Bilinmezliğe Yolculuk (İsteyen Gelsin)

Mart 1951
İlkbahar
Parçalı Bulutlu

Adreane koridorlardan gürültülü bir şekilde yürüyordu. Belkide bu sebeple tüm öğrenciler gözlerini kocaman açmış ona bakıyorlardı. O ise etrafındakilere aldırmadan merdivenleri çıkıp kendini dışarıya atmıştı. Uzun süredir gözünden inci gibi akan yaşlar yerini sel gibi akan bir gözyaşı nehrine bırakmıştı. Adreane yine en nefret ettiği şeyi yapıyor, ağlıyordu. Zayıflar ağlardı, ama ağladıkça rahatladığının farkına varmıyor değildi. Hemen ilerideki söğüdün altına yığıldı. Bağdaş kurarak oturmuştu yere. Hiçbir şey umurunda değildi. Derin bir nefes alarak havayı içine çekti. Huzura ermek istiyordu artık.

Hiç arkadaşı yoktu ve nedenini kendisi bile bilmiyordu. 3 senedir bundan pek bir rahatsızlık duymasada son zamanlarda tıpkı bir volkan gibi patlamıştı. Herkes ona karşıymış gibi davranıyordu. Belkide bunların hepsi kuruntuydu. Nede olsa Adreane ergenlik çağına gelmişti ve bazı şeyleri fazla büyütüyordu. Ama bu konuda haklı olduğu kesindi. Bu kadar deli dolu bir kızın yalnız dolaşması görülmüş şey değildi ve bugünkü olaylar bu düşüncesini körüklemişti. Adriane'den gelen mektubu okurken birkaç öğrenci ona bakarak sırıtmışlardı. Onun ana kuzusu olduğunu düşünüdükleri pek belliydi. Halbuki o sadece özlediğini düşünüdüğü öğütcü kardeşinin mektubunu okuyordu...

Artık gözpınarları yanmaya başlamıştı. Herhalde yaş kalmamıştı.
Yanaklarındaki tuzlu su gittikçe kuruyarak katılaşıyordu. Buda gülümserse yüzü acıyacağı için Mika'nın daha fazla somurtmasına neden oluyordu. Adreane ise daha fazla ağlamak istemiyordu. Bu yüzden dizlerinin üzerinde emekleyerek göle yaklaştı. Yavaşça eğildiğinde solgun yüzünü ve kızarık gözlerini yansımasında rahatça görebiliyordu. Eline aldığı su buz gibi ve berraktı. Dahada eğilerek üstünü ıslatmadan yüzünü yıkadı. İçine azda olsa huzur dolmuştu. Yüzünde yeniden küçük bir tebessüm belirivermişti. Ama bu yeterli değildi, bu arkadaşsızlığına derman olmayacaktı. Bir kez daha su almak için göle eğildiğinde arkasında bir karaltı görmüştü. İrkilerek arkasını döndü.

Uzandığı yerden gökyüzüne, kayıp giden bulutlara baktı bir süre. Aslında aklı malikanede bulduğu kitaptaydı. O kitabı şöminenin yanında öylece dururken gördüğünde alması gerektiğini biliyordu. Fakat Grimoire'lerle hiç ilgisi olmadığından nasıl açması gerektiğini çözememişti. Yıllardır, haftada en az bir kez bıkmadan kitabın kapağını aralıyor, ilk sayfada yavaşça beliren "The Grimoirum Verum" yazısına bakıyor, sonrasında diğer sayfaları kurcalayıp bir şeyler görmeyi umuyordu. Basitten karmaşığa pek çok büyüyü denemiş olmasına karşın içindeki yazıları nasıl görünür hale getirebileceğini bulamamıştı. Sayısız kere Kütüphane'ye gidip araştırmış, fakat öğrencilere izin verilen bölmede Grimoirumlar ile ilgili detaylı bilgi verebilen bir kitaba rastlamamıştı. Ama şimdi... Elinde kitabın anahtarı duruyordu, hatta dilinin ucunda. Fakat korkuyordu ister istemez. bir grimiore'un başına neler açabileceğini kestirebiliyordu. Nihayetinde kitabın sahibi kendisi değildi ve onu açmaya çalışan herhangi başka bir büyücüye karşı lanetli olması muhtemeldi.

Yatağında hafifçe doğruldu, ayakucunda duran eski, siyah deri ciltli kitaba daha sonra da kucağında kavuşturduğu ellerine baktı. Ne saatin kaç olduğunu, ne de kaç saattir orada öylece yattığını kestirebiliyordu. Yataktan kalkıp aynanın karşısına geçti. Bir çırpıda cüppesini ve saçlarını düzeltti, her zamanki kırmızı- siyah tonlardaki ağır makyajını yapıp yansımasına göz kırptı. Yatağın başucuna astığı çantayı alıp grimoire'u dikkatlice içine yerleştirdi ve hızlı adımlarla Slytherin Ortak Salonu'na indi. Gözgöze geldiği bir kaç kişiye başıyla hafifçe selam verdikten sonra aynı tempoda Büyük Salon'a yol aldı. Aklı bambaşka bir yerde, merdivenlerden koşar adım iniyordu ki kendisinden kat kat büyük bir şeye çarpıp afalladı. "Dikkat etsene be!" diye gürleyen sesin geldiği yöne çevirdi bakışlarını. Yaklaşık iki metre boyunda, yakışıklı sayılabilecek sarışın bir çocuk sorar bakışlarla Ophelia'ya bakıyordu. Belli ki bir özür duymak istiyordu fakat Ophelia, sadece irite edici bakışlarla gözlerine bakmaya devam etti, ta ki dönüp merdivenleri çıkmaya karar verinceye dek.

