Sihir Bakanlığı İş Başvuruları

Sihir Bakanı - Adaylar seçilmiştir, lütfen başvurmayınız.
Bakanlık Müsteşarı - Stephen Odelthal
Sihir Bakanı Asistanı - Bakan seçildikten sonra alım yapılacaktır, lütfen başvurmayınız.

Sihirli Yasal Yaptırım Dairesi
Başkanı -
Sihrin Uygunsuz Kullanımı Bürosu Başkanı - Edward Jake Swan
Çalışan - Magnus Arthur Gauss
Seherbaz Karargahı Başkanı - Charlie Adolph Monaghan
Çalışan - John Stewen Peterson + Daniel Bryant Prewitt
Büyüceşura İdari Hizmetleri Başkanı - Dietricha Schwanhild

Esrar Dairesi (DOLU)
Başkanı - William Kunz C. Engelbert
Roxanne Elena Miller

Uluslararası Sihirsel İşbirliği Dairesi
Başkanı - Nathalie Emilie Allén
Uluslararası Sihirsel Ticaret Standartları Kurulu Başkanı - Boş
Uluslararası Sihirsel Hukuk Bürosu Başkanı - Dorothée Juliette Lemieux
Çalışan - Lisa Gaunt
Uluslararası Büyücüler Konfederasyonu Britanya Kürsüsü Başkanı - Brooke Alliandre Larisen

Sihirli Ulaşım Dairesi
Başkanı - Andrei Boris Grzeskiewicz
Uçuç Şebekesi Başkanı - Boş
Süpürge Denetim İdaresi Başkanı - Boş
Anahtar Bürosu Başkanı - Fred O'Hara
Cisimlenme Sınav Merkezi Başkanı - Boş

Sihirli Oyunlar ve Sporlar Dairesi
Başkanı - Robert John Allison
Britanya ve İrlanda Quidditch Karargahı Başkanı - Dayrnt Bill Black
Çalışan - Melanie Stacy Gracia
Resmi Tükürenbilye Kulübü Başkanı - Boş
Saçmasapan Patentler Bürosu Başkanı - Boş

Sihirli Yaratıkların Düzenlenmesi ve Denetimi Dairesi
Başkanı - Johannés Edmund L'mour
Zararlılar Danışma Bürosu Başkanı - Boş
Cincüce İrtibat Bürosu Başkanı - Boş
Canavar, Varlık ve Ruh Bölümleri Başkanı - Jason Goldfine

Sihirli Kazalar ve Felaketler Dairesi
Başkanı - James Dean Grant
Büyü Kazalarını Düzeltme Ekibi Başkanı - Boş
Unutturucu Karargahı Başkanı - Bellatrix Black
Muggle'ları İkna Edici Mazeretler Komitesi Başkanı - Daphne GreenGrass

Evlendirme Dairesi
Başkanı - Boş

Danışma Görevlisi - Isabella Amy Widmore

Mümkünse meslek değiştirmek istiyorum^^

Ad Soyad: Aléida Emilié Widmore
Karakter Hakkında Ön Bilgi:

Çok çabuk kavrayan ve karşısındakini uğraştırmayan zeki birisidir. Hiçbir zaman kendisine verilen bir işte çok çalışkan olmamıştır. Ona öğretilen şeyleri tekrarlamadan pratik bir şekilde anlar ve bir daha unutmaz. Büyü yapanlar en çok özendiği kişilerdir. Daha okula başlamamış olmasına rağmen birçok büyünün ve iksirin nasıl yapılması gerektiğini , malzemelerini ezberden bilir. Övünmekten hoşlanır. Kesinlikle ZAY , kofti muggle ayrımı yapar ve de herkesi arkadaşı olarak kabul etmez. Çok açık sözlüdür , bazen bu açık sözlülük patavatsızlığa dönebilir. Sevdiklerine yalan söylemekten hoşlanmasa da iyi yalan söyler. Bu alışkanlığı nerde nasıl edindiğini hala anlayamamıştır. Ama haminnesi bunun ona doğuştan verilmiş bir özellik olduğunu söyler.

Başkalarının işine burnunu sokmaktan nefret eder ama bazen kendini tutamayıp karıştığı işler olabilir. Başkalarının da aynı titizliği Grace'in hayatında göstermesini bekler. Bulamayınca da öğretmeye çalışır.Kendini beğenmiş kişilerden nefret eder. Mely'e göre sadece kendisi ve seçdikleri üstündür. Tanımadığı bir kiişinin gönlünü nasıl feth edeceğini bilir. Espirili ve canayakındır. Aynı zamanda tanımadığı kişilere bir buz kadar soğuktur.

Savaş tarafı konusunda aklında bazı soru işaretleri yetişkin olana kadar mevcut değildir. Yaşı küçük olanların savaş tarafı seçmeye müsait olmadığını düşünür. Şu ana kadar düşünceleri ailesinin ona verdiği bir düşünce biçimidir. Bunun için küçükken ona daha yakın gelen ölüm yiyenlik üzerine gözlem yapmaktadır. Bir savaşa girmeden önce insanın kendi içindeki savaşta galip gelmesi taraftarıdır. Kolundan hiç çıkartamayacağı bir dövme yada içinden atamayacağı bir vicdanın yanlışlarını hayatının sonuna kadar çekmek istemez. Hadeflerini erkenden koyar ama yakalayana kadar en ince ayrıntısına kadar ölçüp biçer. Çoğu konuda tarafsız değildir. Yanlış yada doğru , eninde sonunda bir karara varılması gerektiğini düşünür.

İstediğiniz Mevki: Bakanlık Müsteşarı
Örnek Rp:

Uyku , uyku , uyku.. Şuanda istediği tek şey uykuydu. Zaten Emilié geleceği düşünmezdi. Onun için önemli olan şimdiki istekleriydi. Anneisni onun isteklerini her zaman yerine getirmişti. Ama şuanda yalnızdı , aslında Emi inkar etsede hep yalnızdı. Kimsenin ailesini tanımak yada bilmek istemiyordu , ailesini anlatanlardan tiksiniyor. Babaları ön planda olan kişilerle arasına mesafe koymaya özen gösteriyordu. Ne kadar söylemese de herkes biliyordu.. Em'nin babası yoktu.. Elbetet biyolojik bir babası vardı , ama kimdi onu birtek cadı annesi bilirdi. Oysa Haminnesi ölene kadar bu baba konusuna fazla takılmazdı. Doğruya o zaman Emi için annesi de yoktu. Sadece büyükannesi ve hayal dünyası vardı. O öldüğünde hiç göz yaşı dökmemişti , oysa o ruhunun diğer parçasıydı. Bu yanı Valentiné teyzesine mi benziyordu? Ama ona benzemesi imkansızdı.. Ona benzeseydi teyzesi onu severdi. Svet teyzesi hariç onu ailede sevenler azdı. Sanki o babasız büyümekten zevk alıyordu. Şu lanet olasıca yatakhanede aslında bir sürü arkadaşı vardı.. Var değil , vardı.. Çünkü kendini büyülere ve iksirlere adamış , bunu yaparken arkadaşlarını ihmal etmiş hatta onlarla görüşmeyeceğini düşünüp pis şakalarına alet etmişti. Şimdi hepsi kafa dengi tiplerdi.. Olsun , Emilié'nin kimseye ihtiyacı yoktu. Tek başına maceralar yaşayabilirdi. Mesela bu geceyi isterse bahçede geçirebilir , bunu kimsenin ruhu duymazdı. Suratına yayılan gülümsemeye engel olmaya çalışmadan siyah yorganı üzerinden sıyırdı. Parmak uçlarında ilerleyerek yatağının başucunda duran üzeri gümüş desenlerle kaplı siyah gecede kaybolan sandığının başıan geçti. Dokunmasa havada gümüşi şekiller var sanırdı. Üzerinde duran eşyaları yavaşça yatağının üzerine bırakıp sandıktan sessizce cüppesini çıkardı. Eğer bu yaramazlıkları devam edecekse düzenli olmalıydı. Elbiselerin üzerine eşya koymak ses çıkartırdı. Gerekli eşyalar gerekli yerlerde..

Geceliğini çıkarıp yatağının üzerine attı ve üstünü hızla giyindi. Daha demin dediği düzeni iki dakika geçmedne unutmuştu. O gecelik hiçbir zaman katlanmayacaktı , asasını yastığının altından alıp ayağına ayakkabılarını geçirdi. Beyaz parkelerin parladığı zeminde ayakkabılarını gıcırdatmadan yürümeye başladı. Hademe okula yeni alınmıştı , zaten garip bir aile olduğu en baştan belliydi. Ama Tanrı aşkına güzel temizlik yapılıyordu. Hem bir kofti ancak yerleri temizlemeliydi. Karşısındaki koftilere nasıl davranılır dersi veriyormuş gibi başını geriye savurdu. Sol gözünü kapatan perçek geri çekilmiş daralmış salon bir anda daha geniş oluvermişti. Maçlarda mutlaka saçlarını toplamalıydı. Bu nerden aklına gelmişti bilmiyordu ama bunu kesinlikle yapmalıydı. Yürürken gözlerini açık tutmaya çalışarak gerindi. Elbette gözleri kapanmıştı ama birşeyi denemek bile önemliydi. Hele de Emilie gibi üşegeç bir kız için.

Şöminenin alevinin sardığı ortak salon boş ve ürkütücüydü. Alevin hareketleriyle gölgeler değişiyor. İlk kaçma girişiminde birine yakalanma duygusu süreki gözlerinin etrafı taramasına yol açıyordu. Annesinin anlattığı gibiydi. Etrafa dikkatli bakması onun anlattıklarını aklına bir bir getiriyordu. Koltukların arkasındaki çıkış kapısı , kızlar yatakhanesinin önündeki beyaz şömine.. Salzar'ın ana rengi olan üç renkle döşenmiş ihtişamlı salon.. Gri , yeşil i siyah.. Beyaz şömine sayılazsa. Özgürlük hissini en çok veren Salazar Slytherin'in portresiydi. Evet hareketli değildi ama sanki Emilie'ye bakıyor ve onun gibi bir Slytherin öğrencisi olduğu için çok mutlu olduğunu kapalı dudaklarının arkasından fısıldıyordu. Bakışlarını ondan çevirip çıkış kapısına yöneldi ve nemli koridora kendini bıraktı , içerde biraz daha kalması heralde bütün geceyi orda geçirmesine neden olurdu. Yeşil ve gri o kadar güzel parlıyordu ki..

Koridor nemli ve loştu. Köşelere yaklaşıldığında gölgeler artıyor , ayak sesinin yankısı süreki arkasına ve önüne dönmesine yol açıyordu. Asası ise serinliğe rağmen terlemiş avuçlarının arasındaydı. Şuanda korkmuyordu aksine bu özgürlükten zevk alıyordu fakat kulağına gelen bir ses onun rahatsız olmasına yol açıyordu. Merdivenleri hızlıca tırmanmaya başladı. O ses hala arkasından gelirdu.. Bu yankıdan farklıydı , süpürgeyle uçarken bu sesi duyardı.. Tabi ya arkasında bir hayalet vardı. Kaymamaya çalışarak birinci kata çıktı ve önüne gelen ilk heykelin arkasına kendini attı. Birkaç saniye sonra önünden oldukça çirkin yüzlü , asil elinde kılıcıyla sessizce gülümseyen bir hayalet geçti. Kırmızı giysisiyle kendini diğer beyaz giyimli hayaletlerden ayırıyordu. Eğer ona yakalanırsan bütün okul çıkacak çıngarı duyar, aşağıya indikelrinde Emilie'yi duvara cüppesinden asılmış imdat diye bağırırken bulurdu. Eliyle ağzını kapattı ve hayaletin hızla ilerlemesini bekledi. Acaba onu duymuş muydu? Duymasa niye etrafına öyle bakınsın ki.. Koridorun sonuna geldiğinde Emilie'nin bu katta olduğunu anlayacaktır. Yere oldukça yumuşak basmaya çalışarak hızlı adımlarla karşıya geçti. Hayalet birşey sezmiş olmalıydı. Açık kalması garip olsada açık kalmış pencereye doğru ilerledi ve kendini pencereden aşağıya attı;

-"Ahhhh.."

