Gereksiz Düşünceler

Gördüğü tek şey gölgelerden ibaret miydi yoksa gözlerinin önüne birisi karanlık perde mi çekmişti? Her neyse, gerçekleri sır gibi saklayan hayatında bir şey göremiyordu zaten. 'Saçmalık' diyerek geçiştirenler bazılarına göre ölmeyi hakediyorlardı; dünyada hayatı haketmeyen onca insanın arasından sadece ömründeki tek yanlış hatadan dolayı yargılamak mümkün müydü? Belki de her şey bu karmaşıklığın arasında zeytinyağı gibi üste çıkmıyordu; huysuzlar. Duraksadı; neler düşündüğünü kavrayamıyordu ya da neler istediğini. Aklından geçen onca şey, onu şaşırtmıştı muhtemelen.

Ilık meltem saçlarını dalgalandırarak yanından geçerken, karanlığın rahatsız ettiği dar yolda safça bir ses duydu; ''Soğuk'' Aniden durgunlaşan genç adam, alt dudağını ısırdı. Soğuk mu? Gözünün önüne gelen anılar bir süre onu meşgul edip afallatmıştı. Gerçekten üşüdüğü ilk an, onun için bir felâketin habercisiydi ve şimdi de o uğursuzluk gittiği her yerde ona eşlik ediyordu. Siyah saçlarının yüzüne dağıldığı, masum gözlerle etrafını süzen o küçük çocuk da peşini bırakmayan hatıralardan biriydi. Bunu görmezden gelmeliyim. Hayır, onların arasında dolanamam.

''Merhaba.'' Eski sokağa gelmiş olmasının nedeni olan genç kadına söylediği sözler, sadece selamdan ibaretti. Özellikle bir buluşma nedenleri yoktu, belki sadece sıkıntıdandı.

Sigarasından içine çektiği nefesin ardından henüz bitmemiş olmasına rağmen ellerinden kayıp yere düşmesine izin verdi. Yüzündeki çarpık gülümseme, olduğu yere sabitlenmiş kızın ne düşündüğü belli etmiyordu. Zaten kafasının içinde dönüp duran düşünceler kendini belli edecek türden değildi. Çözemediği, kavrayamadığı olayları düşünüyordu. Annesinin önce kendisinden kurtulmak için her şeyi yapması ardından da kaybettiğini kazanmak için verdiği çabaları düşündükçe gülümsemesi daha da çarpıklaştı. Kadının Simone için uğraşması aynı bataklığa düşmüş birinin dibe batarken çırpınması gibiydi. Çoktan kaybedilmiş bir savaştı. Hatta başlamadan kaybedilmiş.

Küçükken tek saygı duyduğu özendiği kişiyi bu kadar çabuk silip atmasına kendisi de şaşırıyordu. Ne olmuştu da bu kadar değişebilmişti? Her zaman sevilen küçük sevimli Simone iken bu hale nasıl gelebilmişti? Çoğu zaman ister muggle ister büyücü tanıdığı-tanımadığı adamların yatağına girerken annesine inat olsun diye mi yapıyordu bunları? Ya da annesini cezalandırmak ister kendi hayatını mahvediyordu. Kesinlikle yaptığı şey buydu. Ne kadar hala annesini suçluyor olursa olsun içindeki suçluluk oralarda bir yerlerde gün ışığına çıkmak için bekliyordu. Duyduğu ses ile gözlerini neredeyse incelemekten ezberlediği yerden sesin sahibine çevirdi. Joël ile göz göze geldiğinde neden burada olduğu hatırladı Simone. Aslında her zaman için son görmek isteyeceği kişi bu adam olsa da onun buluşma istekleri veya başka bir isteğini hiçbir zaman geri çeviremiyordu. Bu da Simone’nın zayıflığıydı işte. “Merhaba. Nasılsın?” aslında nasıl olduğu umurunda değil idi. Suskunluktan konuşmayı unutmuştu Simone. Bu yüzden birisine söylediği ilk şey her zaman 'nasılsın' olurdu.

» Gerekli mi Gereksiz mi?