I. R. Heyworth ~

Ad - Soyad: Ignatius Rufus Heyworth
İstenen Bina(lar): Slytherin kapalı... Neden hala kapalı?.. Her neyse. Madem orası kapalı; Gryffindor. Ha ama eğer artık Slytherin açılacaksa; Slytherin.
İstenen Sınıf: VI. Sınıf
Karakterin Genel Özellikleri: Kimseye güvenmeyen bir yapısı vardır. Başkalarını düşünmesi gerekmediği sürece düşünmez. Düşüncelerini dışa asla vurmaz. İçinde hiçbir şeyi kalmamış insanlarınki kadar korkusuzluk, cesaret vardır. Kendini kanıtlamayı sever. Mimikleri kullanılmamaktan katılaşmıştır. Üzüntü diye bir duygu bilmez, üzüntü onun için öfkedir. İstediği an, istediği adam olabilir. Duygusunu değiştirme konusunda başarılıdır.
Karakterin Geçmişi: Henüz belirlenmedi.
RP Örneği:
Gecenin ışıkları net değildi. Sokak lambaları yanmıyordu. Dolunay büyük ağaç dalları arasına sinmişti, hiçbir yeri ışıtmamaktaydı. Görünürde hiçbir şeyin olmadığı sokakta yanan tek bir ışık vardı, bir pencereden gelen güçsüz, sönmek üzre bir ışık; ve yanında getirdiği bazı cızırtı sesleri...
Oda oldukça dağınık eşyalarla bezeliydi, ve içinde dağınık sarı saçlı saçlı, avurtları çökük tek bir adam oturmaktaydı. Issızlık içinde bir yandan radyoyu kurcalıyor, bir yandan da nerdeyse sönmek olan muma bakıp duruyordu.
''Beklediğimiz gibi olmadı, değil mi...'' dedi, kapının hemen ardından kalın bir ses, ''...biz, günümüzü gün ederken, onlar... keyif çatıyorlar, ne güzel, değil mi?.. Şu oturduğumuz sokağın haline bak... Yoldaşlık tek bir yardım bile getirmedi, Voldemort canımıza okuyorken. Peki şu Potter denen velet nerde? Her yerde onun kaçtığını okuyorum. Madem bu adam Bir Numaralı Sakıncalı, madem kaçıyor, neden hala onun değerleri için savaşıyoruz biz?..''
Kapıyı ardına kadar açtı. Sesine tam olarak uyan bir yüzü yoktu. Hafif çelimsiz bir vücudu, yana doğru yatmış saçları vardı.
''Yapma... Yoldaşlık'ın bizim gibi iki fazla önemi olmayan adamı korumak için yardım yollayacağını sanmıyorum. Ellerinde zaten ne kaldı ki? İşler hiç iyi gitmiyor, biliyorsun. Potter'a gelince... kaçtığına inanmıyorum, bana kalırsa hala Britanya'da. O çocuk çok önemli Randolph, eminim bildiği bir şey vardır. Şu radyoyu da bir ayarlayabilsem... heh! Oldu sanırım.''
Radyodaki cızırtı sesleri ağır ağır sustu. Radyonun başındaki adam eliyle bir düğmeyi çevirmeye başladı. Daha sonra adam radyoya doğru bir şeyler mırıldandı. Sesler yükselmeye başladı. İki adam radyoya yaklaştı ve gecenin bir yarısı arada bir gülerek, ya da 'olamaz, hadi be' nidaları atarak bir müddet onu dinlediler...
Sabah uyandıklarında da hiçbir ses yoktu, kuş sesi bile. Dağınık saçlı olan adam pencereden dışarı baktı. Randolph ise bir bardağa asasıyla su doldurmuş, çenesinden akan damlalara aldırmadan kana kana içiyordu.
''Baksana Rand, içimde hiç iyi hisler yok. Burayı terk edip başka bir yere mi geçsek dersin?'' dedi, başını arkasına çevirerek Randolph'un suyu içişini bir süre izledi.