Bunu dudaklarını ısırarak söylemesi fazla gürültü çıkmamasına neden olmuştu ama bir çalının içine düşmüştü ve canı acıyordu. Hiç hareket etmeden gövdesinin yarısı duvardan dışarı çıkmış hayalete baktı. Bu laftan da anlamazdı , bazen Gry. hayaletine sempati duyuyordu.. Bazen mi? Oysa bu sempati yeni ortaya çıkmıştı.. Ne olursa olsun çok mutluydu. Okul kurallarını zevkle çiğnemiş kapısı kapalı okuldan çıkmayı başarmıştı. Müdürenin odasına taş atıp kaçtığını ilan etmek istiyordu. Elbette bunu gerçekleştirmeyecekti. Hayalet etrafına bakınıp fazla gürültülü olmayan bir kahkahayla görüş alanından çıktı. Kahkahaların uzaklaşmaını bekleyip çalıların arasından çıktı. Yanağı çizilmişti ve beli ağrıyordu. Bu ne lanet şeydi? Yine de zafer sırıtışıyla bahçeye doğru yürümeye başladı. Şimdi ne yapmalıydı? Keşke yanında bir arkadaşı olsaydı o zaman daha çok eğlenebilirdi. O da nesi ilerde yürüyen biri mi vardı? Yoksa Emilie mı yanlış görüyordu. Çocuğun başı ona bakan kız döndü. Emilie'nin içini buz gibi soğutan donuk bakışları ve garip sırıtışı vardı. Oysa bu çocuk Ravenclaw'a seçilen kendini ZAY'a adamış sıcak gülüşlü genç değil miydi? Nasıl bu kadar itici olabilmişti.. Elbette ZAY olmak bir iticilik nedeniydi ama bu suratta rahatsız edici olan farklı birşeydi.

Başını çevirip yoluna dümdüz devam eden çocuğu gözleriyle izlemeye başladı. Acaba bu çocuk ZAY görünüşlü ölüm yiyen falan mıydı? Ve Yasak Orman'a mı giriyordu? Acaba orada ne yapacaktı? Bu kimin umrundaydı? Emilie tabiki de onun arkasından gitmeyecekti. Daha aklını peynir , ekmekle yememişti. Okuldaki ilk günleri ve ilk yılı için çiğneyecek kurallar sınırını yeterince geçmişti. Neden onda annesini görüyordu.. Benzemeleri değil.. O bakışlar evet .. Annesi gibi o da uyur gezerdi. Ve geceleri dayıları Yasak Ormanda av için gezerlerdi. Bir çocuğa zarar vermek onların sonu demekti.. Ayrıca bu bilmiş çocuğun başına bela olmak istiyordu. Bunun için onun canlı olamsı gerekirdi. Ayrıca vampir olmaması.. Biraz geriden çocuğu takip etmeye başladı. Hiç girmediği bu yer gerçekten ürkütücüydü. Annesinin anlattığına göre olay bazı yaratıklarda biterdi. Eğer çevrede at-adam gibi koruyucular geziyorsa orada pek yaratık olmazdı. İyide onların ne tarafta olduklarını tahmin edemeyecek yaştaydı. Belki de o lanet çocuğun canı cehenneme olmalıydı. Zikzaklar çizerek ilerliyordu. Burayı tanır gibi bir yanı vardı.. Ama bunun garantisi yoktu. Çocuktan gözünü ayırıp asasını diğer eline aldı ve terli avucunu cüppesine sildi. Aman Tanrım.. Her taraf karanlıktı. Yuvarlaklar çizen bu lanet çocuğu niye keriz gibi takip etmişti. Off ordan birşey mi geçmişti? Dayım buralarda mıdır? Dayı.. Tekrar adının Tom olduğunu düşündüğü çocuğun arkasından ilerlemeye koyuldu. Ama görüş alanından çıkmıştı. Onu mutlaka bulmalıydı. Hızlı adımlarla ilerlemeye başladı.

Deminden beri yavaş ilerleyen çocuk koşmuş muydu? Nerdeydi? Artık nerede olduğunu bulabileceğini sanmıyordu.. Bu lanet olasıca yerin gündüzü de böyle olmalıyd. İyice yolunu şaşırmadan geri dönmek istiyordu. Arkasını dönüp aşağıya doğru ilerlemeye başladı. Islak toprakta ayak izleri kalabilirdi. Asasını iyice kavrayıp yere baktı , yere bakmasıyla kaskatı kesilmesi bir oldu. Daha iki dakika önce geçtiği yerde ayak izlerinin üzerini başka izler de süslemişti. Belki de biraz daha geç o noktaya varsaydı o yaratık üzerinden geçip onu parçalayacaktı.

-"Kim var orda?.."

Demek Tom uyanmıştı. Ama bir sorun vardı. Ağaçların bulunduğu tarafa yani boş tarafa bakıyordu. Oysa tehlike tam arkasındaydı.. Tehlike.. Kendisini tehlike olarak göstermek hoşuna gitmişti. Birnevi motivasyon.. Gülümseyip yerde gördüğü ilk dalı aldı. Nede olsa hertaraftan uğultular geliyordu ve ıslak toprak sisle birleşip sesi emiyordu. Tom'un sırtına vuracaktı ama bu tehlikeli oalbilirdi. Arkasında olması aynı zamanda dezavatajdı. En iyisi önlemli bir merhabaydı. Kolunu yakalamya hazır birşekilde;

-"Sizin orada yol arkadaşlarına böyle kaba davranılıyor demek.."

Bunu demesiyle eğilmesi bir oldu. Biraz sonra başının üzerinden bir sihir geçti. Yavaşça ayağa kalkıp buz mavisi gözlerini gencin gözlerine dikti. Bu çocukluktan gelen bir alışkanlıktı.. Benimle konuşurken yüzüme bak.. Gülümseyip;

-"Bir dahaki sefere arkana bakmayı unutma ve karşındakinin armut gibi orda senin asanı çevirmeni bekleyeceğini sanma.. Ayrıca uyur gezersin.. Hakkında en iyisi kendini yatağa bağlaman olur.. Tabi ebediyen bağlarsan da karşı çıkmam , emin ol.. "[/color]

Ad Soyad: Roxanne Caroline Miller
Karakter Hakkında Ön Bilgi:
Tehlike ve Rox. Rox, Hogwarts'ta okuduğu yıllar boyunca sadece tek bir isimle anılmıştır. Bayan tehlike. Rox'un merakından, hırsından, kendine güveninden bulaşmadığı olay neredeyse kalmamıştır. Rox'un umursamaz aynı zamanda şımarık oluşu her zaman istediğini elde etmesine neden olmuştur. Rox'un kıvrak yani sinsi bir zekaya sahip olması karşısındaki kişiyi çok çabuk atlatmasına olanak vermiştir daima. Sahip olduğu irade ve mantığa rağmen onları gölgede bırakan bir şeye sahip olmuştur hep o. İçinden gelen çılgın bir sese. Mantığıyla hareket ettiği olaylar parmakla gösteriLebilecek kadar azdır. İçindeki sesi dinler hep o. Bu nedenle her türlü belaya karışmıştır aslında. O çılgın ses çoğu zaman yanlış şeyleri itip öğretmiştir doğruyu Rox'a. Kendine her zaman tam bir güven duymuştur. Kendinden şüphe ettiği bir an yok gibidir. Bu nedenle hayatında her türlü başarıyı tatmıştır. Ölümden korkmaz. Fakat hayattan zevk alabilmekten mutludur. Bu nedenle içindeki ses kadar Rox'da çılgındır. Kısıtlamalara hiçbir şekilde gelemez. Yani özgürlüğüne oldukça düşkündür. İnsanların ne olduğunu ilk görüşte anlayabilir. İyilik meraklılarından nefret eder. Bu nedenle henüz küçük yaşta sıkı bir "Ölüm Yiyen" olacağını kanıtlamıştır. Korkak insanlardanda aynı şekilde nefret eder. Onları yakınına yaklaştırmaz.
İstediğiniz Mevki: Sihirli Yasal Yaptırım Dairesi Çalışanı
Örnek Rp:
~ Bir SonbahaR Sabahı...

Gözlerini umutsuzca baktığı resimden alması saatler sürmüştü Marissa'nın. Oldukça neşeli bir tabloydu, fazla bile neşeli. Bir adam ve bir kadın elleri ve gözleri birbirine kilitlenmiş bakıyorlardı birbirlerine. Kadının parlak sarı saçları etrafa bir ışık ve sevinç yayıyor, adamın ise mavi gözleri bir okyanus kadar derin gözüküyordu. İkisininde teni bir kar tanesi kadar beyaz ve parlaktı. Bu mutlu çiftin hemen arkasında sonsuza uzanacakmış gibi duran ağaçlar vardı. Onların üzerlerinde ise oldukça fazla sarı yaprak vardı ve resimden anlaşılıyorduki bu sarı yapraklardan hemen hemen bir tanesi geçen her saniyede yere doğru süzülüşe geçiyordu. Buz mavisi gözleri ve altın sarısı kadar parlak saçlarıyla kadının mora yakın dudakları zarifçe kıvrılıyor, adam ise kadına bakıp hafifçe tebessüm etmekle yetiniyordu. Tabii arada sırada kadının ve adamın saçları, etrafta esen rüzgara daha fazla dayamayarak uçuşuyorlar, rüzgarın mahkumu oluyorlardı.

Gözlerinden aşağıya, oradanda resime damlayan bir gözyaşı sayesinde kendine gelmişte işte Marissa. İkinci bir gözyaşı daha resme damlamadan, beyaz ve narin ellerini gözlerine götürüp, düşecek ya da düşmeye meğilli yaşları sildi. Bir çocuk gibi ağlamanın bir faydası olmayacağını bildiği halde, kalbine veya aklına söz geçiremiyor, onunla ilgili hatıralar aklına gelince bu sahneleri çoğu kez yaşıyordu. Ve her defasında kendine kızıyor, bir an önce bu karamsarlıktan kurtulmak istiyordu. Sadece karamsarlık olsaydı düşünce tarzı sevinebilirdi. Ama bunun haricinde hep duygusaldı. Hep dokunsan ağlayacak gibiydi. Hep o buz mavisi gözlerde bir damla yaş vardı. İçine oturan hep bir şey vardı ve Marissa ne yaparsa yapsın orda kalmaya devam edecekti galiba. Marissa'da alışmıştı onun varlığına, içinden söküp atamamaya, onla yaşamaya o kadar alışmıştıki... Gittiğinde orada bir boşluk olacağını zannederek kendi halinin ne kadarda gülünç olduğunu yine kendi gözleri önüne serdiysede, o şeyi atamamıştı içinden. Belkide o şeyin yerine birini koyuyordu istemesede. Belkide farketmiyordu böyle bir işe kalkıştığını, yapıyordu ama işte. Ve o şey -ya da yerine o koyduğun her kimse-içinde olduğu sürece Marissa memnun olmayacaktı halinden. Resmi yanındaki komidine bırakıp, mor örtüyü başına kadar çekip hıçkırarak ağlamaya başladı. Galiba böyle tükenerek ölecekti...

~ Aynı Gün Öğleden Sonra...

Marissa gözlerini yeni uyanmış masum bir bebek gibi açmıştı. Ne kadar ağladığını bilmiyordu doğrusu. Ama en en sonunda bitap düşüp, kendini uykunun tatlı ve sıcak kollarına bırakmış olduğu tartışılmazdı. Başına kadar çektiği yorganı şimdi beline kadar indirmiş, gözleri tavana dikmişti. Yatakta böyle yatmak hoşuna gidiyordu. Ailesinin onun hakkındaki endişelerini biliyor, yorgun düşüp fazla uyuduğu zamanlarda başına nasıl beklediklerini biliyor, ama kalkıp benim bir şeyim yok, iyiyim veya mutluyum gibi sözcükleri söyleyemiyordu. Ne zaman bunu yapmaya kalksa boğazında bir şey düğümleniyor, Elissa'nın konuşmasına engel oluyordu. İşte o zamanlarda Elissa gözlerini bir yere dikiyor, uzun bir süre boşluğa bakıyordu. Diğerlerinden pekte kısa olmayan bir zaman zarfından sonra, günlerdir ilk kez iyi hissetmişti kendini Elissa. Hatta günler demek yersiz olurdu. Aylar sonra... Tabiki yatağından çıkıyor, arada bir aşağıya inip ailesinin arasına bir ruhmuşçasına katılıyordu. Ama bunları yaptığından aklı hep başka bir yerde oluyor, sorulanlara cevap vermiyor, söylenenleri dinlemiyor, dinleyemiyordu. Gözlerini tavandan alıp, ellerinin oldukça yavaş bir hareketiyle örtüyü ayaklarına doğru itti Elissa... Ayaklarını örtünün altından çıkararak ahşap zeminli yere koydu. Oranın soğukluğunu hissetmesiyle tekrar bir kendine geldi. Bu kadar ağlamalar, feryatlar değer miydi, onu bırakıp giden birine... Kesinlikle hayır... İçindeki bir ses ona sürekli böyle söylüyordu, aylardır durmadan. Ve nedense Elissa bugün o sese gak vermişti. İçinde tarifsiz duygular kol geziyordu... Kapıdan çıkmaya hazırlanırken, üstünün aşağıya inmeye pekte uygun olmadığını farketti. Dolabın yanında duran boy aynasına geçip kendine şöyle bir baktı. Gerçektente böyle inilmezdi. İstemeden gülümsedi.. Uzun zamandır gülümsememiş olmaktan dolayı yüz kasları gerilmişti. Alışkın değillerdi gülmeye herhalde..

