Saklı Kalmış Gerçekler

Tarih: 1950
Mevsim: Sonbahar
Hava Durumu: Rüzgarlı ve Soğuk

Karanlığın aydınlıkla boğuştuğu saatlerde uyanmış olduğunu hiçe sayarak tekrar yummuştu gözlerini. Rahat yatağı vücuduna iğne gibi batması bile umurunda değildi. O sadece eski günlerine geri dönmemeyi ummuştu, kâbuslarla boğuşmamasını iyi yönde yorumlamıştı. Yatağında dönüp dururken hiçbir şeyi düşünmemeyi yeğlemiş ve zor da olsa günün ilk ışıklarına ulaşabilmişti. Pencerelerden içeriye sızan güneş ışınlarıyla sıkı sıkı sarıldığı yorganını bir kenara atıp bir çırpıda yatağından kalkmıştı. Eskisi gibi gürültü çıkarmamaya dikkat ederek nerede olduğunu hiçbir zaman bilemediği cüppesini aramaya girişti. Cüppesine ulaşana kadar yatakhane hareketlenmeye başlamıştı bile. Cüppesini giyip saçlarını topladığında birkaç saatlik boşluğunu değerlendirmek için kütüphanede Kehanet ödevini yapmaya karar vermişti. Midesinden gelen acılı gurultular eşliğinde yatakhaneden ayrıldı. Büyük Salon’a ulaştığında kendisinde bir farklılık sezmiş olmasına rağmen hiçbir şeyi dışarıya vurmadan Ravenclaw masasında oturan Lily’nin yanına geçti. Kendisine doğrultulan “Nasılsın?” sorularına her zamanki cevabını vererek Lily’nin kulağına doğru eğildi. “Bana garip şeyler oluyor. Yakın bir zamanda konuşmalıyız. Çok önemli.” Hafifçe fısıldayışının ardından olumlu bir cevap almış ve midesinden gelen seslerin susmasını sağlayacak kadar yemek atıştırmıştı. Büyük Salon’dan ayrıldığında hiçbir yere uğramadan kütüphanenin yolunu tutmuştu; çünkü görebileceği her yeni ve değişik şeyde garip görüntüler gözünün önüne geliyordu. İçten içe sıkılmış olmasına rağmen, bu görüntülerin nereye varacağını merak etmiyor da değildi. Kütüphaneye geldiğini bir oğlanla çarpışana kadar fark edememişti. Kendisinden küçük olan bu çocuktan binlerce kez özür diledikten sonra kapısı aralık olan kütüphaneye sonunda girebilmişti. İki Ravenclawlı kız öğrenciyi uyaran Madam Pince’yi görür görmez ağzı kulaklarına varmıştı. Geçen dönem aklına üşüşüvermişti. Stef ve Lily yan yana oturmuş, kahkahaları yüzünden ödev yaptıkları görünüşte belli olmayan bir tavır ile dikkatini çekmişlerdi Madam Pince’nin. Bu döneminin eskisi kadar zevkli ve eğlenceli geçmemesi onu sıkıyordu; ama mezun olmasına az(!) kalmıştı nasıl olsa. Bu dönemi özel kılan tek şey John’un mezun olacak olmasıydı. Stef son senesini John olmadan nasıl geçireceğini bilemediği için bu dönemin onlar için de çok özel geçmesini istiyordu. Elindeki iki ağır kitabı bulduğu ilk masaya koyduğunda çıkan sesle kendisi dahil herkesi düşüncelerinden sıyırmıştı ve Madam Pince’den yine bir uyarı almasına sebebiyet vermişti. Stef bu davranışını bir özür dileğiyle geçiştirdikten sonra sandalyesine oturmuştu. Kitaplarını karıştırmaya başladığında ise kütüphanedeki tek ses kitap sayfalarının çevrilişindeki çıkan hışırtılardı.

