Tanışma

Hafta sonu gelmişti. Yorucu hafta içi temposundan sonra hafta sonu onun için çok önemliydi. Hafta sonuyla birliktede tembellikleri başlamıştı Angela’nın Gözünün içine giren ışığı kesmek için üstüne örttüğü örtü onu kaşındırmış uyanmasına neden olmuştu. Hala gözlerini açamamış bir şekilde yataktan kalkmış lavaboya doğru ilerlerken yere kapaklanmış ve onun acısı içinde kıvranıyordu. Sonra yavaşça doğruldu ve bacağını tutarak lavaboya ilerledi. İlk önce yüzünü iyice yıkadıktan sonra saçlarını taramış hafta sonu olması nedeniyle de hafif makyaj yapıp kendini şımartmıştı. Tam bileğinde koca bir morluk oluştuğunu görmüş yüzünü ekşitmişti ancak canı yanmadığı için çokta önemsememişti bu olayı. Dolabına doğru yavaşça ilerledi bulduğu kıyafetleri üstüne geçirip kahvaltıya inmek için hazırlandı. Basamakları ikişer ikişer inerken tekrar bir düşme tehlikesi geçirdi. ‘Bu iki oldu bir dahaki sefere öleceğim herhalde...’ diyip söylene söylene kahvaltıya indi. Boş bulduğu ilk yere oturdu ve kahvaltısını yapmaya başladı. Bir yandan yanındakinin okuduğu gazeteyi takip ediyor diğer yandan da yemek yemeye çalışıyordu. Tam o anda gözüne birisi ilişti ancak yüzünü tam görememişti.. Fazla ilgilenmedi ve gazeteyi okumaya devam etti. Bir süre sonra yanındakinin bu durumdan rahatsız olduğunu fark edince önüne döndü ve yanındakileri dinlemeye başladı. Nedense bugün kendiyle alakası olmayan şeyleri öğrenme isteği vardı.


Salon iyice dolmaya başlamış ve haliyle sesler de yükselmeye başlamıştı. Bu da Angela’nın yanındakileri duyamamasına yol açıyor ve bu durum gittikçe can sıkıcı oluyordu. Kahvaltısını bitirdikten sonra bahçeye çıkıp dolaşmaya karar verdi salondan çıktıktan sonra bahçeye adımını atıyordu ki havanın birazcık soğuk olduğunu gördü ve atkı almak için yatakhaneye çıktı. Tam dolabına yöneliyordu ki yatağının üstünde duran paketi fark etti. Heyecanla elini pakete uzattı ve açtı. İçinde duran kar beyazı atkıyı eline aldı paketin sonunda bir not duruyordu. Angela o kadar mutlu olmuştu ki paketin sonundaki notu ancak 5 dakika sonra okuyabildi. Notta aynen şöyle yazıyordu;

‘Bu aralar Hogwarts soğuk olabilir diye düşündüm… En güzel günlerde sevinçle giymen dileğiyle.. Seni çok seviyorum canım kızım;

ANNEN’


Angela şaşkınlıkla mutluluğun karıştığı anlardan birini yaşıyordu. Çığlık atmak istiyordu ancak nerde olduğunu son anda hatırladı ve mutluluğunu sadece kendiyle paylaşması gerektiğini düşündü.


10 dakikalık bir sevinçten sonra kendine geldi ve bembeyaz atkısını boynuna dolayarak Hogwarts’ın o güzel bahçelerinde gezmek üzere yatakhaneden ayrıldı. Havayı içine çekerek yürürken ağacın altında oturmuş olan birini farketti. Bu o salonda gördüğü çocuktu yavaşça yanına yaklaştı yumuşak bir ses tonuyla ‘Merhaba’…



Out: Beklenen var gelmeyin.. ^^

Sevgili Will,

Bu mektubu sürekli geciktirmeye çalıştım ama bahsedeceğim kişinin de bu dönem Hogwarts’a başladığını duyunca ne kadar zor olsa da bunu geciktirmemem gerektiğini anladım. Zaten yeterince sıkıntılı bir mektup gereksiz uzatmalar yapmayacağım.

Babanla ölüm yiyenlere karşı savaşlarda sana bir şey olacak diye çok endişeliydik ama seni bir kere öğrendiklerinde artık saklayamazdık ta. Yine de elimizden geldiğince koruduk. Ama bu yüzden o, kız kardeşin doğduğunda onu da aynı tehlikelere atamayacağımızı düşündük. O yüzden tanıdığımız ve güvendiğimiz bir aile, Leander’lardan rica ettik. Tanışıklığımız çok eskiye dayandığından kabul ettiler. Kimse ikinci bir O’Neil olduğunu bilmiyordu. Seni de her şeyden uzaklaştırmayı isterdim ama bu bize böyle bir iyilikte bulunan aileyi de tehlikeye atardı, bunların çoğuna tanık olan sana da haksızlık olurdu. Zaten kısa süre sonra baban öldü. Seninle muggle dünyasında bile güvende değilken yapabileceğim bir şey yoktu. Sana söylemek istedim ama duyunca sana güvenmediğimi düşünebilir veya başka şeyler de sakladığımı düşünebilirdin. Bunları yazmak kolay gelmiyor ama okumak daha zor olacak biliyorum. Sadece son bir şey daha bilmen gerektiğini düşünüyorum. Kardeşinin adı Kiera, Kiera Angela Leander.

