Göl ve Aksam

İlkbaharda bir akşamdı. Güneş haykırırcasına ışıklar saçıyor, son sözlerini göle söyleyip derinlere ilerliyordu. Hafif meltemin etkisiyle göl kıyısındaki ağaçlar salınıyordu bir o yana bir bu yana. Terkedildiğini bağır bağır bağıran kulübe orada, sahilde tek başına dikiliyordu. Yıldızlar göz kırpmaya başlamıştı. Hayvanlar etraftan çekilmiş, ortalık sessizleşmişti. İlkbaharda bir akşamdı.

Birden sessizliği bozan bir şey oldu. Göl kıyısındaki sularda bir hareketlenme oldu, rüzgar şiddetlendi, tilkiler ulumaya başladı. "Şak" sesiyle bir büyücü kıyıda belirdi. 30lu yaşlarının başındaydı. Üzerinde kaşmir bir kazak, her zaman olduğu gibi yine ütülü bir pantolon ve kalın, gri paltosu vardı. Büyücü başındaki şapkayı çıkardı ve terkedilmiş kulübeye doğru ilerledi.

Adımları sakin ve bitkindi. Yüzündeki ifade sabit ve anlaşılmazdı. Tahta kulübeye adımını atmasıyla yer gıcırdadı. Adımlarını daha da yavaşlatarak ilerliyordu ki hiçbir eşya bulunmayan kulübenin tam ortasında simsiyah, çok değerli bir piyano gördü. Üzerini derin bir toz tabakası kaplamıştı. "Hayat," diye düşündü büyücü, "Hayat bizi de mi böyle bırakıp gidecek? Issız bir gölün kıyısında, terkedilmiş bir kulübede, tozla kaplanmış..." Büyücü düşüncelerinden sıyrılıp piyanonun başına geçti. O an hiç düşünmeden, parmak uçlarına geldiği gibi çaldı. Çocukluğundan gelen bir melodiydi bu. Bir aşk şarkısıydı. Kaybolmuşsam eğer gökyüzünde ve eğer yalnız bir kanadım varsa o kanat sen olurdun... Eğer tanrılar kzıp beni bir adaya fırlatsaydı, inan sevgilim o ada sen olurdun...

Büyücünün piyanonun başından kendinden geçniş bir halde kalktı. Arkasına bile bakmadan kulübeden sahile Geldiği gibi, rüzgarla, dalgayla, yaprakların sesiyle ve yıldızların nefesiyle oradan ayrıldı.