Aynadaki görüntüsü tam olarak şöyleydi... Sarı saçlar, mavi bir tokayla ensede tutturulmuştu. Buz mavisi gözler içe doğru çökmüştü. Pekte iç açıcı sayılmazlardı. Beyaz olan teni parlamıyor aksine solgun duruyordu. Üzerinde ise mor bir gecelik vardı. Kumaş solgun tene göre oldukça fazla parlıyordu, hatta Elissa aynaya bakarken gözlerini istemsizce kırpıştırmıştı. Dolabının eskimeye yüz tutmuş kapaklarını beyaz elleriyle yavaşça açtı. Ne giyebilirdi ki? Evde duracağı için rahat bir şeyler olabilirdi. Siyah pantolonunu aldı, üzerinede yine rahat olan siyah-beyazlı gömleğini. Ayaklarına ayakkabı geçirmeye gerek yoktu. Mor ve oldukça pofuduk olan terliklerini ayaklarına geçirerek, yerle aynı renk olan kapıdan dışarıya çıktı. Sanki eve yabancılaşmış gibiydi... Hemen merdivenlere, ordanda aşağıya yöneldi.

~ Galiba Şanslı Bir Gün...

Marissa'nın aşığa inmesiyle beraber odadaki hava sanki tümüyle değişmişti. Farkettiği kadarıya herkes yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirmişti. Ve one öyle geliyorduki, odada konuşulan konu büyük bir hızla değişmişti. Gördüklerine ve bildiklerine aldırmamaya çalışarak son basamağıda indi. Annesi yüzünde samimi bir ifadeyle-hiç olmazsa Marissa'ya öyle geliyordu-ona günaydın demişti. Kendisine oldukça ağır gelen başını hafifçe sallamış, bej rengi koltuklardan birine kendini büyük bir hızla bırakmıştı. Herkes ona sanki daha önce görüşmedikleri kadar özlem ve acıyarak bakıyordu yani Marissa öyle hiseediyordu. Gözleri ona bakanlarda, yüzünde ise onlar kadar sahte bir gülümseme vardı. Annesi... O da onun gibi sarışın ve mavi gözlüydü yani Marissa'nın kime benzediği apaçık ortadaydı. Tenide aynı onun kadar beyazdı... Şimdi ona doğru elinde bir zarfla geliyordu.

-Sana gelmiş Marissa... Posta bekliyor muydun ?

Marissa başını hayır anlamadında sallarken, annesinin elinde tuttuğu zarfa doğru uzandı. Hogwarts'tan mı geliyordu ? Marissa'nın Hogwarts'la ne işi olabilirdiki... Mektup zarfını hızla yırtarak açtı. Ve içindeki yazılar okumaya başladı...

-Miss Maliethis... Yaklaşık 6 ay önce yapmış olduğunuz "İksiR" dersi profesörlüğünün kabul edildiğini belirtmekten onur duyarım. Yeni dönemde sizleri aramızda görmek bizi çok sevinderecektir... Ders ve okul işleyişi hakkındaki bilgi okula vardığınızda size aktarılacaktır. Sihirli Günler...


Hogwarts'la nasıl bir işi olabilirdi. Ondan uzaklaşalı 6 ay olmuştu ve 6 aydan önceki gün Marissa mutlu bir şekilde profesörlük başvurusunda bulunmuştu. Bu kadar karamsar olduğu günlerde böyle bir haber çok mutluluk vericiydi. Elinde olmadan koltuktan zıplarken, ailesinin neye uğradığını şaşırdığını görebiliyordu. " Ne olmuş ? Niye zıpladı ki?" gibi soruları duyabiliyordu, ama durupta heyecandan konuşamıyordu. Gözleri kocaman olmuşlardı ve etrafa hayat dolu bakıyorlardı. Sonunda tepinmeyi bıraktı, nefes alabiliyordu şimdi. Şaşkın gözlere inat biraz daha suskun kalıp haylaz haylaz bakmayı sürdürdü. Bir anlığına bile olsa çektiği tüm acıları ve en önemlisi onu unutmak ne kadarda güzel, ne kadarda tatlı bir duyguydu.

~ Son 1 Ay Daha Sonra Herşey Bitecek...

Marissa etrafındaki şaşkın gözleri daha fazla merakta bırakmak istemeyerek derin bir nefes aldı. En son bu kadar heyecanlandığında küçük bir çocuktu. 11 yaşında ve her küçük büyücü gibi Hogwarts'a gitmeye meraklı... O zamanda evlerine aynı buna benzeyen bir mektup zarfı geldiğinde ve üzerinde kendi ismini gördüğünde Marissa bu kadar heyecanlanmıştı. Ve aile içinde olan olaylardan, endişelerden, korkulardan böylecek kurtulmuştu. İşte tam olarak oraya dayanıyordu öyküsü... "Hogwarts'ı Sevme" öyküsü... Şimdi genç bir kadın olaraktan-artık kız demeye dili varmıyordu- Hogwarts'a başka nedenlerle gitmek pekte fena olmayacaktı. Belkide tekrar bu sayede, içinde yaşadığı fırtınalardan kurtulacaktı. Daha fazla kulağında vızıldayan "ne oldu" gibi sorulara dayanamayarak konuşmaya başladı:"Mektup... Mektup tam 6 ay önce yaptığım İksir profesörlüğünün kabul edildiğini söylüyor. Yeni dönemde Hogwarts'da profesör olacağım... 1 ay sonra herşey bitecek..."Gözlerinde mutluluk gözyaşları birikmişti. Anne ve babasının ona şimdi acıyan gözlerle değilde, gurur dolu bir ifadeyle baktıklarını görüyordu. Dudaklarının sahte değilde samimi olarak kıvrıldıklarını hissedebiliyordu. Ve şu an en önemlisi içindeki parçadan bir şey eksildiğini hissedebiliyordu. O parçadan bir şeyler eksildiğinde boşluğun büyüyeceğini zannetmişti sebepsizce. Ama hiçte öyle olmamıştı işte. Hiç olmadığı kadar mutluydu. Belki 11 yaşındakinden bir parça çok ama çok az bir parça kadar eksik... Ve 6 aydır ağzından dökülmeyen sözler bir çırpıda söylenecek duruma gelmişti

"Ben çok iyiyim. Mutluyum..."

~ 1 Ay Sonra Tekrar Orda...

Marissa son 1 ayı içinde hep bir umut dalgasıyla bitirmişti. İçindeki o şeyin hala orda durduğunu ve artık yerine birini koyduğunu biliyordu. Ama onun orda durmasının etkilerini en aza indirmek için önlemler almıştı Marissa kendince. Artık mutlu şeyler düşünmeye çalışarak, sorularlar dolu olmayan hayaller kurmak ve içinde hep bir umut ışığı bırakmak bunların başındaydı. Normal hayata döndüğünü hissediyor, içine mutluluğun dolmasınada izin veriyordu. Artık her sabah birini baş ucunda görmüyor, kendi aşağıya kahvaltı etmeye inebiliyordu. Bu kesinlikle mükemmel bir şeydi.

O günde son bir ayının geçtiği güzellik sınırlarının dahada ötesinde kalkmıştı Marissa. Yatağında fazla oyalanmadan, gözlerini tavana dikmeden aşağıya inebilmişti. Artık nedense merdivenler veya genel itibariyle malikane yabancı gelmiyordu ona. Bu da olukça güzel bir şeydi... Tabiki bugün Hogwarts'a doğru yola çıkıyor olmak dahada özel bir duyguydu. Bu tartışılmazdı... Masaya otururken, annesine, babasına, ikizine, küçük kardeşinei kuzenlerine daha sayamadığı çoğu kişinin yüzüne bakarak içten bir "günaydın" demek dahada hoştu doğrusu. Onlarda kendilerine bu kadar içten söylenen bir "günaydından" hoşnut kalmış olacaklardıki, Marissa'ya tek tek "cevap" vermişlerdi. Kahvaltısını hızla yemek ve odasına çıkmaktan başka herşey normal seyrinde ilerliyordu. Bavulunu bir gün öncesinden hazırlayan biri için, geriye kalan tek şey üzerine giymekti ki. Marissa bunu bir çırpıda gerçekleştirmişti. Bavulları eline alıp, aşağıya doğru bir kaplumbağa misali yavaş yavaş aşağıya indi. Ailesiyle doya doya kucaklaşıp, ona artık yakın gelen kapıdan dışarıya attı kendini. Bu sahneyi daha fazla uzatmak gereksizdi. Üzücüydü... Ve Marissa bunu kaldıramayabilirdi.

Kendini 9/3 Çeyrek peronlarına attığında sanki hala o küçük cadı kızdı. Yanında annesi babası, trene hayranlıkla bakıyor, ve onu oraya götürecek olmasından dolayı ona minnettar duyuyordu. Bavullarını bu kalabalıkta, bir büyü yardımıyla hareket ettirmek kötü bir fikirdi. Onları taşımak aslında o kadarda kolay değildi... Marissa bunu bavullarını taşıyacak bir ebeveyn olmayınca anlamıştı. Kendini gülmekten alamadı... Etrafta bir sürü küçük öğrenci vardı ve en az Marissa'nın 11 seneki hali kadar... Bir bilet almak için kalabalıkta yürümek oldukça zorlaşmışken, tanıdığı birinin varlığına rastlayabilmek için etrafı gözlüyordu. Sonunda bir bilet alıp, trene doğru yürümeyi başaran Marissa, profesör kompartımanına yöneldiği için ayrı bir mutluydu doğrusu.

~ Hogwarts'a Gidiş

Profesör kompartımanında yerini alırken hala gelecek olan kişileri merak ediyordu. Acaba tanıdığı bir yüz var mıydı ? Onla aynı sene mevzun ya da bir sene önce filan... Böyle bir şey olması gayet sevindirirdi doğrusu Marissa'yıı. Zaten hiç yabancı olmadığı Hogwarts'dan daha bir zevk alırdı. Şuanda yanında oturan kişiyi tanımıyordu ama tanışmakta da bir sorun göremiyordu. Ama böyle yersiz bir tanışma faslı yapmayı da düşünmüyordu. Kompartımanın kapısı hafifçe bir gürültüyle açılırken, Marissa ağzının açıldığını hissediyordu. İçeriye giren kişi LisabeLLa'ydı. Biricik dostu... Gözleri parlarken karşısındaki 2. bir şahısla beyninden vurulmuşa dönerken, bu kompartımadan nasıl kurtulabileceği konusunda çalışmaya başlamıştı beyni.. Yoo bu olamazdı ? Hayal görüyor olmalıydı ? MichaeL profesör ola-maz-dı !!! Hiçbir şey demeden yanında duran birkaç eşyayı hızlıca aldı. Lisabella'ya anlayabileceği bir bakış fırlatarak, kompartımandan dışarıya attı kendini. Tüm bu acımasız ayların sebebiyle, aynı çatı altında ders mi verecekti ? Bu resmen bir felaketti.

Devamı var ama sığmıyor.
[Başka sitede yapmıştım umarım sorun olmaz. ]

Ad & Soyad: Nicholas Ryan Scofield

İstediği Mevki: Sihirli Yaratıkların Düzenlenmesi ve Denetimi Dairesi Başkanı

Kişisel Bilgileri: Acımasız, Soğukkanlı, Kararlı, Cesur, Girişken, İçe Dönük, Oldukça Hırslı ve Zeki

Duygusal değildir. Ağlamanın zayıflık olduğunu düşünür.
Başkalarından özür dilemekten ve başkalarından emir almaktan nefret eder.
Gerektiğinden fazla cesurdur.
Fazlasıyla sert ve otoriter olmasına rağmen, yeri geldiğinde gayet komik ve eğlenceli olabilir.
Sadakate çok önem verir.
Başaramadığında yılmaz ve başarana dek devam eder.
Hırslı ve kararlı bir yapıya sahiptir.
Tuttuğunu koparır.
Kendi menfaati için yapmayacağı şey yoktur.
Değer Vermez, Acımaz, Affetmez!