Bahçeye çıktığında ciğerlerini temiz bahar havasıyla doldurdu. Yeni yeni uyanmaya başlamış çimlerin arasında vızıldayan arılara kulak vererek göl kenarına doğru yola koyuldu. Orada kitabı açıp açmama konusunu düşünebilirdi, hem... Hem açmaya karar verirse, kimse onu görmemeliydi. Göle yaklaşık 50 metre uzaklıkta bir meşe ağacının altına oturdu, kitabı dikkatlice çantasından çıkardı, ilk sayfasını araladı. Bomboş siyah zeminde kırmızı theban alfabesiyle yazılmış "The Grimoirum Verum" yazısının yavaşça ortaya çıkışını izledi, belki de bininci kez. O an, kitabı gerçekten açmak istediğini bir kez daha anladı. İkinci sayfayı yavaşça çevirdi, asasını çıkardı ve hızlı hızlı ezberlediği küçük büyüyü söyledi. İşe yarayıp yaramayacağından emin değildi, ya da büyüyü doğru okuduğundan. Theban alfabesinin telafuzlarında o kadar da iyi olduğunu sanmıyordu. Siyah zeminde kızıl yazıların görülmeye başladığını farkettiğinde yüreği ağzından fırlayacaktı sanki. Yazıları okumaya başladığında sevinci önce şaşkınlığa sonra da öfkeye dönüştü. Şimdi iyice belirmiş olan yazı şöyle diyordu;

"Sevgili Ophelia L. Lynn;
Abinden izinsiz aldığın bu kitabı
okumak ve anlamak için yeterince olgun
değilsin."

"N-Nasıl yani!? Ne demek bu böyle!!" Sinirden sesi titriyordu. Kitaptaki kırmızı yazılar aniden kayboldu. Yerini bir başka cümleye bıraktı.

"Sevgili Ophelia L. Lynn;
Eğer gerçekten Pagan büyüleriyle
ilgilenmek istiyorsan öncelikle
kendi iç dengeni sağlamalı ve
enerjini kontrol etmeyi öğrenmelisin."

"Aynı eski saçmalıklar! Ya-pa-bi-li-rim!" Kontrolünü kaybettiğinden bağırmıştı. Çevrede kimsenin olmadığını ummaktan başka çaresi yoktu.

"Sevgili Ophelia L. Lynn;
Buna sen değil, kitap karar verir."

Sağ yumruğunu öyle bir sıkmıştı ki, avucundan aşağıya kan süzülüyordu. Kitabı çantasının içine fırlattı. Gözlerini kapatıp derin derin nefes alarak sakinleşmeyi bekledi. Titremesi geçtiğinde sağ avucuna baktı, kötü görünüyordu. Gölde yıkayabileceğini umarak doğruldu, yavaş adımlarla ilerlerken gölün kıyısında oturmuş bir kız ilişti gözüne. Korku tüm aklını ve bedenini esir alıyordu yavaşça. Temkinli adımlarla kıza yaklaştı, onu duymuş, hatta görmüş bile olabilirdi!.. O anda kız irkilerek arkasına döndü. Ophelia, aldırmaz görünmeye çalışarak; "Ne yapıyorsun burada?" diye sordu, sesini donuk ve net çıkarmayı başarabilmenin verdiği küçük bir zafer tebessümü belirdi dudaklarında.

Martin Quidditch seçmelerinden sonra biraz kafa dağıtmak için Göl'e gitmek istemişti. Burası genelde cıvıl cıvıl bir yerdi. Her zaman öyle değildi elbette. Kimi zaman bir kişi kendi ortamını gerdiği zaman diğer ortamlarda gerilmeye başlar ve Göl soğuk biryer olurdu. Oysa ki Koro hiç öyle miydi? Ne zaman gidersen git kafanı dinlerdin ve her zaman yanına bir arkadaşın -veya arkadaş olmak isteyen- biri gelirdi. Arkadaş edinmek isteyen biri zaten dersliklerde veya Ortak Salon'larda geçirmezdi. Dediğim gibi, ya Koro'ya giderdi, ya da diğer seçenek olan Göl'e gelirdi. Ama Koro sadece yalnız ve ya iki kişi takılmak isteyenlerin mekanıydı. Göl ise her zaman arkadaşlığın, dostluğun, kimi zamanda kavganın simgesi olmuştur.

