Clarance Rothstein & Alexander Delahanty

Markus'u, neşesinden ve çocuksu saflığından bir şey kaybetmemesi için tılsımlanmış kar kaplanını takip ediyordu. Sıradan Slytherin atkısı yerine tercih ettiği Burberry'nin son koleksiyonundan kaşmir yeşil atkı şimdiden canını sıkmaya başlamıştı. Bütün suçu, yani o Markus'u takip ederken peşine kızların takılmasını, kaşmirin büyüleyiciliğine veriyordu keyifsizce. Süet Lacoste ayakkabılarının nemlenmesine aldırmadan toprak patikadan çıkarak çimlerin arasına daldı. Kızların da onu takip ettiğini anlaması için arkasını dönüp bakmasına gerek yoktu, kıkırdaşmaları yeterince ipucu veriyordu. Özellikle giydiği pantolonun ortaya çıkardığını iddia ettikleri kıvrımları hakkında yaptıkları arsız bir espriden sonra nefes alamayacak duruma geldiklerini görür gibiydi. Daha fazlasını duymak istemiyordu. Markus'u izlerken huzur duymaktan başka bir şey de istemiyordu. Ipod'unu çıkarıp Tchaikovsky'i buldu. Ellerini cebine soktu. Ne yazık ki gözlerini de kapatamıyordu. Okul binasına yaklaştıkça kalabalık artıyordu. Birine çarparsa ondan kurtulmasının ne kadar süreceğini düşünüp bu seçenekten vazgeçmişti. Sadece güzel şeyler düşünerek de idare edebilirdi.

Annesinin üzerinde çalıştığı son tablosunu düşündü. Eskizlerde göründüğünden daha güzel olacaktı. Ancak üzerine o kadar düşünmüştü ki daha yapmadığı tablosunun hiçbir gizemi kalmamıştı. Belki kardeşinin yeni bir tablosuna başlayabilirdi. Birden aklına gelen bir isimle, soğukla alakasız bir şekilde yanakları pembeleşti. Gizemli kalmayı becerebilen bir modeli vardı aslında. Çünkü hiç resmini yapmamıştı daha önce. Hatta gözlerine bakmaktan yüzünü bile incelememişti. Yüzünün ayrıntıları mat bir ışıkla belirsizleştirilmişti sanki zihninde. Clarance Rothstein. Tek bir ismin üzerinde bu kadar etki sahibi olmasına alışkın değildi. Bu onu kızdırıyordu. Yine de kızın göz rengini yakalamak için hangi renkleri karıştırması gerektiğini düşünürken buluyordu kendini. Hele bir seferinde Clarance onunla didişirken, kendi içinde bu agresif halini nasıl yansıtabileceğini düşünürken yakalamıştı kendini. 'Clarance'ın buna ihtiyacı varmış gibi' diye düşündü birden. Onunla yakın olduğunu fark ederse Clarance'ı yolmaya hazır bir fan güruhu vardı çevresinde. Her ne kadar kafasındaki melun ses bunun ne kadar cılız bir bahane olduğunu fısıldayıp dursa da -bu yırtıcı dişi kendini koruyamayacakmış gibi- böyle olduğuna inanmakta diretiyordu. Hem onun göz önünde olmasını istemezdi. Clarance onun dokunmaya kıyamadığı taş bebeğiydi.

Düşüncelerini bir karara bağlamanın rahatlığıyla arkasını dönüp onu takip eden küçük gruba bakmaya lütfetti. Bu sırada Markus bir kurbağanın peşinden, küçük bir deliğe sığmaya çalışıyordu. Kızlardan biri çekingence ona el salladı. İlgisini dağıtmak için yeterince güzel miydi? Dudaklarının kenarı hafif bir kibirle büküldü. Arkadaşları tarafından dirseklere maruz kalan kızın gözleri önce dudaklarına kaydı, yavaşça geniş omuzlarına, ardından uzun bacaklarına -sanki daha önce hiç görmemiş gibi. Tristan bütün ümidini yitirerek bu sefer kurbağayı kapmış olan bir baykuşu takip eden Markus'un peşine takıldı yeniden. Yeterince hızlı hareket edebilirse- Büyük ihtimalle kızlar baykuşhaneye girdiğini görmemişti. Burada olacağını tahmin edeceklerini de sanmıyordu. Çünkü burayı sevmezdi. Kokulu, vıcık vıcık, pis. Aslında saklanmaya değmezdi, en azından o ince sesi duyana kadar düşüncesi buydu. Başka bir erkeğe Clarance'ın istediğinden de çekici gelen sesini duymak birden Tristan'ı çıldırttı.

