Koridor

Hastahane kanadına açılan koridor...

Alicia aracından inerken sırtında kış güneşinin o hafif sıcaklığını hissedebiliyordu...Sandıkların ilkini araçtan indirmek için biraz büyü kullandı.İkinci sandıkta birincinin yanına indiğinde içini çekerek başını salladı

"Sanırım yanıma bu kadar çok şey almamalıydım"diye mırıldandı."Ama hala yanıma almış olmam gereken şeyler olduğunu düşünüyorum"

Kendi kendine söylenirken arkasından süzülen sandıklarıyla beraber binaya ilerlemeye başladı...

Bahçelerin arasındaki yol kardan temizlenmişti ama ağaçlar hala çıplak dallarının üzerinde beyaz bir battaniye taşıyordu.Alicia akademiye baktı;pencere pervazlarındaki buz sarkıntıları binanın taştan cephesinde hoş bir dekorasyon oluşturuyorlardı.

İçini çekip derin bir nefes aldı."Tıpkı eskisi gibi.."dedi

Yavaş adımlarla ilerleyip binanın önüne geldiğinde kar yağmaya başlayınca Alicia aceleyle merdivenleri çıkıp giriş salonunun korumasına girdi.

Eğer geliceğini haber vermiş olsaydı büyük olasılıkla onu burda karşılamaya gelicek birileri olucaktı.Ama Alicia kimseye haber vermemiş;zamanında heycanla,korkuyla,bazen kahkahalarla bazen gözyaşlarıyla doldurduğu bu koridorları tek başına katetmek istemişti.

Koridorun başına geldiğinde etrafta kimseyi görmemiş ve bu sessizlikten cesaret alarak ilk adımıyla beraber gözlerini kapatmıştı.Ve o anda anılar zihnine,benliğine tüm hücrelerine dolarcasına onu sarmıştı.Anılar şimşekler halinde beyninde çakıyordu.

Okula ilk girişi ve heycandan titrer bir halde seçmen şapkaya doğru ilerlerken okul müdürünün gözlerindeki o ince ışıltı ve o anda beyninin bir köşesinde yankılanan o ses;

"Sonunda miss Granger sonunda..."

Ve o ilk tılsım dersi;

"Hoşgeldiniz çocuklar ...umarım bazılarının aksine buraya varşınız daha kolay olmuştur"

Ve o kahkahalar arasında gülmeyip ona üzgün ama sevgi dolu bakan bir çift yeşil göz...

Ardından attığı yirmi sayıyla beraber beynine yediği ve bir hafta boyunca baygın yatmasını sağlayan bludger...

Anıları birden ilk senesini terk edip dördüncü senesine atladı.O karanlık iğrenç gece..panik içindeki öğrencilerin koşturmaları ve karanlıkta yönünü bulmaya çalışıp arkadaşını deli gibi sarsan kendisi...

"O nerde Lena o nerde??!!"ve iki yıl boyunca tek kelime etmemesini sağlayan o cevap"O gitti Alicia.."birkaç saniyelik sessizliğin ardından tekrarlanan o korkunç sözcük.."o gitti"...

Aniden çarptığı korkuluklarla beraber gözlerini açan Alicia yüzünün gözyaşlarıyla ıslandığını farketti.Bir süre sessiz kaldıktan sonra yüzündeki yaşları silip hastane kanadına doğru ilerlemeye başladı.

Onyedi yaşında yaşayan bir ölü gibi terk ettiği okuluna şimdi yirmibeş yaşında geri dönüyordu.Ama burukta olsa atan bir kalple...

Bu düşünceyle tebessüm eden alicia kendisine ait odanın kapısını açıp içeri girdi

Daisy, yavaş adımlarla binadan içeri girdi ve yürüdüğü yerin keyfini çıkarırcasına yavaş adımlarla etrafına bakınarak yürümeye başladı. Olmak istediği, çok özlediği yerdeydi işte.

5 yıldır, İngiltere dışında geçirdiği beş yıldır en çok özlediği yer Hastane Kanadı olmuştu. Koridorda ilerlerken eski günlerin gözünde canlandığını hissetti; buraya gelip şifacıyla yaptığı sohbetler, ona yardım edişi, şifacının anlattığı ve adeta içercesine dinlediği tedavi yöntemleri...

Hogwarts'ta okurken en sevdiği ve en başarılı olduğu ders İksir'di genç kızın. O iksirlerle uğraşmaya, o kokulara bayılırdı. İksirlere olan bu merakı ve okulun şifacısına duyduğu hayranlık onu da şifa eğitimi almaya itmişti. Seçiminden de hiç pişmenlık duymamıştı, bütün gün o ilaç kokuları içinde hastalara yardım için koşuşturmaya bayılıyordu.

Köşeyi döndü ve odasına geldiğini fark etti. Öyle bir dalmışltı neredeyse gelip geçecekti odayı. Kapıyı açıp içeri girdi ve ilk gözüne çarpan şifacının ona gülümseyen portresi oldu.

"Döndüm." dedi kendi kendşne gülümseyerek. "Ait olduğum yere. Bunu görmemi sağladığın için çok teşekkür ederim Miss. Brown."

» Sessiz Koridor