İşte ideal bir yer bulmuştu. İki tane kız vardı. Güzellerdi hani! Neden kaçıracaktı ki? Hemen oraya gidp -en azından arkadaş olarak- bir ilişki kuracaktı onlarla. Belki de Martin gidince biraz daha renklenirdi ortam. Martin her zaman komik olmasıyla övünürdü ve bu özelliğini dışa vurmayı çok severdi. Yanlarına gitmeden önce biraz onlara göz atmak istemişti. Bir kız gerçekten kızgın görünüyordu. İşin garip kısmı iki kızda Slytherin'liydi. Fakat birbirlerini tanımıyorlarmış gibi bir izlenim vardı. Sinirli olan Göl'e -Martin'in düşüncesine göre- elini yıkamak için yaklaştı. Diğer kızda irkilerek arkasını döndü. Elini ykamak için yaklaşan kız biraz korkulu biraz da umursamaz bir şekilde mırıldandı. Martin ne dediğini duyamamıştı fakat artık yanlarına gitmenin doğru olacağını düşündü.

Ayaklarını sürüye sürüye kızlara yaklaştı. Yanlarına geldiğinde ise bi an ne diyebileceğini düşünmediği aklına geldi. Sadece içinden *Tanrı'nın cezası düşünceler! Şimdi nerdesiniz?* diye geçirdi içinden. Etrafına bakındı ve sessizliğini korudu. En sonunda sadece mal gibi durduğunun farkına vardı ve kendini biraz da olsa toplayarak gülümseyerek kızlara baktı. Çaktırmadan da üstünü başını kontrol etti, düzgündü. Sessiz bir sesle:

- " Merhaba, acaba -acaba diyorum- size katılabilir miyim hanımlar? "

dedi kendine pek güvenmeyerek. Kızlar Slytherin'liydi ve işin kötü kısmı biri de kızgındı. Aksilik buydu fakat gözlerine ilk onlar çarpmıştı. Kovulursa da başkalarının yanına gidecekti. Belki de yalnız oturacak ve başkalarının gelmesini bekleyecekti. İşte güzel yanı buydu, burda kovulmak önemli değildi. En azından bir gün içinde 3-4 arkadaş edinirsen çok iyi bir gündü. Şu anda tanıdığı çok az kişi vardı. Bir Quidditch Kaptanı ve Sınıf Başkanı olan Indsi adında güzel kız, bir Sınıf Başkanı Norwen. Gerisi sadece dikkatini çeken ve adlarını bildiği kişilerdi. Konuşmuşlukları olabilirdi fakat tam anlaıyla arkadaşım diyebileceği kimse yoktu. Nedense Norwen'a karşı bir atntipatisi vardı zaten.

Kızlardaki belirsizlik yanıtlarının da ortamı gereceğinin düşüncesine sebep oluyordu. Artık Martin umudunu yitirmeye başlamıştı. Fakat hala ayaktaydı ve bir yanıt bekliyordu. Olumlu ve ya olumsuz hiç fark etmeyecekti. En azından nezaketini korumuştu. Belki de bir Quidditch maçından sonra bu kızlar onun hayranı olacaktı. Hiç lasılık yok gibiydi. 2 Slytherin'li kız ve Martin'in hayranı olmak. Belki yaşları da büyüktü. Martin kendini tanıtmamıştı. *Lanet olsun, kendimi tanıtmadım. Aksine bu nezaket kurallarına çok aykırı!* diye geçirdi içinden ve mırıldanarak kendini sövdü. Sonra yüzüne yapmacık bir gülümseme kondurdu ve tekrar arkadaş adaylarına döndü.

Mevsim sanki hiç bir şeye ait değilmiş gibi,güneşin yüzünü bir gösterip bir kapaması Hogwarts'la beraber Pavel'ıda gölgeler altına alıyordu,Pavel yine uyuyacağını sanmış ama gözüne tek gram uyku girmemişti.Yalnızdı,daha dün gelmiş olmasına rağmen daha kimseleri görememişti.Zaten çok iyi arkadaşlıklar kuramamıştı ama en azından bi kaç kişinin yanından geçerken selam verenler olmuştu.Bu da iyi bir şeydi.Gölde dolaşmayı severdi. Genelde burada insanlar kaynaşırlar, tanışırlardı ancak bu saatte sadece üç kişi vardı. biraz ileride gölün kenarındaki 2 kız ve onlardan biraz uzakta ayakta dikilmiş bir oğlan vardı.İlginç bir şeyler olacağı hakkında önseziler oluşsada içinde gayet umursamaz davranması gerektiğinde karar kıldı. Üçlü gruptan on metre gerideki çınar ağacının altına oturup grubu izledi. Ravenclaw'lu oğlana gözü aşinaydı. Quidditch takımında kovalayıcılardan biriydi.Ancak daha önce hiç konuşmamıştı. Diğer iki kız ise Slytherindeydiler. Bir tanesi gölün kenarında diğeri hemen kızın arkasında dikilmişti.

Eğer göl kenarındaki kızı bu çocuk kızdırmışsa eminim çok büyük bir kabahat işlemiştir. dedi Pavel içinden.

Ancak durum farklıydı sanki.Ravenclaw'lu bir şeyler beklercesine diğer ikisine bakıyordu. Eğer bela varsa Pavel buna karışmayacaktı. Sadece kalkıp gidecekti. Sırf belalara bulaştığı için bir çok ceza çekmişti geçmişinde. Bu sefer olmayacaktı. Owlery'e doğru baktı. Baykuşlar avlanmadan yeni dönüyorlardı.Bembeyaz Vitaly'i aradı gözleri, ama göremedi.

