Buluşma

Okuduğu kitabın kapağını hırsla kapattı kız. Birkaç gün önce aldığı Muggle edebiyatından bir parça olan kitabın konusu oldukça sığı fakat ballandıra ballandıra anlatılmış bir aşk hikayesi idi. ‘Aşk’ denen olgu kesinlikle kitapta anlatıldığı kadar basit olamazdı; eğer öyle olsaydı çabucak yaşanır, çabucak biter ve asla acıyla beraberinde mutluluğu sunmazdı size. Bu olgu açıklanamayacak kadar karışıktı, anlatılamayacak kadarda özel. Belki de bu yüzdendi bütün bu tip yazılar yazanlara karşı içindeki küçümseme hissi; anlatılamayacak bir şeyi anlatma çabaları, sizi içine çeken bir bataklıktan kurtulma çabalarına benzerdi çünkü. İkisi de asla sonuç vermezdi. İstediğiniz kadar çırpının istediğiniz kadar bağırın sonunda bataklığın dibine batmak zorunda kalacaktınız.

Ortak salondaki şöminenin önünde sessizce oturmuş ateşin dansını izliyordu. Okulun ilk yıllarında genellikle zaman geçirmek için yaptığı rutin şeylerden biriydi. Odunların yavaş yavaş yanarken küle dönüşüp yok olmalarını hayatlarına benzetirdi. Onlarda yavaş yavaş yok oluyordu, çoğu zaman bu düşünceleri yüzünden ‘karamsar’ olarak adlandırılsa da o kendine ‘gerçekçi’ demeyi daha doğru buluyordu. Saçma sapan pollyanacılık oyunları ile kendini kandırmıyordu. Yosun yeşili gözlerini bu dünyaya açtığından beri yaptığı buydu; her şeyi tüm çıplaklığıyla, en doğru şekilde görmek.

Karın ardından yalnızca ben buradayım demek için açmış gibi gözüken güneş yavaş yavaş bu gün dünyaya yönelttiği ışınları geri alırken kız oturduğu yerden hızlıca kalktı. Sağ kolunda yaşayan siyah kordonları olan zarif saatiydi onu her türlü düşüncesinden arındırarak şöminedeki dans gösterisinden ayıran. Hayatında değerli tuttuğu iki üç kişiden biri olan Devon’un yanına gidecek olmasa onu kimse içine gömüldüğü koltuklardan ayıramazdı. Aslında çoğu zaman birbirlerini görüyor olsalar da yalnızca birbirlerine ayırabilecekleri zamanlar istediklerinden olsa gerek arada Hogwarts’ın uçuk kaçık yerlerinde buluşmak için sözleşirlerdi. Okulun ilk yılından beri tanıdığı bu çocuk Issa’nın hayatında önemli bir yer edinmişti kendini. Belki de bu yüzdendi Issa onu kaybetmekten son derece korkuyordu. Hayatla ilgili tereddütleri burada başlıyordu işte. Ya annesi haklıysa? Ya gerçekten kimseye güvenmemek tam anlamı ile sevip bağlanmamak gerekiyorsa? Herkes babası gibi ona olan sevgisini kaybetmek yerine her geçen gün fazlalaştıramayacaksa ve bunun tam tersini yapacaksa? Beyninde dönüp duran ve asla cevaplayamadığı sorular vardı. Ve bu sorular hayatı yaşarken tereddütlere düşmesini sağlıyordu. Küçüklüğünden beri sorularla dolu olan bir hayatı vardı, evren ile kendileri ile ilgili o kadar çok bilmek istediği şey vardı ki. Küçük yaşta bile yönelttiği sorular ile karşısındakini afallatabilirdi. Yaşı ilerledikçe sorular da derinlikleri de değişmişti.

Koridorları geçip yavaşça Hogwarts’ın o leziz yemeklerinin çıktığı mutfağa doğru ilerliyordu. Çoğu öğrenci tarafından bilinmeyen mutfağın yerini okula geldiği ilk yıl ablasından öğrenmişti Issa. Gururla mutfağın kapısı olan tablodaki armudu gıdıklamış ve kardeşine yedikleri o eşsiz yemeklerin nereden geldiğini göstermişti. O günden sonra buraya sık sık uğrasa da kız tablodaki armudu bazen saatlerce aradığı olurdu. Devon’un içeriye girmeyip tablonun önünde bekleyeceğini hatırladığında rahatladı. En azından o rahatsız edici tabloya karanlıkta uzun süre bakmak zorunda kalmayacaktı. Lanet bir armudu görmek neden bu kadar zordu ki? Pelerinini sürüyerek tablonun önüne vardığında gördüğü tanıdık surat yüzünün küçük bir gülümseme ile ışıldamasını sağladı.