Kütüphaneye sadece Kehanet ödevini yapmak için gitmiş olmayı dilemişti defterinin arasından çıkan zarfı bulduğunda. Artık hiçbir mektubu okumak ne kelime, görmek bile istemiyordu. Hayatını mahveden tüm gerçekleri o lanet mektuplardan öğrenmemiş miydi? Mutlu sandığı ailesinden iki yaralı insan kalmıştı geriye; Stef ve abisi. Elinde tuttuğu bu mektubun kimden geldiği belli değildi -ki sanki içinde yazanları değiştirecek olan oymuş gibi-. Merakına yenik düşmüştü, kendine lanetler okuyarak zarfı açmıştı. Zarftan çıkan tek şey bir fotoğraftı. Bir kadın ve bir adam kucaklarında biri erkek, diğeri kız olan küçük çocukla gülümseyerek pozlarını vermişti. Ama şu anda önemli olan tek şey bu insanların kim olduğuydu. Sarışın olan kadının kollarında tuttuğu o küçük kıza benzetti ilk önce kendisini. Ama ne işi olabilirdi ki orada? O anda gözleri karardı ve son zamanlarda çok sık gördüğü görüntülere yenisi eklendi. Kendisini gördü yine; ama tanımadığı bir çift vardı sarıldığı. Tanımadığı bu insanlarla arasındaki bağ neydi? Görüntü kaybolup elindeki fotoğrafla yeniden karşı karşıya kaldığında başında şimşekler çaktı adeta. Görüntüdeki o çift, resimdeki çifte olağanüstü derecede çok benziyordu. Zihninde oluşan soru işaretleriyle boğuşurken karşıdan gelen bir oğlan, düşüncelerinin dağılmasına neden olmuştu. Daha dikkatli bakınca onun Norwen olduğunu anladı. Norwen, Stef’in hemen karşısına oturduğunda, Norwen’in orada olmasına adeta şükrediyordu. Eğer yalnız kalsaydı zihnindeki sorularla boğuşmaktan çıldıracağı kesindi. Hiç değilse karşısında bir insan olduğu için dikkatini ona verebilir, gördüğü o garip görüntüyü ve resmi birkaç saatliğine unutabilirdi. Stef aceleyle resmi tekrar defterinin arasına koydu ve hiçbir şey olmamış gibi Norwen’e gülümsedi. “Selam Norwen. Nasılsın?”

Her yerin altını üstüne getirmişti ama yoktu! O haftaki ödevi için lazım olan Sihir Tarihi kitabını bir türlü bulamıyordu Norwen. Yatağının altı, sandığının ücra köşeleri, ortak salonda evcinlerin bile karıştırmaktan çekindiği delikleri, Sihir Tarihi dersliğinin tehlikelerle dolu kayıp dolabını, kısacası akla gelebilecek her yere bakmıştı Norwen ama kitap sanki hırsız baykuşlar tarafından kaçırılmış gibi ortadan yok olmuştu. Üstelik Norwen bir dersin daha ödevini vermediği takdirde onun bu onun haftasonu cezalarına bir yenisini ekleyecekti ve Norwen haftasonu cezalarında o kadar sinir bozucu şeylerle uğraşmıştı ki yeni bir haftasonu cezasının ne olabileceğini kestiremiyordu. Tek bildiği ve istediği bu haftasonunu uyuyarak ve sadece boş işlerle zaman öldürerek geçirmek istediğiydi. Sadece ortak salonda satranç bile oynasa bu ona yeterdi.

Kitabından ümidini kesmiş bir şekilde Sihir Tarihi dersliğini terk eden Norwen belki kütüphanede işine yarayacak bir şey bulabilirdi. Aynı kitabı bulamayabilirdi belki ama hiç değilse onun eski basımlarından biri de işini az çok görürdü. En azından teslim edilecek iyi kötü bir ödevi olurdu. Bu düşünceler içinde adımlarını sıklaştıran Norwen kambur cadı heykelini arkasında bırakarak kütüphanenin bulunduğu koridorun köşesinden döndü. Kütüphanenin pek tenha olmadığı kütüphaneye girip çıkanlardan anlaşılıyordu; fakat Norwen sınav haftasında buranın çok daha kalabalık haline tanık olmuştu. Öyleki kütüphaneye girmek için öncelikle sıraya girmen gereken zamanlardı onlar. Norwen bu sefer herhangi bir sıraya girmeden hızlıca kütüphanenin ahşap kapısını araladı ve eskimiş kitap kokusunun her yanı sardığı geniş mekana adımını attı. İleride bir masada kitaplar yığılmış bir biçimde duruyor ve Norwen'i raflardaki kitaplardan çok o masadaki kitaplar çekiyordu. Oraya son gelenlerden biri Sihir Tarihi ödevini yapmışsa eğer o kitaplardan biri işini görebilirdi.