Ormanda bir yerlerdedir diye düşündü Oleksiy.

Sonra gözünü uzaklara dikip kendini 3 lü gruptan soyutlarcasına düşüncelere daldı ve ağzında en sevdiği marşı farkında olmadan mırıldanırken...

Под сосною под зеленою
Спать положите вы меня.*

*Çamların altında,yeşil çamın altında
Uyumak için uzanırım.

Kızın cevabını beklemeden gölün kenarına eğilip elini yıkamaya başladı. Bir yandan da kızın mimiklerinden bir şey bilip bilmediğini çıkarmaya çalışıyordu. Sakin görünmek için büyük çaba sarfediyor, kızın cevap vermeye tenezzül etmemesi sinirlerinin gerilmesine yol açıyordu. Tam doğrulmak üzereyken arkadan ayak sesleri geldiğini işitti. Kalbi ağzından fırlayacakmışçasına hızlı çarpıyordu şimdi. Göl kenarına biraz yalnız kalmak ve grimiore'u açarken dikkat çekmemek için gelmişti, fakat verdiği kararın yanlış olduğuna ikna olmak üzereydi. Az sonra, gölgeler kitabını hatta belki okuldaki yerini kaybedecekti. İçten içe kitabın aslında bir işe yaramadığını söyleyerek kendini rahatlatmaya çalışıyor olsa da, aslında kitabın haklı olduğunu, pagan büyülerini yapabilecek kadar bilgili ve güçlü olmadığını biliyordu. Ve eğer Hogwarts'dan atılırsa, asla böyle bir şansı olmayacaktı.

Nihayetinde nereye kadar kaçabilirdi ki, korkarak başını çevirdiğinde bir kaç metre ilerisinde öylece duran Ravenclaw cüppeli bir oğlan çarptı gözüne. Tehditkar ya da sorar gibi değildi bakışları. Aksine düşünceli görünüyordu, ya da bir şey söylemek istiyor ama başaramıyor gibi. Fakat gözlerini kısmış olması Ophelia'nın aklına soru işaretleri getiriyordu. Bu çocuk, Ophelia'yı kitabı açarken görmüş olabilir miydi? Bir anda titrediğini hissetti. Gerçi, öğrenci olduğu için bir kaç tehditle halledebilirdi belki... Ama ya arkasında adamları varsa... Ravenclaw'lu bir anda sessizliğini bozmaya karar vermiş olacak;

"Merhaba, acaba -acaba diyorum- size katılabilir miyim hanımlar?"dedi,ya da bunun gibi bir şeyler. O kadar sessiz söylemişti ki duyulması imkansızdı ve Ophelia, dudak hareketlerinden tahmin etmek zorundaydı kastettiği şeyi.

Yavaşça doğrulup yüzünü tam olarak oğlana döndüğünde bir kaç metre ileride, çam ağacının altında duran başka bir Ravenclaw'lu çarptı gözüne. Korkunun tüm benliğini ele geçirmek üzere olduğunu hissediyor, kendini sakinleştirmeye, mantıklı düşünmeye çalışıyordu. Fakat, diğer oğlanın da tam bulundukları yere -hatta Ophelia'ya- bakıyor oluşu durumu olduğundan daha iyi yapmıyordu kesinlikle. Oğlanla konuşursa, ağzından bir iki laf alabileceğini düşünüyordu. Şimdi kaçar ya da saldırgan bir tavır sergilerse her şey sadece daha kötü olacaktı çünkü. Hem, hala bir şey bilmeme olasılıkları vardı ve şüpheli davranarak bir yere varamayacaktı. Bakışları eline takıldı bir süre, hala kanıyordu. Farkedip farketmediğini anlamak için oğlana baktığında, başını önüne eğmiş, bir şeyler mırıldanıyor olduğunu gördü. Daha sonra, gayet sahte bir gülümsemeyle başını kaldırdı. Sakin hatta sıcakkanlı davranmaya çalışarak biraz yaklaştı Ophelia, farkedilmemesi için kanayan eliyle çantasını sıkı sıkı kavramıştı.

"Elbette, katılabilirsin! Ben Ophelia, memnun oldum! Ne güzel bir gün,değil mi? Hava almaya çıktın sanırım?" Sıcak bir tonda konuşup gülümsemeye çalışıyordu. Fakat sinirleri o kadar gergindi ki başarabildiğinden emin değildi. Gözlerini tekrar uzaktaki Ravenclaw'luya odakladığı anda onun başını çevirip bir şeyler mırıldanmaya başladığını farketti. Az da olsun yatıştırdığı sinirleri gerilmişti yine. "Şuradaki Ravenclaw'lu da senin arkadaşın mı?" diye sorarken sesi biraz ürkek çıkmıştı.

Kız oğlana döndüğünde kesinlikle bişeylerin ters gittiğini anlamıştı. Elinden süzülen bir kaç damla kanı cüppesinin yenine sürdüğünü gördü Pavel. Sanki bir şeyler saklıyor gibiydi. Anlam veremedi. Göl kenarında bu saatte ne gibi bir iş çeviriyor olabilirdi ki. Ayrıca ne yapıyor olursa olsun kesinlikle uzak duracaktı Pavel. Asasını hazır etti nolur ne olmaz diye. Ancak beklemediği bir şey oldu.

