Lanetli Dokunuş

Konu: Lanetli Dokunuş Çarş. 18 Mart 2009, 22:49

“Ne?” Sylvia... Evet, seslerden bir kavga olduğunu gayet rahat anlayabilmişti ama kızını yerde görmeyi beklemiyordu kesinlikle. Ve, kan? Berbat görünüyordu. Ne olmuştu ki Hogwarts’ta büyü kullanılmayan bir kavga çıkabilmişti. Muggle usulü bir kavga da Sylvia’nın daha iyi olmasını da beklerdi ya… Her ne olduysa olsun kızının durumuna sinirlenmişti. Birileri ceza alacaktı bu işin sonunda ve bunun yine kızının yanında görüp de dişlerini gıcırdattığı O’Neil olmasını çok isterdi. Tam böyle düşünürken arkası ona dönük bir kız geri geri gelmiş ve ona çarpmıştı. Siyah cüppesindeki yeşil renge baktı. Slytherin. Anlaşılan diğer kavgacıyı da bulmuştu. Kızı sertçe öne itti. Eğer onu gerçekten incittiyse… Ne yapabileceğinden tam emin olmamakla birlikte yapabildiği her şeyi yapardı okulu onun için cehenneme çevirmek amacıyla. Soğuk bir sesle konuşurken kızını ve Slytherin’li kızı gösterdi. “İkiniz benimle geliyorsunuz.” Gözleri yine kurtadama takılmıştı. İsteksiz bir şekilde ekledi. “Sende.” Evet, içinde ceza alması gerekenin o olduğuna dair bir umut vardı hala ama ne yazık ki küçük bir ihtimaldi bu. Yazık… Diğerlerinin arkasından geldiğinden emin bir şekilde yürümeye başladı, kan ve Sylvia… Çok ürkütücü bir şekilde araba kazasından sonra Jane’in cesedine benziyordu yerde gördüğünde kızını ve düşüncesi bile korkunçtu bunun. Bu yüzden önden gidiyordu zaten, bakamazdı ona. Geçmiş özlemi onu her gördüğünde artıyordu zaten…

Odasına girip de masasının arkasına geçtiğinde alaycı ve sahte bir kibarlıkla konuştu. “Lütfen, oturun.” Önündeki üç sandalyeyi işaret etti, masanın öbür tarafından nasıl göründüğünü bilmiyordu ama kesinlikle iyi olmadığını farkındaydı. Elleri buz gibi olmuştu, sinirden veya endişeden bilmiyordu. Soğuk duvara yaslandı. Oturmak istemiyordu, bunun için fazla gergindi. “Hastane Kanadı’na uğrasan iyi olur.” Kızına dönüp kısık sesle söylemişti bunu, elbette bu boyutta bir odada üçü de duymuştu ama duyulmama amacı da yoktu ki zaten. Sesini yükseltip üçüne de hitap ederek konuştu. “Tabi öncesinde bana bu Muggle usulü dövüşü ve nedenini açıklamanız gerekiyor. Bundan önce hiçbirinizin bir yere gitmesine izin veremem.”

Konu: Geri: Lanetli Dokunuş Perş. 19 Mart 2009, 00:34

Babasının küçük ve o denli boğucu ofisine girdiğinde içinin sıkılmasına aldırmaksızın ilerledi. Biraz sonra binasına puan kaybettirebilirdi ve diğer arkadaşları ona gerçekten kızabilirdi. Ne var yani kızın boğazına yapışacak? Çekip gidemez miydin? Annesine ve Will’e edilmiş hakaret düşünülürse gayet iyi yapmıştı ama üstüne güzel bir dayak yemişti. Kanayan dudağını tekrar koluna sürdü. Gömleği rezil olmuştu nasıl olsa, artık ne önemi vardı ki? Asıl sorun babasına açıklama yapmak zorunda kalma ihtimaliydi, bu gerçekten ürkütücüydü. Yani söylese kesinlikle çok üzülürdü, hele geçmiş… Kaybediş… Hatırladıkça şakakları zonkluyordu. Yüzündeki tırnak izleri hala kızarıklığını korurken canını o denli çok yakıyordu. “Hastane Kanadı’na uğrasan iyi olur.” Başıyla onayladı. Babasının yüzüne bakamıyordu zaten, gerçi ondan bu denli sakin bir ses beklemiyor ama… Yavaşça Will’e baktı. Odadan çıkabilirlerse Hastane Kanadı’na gitmeleri gerekiyordu. Gerçi babasının sadece onu kastettiğinin farkındaydı ama Will ile Sylvia’yı ayırmayı başaramayacaktı. Eğer Will kızdan sıkılmazsa…

“Tabi öncesinde bana bu Muggle usulü dövüşü ve nedenini açıklamanız gerekiyor. Bundan önce hiçbirinizin bir yere gitmesine izin veremem.”

