Gizli Saklı..

Bilgilendirme: Kasım'ın sonlarına doğru bir akşam. Saija ve Sibi..

'' Ahh, noluyo- ''

Acıyla çekiştirmeye çalıştığı koluna baktı, soğuk bir şey koluna batıyordu. Koşarcasına içeri girerken cüppesinin kolu kapıya takılmıştı. Gerçekten harika bir zamanlamaydı, ne zaman acelesi olsa zaten hep bir aksilik olurdu. Panikle kolunu çekip kendini kapıdan kurtardı, acıyan yeri ovuşturduktan sonra hemen etrafa bakındı. Akşam vakti Ortak Salon'da olmaması yetmiyormuş gibi bir de yapmak üzere olduğu şey.. Bu durumda yakalanmak kesinlikle istemiyordu, mahvolurdu. Üstelik sadece ceza almakla kalmaz, bu yaptığı duyulursa okula da rezil olurdu. Ki şüphe etmesine gerek yoktu, ne zaman ki yüz kızartıcı bir olay olurdu, ışık hızıyla yayılırdı olayın dedikodusu. Öyle ki çoğu zaman müdürenin bile kulağına giderdi. İnsanlar başka insanları çekiştirmeyi çok seviyordu. Kabul ediyordu bazen kendisi de dedikodu yapardı, özellikle sevmediği birileri hakkındaysa bayıla bayıla yapardı. Ancak yine de her önüne gelene söylemez, en yakınlarıyla paylaşırdı. Omuz silkti, henüz yakalanmamıştı, bunları düşünmenin vakti değildi.

Boş sınıfın bir köşesinde kaynamakta olan kazanın yanına gitti, şimdiye kadar bunu kimsenin görmemesi bir mucize sayılabilirdi. Sonuçta birçok sevgilinin uğrak yeriydi burası ya da başka muzurluklar peşinde koşanların. Neyse ki tahminleri doğru çıkmış ve bu sınav döneminde kimse buraya uğramaz olmuştu. Daha birkaç metre kala o güzel kokuyu alabiliyordu, gülümseyerek kazana yakınlaştı. Bilinen en güçlü aşk iksiri, Omortentia neredeyse olmak üzereydi, kitapta geçen her şeyi yapmıştı. Son basamak kalmıştı geriye, heyecanla elini cebine atıp parlak, kırmızı bir taş çıkardı. Geçen seneki SYB dersinden arakladığı Külbükül yumurtalarından biriydi bu, o zamanlarda da aşk iksiri yapmayı düşünüyordu. Ama, tabi Charlie içindi, şimdi onun mezun olmasıyla anlıyordu, gözünde büyütmüştü. Sevgiden daha çok hayranlıktı ona karşı hissettikler, aşk apayrı bir şeydi. Canını yakıyor, sevgisinin büyüklüğü onu korkutuyordu. İnsan kendine bile söylemekten korkuyordu sevdiğinin adını, hele ki bu bir yasak aşksa.. Nasıl bir kaosun içindeydi böyle? Ne aşkından vazgeçebiliyordu ne.. Çantasını omzundan atıp yere koydu ve kütüphaneden ödünç aldığı ağır bir kitabı karıştırmaya başladı. Talimatları yeniden gözden geçirmek istiyordu, hem böylece suç ortağı Saija'yı beklerken oyalanırdı.

Aklında bir çok soru, içinde duyduğu heyecan ve biraz da korkuyla gerçekten hızlı denebilecek adımlarla yürüyordu, görkemli ve bir o kadar da soğuk taş koridorların arasında. Ama pişman olduğu söylenemezdi yani en azından henüz... Aslında iyi ki o gün kütüphaneye gittiğini bile düşünüyordu. Biraz eğlencenin kimseye zararı olmadığını düşündüğü gibi. O gün başına gelen bir çok utanç verici durumdan zor kurtulmuş, -bahçede yürürken aniden yere kapaklanmaktan kurtulmuş ve bir kaç kişinin ona gülmesine aldırmamıştı, en azından aldırmıyormuş gbi yapmıştı- buna karşılık kendini avutmak için biraz dünyadan uzaklaşmayı planlamıştı. O sırada, kütüphanede Sibi'yle karşılaşmış ve aklından geçenleri rastgele öğrenmişti. Buna dahil olarak biraz heyecan yaşamak istemiş ve her şey burada başlamıştı.

"Hey, nereye gidiyorsun?"

Daldığı derin düşüncelerinden çocuğun sorduğu bu soruyla adeta dünyaya döndü. "Ah Tanrım!" Ne yapacaktı şimdi? İşte bunun gerçekten hiç sırası değildi. James büyük ihtimalle gizli ve yapılmaması gereken bir şeyler olduğundan şüphelenirdi. Öğrenene kadar bu işin peşini bırakmaz ve olaylar ortaya çıktığında da bu herkese yayılır ve olay çıkardı. Zaten herkes böyle şeylere bayılmaz mıydı? Ya gidip profesörlere haber verirse? Yada onu takip ederse? Her şeyin mahvolmasına ramak kalmıştı. Ama en önemlisi hala ona bir cevap vermemişti, koridorda birbirlerine fırlattıkları merak ve endişe dolu bakışlar daha fazla uzamamalıydı. "Hiç, birazdan geliyorum merak etme." Ne kadar gülümsemeye çalışmış olsa da tersi olmuştu. Yüzünde ki tuhaf ifade onu ele veriyordu. Çocuğun, birazdan ortak salonda Saija'yı göremeyince düşündüğü bu şeylerden emin olacağına da kesin bir karar kılmıştı. Saija'nın daha fazla çocuğun yüzüne bakamayacağını ve oradan bir an önce uzaklaşması gerektiğini farketmesi pek uzun sürmedi. Çocuğu meraklı bakışlarla arkasından bakar halde orada bırakarak, geldiği adımlarındaki aynı hızlılıkla ilerlemeye başladı. Aklında bin türlü soru ve endişe vardı. Ama bunları düşünerek yapacaklarını mahvetmek istemiyordu. Son adımını da attı ve sınıftan içeriye süzüldü. Sibi çoktan gelmiş ve iksirin yapımına başlamıştı bile. "Sonunda gelebildim" bu kez bunu gerçekten gülerek söylemişti. Meraklı bakışlarla Sibi'nin yanına yaklaştı.

» ~ Gizli kat