Huzursuz.

Ravenclaw Ortak Salonu'ndan çıkarken, düşünceliydi genç kız. Adımlarının sesi, Hogwarts'ı sarıp sarmalayan yüzlerce koridordan birinde yankılanıyordu. Buna rağmen aceleci bir görüntü sergilemiyordu Aldeth, tam tersine aheste hareketlerle bezenmişti görüntüsü. Uykusuzluğun gözlerini acıttığını duyumsayabiliyordu. Adımlarının manasızlığını düşünecek durumda bile değildi. Evet, anlamsızdı, çünkü öylesine yürüyordu. Gitmek istediği bir yer, yapmak istediği bir şey yoktu o an için. Sadece yürüyordu, Ortak Salonu dolduran insan güruhunun arasından sıyrılıp kendini ıssız koridorlardan birinde bulduğundan beri yürüyordu. Üst üste binen pek çok şeyden o kadar çok bunalmıştı ki, yenilikçi ruhu, sonunda isyan bayrağı çekilmişti benliğinde. Yapması gereken pek çok ödev, Aldethea'yı Ortak Salon'da beklemekteydi, ancak pek çok genç erkeğin yüreğini hoplatacak derecede düzgün çehre hatlarına sahip kızın onları yapmaya pek niyeti yokmuş gibi görünüyordu.
Kendisini boş derslikte bulduğunda, şaşırmıştı. Bu yerin özel bir çekiciliği yoktu onun için. Hogwarts'ta kalabalıktan nasibini alamamış o kadar çok mekan vardı ki... Boş derslikte bunlardan biriydi fakat Aldethea'nın gitmek isteyebileceği türden bir ortama ev sahipliği yapmıyordu. Anlaşılan ayakları ona bir oyun oynamıştı ve genç cadıyı boş dersliğe getirmişti. Aldethea'ya düşen tek şeyse, dudaklarına bir tebessüm yerleştirip bu oyuna uymaktı. Öyle de yaptı.
Ortak salondan çıkmadan önce kolunun altına sıkıştırmayı akıl edebildiği kitabını aldı eline, yıpranmış ve aşınmış kapağın bekçilik ettiği sayfalarda yer alanları okumak için sabırsızlandığını duyumsuyordu. Bakışlarını kitaptan ayırıp odayı inceledi, en öndeki sıraya oturup oturmama konusunda tereddütlü olsa bile, en sonunda kararsızlığından sıyrılıp sıraya yerleşti. Kitabını açıp okumadan önce, tozlu sayfalardan yayılan cezbedici kokuyu içinde duyumsadı. Daha sonra kapağını kaldırdı ve okumaya başladı... Lakin kitap okumaktan her zaman zevk alan bünyesi, bu sefer reddetmişti ilgi çekici satırları. Dudaklarından dökülen sıkıntılı bir oflama ile, kitabını kapattı.
Sesi duyduğunda, odadan çıkmak üzereydi. Tokmağın soğuk metal yüzeyini hissedemeden parmakları, derin bir ürpertiyle donup kaldı narin bedeni. "Aldethea..." diye fısıldıyordu cehennemi bir ses... *Cehennem* tabiri bile yersizdi, Araf'ta sıkışıp kalmış bir ruhtu bunu fısıldayan. Dehşetli gecelerini anımsarken, titremesine engel olamıyordu. Boğazından kopup gelen boğuk çığlıkla birlikte, sarsılarak yere düştü. "Aldethea..." diye devam ediyordu *ses*. "Ne istiyorsun!" diye haykırdı. Haykırışına karışan hıçkırıklarının sesi, bomboş odada yankılanıyordu.

Sıkıntıyla iç geçirirken aynı zamanda ortak salonda bir o yana bir bu yana yürüyor, bugün alacağı özel dersi düşünüyordu. Sihir Tarihindeki büyük başarısı(!) üzerine, büyük sınıflardan bir çocuk ona ders vermeyi kabul etmişti. Marjory bundan her ne kadar memnun olmasa da, Hogwartsı bitirmek istiyorsa, bu dersi almak zorunda olduğunun farkındaydı. Fakat yine de istemiyordu işte. Tek boş gününde eğleneceği yerde, bir de bu özel ders zıvırtısı çıkmıştı. Çaresizlikle gözlerini devirerek, sabahtan beri durmadan açılan bağcıklarını bağlamak için öne doğru eğildi. En azından ders verecek çocuğun yakışıklı olması, ayaklarının onu boş dersliğe götürmesini sağlıyordu. Ortak salondan çıktığında, hızlı adımlarla merdivenden indi. Tam indiğinde, merdivenin dönmeye başlamasıyla zamanlamasının süper olduğu kanaatine varan Marjory, bu düşünceler içindeyken yanlışlıkla Slytherinlerden bir çocuğa çarpmıştı. "Ah, gerçekten özür dilerim." Fakat Slytherinlilerden, kuru bir özür dilerim ile kurtulamayacağınız gibi, bin bir türlü azar işitebilme olasılığınızın yüksek olduğunun farkındaydı. Karşısındaki çocuk tam ağzını açacakken, Marjory hızlı bir hareketle çocuğun kolunu tuttu ve "İltifatlarını dinlemeyi isterdim ama gerçekten acelem var." diyerek hızlıca boş sınıfa doğru koşmaya başladı. Koşarken sertçe elleriyle yardığı kalabalıktan gelen itirazları umursamadan, sınıfa doğru ilerliyordu. Birkaç Slytherin vakasıyla daha uğraşmak istemiyordu. Sonunda boş dersliğe vardığında, kapının kulpuna tutunarak derin bir nefes aldı. Soluk soluğa kalmıştı ve içeriye bu şekilde girmek istemiyordu. Büyük ihtimalle ders verecek olan çocuk çoktan gelmişti ve içinden geç kaldığı için Marjorye lanet ediyordu. Umursamaz bir şekilde başını sallayarak, kulpun üzerinde yarattığı ağırlıktan dolayı çoktan açılmış olan kapıyı ittirdi ve ittirmesiyle birlikte duyduğu tiz bir çığlık ile, yerinden sıçradı. Onların binasından olduğunu bildiği, fakat adını hatırlayamadığı sarışın bir kız, çığlıklar atarak yerde sarsılıyordu. Marjory, duyduğu korku ile, kaçıp gitmek veya kıza yardım etmek arasında ikilemde kalmıştı. Fakat iyi bir insan olarak yapması gereken, yerde sarsılan kıza yardım etmek olurdu. Peki Marjory iyi bir kız mıydı? Orası kesin. Peki neden hala kaçmak istiyordu? Kafasını sallayarak bu düşüncelerden kurtulmaya çalıştı ve eğilerek yerde kıvranan kızın omuzlarını kavradı. Onu teselli etmek için bir şeyler söylemesi gerektiğini hissediyordu. Fakat bu amaçla dudaklarını araladığında, tek söyleyebildiği sadece iki kelimeydi. "Aman Tanrım."