Sevgiler, Annen


Üç gün önce aldığı mektup defalarca açılıp buruşturulmaktan ve okunmaktan paramparça olmaya yaklaşmıştı. Okuduklarına inanmakta hala zorlanıyordu. Sadece aldığı bilgi değil annesinin bunu ondan saklaması da şok etmişti onu. Her zaman önemli şeyleri paylaşırlardı. Mektupta yazdığı gibi annesinin kendisine güvenip güvenmediğini ve başka neler sakladığını merak ediyordu. Ayrıca Kiera dediği kızı Hogwarts’ta hiç görmemişti. Ailesini biraz bile andıran birini tanıyacağına inanıyordu.

Son dersin bittiğini bildiren zilin çalmasıyla bütün ders arasındaki mektupla uğraştığı ağır kitabını kapayıp çantasına tıktı. Artık bazı kelimeleri okunamayacak hale gelmiş mektup yumruk yaptığı sol elindeydi. Zaten insanlarla konuşmaktan ve yakınlaşmaktan uzaktı, bugünlerde resmen kaçıyordu tanıdık birini görünce. Her şeyi zorlaştırmaya çalıştığı düşünülebilirdi, şımarık bir çocuk gibi davrandığı da, ama William gerçekten böyle bir haber kadar annesinin bunu ondan saklamasına tepki gösteriyordu. Aralarındaki güven duygusu hoşuna giden bir şeydi ve bunu sarsmıştı haber. Kafası bunlarla dolu olarak okuldan çıktı. Ortak salonun gürültüsü veya kütüphanenin kasvetini çekecek durumda değildi.

Hava sıcaktı, kravatını, süveterini ve cüppesini çantasına tıkıştırmasına neden olmuştu. Her yerde büyük sınıflar ağırlıklı minik guruplar ve kendisi gibi yalnız gezen bir iki kişi vardı. Göl kenarı tıklım tıklımdı, yasak orman tehlikeliydi ve aradığı şey bu değildi. Bu yüzden yolunu Fısıldayan Ağaç Korosuna çevirdi. Düşünmek istediğinde uzun bir yürüyüş gibisi yoktu. Artık ezberlediği satırlar kafasında sürekli belirirken nereye gittiğine pek bakmıyordu. Görüntü değişmiyordu. Ağaçlar, yeşil, ağaçlar…

Durduğunu fark etmemişti ama oldukça büyük ve eski görünümlü bir ağacın önüne geldiğinde adımları yavaşlamış ve olduğu yerde kalmıştı. Gözlerini dalgın bir şekilde ağacın üzerinde gezdirirken beyni ayrıntıları bile kaydetmiyordu. O kadar umursamaz bir hava içine girmişti ki dalıp yasak ormana gitmemesi şanstı.

“ Merhaba.”

Duyduğu sesle irkildi ve bulunduğu ana geri döndü. Sesin kaynağını arayarak arkasına dönünce kızıl saçlı ve mavi gözlü, boyuna bakılırsa en fazla ikinci, üçüncü sınıfa giden bir kız olduğunu gördü. Rahatsız edilmek hoşuna gitmemişti ama bir de insanları terslemesi ihtiyacı olan son şeydi. Yüzüne mümkün olduğunca doğal bir gülümseme yerleştirdi. Kolay değildi ama imkânsız da değildi.

“Merhaba. William O’Neil.”

Sadece arkadan gördüğü bu çocuğun kim olduğunu nedense merak ediyordu. Belki birden içi ısınmıştı ona… Kendinden yaşça büyük olduğu belliydi. Arkadan çok hoş görünen siyah ve düz saçları vardı. Uzun boylu biriydi. Fısıldayan Ağaç Korosu’nda düşünceli bir şekilde duruyordu yeşilliklerle bütünleşmişçesine dalıp giden çocuk Merhaba sesiyle irkilmişti ve arkasını döndü. Suratında ona sıcak gelen bir gülüş vardı.

Biraz sonra… “Merhaba. William O’Neil.”Dedi. Gülüşü kadar sesi de güzeldi… Birden kendini ona çok yakın hissetti. ‘Yakın’ kimseye daha önce bu şekilde hissetmemişti hele de kendinden yaşça büyük birine. Ama bu yakınlık sevgi veya aşk gibi bir şey asla değildi. Sanki bir ağabey gibi.

