Farklı Kişilikler

Açık pencerelerden gelen sinirli havanın odada dolanması şöminedeki alevleri kızdırıyordu sadece. Sönmeme çabası gösteriyor, tuhaf gölgeler oluşturuyorlardı odada. Gölgelerin arkasındakiyse kendini gizlemeye çalışan bir kadındı. Dudaklarında alevler arasında yanan kâğıt parçacıkları gibi tutuşmuş ince gövdeli bir sigara duruyor ve akciğerlerinin çekebileceği kadar dumanı bedenine hapsediyordu. O esnada gözleri kısılıyor kendinden tatmin olmuşçasına dumanı salıyordu. Şiddetle yanan alevler kadar sıcak olmasa da bir tarafı yanıyormuş gibiydi. Pencereden gelen ürkütücü hava ise diğer tarafına işlemiş, derisinin yüzeyine vurup orada olduğunu fark ettirmeye çabalıyordu. Yalnız kadını ürkütmek tek amacıymış gibi odadan çıkmıyor, şiddetlenerek kadının kumral saçlarını savuruyordu. Uçuşan saçlar omuzlarını dövüyor, sanki köklerinden kurtulup özgürlüğe kavuşacakmışçasına çırpınıyorlardı. Fakat kadının uzun parmakları buna engel oluyor, henüz görevlerinin sona ermediğini ima ederek saçlarını uçlarına kadar tarıyordu. Ne zaman kötü hissetse parmaklarıyla yumuşak bir şeyleri tarardı Lucifér. Fakat bu seferki kötü hissettiği için değildi, yalnızca güzelliğini korumak içindi. Saçlarının kabararak akşam boyunca onu kusursuz göstermesini istemiyordu. Kusursuzluk… Onun için vazgeçilmez olsa gerek. Belki de temel ihtiyacı diyebiliriz. Kusursuz güzellik, kusursuz davranışlar, kusursuz insan… Hangi insan kusursuz olabilirdi ki? Veya bu onun umurunda mıydı? Düşünmemişti bile. Düşünmeyecek, düşünmek de istemeyecekti.

Kapının ansızın vurulmasıyla aniden doğruldu ve sigarasını alevlerin arasına attı. Sigara da onu kusurlu gösteren etkenlerden biriydi anlaşılan. Dumanların arasından birileriyle konuştuğunu düşününce kendinden tiksinirdi. Gerçeklerle, kendi gerçekleriyle sadece kendisi yüzleşecekti, buna bir başkasını karıştırmayacaktı. Ne yazık ki gerçeklerle yüzleşecek kadar kuvvetli değildi. Her birini çöpe atıyor, bir daha yüzlerine bile bakmıyordu. Elbisesinin her kıvrımını düzeltti ve odasındaki sayıca fazla aynalardan birine gömülerek kusursuzluğunun şerefine “Girebilirsiniz” anlamına gelen bir nida çıkardı.

Siyah saçların arasında kaybolmuş bir çift mavi göz ve isteksiz adımlar. Gelen öğrencilerinden biri olan Norwen’di. Dersini sevmeyen birçok öğrenci vardı fakat bu çocuk gibisini görmemişti. Kusursuz olmamak için elinden geleni yapıyordu resmen. Dünyada birçok farklı insan, dolayısıyla birçok farklı kişilik vardı. Lucifér da bunun farkındaydı, bu çocuk, bu kendisinin zıttı olan çocuk, kusursuz olmamak için nasıl da çabalayabilirdi ki? Aklı almıyordu… Anlamsız bakışlarla çocuğu süzdükten sonra kendisini sandalyesine attı.“Dinliyorum.” Kısa ve öz bir cümleydi ki karşısındaki kişi bir anda soluklandı…

Her şeye katlanabilirdi Norwen; ama haftasonlarını kendi istediği yerde geçirememesi ona Hogwarts'ı zehir ediyordu. Üstelik neredeyse her haftasonu kendini aynı odada bulması da onu delirten başka bir nedendi. Bundan önceki hafta ödevini yapmadığı için burdaydı şimdi ise derste Nicholas Flamel ile dalga geçtiği için. Kendini fosil oluncaya kadar yaşatmayı amaçlamış biriyle dalga geçmesinin neresi kötüydü anlamıyordu. Belki biraz fazla yüksek sesle 'Ayaklı Kronoloji Ansiklopedisi' demişti ama bunun için tüm bir haftasonu da ceza verilmezdi ki! Bu düşünceler eşliğinde ortak salondan isteksizce çıkan Norwen bir yandan da başına herhangi bir bir şey gelmesi adeta dua ediyordu. Şu an her şey ona o sıkıcı ve dayanılmaz saatlerden çok daha ilgi çekici geliyordu; fakat Norwen tek parça halinde Profesörün odasının kapısına kadar geldi.