Fiziksel Bilgileri: Sarışındır ve saçlarınının kısa halininden daha çok hoşlanır. Bu yüzden saçları oldukça kısadır. Gözleri Yeşile çalan mavi bir renge sahiptir. Kaslı ve atletik bir vücudu vardır. Uzun boyludur. Sarı saçları , renkli gözleri ve kaslı vücuduyla oldukça çekici ve yakışlıklı bir görünüme sahiptir.

Örnek Rp:

Ev ~

Güneş pencereyi delercesine camdan içeri süzülüyordu. Nickholas gözlerini kırpıştırırken, kendi kendine üç beş küfür savurdu.
Niye dün akşam perdeyi çekmemişti ki sanki... Herzaman olduğu gibi yine üşenmişti ve şimdi bunun cezasını, uyanması gereken saatten, 2 saat erken uyanarak ödüyordu.

Dirseklerinden destek alarak doğruldu, uzanmakta olduğu yatağından.
Derince bir nefes aldı. Cama çevirirken kafasını, hava nekadar güzel diye düşünmekten kendini alamadı.
Ayağa kalkmış, giyinmişti. Hazırdı şimdi. Bugün dersi vardı ve eli boş bir şekilde girmek istemiyordu sınıfa. Eline ilk gelen bir kaç kitabı aldı ve Odasından dışarı çıktı.




1. Ders ~

Nickholas Sihirli yaratıkların bakımı dersi için sınıfa geldi. Bugün ders işlemeyeceği için, boş bir sınıf ayarlamıştı. Amaçsızca eline aldığı üç-beş kitabı masaya koydu. Öğrencilere bir göz attı... Herbiri birbirinden ufak ve heyecanlı duruyordu. Konuşup, fısıldaşıyor, derse başlamak için canatıyormuş gibi görünüyorlardı.

Tahtaya yürürken hafifçe öksürdü.

"Ben Sihirli yaratıkların Bakımı Profesörünüz Nickholas Ryan Scofield."

Bu cümle üzerine, kalan tek tük fısıldaşmalar da sonlanmıştı.
Ve asasının şık bir hareketiyle, yanında bulunan tahtada şunlar belirdi :

Nickholas Ryan Scofield
Sihirli Yaratıkların Bakımı Profesörü

"Bu yıl ve bir aksilik çıkmazsa önümüzdeki yıllarda da Sihirli yaratıkların bakımı Dersini birlikte işleyeceğiz. Sihirli yaratıkları sevdiğinizi ve seveceğinizi umuyor, dersime başlamadan önce birkaç şeyi açıklığa kavuştumak istiyorum ;

Sizlere verdiğim ödevleri yapmanız gerektiğini , aksi takdirde binanızdan puan kıracağımı ve yine ödevinizi beğenip beğenmeme göre binanıza veya - puan kazandırcağınızın bilincinde olarak girin derslerime...

Ayrıca söz almadan konuşulmasından ve ukala öğrencilerden hoşlanmam...

Kendine güven ile ukalalık arasındaki çizgiyi koruyun çocuklar..."


" Bugün ders işlemeyeceğiz. Amacınız birbirinizi tanıyıp, kendinizi tanıtmak olacak."

Öğrencilerin bir bir ayağa kalkıp kendilerini tanıtmalarıni dikkatle izledi ve dinledi Nickholas.
Son sıradaki öğrencide kendini tanıttıktan sonra söze girdi :

" Herkese teşekkür ederim. Dersi noktalamadan önce size yapmanızı istediğim şeyi söyleceğim ; En çok ilginizi çeken hayvanın özelliklerini belirten küçük bir ödev hazırlamanız."

Masaya koyduğu kitapları eline alıp Kapıya yöneldi...

"Sihirli günler..."




2. Ders ~

Dersin yapılacağı alana geldiğinde öğrencilerçoktan gelmiş olduğunu gördü.

"Günaydın" dedi sert bir ifade ve ses tonuyla.

"Sihirli Yaratıkların Düzenlenmesi ve Denetimi Dairesi, bütün bilinen canavar, yaratık ve ruhların sınıflandırmasını yapar. Bunlar bir yaratığın tehlike derecesini bir bakışta algılayacak bir rehber sunar."

Asasını hafifçe hareket ettirdi. Sol yanında küçük bir tahta, sağında ise içinde kıpırdanan şeyler olan tahta bir fıçı belirdi.

"Sınıflandırmanın beş kategorisi şu şekildedir."

Asasını tekrar oynattığında tahtada şunlar yazılıydı :

***** Büyücü katili olduğu bilinenler / Eğitilmesi yada evcilleştirilmesi imkansız
**** Tehlikeli / Uzman bilgisi gerektirir / Usta büyücüler idare edebilir
*** Yeterli Düzeydeki büyücüler ilgilenmeli
** Zararsız / Evcilleştirilebilir
* Sıkıcı

Bazı öğrenciler tatayı, parşomenlerine not ediyorlardı. Nickholas konuşmaya tekrar başlamak için bir süre bekledi.

"Sınıflandırmayı hepimiz anladık sanırım. Bu gün iki yaratığı tanıyıp dersimizi sonlandıracağız."

"Pıtırkurt" dedi. "Rutubetli hendeklerde yaşar. Uzunluğu 25 cm kadardır."
"Şimdi herkes birer tane alsın bakalım şunlardan" Eliyle sağındaki fıçıyı işaret etti. Öğrencileri pıtırkurtları alırken o anlatmaya devam etti :
"Pıtırkurtlar kalın ve kahverengidir. Çok az hareket ederler." Öğrencilerin tamamı incelemek için birer pıtırkurt alıp yerlerine geçmişti.
"Sizinde anlayacağanız gibi , bir ucunu diğerinden ayırt etmek imkansızdır. Her ikiside bir salgı çıkarır. Bu salgı bazı iksirlere kıvam vermek için kullanılır."
"Pıtırkurtlar her türlü bitkiyi yesede genel olarak marulu tercih ederler."

Öğrenciler dikkatle dinliyor, bazıları da not alıyorlardı.
"Elinizdekiler sizde kalabilir."
"Bugün üzerinde duracağımız bir diğer hayvan ise Cörkpâre."

"Bu yaratık İskandinavya kökenli olasa da artık kuzey avrupanın heryerinde yaygın olarak bulunmakta.
Seyrek, ince ve siyah kıllarla kaplı, etli, pembemsi bir mantara bezeyen Cörkpâre, şaşılacak derecede hızlı bir şekilde ürer ve ortalama büyüklükte bir bahçeyi birkaç günde sarar.
En sevdiği yiyecek olan solucanları bulmak için toprağın içine kuvvetli dokunaçlarını yayar.
Cörkpâre, yer cücelerinin sevip, lezzetli bulduğu bir yiyecektir. Bunun dışında kayda değer bir yararı yoktur."
Nefes alıp yutkundu. Asasının hareketiyle, az önce belirmiş olan tahtayla, fıçı yok oldu.
"Ödev vermiyorum."

"Sihirli günler..." diyerek alandan ayrıldı...


Mevki doludur. Başka bir mesleğe başvurun lütfen. - Marveille Lydia Wisténd

Ad: Salvator
Soyad: De Seniora Black
Karakter Hakkında Ön Bilgi: Sinirli Kişiliği, İri Yapısı, Olağnüstü Büyü Yetenekleri ile Yıllardır adı karanlık ile anılan, doğum tarihi belli olmayan ve sadece annesinin Minerosa De Madam Black olduğu bilinin, 55-60 yaşlarında olduğu söylenen biri..
İstenilen Mevkii: Sihir Bakanı, Olmazsa Asistanı

ÖRNEK RP:

Frp Dalında Örnek Rp(Hikaye)

Salvator Birden Gözlerini Açtı. Tepesinde Duran Beyaz-Gri Bir Ay ve Geceyi Yırtmaya Çalışan Işık Yüzmelerini Gördü Birden. Ne Olduğunu Tam Olarak Anlamamıştı. Nerede Olduğunu, Nasıl Burada Olduğunu.

Birden Etrafında İnsanlar Olduğunu Farketti Salvator. Bilinmeyen Bir Dili Konuşuyorlardı. Bu Kişiler Salvatordan Oldukça Değişikti. Gerek Fiziksel Özellikleri Gerekse Kafa Yapıları.

Birden Kendinden Ayrı Duran, Ayrı Bir Kalabalık Farketti Salvator. Zorla Yekindi ve Doğruca Kalabalığın Ortasında Yatan Kişinin Yanına Gitti. Kişi Yüzüstü Yatıyordu ve Kim Olduğu Pekte Belli Olmuyordu. Fakat Bu Kişi Salvatorun Irkındandı. Enazından Giyinişi Öyleydi.

Salvator Kişiyi Sırt Üstü Çevirdi.

Aman Tanrım!!

Provisy..

Provisy Kalk!!

Provissssyyy.....

Bu Sözlerden Sonra Etraf Dağılmıştı. Yerde Yatan Provisy'di. Salvatorun Abisi. Evet Canından Çok Seviği Abisiydi.

Salvator Birden Provisy'nin Üstüne Yattı.

Kardeşim... Böylemi Olacaktı... Bu OLamaz.. Ölmüş Olamazsın...

Bu Sözlerden Sonra Salvator Kaldırıma Oturdu. Kaldırımda Düşünmeye Başladı. Bu Değişik Yaratıkların İçlerinde Ne İşleri Vardı. Buraya Nasıl Gelmiştiler. Ve Birşeyler Hatırlar Gibi Oldu Salvator.

Son Hatırladığı İse Bir Savaştı. İnsanlar Goblinlere Saldırmıştı. Böyle Bir Savaş hatırlıyordu. Detaylarını ve Ayrıntılarını Hatırlamaya Çalıştıysada Nafile. Hiçbir Fikri Yoktu. En Son Hatırlayabildiği. Kaburgalarına Doğru Gelen Tomaktı.

Bu Etraftaki Kişilerde İnsan Olmalıydı. Savaşçı Askerlerin Yanısıra Sivil Halktı Bunlar.


Rusya Savaşçı Askerler Lojmanı

Salvatoru Sokak Ortasında 7 Asker Kaldırıp Lojmanlarının Bodrumuna Götürmüşlerdi. Onu Bağlamış ve Konuşturmak İçin İşkenceye Başlamışlardı. Kırbaç sesleri Adeta Bir Tokat Gibi Yankılanıyordu.

Bir Asker Telefonla Konuşuyordu Fakat Ne Konuştuğunu Anlamıyordu Salvator. Konuştuğu Kelimelerin İçlerinden Sadece "Comandante" Kelimesini Seçebilmiş ve Bu Kelimeden Birşeyler Çıkarmaya Başlamıştı.

O Sırada Salvatoru Kırbaçlayan Askerler " Del punstra nosi Norania slovtrinya fost mania. Del punstra nosi noria.. DEL PUNSTRA NOSİ NORİA!!!" Diye Bağırıyorlardı.

Birden Bodrumun Demir Kapısı Tekmelenerek Kırıldı ve İçeri Üç Tane Goblin Girdi. Novkrais, Murphy ve Nazprokins... Tokmakları ve Baltalarıyla Yedi Askeri Orada Katlettiler.

Kapıda Biri Gözükmüştü. Flamasından Bunun Bir Komutan Olduğu Anlaşılıyordu. Goblinleri Görünce Direk Arkasını Donup Koşmaya Başladı.

Murphy Baltasını Hızlı Bir Şekilde Fırlatarak Kumandanın Ensesine Bir İmza Gibi Baltasının Yerleşmesini Sağladı. Fışkıran Kanlar Bodrum Katının Duvarlarını Kıpkırmızı Yapmıştı.

Ardından Salvator Murphy ve Diğerlerine Dönerek...

Ne İşiniz Var Burada. Beni Nasıl Buldunuz..

Bu Sorular Üzerine Üçlü Güldü. O Sırada Nazporkins Salvatora

Unutma Dostum. Biz Gobliniz. İçimizden Biri Kaybolursa ve Yaşadığını Hissedersek Onu Buluruz

Dedi. Salvator Bu Laflar Üzerine Gerçek Dostlarının Varlığını Daha da İyi Anladı.