Babasının sesinin beklediği gibi yüksek çıkması ürkütmüştü nedense, oysa biliyordu kızacağını. Asıl korktuğu her şeyi Will’e yorabilecek bir insan oluşuydu. Ellerini buz gibi kesildiği anda alevden cayır cayır yanan yanaklarına götürdü. Bu buzdan yapılmaya benzeyen eller bile dindiremiyordu korkudan yanağını esir alan alevi. Bir suçluyu korumak istemiyordu ama babasının üzülmesini de hiç istemiyordu. Parmaklarıyla oynarken yarım bir sesle mırıldandı. “Üzgünüm baba, benim hatamdı…” Normalde ona Profesör diye hitap etmesi gerekirken baba demesi de azar yemesini sağlayabilirdi. Üstüne bir de suçluyu koruma durumuna düşmek… Başını kaldırdığında Will ve lanet olası pis kız ona hayretle bakıyordu. Birden açıklama gereği duydu. “Sadece annem… Kendime hâkim olamadım.”

Will’in yüzüne yalvarırcasına baktı. Zaten yalan söylediğini Matthew anlamış olmalıydı. Yüzüne bakmaya bile cesaret edemiyordu. Kimse bir şey söylememeliydi, bu odadan da sadece kendisi suçlu bilinerek çıkmalıydı. Sonuçta babasından duymadığı laflar işitecek değildi, ona nasıl olsa çok yakın da değildi. Sadece hayatta tanıdığı tek akrabasıydı ve Sylvia’yı üzmekten başka yaptığı hiçbir şey yoktu. Başı önünde elleriyle oynamaya devam etti. Ne zaman yalan söylemek zorunda kalsa yaptığı bir şeydi. Kendinden ve lanet olası Slyteherinli kızdan nefret ediyordu…

Konu: Geri: Lanetli Dokunuş C.tesi 21 Mart 2009, 17:50

Canı bu işe çok sıkılmıştı. İğreç bir mahluğu dövdü diye mahluğun babası tarafından ofisine götürülüyordu. Şimdi bu odadan cezalı olarak çıkacağına emindi. Laf atmıştı, ama bunu herkese yapardı. Kızın aşırı tepkisi onun suçu değildi. Ofis oldukça sıcaktı. Zindanlardaki soğuğa alışmış olan Adreane nefes almakta güçlük çekiyordu. Sıcağı hiç sevmezdi zaten. Ne yazık ki kızın babası çok sevdiği bir dersin profesörüydü. İğrenç! Profesör masasının arkasına geçerek yüzüne endişelerini gizlemeye çalışan bir kibarlık ifadesi kondurmuştu. Bunu ancak Adreane anlayabilirdi. Adamın kendini ne kadar kastığı belli oluyordu. Tedigrin bir şekilde duvara yaslanmıştı. Oturursa kalkamayacak kadar zayıf görünüyordu. Kızı gibi kendisi de zavallı! “Hastane Kanadı’na uğrasan iyi olur.” Adreane bunu duyunca ilk defa eserine dikkatle baktı. Kız gerçekten perişan görünüyordu. Onu bu hale getirenin kendisi olduğu için hiçte pişmanlık duymuyordu. Kız da babasını başıyla onaylamıştı. “Tabi öncesinde bana bu Muggle usulü dövüşü ve nedenini açıklamanız gerekiyor. Bundan önce hiçbirinizin bir yere gitmesine izin veremem.” demişti yüksek ve kararlı olmaya çalışan bir sesle. Açıkçası Adreane bu emri pek umursamadı. Gerçi bu konu Elizabeth'e taşınsa da memnun olmazdı. En iyisi burada halletmek olacaktı.