Angela’nın suratında hafif safça bir gülümseme belirdi. Karşısında aptallaşmıştı adeta. Ama böylesine şaçma sapan bakmanın bir alemi yoktu cevap vermese çocuk gidecekmiş gibi geliyordu Angela’ya. Bir süre daha baktıktan sonra ‘Tanıştığıma memnun oldum…’ diyerek elini William’a uzattı. ‘Bende Kiera… Kiera Angela Leander’

William’ın suratına aptal durumuna düşercesine baktı. Ondan gelecek herhangi bir söz bekliyordu. Daha 3 kelime etmesine rağmen onunla konuşmak hoşuna gitmişti…

Kızın biraz garip gelen gülümsemesi ve elini uzatmasında sorun yoktu. ‘Tanıştığıma memnun oldum… ‘Bende Kiera… Kiera Angela Leander’

Will donmuştu. Sol elinde buruşturduğu mektupta yazan ismi duyduğunu kabullenmesi imkansızdı. Koskoca okulda. Leander... Gözlerini bir süredir kıza dikmiş olduğunu fark edince kendinin gülümsemeye ve toparlanmaya zorladı. İmkansız değildi ama ona yakındı. Kızın adı kafasında annesinden gelen mektubun sözleriyle beraber yankılanıyordu. Yumruk yaptığı sol elini sıktı. Neyi beklediğini bilmiyordu, bir şeyler söylemesi gereken kendisiydi ama içinden bir şey gelmiyordu. Kızın bir süre havada kalmış elini aceleyle sıkarken kendini aptal gibi hissetti. Öyeleydi de zaten. Kıza salak salak sırıtmaması veya ağzı bir karış açık bakmaması mucizeydi. Gerçi haberin boyutu bunu yapmasına imkan verirdi ya aslında. Önce kızkardeşi öğreniyoruz, şimdi buluyoruz... Sırada ne var diye düşündü acı acı...

"Bende memnun oldum... Angela."

Hiç rahat olmasa da öyleymiş gibi yapıyordu. Rahat ve sakin. Rol yapma kabiliyetinden beklemediği bir şeydi bu. Tek istediği şey yanlız kalmak da olsa lanet olası merakı ve bunun kabalık olaağı düşüncesi gitmesini engelliyordu. Ama kızın bir şey söylemesini umarak beklemek sıkıcıydı. Bir şeyler söylemeye çalışmak aptalca olurdu, elindeki mektuptan bahsedecek olsa kızın vereceği tepkiyi tahmin edebiliyordu.

Angela elini havada tutmuş beklerken karşıdan gelecek herhangi bir tepki bekliyordu. Ama çocuk 1 dakika boyunca sadece Angela’nın suratına bakınmakla yetinmişti. Bir sorun vardı sanki. Yanlış bir şey mi yapmıştı yoksa… Kendini ona bu kadar yakın hissetmişken... Açıkçası hiç böyle bir şey beklemiyordu. Geçen 1 dakikanın ardından Will hafif bir gülümsemeyle Angela’nın elini sıktı.


"Bende memnun oldum... Angela."


Sonunda duymak istediği kelimeyi duymuştu. Ancak Will’in azından bu kelimeler dökülürken sanki onu rahatsız eden bir şeyler vardı… Olmaması gereken bir şey… Bunları düşünürken aynı zamanda çocuğa bir cevap vermesi..onunla konuşması gerektiğini biliyordu. Ama o da 1 dakika boyunca Will’in suratına baktı. Sonunda aptal durumuna düşeceğini zannederek birkaç kelime söyledi…


‘William… Güzel isim hangi binada ve sınıftasın acaba?’


‘William… Güzel isim’ buda ne şimdi… Ne söylediğini kendide bilmezcesine yaptığı aptallığı kapatmak için gülümsedi. William’dan gelecek herhangi bir tepki bekliyordu. Şanslıysa ona aptalca gelen şey Will’e saçma gelmeyecekti ve cevabını beklemeye başladı…

Kıızın konuşması biraz garip gelse de sorusuna yanıt vermekle yetindi. "Dördüncü sınıf Ravenclaw'um.... Sen birinci veya ikinci sınıf olmalısın..." Pek zekice bir tahmin sayılmazdı kız kendisinden oldukça kısaydı. Elinde huzursuzca döndürdüğü buruşmuş mektubu yere düşürene kadar bir şey daha söylemeye niyeti yoktu. Ama kızın yuvarlanan kağıdı almka için eğilmesi üzerinde telaşla müdahale etti. "Dur ben alı-" Kız kağıdı almıştı bile. Kendi ismini buruşmuş kağıtta seçememesini umuyordu ama pek şansı yok gibiydi çünkü Kiera'nın gözü kağıdın bir köşesine kaymıştı. Mektubu istediğini belirtmek için yüksek sesle sahtelik akarak öksürdü ve elini uzattı...

Will Kiera’nın elinden kâğıdı çekiştirdikten sonra;


“Bennn… Benim… Gitmem gerekiyor. Görüşürüz.”


Will’in anlam veremediği tavrı karşısında Kiera sadece hızlıca koşan Will’in arkasından bakmakla yetindi. Bir süre orada kala kaldıktan sonra burada durmanın yersiz olduğu kanısına vardı ve Hogwarts bahçelerinde kalabalığın arasına karışıp gitti…