Daha Sonra Murphy Kumandanın Yanına Gitti Baltasını Bir Hışimle Kumandanın Ensesinden Çıkardı ve Salvatorun Bağlı Olduğu Betonun Yanına Gitti.

Askerler Bir Goblinin Gücünü Hesaplayarak Salvatoru Kalıplı Dökülmüş Bir Küçük Perde Betona Bağlamışlardı.

Murphy, Nazporkins ve Novkrais Tokmakları ve Baltalarıyla Betonu Paramparça Etmete Başlamışlardı........ Birsüre Sonra Beton Parçalandı ve Salvatorun Eli ve Ayaklarındaki Çelik Kelepçeler Kaldı.

Murphy Hızlıca İkisinide Biraraya Getirdi ve Aynı Hızla ve Güçle Onlara Baltasıyla Sıkı Bir Darbe İndirerek Kırılmasını Sağladı.

Salvator Artık Özgürdü. Novkrais Salvatora Savaş Meydanında Bıraktığı Kadim Baltasını Fırlatarak Attı. Salvator Baltayı Yakaladıktan Sonra Diğerlerine Dönerek

Artık Gitsek İyi Olur Dostlar.....

Dedi ve Salvator Murphy Novkrais ve Nazprokins Hızlı Adımlarla Uzun Geçen Gecenin Puslu Karanlığında Kayboldular....


Goblinlerin Yolu

Dörtlü grup yolda ilerlerken hava aydınlanmaya başlamıştı. Saat yaklaşık 05:30 civarıydı. Bir gazeteci çocuk ileride gazeteleri dağıtıyordu. Fakat dağıtırken sloganında "El Salvatore en. Armers Lojmania Goblin's Friger Sportrone". Salvator ve diğerleri bu konuşmadan, slogandan hiçbirşey anlamıyorlardı. Zaten anlamalarıda mümkün değildi. Salvator çocuğun yanından geçerken bir gazete kaptı. Gazetenin manşetinde "Salvator en. Goblin's Armers Lojmania Bloodnania Niaviolia." Bu yazıyordu. Hiçbirşey anlamamışlardı fakat Salvatorun ismi geçiyordu. Büyük bir ihtimalle gece olan olaylarda söz ediliyordu.

Şehrin çıkışına gelmişti Goblinler. Fakat ufukta kendilerine koşan insan askerleri gördü Murphy ve diğerlerine şöyle dedi

Arkadaşlar ufukta yaklaşık 15 tane asker bize doğru geliyor. Savaşacakmıyız kaçacakmıyız?

Salvator bu soru üzerine biraz sinirlenerek

Savaşacağız Elbette!!

Dedi. Onlarda insanların üzerlerine doğru koşmaya başladılar. İnsanlar kartal saldırı yapıyorlardı. Goblinler 4 kişiydi. Salvator koşarken baltasını çıkardı ve en sağ uçtakine yöneldi. Murphy en arkadaki komutana yönelmişe benziyordu. Nazporkins dahada hızlandı ve ortadaki askerin kafasına güçlü bir tokmak darbesi indirdi. Novkrais bir tepeye çıkmıştı ve okunu çıkarmıştı.

Salvator baltasıyla sağ uçtaki askerin boynuna sıkı bir darbe indirdi. Kafası gövdesinden ayrılmıştı askerin. Fışkıran kanlarla Salvator'da kana bulandı.

O sırada gözü Murphy'e takıldı Salvatorun. Murpynin işi zordu. Kumandan ölmüştü fakat Murphynin etrafında yaklaşık 5 tane asker vardı. Murphy kumandanın yanısıra 3 kişiyi daha öldürmüştü. Fakat sağ olan 5 kişi bir küme halindelerdi. Salvator hızla ilerledi ver sırtı dönük birinin sırtına baltasını geçirti. Asker orada yığıla kalmıştı.

Novkrais okunu Murphy'e sürekli vurmakta olan flamalı askere doğrulttu ve yayı bıraktı. Askerin ensesinden giren ok gırtlağından çıkmıştı. Salvator tekrar davranarak baltasını öldürdüğü askerin yanındakine çevirdi. Askerin kafatasına sıkı bir darbe indirdi Salvator. Asker olduğu yere aniden çöküverdi. Fakat yaklaşan bir tehlike vardı. Salvatorun arkasından sinsice bir asker yaklaşıyordu. Mızrağını kaldırdı ve mızrağını tam Salvatorun sırtına sokacakken Novkrais

Salvatoorr

Diye bağırarak saniyeler içinde Salvatora vuracak olan askerin şakağında bir şimşek gibi çakacak olan oku yolladı ve saniyeler içinde o ok askerin beyninde bir fotoğraf oluşturmuştu bile. Salvator Novkraise

Çok teşekkürler dostum. Gerisini ben ve Murphy hallederiz. Sen Nazprokins'e yardım et...

Diye haykırdı. Ve Novkrais okunu Nazporkins'in savaşmakta olduğu askerlere yöneltti. Hızlıca oklarını fırlatarak yaklaşık Nazporkins'in etrafıındaki 3 askeri öldürdü.

Nazporkins boşta kaldı. Koşarak Salvator ve Murphy'e yardıma gitti. Onların etrafındada yaklaşık üç asker vardı. Salvator bir tanesinin sol böbreğine baltasını gerçirdi. Asker orada yere düştü ama yaşıyordu. Fakat birşey yapamazdı.

Murphy bir kişiyi daha öldürmüştü. ve geri kalan 1 kişiye Nazporkins tam vuracakken Novkrais in yayından çıkan ok askerin kafanına yerleşmişti.

Ama 1 asker yerde olsada yaşıyordu. Salvator baltasını yerine koydu. Murph'nin elinden Tokmağını aldı ve herde yatan askerin kafatasına çok sert bir darbe indirerek adeta askerin kafasını paramparça etmişti. Şehrin çıkışındaki bu küçük savaş sonra erdikten sonra Murphy

Artık bu allahın belası yerden gidelim....

Dedi ve güneşin doğuşundaki yeni ışıkla birlikte kayboldullar.




Geri Dönüş

Goblinler en sonunda geri dönebilmişlerdi. Tüm şehir onların yolunu gözlüyordu. En çokta Salvatoru merak ediyorlardı. Çünkü Salvator hiç geri dönmemişti. Arkadaşları savaştan sonra şehira dönmüş ve ardından Salvatoru aramaya gitmişlerdi. Ve en sonunda dört kahraman geri dönebilmişlerdi.

Onlları şehirde koca bir kalabalık karşıladı. Sanki kral geliyordu. Krallar geliyordu. Bu kalabalık karşısında Salvator, Muphy, Novkrais ve Nazporkins büyük bir şaşkınlığa uramışlardı. Yaptıkları şeyin farkında değildiler çünkü. Goblin ırkını yoketmek isteyen insanlara karşı bir gece tek başlarına savaşmış ve galip çıkmışlardı.

Birden Salvatorun gözü bir kürsüye takıldı. Bir Gobline

O kürsü ne için?

Goblin bu soru üzerine Salvatora bakarak

Siz ve arkadaşlarınız için...

Dedi. Salvator kürsüye dopru yürüdü ve Goblinlere karşı konuşmaya başladı.

Sevgili Goblinler. O savaştan sonra yerde gözümü açtığım anda ay ışığını geceyi yırtışını gördüm. Etrafımda oldukça büyük bir kalabalık vardı. Bizden farklılardı. Bizden oldukça farklılardı.

Takdir edeceğiniz gibi insan ırkıyla büyük bir savaşımız oldu ve malup olarak orayı terketmek zorunda kaldık. O sırada ven yüzüme aldığı bir tokmak darbesiyle baygın düşmüşüm. (O Sırada Yüzünü Gözterir). Büyük bir ihtimalle beni ölü sanan askerler beni orada öylece bırakarak lojman ve kışlalarına gitmiş.

Benim etrafımda duran kalabalıktan ayrı olarak sol tarafımda bir kalabalık daha vardı. Kalabalığın yanına gittiğimde ortada sırtından vurulmuş ağabeyimi görünce takdir edersinizki oldukça büyük bir hüzün yaşadım.

O sırada 7 8 tane savaşçı asker geldi ve beni lojmanlarının bodrum katına götürdüler. Bağladılar. "Saatlerce Del punstra nosi Norania slovtrinya fost mania. Del punstra nosi noria.. DEL PUNSTRA NOSİ NORİA!!" bağırmaları eşlüğünde işkence gördüm. Bir an öleceğimi düşündüm ki o sırada onlar (Eliyle Arkadaşlarını Gösterir) çıkageldiler.

Murphy, Nazporkins ve Novkrais. Onlar olmasaydı ben aranızda olmayacaktım. Cesurca yiğitçe mertçe ve erdemle onurla dövüştük, savaştık. Ve aranızdayız. Hepinize dinlediğiniz için çok teşekkür ediyorum. İyi günler...

Diye ateşli bir konuşma yaptıktan sonra arkadaşları ile Goblinlerin çığlıkları ve elkışları arasında gözden kaybolurlar......

Hp-Rpg Dalında Örnek Rp (İstediğim Mevkii İle Alakalı Bir Rp Olması Gerektiği Belirtilmediği İçin)

Uzun bir araydı. Tam yedi yıl. Yedi yıl aradan sonra nihayet en sadık yoldaşını bulabilmişti Lord. Glorfindel! B,r ara oldukça şehvetli geçen terör döneminden sonra, bir sakinlik ve sessizlik almıştı Karanlık Tarafı. Uzun sürmemesini umuyordu ki Lord; tam yedi yıl ara geçmişti. Glorfindel yedi yıl önce verilen bir görevin peşindeydi hala. Oldukça gizli tutulan bir görevin!

Çatlak Kazanda çıkan bir çatışma sonucu Seherbazların iktidarı sağlanmıştı. Karanlık Taraftan yirmi kişi, Çatar kazandan anca dört kişi olarak çıkabilmişlerdi. Nasıl olurdu ki; yıllarca söz edildiğinde tüyler diken diken olan karanlık taraf bukadar mürhit kaybetmişti. Gelecek Postası haftalarca bu haberi yazmıştı. Ve araştırmaları sonucu Sky adlı bir ölümyiyenin Bakanlığa haber sızdırdığı yayınlanmıştı gazetede. Belki Karanlık Tarafın yıkılış dönemi ogünde başladmıştı.

Lord, çatlak kazandaki ağır kayıptan sonra malikanede otururken Glorfindel ona bir Gelecek Postası getirmişti. Lord eliyle geri uzatmıştı ki; Glorfindel'in;

-"Efendim çok önemli"

Dediği duyuldu. Lord kafasını sert bir hamle ile Glorfindel'e çevirdi. Elinde duran Gelecek Postasını aldı ve ilk sayfasını açtı. Manşette;

"Karanlık Tarafın Gizli Ajanı Sky!"

yazıyordu. Lord, sanki Sky'ın ajanlığını bilirmişçesine tek sorduğu şey;

-"Glor! Gelecek Postası Sky'ı nasıl buldu"

dedi. Glordan tek kelime bile çıkmadı. Belkide Sky bildirmişti bunu Gelecek Postasına belkide Gelecek Postası gerçekten iyi çalışıyordu. Bu bilinemezdi elbette fakat, Karanlık Tarafın bukadar başarısız olmasını, büyücü dünyasına Gelecek Postası tarafından bukadar yayılması oldukça sinir bozucuydu. Yedi yıllık bir ara olacağı bilinmiyordu tabii. Kimseler tarafından tahmin bile edilmiyordu. "Birkaç ay susarlar sonra gene azarlar" düşüncesi hakimdi.

Lord, gazeteye iyice bir göz gezdirirken hava iyice bozulmuştu. Açık camlar duvarlara vuruyordu. kararan hava gittikçe malikaneyide karartıoyordu. Hala, Lord'un yanında olan Glor üşümüş olacakki bir asa hareketiyle tüm camları kapatıverdi.