Derin bir nefes aldıktan sonra kapıyı tıklatan Norwen içerden gelen onaylayıcı sesle odaya adımını attı. Profesör Valentiné'i görünce içini kaplayan kara bulutlar daha bir siyahlaşmışçasına tüm benliğini sardı ve Profesörün o buz gibi ses tonuyla “Dinliyorum.” demesi Norwen'e hiç de yardımcı olmadı. Olduğu yerde husursuzca kıpırdanan Ravenclawlu çocuk ifadesiz bir ses tonuyla "Dediğiniz saatte dediğiniz yerdeyim, Efendim." diyebildi; çünkü daha fazla konuşması haftaya da kendisini burada bulmasına neden olabilirdi ki içinden bir ses bundan ne kadar kaçınırsa kaçınsın haftaya yine burada olacağını söylüyordu.

Bir kelimeden laf anlamamak zor olmasa gerek ki anlamsız bakışlarını üzerine dikmişti. Bu bakışları tanıyordu Valentiné. Son zamanlarda sıkça attığı bakışlardı. Kendisi mi anlamsız hissediyordu yoksa hayat mı çok anlamsızdı? Bayağı bir düşünmek gerekirdi bu konuda. Pencereden gelen esinti onu rahatsız etmiş olmalıydı ki asasını kaldırıp bir şey fısıldadı, fısıltıyla beraber aniden kapandı ahşap pencere. Şimdi sadece şömineden gelen çatırdama sesleri duyuluyordu odada. Çatırtılar rahatsız edici olamayacak kadar küçüktü, fakat rahatsız edebilmek için zorluyordu resmen. Odanın her tarafını kaplayan aynalar Norwen ve Valentiné'i çeşitli yerlerde gösteriyordu. Sanki birkaç kişi daha odadaydı.

Masaya bitişik olan aynadan Norwen'in yansımasına bakıyor, onu tedirgin görmek hoşuna gidiyordu. Mimiklerin insanın o anda neler hissettiğini belli eden küçük kozlardı. Çaresizce bakan yüzleri gördükçe kendini iyi hissederdi Valentiné. Bunun içindeki bir dürtüden kaynaklandığını yorumlardı. Norwen'in yüzündeki gerginlik şimdi de ses tonuna gelmişti. "Dediğiniz saatte dediğiniz yerdeyim, Efendim." Saygı göstergesi olan ekleri çıkardığında bir rencide etme cümlesi olarak da algılanabilirdi. Boğazını temizlemeye çalıştı fakat çıkardığı ses daha çok mırıldayan bir kediyi andırıyordu. Ses saygı göstergesi olarak mı algılanırdı yoksa gerçekten boğazını temizlemeye mi çalışıyordu bilinemezdi. "Ravenclawlı genç... Hmm... Bildiğim kadarıyla Ravenclaw'a zeki ve bir yerlere gelmek isteyen kişiler seçiliyordu, yoksa yanılıyor muyum? Belki de Seçmen Şapka kafayı yemiştir, ha?" Ortam giderek soğuyordu. En nefret dolu bakışlarını çocuğun soğuk gözlerine dikmiş, iğneleyici konuşmaktan kendini alamıyordu. "Biliyor musun ben de Ravenclaw'daydım. O zamanlar şimdiki gibi serserilerle dolu değildi, daha kaliteli bir binaydı. Evet evet öyleydi, hatta sürekli ben puan kazandırırdım. Ama görüyorum ki emeklerimin karşılığı boşaymış. Binan almış başını gidiyor! Puan kırdıracağına çalışıp en azından diğerlerini düşürmesene! Bencillik en sevmediğim davranış biçimidir ve sen öyle davranıyorsun. Uzatmak istemiyorum. Aile terbiyesi almamıssan bu benim değil senin sorunundur. A, yoksa kirli kan ana baba sana yeteri kadar terbiye vermedi mi? Yazık, çok yazık..." Susmuş, tatmin olmuş bakışlarla gencin gözlerine bakmaya devam ediyordu. Onu azarlamaktan, küçük duruma düşürmekten zevk almıştı ki sinsi bir sırıtışı esirgemiyordu. "Cezaya kalıyorsun. Yarın bu saatlerde odama gel yanında da dersim ile ilgili kitaplarını getir. Bina sorumlunuz ile de konuşacağım azarlanmak hoşuna gidiyordur umarım. Dua et ki Ravenclaw'ı seviyorum çocuk yoksa toplam elli puan düşerdim. Gidebilirsin ve unutma yarın bu saatlerde. Bir saniye bile geç kalırsan diğer gün de ceza alırsın!" Eliyle şaşkın çocuğun gitmesi için bir işaret yaptı. İlerleyen günlerde ateşli bir düşmanlık mı yoksa bir saygı başlangıcı mı görücelekti kim bilir...

