Norwen Jonathen Soulthen

İsim: Norwen Jonathen Soulthen
Cinsiyet: Erkek
Sihirsel Soy: Safkan
Asa: Basilisk Zehri özütü, 13 inch, Mür ağacı

+ Fiziksel Betimleme +

Norwen'in asla belirgin bir şekle girmeyen düz siyah saçları vardır. Bu yüzden Norwen genellikle bere takar ve o düz siyah saçlar Norwen bere taktığında dalgalıymışçasına belirgin kıvrımlara sahip olur; fakat bere takmadığı zamanlarda çok az değildir.Bu yüzden hemen hemen herkes onun aslında düz saçlara sahip olduğunu bilir. Siyah saçları, soluk neredeyse mermer kadar beyaz tenine görenleri şaşırtacak kadar iyi uyum sağlamıştır. Bu siyah-beyaz kontrastının mucizevi uyumu Norwen'in derin yeşil-mavi gözleriyle yüzüne canlılık katan pembe dudaklarını çok iyi bir şekilde ortaya çıkarır. Yüzünün hatları sert gibi duran Norwen anlamlı baktığı zamanlarda bir çok kişiyi etkileyebilen bir ifadeye sahip olur. Gülümsemesine tanıklık edebilecek çok az kişi vardır yeryüzünde ama gülümsediği zaman Norwen'in o parlak gülüşü ile elde edemeyeceği hiçbir şey yoktur. Derin yeşil-mavi gözlerinin daima uzakları düşünen bir ifadesi vardır; hatta bu öyle yoğun bir ifadedir ki bazen karşısındakiler onun aklında hep uzaklarda bir şeyleri terk etmiş de gelmiş izlenimine kapılır. Giyinirken genellikle koyu renkleri tercih eder.

Norwen Jonathen Soulthen Ville_valo

+ Kişilik Özellikleri +

Norwen için herşey siyah ve beyaz gibi nettir. Onun için gri diye bir renk yoktur. Yani hayatında -sahip olduğu herşey de- ya hiç ya hep kuralını uygular. Böyle durumlarda duygularını bir kenara atar ve kendisi için neyin iyi olduğu gerçeği ortadaysa ona göre davranır. İnsanlarla konuşmaktan çekinmez ama sosyal biri olmadığı da Norwen'in kabullendiği bir gerçektir. Diama önyargılıdır ve önyargılı olmanın kötü bir huy olduğu düşüncelere kulak asmaz. İnsanları etiketlemekten çekinmeyeceği gibi bunları onların yüzüne söylemekten de çekinmez. Daima açık sözlü olması nedeniyle dosttan çok düşmana sahiptir. Ne var ki bu Norwen'i hiç rahatsız etmez, üstelik böylelikle Norwen iyi anlaştığı insanların değerini daha iyi bileceğini düşünür.. Tabi verdiği değer kadarıyla. Ciddi konuşmalara girmekten çekinir ama girdiğinden söylediklerinin daima arkasındadır; ama bu durum kendisine bir zarar getirecekse hiç düşünmeden olay yerinden uzaklaşır; çünkü Norwen cesaretin aptallık olduğunu düşünür.

+ Aile Geçmişi +

Norwen Jonathen Soulthen, Galler'in soylu saf-kan ailelerinden olan Soulthen ailesinin on ikinci kuşağının ilk erkek çocuğu olmasının yanı sıra genelde dördüncü çocuğudur. Aile'nin kökleri İngilteredeki Büyük Savaş sırasında 14. yüzyılda göçmüş olan Lacrimossa ailesine dayandığı da bir diğer rivayettir fakat soyağaçlarında Lacrimossa ailesinin adı geçmez.

Ailenin, safkanlığı koruma çalışmaları nedeniyle adları karanlığın yandaşları ile anılmıştır; fakat bugüne kadar hiçbir resmi kanıt bulunamadığı için aileden kimse Azkaban Hapisanesinin yüzünü dahi görmemiştir.

Norwen'in babası II. Carweck Lou Soulthen bitkibilim üzerine ün yapmış bir Profesördür ve yayımladığı tezlerin bir çoğu büyücülük dünyasında büyük sansasyonlara neden olmuştur. C.L. Soulthen bugüne kadar kırksekiz yeni büyülü bitki türünü bilim dünyasına kazandırmakla kalmamış ayrıca birçok bu alanda bir çok kitap yayımlanmıştır. Şu İrlanda'nın güneyin 'Kırksağırları Koruyalım' adlı bir kampanyanın başını çekmektedir.