“Sanırım beni görmende hiçbir sakınca yok, benim için sorun değil. Ama senin için görüşüp görüşmemek pekte umurun olmaz, yanlış mı düşünüyorum yoksa?”

Bu açık açık itirafa zorlamak değil de neydi. Üstelik Tristan'ı değil, başka birini - başka bir erkeği. Kendisini hiç böyle zorlamamıştı. Daha çok küçük kaçamakları yüzüne vurup kaçmaktan hoşlanıyordu Clarance. Hiç sohbete fırsat vermiyordu. Bu da kıza kahrolası bir gizem kazandırıyordu. Burnundan soluduğunu fark etti şaşkınlıkla. Yine de duruma el koymak istediğinden emindi. Evet, tek yapmak istediği yuları eline almaktı. Kuş pisliklerine basmaya aldırmadan olabildiğine hızlı ve sessiz merdivenleri tırmandı. Açıklığa bir göz attığında Clarance ve yanındaki çocuğun -her kimse artık- olabilecek en mükemmel şekilde durduğuna inandırdı kendisini. Cevap vermekte bocalayan çocuğu bir el hareketiyle susturup Clarance'a yaklaştı. Yavaşça soğuk ellerinden birini gözlerine koyup diğer elini beline doladı. Kaçmasına müsaade etmemek için hem sert hem de nazik davranmaya çalışıyordu. Biraz da gözdağı vermek amaçlı çocuğa şöyle bir bakıp, ılık ve şekerli kokan nefesini biraz eğilerek kızın yüzüne üfledi.

"Bil bakalım ben kimim, Rainy?"

Hatırlayacağını biliyordu. Kızın kalbinin atışlarının hızlanışını duyumsamaktan ziyade hayal etti. Clarance Rothstein. 'Sen parlak olamazsın.' dedi ilk onu gördüğünde takınmaya çalıştığı ilgisiz ses kafasının içinde o zamanı taklit ederek, Clara'nın anlamını kastederek. 'Daha çok yağmurlu bir gün gibisin.' Yağmurlu bir günü ne kadar sevdiğini veya zarafet anlamına gelen isminin ikinci kısmının ona ne kadar uyduğunu dile dökmemişti tabii ki. Ancak ondan sonra ismini orasından burasından kırparak Rainy yapmıştı. Rainy. Karşıdaki çocuğa baktı tekrar. Clarance onundu.

Tanımadığı sarışın-kumral çocuğa, büyük kedilerden birinin avına baktığı gibi bakıyordu. Ne yapacağını kestirmeye çalışıyordu, antilobun ne yana koşacağını anlamaya çalışan bir çita gibi. İlk başta kahkaha atacağını sandı, kahkahalarını yutarken yüzü acı çeker gibi garip bir ifadeye döndü. Ne olduğuna odaklanamıyordu. Clarance önünde gerilmiş bir yay gibi tedirgin dururken, kollarının arasında, bunu kendinden beklemesi acımasızlıktı. Şimdiden üzerine atılmadığına göre ve cüppesinin renklerine bakılırsa çocuğun sözleriyle saldıracak olması daha da can sıkıcıydı. Aslında hemen şu an Clarance’ı omzuna atarak uzaklaşmalıydı. Ah şu ‘nezaket’ kuralları, ne kadar çok şeyin önünü tıkıyordu. Mecburen o da maskelerini takınıp dilini sivriltecekti. Ne kadar? Clarance’ı düşündü midesinde hafif bir ağrı belirerek, karşısındakinden ne kadar hoşlanıyordu? Onu köşeye sıkıştırışını düşündü. Kendinden fazlaysa zaman yitirmeye bile değmezdi ama hissediyordu bir şekilde. Önündeki ince uzun vücut gevşemeye başlamış, bir şekilde rahatlamıştı. Tristan kalkan olarak önüne bu duyguyu koyup çocuğun Clarance yerine zekice (!) bir cevap verişini alaycı bir sırıtışla dinledi.

"Ben cevap vereyim hiç zahmet etme, kendini çok fazla beğenen ve okul binasında aynaların her önünden geçişinde, aynada yansıyan yüzüne şehvetli bir öpücük konduran budalanın teki."