Norwen bakışlarını olabildiğince Profesörden uzak tutsa da odada olan her şeyden haberdardı. Camdan giren belli belirsiz esintiyi asasının tek hareketiyle kapatan Profesör, Norwen'in gerginliğini atmasına hiç de yardımcı olmuyordu ki Profesör Widmore, Norwen'in böyle bir durumda rahatlamasını isteyecek en son Hogwarts'taki en son kişiydi. Üstelik Norwen, Profesör Widmore'un şu an -şimdi git, yarın gel- tarzı basit cümleler sarfetmeyeceğini de tahmin edebiliyordu. Bu Norwen'in Profesör Widmore ile ilk cezası değildi ve Norwen garip bir şekilde son olmayacağını da hissediyordu. Hatta içinden bir ses, Norwen bir gün Hogwarts'tan atılırsa bunun Profesör Widmore ile alakalı olabileceğini söylüyordu. Ravenclawlı çocuk, Profesör'ün odası kadar soğuk ses tonuyla düşüncelerinden sıyrıldı.

"Ravenclawlı genç... Hmm... Bildiğim kadarıyla Ravenclaw'a zeki ve bir yerlere gelmek isteyen kişiler seçiliyordu, yoksa yanılıyor muyum? Belki de Seçmen Şapka kafayı yemiştir, ha?" dedi Profesör bir solukta ve bu sözler, Norwen'in keskin bakışlarını Profesöre yöneltmemesi için bir hayli çaba harcamasına neden oldu; fakat anlaşılan Profesör henüz diyeceklerini bitirmemişti. "Biliyor musun ben de Ravenclaw'daydım. O zamanlar şimdiki gibi serserilerle dolu değildi, daha kaliteli bir binaydı. Evet evet öyleydi, hatta sürekli ben puan kazandırırdım. Ama görüyorum ki emeklerimin karşılığı boşaymış. Binan almış başını gidiyor! Puan kırdıracağına çalışıp en azından diğerlerini düşürmesene! Bencillik en sevmediğim davranış biçimidir ve sen öyle davranıyorsun. Uzatmak istemiyorum. Aile terbiyesi almamıssan bu benim değil senin sorunundur. A, yoksa kirli kan ana baba sana yeteri kadar terbiye vermedi mi? Yazık, çok yazık..." dedikten sonra Profesör, Norwen artık bakışlarını kaçırmak için hiçbir şey çaba sarfetmiyor ve karşısındaki kadının kendi gözlerine diktiği bakışlarına kendisini kontrol etmekte zorlandığı bir sinirle bakıyordu. Sözcükler aklında karnaval düzenlemişçesine dönüp duruyordu: Serseriler, Aile terbiyesi, kirli kan ana-baba... Norwen'e her şeyi diyebilirdi, kendisi zaten önemsediği Profesörlerden biri olmadığı için dedikleri pek bir şey ifade etmezdi ona; fakat Norwen,ailesi hakkında söylenenlerin altında kalabilecek türden biri değildi. Ravenclawlı genç ne söyleyeceğini bilemeden dudaklarını aralamıştı ki yine Profesörün sesini işitti. "Cezaya kalıyorsun. Yarın bu saatlerde odama gel yanında da dersim ile ilgili kitaplarını getir. Bina sorumlunuz ile de konuşacağım azarlanmak hoşuna gidiyordur umarım. Dua et ki Ravenclaw'ı seviyorum çocuk yoksa toplam elli puan düşerdim. Gidebilirsin ve unutma yarın bu saatlerde. Bir saniye bile geç kalırsan diğer gün de ceza alırsın!" dedi ve daha fazla konuşmaya devam etmeyeceğini Norwen'e gitmesini söyleyen el hareketiyle belli etti.

Norwen derin bir nefes aldı ve hiçbir şey söylemeden arkasını dönüp gitmek için ufak bir hareket yaptı; fakat hızlıca tekrar Profesör Widmore'a doğru döndü, ardından "Ravenclaw'un sizin zamanınızdaki kalitesinden şüphem yok, Efendim. Ayrıca safkanların -kirli kan- olarak adlandırıldıklarını bilmiyordum ve o zaman Hogwarts kirli kan bakımından oldukça kalabalık gibi görünüyor" dedi, hareketleri pek abartılı değildi;ama ses tonunda bariz bir nefret titremesi işitiliyordu. Norwen, Profesörün de safkan olduğunu biliyordu ve içinde, kanıtlanabilir hakaret içerikli hiç bir şey söyleme-menin verdiği huzur vardı. Başıyla hızlıca, Profesörü selamlalarcasına bir hareket yaptı ve arkasına bakmadan odanın bulunduğu koridoru arşınlamaya başladı;fakat şimdi ne kadar, o rahatsız edici ortamdan uzaklaşırsa uzaklaşsın yarının pek iç açıcı olmayacağını tahmin edebiliyordu.