Valencia'nın Ofisi

Tarih: Ekim(?), 1952
Mevsim: Sonbahar
Hava Durumu: Esintili, fazlaca yağmur var ve arada rüzgâr şiddetleniyor.

Güneş yeni yeni doğmaya başlamış, yeryüzündeki görünüm giderek netleşmeye başlamıştı. Tiz ve cılız bir sesin yükselmesi üzerine gözlerini kitaptan pencereye çeviren Valencia, iri, siyah, uzun bir karganın sesi olduğunu anlayınca kitabına geri dönmesi gerektiğini anladı. Gözlerinin aniden sulanması üzerine karşısında siluetli birinin durduğunu fark etti, aniden gözlerini ovalayınca karşısında duranın siluetli biri değil de askıya asılmış bir palto olduğunu anladı. Siyah saçlarının arasında ellerini gezdirmeye başladı ve kitabı bir kenara bırakarak karnını okşamaya başladı. Her dokunuşunda pişmanlık duyuyordu; fakat o duyguyu hissetmek onu heyecanlandırıyordu. Eliyle koltuğun kollarından destek alarak ayağa kalktı. Yavaşça odaya doğru yürümeye başladı. Geçen gün Josh’a haber verdiği gibi St. Mungo’da bugün buluşacaklardı. Üzerindeki vişneçürüğü rengindeki şalı bir kenarıya attı ve daha önceden hazırladığı çantayı kapının yanına bıraktı ve üzerini değiştirmek üzere tekrar gardırobun önüne gelerek rahat bir şeyler giydi. Şalı da üzerine geçirerek çantayla birlikte evden ayrıldı.

Fazla geçmeden vardığı St. Mungo önünde bir kez daha düşünerek içeriye şifreyi söyleyerek girdi. Gene her zamanki gibi kalabalıktı. Farklı büyücülerin/cadıların yaptıkları kazalar; bununla birlikte yaralananlar gibi farklı sorunlarla gelmiş bir sürü kişi. Bunlara aldırış etmeden ağır adımlarla merdivenlerden yukarıya çıkmaya çalışan Valencia, koridorun başında ona yardım etmeye gelen arkadaşı Isabel’e elindeki çantayı odasına kadar götürmekte yardım etmesini sağlamıştı. ”Muchas Gracías, Isabel.” Gülümseyerek karşılığını veren Isabel’le birlikte odaya gelmişlerdi. Çantayı ona vererek içeriye girdi. Pencerenin başında siyah siluetinin arkasında duran karanlık yüzünü Valencia’ya doğru çeviren Josh, ona doğru gülümseyerek baktı ve elindeki çantayı koltuğun üzerine bırakarak yanına doğru yürüdü. ”Gelmişsin. Sevindim.” dedi, saçlarını geriye doğru sallayarak.

**Beklenen var.

Mesaj Sayısı : 7 Galleon : 11440 Ekspresso Puanı : 3 Kayıt tarihi : 30/03/09

Dünya her zaman Josh için ufacık bir alan olmuştu. Bu yüzden çocukluğundan beri serbestçe yetişmişti. Bu serbestlik ona pek şey kazandırdığı gibi aynı zamanda da kaybettirmişti. Okulunu yarım bırakıp kendini dünyanın en ilginç köşelerine atmıştı. Pişman mıydı? Değildi. Yine aynısını yapacağına bugün daha emindi. Tek sorun yıllar çabuk geçiyordu. Hangi ara otuz yaşına gelmişti. Otuz geçkin bir yaş değildi. Hatta Josh otuzuna girdiğinden beri altın çağını yaşıyordu. Yüzündeki çocuk ifade gitmiş yerine olgun her kadının hayalindeki bir büyüleyici özellik yüzüne yerleşmişti. Özellikle gezip gördüğü yerler kadınların en az kendisi kadar ilgisini çekiyordu. Tabi bu uzun yıllar sürecinde hayatının aşkını da bulmuştu.

Uzun zamandır ondan haber alamamak Josh’ın neredeyse delirmesine yol açmıştı ama Moğolistan’dayken gelen bir mektup onun için duran dünyanın tekrar dönmesi gibi bir şeydi. Mektubu tam dört yüz altmış iki defa okumuştu. Çok uzun değildi. Basit cümleler içeriyordu ve aslında Josh’ın ilgisini sadece “Daha fazla dayanamayacağım gel beni al.” Gibisinden bir cümle çekmişti. Josh mektubu aldıktan iki gün sonraya verilmiş randevuya geç kalmamak için hemen yola çıkmıştı ve büyülü yollardan da olsa yolculuğu bir gününü almıştı. St. Mungo’ya ulaştığında Valencia’nın gelmesine çok vardı ama bekleyebilirdi eğer bu bir kurtuluş olacaksa…

Saatler, saatler tam üç saat beklemişti o boş odada ama sabrı onu daha da kamçılıyordu. Kapının elbet açılacağını biliyordu. Artık kocası umurunda bile değildi. O sümsük adam artık hayatlarında olmayacaktı. Manzaraya dalıp gitmişken kapının nazikçe açıldığını gördü. Valencia’nın ile aydınlanan oda da heyecanla arkasını dönüp ona doğru kollarını iyi yana açtı. Valencia’nın kendisine doğru gelmesiyle onu kocaman kollarıyla sardı ve yanağına minik bir öpücük bıraktı. O sırada karnını göstererek

“Baya bir büyümüş anlaşılan sana sarılmakta zorlanıyorum artık.”