Cevap vermeden çocuğun kendi söylediği şeylerin vicdanını nasıl rahatsız ettiğini izledi. Dudaklarındaki gülümsemeyi engelleyemiyordu. Ancak ellerini oldukları yerde bıraktı, sadece biraz daha gevşetti Clarance’ın istediği takdirde kurtulabilmesi için. Aslında engelleyemediği gülümsemesi çok eğlendiğinden değildi. Acı bir gülümseme, bozuntunun kendini belli etmeyen gülümsemesi. Zihinfendarlara karşı değil ama her zaman iyi bir savunmaydı. Böylece yakınlık duymadığı okulunun erkeklerinin gözünde ne olduğunu da öğrenmiş oluyordu. Kıskançlık? Onları suçlayamazdı. Sadece kendisine duyulan bu karşılıksız negatiflikle ilk defa yüz yüze gelmişti. Omuz silkip çokbilmiş Ravenclaw’ın saldırısının nereye gideceğini dinlemeye zorladı kendini, artık Clarance’a dönmüştü. Eh, bu durumda gözlerini kapatarak Clarance’a iyilik yapmış oluyordu.

"Özür dilerim Clarance demin söylediğim cümleleri yanlış anladın, seni her an, her saniye görmek istiyorum sadece sana bir seçenek bırakmayacak kadar kabalaşmak istemedim. Benden hoşlanmamış olabilirdin, sadece tek istediğim seni rahatsız etmemek o yüzden cümlelerimi seçerken dikkatli olmaya çalışıyorum ama beni yanlış anladın."

Ne laf kalabalığı ama! Birden bitmediğini anladı bastırılmış bir panik duygusuyla. "Benim kız..." Devamını bekledi sabırla. Sağır edici sessizlik. İlk katlanamayan Clarance oldu. Hışımla Tristan’dan kurtuldu. Birkaç kez gözlerini kırpıştırdı. Tristan kendisine veya karşıdaki çocuğa kızamayacağını bildiği için sadece ‘tesadüf’e kızdığını tahmin ediyordu. Neden? Ne yapmayı planlıyordu ki? Neden sadece şu çocuğu yollayıp Tristan’ın ilk kez açık açık uzattığı eli tutmuyordu? Fokurdayan bir kızgınlık duyumsadı, ihanet duygusunun körüklediği bir kızgınlık. Clarance açık açık kendisine ihanet ediyordu. O kadar kendi açıklarını kollayıp yüzüne vurduktan sonra, böyle bir ironinin ne kadar acınası olduğunun farkında mıydı? Bir adım geriledi.

“Tristan! Ne işin var burada? Yoksa etrafında pervane gibi dönen kızlardan saklanmak için en uygun yerin burası olduğuna mı karar verdin? Az önceki küçük oyununda gözümden kaçmadı değil, artık beni de o kızlar gibi etkilemek için fırsat kolladığını düşünüyorum. Oh, Alexander meraklanma yanlış anladığım yok, sana dediğim gibi beni görmende bir sakınca yok. Sadece seni biraz sorgulamak istedim, hepsi bu.”

Gülümsüyor muydu? Kendine laf soktuktan sonra bu Alexander çocuğuyla kibarlıktan kırılıp dökülmeler de neydi? ‘Artık beni de o kızlar gibi etkilemek için fırsat kolladığını düşünüyorum.’ Bir kahkaha attı. ‘Beni görmende bir sakınca yok.’ Ellerini cebine soktu. Belli ki Clarance o kadar süre zarfında bir kez bile kabuğun altına bakmamıştı. Zahmet mi etmemişti? Kendisi bilirdi. Yalnızca, nasıl derler, umutlanmıştı. Kendisini anlayabilecek biri bulma telaşı değildi onunki, kendisine cevap verebilecek birini bulabilmekti; gözlerine bakıp, nasıl düzgün bir fiziği olduğunu düşünmeden konuşabilen birini bulabilmek. Başını arkaya atıp bir kez daha kahkaha attı. Şimdi her şey daha sıradan ve komik geliyordu.

”Aslında en uygun yer burası değil, en yakın yer. Ne yazık ki burada bile kaçamıyorum hayranlarımdan.” dedi çenesiyle Clarance’ı işaret ederek. Bunun onu çıldırtacağını bilmek garip bir haz veriyordu. Bir şeyin gri Fendi pantolonuna sürtündüğünü hissetti. Markus, kafasındaki çiziklerden anladığı kadarıyla baykuşların gazabına uğramış Markus, iri gözlerle şefkat bekliyordu. Tristan ikilemde kalarak duraksadı. Uluorta sevgi gösterilerinden hoşlanmasa da büyümemek için tılsımlanmış yavru kar kaplanının iri mavi gözleri karşı konulmazdı. Eğilerek, üzerinin pislenmesine aldırmadan kaplanı kucağına aldı. Çenesinin altında elini dolaştırdı, Alexander’ı tamamıyla yok saymak, Clarance’ı ise çıldırtmak. Çok da hoşuna gitmişti doğrusu. Olayı biraz daha deşmek, yani Clarance'ın istediğinin tam tersini yapmak bir sorun teşkil etmezdi herhalde.