Asi bir şekilde saçlarını geriye attı ve profesöre baktı. "Profesör ben..." Sözü Sylvia tarafından bıçak gibi kesilmişti. “Üzgünüm baba, benim hatamdı…” Adreane şaşkın suratını parmaklarıyla oynayan kıza çevirdi. Ağzı bir karış açık kalmıştı. Bu kız gerçekten onu mu koruyordu? Tüm suçu kendisine alarak ne yapmaya çalışıyordu ki? Adreane sanki gerçekten öyleymiş gibi önüne döndü. Onun kendini suçlamasını bırakmasını istemiyordu. Adreane bu odadan ceza almadan çıkacaktı! “Sadece annem… Kendime hâkim olamadım.” Kız aslında bir taraftan doğruları söylüyordu. Bir an öne atılıp ben suçluyum demek istedi. Ama o kadarda aşşağılık değildi. Kurtçuk ona pis pis bakıyordu. Adreane de aynı şekilde ona baktı. "Sylvia haklı profesör. Ben sadece laf atmıştım." dedi sesine kimsenin anlayamayacağı sahte bir mahcupluk vererek. Bu odadan elini kolunu sallayarak çıkıp, zindanlardaki soğuğa gitmek istiyordu.

Konu: Geri: Lanetli Dokunuş C.tesi 21 Mart 2009, 20:51

“Üzgünüm baba, benim hatamdı… Sadece annem… Kendime hâkim olamadım.”
"Sylvia haklı profesör. Ben sadece laf atmıştım."

Sylvia’yı biraz bile tanıyorsa doğruyu söylemiyordu. Kimse damarına basılmadıkça dayak yiyeceğini bildiği bir kavgaya girişmezdi, kendi bile yapmazdı bunu. Nefretle Slytherin’li kıza baktı. Sylvia’nın söylediklerinde sıradan bir laf atma olmadığı anlaşılıyordu, zaten böyle bir şey için kavga edecek biri değildi ki Sylvia. Her ne söylediyse annesiyle ilgili olmalıydı. Ve bu kesinlikle basit bir laf atma değildi, bunu da biliyordu. Cezalı veya cezasız bu odadan çıkacaklardı sonunda ve şu lanet olası yılan o zaman görecekti. Mr. Worthing’in ne yapacağı –en azından kendisine- umurunda bile değildi. Sadece sevdiği bir derse bu kadar nefretlik birinin girmesi ve adamın Sylvia’yı bu kadar üzüyor olması hoşuna gitmiyordu. Zaten kendi de ne olduğunu bilmiyordu, Sylvia’nın boş yere birine saldırmayacağını bilmesi dışında. Bu yüzden iki kızdan birinin konuşması gerekiyordu artık. Profesörden daha sabırsızdı. “Evet, benim istediğim biraz daha aydınlatıcı bir açıklama ve sizi konuşturmakla uğraşacak sabrım yok. Soru sorduğum kişiyi değiştirsem mesela… Siz anlatsanız bana ne olduğunu Mr. O’Neil.” Bakışlarından anlamıştı adamın, onu suçluyordu ve olayı üzerine yıkmaya meraklı görünüyordu. Ama birçok nedenden dolayı suçlayıcı bakışlarını iade etmekle yetindi. Nefret, nefret ediyordu bu adamdan resmen nefret. “Korkarım benim size bir şey açıklamam imkansız profesör. Sizden bir, iki dakika önce karşılaştım Sylvia ve şu…” Sustu dilinin ucuna gelen birçok şey vardı söylemek istediği ama profesörün yeterli nefretine sahipti. Biraz daha düşerse gözünde derse girmesi bile saçmalaşacaktı. “Sonuç olarak sizle aynı manzarayla karşı karşıya geldim ben, ve ne olduğunu sizin kadar merak ediyorum.” Sizinde bildiğiniz gibi Sylvia durup dururken saldırmaz. Bu da dilinin ucuna kadar gelmişti ama sessizliğini güç bela da olsa korumuştu. Endişeli bir şekilde Sylvia’ya baktı. Hastane Kanadı’na gitmesi gerekiyordu işte bu ‘sorgulaması’nı başka zaman yapsa asası mı kırılırdı sanki? Lanet olası adam!

“Bakın, gerçekten sıkıldım. Kızımın ne yapacağını ve ne yapmayacağını gayet iyi biliyorum. Durup dururken saldırmaz kimseye. O yüzden bana ‘attığınız lafı’ tekrarlamanızı rica edeceğim Miss…?”