Lord birden ayaklandı. Glord birden irkildi ne olduğunu bilmediği için. Lord Glora dönerek;

-"Yürü Glor! Bu sefer iki kişiyiz! Gelecek Postasını basacağız öncelikle, daha sonrada Sky'ı bulacağız elbette"

dedi. Glor hafifçe eğilerek;

-"Tamam efendim! Vakit kaybetmeden gidelim"



Gelecek Postası - Birinci kat

Lord, ve Glor hızlı adımlarla yürüyorlardı. Cisimlenmek olmazdı yoksa anlaşılırdı ne işler karıştırdıkları. Bu yüzden de oldukça sakin fakat oldukça sabırsı bir şekilde yürüyorladı. Postallarından gelen su seslerinden başka bir ses yoktu sokakta. Hava Malikaneye göre oldukça soğuktu. Heryeri toprak kokusu sarmıştı ki; Lord;

-"Glor birazdan bu toprak kokusunu ceset kokusu saracak biraz hızlanalım"

dedi. Glor tek kelime etmeden hızlanmaya başladı Lordla birlikte. Uzun bir yokuş çıktı karşılarına. Hiç hız kesmeden yokuşa doğru yürüdüler. Bir dağ edası ile gözüken yokuşun sonu gittikçe özgürlüğpe kavuşuyordu ki; bir yazı görüldü

"Gelecek Porstası (Hoşgeldiniz)"

Lord bir tebessüm ile;

-"Evet Glor! Belki yenilenmemizin belkide sonumuzun başlangıcına geldik. Ne olursa olsun, ne şekilde olursa olsun, burası alt üst edeceğiz. Ve daha sonrada Sky'ı bulacağız. Lazım olan dosyaları sen alacaksın"

dedi. Bu cümlelerine hırıltılı ve gür sesi hakimdi yine. Birden sağ eliyle asasını çekti ve kukuletasını kafasına geçirdi. Glor aniden Lord'a döndü. İçinden "Ne yapacak acaba" diyordu. Çünkü Lord geri bile dönebilirdi. Fakat bu saatten sonra çok zor birşeydi bu. Aniden yürümeye ve Gelecek Postasına yaklaşmaya başladı Lord. Kapının önüne geldiklerinde havaya asasını kaldırdı ve haykırdı;

-"Morsmodre"

Yeşil ışık hızlıca ilerledi ve atmosferde patlayarak karanlık tarafın geldiğini belirten işareti oluştur. Ardından Lord, Glor'a bir bakış attı ve Glor "Tamam efendim" dercesine başını sallayarak asasını gelecek postasının kapısına doğrulttu, haykırdı;

-"Bombarda!"

Yüne yeşil ışık hızlıca asadan çıktı ve kapıya çarptı. kapı paranparça olmuştu. Fırlayan tahta parçalarının, bazı çalışanlara saplandığı görülebiliyordu. Lord parampar.ça olmuş kapıdan içeri girdi ve;

-"Glor buradaki herkesi başka bir odaya topla ve onları dondur. Zaten hepsi ölecekler. Onların ölümünü yayınlayabilecek bir Gelecek Postası olmayacak"

ded. O sırada bir çalışan aniden Avada Kedavra diye haykırdı. Büyü Lord'a hızlıca ilerlerken Lord asasını hafif bir bilek hareketi ile oynatarak laneti geri gönderdi. Artık o kişi için yapılacak pek fazla bir şey yoktu ki; çok geçmeden lanet hedefini bulmuş ve bir ölü olmuştu bile.

Glor birden harekete geçti. Herkesi tehtidler ile önüne dizdi, asalarını aldı ve bir odaya götürdü. Lord uzaklardan bir ses duydu;

-"Glacius!"

Bu Glor'un sesiydi. Lordd birden kahkahalarla gülmeye başladı. Bu kahkahalar üzerine Glor;

-"Efendim ne oldu!"

diye içeri girdiç Lord artık daha çok gülüyordu ki;

-"Sana dondur dediysem, onları dondurma kıvamına getir dememişti ki. Bedenlerini kilitle demiştim"

dedi. Kahkahaları kesilmeye başilamıştı yavaş yavaş Lord'un. Glorda da hafif bir tebessüm belirdi. Çok geçmeden kendilerini toplarlayıp çekmeceleri aramaya koyuldular. Sky hakkında buldukları herşeyi topluyorlardı. Aslında Gelecek postasına gelmelerinin iki sebebi vardı. Birincisi Sky'a ulaşmak ikinciside Gelecek Postasını yok etmek.

Lord enh sonunda birşeylere ulaşmıştı birden okumaya başladı;

-"Adı:Sky
Soyadı:Wolcker
Yaşadığı Şehir:Londra
En Çok Gittiği Yer: Nigth Metal bar
....."

Birden Glor'a döndü Lord. Çok keskin ve zafer dolu bakışlakrı vardıç sarı çevreli ve kırmızı çizgili gözlerini kısarak Glor'a;

-"Glor burayı yıkıyoruz ve gidiyoruz. Nere olduğunu buldum onun! Öldürmeyeceğiz işkence yapacağız! Şimdi bodruma ana kolonların olduğu yere gidelim! Ama önce..."

dedi ve haykırdı;

"İncendio!"

Dosyaların çoğunlukta olduğu yere doğru ilerliyen büyük alev toğpu hızlıca dosyalara çarpmıştı. Heryer yavaş yavaş yanmaya başlamıştı ki; Glor ve Lord bodrum kata ana kolonların bulunduğu yere indiler.


Bodrum - Ana Kolonlar

Lord aniden asasını bir kolona çevirdi. Yapacağı büyü belliydi. Elbette Bombarda diye haykıracaktı ki; öyle oldu. Hızlıca gözlerini kolona çevirdi, güçlü olamsı gerektiği için dikkatini topladı ve gözlerini kapatarak çok güçlü bir şekilde haykırdı;

-"Bombarda"

Yeşşil ışık hızlıca kolona gidiyordu. Ve aniden Lord gözlerini açar açmaz büyük bir patlama gördü. O kolon tamamen yıkılmıştı. Glor'a döndü ve;

-"Glor ben yola cisimleniyorum. Sen 2 kolon daha yık ve yukarı gel. Bekliyorum!"

dedi. Glorda karşılık verdi;

-"Tamam efendim!"

Lord ani bir sis bulutu içinde birden yola cisimlendi.




Yol - Uzun bekleyiş

Lord yola cisimlenmişti. Bir köşeye geçti ve oturdu. Bugüne kadar nasıl geldiğini, çocukluk yıllarını düşünürken bir sigara yaktı ve alevler içinde olan binayı izlemeye başladı. Derin derin içine çekiyordu ki sigara dumanını; birden iki ses duydu;

-"Bombarda, Bombarda"

Bina aniden çökmüştü. Fakat Glor orada değildi. Yola gelmemişti Glor. Hala binanın içindeydi. Çok büyü bir ihtimalle hayatını yitirmişti. Lordun gözünden süzülen sadece iki damla yaş oldu ve metanetle oradan cisimlendi.



Night Metal Bar - Sky

Lord yoldan cisimlendiği anda birden kendini Night Metal Bar'ın kapısında bulmuştu. Kukuletası kafasındanyı ve oldukça da sinirliydi. Asasını kılıfından hızlıca çekti Lord. Kapıyı bir tekme ile kırdı ve içeri girdi. Etrafına bakınmaya başladı ki; giren kişinin Lord olduğunu anlayan kişiler hemen kaçışmaya başladırlar. Lord'un derdi onlar değildi elbet. Aradığı tek kişi Sky'dı fakat burada Lord'un Sky'ı bulmasını engelliyecek her kim olursa olsun Lord onu öldürmeye hep hazırdı. Bu kararından Malikaneden beri vazgeçmemişti.

Birden bar masasının arkasına saklanan biri göründü. Korkak gözler ile Lord'a bakıyordu. Lord'un gözünde ise hiç dinmek bilmeyen bir öfke ifadesi hakimdi. Ve buda olacakların habercisiydi belkide. Birden elind e olan asasını Bar Masasına doğrulttu ve haykırdı;

-"Bombarda"

Yeşil ışık hızlı ve şiddetli bir şekilde ilerliyerek Bar Masasını paramparça ettiç Masanın arkasında saklanan kişi böylece kendini belli etmişti. O Sky'dı.

Lord aniden bağırdı Sky'a;

-"Seni pislik! Karanlık Tarafı küçük düşürecek olan kişinin sonu ani ölüm olamaz elbette değilmi Sky! Sakın kaçmaya çalışma... Ani bir ölümle karşılaşacağını kaçmakla bağdaştırırsan eğer, yanılırsın."

Sky elbette kaçmaya çalışmıştı. Fakat Lord'un karşısında biraz imkansızdı. Lord asasını kaldırdı ve haykırdı;

-"Petrificus Totalus"

Büyü hızlıca ilerledi ve hedefi olan Sky'ı bacaklarından vurdu. Artık kıpırdayamıyordu ki; Sky, barda kimseler kalmamıştı. Lord hızlıca Sky'ıun yanına gitti ve tek kelime etmeden sırtında duran baltasını aldı eline.

Sky'ın ayaklarını birleştirdi ve ayak bileklerine hızlıca indirdi baltasını. Baltanın darbesiiyle yarılıp kopan ayaklar öylece yuvarlandı yerde ve bacaklardan su gibi kanlar akmaya başladı. Sky'ın çığlıkları tüm barı sarmıştı artık. Heryerden belli oluyordu.

Lordun gözlerindeki o nefret ve vahşet hala dinmemiş sürüyordu. Ta ki; Sky ölünceye kadarda sürecekti. Lord baltasını bir kenara bıraktı ve Sky'ın ellerini tutum birleştirdi. Sol eliyle Sky'ın ellerini tutarken sağ eliyle beltasını aldı ve bileklerine indirdi Sky'ın. Ayaykları gibi elleride kolundan ayrılmıştı artık ve onlarda yerde yuvarlanıp durdular.

Heryer kan gölüne dönmüştü Lord en sonunda ayağı dikildi ve çığlıklar içerisinde olan Sky'a asasını doprulttu ve;

-"Avada Kedavra!"

Yeşil ışık ani bir hareketle hedefiyle buluştu ve Lord oradan hızlıca cisimlenerek ayrıldı...

Ad Soyad / Eileen Schmidt
Karakter Hakkında Ön Bilgi / Henüz gençliğinin ona sunduğu asilik yıllarındadır. Almanya'nın fazla duyulmayan ailelerinden biri olan Schmidt ailesinin tek çocuğudur. Okul yıllarında kendini sıradan görmüş, fakat aslında ilgi çeken biri olmuştur her zaman. Notları da her sene iyiye gitmiş, notları yükselmiştir. Evde geçirdiği zamanında bazı olağanüstü yeteneklere sahip olmuştur. Çok çekici bir genç kız olmasına karşın, insanlar onu huy bakımından yaklaşılabilir bulmazlar.
İstediğiniz Mevki / Sihir Bakanı Asistanı
Örnek Rp:

~~Pazartesi, 04:30, Yatakhane~~


Gözlerini nedense inanılmaz bir güçlük ile açılıyordu. sanki üzerine bir ton yük bindirilmiş gibiydi. Kendini zorladıktan sonra, göz kapaklarını araladı. Etraf ne kadar loştu böyle? Ya yataklar, gardolaplar? Neden bu kadar eski duruyorlardı bunlar böyle? Gözleri bir an önce pencereyi aradı, yoktu. Her zaman yanı başındaki pencereyi nasıl bulamazdı? Yoksa... yoksa... yeni bir kabus mu başlıyordu yine? Hiçbir şey yerli yerinde değildi, Hogwarts'ta değildi adeta... Lanet olasıca bu kabustan nefret ediyordu. Bir anda herşey, her taraf zifiri karanlığa bürünmeye başladı yavaş yavaş. Sadece az önce derin bir uykuya daldığı yatağı vardı, o kadar... Bu kadar morali bozukken uyanamıyordu da bir türlü. Sadece telaşla birşeyler arıyorcasına yatağında dolanıyordu. Bundan bıkmıştı artık, hiddetle çıkarmıştı asasını, ama tık bile yoktu. "Lumos Maxima!" Vahşice bağırdı sesinin taa uzaklara yankılandığı boşlukta. Ama yine bir şey olmuyordu. En küçük bir ışık zerresi bile yoktu alacakaranlıkta. Kafayı yemek üzereydi artık, çıldırmıştı resmen. "Hadi, Helena. Benden korkuyorsun değil mi? İtiraf et!" Gizemli ve sinir bozucu bir ses, kendi sesinin yankılandığı gibi yankılanıyordu boşlukta... Ama hiçbir şey yoktu görünürde. Kafasını tutuyor, sürekli ağlıyordu. Ona boyun eğmek üzere olduğunu hissediyordu sürekli... Ama olmayacaktı, yapmayacaktı bunu. 'Tamam bu bir rüya... veya kâbus... herneyse!.. şimdi gözlerini açacak ve uyanacaksın...' diyordu kendi kendine, adeta delirmişçesine.


