kapalıydı. Bir kaç dakika daha evinde oyalandıktan sonra hazırlandı ve şarj olmuş telefonunu da çantasına yerleştirip dışarı çıktı.

Sokakta yoğun bir sabah havası hâkimdi. Erken saat olmasına rağmen işine giden birçok insan vardı onun gibi. Evinin önünde uygun bir yere park etmiş olduğu arabasına binip sokakta dolaşırken gördüklerine şahit olmaması onun fazla yorgun olduğunu gösterirdi ki yorgundu da aslında.. Ama bu yorgunluğun ardından kendini toparlaması geç olmamıştı. Hastaneye gitmeden önce biraz deniz kenarında takılma fikri gelmişti aklına ama o kadar da uzak olmaması için en azından hastaneye yakın bir yerlerde fark edip yürüyüşe çıkabilirdi. Bu sefer de yürümesi en azından arabanın içinde olmaktan daha çok rahatlatırdı onu.

Düşük bel kot pantolon, spor ayakkabı ve göğsünü kapatan mor ve askılı bir bluz ve ona uyumlu mor ve spor, fazla geniş olmayan bir kol çantası. Kol çantasını açtı ve telefonunu kontrol etti istem dışı bir hareketle, arayacaklar mı diye merak etmeden edemiyordu. Telefonuna bakarken ona doğru yürüyen bir çocuğa çarptı aniden telefonu yere düştü. "Affedersiniz, özür dilerim." Başını kaldırdı çarptığı kişi bir polisti. Lyn’a bir problem olmadığını söylerken ne güzel de konuşuyordu öyle. Lyn dalıp giden gözlerine hâkim olamadı bir süre. Adamın gözlerinde kaybolduğunu hissetti. Bir polis ve kendisi de bir doktordu... Nedense şimdi de ikisini birden düşünüyordu. Silkindi. Ve kendini tanıtması gerektiğini bile düşünmeden bir baş işareti ile onu selamlayıp daha öncekinden daha yavaş ve bir o kadar da dalgın adımlarla yoluna devam etti. Telefonu tam çantasına koymaya çalışıyordu ki, birinin gelip aniden çantasını çekmesiyle telefon yere düştü. Bu sefer camı kırılmıştı. Ama çantası kolundan henüz çıkıp gitmiş değildi. Çantasını hala çekiştirmekte olan çocuğun suratına bakmaya çalıştı. Çocuğun alnından terler akıyordu ve Li’nin çantasını alıp kaçmaya çalıştığı her halinden anlaşılıyordu. Bir an bir sessizlik oldu Li’nin dudaklarında. Sonra kolunun acısıyla çantasının çekilip eline kadar indiğini fark etti. Bu sefer çantasını kurtarmaya çalışıyordu çocuğun elinden.

"İmdaaat! Yardım ediiin! Lütfen!” Çocuğun gözlerindeki alevli bakışlar ona doğru yaklaşan polisi görünce telaşlı bakışlara bürünmüştü. Li onun baktığı yöne bakışlarını çevirdi. Bu kişi daha demin çarptığı polisti. Li’nin bağırışlarını duyar duymaz onu kurtarmak için koşmaya başladı. Kapkaççı son bir umutla çantayı çalabilirim umuduyla, bir çakı çıkarıp Li’nin tam omzuna sapladı. Lyn bıçağı görmesiyle sağ tarafa bir hamle yaptığı için karnına değil de omzuna isabet etmişti. Bıçağıyla sadece korkutmayı amaçlayan hırsız amacına ulaşamadığı için kaçmaya kalktı. Li’nin kanayan omuzu onu korkutmuştu, işleri daha da kötüye götürdüğünü anlamıştı çünkü. Çantayı kapamamakla birlikte sadece kaçmayı başardı. Kapamamış ama kaçmıştı. Kurtulmayı başarmıştı. Li kanayan omzuna dokundu bir avuç kan geldi eline. Yarı çömelmiş bir vaziyetteydi ve saçı başı dağınıktı. Zaten yorgun bir psikolojini üzerine daha da çökmüştü. Polis'in onun iyi olup olmasını merak etmemesi için ayağa kalkmaya çalıştı. Bu sefer sırtında bir dokunuş hissetti. Dokunuştan çok demirsi bir şey.. Silah. Bir başka maskeli çocuk ona silah dayamıştı. Lyn ne olduğunu bile anlayamamıştı, tek fark ettiği silahı gören kişinin oradan geçmekten vazgeçtiğiydi. Girdiği bu dar sokakta neredeyse bu üçünden başkası kalmamıştı. Bir de diğer kişiden daha demin onun çantasını çalmaya çalışan kişi de gelmişti, Li’ye silahını dayayan kişinin onun arkadaşı olduğu şimdi anlaşılıyordu. Ama polis tam kapkaççıyı yakalamaya yeltenecekken Li'nin sırtına silahı dayayan kişi harekete geçti.

4. Sınıf Slytherin

- Büyücü Konseyi -