"Elbette, katılabilirsin! Ben Ophelia, memnun oldum! Ne güzel bir gün,değil mi? Hava almaya çıktın sanırım?" demişti isminin Ophelia olduğu öğrendiği Slytherinli. Pavel kafasını aşağıya eğip ne yapması gerektiğini tartışıyordu kendi içinde,kalkıp gidedebilirdi ancak Ophelia'nın sözlerinin devamı bunu olanaksız kıldı. Kafasını kaldırıp baktığında Ophelia'nın gözlerinin yüzünü taradığını hissetti Oleksiy.

Ophelia "Şuradaki Ravenclaw'lu da senin arkadaşın mı?" diye sormuştu diğer tanımadığı Ravenclaw'luya. Oğlanın cevap vermesini beklemeden ayağa kalktı ve Adım Pavel. Onu tanımıyorum,sadece,sadece biraz hava almak için gelmiştim. Dediğin gibi. Hava güzel. demişti. Sesi titrek çıkmıştı, kızın usta bir zihnebendar olmaması için dua da etti içinden. Eğer kuşkulandığını anlarsa onun için işler zor olabilirdi. Zaten hayatı boyunca hep olmaması gereken yerlerde hep en olmadık zamanlarda olmuştu. Kızın bakışlarına aynı şekilde karşılık verdi Oleksiy, cüppesinin altında ne sakladığını merak ediyordu, ancak içinde tarif edemediği bu kuşku ona bu kızdan uzak durmasını söylüyordu...

Soru ağzından çıkar çıkmaz geride duran Ravenclaw cüppeli çocuk yanlarına gelip;

"Adım Pavel.Onu tanımıyorum,sadece,sadece biraz hava almak için gelmiştim. Dediğin gibi. Hava güzel." dedi. Fakat söylerken sesinin titriyor olması kuşku vericiydi. Belki de o da Ophelia'dan kuşkulandığı için titriyordu sesi. Peki, bu kadar tesadüfün ardarda gelmesi ne kadar muhtemeldi? Şu ana kadar pek çok kere göl kenarında bulunmuş, fakat hiç birinde tek bir kişiyle bile muhabbet etmemişti. Buna güvenerek bugün buraya gelmiş, grimoire'u açmaya çalışıp başaramadığı gibi elini kanatmıştı. Ve, tek istediği elindeki yarayla ilgilenip sinirlerinin geçmesini beklemekken iki Ravenclaw'lu ve bir Slytherin'li aynı gün, aynı saatte onunla aynı yerde olmak istemişlerdi. Bu üç kişiden hiç birinin onu duymamış olma olasılığı var mıydı peki? Neden adı Pavel olan çocuk konuşmaya çalışırken sesi titremişti? Ya da niçin bir şeyleri saklıyormuş ve ya bir şeyden korkuyormuş gibi bakıyordu? Sorular kafasını kurcalıyor lakin tek bir yanıt bile bulamıyordu. Korkuya teslim olmaması gerektiğini biliyordu. Zekasını kullanırsa bu işin altından kalkabilirdi. Şimdilik tek yapması gereken "sakin, mutlu Ophelia"yı oynamak ve ağızlarından laf almaya çalışmaktı. Bir karara varabilmiş olmanın verdiği özgüvenle gülümsedi;

"Ben Ophelia. Memnun oldum, Pavel. Evet, gerçekten de güzel bir bahar günü. Merak ettiğimden soruyorum ismin Rusça mı?" dedi sakin bir tonda. Yüzüne sıcak bir gülümseme yerleştirebilmek için oldukça fazla çaba sarfediyordu. İlgileniyor gibi görünmeliydi, gerçekten merak etmiş gibi. Böylece, belki de oğlanı -eğer fikri Ophelia'yı enselemekse- yumuşatabilirdi. Aralarında çözerleri ya da... Bilmiyordu işte... Tek umduğu gerçekten bu üç insanın da bir kaç dakika önce ne yapıyor olduğundan haberi olmamasıydı.

Pek çok dünya dilini az da olsa biliyor olmanın avantajını kullanmak akıllıca görünüyordu. Eğer oğlan -tahmin ettiği gibi- Rus ise, ona Rusya'dan ya da Rusça bildiği bir kaç şeyden bahsederek ortamı yumuşatabilmeyi umuyordu. En azından, kendisinde de kuzey kanı olduğundan bahsederdi. Ve eğer Rus'sa, içkilerden bahsedebilir, hatta belki bir bira ısmarlarken ağzını arayabilirdi.

" Ben Ophelia. Memnun oldum, Pavel. Evet, gerçekten de güzel bir bahar günü. Merak ettiğimden soruyorum ismin Rusça mı?"

Çok ilginçti. Rahat göründüğü söylenemezdi. Ancak ismimin nerden geldiği hakkında basit bir sohbet yürütebiliyordu. Soruyu sorduğunda Oleksiy biraz daha yakına geldi,alnında tomurcuklanan terleri gördü. Kuşkucu görünmemek akıl karı olacaktı ona göre,çünkü kurcalamaya devam ederse bu işin ki ' Oleksiy bir iş var mı ondan bile emin değildi ' içinde bulacaktı kendini.Rahat davranıp gülümseyerek,

Hayır dedi. Ben yetimhanedeyken yetimhane müdiresi koymuş bana bu adı. Genelde babamın adını ikinci adım olarak kullanırım.