Dedi sesi gayet sevimli ve babacan çıkmıştı. Kendisini bile şaşırtacak derecede.

Alışkanlıklarından şu “hamilelik” yüzünden vazgeçen Valencia, içindeki sıkıntıyı atmak için başka alışkanlıklar edinmişti. Miguel’in ardından Josh’ı bulma zevkine erişen Valencia hemen hemen bütün gün onunla olma heyecanı içindeydi. Yavaş bir şekilde içeri girmişti, elindeki çantayı bir kenara bırakıp. Josh’ın ona doğru yürüyüp sarılmasıyla birlikte, ”Bayağa bir büyümüş anlaşılan, sana sarılmakta zorlanıyorum artık.” dedi. Ardından Valencia’nın kısa ve alaycı kahkahasından sonra pencere kenarındaki iki koltuktan birine oturmasıyla, Josh’ta karşısındaki koltuğa oturmuştu. ”Ermm.. Evet, doğuma az kaldı, Josh. Bu arada özledim seni.” dedi, gülümsemesini eksik etmeyerek ve karnını sıvazlayarak. Eski aşkları gibi Josh’ında onu bırakmasından korkuyordu; aklından geçirdiği bu düşünce, onun en büyük korkularından biri olmuştu artık son zamanlarda.
Zamanın hızlı geçmesiyle birlikte öğle vakti çoktan geçmiş, bulutlanan hava kendini çiseleyen yağmura bırakmıştı. Koltuğun kollarıyla kendine destek alan Valencia yavaşça ayağa kalktı ve pencere önüne geçerek dışarıyı seyretmeye başladı. Işığın yanmaması ve sadece dışarının ışıklarıyla etrafın aydınlanmasını Valencia çok severdi. Josh’ın da kalkıp yanına gelmesiyle, Valencia gözlerine doğru baktı. ”Korkuyorum,” dedi, sesinin tonunu kısarak. Josh’ın dudaklarından kısa süreliğine öperek ona sarıldı. Kafasını göğsünün üstüne koydu ve dışarıyı seyretmeye başladı.

Ardından tekrardan koltuğa oturdu. ”E, şimdiye kadar neler yaptın? Hiç haber alamamıştım senden. Çok özledim; ama sevgim eksilmedi.” dedi, ardından gözlerini tavanın karanlık kısmına devirerek boş hayallerin gerçekleşemeyeceğini ve böylece tekrar yalnız kalacağı düşüncesinden bir an olsun uzak kalma isteğini Josh bozmuştu.

Mesaj Sayısı : 7 Galleon : 11440 Ekspresso Puanı : 3 Kayıt tarihi : 30/03/09

Josh Valencia’nın koltuklardan birine oturmasıyla dev adımlarıyla onun karşısındaki koltukta yayılarak yerini aldı. Valencia her zaman fazla fevri ve duygusuz olmuştu Josh’a göre ama onu çekende bu özellikleriydi. Josh her zaman fazlasıyla duygusaldı. Duygularını göstermekten hiçbir zaman çekinmemişti. Ağlaması gereken yerde ağlamış gülmesi gereken yerde gülmüştü ama Valencia ne yazık ki böyle değildi. Bir şeyler olmuş gibi sürekli soğuktu. Josh ona dokunmak için deli olurken o karşısında sakince oturabiliyordu.

“Doğumu bebek getirmek için dünyanın en uygun yerinde yapmanı istiyorum. Ve seni bende tabi ki özledim. Fakat şu var ki uzak kalmayı seçen ben değildim sendin!”

Dedi soğuk ve kırılmış bir tavırla. Valencia gitmesini söylemişti Josh’a ve o da arkasına bile bakmadan gitmişti ama bir gün geri dönmesini isteyeceğini biliyordu. Bu hem aşktı hemde Josh’ın fazlasıyla mükemmel olmasıyla ilgiliydi. Şu zamana kadar her birlikte olduğu kadın geri dönmesini istemişti ama o sadece Valencia’ya dönmeyi seçmişti.

Valencia’nın yerinden zorlanarak kalkmasıyla Josh ona yardımcı olmak için yanına doğru yürüdü. Camın önünde durunca önce sana biraz saygı göstermek için uzaklaştı. Fakat sonra daha fazla dayanamayıp ona arkadan sarıldı ve ellerini büyümüş karnın altında bir yerde birleştirdi. Valencia’nın umutsuz sözleri ve öpücüğüne karşılık vermek için biraz düşündükten sonra uzamış sakallarına aldırmadan dudaklarını -Valencia’nın saçlarını geri çekerek- boynuna değdirdi.

“Korkuları geride bırakmak için gidiyoruz unuttun mu?”

Bir cevap beklemesine rağmen Valencia sesini bile çıkarmadan o büyük koltuğuna geri dönmüştü. Aynı şekilde duygusuzca sorularını daha doğrusu sorgulamasını yaparken Josh isteksizce cevaplamak zorunda kalmadan ona yaklaştı ve koltuğa çıkarak onun dudaklarına doğru eğildi.

“Ne önemi var tekrar burada değil miyim işte”