Hızlı adımlar eşliğinde masaya seğirten Norwen aklında sadece bu haftasonu geçireceği dakikaların hayali ile boş bulduğu ilk sandalyeyi çekerek oturdu; fakat elini henüz herhangi bir kitaba uzatmamışken kendi adını bir cümle içinde işitti. “Selam Norwen. Nasılsın?” . Norwen hemen başını kaldırıp karşısındaki kıza baktı tanıması için biraz zaman geçmesi gerekti ki bu sadece onun şu an beyninin başka bir şeyle meşgul olması ile alakalıydı. Bu kız altıncı sınıflardan Stefania'ydı; fakat Norwen kızı daha önce hiç böyle soluk görmemişti. Hareketlerinde bile bir gariplik vardı. Olması gerekenden çok daha hızlıydı kitap kapatışı ve hatta Norwen'in zarf olup olmadığına emin olmadığı bir cismi kitap arasına koyuşu. Bunun üzerine Norwen kızın sorusuna cevap vermeyi atlayarak "Sen iyi misin Stefania?" diye sordu. Ona kısaca 'Stef' diyebilirdi ama bu konuda izni olup olmadığını bilmiyordu.

Norwen Stef’in sorusuna, bir soruyla cevap vermeyi yeğlemişti. Stef’in normalden hızlı davranması ve farklı görünüşü buna sebep olmuş olabilirdi. Ki Stef de kendisindeki bu farklılığın neyden kaynaklandığını merak ediyordu. Ne zaman göreceği belli olmayan birtakım görüntüler gözünün önüne geliyor, yok olup gittiklerinde geride sadece soru işaretleri bırakıyordu. İşin garip kısmı ise görüntülerin içinde kendisi dışında birçok insan da var oluyordu. Hatta bir tanesinde John’u gördüğüne yemin bile edebilirdi. Her şeye rağmen bu görüntülerin yakın zamanda kesileceğini düşünüyordu; ama bu konuyu güvendiği biri ile paylaşmalıydı. “Kötü olduğum çok mu belli oluyor?” Bakışlarını elindeki kitabın sayfalarında gezdirirken içinde bulunduğu durumu ona anlatıp anlatmama konusunda karar vermeye çalışıyordu. Sessiz görünen bu çocuktan sır çıkmayacağında karar kıldığında başını kaldırıp Norwen’in endişeli olduğunu andıran yüzü ile karşılaştı. Ne olduğunu anlayamadan gözlerinin önünden Norwen kayboldu ve hastane kanadı belirdi. Daha dikkatli bakınca birkaç metre uzakta bulunan yatakta yatan kişinin bulanıklığı yok olup netleşince, Norwen’le karşı karşıya kaldı. Kar yağıyordu; en azından pencereden dışarıya baktığında bu anlaşılıyordu. Yok artık, bu kadarı da fazlaydı. Yanında bulunduğu her kişinin içinde olduğu görüntüler görüyordu farkında olmadan. John, fotoğraftaki çift, kendisi, Norwen… Bu görüntüler zihninde var mıydı, yoksa aniden mi beliriyordu? “Hava çok soğuk, kar yağıyor. Sen… Sen Hastane Kanadı’nda bir yatakta yatıyorsun.” Görüntü kaybolup gerçeğe döndüğünde farkında olmadan ağzından çıkan sözler eşliğinde donuk bakışları nasıl bir çıkmazda olduğunu anlatmaya yetiyordu. Stef, daha fazla dayanamayarak ofladı ve yüzünü avuçları arasına aldı. Birkaç dakikayı bu şekilde geçirdikten sonra işaret ve orta parmakları ile şakaklarını ovdu. Deliriyor olabilir miydi? Son günlerde fazla ders çalışıyordu ve çok geç yatıyordu. Uykusuz kaldığı için saçmalıyor da olabilirdi. “Bana neler olduğunu henüz ben de bilmiyorum. Saçmalıyor olabilirim, sen aldırma bana. Son günlerde birbirinden farklı şeyler görüyorum.”