Biraz durakladıktan sonra da,

-Oleksiy dedi.Saf görünmeye çalıştı. Hiç bir şey dikkatini çekmemiş sadece oradan geçen masum bir yeni yetme olarak kendisine çeki düzen verdi. Ne kadar başarılıydı bilmiyordu ama kesinlikle Ophelia'dan daha başarılı olduğunu görebiliyordu.Kıza yardım etmek istedi bi an için,belli ki zor zamanlar geçiriyordu.Oleksiy'nin yüzüne bakarken korktuğu gözlerinden okunuyordu.Keşke yardım edebilsem diye geçirdi içinden Oleksiy. Zarar vermek istemiyordu ama daha önemlisi daha önce hiç tanımadığı birinin şüpheli hareketlerine tanık olup kendisine zarar verilmesinide istemiyordu ve bu iki düşünce eğer ilerde kesişecekse kesinlikle 2ncisi seçecekti. Bencil olmalıydı.Ayrıca kız Slytherindeydi.Herşey , bu işi daha fazla irdelememesini gerektiğini gösteriyordu Oleksiy'e. Ama kızı öylece bırakmak için bir sebep bulamadı.Bencil olmak istemedi hayatında ilk defa ve konuşmaya devam etti beyninde milyonlarca düşünce tepkimesi zincirleme devam ederken,

-Kötü görünüyorsun, umarım önemli bir şey yoktur.

Oğlan, Ophelia'ya biraz daha yaklaştı. Bir şeyler onu rahatsız ediyormuş gibi bir ifade vardı yüzünde. Fakat, daha sonra toparlanıp gülümsedi.

"Hayır. Ben yetimhanedeyken yetimhane müdiresi koymuş bana bu adı. Genelde babamın adını ikinci adım olarak kullanırım.." Kısa bir duraklamadan sonra devam etti; "Oleksiy." Sağduyulu yaklaşır gibi görünmesi gerektiğini düşündüğünden üzülmüşcesine başını eğdi Ophelia. Sanki onu anlıyormuş ve acısına saygı duyuyormuş gibi. Oysa ki içinde yalnızca kendisine acıyacak kadar merhameti vardı. Lakin, oynamayı iyi bilirdi.

Her an saldırıya hazır olmasına karşın rahat görünmeye çalışıyordu şimdi. Pavel, şöyle bir durup kendisine çeki düzen verdi, hiçbir şeyin farkında olmadığını vurgularcasına. Ophelia, o an hata ettiğini anladı, her ne kadar rahat davranmaya çalışıyor olsa da şüpheli görünüyordu. Korktuğunu belli etmişti işte! Pavel ise orada sessizce durmuş kendi iç hesaplaşmasını yaşıyor gibi görünüyordu. Büyük ihtimalle Ophelia'yı orada bırakıp gitmeyi planlıyordu. Ya da bunu çok öncesinden planlamıştı ve onun yanından ayrıldığında Müdire'ye mi yoksa Slytherin Bina Sorumlusu'na mı şikayet etmesi gerektiğini düşünüyordu. Belki de, düşündüğünden az daha insaflıysa olayı unutur giderdi. Fakat, Ophelia kendi onun yerinde olsa böyle bir şeyi asla yapmazdı.

Pavel, uzun süren "hesaplaşma" sürecinin ardından devam etti; "Kötü görünüyorsun, umarım önemli bir şey yoktur." Hala bir şansı olabilir miydi acaba? Eğer şimdi olayı kıvırırsa Ophelia bu beladan sıyrılabileceğini biliyordu. Üzgün bir tavır takındı yeniden; "Ben... Bilirsin ailevi meseleler. Sanırım, fazla sinirliydim ve... Kontrolümü kaybettim."

Umursamaz, kısa bir kahkaha attıktan sonra kanayan elini gösterdi. "Sanırım, tırnaklarım sandığımdan çok daha uzunmuş. Gerçekten canımı yakıyor..." Daha sonra bakışlarını bir süre göle sabitledi, acı çekiyor gibi görünüyor olmalıydı o an. Daha sonra, havayı dağıtmak istermiş gibi kafasını salladı, bakışlarını tekrar Pavel'in üzerine odaklayıp; "Oleksiy demiştin, değil mi?" dedi, tekrar ilgileniyor gibi davranması gerekti şimdi; "Ukrayna asıllı bir isim olduğunu sanıyorum. Sanırım anlamı... "Koruyucu" ya da bunun gibi bir şeydi. Sende kuzeyli kanı olduğunu düşünmüştüm zaten. Ben de yukardanım, Norveç'ten!" dedi heyecanlı bir tonda, eliyle "yukarıdan" derken gökyüzünü işaret ediyordu, yüzünde takabildiği en sıcak gülümseme vardı.