Norwen'in annesi Rosalie Haylenia Soulthen ise ünlü safkan ailesi Parkinson'un yirmisekizinci kuşağının üçüncü kızıdır; fakat bu kadın hakkında hem Norwen hem de babası çok az konuşur. Kendisini Galler'deki şatoya kapattığı büyücülerin arasında konuşulan dedikodular arasındadır.

+ Rp Örneği +

'Bir şekilde söylemeliyim artık ona.. Anlatmalıyım..Yoksa belki bir daha ne zaman göreceğim onu belli bile değil' diye düşündü Norwen. Haklıydı da! Artık söylemesinin zamanı gelmişti. Koca bir yedi yıl boyunca Hogwartsta onun her adımını izlemişti, yanından geçip gittiğinde kokusunu içine çekmişti, her gece rüyasında onu görmek umuduyla gözlerini kapamıştı; fakat artık onu eskisi kadar sık göremeyeceğini biliyordu. İkisi de dünyanın diğer uçlarındaki malikanelerine gönderileceklerdi ve Norwen bir daha asla onunla bu kadar uzun süre aynı çatının altını paylaşamayacaktı. Bu hafta sondu! Hogwarts denilen maceranın sonuna gelmişlerdi ve Norwen o olduğu sürece, Hogwartsta hayalet olarak bile kalmaya razıydı. Onun, arkadaşlarına heyecanlı bir şekilde izlediği filmleri anlatışını izlemek için görünmez olmayı istediği günler çok uzakta değildi ya da ağladığında çaresizce hıçkırıklarını kontrol edemeyişindeki masumluğu. Tek başına göl kenarına oturup da saatler boyunca o gölü seyrederken Norwen'i nasıl etkilediğini bir bilseydi... Acaba bilseydi bugün bu duygularla savaşmak zorunda olur muydu, Norwen?

Onu gördüğü ilk günü hatırlıyordu, Norwen. Bir grup Slytherinli üçüncü katın koridorunun sonunda kahkahalarla uluyorlardı ve kahkahaların ardından incecik bir kız sesi çınlıyordu. Bu bir yakarış ya da yalvarma değildi sadece bir açıklama bekliyordu. 'Neden?' diye bağırıyordu uluyarak gülen Slytherinlilerin yüzülerine doğru..'Neden?'.. Norwen kendisinin şaşırdığı derecede hızlı adımlarla oraya doğru ilerlediğini hatırlıyordu ve bina arkadaşlarının yanında kendisine de yer açarak aralarına girdiğini. İşte o andı! Sinirden kızarmış yanaklarına dökülmüştü tutam tutam kahverengi dalgalı saçlar. Etrafta Slytherin tayfasının dağıttığı kızın kitap ve defterleri vardı, parçalanmış, büyük ihtimalle patlatma büyüsü yemiş lime lime olmuş defterler. O da Norwen'i fark etmişti o anda belki ama Norwen'in onu fark ettiği gibi değildi bu. Norwen bugün bile bundan şüphe duymuyordu. Sonra kız sarıya çalan ela renkteki gözlerini Norwen'e dikmişti ve yine o ince fakat insana anka'nın şarkısı gibi gelen ses tonuyla 'Sen ne yapacaksın bana, Muggle Doğumlu olduğum için?' diye sormuştu. Diğer Slytherinli çocukların bakışlarını üzerinde hissederek içinde bulunduğu bulanık durumdan kurtulan Norwen kıza kısık bir ses tonuyla 'Git buradan!' diyebilmişti sadece. Kızda arkasına bile bakmadan diğer Slytherinlilerin lafları arasında ikinci katın yolunu tutmuştu. Ertesi gün onu görmüştü yine, Norwen ve ondan sonraki günlerde de. O gayet mutlu görünüyordu, her şeyi unutmuş gibi, her şey onun için hep aynı kalmış gibiydi; ama Norwen için o günden sonraki hiçbir gün aynı değildi.