Randolph'un suyu bitirmesi ve yutkunup sindirmesi biraz uzun sürdü. Sonra üstündeki eski püskü kıyafetin koluna ağzını sildi. Ağzını şapırdattıktan sonra konuşacak hale geldi.
''Burayı bulmamız ne kadar uzun sürdü unutma. O kukuletalı serseriler yüzünden kaçayım mı yani? Keyfim yerinde, gelip beni alsınlar, ya da o Yoldaşlık serserileri bizi yanlarına alsın, saklasın. Hiçbir yere gitmem ben Anthony! Hiçbir yere gi-''
Sözünü dışarda gürültülü bir puf sesi bastırdı. İkisi birden yüzlerini camdan dışarı çevirdiler. Puf sesleri çoğalmaya başladı, en azından bir düzine ses duydular, ve renkli dumanlar gördüler. Dumanlar yavaş yavaş beden olmaktaydı.
''Eğil!'' dedi Randolph'un kalın sesi, ve hızla Anthony'yi yere çekti. Camın tam ucunda olan Anthony geri çekilir çekilmez başını birkaç santimle yeşil bir ışık ıskaladı. Onun ardından 3-4 tane daha ışık aynı yere çarptı.
Ayak sesleri ve cama doğru uçan büyüler duyulmaktaydı. Tavan ve duvar etkiden zangırdamaya başlamıştı. ''En az bir düzine adamdan nasıl kurtulmayı planlıyorsun?!'' diye bağırdı Randolph, sesi uçan büyüleri zor bastırıyordu. ''Birkaç dakika içinde ikimizin de kıçını tekmeleyecekler! Cisimlenecek kadar yoğunlaşamıyorum! Ant, napacağız?!'' diye avaz avaz bağırmaktaydı. ''Öleceğiz!'' dedi Anthony. ''Öleceğiz, ya da onlar ölecek! Başka çare yok! Asanı çek ve savaş! Sadece savaş! Sen değil miydin 'kukuletalı serserilerden mi kaçacağım' diyen?!''
Son cümle kalın sesli adama bir panzehir gibi etki yaptı, asasını çekip merdivenlerin tam başına koştu, içeri girmiş birkaç kukuletalı adam vardı, biri merdivenlerden çıkmaya çalışmaktaydı. ''Avada Kedavra!'' diye bağırdı, sonuçta onlar onu öldürmeye gelmişti, lanet kullanmasında ne sakınca vardı ki?
Büyünün geldiğini fark etmeyecek kadar merdivenlere odaklanmış kukuletalı adam, başını kaldırır kaldırmaz başına yeşil bir ışık çaktı ve aşağıya, diğerlerinin üstüne uçtu. Cesedinin çarptığı kişiler yere devrildi ve daha kalkamadan yeşil ışıklarla vuruldular. Geriden gelenler hemen merdivenin başına asalarını doğrultup avaz avaz lanetler haykırmaya başladılar. Randolph ve Anthony ikilisi sindi. Kukuletalılar hızla merdiveni tırmanmaya başladılar. Hepsi merdivene dizilmiş, bir tanesi tam varmıştı ki ortaya bir asa fırladı, merdivene doğruldu ve duyabilecekleri son sözü söyledi: ''Bombarda Maxima!''
Büyük bir patlama oldu ve merdiven yıkıldı, kukuletalı adamlar yığıntının altında kaldılar ya da bayıldılar. Hızla birkaç yeşil ışık hepsini vurdu.
Anthony ve Randolph inmek için eskiden ortasında cam bulunan pencereden aşağı atladılar, bahçedeki çimlerin ve otlakların üstüne düşünce pek acı çekmediler. ''Sahiden dediğim gibi serserilerdi, Yılan kafa 12 adamını yitirdiğini duyunca üzülür mü dersin bari?'' dedi Randolph. ''Sanmıyorum, 12'si gider, 12'si gelir onun için. Hadi kaybolalım burdan.''
İki puf sesi duyuldu, renkli dumanlar çıktı, ve bedenler kayboldu.

Slytherin alımları an itibariyle açılmıştır, alımlara ve kapatmalara aktif üye sayısı gözden geçililerek karar veriliyor. Kabul edilmiştir, rütbeniz veriliyor.