İşte konuşmuştu,her kelimesi dudaklarından dökülürken daha da fazla şaşırarak ve hayran olarak izledi Ophelia'yı. Ophelia Pavel'a,

" Ben... Bilirsin ailevi meseleler. Sanırım, fazla sinirliydim ve... Kontrolümü kaybettim." Ve bir kikirdemeden sonra da: "Sanırım, tırnaklarım sandığımdan çok daha uzunmuş. Gerçekten canımı yakıyor..." dedi. Oleksiy ne yapacağını bilemiyordu.Ailevi meselelerden anlamazdı. Hiç ailesi olmamıştı ki.Ancak Ophelia'yı anlamaya çalışıyordu.Mesela en yakınını, Vitaly'i, o kar beyazı baykuşunu kaybettiğini düşündü. O da olsa tırnaklarıyla ellerini parçalayabilirdi.Yarasına çaktırmadan baktı,evet gerçektende tırnaklarla yapılmış gibi görünüyordu. İnanmaktan başka çaresi yoktu Oleksey'in. Tam ne diyeceğini bilemez bir şekilde Ophelia'ya baktığında,kız aniden

"Oleksiy demiştin, değil mi?" dedi ve Ukrayna asıllı bir isim olduğunu sanıyorum. Sanırım anlamı... "Koruyucu" ya da bunun gibi bir şeydi. Sende kuzeyli kanı olduğunu düşünmüştüm zaten. Ben de yukardanım, Norveç'ten!" diye ekledi. Yukarıdan dediğinde gökyüzünü göstermesiyle bilinçsizce gökyüzüne dikti gözlerini Oleksiy. Ve sakince konuştu.A klında ne varsa söyleyecekti. Oklar onun için yaydan çıkmıştı çoktan.

Evet. Oleksiy, koruyucu demek. Büyük dedemin ismide öyleymiş. Senin kuzeyli olduğuna şaşırdım ayrıca. Aksanından yeni yeni farkediyordu iskandinavya'nın havasını solumuş olduğu Ophelia'nın ve cesurca ekledi cümlesinin sonuna nokta koyarmış gibi Oleksiy.

Ancak kuzeylileri kandırmak zordur.Sende kuzeylisin ki biliyorsun,benden bişey saklıyorsun.Korktuğunu görüyorum,ancak belaya bulaşmak istemiyorum.O yüzden bana güven,kimsenin ne halt yediğinden haberi olmayacak,ama bir kuzeylinin, ne uğrunda bunca sohbet ederek ortamdan sıvışmaya çalışmasını gerektiriyor,bunu merak ediyorum.

Bunları söylerken adrenalin salgılaması artmıştı Oleksiy'nin. Ancak içindeki öğrenme arzusunu bir türlü bastırmayı öğrenememişti.Göğsü istemeden hızla inip kalkıyordu.Gözlerini kırpmadan Ophelia'ya bakıyordu. Bir eli belinin arkasındaki asasına doğru kayıyordu hafiften de, ne olur ne olmaz kendi güvenliğini düşünmeliydi.

Pavel, Ophelia'yı dinledikten sonra gayet sakin bir şekilde karşılık verdi; "Evet. Oleksiy, koruyucu demek. Büyük dedemin ismide öyleymiş. Senin kuzeyli olduğuna şaşırdım ayrıca." Biraz duraksadı, söyleyip söylememe arasında küçük bir kararsızlık yaşadığı belli oluyordu. Fakat sonrasında devam etti; Ancak kuzeylileri kandırmak zordur.Sende kuzeylisin ki biliyorsun,benden bişey saklıyorsun.Korktuğunu görüyorum,ancak belaya bulaşmak istemiyorum.O yüzden bana güven,kimsenin ne halt yediğinden haberi olmayacak,ama bir kuzeylinin, ne uğrunda bunca sohbet ederek ortamdan sıvışmaya çalışmasını gerektiriyor,bunu merak ediyorum."

Ophelia korkmuştu, fakat cümleleri kurmasının ardından alacağı tepkiden Pavel'in de korkmuş olduğunu görebiliyordu açıkça. Ayrıca, Pavel'in eli belinin arkasına -muhtemelen asasına- gidiyordu usulca. Ophelia, düellonun ardından müdahale edecek Profesör'ün grimoire'i bulma riskini göze alamazdı. İşi tatlıya bağlamak zorunda olduğunu ve bu "kuzeyli arkadaş"ına güvenmekten başka çaresi olmadığını biliyordu. Yüzündeki şaşkınlıkla karışık korku ifadesinden kurtulmak için büyük çaba sarfediyor, bir yandan da diğer Ravenclaw'lu ile Slytherin'linin onları dinlemiyor olduğunu ümit ediyordu. Olabildiğine sakin davranmaya çalışarak;

"Elbette, tahmin etmeliydim. Tamam, sakladığım bir iki şey olabilir elbette fakat sanırım bunu özel olarak konuşmalıyız, kuzeyli arkadaşım." dedi, Bakmadıklarına emin olduktan sonra bakışlarıyla yandaki diğer ikisini işaret ederek. "Kabul edersen, Hogsmeade'de oturup birer bira içerken uzun uzun tartışalım." Şimdi direk Pavel'in gözlerinin içine bakıyordu. Tek dileği, Pavel'in asaya saldırmaktansa teklifini kabul etmesiydi...

Ortamı yumuşatmak için; Aksanımdan kuzeyli olduğumu çıkarabileceğini ummuştum. Seninkinden açıkça belli oluyor." diye ekledi.