Yaşadıklarına bir anlam veremedi ilk başta Norwen. Onu görmeden geçen günlerin neden bu kadar bulutsuz olduğuna bir anlam veremedi; kendini onu izlerken yakaladı defalarca, onun geçtiği yollardan geçerken buldu adımlarını ve buna bir son vermesi gerektiğini fark etti. Bunu bitirmek için elinden geleni yapmalıydı. Uğruna savaştığı her şeyi hiçe sayıyordu bu kız. Ailesinin koruduğu o yüzyıllık değerleri tek bir gülüşü ile ateşe veriyordu. Norwen tüm bunlara son vermek için bir yol buldu. Birdenbire, bir iksir dersinde. Hemen iki sıra önündeydi o, tüm malzemeleri önünde muazzam bir sıraya koymuştu, Norwen ise daha malzemeleri bile çıkarmamıştı, çıkaramamıştı onun ritüel gibi hareketlerini izlemekten. Onun bu kadar yakınında olup bir o kadar uzağında olması çıldırtıyordu, Norwen'i. Belki onu bir süre görmese, biraz uzak kalsa o Zümrüdüanka şarkısı sesinin tınılarından sanki her şey yoluna girecek gibiydi. Norwen'in aklına tam da o anda gelmişti, o fikir. Malzeme poşetini açtı ve onu en az bir ay süreyle Hastane kanadında tutacak kadar zehirli olduğunu bildiği otu ağzına tıktı. Gözlerinde onun siluetiyle çiğnemeye başladı. Her yer kararırken yine onun silueti vardı, hayalinde.

Hastane kanadındaki daha ilk haftasında pişman oldu, Norwen. Onu görmenin ama ona sahip olamamanın dayanılmazlığının ne denli acı verici olduğunu biliyordu; fakat onu görmeden yaşamanın ölmekten farksız olduğunu bilmiyordu. O yüzden hastane kanadında ölü gibi bir ay geçirmişti, Norwen. Taa ki oradan kurtulup uzun bir süre sonra onun hiç değişmeyen çehresini görüp o tatlı sesini işittikten sonra... Norwen, sadece böyle ömrünün sonuna kadar yaşayabilceğini anlamıştı. Onunla konuşması gerekmiyordu ya da kızın onun adını bilmesi, onu fark etmesi. Yalnızca Norwen'in onu görmesi yeterdi, hayatını anlamlı kılmak için; fakat Norwen Hogwarts'ın da kendi içi bitebilecek bir macera olduğunu düşünmemişti. O kendini onun varlığı ile yaşamaya o kadar çok alıştırmıştı ki böyle kötü düşünceler onun çok uzağında kalmıştı. Geldiğinde fark edemeyeceği kadar uzağında..

Norwen bugün her şeyi farkındaydı. Bunu, onun bilmesine izin vermeliydi. Artık ne olacağı, ailesinin bugüne kadar taşıdığı değerlerin hiçbir önemi yoktu. 'Zaten o olmazsa benim de varlığımdan söz edilemez' diye düşündü, Norwen ve tam da o anda kızın Hogwarts'ın kapısından avluya doğru çıktığını gördü. Yanına onunla vedalaşmak için gelen küçük sınıflar gelip gelip gidiyordu. O hepsine ayrı gülümsüyordu, hepsine ayrı bir sevgiyle bakıyordu. 'Acaba bana nasıl bakacak?' diye sordu kendisine Norwen ama sorunun cevabını biliyordu. Norwen'i 'Neden?' dercesine bakacaktı ve bu sefer Norwen cevap verecekti. 'Bilmiyorum' diyecekti. 'Bilmiyorum! ama artık ben umursamıyorum. Sadece seni...' daha bunları düşünürken yürümeye başladığını fark etti, Slytherinli çocuk. Kendisinin bile şaşırdığı bir kararlılıkla ona doğru, onun için yürüyordu. Sonunda karşısına dikildi kızın, tepkisizce ama o, Norwen'e neden dercesine bakmıyordu, sadece biraz çekingen bir şekilde 'Bir sorun mu var?' dercesine gülümsüyordu. Norwen'in tüm planları boşa gitmişti. Gerçi işler düşündüğü gibi gitseydi bile onun karşısında bunları unutmayacağından emin değildi.

Çevresindeki tüm başların onlara doğru çevrildiğini biliyordu, Norwen ama o bir kere umursamadığını artık kendine itiraf etmişti. Umursamıyordu! ve kıza biraz daha yaklaşıp dudaklarını, onun dudaklarıyla birleştirdi. Bundan sonra ne olacağının hiçbir önemi yoktu. Keşke her şey bu kadar zaman kaybetmeden olsaydı. Keşke Norwen şimdi yaptıklarını birinci sınıfta da yapabilseydi. Keşke o gün, orada, onu koruyabilseydi. Umursamadığını o gün söyleyebilseydi. Her şey için bu kadar geç kalmış olmazdı.

4. Sınıf Ravenclaw

- Büyücü Konseyi -

» Nylwen Jinelle Soulthen