“Kötü olduğum çok mu belli oluyor?” diye sormuştu Stef ama Norwen doğruyu söyleyip söylememek konusunda çok kararsız kalmıştı; Çünkü gerçekten Ravenclawlu kız daha önce görmediği kadar kötü görünüyordu ama Norwen bunu onun yüzüne vurmak yerine binadaşına moral vermeyi daha çok istiyordu. Ne konuda moral vereceğini bilmemesi Norwen'in tek sorunuydu. Norwen tam şu an için en mantıklı kelimeleri seçip konuşmaya başlayacaktı ki Stefania “Hava çok soğuk, kar yağıyor. Sen… Sen Hastane Kanadı’nda bir yatakta yatıyorsun.” dedi; fakat bu sefer ses tonu sanki ona ait değilmiş gibi çok uzaklardan geliyordu ve bu Norwen'in kendisini hiç olmadığı kadar garip hissetmesine neden oldu. Kızın durumuna mı yoksa kendi hakkında duyduklarına mı kafa yoraması gerektiğini bilemeyen Norwen bu sefer söyleyecek hiçbir şey bulamıyordu.

Stefania şimdi daha sıkıntılı duruyordu ve onun bu halini onu daha önce tanımayan herkes bile anlayabilirdi. Norwen kızın gözlerindeki yorgunluk ifadesine hiçbir anlam veremese de son zamanlarda yaşadıklarının onu yıprattığı belli oluyordu. Ardında az önceki ses tonununda hiçbir eser kalmayıp eski ses tonuna kavuşan Stefania “Bana neler olduğunu henüz ben de bilmiyorum. Saçmalıyor olabilirim, sen aldırma bana. Son günlerde birbirinden farklı şeyler görüyorum.” dedi. Norwen'in hala ne olduğuna dair bir fikri olmasa da en azından Stef'in uyku dışında da bir takım imgeler gördüğünü anladı ve delici bir biçimde ona doğru yönelttiği bakışlarını toplayarak sessizliğini bozdu: "Belki biraz dinlemelisin, Stef. Bunu herhangi bir Profesöre anlatmayı denedin mi? Belki de Hastane Kanadı bu sorununu çözebilir. İstiyorsan senle gelebilirim." dedi Norwen ve aynı zamanda kendini kız için çabalarken buldu. bu Norwen'i şaşırttı çünkü birileri için çabalamak Norwen'in sık yaptığı bir şey değildi, belki hiç.

Şakaklarını ovmayı bıraktığında Norwen’in sözlerini işitti. Eğmiş olduğu başını kaldırıp etrafına bakındı. Bir süre yorgun bakışlarını Madam Pince’nin üzerinde topladı; her zamanki gibi kitap rafları arasında dolanıp temizlenecek tozlu kitaplar arıyordu. Bakışlarını yakınlarda oturan erkekli kızlı bir öğrenci grubuna çevirdiğinde eski mutlu günleri aklına gelmişti. Tüm Ravenclawlı öğrencileri toplayarak kütüphaneye koşmaları, birlikte şen şakrak ödev yapmaları, daha sonradan Madam Pince’nin uyarılarına maruz kalmaları gerçekten hoş hatıralardı. Norwen’ı unutmuştu şu dakikalar, belki deliriyordu; belki de delirmek için nedenler arıyordu. Dinlenmesi mi gerekti yoksa mutlu olması? Yorgun bakışlar şimdi ise Norwen’ın üzerinde, ağzından çıkacak kelimeler için şekil alıyorlardı.