Kötü şeyler olmasından korkmuştu Oleksiy. Kızın cevabı onu kendine getirdi. "Elbette, tahmin etmeliydim. Tamam, sakladığım bir iki şey olabilir elbette fakat sanırım bunu özel olarak konuşmalıyız, kuzeyli arkadaşım." dedi, elini usulca diğer ikisine yöneltmişti. Öğrenmek için kendini öylesine odaklamıştıki Oleksiy, onların varlığını bile unutmuştu. Ve Ophelia devam etti. "Kabul edersen, Hogsmeade'de oturup birer bira içerken uzun uzun tartışalım."

Oleksiy rahatlamıştı.Kızın gözlerinin içine baktı,yalan konuşmuyordu anlamıştı. Oleksiy Ophelia'ya bakarken kız onun aksanından Rus olduğunun anlaşıldığını söyledi. Direk Oleksiy'nin gözlerinin içine bakıyordu.
Oleksiy istediğini elde etmişti ancak yinede korkuyordu.İçinde koruma duygusu hissetmişti sanki Ophelia'ya karşı.Kötü şeylerin karşısındaydı Ophelia yada tam olarak merkezindeydi,biliyordu Oleksiy. Ve elini arkasından yavaşca çekerek konuştu usulca.

Pekala Ophelia,nasıl istersen. En yakın Hogsmeade gezisinde seni bekliyor olacağım.Birahane farketmez. dedi ve ekledi: Bana karşı dürüst olduğun için..

спасибо(Spasibo)*.. dedi sanki İngilizceyi unutmuş gibi konuşarak birden.Ophelia'nın gözlerindeki ışıltıyı gördüğünde kendisini ilk defa uzun zamandır böylesine mutlu hissetti Oleksiy..

ps. Teşekkürler*

Pavel -ya da Oleksiy- az da olsun rahatlamış görünüyordu. Ophelia'nın ise gözü Pavel'deydi. Elini yavaşça asasından çektiğini görünce derin bir nefes aldı. Bir şeyler tekrar yoluna girmeye başlıyor gibiydi. Sinirleri iyiden iyiye yatışmıştı şimdi. Ve bugün için herhangi başka bir olay yaşamayı kesinlikle istemiyordu. Yine de, Pavel'i huzursuz eden bir şeyler olduğunu farkediyordu. Gözlerinin derinlerinde, hala Ophelia'dan korktuğunu görüyordu. Haksız da sayılmazdı ya... Oleksiy usulca karşılık verdi;

"Pekala Ophelia,nasıl istersen. En yakın Hogsmeade gezisinde seni bekliyor olacağım.Birahane farketmez. Bana karşı dürüst olduğun için..." Bir an duraksadı, sonra ana dilinde devam etti; "спасибо"

Ophelia gülümsedi, bugün içinde ilk kez içinden geldiği için gülümsüyordu. Uzun zamandır hayatının üstünde dolaşan bulutların az da olsa aralandığını görür gibi oluyordu. Hayatında her şeyin ters gitmediğini görmek şevklendiriciydi. Pavel'i anlıyordu, kimi zaman, ona da kendi dilinde söyledikleri, İngilizce'de söylenenlerden çok daha anlamlı gelirdi. Yoğun duygular hissettiğinde kendi anadilini tercih ederdi konuşmak için...

"нисколько"* diye karşılık verdi, doğru telafuz edip edemediğinden emin olmadan. Yüzünde, engel olamadığı mutluluk ifadesiyle konuşmayı sürdürdü; "Dürüstlük... Tabiki gerekli, fakat bazen gereğinden fazla tehlikeli olabilir." diyerek göz kırptı. "Öyleyse.. En yakın Hogsmeade gezisinde görüşmek üzere! Adjø!**" Eliyle zafer işareti yapıp göl kenarında duran diğer iki öğrenciye de selam vererek kızlar yatakhanesinin yolunu tuttu, şimdilik tek istediği kitabını güzelce saklamak ve çok uzun süre açmamaktı...

*Önemli değil.
** Görüşmek üzere.

"нисколько,

"Dürüstlük... Tabiki gerekli, fakat bazen gereğinden fazla tehlikeli olabilir." dedi Ophelia sağ gözünü kırparak ve devam etti. "Öyleyse.. En yakın Hogsmeade gezisinde görüşmek üzere! Adjø

Arkasını dönüp koşar adımlarla uzaklaşmasını izledi Pavel onun. Etkilenmişti,bu okulda ilk defa birisi onu bu kadar derinden etkiliyordu.Üstelik sebebini bile bilmiyordu daha. Bu kızda farklı bir şeyler vardı,bu barizdi. Ancak artık neyi sakladığını bilmek istemiyordu sanki Pavel, Ophelia'nın aslında nasıl biri olduğunun kim olduğunun farkına vardığında önündeki sis biraz dağıldı sanki.Kötü biri olmadığına inandırmaya çalışıyordu kendini nedensizce..

Geç olmuştı sanki,yada gün onun için şimdiden bitmişti. Aklını Ophelia'dan koparmaya çalıştı ama olmadı.Aklında onunla ilgili binbir düşünceyle beraber owlery'e doğru yol aldı,tüm okuldaki dertleşebileceği tek dostu Vitaly'i görmeye gidiyordu.