"Gerçi bana kalsa aynalarla dolu bir odayı tercih ederdim ama madem burdayım, devam edin siz şu şey - Alexander'la. Kendisi pek şaşırtıcı olmayan bir şekilde kendi yansımasını değil seni öpmeyi tercih eder herhalde. Tabii senin benim için yakın zamana kadar aynı hissettiğini düşünecek olursa bu epey ilginç olacak. Devam edin." Gülümsedi. Ben buradayım dercesine cüppesini çıkartıp bir tümseğe serdi ve üzerine yerleşti. Belki geri dönülmez bir hata yapmıştı, belki de olayı tamamen başka bir boyuta taşımıştı. Her şekilde o bir Slytherin’di eninde sonunda. Clarance ondan ne bekleyemeyeceğini bilmeliydi. Bunlardan biri de müsamahaydı, üstelik böyle büyük bir ihanete karşın. Sahte bir ilgiyle bir çocuğa bir de kıza baktı. Asıl soru, Clarance buna değer miydi?

Kumral çocuk gülümsedi, Alexander. Cevabını beğendiğini ve güzel bir cevap verebileceğini düşündüğünü görmek Tristan’ın canını sıktı. Aman ne eğlenceli! Muhtemelen bir Ravenclaw olarak durumun özetini ve önündeki iki insanın kişilik analizini içinden binlerce kez yapmıştı. Eğlenceli olacağını söylediği şey aslında sadece zaman kaybıydı, evet, adını daha önce öğrenme zahmetine bile girmediği birinin kendine laf sokma çabalarına cevap vermek. Kızlar çoktan uzaklaşmış olmalıydı. Şimdi gider, Clarance’ın özür dilemek için gelmesini beklerdi. Onu burada tutan neydi peki? Kendine itiraf etmekte bile zorlandığı şekilde, Clarance’ı ikilemde bırakan, Alexander’da göremediği şey ne olduğunu anlayabilmekti. Kendisine gösterdiği önyargıyla kendisini basit durumuna düşürmüş olsa da verdiği cevap o kadar da aptal olmadığını düşündürüyordu. En azından Clarance’ı kıskanışını basit davranışına gerekçe olarak gösteriyordu Alexander için. ’Düşüncelerini okuyormuşum.’ diye tekrarladı içinden, ifadesini değiştirmeden; donuk gözler, kıvrık dudaklar. Yine o bezgin ruh haline dalıyordu. Anlamsız geliyordu her şey. Kelimeleri yakalayamıyordu. Biraz dikkate değer olması gerekiyordu oysa. Söz konusu Clarance’dı. Değersiz sözcükleri, jest ve mimikleri Clarance’la süsleyerek dinlemeye çalıştı, ona bir kez bile bakmamasına rağmen.

”…işte o gün her şeyi geride bırakıp geleceğimden emin olabilirsin."

Başını kaldırıp Clarance’a bakmaya, bütün konuşma boyunca ilk kez tenezzül etti. Yüzünde bir uykudan uyanma ifadesi bekliyordu ama Clarance hala olasılıkları tartmakla uğraşıyordu. Onu sarsıp kendine getirmek istedi, bir Ravenclaw bu kadar ‘mantıksız’ bir şeyi bu kadar sakin bir sesle söylüyor olamazdı. Amacı bu durumda olsa olsa Tristan’a rakip olmaktı. Sırf ismi yüzünden, hakkında söylenenler yüzünden Clarance’a olmayacak şeyleri vaat etmek: Çocuk hakkındaki ilk görüşü oluşmuştu: İstediğini elde etmek için çenesini kullananlardan. Yanılmıştı, iki saniye sonra gördü ki sırf çenesini değil kendisini de kullanıyordu. İçinden yükselen, bastırdığı alaycı dalga fısıldadı Tristan’ın kulağına; ‘Bu seni yapmakla suçladığı şey değil miydi? Üstelik sadece fiziğini kullanıyordun sen?’ Çocuk Clarance’ın elinden öpüp, dudaktan bir öpücüğe de her zaman açık olduğunu lafı dolaştırarak belirttikten sonra gözlerini kırpıştırdı. Tristan sırıttı, bir kız gibiydi bu çocuk. Birisiyle yarışa girmedikten sonra duygularını itiraf etmesi bile zor geliyordu ki Tristan gelmeseydi Clarance’a bu kadar ilgi göstereceği de şüpheliydi. Sırıtması iğneleyici bir bakışa döndü, çocuk mesafeli bir şekilde veda ederken de değişmedi.