Anında yataktan doğruldu, sanki ayarlanmıştı bu iş için. Derin derin nefes alıp verirken, neredeyse odanın tüm oksijenini tüketiyordu. Kalbi ise bir türlü yerinde durmuyor, kulağının dibindeki bir davulu andıran şekilde bir sesle atıyordu göğüs kafesinin içinde. Saçları, terle birlikte ıslanıp iyice boynuna yapışmıştı. Hafif hafif akan gözyaşlarının uykusunda da aktığını fark etti o an. Yastığının bir bölümü iyice ıslanmıştı. Derin nefes alıp verişleri, kesik hıçkırıklarına karışıyordu sürekli. Elini alnına koymuş, olanları teker teker düşünüyordu. Ne yapacaktı, nasıl kurtulacaktı bu lanet olasıca beladan? Artık dayanacak gücü kalmamıştı çünkü. Etrafına göz gezdirdi bir an. O korkunç kâbustan sonra, burayı özlemişti doğrusu. Penceresine kadar herşey yerli yerindeydi, en çok da buna seviniyordu. Kendini tekrar yatağa attı.


~~Pazartesi, 07:50, Yatakhane~~


Gördüğü o berbat kâbustan sonra, en sonunda uykuya yenik düşmüş ve kendini bir an önce yatağa atabilmişti Helena. Gördüğü kötü rüyalardan sonra, ilk defa rahat bir uyku çekebilmişti sonunda. Gecenin ilk saatlerinde adeta bu belayla savaştıysa da, sabaha karşı biraz dinlenmişti en azından. Bu onun ders vermesi için yeterdi. Bulanık gözlerini hafifçe açtıktan sonra, uzandığı yatağından kalktı. Gece bir süre kapattığı tül bir perdeden, günün ilk ışıkları sızıyordu. Gündüz acılarını daha çok hafifletiyor gibiydi. Gerinme ve esneme faslından sonra, kendi kendine geleceği ılık bir duşa attı kendini.


Banyoda iken rüyasını düşünüyordu sürekli. Kimdi bu? Sesinden anlaşıldığına göre bir adamdı. Neden rüyalarına girip, onu korkutuyordu? Hatta bunu nasıl yapabiliyordu? Acaba Helena mı biryerlerde yanlış yapıyordu? Aslında onu çok düşünmemesi gerekiyordu. Zihninde fazlalık yapan bu adamın düşüncesini, su ile beraber zihninden atmaya çalıştı her an. Saçlarını sabunlayıp, kısa süre için de duştan da Yatakhane'ye attı kendini. Kimseyi seçemiyordu o an gözü, direkt dolabına yöneldi. Umursamaz tavrı nedense sürüp gidiyordu. O gün berbat gıcırtı sesini dahi umursamamıştı. Profesör cüppelerinden birini alıp, anında üzerine geçirdi. Hızlı hızlı bir kaç adım attıktan sonra, sabahın güneşinde parlayan gümüş tarağını eline alıp uzun, dalgalı saçını taramaya başladı. Son olarak küçük bir toka geçirdikten sonra, kendini Büyük Salon'a attı.


~~Pazartesi, 08:18, Büyük Salon~~


Mini mini birinci sınıf öğrencileri, rengarenk cüppeleriyle, bütün Büyük Salon'u donatmışlardı. Harıl harıl yemeklerini yiyorlar, sürekli acele ediyorlardı. 'Mutlaka ilk günün heyecanındandır...' diye geçirdi içinden. Bu ona eski günlerini hatırlatmıştı... Mutlu günlerini... O da mini mini bir çocuktu orada. İlk derse yetişmenin heyecanı ile birkaç sakarlığı bile olmuştu aslında. Hafif tebessüm etti bu haline. Yine dalmıştı iyice uzaklara. Bir an sarsıldı, biri ona çarpmıştı muhakkak. Birinci sınıflardan biriydi mutlaka. "Lütfen dikkatli ol!" dedi çocuğa hafif sitem ederken. Çocuksa utangaçlıktan eğilip, büzülmüştü iyice. Helena ise umursamadan profesörlerin bulunduğu masaya yöneldi. Arkasına baktı, çocuk bir anda kayıp olmuştu. Gözlerini devirerek son boş olan yere yerleşti.


Profesörler konuşup duruyor, günün keyfini çıkarıyorlardı. keşke Helena'da böylesine keyifli olabilmeyi umut etmişti bütün gece, ama nafile. Ağzını bıçak açmıyordu. Çatalı sürekli birkaç yemek artığının üzerinde geziniyordu. Roch'la bile konuşmamıştı, kendine hayret ediyordu doğrusu. Adeta bir bomba gibiydi, sıkıntıdan her an patlayabilirdi. Oflaya puflaya masadan kalkıp, hızlı adımlarla koridora yöneldi.


Güenşin, yakıcı sıcaklığı ile, Helena'nın tam alnının ortasına nüfuz adiyor ve onu adeta çileden çıkarıyordu. O ise sadece elinin tersini, alnına siper edebiliyordu, o kadar. Bu lanet olasıca güneş ışığına rağmen, hala önüne bakmaya devam ediyordu. Çarpışa çarpışa, itişe kakışa gidenlerin sayısı, azımsanamayacak kadar fazlaydı doğrusu. Onların arasından geçebilmek büyük beceri isterdi. Ama Helena hiç umursamıyordu, ona çarpıp gidenlere, o da çarpıp karşılık veriyordu. Ders zillerinin çalmasıyla, koşar adım kendini bahçeye attı.


~~Pazartesi, 09:47, Hogwarts Bahçesi~~


Sonunda kendini bahçeye atabilmişti. Belki de kendini en iyi hissedeceğini düşündüğü yere. Uçmak en sevdiği şeydi. Özellikle de bunun dersini veriyorsa. İçten bu duygularla dolu olsa bile, suratı hala iğrenç bir şeye bakar gibiydi. Bir yerde durdu, kendini iyice motive etmeye çalıştı. Yavaş yavaş mutlu bir tebessüm yerleşiyordu yüzüne. Öğrencilerin karşısına bu surat ile çıkmak onun için mutlaka daha hayırlı olacaktı. Yemyeşil çimlerin üzerinde, sallana sallana uzun bir yürüyüşün ardından, sonunda ders vereceği alana ulaşmıştı.Çoğu kişi çabucak gelip sıra olmuştu. Tek bir yere toplattığı alıştırma süpürgelerini teker teker öğrencilerin geldiği yerlere diziverdi anında. Bilgiye aç gözlerle bakan öğrencilere döndü. Mutlaka uçmak isteyeceklerdi. Ama bu ders değil... bu derste uçamayacaklardı ne yazık ki. Acı tebessümü yüzünden sildikten sonra hafiften öksürdü.


"Hepinize merhaba çocuklar. Ben Melissa Helena Black. 20 yaşındayım. Herhangi bir sorun olmazsa bütün dönem dersleri hep birlikte işleyeceğiz. bugünlük sadece bilgi ve alıştırma yapmayı uygun görüyorum. Sizi ilk günden uçurmayacağım. Herhangi bir yeriniz sakatlanabilir."


Son sözlerinden sonra derin bir nefes aldı. Artık herkes onu tanıyordu herhalde. Pis pis sırıttı. Aslında o da herkesi tanıyordu. Bütün öğrencilerin dosyalarına teker teker bakmış, ne olup olmadıklarını en kolay şekilde öğrenmişti. Saçları hafif rüzgarda uçuşurken, ciddi bir tavır takındıktan sonra, ellerini arkada birleştirip öğrencilerin arasında gezineye başladı.


"Bu size göre gereksiz bilgiler olabilir. Ama bana göre en temel bilgiler bunlardır. Uçmak nedir sizce? Sadece bir süpürgenin üzerinde kendi kendine süzülmek mi? Kesinlikle hayır... Uçmak eğlenmektir -hepiniz uçarken eğleneceğiniz için bu derse katıldınız muhtemelen. Uçmak özgürlüktür. Sadece hafif bir süpürgeye kendinizi bindirerek uçarsınız gökyüzünde, bulutlara dek... Bunu mutlaka anladınız. Peki siz kendiniz uçamaz mısınız? Tebii ki uçarsınız. Ama bu yetenek kendi kendine öğrenilmez. Mutlaka birinde bir destek, bir yardım almak gerekir. Bende bu dersi bu sebeple veriyorum."


Çok yorulmuştu doğrusu -o kadarlafı peş peşe sayınca... Hafif bir öksürüğün ardından, sorun olmadığını ifade edercesine bir gülümseme yayıldı yüzüne. Çocuklar sanki sıkılıyorlardı yavaştan. Bunu mutlaka engellemeliydi. Eğer sıkılırlarsa bu dersten nasıl zevk alabilirlerdi ki? Derin bir nefes aldıktan sonra kendi süpürgesinin başına geçti.


"Evet çocuklar. Temel bilgileri geçtiğimize göre, artık uçuş hakkında uygulamalı birşeyler yapabiliriz sanırım. Bugün süpürgeyi yerden kaldırıp, onun sizin sözünüzü dinlemesini ve kolayca elinizde olmasını sağlayacaksınız. Şimdi benim yaptıklarımı dikkatle izleyin. Elinizi koyup konsantre olun ve 'Yukarı!' diye bağırın. Şimdi izleyin, yukarı! .... Evet, sıra sizde..."


Süpürgesinin tam üzerine elini kaldırmış, delici gözlerini de onun üzerine dikmişti. Bağırdığında da sesi kolayca duyuluyordu. Süpürgenin sapı tek bir sözcük söylemesi ile anında avuç içine yerleşmişti. Bu olanlar karşısında memnuniyet ile gülümsedi. Uçuş konusunda çok iyi olmasına rağmen, öğrencilerinin yanında rezil olmayı istemezdi. Sopasının ucunu yere doğrulttuktan sonra sürükleye sürükleye öğrencileri gözlemlemeye başladı. Kimi ilk seferde başarıyor, kimi birkaç kez denedikten sonra yapabiliyor, kimi ise hala deniyordu. Bu durumdan hoşnut değildi doğrusu. Sesini bağırmaya iyice ayarladı. "Unutmayın konsantre olacaksınız! Yoksa başaramazsınız!" Sesini her öğreniye aynı doğrultu da yönlendirirken, kimine de arada sırada yardım ediyordu. Bu şekilde bayağı uzun bir zaman geçmiş, ama buna değmişti. Çoğu kişi başarabilmişti bunu. Memnuniyet içeren gülümsemesini tekrar yüzüne yerleştirdi.


"Teşekkür ederim, bugün çoğunuz çok başarılıydı. Bazılarınız çok kolay başarırken, bazılarınız henüz başaramadı. Bu yüzden ders bitiminde size ev ödevi olarak bu alıştırmayı veriyorum. Diğer derste hepiniz bunu yapamazsanız benden azar işitirsiniz, ona göre! Şimdi hepinize iyi günler!"


Hepsinin yüzünü teker teker aklında tutmaya çalışırken, çoğu çoktan Hogwarts'a ilk adımlarını atıyorlardı. Herkes alanı boşalttıktsan sonra, o da sallana sallana Hogwarts'a doğru yol almaya başladı...

Ad Soyad || Dayrnt Bill Black
Karakter Hakkında Ön Bilgi || En ömemli gördüğü şeylerden biri BLACK olmasıdır ve zekasıdır. Okul yıllarında hiç çalışmamasına rağmen notları -genelde- yüksek gelmiştir ve sürekli zekasını konuşturmuştur. Yaşının ilerlemesine rağman çok yakışıklı görünmektedir ve kedini beğenmiştr. Gerçekten kibardır ve herkese addince davranır. Gençliğinden kala miras ise asiliğidir. Bir anda parlayabilir, bir anda gönlünü alabilir insanın. Karşısındakini yatıştırmasıylada ünlüdür biraz. Yakışıklı ve karizmatik tipi zekasını ve kişiliğini biraz ele verebilir fakat Dayrnt hiç taviz vermemiştir. Yazı yazmayı, müzik dinlemeyi, kitap okumayı ve birazda kültürleşmeyi çok sever. Kininin sınırlarını koruyabilen bir bireydir. Hala bekardır ve kendine göre bir eşi daha bulamamıştır.
İstediğiniz Mevki || Sihir Bakanı Asistanı
Örnek Rp || Hoşuma giden ve bu siteden olan bir RP.