“Belki de biraz dinlenmeliyim.”

Mutlu olmayı kenara bırakmalı; öncelikle dinlenmeliydi; ama gördüğü görüntüler kendisine dinlenmesi için izin vermiyordu. Bu görüntüleri hiç kimseyle de konuşamamıştı ki herkesin onu deli sanması en son isteyeceği şeydi. Neden çok fazla tanımadığı bir kişi olan Norwen’la bu konu hakkında konuşuyordu; düşündü: Sessiz ve güvenilir biri olması tek nedendi. Şimdi ise ona gördüğü görüntüler hakkında daha geniş bilgiler söylemeliydi, rahatlaması için, böylelikle ne yapacağına karar vermiş olurdu.

“Herhangi bir insan karşıma çıktığında, onu gördüğümde gözlerim kararıyor ve o kişiyle ilgili birtakım görüntüler beliriyor. Daha sonra da yok olup gidiyorlar.”

Sanırım bu kadarı yeterliydi yaşadıklarını anlatmaya. Deliriyor olması gördüğü görüntülerin nedeni olamazdı, bunu söyleyip tüm düşüncelerini savuramazdı. Kesinlikle ciddi bir sorunu olabilirdi. Anında aklını, içini, vücudunda hissettiği her noktayı garip bir his kapladı, her yeri kasıldı. Görücü olma ihtimali olabilir miydi? O kadar dersin içinde Kehanet’te gösterdiği üstün başarı bu ihtimali tetiklemiyor gibi değildi. Ne yapması gerektiği bir türlü kestiremez bir haldeydi.

“Hiç kimseyle paylaşmadım ben bunu, ilk defa sana anlatıyorum zaten. Sence bunu bir profesöre danışmam en iyisi mi?”

Kız kendi durumundan dolayı en az Norwen kadar şaşkın duruyordu ve onun bu böyle durması Norwen'in aklına yapılabilecek hiçbir şey getirmiyordu. Stefania'nın da dediği gibi belki biraz dinlesene bu ona iyi gelebilirdi ya da sadece kendini kandırıyordu. Norwen ilk başta bunun bir lanet olabileceğini düşündü ama nasıl bir lanetin uyanıkken rüyalar görmeye neden olacağını kestiremiyordu. Belki de bu gördükleri üzerinde bu kadar düşündüğü için kendilerini yineliyordu görüntüler. Stefania'nın sadece biraz eğlenmeye ihtiyacı vardı belki de... Gerçi herhangi biri üzerine aniden imgeler görmek -bu betimleme- Norwen'e bir yerden tanıdık geliyordu, sanki bunu bir yerde daha duymuştu. Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersinde duymuş olabilir miydi? Belki de karanlık bir laneti! Eğer öyleyse Hogwarts dahillerinden kim, neden Stefania üzerinde kullanmak istemiş olabilirdi ki bunu?

“Hiç kimseyle paylaşmadım ben bunu, ilk defa sana anlatıyorum zaten. Sence bunu bir profesöre danışmam en iyisi mi?” dedi Stef. Norwen Stefania'nın, bunu ilk defa kendisine söylemesine çok şaşırabilirdi; ama tam da kız konuştuğu sırada o betimlemeyi nerede duyduğunu hatırladı. Çok da uzak değildi! Tam olarak bir sene önce seçmeli olarak Kehanet Dersini aldığında duymuştu. Profesör ailesinin çağlardır görücü olduğundan ve kendisinin nasıl görücülüğünü keşfettiğini anlatırken bu ifadeleri kullanmıştı. Bakışlarını, gölzerindeki kontrol edemediği pırıltılarla Stefania'ya diken Norwen "Hayır, kesinlikle bir Profesöre danışman kadar kötü bir fikir olamaz! Unutalım bunu. Bana ailenden bahset Stef, mesela annen veya babanın mesleklerinden" dedi ve tavırlarındaki bu ani değişimin Stefania'yı şaşırtmamasını umdu.