"Tekrar görüşmek üzere Khajoh."

Kendisini tekrar görmek istediği için onu suçlayamazdı. Ancak kendisi de ‘Alexander’ın soyadını öğrenmeye zahmet etse iyi olurdu yoksa bu kadar havalı bir şekilde veda edemeyebilirdi. Clarance’a kaçamak bir bakış attı. Hala kumral Romeo’sunun arkasından bakmakla meşguldü. Söze önce onun girmesine izin verecekti, özür dilemesi gerekiyordu. Eğer söze Tristan başlarsa, yıllardır öğretildiği üzere bir soğukluk maskesi takması –imkânsızdı. İlgisizmiş gibi davranacaktı, bunu hak etmişti. Ve ilgisizmiş gibi davranmanın en iyi yolu gerçekten ilgisiz olmaktı, başka bir şeye odaklanmak. Asasını çıkardı, kar kaplanının kafasındaki dört küçük çiziğe dokunup yavaşça mırıldandı. Revirde insanlar üzerinde başarması zor olan büyüyü, kar kaplanında kullana kullana pratikleştirmişti. Asayı tekrar cebine sokup pıhtılaşmış kanı temizlemek için Markus’u hareketsiz tutmaya çalışırken elleri birden durdu. Minik, buz gibi iki el, normalde gücü yetebilirmiş gibi fakat güvensiz, ellerini tutuyordu. Clarance vücudunu sarsan bir soluk aldı. Tristan hafifçe yumuşadığını hissetse de yüzüne bakarak ona yardımcı olmaktansa pencereden dışarı dikti gözlerini.

“Tristan, ben az önceki olay için senden özür dilerim. Ben sadece seni kendime yakın gördüğüm için, Alex’e nezaketsizlik etmek istemedim. Benim için değerli olduğunu bil ve artık şu suratında ki umursamaz ifadeyi bir an önce sil. E-e, sanırım artık bana kızmazsın öyle değil mi?”

Sakinleşmesi gerekiyordu ama kızın sözleri tam tersine etki yapmıştı. Alex’e nezaketsizlik yapmak istememiş… Kendisi de oradaki bibloydu işte, küçük köpek Ally’nin işediği ve sahibi Clarance’ın tek kelime etmediği. Ellerini kızdan kurtardı ama geri çekeceğine kızın beline kenetledi. Tümsekten aşağı atlayıp onu yerine çıkardı, duvarla arasına sıkıştırdı. Bu sefer hoyrat davranıyordu, kendine hakim olamayarak. Sağ elini kızın çenesine götürerek tuttu. Yandan ışığa rağmen dikkatlice profilden baktı. Kafasına kazımak istiyordu bu görüntüyü. Resmi yapacak ve bu işkenceden kurtulacaktı. Clarance’ın büyüsünü yok etmek istiyordu, başkasının yörüngesine girmek onun için böyleydi işte. Diğerleri tarafından yargılanmak istemiyorsa ellerine malzeme vermeyecekti. Kafasını yavaşça çevirdi kızın; alnını, burnunu, çenesini inceledi. Gözlerine bakması gerekiyordu artık, uygun renkleri görmesi gerekiyordu. Aldığı nefes göğüs kafesini titretti. Tristan kızdan destek almak ister gibi bir adım daha yaklaştı. Yeşil. Yeşili gördüğünde o üzerinde düşünemeden sözcükler ağzından dökülmeye başlamıştı.

”Benim öpücüğümü istemediğini söyleyişini duymadım Rainy.” Gözlerine dik dik baktı. Biraz eğildi, dudakları aynı hizadaydı. Biraz da yaklaştı. ”Ama Ally’i istemediğini de duyamadım. Bu dudaklar konuşmak için değilse niye?” Sesi acı bir alayla doluydu. Hem kendisine hem de Clarance’a acı mı çektirmek istiyordu? Bu Tristan değildi. Alaycı ifadesi tamamen kayboldu, şimdi sadece acı çekiyor gibiydi. ”Onları kullanmayı öğrendiğinde cevabını bana verirsin. Ama ben Romeo’muz gibi sonsuza dek beklemem.” Dudaklarının hemen kenarındaki bene acelece dudaklarını değdirdi. Sonra kızın altından cüppesini almaya zahmet etmeden bir köşeye sinmiş duran Markus’u bir baş hareketiyle çağırıp kapıya ilerledi. Yavaş hareketleriyle yalvarıyordu, Clarance’a hızlı öğrenmesi için.

Yarım saatte bu kadar oluyo' bebeem, okula geç kalmayı göze aldım =P Beğenmezsen editlerim.