İksir dersine girerken gerçektende rahat hissediyordu kendisini. Sırtında kayışı olan çantasını sağa sola sallıyarak geziyordu Hogwarts koridorlarında. Derse hemen girmek istemiyordu. Sonra sınıfta uzun süre beklemesi gerekiyordu. Geç kalmak aslında güzel oluyordu. Geç kalmış değil tam zamanında gelmiş oluyordu insan. Nede olsa profesör daha konuşmasına başlamamış oluyordu. Tabii bazen ayarı kaçabiliyrdu bunun. O yüzden birkaç dakika erken girmesinde fayda vardı elbette. O yüzden kendini sıktı ve dersi işleyecekleri yer olan zindanlara fazlasıyla yavaş adımlar atarak ilerlemeye başladı. Çocuksu davranıyordu. Çocukluğunun acısını çıkartıyordu belki de. Çocukken üzerinde çok baskı vardı ve hep yaşının 3-4 sene ilersindeki veledler gibi davranmıştı. Bir keresinde -hiç unutamıyordu- 6 yaşındaydı ve babasının süpürgesini çalarak evden kaçmıştı. Tabii Dayrnt aynı gün içinde bulunmuştu. Ondan sonra ise abisi ona özenip kaçmaya kalkmıştı, tabii Dayrnt'dan daha kısa sürede buldular. Çünkü orjinal bir fikri oktu. Dayrnt nereye gittiyse oda aynı yere sığınmıştı. Doğal olarakta Dayrnt'ın ailesi eliyle koymuş gibi bulmuştu abisini. Bu yüzden hep kıskanmıştı abisini Dayrnt. Özenti olduğu için ve daha az azarlandığı için. Hep 2. defa suçlu olunca sorumlusu Dayrnt oluyordu. Kendisinden 4-5 yaş büyük olan abisi Dayrnt'a örnek olacakken durum tam tersineydi. Abisi özenip kaçtığında ilk kızılan kişi yine Dayrnt oluyordu. Tabii Dayrnt kısa süre sonra o kadar olgun davranmaya başlamıştı ki kendini bile tanıyamaz olmuştu. Abisi ile hep ona özenmişti ve Dayrnt daha Hogwarts'ta 2. veya 3. senesini yaşarkn abisi son senesindeydi veanca olgunlaşmıştı. Fakat hala özentiydi. Dayrnt'ın aşık olduğu kızı elinden almıştı. Yine deDayrnt'ın kızgınlığı ikisnede uzun sürmedi. İşte şimdi çocuklar gibi ayaklarını sürüye sürüye ve isteksizce götürmesinin nedeni buydu.

Nedense o isteksiz adımlar bile zamanından erken bir şekilde zindanlara varmasını sağlamıştı Dayrnt'ın. Yinede hiç düşünmeden sınıfa daldı hemen. Profesör masası boştu. Canı sıkılmıyordu bu gün. İlgilenecek bir şeyler bulacağına emindi. Tam profesör masasının önünde durdu ve etrafını kolaçan etti. Tanıdığı bir Johnny vardı. Hemen " Pişt! " gibisinden bir şeyler yaptı ve göz kırparak gülümsedi. Sonra ona yakın bir yerlerden sıralardan birine oturdu ve çantasını omzundan çıkarttı. Sınıfta oyalanmak yerine tam zamanına kadar dışarda takılabileceğini düşündü. Hızlı adımlarla kapının ardına çıktı ve sırtını duvara dayadı. Önünden geçen tanıdık bir sima gördü ve kolundan tuttu ve kendine çevirdi. İkisi de bir an birbirlerini tanıyamamıştı. Dayrnt zaten refleks olarak çevirmişti onu. Bir an durduğunda bunun Tom olduğunu fark etti. Fakat o dahaönce tanımıştı. " Sonunda seni gördüm Black. Nerelerdesin böyle? Kaç gün geçti sen hala yoksun. Özletmekte üstüne yok kendini. Bu arada dersniz iksir sanırım. Yeni profesörü gördün mü? " dedi ve Dayrnt'da nun sözlerini sırıtarak dinledi. Profeösr kelimesini duyunca koridorda gözlerini gezdirdi ve kafasını çevirip sınıfa baktı. Sonra Tom'un da derse yetişeceğini hatırlayarak cevap vermesi gerektiğini düşündü. " Bu arada bana Black demen gururumu okşasa da aramızdaki samimiyeti hiçe sayıyormuşsun gibi geldi, Tom! Bu aralar anca kndime gelmeye başladım. Yoksa toparlanacağım yoktu zaten. Nedenini bilmiyorum desem yeridir. Evet, İksir dersine gireceğiz. Yeni profesör? Hiçbir bilgim yok. Eskisinin yerini tutamayacağını üşünüyorum. Bilirsin, Elwina her zamn benim favorim olmuştu. Bir favorim daha var tabii. " dedi ve gülümsemesini tüm yüzüne yaydı. Yeni profesörden haberi yokru. Biri gelip Alessia öldü dese inanabilecek bir durumdaydı. O yüzden şaşırması yersizdi bir yerde.

" Profesör etkileyici biri. Senin için favorin değişmeye bilir fakat bir kere ders işlemen lazım. Fakat derste kendini sakın sıkma. Serbest bırak. Gerçekten muzipliği seviyor ve ihtişamşı girişleri var. Sen korkmaya bilirsin fakat o seni bile etkileyebilir. Elinden geldiğince cesur ol. Bende geç kalacağım. Sonra görüşürüz, Dayrnt! " dedi ve arkasına baka baka ilerlemeye başladı. Dayrnt birkaç cümleyle son sözleri söylemek istedi bir an. Beklemeden ağzından kelimeler döküldü. " Tiyoların içn teşekkür ederim yakın dostum. Umarım dersiin iyi geçer. Kendie iyi bak, hoşçakal, Tom! " dedi ve Tom'un söyledklerinin etkisinde kalarak hızla sınıfa girdi.

Profesör hala ortalıkta yoktu. Dayrnt ayaklarını sıraya koymuş, sandalyesinin iki ayaklarını dengede tutarak, kaykılmış bir vaziyette oturuyordu. Birden pencereler kendiliğinden kapanmaya başladı. Dayrnt telaş yapmamışt. Fakat kocaman sınıf kapısı güm diye kapanınca ister istemez dengesini kaybetti ve ayaklarını sradan yere çekmek zorunda kaldı. Profesörün Peves'e rüşvet vermiş olabileceği aklından geçen bir ihtimaldi. O yüzden fazla gerilmemişti ve hala rahattı - kapı olayını saymazsak tabii. Birden profesör'ün sandalyesinede bir siluet meydana geldi. Daha önce görmediği biriydi bu. Elini refleks olarak asasına götürdü. Fakat bu profesördü. Anlamak için süper-zeka olmak gerekmiyordu.

“Merhaba millet!... Öncelikle sizi korkuttuğum için özür dilerim. Ancak söylemeliyim ki yorumlarınız oldukça mantıklıydı. Ancak hayalbozan büyüsü yapıp böyle bir muzipliğe kalkışacağımı son sınıfların bile bilmemesi çok acı. Eh kim bilir belki benim gibisini beklemiyordunuz. ” dedi profesör. Dayrnt kendini bir nebze olsun kandrabilmek için kendi kendine ' Tamamen emindim. Hiç bozuntuya vermedim. Ben kaçın kurrasıyım burda. ' demişti içinden fakat doğru değildi.

Profesör tekrar konuşmaya başladı. “Her neyse… Bendeniz Teodor James H. Dewan… Kısaca Profesör James deseniz yeterli… Bugüne kadar size giren profesörünüz nasıldı bilmiyorum ancak benim dersimde istediğiniz gibi konuşabilirsiniz. ” dedi. Dayrnt başta tamamen kandırmacadan ibaret sansa da bu lafları doğru olabilme ihtimali de vermişti hani. O yüzden sözlerin devamını dinlemeye başladı. “Tabii bana yakalanmadıkça… Eğer yakalanırsanız ki bu çok ileri gittiniz demektir ufak ve eğlenceli cezalar alabilirsiniz. Eh iksir fazla gürültüyü kaldıramayacak kadar ciddi bir derstir. Geride kalmış olsa da oldukça önemli bilgiler öğreneceğiniz kesin. Yardıma ihtiyacınız olduğu her an çekinmeden yanınızda olacağım. Unutmayın kimse mükemmel değil. Ben bile! Buradaki herkesin amacı olabileceğinin en iyisini yapmak olmalı. Hiç başaramasanız bile eğer gayret ettiğini görürsem geçer not alabilirsiniz. ” dedi profesör. Tabii bu beklemediği bir şeydi Dayrnt'ın. O yüzden kendini gerilmiş gibi hissetti bir an. Sonra tekrar dinlemeye başladı. Bir an sessizlik olmuştu sanki.

“Evet… Şimdi herkes kendini kısaca tanıtsın” dedi profesör son olarak fakat Dayrnt sazanlamadı. Beklemeye başladı. Birkaç kişi kalıp söz aldı ve kendini tanıttı. Sonra sıranın kendisinde olduğunu düşündü ve sessizce ayağa kalktı. " Ben Dayrnt Bill BLACK. Daha önceki bir İksir Dersi'nde dediğim gibi -elbette sizin dersiniz değildi- önyargısız bir BLACK'im. Elbette Slytherin binasındayım. Geçen sene Quidditch takımında Vurucu'ydum -gerçektende iyiydim- fakat bu sene sadece yedek oyuncuyum. " sözlerini belirtti ve tekrar yerine oturdu. Sonunda bitiş zili çaldı ve herkes sınıftan dağıldı.

Dip Not || Tom NPC Karakterdir.


Ders daha yeni başlamıştı fakat hocayı dinlemek dışında her şeyi yapıyordu Dayrnt. Genelde iksir yapacaklarını biliyordu ya, o yeterdi. Tüm profesörler aynıydı. Kesinlikle tahtaya yazarlardı. Dayrnt'ın kulakları milletin konuşmalarındaydı, gözü ise tahtadaydı. Hocanın yazdığı büyüyü görünce kendi kendine kıs kıs güldü. Nedense çıban aklına komik hikayeler getiriyordu. Bir anısı vardı çıbanlarla ilgili. Yine bir gün abisini özendirmek istemiş fakat onun hatasını yüzüne vurmayı daha çok istemişti. O yüzden plan kurmuştu. Yan komşularının büyük çocuğundan yardım istemişti. Sihirli bir su hazrlamışlardı. Abisinin karşısına geçip o hazırladıkları suyu Ateşviskisi diye tanıtmışlardı. Tabii Dayrnt diğer elindeki normal suyu içti. Abisi ise diğer suya saldırdı ve içti. Çıbanlar her bir yanını bastı sonra. O günden sonra Dayrnt abisinin her özentiliğinde bunu suratına vurmayı ihmal etmedi.

Çıbanlara karşı bir iksir:

Malzemeler: Kurutulmuş ısırgan otu, ezilmiş yılan dili, boynuzlu sümüklü böcekler, kirpi dikeni.

İşte alttaki dip notu okumadan anca bunlar anlaşılıyordu. Dayrnt da okumayı ihmal etmişti. Hızlıca iksiri yapmaya başladı. Zaman daralıyordu ve puan istiyordu. Her malzemeyi birbirine karıştırdı. Çantasına yapmış olduğu büyü içinin geişlemesini sağlamıştı. Elini her attığında bir sonraki malzeme çıkıyordu. Yavaş yavaş sona varmıştı. Başarı yine avuçlarının arasındaydı. Başarı isteği kendini güncelleyip duruyordu. Son malzemeyi tam atacakti ki es kaza gözü tahtaya çarptı. Bir an için panik oldu ve elindeki kirpi dikenini yavaş yavaş düşürmeye başladı. Son anda fark etti ve hemen elini asasına götürüp tam kazanın biraz üstünde alçalmakta olan kirpi dikenine " Wingardium Leviosa " dedi ve anca durdurdu. Neden eliyle tutmadığı çok açıktı. Sonuçta bir kirpi dikeniydi ve elini paramparça edebilirdi.

İksiri bir tüpe koyduktan sonra profesörün masasına bıraktı. Sonra döndü ve malzemelerinin artıklarını temizledi. Çantasını toparladı ve arkasına yaslayarak zili bekledi. Sonunda puan almış olabileceğine inanıyordu. Zilin çalma sesiyle birlikte hemen oturduğu yerden kalktı ve ağır adımlarla profesöre yaklaştı. " İyi günler!" dedi ve arkasını döndü ve zindandan çıkmaya başladı. Sıradaki ders bekliyordu onu.